ii) ΙΝΤΕΡΛΟΥΔΙΟ
Διασχίζοντας τον Ατλαντικό
Χρονικό 15. ΠΛΩΡΗ ΓΙΑ RIO DE JANEIRO!
● Περίπλους (ελληνοπορτογαλικές περιηγήσεις) ● Ἀτλαντικὴ Ὀδύσσεια
/ENGLISH/ Chronicle 15. SAILING TO RIO DE JANEIRO!
/PORTUGUÊS/ NAVEGANDO PARA O RIO DE JANEIRO!
Αφρο-Βραζιλιάνικο Μουσείο
3ο Φεστιβάλ
ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ
ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ
Μουσική και Ποίηση
στην Πορτογαλική Γλώσσα
Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο
του Rio de Janeiro, Μάης 2013
Tão Longe Tão Perto Οργανώθηκε σε σύμπραξη με το σύνολο Música Surda: Andréia Pedroso, Antônio Jardim, Artur Gouvêa
κι Eduardo Gatto.
του Μιχάλη Λουκοβίκα
ΌΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ μας με την Amélia Muge, αναζητώντας και ανταλλάσσοντας πληροφορίες, καταγραφές, ή άλλα στοιχεία από τις παραδόσεις των χωρών μας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, αρκετοί έσπευσαν να μας αμφισβητήσουν, χαμογελώντας ειρωνικά:
“Τρελοί κι αιθεροβάμονες”, σκέφτηκαν – κάποιοι το είπαν κιόλας. “Η Πορτογαλία και η Ελλάδα βρίσκονται τόσο μακριά. Είναι εντελώς αδύνατο να υπάρχουν κοινά στοιχεία”…(1)
- (1) Φανταστείτε τι θα πουν “οι άνθρωποι με τα ειρωνικά χαμόγελα” τώρα που πλέον μιλάμε για κάποιο τρίγωνο (και όχι των… Βερμούδων): για την Πορτογαλία, την Βραζιλία και την Ελλάδα. Πορτογαλία και Βραζιλία, εντάξει, η σχέση είναι προφανής: πρώην μητρόπολη και αποικία. Όμως και… Ελλάδα;!
(Το κείμενο αυτό παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ, στο Rio de Janeiro).
Flamenco, του Hyatt Moore: μια σπουδαία τέχνη
που συνδέει Ιβηρία και Ινδίες
Το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας, μπορώ να πω, εξέπληξε κι εμάς τους ίδιους! Ακόμη και μένα, που ερευνώ το θέμα εδώ και χρόνια, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως ο πολιτισμός, η κουλτούρα, προέκυψαν με το “πάρε-δώσε” μεταξύ των ανθρώπων: είναι αποτέλεσμα ανταλλαγών. Στις εκπομπές μου στο ραδιόφωνο (Μεσογείου παράπλους, 9,58 fm, ΕΡΤ-3) κατέδειξα επίσης ότι χώρες τόσο μακρινές, όπως – ας πούμε – η Ινδία και η Ιβηρία, βρίσκονται σ’ επαφή εδώ και χιλιάδες χρόνια, από την αρχαιότητα. Και η “αρχαιότητα”, για τους Ἕλληνες, ανάγεται στην ΠΚΧ (προ κοινής χρονολογίας) εποχή, ή την π.Χ. (προ Χριστού), αν προτιμάτε.
Όταν αρχίσαμε να επεξεργαζόμαστε με την Αμέλια τον Περίπλου, όλες αυτές οι ιδέες ενισχύθηκαν περαιτέρω. Φυσικά, υπάρχουν ακόμα κάποια “σκοτεινά σημεία”, ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Μια μεγάλη μου απορία είναι λ.χ. η εξής: πώς γίνεται η Αμέλια, μια Πορτογαλίδα γεννημένη στη Μοζαμβίκη, να συνθέτει σε ύφος αρχαίο; Το λέω αυτό επειδή και τα τρία αρχαιοελληνικά μουσικοποιητικά θέματα που συμπεριλαμβάνει ο Περίπλους (ο Ἐπιτάφιος, του Σεικίλου, ο πρώτος Δελφικός Ὕμνος εἰς τὸν Ἀπόλλωνα, μάλλον του Ἀθηναίου, και ο Ὕμνος εἰς Νέμεσιν, του Μεσομήδους) υπάρχουν εκεί επειδή κάποιες δικές της συνθέσεις μού θύμισαν τα προαναφερθέντα αρχαία ελληνικά τραγούδια. Όντως, είναι πολύ παράξενο.
Ανδαλουσιανή ελεφάντινη κυλινδρική πυξίς (θήκη καλλυντικών ή κοσμημάτων, 10ος αιώνας)
Όμως, πέρα από αυτά τα “σκοτεινά σημεία”, που πάντα θα μας προκαλούν, έτσι ώστε να προτείνουμε κάποιες ικανοποιητικές απαντήσεις, μπορέσαμε να συμπληρώσουμε το puzzle με αρκετή άνεση, θα έλεγα. Και όταν κυκλοφόρησε ο Περίπλους μας, ήμουν σε θέση να πω:
“Υπάρχουν τα σημεία επαφής, κι εξαρτάται από εμάς να τα φέρουμε στο φως. Αρκεί να ψάξουμε, φυσικά μεθοδικά, χωρίς να χάνουμε τον μπούσουλα”, ή bússola, όπως λέγεται στα πορτογαλικά.(2)
- (2) Έχουμε την ίδια λέξη που προέρχεται από τα ελληνικά (πύξος > πυξίς-πυξίδα > buxis-buxida > box, boîte, και bússola), με αφετηρία τη λέξη που αναφέρεται στο φυτό πύξος, ή και πυξός (πυξάρι, boxwood), με πολύ σκληρό, συμπαγές και ανθεκτικό ξύλο, που χρησιμοποιείται, από την αρχαιότητα ως σήμερα, στην κατασκευή αγγείων, όπως είναι η πυξίς, αλλά και μουσικών οργάνων, εγχόρδων και πνευστών. Σημειωτέον πως οι σπόροι του βρίσκονται σε κάψουλες, που επίσης ονομάζονται πυξίδες. Ποιος μη ειδήμων, όντως, θα μπορούσε να φανταστεί πως το αγγλικό box έχει ελληνική προέλευση;
Χώρος ευθύνης: η Μεσόγειος κι η ἐπέκεινα Οἰκουμένη
Η ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ δεν απετέλεσαν αφετηρία τής παγκόσμιας ιστορίας. Οι Έλληνες παρέλαβαν τη σοφία ἐξ ἀνατολῶν (Μικρά Ασία, Μεσοποταμία κι Αίγυπτος), μετατρέποντάς την σε επιστήμη.(3) Τεράστιο επίτευγμα, όντως! Και άφησαν μιαν εκπληκτική γραμματεία – uma literatura maravilhosa! Κι έτσι, ο ελληνικός πολιτισμός έγινε το θεμέλιο της κουλτούρας των δυτικών χωρών.
Μηχανισμός των Αντικυθήρων
- (3) Δεν μπορεί να υπάρξει μεγάλος πολιτισμός δίχως την ανάλογη τεχνολογία. Ένα θαύμα στον τομέα αυτόν είναι ο μηχανισμός των Αντικηθύρων, ο παλαιότερος αναλογικός υπολογιστής, που χρησίμευε ως όργανο αστρονομικών παρατηρήσεων. Χρονολογημένος περί το 100 ΠΚΧ, ανασύρθηκε το 1901 από κάποιο ναυάγιο στ’ Αντικύθηρα, μεταξύ Πελοποννήσου και Κρήτης, μα η σπουδαιότητα και πολυπλοκότητά του κατανοήθηκαν έναν αιώνα αργότερα. Συσκευές παρομοίου επιπέδου εμφανίστηκαν και πάλι στην Ευρώπη μόλις στον 14ο αιώνα ΚΧ, με την κατασκευή των αστρονομικών ρολογιών.
Ο καθηγητής Michael Edmunds, του Πανεπιστημίου τού Cardiff, που το 2006 ήταν επικεφαλής μιας έρευνας για τον μηχανισμό, σχολίασε:
“Αυτή η συσκευή είναι πράγματι εξαιρετική, η μοναδική στο είδος της. Ο σχεδιασμός είναι υπέροχος, η αστρονομία απολύτως ακριβής. Βλέποντας πώς είναι φτιαγμένα τα μηχανικά μέρη, μένεις με ανοιχτό το στόμα… Από άποψη ιστορικής αξίας και σπανιότητας, θεωρώ αυτόν τον μηχανισμό ως πολυτιμότερο από τη Μόνα Λίζα.”
Η “Βικτωρία”, το μοναδικό σκάφος τού στόλου τού Μαγγελάνου που ολοκλήρωσε τον περίπλου τής γης (λεπτομέρεια χάρτη τού Ορτέλιους, 1590)
Οι σωζόμενοι περίπλοι έγιναν στη Μεσόγειο, στον Ινδικό και τον Ατλαντικό ωκεανό. Ο Ἡρόδοτος αναφέρθηκε επίσης σ’ έναν περίπλου τής Αφρικής από Φοίνικες, για λογαριασμό ενός φαραώ τής Αιγύπτου. Κάποιος Αλεξανδρινός Έλληνας, πάλι, περιέγραψε τις ακτές τού Ινδικού ωκεανού, από την ανατολική Αφρική ως την Ινδία. Ο Πυθέας, από την ελληνική αποικία τής Μασσαλίας, ταξίδεψε προς βορράν, πέρα από τις Βρετανικές νήσους και την Σκανδιναβία, ολοκληρώνοντας έναν περίπλου τής Ευρώπης, πλέοντας μέσω ποταμών από τη Βαλτική στη Μαύρη θάλασσα (τον Εὔξεινο Πόντο), κι επιστρέφοντας στη Μεσόγειο. Αρκετοί επίσης πιστεύουν πως οι Μινωίτες Κρῆτες, οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φοίνικες και οι Καρχηδόνιοι, όπως και άλλοι αρχαίοι λαοί, λ.χ. οι Κινέζοι, ταξίδεψαν ως τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική, πολύ πριν από τους Βίκινγκ, ή τον Κολόμβο – ή, βέβαια, τον Μαγγελάνο, που επιχείρησε να φέρει σε πέρας έναν περίπλου τής γης, αλλά δεν είχε την τύχη να τον ολοκληρώσει.
