Χρονικό 14. ΜΟΥΣΙΚΗ ΨΥΧΗ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ

Χρονικό 14. ΜΟΥΣΙΚΗ ΨΥΧῌ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ

/ENGLISH/ Chronicle 14. MUSIC MADE OF BODY AND SOUL

Αφροδίτη τού Brassempouy: η πιο παλαιά γνωστή “εικόνα” ανθρώπινου προσώπου (χαυλιόδοντας μαμούθ, 23.000 ΠΚΧ)

● Άνθρωπος: Μουσικό Ον ● Φύση, Μουσική, Γλώσσα ● “Αοιδοί Νεάντερταλ” ● Έμβρυο
και “Μωρουδίστικα” ● Ταλέντο ● Η Τέχνη
τής Ψυχής και τής Ομορφιάς ● Έκσταση
και Κάθαρση ● Αναστενάρια, Μουσική
και Χορός ● Ήθος Μουσικής

του Μιχάλη Λουκοβίκα

“Δεν είναι το ισχυρότερο των ειδών που επιβιώνει, ούτε το ευφυέστερο, αλλ’ αυτό που είναι πιο δεκτικό στην αλλαγή.” (Κάρολος Δαρβίνος)

O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ ΜΟΥΣΙΚΟ ΟΝ. Άρα, το τραγούδι, ἤτοι ο συνδυασμός τής μουσικής με τον λόγο, σε συνάρτηση με την κίνηση, τον χορό, αποτελεί ανέκαθεν ένα βασικό χαρακτηριστικό τού είδους, εξυπηρετώντας τις εκάστοτε ανάγκες του. Άλλωστε, η, κατά Παλαμᾶ, “τριάδ’ ἁγία” μουσικής-λόγου-χορού δείχνει τη σύνδεση ήχου-ψυχής-σώματος.

Το παράξενο είναι πως οι αρχαίοι, ακόμη και οι πρωτόγονοι, διαισθάνονταν την επίδραση του μουσικού ήχου πάνω στα σώματά τους πολύ περισσότερο από τους σύγχρονους ανθρώπους. Προφανώς, ο χριστιανισμός και το δυτικό πνεύμα ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την τεράστια υποβάθμιση όλων των αισθήσεών μας. Γι’ αυτό, λοιπόν, απαιτείται η συνεργασία εμπειρογνωμόνων πολλών κλάδων, ώστε να εμβαθύνουμε πλήρως στο ἐν λόγῳ θέμα.

Το φυσικό ηχητικό “υλικό” παίζει βασικό ρόλο στη γένεση της μουσικής: οι θόρυβοι της Φύσης αποτελούν τις πρώτες “ύλες”, που σιγά-σιγά αρχίζουν να μορφοποιούνται. Ο Δαρβίνος θεωρεί πως ένα αρχικό ερέθισμα είναι οι φωνές των ζώων, ιδίως στην περίοδο αναπαραγωγής, τότε που επικρατεί οργασμός ήχων και κίνησης, σε τέτοιο πλούτο και τόση ποικιλία, ώστε αναπόφευκτα οι άνθρωποι μιμούνται, ανταποκρινόμενοι στο έξοχο κάλεσμα της Χορωδίας τής Φύσης. Όμως και ο άνθρωπος, ως είδος τού ζωικού βασιλείου, έχει ἐκ γενετῆς το δικό του “ρεπερτόριο”, που σταδιακά εμπλουτίζει – αρχικά με τη μίμηση, και αργότερα με την έμπνευση.