Άρα, αυτά τα ταξίδια πρέπει ν’ άρχισαν πολύ πριν από την καταγεγραμμένη ιστορία, στην εποχή τού κρατερώματος-μπρούντζου (Bronze Age). Υπάρχουν ενδείξεις πως οι Μινωίτες, κατά την θαλασσοκρατορία τους, έφτασαν ως την Κορνουάλλη τής Βρετανίας, εἰς ἀναζήτησιν κασσίτερου – ή, σε διαφορετική περίπτωση, εξασφάλιζαν αυτό το πολύτιμο μετάλλευμα σε λιμάνια τής νότιας Γαλατίας. Ο κασσίτερος είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο τού μπρούντζου (±90% χαλκός συν ±10% κασσίτερος). Υπήρχαν τεράστιες ποσότητες χαλκού στη Μεσόγειο. Η Κύπρος λ.χ. ήταν γεμάτη χαλκό, και τ’ όνομά της προέρχεται από το μέταλλο αυτό, ή και αντιστρόφως. Όμως, κασσίτερος; Δεν υπήρχαν πολλά μέρη στην Μεσόγειο με κασσίτερο, και ήταν μάλιστα σε περιορισμένες ποσότητες.
Οι Μινωίτες, και αργότερα οι Έλληνες και οι Φοίνικες, έφτασαν αρχικά στην Ιβηρία, που ήταν πολύ πλούσια σε αυτά τα μεταλλεύματα. Οι Ανδαλουσιανοί, μάλλον, οδήγησαν τους Κρήτες στη Γαλικία, την Βρετάνη, ή την Κορνουάλλη: ήξεραν τον δρόμο. Όλα αυτά τα μέρη, ιδίως η Κορνουάλλη, διέθεταν τεράστια αποθέματα κασσίτερου. Εκεί, κοντά στη Γαλικία, ή πιθανόν στην Κορνουάλλη, θα πρέπει να ήταν και οι περιώνυμες Κασσιτερίδες νήσοι. Ο Ηρόδοτος, ή και άλλοι ιστορικοί, αναφέρθηκαν επίσης στους δεσμούς τόσο των Ελλήνων, όσο και των Φοινίκων, με την Ταρτησσό, στις εκβολές τού ομώνυμου ποταμού (νῦν Γουαδαλκιβίρ), και πολλοί τώρα συσχετίζουν την θρυλική ανδαλουσιανή πολιτεία με τη μυθική Ἀτλαντίδα…
Κρίσιμα ερωτήματα ως αφετηρία τής έρευνας
Η ΕΡΕΥΝΑ ΑΥΤΗ, στο Α’ μέρος, που έχουμε διανύσει, έγινε για να δοθεί απάντηση στην αυτάρεσκη κουλτουριάρικη “καραμέλα” τής φράσης “ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή” (βλέπε Χρονικό 6, υποσημείωση 1). Γι’ αυτό υψώθηκε εκείνο το “Ινδοϊβηρικό τόξο”, ώστε να οριοθετήσουμε τον ευρύτερο ιστορικό-πολιτισμικό χώρο τής Μεσογείου. Ως αφετηρία τού Β’ μέρους ήταν ορισμένα πολύ απλά ερωτήματα, που ζητούσαν όμως την απάντησή τους:
● Πού έβρισκε κασσίτερο η Μεσόγειος της εποχής τού μπρούντζου για την παραγωγή μπρούντζου;
● Ποιοι ήταν τότε οι καθιερωμένοι θαλασσοπόροι για να μεταφέρουν το πολύτιμο μετάλλευμα στη Μεσόγειο, όπου σπάνιζε ο κασσίτερος;
Επιχειρώ κάποιες απαντήσεις στα Χρονικά μας του Β’ μέρους, Κασσιτερίδων αρχιπέλαγος: πλώρη για Ταρτησσό, ύστερα από εκείνα του Α’, Μεσογείου παράπλους: αναζητώντας τον Ὀρφέα. Επίκεντρο της προσοχής στο Α’ μέρος ήταν η μουσική· στο Β’ είναι η ιστορία.
Ένα από τα δυο ελληνικά αγάλματα γυμνών πολεμιστών σε φυσικό μέγεθος, τα Μπρούντζινα του Riace, (± 460–450 ΠΚΧ): ανασύρθηκαν από την θάλασσα το 1972, κι έγιναν σύμβολο της Καλαβρίας.
Α. Μεσογείου παράπλους, αναζητώντας τον Ὀρφέα
Β. Κασσιτερίδων αρχιπέλαγος, πλώρη για Ταρτησσό
Ένα γενικό συμπέρασμα είναι πως κάποιες ανάγκες υπήρξαν το κίνητρο για τη συμβίωση, την επικοινωνία, τις ανταλλαγές μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι γεννήθηκε η κοινωνία, δημιουργήθηκαν οι πόλεις, εμφανίστηκαν οι τάξεις και ο καταμερισμός εργασίας, κι έτσι επινοήθηκε η γραφή. Η συντονισμένη δράση αφορούσε υλικές ανάγκες, αλλά ταυτόχρονα μεταμόρφωσε τους ανθρώπους που συνεργάζονταν, ανταλλάσσοντας επίσης ιδέες και ιδεώδη – διαδικασία που οδήγησε στη γέννηση της κουλτούρας, του πολιτισμού.(4)
- (4) Δεν είναι τόσο προφανές, όμως κάτι ανάλογο με τους περίπλους παρατηρείται σε διάφορα άλλα ανθρώπινα εγχειρήματα. Η μουσική γεννήθηκε ταυτόχρονα με την ομιλία, τον λόγο. Σ’ ένα προχωρημένο στάδιο, η μουσική ήταν είτε οργανική, ή τραγούδι. Η ποίηση στην κλασική Ἑλλάδα ήταν αδιανόητη χωρίς μουσική. Οι δυο τέχνες πήραν… διαζύγιο αργότερα, κατά τον 4ο αιώνα ΠΚΧ. Όμως, είτε πριν, ή και μετά, ήταν (και είναι ακόμη) απαραίτητος ένας επιπλέον “περίπλους”, για να συνδυαστούν οι ήχοι με τις λέξεις και να εκφραστεί το νόημα των λέξεων μέσω των ήχων. Κάτι ανάλογο συμβαίνει επίσης στη μετάφραση: τότε ο “περίπλους” αφορά δυο γλώσσες. Είναι το ταξίδι ενός κειμένου, του νοήματος και ύφους του, του περιεχομένου και της μορφής του, ενώ προσαρμόζεται έτσι ώστε ν’ αρχίσει ν’ αναπνέει σ’ ένα διαφορετικό γλωσσικό περιβάλλον.
Ὁμήρου Ὀδυσσείας περίπλους
Η ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ είναι ποιητικός περίπλους. Οι περιπλανήσεις τού Οδυσσέα για τους Λουζιτανούς έχουν και πορτογαλική διάσταση: ο βασιλιάς τής Ἰθάκης ίδρυσε τη Λισαβόνα κι απέκτησε απόγονο με την πριγκίπισσα της Ιβηρίας, την Καλυψώ. Ο Ὅμηρος περιγράφει την κάθοδο του Οδυσσέα στον Ἅδη, στον Κάτω κόσμο, που βρισκόταν έξω από τις Ηράκλειες στήλες, το στενό τού Γιβραλτάρ. Οι Έλληνες τοποθετούσαν στην ίδια περιοχή τον Κῆπο τῶν Ἑσπερίδων, ή και τις Μακάρων νήσους, τα Ἠλύσια πεδία, που ταυτίζονται με τη Μακαρονησία (Αζόρες και Μαδέρα, Κανάρια και Πράσινο Ακρωτήρι).
Οι Στράβων και Σολίνος γράφουν πως μετά από την Ἰλίου πέρσιν, ο Ὀδυσσεύς κινήθηκε προς δυσμάς. Φτάνοντας στη Λουζιτανία, περιτείχισε τη Λισαβόνα, και κατόπιν, θέλησε να δοκιμάσει την τύχη του στον Ἀτλαντικό – όπου χάθηκε χωρίς ν’ αφήσει ίχνη. Αυτά γράφει ένας Βαλενσιάνος ιστορικός, ο Pere Antoni Beuter, προσθέτοντας ότι την άποψη συμμερίζεται και ο Dante Aligheri. Στην Κόλασή του, όντως, ο Δάντης παραπέμπει σε μιαν άλλην εκδοχή τής καθόδου τού Οδυσσέα στον Κάτω κόσμο – χωρίς επιστροφή. Ο βασιλιάς τής Ιθάκης, γράφει, βγαίνοντας από τις Ηράκλειες στήλες, διέσχισε τον Ισημερινό, κι έπλεε για πέντε μήνες στο νότιο ημισφαίριο, ώσπου έφτασε σ’ έναν κόλπο με ψηλό βουνό. Τότε ένας ανεμοστρόβιλος βύθισε το πλοίο του. Εκεί πνίγηκαν όλοι.
Δεν ξέρω για ποιον λόγο, όμως πιστεύω ακράδαντα πως αυτός ο κόλπος με το μεγάλο βουνό είναι ο “Ποταμός τού Γενάρη”, το Rio de Janeiro! Θα ήθελα πάρα πολύ να το επιβεβαιώσω…
Παράρτημα: Ἀτλαντικὴ Ὀδύσσεια
● Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Νεοέλληνας ομηριστής Ιωάννης Κακριδής, η Οδύσσεια είναι ποίηση, και όχι ταξιδιωτικό ημερολόγιο (ἤτοι περίπλους κάποιου θαλασσοπόρου). Κατά τον W. B. Stanford, ο Καβομαλιάς και τα Κύθηρα, όπου ο Οδυσσέας συνάντησε θαλασσοταραχή (Ὀδύσσεια, ῥαψῳδία ι), είναι “τα τελευταία σαφώς αναγνωρίσιμα μέρη στις περιπλανήσεις του. Στη συνέχεια εγκαταλείπει την σφαίρα τής Γεωγραφίας και εισέρχεται στην Χώρα των Θαυμάτων”…
Λόγω, όμως, της μεγάλης απήχησης των ομηρικών επών, η απόπειρα δημιουργίας μιας “Γεωγραφίας τής Οδύσσειας” ξεκίνησε πολύ νωρίς, ήδη από τον Ἡσίοδο, που μάλλον ήταν σύγχρονος του Ομήρου, και ως την ελληνιστική περίοδο, η σχετική φιλολογία ήταν σε πλήρη άνθηση. Είχαν, μάλιστα, προκύψει και διαφωνίες μεταξύ των μελετητών για το αν οι περιπλανήσεις τού Οδυσσέα περιορίζονταν εντός τής Μεσογείου, ή αν είχαν επεκταθεί και στον Ατλαντικό – ενδεικτικό πως γι’ αυτούς ο ωκεανός δεν ήταν “terra” (mare) incogita.
Άλλοι, πάλι, αντιτάχθηκαν σε αυτόν τον ευημερισμό·(5) κάποιοι μάλιστα στράφηκαν κι εναντίον τού μεγάλου ῥαψῳδοῦ. Ο μυθογράφος-γραμματικός Ἀπολλόδωρος ὁ Ἀθηναῖος (2ος αιώνας ΠΚΧ) έγραψε πως ο Όμηρος φαντάστηκε τις περιπλανήσεις σαν να συνέβησαν σε κάποια παραμυθένια χώρα τού Ατλαντικού. Στον Ατλαντικό αναφέρθηκε κι ο Στράβων (1ος αιώνας ΠΚΧ – 1ος ΚΧ): τουλάχιστον η Ὠγυγία και η Σχερία–Φαιακία, είπε, δηλαδή τα νησιά τής Καλυψώς και της Ναυσικᾶς αντίστοιχα, ήταν “αποκυήματα της φαντασίας” τού Ομήρου κάπου στον Ατλαντικό. Έσπευσε, ωστόσο, να υπογραμμίσει πως οποιαδήποτε υπόθεση, ακόμη κι εξωφρενική, είναι προτιμότερη από το να λες “δεν ξέρω”… Όμως, ο Ἐρατοσθένης (3ος – 2ος αιώνας ΠΚΧ), αρκετά σαρκαστικά, παρατήρησε: “Θα βρείτε την σκηνή των περιπλανήσεων του Οδυσσέα, όταν βρείτε τον μάστορα που έφτιαξε τον ασκό των ανέμων”!
- (5) Από τον μυθογράφο τής Ἱερᾶς Ἀναγραφῆς, Εὐήμερο: η άποψη πως οι θεοί ήταν άνθρωποι που θεοποιήθηκαν και πως οι μύθοι έχουν ιστορική βάση.
Χάρτης τού Rio de Janeiro (1600)
Ο Πλούταρχος (1ος – 2ος αιώνας ΚΧ) ήταν βέβαιος πως η Ωγυγία βρισκόταν στον Ατλαντικό, δυτικά τής Βρετανίας. Επανέλαβε, παράλληλα, και την περιγραφή τού Πλάτωνα για μιαν ήπειρο στην άλλη πλευρά τού Ατλαντικού, με την επισήμανση πως η Ωγυγία απείχε από αυτήν την ήπειρο περίπου 900 χιλιόμετρα. Ο Γερμανός αστρονόμος και μαθηματικός Κέπλερ (1571–1630) εκτίμησε πως τούτη “η μεγάλη ήπειρος” ήταν η Αμερική, κι επιχείρησε να εντοπίσει το νησί τής Καλυψοῦς.
● Η Αμερικανίδα Henriette Mertz, στο βιβλίο The Wine Dark Sea (Ο οίνωψ πόντος, 1964), υποστήριξε πως το νησί τής Κίρκης ήταν η Μαδέρα, της Καλυψώς κάποιο νησί στις Αζόρες, ενώ κατά τα ενδιάμεσα ταξίδια καταγράφεται η ανακάλυψη της Βόρειας Αμερικής: η Σκύλλα και η Χάρυβδη ήταν στη Νέα Σκωτία τού Καναδά, στον κόλπο Fundy, ενώ η Σχερία, η χώρα των Φαιάκων, στον κόλπο τού Μεξικού, στην Καραϊβική, ή μάλλον στην Florida. Αυτά τα ταξίδια έγιναν με τη βοήθεια των θαλασσίων ρευμάτων, που τα μελέτησε. Ήταν αυτά, κυρίως το Ρεύμα τού Κόλπου (τού Μεξικού), που έφεραν τον Οδυσσέα στις Σειρήνες (Αϊτή ή Κούβα), καθώς και στο νησί τού Ἡλίου (Νέα Σκωτία ή Νέα Γη).
Ο Enrico Mattievich, ένας Ιταλοπερουβιανός συνταξιούχος καθηγητής φυσικής στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο του Rio de Janeiro (όπου έγινε και το φεστιβάλ, Τόσο μακριά, τόσο κοντά), “έφερε” τον Οδυσσέα στη Νότια Αμερική, προτείνοντας πως, στην πραγματικότητα, η μετάβασή του στον Κάτω κόσμο συνέβη εκεί. Ο ποταμός Αχέροντας ήταν ο Αμαζόνιος, υποστήριξε στο Journey to the Mythological Inferno (Ταξίδι στη μυθολογική κόλαση, 1992). Διανύοντας μεγάλη απόσταση, οδεύοντας αντίθετα στο ρεύμα, ο Οδυσσέας συνάντησε τα πνεύματα των νεκρών στο σημείο συμβολής των ποταμών Marañon και Ucayali – στην αφετηρία τού Αμαζονίου.
Άλλη μελέτη, που συνδέεται μ’ εκείνην της Mertz, είναι η Ὀδύσσεια – μία ναυτικὴ ἐποποιία τῶν Ἑλλήνων εἰς τὴν Ἀμερικήν (1994), του Ζίγκφριντ Πετρίδη. Η ελληνική γραμματεία έχει πλήθος αναφορών στις γεωγραφικές και αστρονομικές γνώσεις των Ελλήνων, που τους επέτρεπαν να ρυθμίζουν την ρότα τους, βλέποντας τους αστερισμούς. Η μακρά πείρα τού Πετρίδη στη ναυσιπλοΐα τού επέτρεψε είτε να επιβεβαιώσει, ή να αποσαφηνίσει, τα συμπεράσματα της Mertz, με περισσότερες λεπτομέρειες για την κατεύθυνση των ανέμων, τις θαλάσσιες ρότες, τα νησιά, κλπ. Μια αποσαφήνιση ήταν πως οι Έλληνες θαλασσοπόροι δεν βασίζονταν στην τύχη για να φτάσουν στην Αμερική, αλλ’ ότι διέθεταν ταχύπλοα κι ευέλικτα σκάφη, με τα οποία διέσχιζαν άνετα τον Ατλαντικό. Μπορούσαν, επιπλέον, να συνδυάζουν και να εκμεταλλεύονται τόσο τα πανιά, όσο και τα κουπιά, καλύπτοντας έτσι πολύ μεγάλες αποστάσεις.
Επίσης ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος, του Ινστιτούτου Ελληνικής Ναυτιλιακής Ιστορίας, μας αφηγείται μια μεγάλη Περιπέτεια στον Ατλαντικό: τα ταξίδια τού Οδυσσέα μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής – παραπέμποντας, μεταξύ άλλων, στον Πετρίδη. Η κοινώς αποδεκτή αφετηρία του είναι οι Λωτοφάγοι, στα παράλια της Λιβύης. Από εκεί φαίνεται πολύ κοντά ο επόμενος σταθμός, η χώρα των Κυκλώπων, η Σικελία, ή ἐν γένει η Μεγάλη Ελλάδα, όπως πίστευαν όλοι στην ύστερη αρχαιότητα. Όμως, ο Όμηρος δεν κάνει καμιά μνεία στην Ιταλία. Το μόνο που λέει είναι πως κατά το παρελθόν, οι Κύκλωπες ήταν “γείτονες” των Φαιάκων, στην “ἀχανῆ Ὑπερία”. Οι τελευταίοι, όμως, αναγκάστηκαν να μετοικίσουν στην Σχερία, αφού οι Κύκλωπες κάθε άλλο παρά φιλικοί ήταν. Το θέμα είναι πού βρισκόταν αυτή η Υπερία. Αν τώρα πιστέψουμε αυτό που μόλις απορρίψαμε, ἤτοι την κοινή πεποίθηση της ύστερης αρχαιότητας, οι Κύκλωπες ζούσαν κοντά στους Λαιστρυγόνες, κάπου στη Μεσόγειο. Το ομηρικό κείμενο μας δίνει κάποιες ενδείξεις για τους δεύτερους: στην χώρα τους, “ἐγγὺς γὰρ νυκτός τε καὶ ἤματός εἰσι”. Ο Μιχαλόπουλος εικάζει πως οι Λαιστρυγόνες ζούσαν σε μέρος, όπου στο καλοκαίρι, οι μέρες είναι μεγάλες και οι νύχτες σύντομες, ἤτοι στην Σκανδιναβία. Παραπέμπει και στον Τάκιτο, που λέει πως ο Οδυσσέας έφτασε τουλάχιστον ως τη Γερμανία. Άρα, η Υπερία ήταν κάπου εκεί. Υπάρχει όμως ένα “προβληματάκι”: μεταξύ Κυκλώπων και Λαιστρυγόνων, ο Οδυσσέας φτάνει στην Αἰολία που, αν και “πλεούμενη”, ταυτίζεται μάλλον με τη Μαγιόρκα. Μα το ταξίδι μετ’ επιστροφής Σκανδιναβία-Βαλεαρίδες παραπάει…
Ακολουθεί το ταξίδι στην Αμερική. Στα πέρατα της γης θα πρέπει να ήταν η Αἰαία τής Κίρκης, ο Κάτω κόσμος, οι Εσπερίδες, μα και οι Γοργόνες, κατά τον Ησίοδο. Ως προς την Ωγυγία, ο Πλούταρχος γράφει πως ήταν σε απόσταση ενός πενθήμερου ταξιδιού από την Βρετανία, όπου είναι “η θάλασσα βαριά, λασπώδης, ταραγμένη από ρεύματα”. Πρόκειται ίσως για την Θάλασσα των Σαργασσών, στον Ατλαντικό, με τη Βερμούδα ως πιθανή θέση τού νησιού τής Καλυψώς. Η νύμφη έδωσε στον Οδυσσέα οδηγίες να πλέει με τον αστερισμό τής Μεγάλης Ἄρκτου στ’ αριστερά του. Έτσι, μετά από 18 ημέρες, έφτασε στην Σχερία, που βρισκόταν στην Ιβηρία. Ο βασιλιάς τής Ιθάκης, όπως και άλλοι ήρωες του Τρωικού, έκαναν την παρουσία τους αισθητή στην χερσόνησο (βλέπε Χρονικό 5, Οδύσσειες του Τρωικού). Κατά τον Στράβωνα, ως και πόλη υπήρχε εκεί που ονομάστηκε προς τιμήν τού Οδυσσέα. Γνωρίζουμε την παράδοση, που υιοθετεί και ο Camões, πως η ετυμολογία τής Λισαβόνας μάς οδηγεί στο λατινικό όνομα του ήρωα, Ulysses. Επομένως, ο “ομηρικός” ποταμός των Φαιάκων είναι ο Τάγος, που έφερε τόσον πλούτο σε πολύτιμα μέταλλα, ώστε τον χαρακτήρισαν “ισοδύναμον του Πακτωλοῦ”, του περίφημου για τον χρυσό ποταμού τής Μικράς Ασίας (Silius Italicus).