Σπηλαιογραφία κυνηγιού στο Lascaux

Η εμφάνιση της τέχνης συνδέεται άμεσα με τις στοιχειώδεις εκδηλώσεις τής μαγείας, πριν καν αυτή να συστηματοποιηθεί σε κάποια μορφή θρησκείας. Η ζωγραφική των σπηλαίων, σαφώς μεταγενέστερη της μουσικής, είναι τέχνη ωφελιμιστική: οι άνθρωποι θέλουν να ξορκίσουν τα ζώα που απεικονίζουν, ώστε να υπάρχει αφθονία θηραμάτων, ή να εξευμενίσουν το “πνεύμα” τους, αν πρόκειται για θηρία που τους προκαλούν δέος, ώστε να κατακτήσουν τις δυνάμεις τους. Γι’ αυτό, κατά κανόνα, οι σπηλαιογραφίες δεν βρίσκονται στο “σαλόνι” τής σπηλιάς, αλλά στο βάθος της, στο “ιερό” – όπου, κατά τον Iégor Reznikoff, υπάρχει πολύ μεγάλη αντήχηση: είναι οι “εικόνες” τους…

Ο εξευμενισμός τού πνεύματος έχει γενικότερες εφαρμογές: λ.χ. στα φυσικά φαινόμενα, που φαντάζουν υπερφυσικά, ή κατά τις ώρες τής δουλειάς, για τον συντονισμό των κινήσεων, αλλά και την καθυπόταξη του “πνεύματος” της πέτρας, ή του ξύλου, που ο άνθρωπος θέλει να μετατρέψει σ’ εργαλείο. Η μουσική εδώ παίζει καθοριστικό ρόλο. Χάθηκε, όμως, στα βάθη των αιώνων. Σήμερα, χιλιετίες μετά, έχουμε την πολυτέλεια να θαυμάζουμε τις εικαστικές επιδόσεις των ανθρώπων των σπηλαίων. Ποιος, όμως, μπόρεσε ν’ ακούσει τα τραγούδια τους;

Ρητορικό, μάλλον, το παραπάνω ερώτημα. Υπάρχει, όμως, ένα άλλο που είναι κρίσιμο ν’ απαντηθεί:

Τι είναι μουσική; Ποια η προέλευσή της;

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΟΥ, σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτισμούς και τις κουλτούρες, ακόμη και στις πιο απομονωμένες φυλές: είναι ένα από τα γνωρίσματα του ανθρώπινου είδους – ίσως και άλλων ειδών. Επιπλέον, η μουσική επηρεάζεται από το σύνολο των χαρακτηριστικών ενός πολιτισμού, ή μιας κουλτούρας, όπως λ.χ. η κοινωνικοοικονομική οργάνωση, ο τρόπος ζωής, το κλίμα, η τεχνολογία, κλπ. Τα συναισθήματα και οι ιδέες που εκφράζει η μουσική, το πότε παίζεται, η στάση απέναντι στους μουσικούς και τους συνθέτες – όλα αυτά ποικίλλουν ανάλογα με τον χώρο και τον χρόνο.

Όπως προείπαμε, η μουσική έχει πιθανότατα την αφετηρία της σε ήχους και ρυθμούς τής Φύσης. Οι άνθρωποι, προφανώς, μιμήθηκαν τα φαινόμενα αυτά, χρησιμοποιώντας παρόμοια μοτίβα, μ’ επανάληψη και τονικότητα. Ακόμα και σήμερα, οι μουσικοί μιμούνται φυσικούς ήχους: λαϊκοί βιολιστές “κελαηδούν”, ή και ο Beethoven αναδημιουργεί τους ήχους μιας καταιγίδας με αστραπόβροντα, στην 6η Συμφωνία του, την Ποιμενική. Ενώ κάποιες φορές, η ηχομιμητική συσχετίζεται με τις σαμανιστικές πεποιθήσεις και πρακτικές.⁽¹⁾ Σὺν τοῖς ἄλλοις, χρησιμεύει στην ψυχαγωγία και τη διασκέδαση, ή σε πρακτικές λειτουργίες (λ.χ. ως δέλεαρ των ζώων στο κυνήγι).

• ⁽¹⁾ Σαμάνος είναι όποιος θεωρείται πως έχει πρόσβαση στον “κόσμο των πνευμάτων”, όταν βρεθεί σε κατάσταση trance (πολύ διαφορετική από την κανονική κατάσταση εγρήγορσης του εγκεφάλου), ενεργώντας ως μάντης ή θεραπευτής.