Ίσως ο Οδυσσέας να μην ήταν ο πρώτος Έλληνας (ή Ευρωπαίος) που πάτησε πόδι στην Αμερική: κατά τη Mertz, αρκετά πριν από τον Τρωικό και την Οδύσσεια, περί το 1300 ΠΚΧ, ή γύρω στο 1225, σύμφωνα με άλλους,(6) οι Αργοναύτες διέσχισαν τον Ατλαντικό, χάρη στο Ρεύμα τού Κόλπου, μα και την Θάλασσα των Σαργασσών (τις “πλεούμενες νήσους”, κατά τον Ἀπολλώνιο Ῥόδιο), κι έφτασαν στο Πουέρτο Ρίκο. Παραπλέοντας τη Νότια Αμερική, πέρασαν από τις εκβολές τού Αμαζόνιου και το Rio de Janeiro, πλέοντας ως το Río de la Plata τής Αργεντινής. Έπειτα, πηγαίνοντας αντίθετα στο ρεύμα, έφτασαν στο υψίπεδο της Βολιβίας και μπήκαν στην Κολχίδα, το Tiwanaku, όπου φυλασσόταν το χρυσόμαλλο δέρας.(7) Το Τιουανάκου έγινε, μετά από αιώνες, το θρησκευτικό, κοσμολογικό, πολιτισμικό κι εμπορικό κέντρο μιας προκολομβιανής αυτοκρατορίας, που εκτεινόταν γύρω από τη λίμνη Τιτικάκα, στη σημερινή δυτική Βολιβία, βόρεια Χιλή, και νότιο Περού, από το 300 ως το 1150 ΚΧ. Όμως, η περιοχή αυτή θα πρέπει να ήταν κατοικημένη ήδη από το 1500 ΠΚΧ.
- (6) Ο Μιχαλόπουλος (Οι Αργοναύτες στη Μαύρη Θάλασσα) μεταθέτει την εκστρατεία στο πολύ απώτερο παρελθόν τού πρώτου μισού τού 19ου αιώνα ΠΚΧ. Στα πανάρχαια χρόνια, λέει, τα θαλάσσια ταξίδια ήταν μακρύτερα και πιο περιπετειώδη από εκείνα της ύστερης αρχαιότητας – ενώ ο Εύξεινος ήταν ανέκαθεν κέντρο τού διεθνούς εμπορίου. Οι Αργοναύτες ήταν Μινύες, οι ισχυρότεροι των Πελασγών. Οι τελευταίοι θεωρούνται πρόγονοι των Ελλήνων, αποικιστές όχι μόνον του Ευξείνου, μα και της Ιταλίας, εκπολιτιστές και γεννήτορες του αλφάβητου.
- (7) Τόσο η Ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία, όσο και ο Τρωικός πόλεμος που ακολούθησε, σκοπό είχαν τον έλεγχο του Ευξείνου από τους Έλληνες. Και ο μύθος τού χρυσόμαλλου δέρατος προέκυψε από μια συνήθεια των ντόπιων φυλών, οι οποίες βύθιζαν προβιές μες στα ρέματα έτσι ώστε να συλλέξουν την χρυσόσκονη που κατέβαζαν τα νερά. Το ίδιο γίνεται σε ορισμένα μέρη εκεί μέχρι σήμερα. Η κολχική πρωτεύουσα, Αἴα (Κουτάισι), ήταν, λέει, μια από τις πολλές πόλεις που ίδρυσαν οι Αιγύπτιοι στην Ευρασία. Η ιστορία αυτή συνδυάζεται με μια πληροφορία τού Ηροδότου, που του παρέθεσαν Αιγύπτιοι ιερείς. Κατά τα λεγόμενά τους, ο θρυλικός φαραώ Σέσωστρις κινήθηκε κάποτε με τον στρατό του προς βορράν, κι έφτασε μέσω Λεβάντε και Μικρασίας στην Κολχίδα. Εκεί εγκατέστησε αποίκους στον ποταμό Φᾶσι (νῦν Ριόνι), και μετά στράφηκε δυτικά, διασχίζοντας την Ρωσία, και νότια, μέσω Ρουμανίας και Βουλγαρίας, για να φτάσει στην ανατολική Ελλάδα, απ’ όπου γύρισε στην Αίγυπτο. Ο Ηρόδοτος επισημαίνει μεν πως η πληροφορία αυτή δεν μπορεί να διασταυρωθεί, αλλά παραδέχεται πως ήταν κοινή πεποίθηση τότε πως την Κολχίδα την αποίκισαν οι Αιγύπτιοι. Κατά τον Στράβωνα και τον Διόδωρο Σικελιώτη, ο Σέσωστρις κατέκτησε όλον τον κόσμο, από την Αιθιοπία στον Νότο, ως την Σκυθία στον Βορρά – ποιος ξέρει, μπορεί και ως τη Λατινική Αμερική στη Δύση!
● Ορισμένοι συγγραφείς ερμηνεύουν τα ομηρικά έπη ως “βρετανικές μπαλάντες” ή “σάγκα των Βίκινγκ”, πλασάροντας έτσι την αμφιλεγόμενη θεωρία τής διάδοσης – τάχα – του πολιτισμού από τον Βορρά στον Νότο. Οι ἐν λόγῳ ψευτοθεωρίες είναι αιώνες παλαιότερες του γερμανικού εθνικισμού και σίγουρα εμπνέουν το σύνολο των Βορείων – που μάλλον θαρρούν πως είναι απόγονοι των… Ὑπερβορείων!(8) Η ιδέα λ.χ. πως η έμπνευση του Πλάτωνα περί Ατλαντίδας βρίσκεται στη Βαλτική, υπήρξε ο “παππούς” όλων των συναφών θεωριών που ξεφύτρωσαν μετά. Στον “ηρωικό” 17ο αιώνα τής Σουηδίας, ο βασικός εκφραστής ήταν ο αναγεννησιακός πανεπιστήμονας (γιατρός, αστρονόμος, “αρχαιοϊστορικός” και βάλε!) Olaus ή Olof Rudbeck, που προκάλεσε σύγχυση μ’ ένα έργο-μαμούθ, 2500 σελίδων, το οποίο είχε ως τίτλο Atland eller Manheim, μεταφρασμένο στα λατινικά, για λόγια χρήση, ως Atlantica. Υποστήριξε εκεί, μεταξύ άλλων, ότι το ιστορικό κέντρο τής ιδιαίτερής του πατρίδας, της Ουψάλας, ήταν το κέντρο τής “χαμένης Ατλαντίδας”· συνεπώς, βάσει της εξωφρενικής λογικής τής πολιτισμικής διάχυσης, η Σουηδία αποτελούσε λίκνο τού δυτικού πολιτισμού, που ανάγεται στην εποχή τού Αδάμ και της Εύας! Παρά τον χλευασμό του από την πλευρά των συναδέλφων του, καθηγητών στο εκεί πανεπιστήμιο (που τον κατηγόρησαν και ως πλαστογράφο), ο Rudbeck έγινε εθνικός ήρωας – και όχι μόνον: θαυμάστηκε στην Αυλή τού Louis “l’état c’est moi!”, προτάθηκε ως μέλος τής Βασιλικής Εταιρείας τού Λονδίνου, εγκωμιάστηκε σε café, σαλόνια, και πλείστες ακαδημίες τής κοσμοπολίτικης “Πολιτείας των Γραμμάτων”, διαβάστηκε μανιωδώς από τους Leibniz και Montesquieu, ενώ ο Isaac Newton τού ζήτησε ένα αντίγραφο της Atlantica με αφιέρωση! Ώσπου έφτασε η στιγμή, μετά θάνατον, η στέψη των Σουηδών μοναρχών να γίνεται “ενώπιον” του τάφου του! Συνεχίζει, μάλιστα, να έχει φανατικούς οπαδούς, κι έγινε ήρωας γελοιογραφίας με λεζάντα: “Ο αρχαιολόγος Olof Rudbeck αποκαλύπτει στους ‘Προκατόχους’ του – Ἡσίοδο, Πλάτωνα, Ἀριστοτέλη, Ἀπολλόδωρο, Τάκιτο, Ὀδυσσέα, Πτολεμαῖο, Ὀρφέα και Πλούταρχο – την ‘Αλήθεια’ για την Ατλαντίδα”…
- (8) Μαζί με την Θούλη, η γη των Υπερβορείων συγκαταλέγεται μεταξύ των terrae incognitae της αρχαιότητας. Οι Υπερβόρειοι ήταν μια φυλή γιγάντων, μέχρι τρία μέτρα ύψος, που ζούσαν σε απόλυτη ευτυχία ως και χίλια χρόνια! Ο ήλιος εκεί ανέτειλε κι έδυε μια φορά τον χρόνο. Άρα, το να ζεις χίλια χρόνια ή χίλιες μέρες ήταν το ίδιο! Αυτό επιπλέον σημαίνει (τουλάχιστον για τους σύγχρονους ανθρώπους) πως η γη τους θα βρισκόταν κάπου στον Αρκτικό κύκλο. Ήταν οι πιο ευλογημένοι άνθρωποι, ζώντας σε μια ιδανική χώρα, “πέρα από τον Βορέα” (ή Βορρά, τον βόρειο άνεμο). Η παγωνιά στις βόρειες χώρες οφείλεται σε αυτόν τον άνεμο. Άρα, η γη “πέρα” από αυτόν θα ήταν ηλιόλουστη και ζεστή! Άλλωστε, ο μόνος από τους Ολύμπιους που λατρευόταν εκεί ήταν ο Ἀπόλλων: εκεί ξεχειμώνιαζε, πίστευαν οι Έλληνες. Και οι Υπερβόρειοι ανταπέδιδαν, στέλνοντας αντιπροσωπεία τους και προσφορές στο ιερό του νησί, την Δήλο! Ένας ποιητής που τους τιμούσε πάρα πολύ ήταν ο Πίνδαρος, περιγράφοντας τον “υπέροχο δρόμο προς τη συνέλευσή” τους: “Ποτέ η Μούσα δεν είναι απούσα | από τα ἔθη τους: λύρες κρούουν, αυλοί θρηνούν | παντού χοροί παρθένων στροβιλίζουν. | Μήτε ασθένεια ούτε πικρά γηρατειά ρέουν | στο ιερό τους αίμα· δίχως κόπο κι αγώνα είναι η ζωή τους”.
● “Βόρειοι και Υπερβόρειοι”: λογοπαίγνιο έκανα, μα… φλομώσαμε στις σβάστικες! Οι Βόρειοι, ιδίως οι Σκανδιναβοί, για ν’ αντιπαρατεθούν στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό τής Μεσογείου, ταυτίστηκαν με τους Υπερβόρειους. Η τάση αυτή ήταν ιδιαίτερα ισχυρή κατά τον 17ο αιώνα στη Σουηδία, που είχε γίνει μεγάλη δύναμη, όταν οι θιασώτες τής ιδεολογίας τού γοτθισμού διακήρυσσαν πως η Σκανδιναβία ήταν η χαμένη Ατλαντίδα και η γη των Υπερβορείων! Εκεί, άλλωστε, βρίσκεται ο Αρκτικός κύκλος… Η ευρωπαϊκή κουλτούρα, ἐν γένει, ταυτίστηκε με την υπερβόρεια. Αναπόφευκτα, το θέμα κατόπιν εξειδικεύτηκε από τον εθνολόγο Karl Penka (Η καταγωγή των Αρίων, 1883), τον John Bennett (Η υπερβόρεια καταγωγή τής ινδοευρωπαϊκής κουλτούρας, 1963), και αρκετούς άλλους. Κάποιοι εσωτεριστές θεωρούν την Υπερβόρεια γη ως το πολικό κέντρο πολιτισμού και πνευματικότητας κατά τον Χρυσοῦν Αἰῶνα, του Χρύσεου γένους – όπου, βεβαίως, υπάγονται και οι ίδιοι… Ο άνθρωπος, διακηρύσσουν, δεν κατάγεται από τον πίθηκο, αλλά κατατείνει σταδιακά στον πίθηκο, αφού αποκόβεται σωματικά, μα και πνευματικά, από τη μυστικιστική, αλλόκοσμη πατρίδα στον Άπω Βορρά, υποκύπτοντας στις δαιμονικές ενέργειες του Νοτίου Πόλου… Υπάρχουν, βέβαια, κι οι γραφικοί: ο Robert Charroux, το alter ego τού Erich von Däniken, συνδέει τους Υπερβόρειους με μια φυλή αστροναυτών τής αρχαιότητας, που ήταν “πολύ σωματώδεις, πολύ λευκοί” κι επέλεξαν να ζήσουν στη “λιγότερο θερμή περιοχή τής γης, επειδή έμοιαζε πιο πολύ με το κλίμα τού πλανήτη τους”…
● Εκτός ίσως των τελευταίων, που μάλλον “πουλάνε τρέλα”, όλοι οι υπόλοιποι είναι ρατσιστές και φασίστες! Και για να τους την “σπάσω”, να υπενθυμίσω πως, ως terra incognita, η γη των Υπερβορείων εντοπιζόταν από τους αρχαίους στον Βορρά μεν, μα σε ολόκληρη την έκταση της Ευρασίας, από ΒΔ Ευρώπη ως ΒΑ Ασία. Βρέθηκαν έτσι κάποιοι… “σχιστομάτηδες” να πουν πως οι Υπερβόρειοι ήταν μάλλον Κινέζοι – άποψη που θ’ απορρίπτεται μετά βδελυγμίας ιδίως στην Ιαπωνία, ή και σε Μογγολία και Σιβηρία! (Θούλη και Ναζί: βλέπε Χρονικό 16, υποσημείωση 7).
Κανένας από τους επιγόνους του δεν σημείωσε ποτέ τέτοιον Θρίαμβο. Πιο άτυχος υπήρξε ο Βέλγος δικηγόρος Théophile Cailleux (Pays atlantiques décrits par Homère: Ibérie, Gaule, Bretagne, Archipels, Amériques· Théorie nouvelle. Ατλαντικές χώρες σε περιγραφή τού Ομήρου: Ιβηρία, Γαλατία, Βρετανία, Αρχιπελάγη, Β.-Ν. Αμερική· Νέα θεωρία. 1878). Τοποθέτησε την Τροία στην ανατολική Αγγλία, στα υψώματα έξω από το Cambridge, στους λόφους Gog Magog (μάλλον μακριά από την θάλασσα), και την Ιθάκη στη νότια Ανδαλουσία, ανάμεσα στο Jerez και το Cádiz, στο Δέλτα τού Guadalete (όπου λένε πως εγκαταστάθηκε ένας άλλος ήρωας του Τρωικού, ο Μενεσθεύς· βλέπε Χρονικό 22). Μα λίγο μετά από την έκδοση του βιβλίου του, ο Heinrich Schliemann μπόρεσε ν’ αποδείξει θριαμβευτικά πως οι Μυκήνες και η Τροία ήταν υπαρκτές, ισχυρές πόλεις, στην κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος, για να εμπλακούν σε πόλεμο, όπως τον περιγράφουν τα έπη. Αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει τότε στην αγορά ζήτηση για γεωιστορικές εικοτολογίες…
Αφού πέρασε πάνω από ένας αιώνας, ο Ολλανδός Iman Wilkens ξανασερβίρισε την ιδέα (Where Troy Once Stood, Όπου υψωνόταν κάποτε η Τροία, 1990), και μας οδήγησε και πάλι στους ίδιους λόφους που επεσήμανε ο Cailleux, αλλά με κάπως τροποποιημένο σενάριο: ο Τρωικός πόλεμος έγινε γύρω στο 1200 ΠΚΧ μεταξύ Κελτών, υποστήριξε. Εκείνοι τού Cambridgeshire δέχτηκαν επίθεση από άλλους Κέλτες προερχόμενους από την Ευρώπη, που ήθελαν να εξασφαλίσουν πρόσβαση στα κερδοφόρα κοιτάσματα κασσίτερου της Κορνουάλλης. Υπέθεσε επίσης πως οι Λαοί τής Θάλασσας (βλέπε Χρονικά 18, 19, 20) ήταν Κέλτες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και το Αἰγαῖον ως Ἀχαιοί, ή Πελασγοί, φέρνοντας μαζί και την προφορική τους παράδοση, η οποία μεταφράστηκε και γράφτηκε στα ελληνικά γύρω στο 750, αποτελώντας τη βάση τής Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Η Σκύλλα και η Χάρυβδη, κατά το “όραμά” του, βρίσκονταν στη νησίδα St. Michael’s Mount, στο άκρον τής χερσονήσου τής Κορνουάλλης, η Ιθάκη όχι πλέον στο Δέλτα τού Γουαδαλέτε, αλλά παραδίπλα, στο Κάδιξ, ενώ η τοπογραφία τής Τηλεπύλου (του “Απομακρυσμένου λιμανιού”) των Λαιστρυγόνων, του “θύμισε” εκείνην της Αβάνας. Είχε, όμως, μιαν ἀχίλλειον πτέρνα· ήταν (και αυτός) εθνικιστής:
“Φαίνεται πως τα ελληνικά τού Ομήρου περιέχουν μεγάλον αριθμό δανείων από δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες, πιο συχνά από τα ολλανδικά, και λιγότερο από τ’ αγγλικά, τα γαλλικά, ή τα γερμανικά”, έγραψε απερίσκεπτα, αναφερόμενος σε γλώσσες που γεννήθηκαν τουλάχιστον μια χιλιετία μετά από τον Όμηρο…(9)
- (9) Αν πάρουμε τους Cailleux και Wilkens τοῖς μετρητοῖς, οι Τρώες έφυγαν από την Βρετανία μετά από τον πόλεμο για να εγκατασταθούν τελικά στην Ιταλία, αλλά τρεις γενιές αργότερα επέστρεψαν για να ιδρύσουν το “βρετανικό έθνος”! Η Ιστορία των βασιλέων τής Βρετανίας (Historia regum Britanniae), που γράφτηκε γύρω στο 1136 από τον Geoffrey τού Monmouth, αρχίζει με τον Τρώα Αινεία, ο οποίος, κατά τον ρωμαϊκό μύθο, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, μετά από τη λήξη τού πολέμου. Όμως, ο δισέγγονός του, Βρούτος, εξορίστηκε και άρχισε να περιπλανιέται, ώσπου τελικά η θεά Diana (Ἄρτεμις) τον οδήγησε στον δυτικό ωκεανό, για να εγκατασταθεί στο νησί τής Αλβιόνας, που το “βάφτισε” Βρετανία από τ’ όνομά του. Κατόπιν νίκησε τους γίγαντες, που ήταν οι μοναδικοί κάτοικοι του νησιού, και στις όχθες τού Τάμεση ίδρυσε την πρωτεύουσά του, τη Νέα Τροία, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Λονδίνο.
Ποσειδωνίς στην Ἀτλαντίδα : ό,τι υποτίθεται απέμεινε από την χαμένη ήπειρο
Μια ακόμη παραλλαγή τής “θεωρίας” τής μετάδοσης του πολιτισμού από Βορρά σε Νότο έλεγε πως οι πρώιμοι Έλληνες θαλασσοπόροι, που μάλλον έφτασαν στα βόρεια για να εμπορευτούν κυρίως κασσίτερο, παρέλαβαν και τα υπέροχα έπη, τα μεταμόρφωσαν, καταγράφοντάς τα σε στίχους, κι έτσι απέκτησαν τα εθνικά τους έπη. Οι βόρειοι λαοί απέφευγαν να καταγράψουν τις συνθέσεις τους, αφού ήταν περίφημοι για τις τεχνικές απομνημόνευσης (όπως έλεγε ο Καίσαρ για τους Κέλτες βάρδους). Σὺν τῷ χρόνῳ, λόγω πολέμων, ή μεταναστεύσεων, αυτή η παράδοση μάλλον χάθηκε. Άλλοι, πάλι, υπέθεσαν πως οι Λαοί τής Θάλασσας ήταν βόρειες φυλές που, μεταξύ άλλων, επιτέθηκαν και στην Ελλάδα γύρω στο 1200 ΠΚΧ. Όσοι Έλληνες επέζησαν, αφομοίωσαν τις ιστορίες που έλεγαν οι επιδρομείς τα βράδια, γύρω από την φωτιά, στα στρατόπεδά τους, τις έκαναν δικές τους και, μόλις οι Σκοτεινοί Χρόνοι των Ελλήνων τέλειωσαν, τις κατέγραψαν, συμβάλλοντας έτσι και στην άνθιση του πολιτισμού τους.
Ένας από τους πρώτους που λάνσαρε αυτήν την “θεωρία”, σε αρκετά βιβλία που εξέδωσε, ήταν ο Γερμανός Jurgen Spanuth (1907-98), πάστορας, κλασικός λόγιος κι ερασιτέχνης αρχαιολόγος. Θέση του ήταν πως εκείνα τα γεγονότα επιβιώνουν σε παραποιημένη μορφή όχι μόνον στον Όμηρο, μα και στην πλατωνική Ατλαντίδα. Ο Spanuth συνέκρινε τις περιγραφές Ομήρου και Πλάτωνα σημείο προς σημείο, υποστηρίζοντας πως όλες έχουν κοινή προέλευση. Ήταν η άνοδος και πτώση ενός πανίσχυρου έθνους θαλασσοπόρων τής εποχής τού μπρούντζου, που ζούσε στην περιοχή τής Γιουτλάνδης, και κατέρρευσε όταν ένας “Ατλάντειος” κατακλυσμός τούς εξώθησε προς τη Μεσόγειο. Ήταν οι Λαοί τής Θάλασσας, που ηττήθηκαν στο Δέλτα τού Νείλου από τους Αιγύπτιους: αυτοί έγραψαν την ιστορία τής πτώσης τής βόρειας αυτοκρατορίας – η οποία έφτασε στον Πλάτωνα, μέσω του Σόλωνα, όταν εκείνος είχε επισκεφτεί την Αίγυπτο και συνομίλησε με ιερείς (Das Entratselte Atlantis [1953], Ατλαντίς / Η λύση τού μυστηρίου, ως Die Atlanter [1976], Ατλαντίδα τού Βορρά, κ.ά.). Ο γερμανικός εθνικισμός “ξεχείλιζε”, όντως, στους υπερφίαλους ισχυρισμούς τού Spanuth – που θέλησε ουσιαστικά να ιδιοποιηθεί τα πολιτισμικά θεμέλια ενός άλλου λαού. Ήταν, λοιπόν, ψυχρή η υποδοχή που επεφύλαξαν στα βιβλία αυτά τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Τότε ο πάστορας στράφηκε σε ορισμένα ακροδεξιά γερμανικά περιοδικά, γεγονός που τον περιθωριοποίησε περαιτέρω. Αν κάτι πέτυχε έμμεσα ήταν ότι αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για νέες ανασκαφές σε βυθισμένα λιμάνια τής Βόρειας θάλασσας, και πιο συγκεκριμένα το Rungholt, όπου βρέθηκαν αγγεία που δείχνουν εμπορικές ανταλλαγές τής Φρισίας με τη μινωική Κρήτη, οι οποίες ανάγονται στο 1600–1400 ΠΚΧ!
Μια άλλη εκδοχή αυτής της “θεωρίας” μετάδοσης της κουλτούρας από τον Βορρά στον Νότο, σε φόντο κυρίως σκανδιναβικό, έχει μιαν ιδιομορφία: ο “παραμυθάς” τώρα είναι Ιταλός, ο πυρηνικός μηχανικός Felice Vinci, ο μοναδικός Μεσόγειος, μάλλον, που δέχεται πως οι πρόγονοί του πήραν τα “φώτα τού πολιτισμού” από τους Βόρειους. Ως συνήθως, η υποδοχή ήταν αρνητική, και οι Φινλανδοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το βιβλίο “ενδιαφέρον καλαμπούρι”! Τιτλοφορείται Omero nel Baltico (Ο Όμηρος στη Βαλτική, 1998), ή The Baltic Origins of Homer’s Epic Tales: The Iliad, the Odyssey, and the Migration of Myth (Η βαλτική προέλευση των επών τού Ὁμήρου: η Ἰλιάς, η Ὀδύσσεια, και η αποδημία τού μύθου). Οι Αχαιοί, διατείνεται ο Vinci, στις αρχές της 2ης χιλιετίας ΠΚΧ, ήταν λαός τής Βαλτικής, και ήρθαν στην Ελλάδα γύρω στον 16ο αιώνα, μετά από τον Τρωικό πόλεμο (που έγινε στον 18ο αιώνα), φέροντας τις παραδοσιακές τους προφορικές σάγκα στο Αιγαίο. Τα νησιά τού βασιλείου τού Οδυσσέα (που ήταν… Ολλανδός!) – Ιθάκη, Δουλίχιον, Κεφαλονιά και Ζάκυνθος – υπάγονταν στο δανέζικο αρχιπέλαγος του Νότιου Funen, ενώ η Τροία ήταν στην Toija τής ΝΔ Φινλανδίας. Ο Ἑλλήσποντος δεν ταυτίζεται μάλλον με τα Δαρδανέλλια, μα με τον Φινλανδικό κόλπο. Οι Μυκήνες θα βρίσκονταν εκεί που είναι τώρα η Κοπεγχάγη. Όσο για τον Οδυσσέα, μάλλον περιπλανήθηκε στις ακτές τής Νορβηγίας: η Ωγυγία μπορεί να ταυτιστεί με μια από τις Νήσους Φερόες (ανάμεσα σε Βρετανία, Ισλανδία και Σκανδιναβία), η Σχερία των Φαιάκων με τα περίχωρα του Bergen, το δε νησί τής Κίρκης και τα μέρη που εκείνη περιγράφει (Σειρήνες, Σκύλλα και Χάρυβδη) θα ήταν μάλλον στο αρχιπέλαγος Lofoten, στα βόρεια της Νορβηγίας, και το νησί τού Αἰόλου στα Shetland, το αρχιπέλαγος ΒΑ τής Σκωτίας. Κατά τον Vinci, στην ίδια περιοχή εκτυλίχθηκαν και άλλοι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι, όπως η Αργοναυτική εκστρατεία. Αναφερόμενος στον πλατωνικό διάλογο Κριτίας, ισχυρίστηκε πως η Αθήνα ήταν κάποτε σε μια επίπεδη εύφορη ζώνη τής Βαλτικής, ίσως κοντά στην πόλη Karlskrona της νότιας Σουηδίας.
● Ο Γάλλος Gilbert Pillot (Le code secret de l’Odyssée – Les grecs dans l’atlantique· Ο μυστικός κώδικας της Οδύσσειας – Οι Έλληνες στον Ατλαντικό, 1969) “είδε” τον Οδυσσέα να διασχίζει τις Ηράκλειες στήλες και να ταξιδεύει στον Ατλαντικό: στο Μαρόκο, τα Κανάρια και τη Μαδέρα αρχικά, ενώ στη συνέχεια κατευθύνθηκε βόρεια προς την Ιρλανδία, την Σκωτία και την Ισλανδία. Ο Pillot σκέφτηκε – πολύ σωστά – πως οι “μυστικοί κώδικες” μοσχοπουλιούνται! Ισχυρίστηκε, λοιπόν, πως ανακάλυψε ένα “μυστικό μήνυμα στην Οδύσσεια”, με μια “κρυφή” διαδρομή στον Ατλαντικό, από Κανάρια ως Ισλανδία μέσω Βρετανικών νήσων. Το έπος, εξήγησε, ήταν ο τρόπος συγκάλυψης από τους Έλληνες των στοιχείων ναυσιπλοΐας σε μια μορφή “ψυχαγωγίας”, που επιπλέον μπορούσε να απομνημονευτεί ευκολότερα. Έτσι οι αρχαίοι Έλληνες ναυτικοί μπορούσαν να θυμούνται, και να προστατεύουν συνάμα, τις βασικές λεπτομέρειες (κατευθύνσεις πλοήγησης, χρόνοι, κίνδυνοι) της βόρειας εμπορικής οδού, με την τόσο μεγάλη σπουδαιότητα, αφού οδηγούσε στις πηγές τού κασσίτερου: τις Κασσιτερίδες νήσους – που ο Ηρόδοτος παραπονιόταν πως ήταν άλλη μια terra incognita, αδύνατον να εντοπιστούν, αλλ’ αποτελούσαν το κλειδί τής ευημερίας στην εποχή τού μπρούντζου κυρίως.
Ομήρου Οδύσσεια: χαρτογραφήσεων οὐκ ἔστιν τέλος
ΣΤΗΝ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, που επιχείρησε ο Armin Wolf, έφτασε στο (ρεαλιστικό;) συμπέρασμα πως η Σχερία-Φαιακία θα ήταν στην Καλαβρία, καθώς βρίσκεται ανάμεσα σε δυο θάλασσες: το Τυρρηνικό και το Ιόνιο πέλαγος. Κατά τα λεγόμενά του, η πρωτεύουσα των Φαιάκων ήταν χτισμένη στην περιοχή Tiriolo και Marcellinara, στην επαρχία Catanzaro. Αναφέρθηκε επίσης στις δεκάδες (ή κι εκατοντάδες;) χαρτογραφήσεις τής Οδύσσειας, παραθέτοντας πολλές από αυτές που εκθέσαμε ήδη, και προσθέτοντας κάποιες άλλες ακόμη:
Το 1898, ένας άγνωστος συγγραφέας, με το ψευδώνυμο Εὔμαιος, υποστήριξε πως ο Οδυσσέας πραγματοποίησε έναν περίπλου τής Αφρικής, πολύ πριν από τους Φοίνικες, που αναφέρει ο Ηρόδοτος, ενώ παράλληλα ανακάλυψε και την Αμερική. Ο ψευτο-Εύμαιος (ο αληθινός ήταν ο πιστός χοιροβοσκός τού Οδυσσέα) μελέτησε πρώτος τα ρεύματα του ωκεανού έτσι ώστε να εντοπίσει την ρότα τού Ιθακήσιου βασιλιά. Το 1925, ακόμη και ο διακεκριμένος αρχαιολόγος Wilhelm Dörpfeld, πέρα από τις “καθιερωμένες” στάσεις τής Οδύσσειας, σε χάρτη τού ομηρικού κόσμου που επιμελήθηκε, σημείωσε το νοτιότατο άκρο τής Αφρικής, όπου βρισκόταν, λέει, η Τηλέπυλος των Λαιστυγόνων, καθώς επίσης η Αιαία τής Κίρκης – σημείο όπου συμφωνεί με τον “Εύμαιο”.
Μετά από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, οὐκ ὀλίγοι χάρτες εντόπιζαν την Οδύσσεια στον Ατλαντικό και τη Βόρεια θάλασσα: Βρετανικά νησιά, Ισλανδία, Νορβηγία. Ο Ελβετός F. J. Wil, το 1950, πρόσθεσε στη λίστα τις Φερόες, ενώ ο Γερμανός Otto Zeller, το 1959, διεύρυνε τον χάρτη από το στενό τού Γιβραλτάρ και τις Αζόρες, ως τη Νορβηγία και την Ἑλιγολάνδη. Αλλά και ο καθηγητής αρχαιογαιοδεσίας, Karl Bartholomäus, το 1977, επιχείρησε ν’ αποδείξει με αστρονομικούς υπολογισμούς πως η πορεία από την Καλυψώ στη Ναυσικά οδηγεί στην Ελιγολάνδη από τις Αζόρες. Ο Γερμανός δικαστής, Hans Steuerwald, το 1978, “έστειλε” τον Οδυσσέα στην Κορνουάλλη και την Σκωτία. Άλλωστε, εξήγησε, ήταν σκωτσέζικο ουίσκι το κρασί που έφτιαχναν στο νησί τής Κίρκης – που το ταύτισε με μια από τις Ἑβρίδες.
Πληθώρα συγγραφέων χάραξαν φανταστικές ρότες στους ωκεανούς τής γης. Η μανία επινόησης “θεωριών” έφτασε μάλλον στο αποκορύφωμά της το 1983, με την Αυστριακή εθνολόγο Christine Pellech, που εξέφρασε τη βεβαιότητά της πως ο Οδυσσέας ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο, πολύ πριν από τον Μαγγελάνο! Ούτε διεπίστωσε κανένα πρόβλημα στο ότι μέσα σε μόλις επτά ημέρες, ο μέγας ήρωας έφτασε από τη Μεσόγειο στη Νορβηγία κωπηλατώντας! Και ότι μετά κάλυψε την απόσταση Νορβηγία-Καναδάς αυθημερόν! Εννοείται, φυσικά, πως ανακάλυψε τον πορθμό τού Μαγγελάνου και την Αυστραλία…
● Κάθε τόσο εμφανίζονται όλο και πιο ακραίες απόψεις σχετικά με τη γεωγραφία των ομηρικών επών, που είτε επικεντρώνονται στον Ατλαντικό, ή επεκτείνονται σε ολόκληρη την υδρόγειο. Κάποιοι άλλοι μυθοπλόκοι, πιο “ανήσυχοι”, έστρεψαν πρόσφατα το βλέμμα τους στον ουρανό, ισχυριζόμενοι πως εκεί αποτυπώνεται η ομηρική γεωγραφία: η Ιλιάδα και η Οδύσσεια μπορούν ν’ αποκωδικοποιηθούν ως ένας αστρικός χάρτης, διατείνονται. Τι άλλο θ’ ακούσουμε άραγε; Προφανώς πως ο Τρωικός Πόλεμος ήταν, στην πραγματικότητα, Πόλεμος των… Άστρων!
ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΕΩΝ
● ΤΡΟΙΑ. ΒΔ Μ. Ασία, Τουρκία: Hisarlık || Α Αγγλία: Cambridgeshire || ΝΔ Φινλανδία: Toija.
● ΛΩΤΟΦΑΓΟΙ. Λιβύη: ακρωτήρι στην περιοχή των Gindanes | κόλπος Σύρτης || Τυνησία: νήσος Τζέρμπα (Μῆνιγξ).
● ΚΥΚΛΩΠΕΣ. Ιταλία: ΝΑ Σικελία, κοντά στην Αίτνα και τους Λεοντίνους | Μαρσάλα, Δ Σικελία | κόλπος Νάπολης || Ισπανία: αρχιπέλαγος Βαλεαρίδων || Σκανδιναβία.
● ΑΙΟΛΙΑ. Ιταλία, Β Σικελία: Αιολίδες νήσοι (Lipari [Μελιγουνίς], ή Stromboli [Στρογγύλη], ή Ustica) || Ισπανία: Βαλεαρίδες (Μαγιόρκα) || Σκωτία: αρχιπέλαγος Shetland.
● ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΕΣ. Ιταλία: ΝΑ Σικελία | Β Σαρδηνία || Γαλλία: Ν Κορσική || Σκανδιναβία || Κούβα: Αβάνα || άκρο Ν Αφρικής.
● ΑΙΑΙΑ ΚΙΡΚΗΣ. Ιταλία: Κίρκειο ακρωτήρι (Monte Circeo) στο Λάτιο (Λατίνος, γιος Κίρκης) | Ίσκια, κόλπος Νάπολης || Πορτογαλία: Μαδέρα || Νορβηγία: αρχιπέλαγος Lofoten || άκρο Ν Αφρικής || Σκωτία: αρχιπέλαγος Ἑβρίδων.
● ΑΔΗΣ. ΒΔ Ελλάδα: ποταμός Ἀχέρων || Ιταλία: λίμνη Avernus (< Ἄορνος= χωρίς πουλιά), κοντά στην Κύμη τής Καμπανίας, όπου τον βρήκε και ο Αινείας || Περού: Αμαζόνιος.
● ΣΕΙΡΗΝΕΣ. Ιταλία: ακρωτήρι Faro, στα στενά τής Μεσσήνης | αρχιπέλαγος Σειρηνούσας, ή ακρωτήρι ανάμεσα στους κόλπους Νάπολης και Σαλέρνο | η ίδια η Νάπολη | ακτή Λουκανίας || Αϊτή ή Κούβα || Νορβηγία: αρχιπέλαγος Lofoten.
● ΣΚΥΛΛΑ & ΧΑΡΥΒΔΗ. Ιταλία: στενά Μεσσήνης || Καναδάς, Νέα Σκωτία: κόλπος Fundy || ΝΔ Αγγλία: St. Michael’s Mount, άκρον Κορνουάλλης || Νορβηγία: αρχιπέλαγος Lofoten.
● ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Ιταλία: Σικελία || Καναδάς: Νέα Σκωτία ή Νέα Γη.
● ΩΓΥΓΙΑ ΚΑΛΥΨΩΣ. Αρχιπέλαγος Μάλτας: Γαῦδος, νῦν Gozo || Μαρόκο-Ισπανία: στήλες Ἡρακλέους (Ceuta) || Πορτογαλία: αρχιπέλαγος Αζορών || Βερμούδες || Δανία: Φερόες.
● ΣΧΕΡΙΑ-ΦΑΙΑΚΙΑ ΝΑΥΣΙΚΑΣ. ΒΔ Ελλάδα: Κέρκυρα || Κύπρος || ΗΠΑ: Καραϊβική-κόλπος Μεξικού-Florida || Πορτογαλία: Λισαβόνα || Νορβηγία: Bergen || Γερμανία: Ἑλιγολάνδη || Ιταλία: Καλαβρία.
● ΙΘΑΚΗ. Δ Ελλάδα: Ιθάκη, ή Κεφαλονιά, ή Λευκάδα || Ανδαλουσία, Ισπανία: Κάδιξ ή Δέλτα Guadalete || Δανία: Ν Funen.
Ομήρου μυστήριον: επιμύθιον μύθου
ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΥΠΟΘΕΣΗ, έστω κι εξωφρενική, είναι προτιμότερη από το “δεν ξέρω”… Άλλωστε, τι δείχνουν όλες αυτές οι ιστορίες, ακόμη κι εκείνες που χαρακτηρίζονται τρελές και ανισόρροπες; Τι άλλο από το μεγαλείο τού Οδυσσέα, αλλά και του Ομήρου, του δημιουργού τής Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Δυο απαράμιλλα έπη που οι κλασικιστές θεώρησαν αρχικά ως γραπτή ποίηση, ή και τον ῥαψῳδὸ ως συγγραφέα. Ώσπου εμφανίστηκε, στη δεκαετία τού 1920, ο Milman Parry (1902–1935), που έδειξε πως επρόκειτο για προφορική μουσικοποιητική παράδοση. Η έρευνά του ως προς τη διαδικασία αυτοσχεδιασμού τής προφορικής ποίησης εντόπισε τόσο τις “τυποποιημένες φράσεις”, όσο και την “επανάληψη” (λέξεων, φράσεων, στίχων), που οδηγούν στη δημιουργία τύπων, οι οποίοι ενσωματώνονται άνετα στα εξάμετρα της προφορικής παράδοσης. Οι τυποποιημένες φράσεις δυο λέξεων ακούγονται ξανά και ξανά (λ.χ. “ἠώς ῥοδοδάκτυλος”), επιτρέποντας έτσι τον ραψωδό ν’ αυτοσχεδιάσει τη συνέχεια… Η έρευνα του Parry και του βοηθού του, Albert Lord, έγινε κυρίως στην (πρώην) Γιουγκοσλαβία.
Ο Όμηρος (όνομα ελληνικό των αιολικών περιοχών) γεννήθηκε στην Σμύρνη (στα όρια Αἰολίας–Ἰωνίας), ή στο νησί τής Χίου, και πέθανε στο κυκλαδικό νησί τής Ἴου. Τ’ όνομά του σημαίνει ὅμηρος, συνοδός-ακόλουθος, ή τυφλός (ὁ μὴ ὁρῶν). Ήταν πλανόδιος βάρδος, όπως ο Θάμυρις, ή ο Ησίοδος, και ήθελε να συγχρωτίζεται με απλούς ανθρώπους: με ψαράδες, ναυτικούς, αγγειοπλάστες, παπουτσήδες, και ηλικιωμένους, στα λιμάνια.(10) Η εικόνα αυτή, φυσικά, απέχει από εκείνην ενός αυλικού ραψωδού. Η άνεση ή ταχύτητα των κινήσεών του, μαζί με την καθαρότητα της σκέψης ή έκφρασής του, δεν διακρίνουν άλλους μεγάλους επικούς ποιητές, όπως τους Βιργίλιο, Δάντη, και Milton. Διακρίνουν μάλλον την πιο “ταπεινή” επικολυρική σχολή. Όμως, ο Όμηρος δεν ανήκει σε αυτήν την σχολή, ούτε η ποίησή του έχει σχέση με την μπαλάντα. Φαίνεται αυτό από την ανώτερη καλλιτεχνική αξία και διάρθρωση των ῥαψῳδιῶν του. Είναι η ευγένεια, μα και η δύναμη του ύφους του, που διαχωρίζουν, σε τελική ανάλυση, τον Όμηρο από οποιαδήποτε μορφή λαϊκού έπους ή και μπαλάντας. Διαφοροποιείται και από τους Βιργίλιο, Δάντη και Milton, λόγω της σχετικής απουσίας κάποιων υποβοσκόντων κινήτρων, ή κι αισθημάτων. Η ποίηση του Βιργιλίου, λ.χ. διαπνέεται από το μεγαλείο τής Ρώμης, με ύφος παθιασμένο, ρητορικό, συγκαλυμμένο από τη μελετημένη λεπτότητα της γλώσσας του. Ο Dante και ο Milton είναι ακόμη πιο πιστοί εκφραστές τής θρησκείας και της πολιτικής τού καιρού τους. Τα γαλλικά έπη προδίδουν αισθήματα φόβου και μίσους έναντι των Σαρακηνών. Μα στον Όμηρο το ενδιαφέρον είναι καθαρά δραματικό. Καμιά αντιπάθεια φυλής ή θρησκείας δεν υφίσταται. Ο Όμηρος ενδιαφέρεται κυρίως για τ’ ανθρώπινα συναισθήματα και τις συγκινήσεις, και φυσικά, για το δράμα. Πολύ συχνά, τα έπη του χαρακτηρίζονται “δράματα”.
Πάνω απ’ όλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Όμηρος απήγγειλε τα έπη του· ο Βιργίλιος, ο Δάντης και όλοι οι άλλοι τα κατέγραφαν…
- (10) Λέγεται πως ο Όμηρος, σε προχωρημένη ηλικία, στον τελευταίο σταθμό τής ζωής του, την Ίο, τριγύριζε με παιδιά, τραγουδώντας τα κάλαντα της εποχής…
● Επιρροές έχουν εντοπιστεί στην Οδύσσεια από τη μυθολογία και λογοτεχνία τής Εγγύς Ανατολής. Ο Martin West σημειώνει τους παραλληλισμούς ανάμεσα στον Οδυσσέα και τον Γιλγαμές τού ομώνυμου έπους. Και οι δυο τους ταξιδεύουν στα πέρατα της γης, ως και στον Κάτω κόσμο. Ο Οδυσσέας ακολουθεί συστάσεις τής Καλυψώς, ή της Κίρκης, κόρης τού θεού Ήλιου, που τα νησιά τους βρίσκονται στις άκρες τού κόσμου. Ο Γιλγαμές παίρνει οδηγίες από την θεά Siduri, που ζει επίσης δίπλα στην θάλασσα, στις εσχατιές τής γης. Κάποιοι άλλοι συσχετίζουν τον Όμηρο με την επική ποίηση των Χετταίων. Φαίνεται πως ο μέγας ραψωδός ήταν τελικά πολύτροπος, σαν τον ήρωά του…
Η “ΚΛΑΣΙΚΗ” ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ
● [1] ΤΡΟΙΑ. Σαλπάροντας, ο Οδυσσέας συνάντησε ήρεμη θάλασσα. Δεν είχε ακόμη διαπράξει ὕβρι…
● [2] ΙΣΜΑΡΟΣ, ΓΗ ΤΩΝ ΚΙΚΟΝΩΝ. Ο Οδυσσέας και οι άνδρες του λεηλάτησαν την πόλη κι έκλεψαν όλα της τ’ αγαθά. Κι έπειτα αποκοιμήθηκαν στην παραλία. Οι Κίκωνες επέστρεψαν δριμύτεροι μ’ ενισχύσεις το επόμενο πρωί. Ο μεν Οδυσσέας γλύτωσε αλλά έχασε πολλούς άνδρες. Στη συνέχεια, τα δώδεκα πλοία του παρασύρθηκαν από σφοδρές καταιγίδες.
● [3] ΝΗΣΟΣ ΛΩΤΟΦΑΓΩΝ. Οι ανιχνευτές τού Οδυσσέα συνάντησαν ντόπιους που τους προσέφεραν λωτούς. Τα φρούτα τούς προκάλεσαν υπνηλία κι έπαψαν να νιώθουν νοσταλγία.
● [4] ΝΗΣΟΣ ΚΥΚΛΩΠΩΝ. Ο γίγαντας μονόφθαλμος Κύκλωπας Πολύφημος καταβρόχθιζε δύο άντρες καθημερινά. Ο Οδυσσέας τον μέθυσε με κρασί και μετά τον τύφλωσε με ξύλινο πάσσαλο. Τότε ο πατέρας τού Κύκλωπα, ο Ποσειδώνας, καταράστηκε τον Οδυσσέα να περιπλανιέται αιωνίως στην θάλασσα.
● [5] ΑΙΟΛΙΑ. Ο Αίολος, θεός των ανέμων, φιλοξένησε τον Οδυσσέα για έναν μήνα και μετά του έδωσε έναν δερμάτινο ασκό, έχοντας βάλει μέσα όλους τους ανέμους, εκτός από τον δυτικό, για να επιστρέψει με ασφάλεια στο νησί του. Όμως το ανόητο πλήρωμα άνοιξε τον ασκό ενώ ο Οδυσσέας κοιμόταν, κι ενώ η Ιθάκη είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα, νομίζοντας ότι περιείχε χρυσό. Η καταιγίδα που ακολούθησε οδήγησε τα πλοία πίσω στην Αιολία, αλλά ο θεός αρνήθηκε να παράσχει οποιαδήποτε περαιτέρω βοήθεια.
● [6] ΤΗΛΕΠΥΛΟΣ ΤΩΝ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ. Οι ανθρωποφάγοι γίγαντες επιτέθηκαν στον στόλο με ογκόλιθους, βυθίζοντας όλα τα πλοία εκτός από ένα, και σκοτώνοντας εκατοντάδες.
● [7] ΑΙΑΙΑ, ΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ. Η Κίρκη μεταμόρφωσε τους άντρες του Οδυσσέα σε γουρούνια προσφέροντάς τους τυρί και κρασί. Ο Ἑρμής έδωσε στον Οδυσσέα ένα μαγικό βοτάνι από μῶλυ για ν’ αντισταθεί στα μάγια τής Κίρκης, που συμφώνησε να ξαναδώσει στους άνδρες τού Οδυσσέα την ανθρώπινη μορφή τους με αντάλλαγμα την αγάπη του. Έμειναν στο νησί έναν χρόνο πίνοντας και γλεντώντας.
● [8] ΑΔΗΣ. Ακολουθώντας τις οδηγίες τής Κίρκης, ο Οδυσσέας διέσχισε τον ωκεανό και έφτασε σ’ ένα λιμάνι στη δυτική άκρη τού κόσμου, όπου θυσίασε στους νεκρούς και κάλεσε το πνεύμα του προφήτη Τειρεσία να τον συμβουλεύσει.
● [9] ΣΕΙΡΗΝΕΣ. Ο Οδυσσέας γλύτωσε βουλώνοντας με κερί τ’ αυτιά των συντρόφων του, που πρώτα το έδεσαν στο κατάρτι. Ακούγοντας τ’ όμορφο τραγούδι τους, τους εκλιπαρούσε να τον λύσουν αλλ’ αυτοί τον αγνοούσαν.
● [10] ΣΚΥΛΛΑ & ΧΑΡΥΒΔΙΣ. Βάσει των οδηγιών τής Κίρκης, ο Οδυσσέας πέρασε πιο κοντά προς το εξακέφαλο τέρας, την Σκύλλα, γιατί η δίνη της Χάρυβδης θα μπορούσε να βυθίσει το πλοίο. Η Σκύλλα κατάφερε έτσι να καταβροχθίσει έξι άνδρες.
● [11] ΘΡΙΝΑΚΙΑ, ΙΕΡΗ ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Παρά τις προειδοποιήσεις τού Οδυσσέα, οι άνδρες του δεν υπάκουσαν και σκότωσαν κάποια ιερά βόδια τού Ήλιου, αλλά τους είδαν οι κόρες τού θεού. Οργισμένος αυτός, βύθισε το πλοίο και αφάνισε τους πάντες εκτός από τον Οδυσσέα.
● [12] ΩΓΥΓΙΑ, ΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΥΨΩΣ. Η νύμφη τον είχε εραστή της για επτά χρόνια. Τελικά, ο Ερμής, ως αγγελιαφόρος τού Δία και της Αθηνάς, ζήτησε από στην Καλυψώ ν’ αφήσει ελεύθερο τον Οδυσσέα.
● [13] ΣΧΕΡΙΑ, ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ. Ο Οδυσσέας ξεβράστηκε στην ακτή και τον βρήκε η Ναυσικά, κόρη τού βασιλιά Αλκίνοου, που τον βοήθησε να επαναπατριστεί.
● [14] ΙΘΑΚΗ. Μετά από εικοσαήμερο ταξίδι, ο Οδυσσέας επιτέλους πάτησε στη γεννέθλια γη.
Επόμενο Χρονικό 16. ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΠΑΡΑΠΛΟΥΣ-ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ● Παράπλους-Περίπλους ● Θαλασσοπόροι και Διανοούμενοι ● Πελοποννησιακός Πόλεμος κι Εὐριπίδης ● Νόμοι (Αδόμενοι)
Periplus CD 