Ινδιάνικος χορός των πνευμάτων (ανατολική Καλιφόρνια): οι μορφές σχηματίζουν κυκλικό χορό.

● Ο συνθέτης και θεωρητικός Hugo Riemann, στο βιβλίο Κατήχηση της μουσικής αισθητικής (Πώς ακούμε μουσική;), [Katechismus der Musik-Ästhetik (Wie hören wir Musik?), 1890], τονίζει πως το κελάηδημα των πουλιών προσεγγίζει την αληθινή μουσική και δεν πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά από το τραγούδι τού ανθρώπου, αφού και τα δυο αποτελούν εκφράσεις μιας ενιαίας ευαισθησίας. Ο Louis Lucas, πάλι, στη Νέα Ακουστική του (Acoustique Nouvelle, 1840), εξετάζοντας την (κατά την εκτίμησή του) ομορφιά τού εναρμονίου γένους, παρατηρεί: “Κάνει την πρώτη του εμφάνιση φυσιολογικά, ως μίμηση κελαηδήματος, κραυγών ζώων, ή και του άπειρου φάσματος ήχων που παράγουν υλικά αντικείμενα.” Ο Manuel de Falla επηρεάστηκε καταλυτικά από το βιβλίο τού Lucas στα ώριμα έργα του.

Αν η μίμηση του κελαηδήματος θεωρείται μουσική, τότε ίσως είναι και το ίδιο το κελάηδημα. Σημειωτέον, σύμφωνα με μια μελέτη “ζωομουσικολογίας”,⁽²⁾ τα κελαηδήματα βασίζονται πάνω σε μουσικές αρχές: της επανάληψης και του μετασχηματισμού. Και δεν είναι μόνον τα πουλιά: οι φάλαινες και τα δελφίνια έχουν εξαιρετικές φωνητικές επιδόσεις, ενώ στα τύμπανα, στα κρουστά, είναι ασυναγώνιστοι οι πίθηκοι, που κτυπούν κούφια κούτσουρα, για να ορίζουν μάλλον τον χώρο τους, μα δημιουργώντας ρυθμικά σχήματα, όπου ορισμένοι ανιχνεύουν στοιχεία “διαλόγου”, “αντιφωνίας” – “call and response”.

Μαγδαληνό άλογο (15.000-10.000 ΠΚΧ): ένα από
τα θηράματα της εποχής, πολύ πριν εξημερωθεί.

• ⁽²⁾ Η ζωομουσικολογία είναι η μελέτη τής “μουσικής” των ζώων, πλην του ανθρώπου· μάλλον, των μουσικών χαρακτηριστικών των ήχων που δημιουργούν, ή ακούν, τα υπόλοιπα ζωικά είδη, ως ένα στοιχείο επικοινωνίας ανάμεσά τους. Περιγράφεται ως “η αισθητική χρήση τής ηχητικής επικοινωνίας μεταξύ ζώων.”

Όλα όμως εξαρτώνται από τον ορισμό που δίνουμε στη μουσική – αν δηλαδή ο “μουσικός” με τους ήχους του έχει πρόθεση να προκαλέσει συγκίνηση, κάτι που μάλλον συνδέεται με την ικανότητά του να κάνει κάποιες στοιχειώδεις σκέψεις για το παρελθόν και το μέλλον. Προτού από 130 χιλιάδες χρόνια(;), οι άνθρωποι έγιναν καλλιτέχνες, δημιουργώντας κοσμήματα, τεχνουργήματα ποικίλα, ή και σπηλαιογραφίες, ενώ άρχισαν επίσης να θάβουν τελετουργικά τούς νεκρούς τους. Επρόκειτο για μια μορφή “πολιτιστικής επανάστασης”. Αν υποθέσουμε πως αυτές οι νέες μορφές συμπεριφοράς υποδηλώνουν και την εμφάνιση της συνείδησης, τότε και η μουσική – όπως την ξέρουμε σήμερα – εμφανίστηκε στην ίδια περίοδο. Όμως, αυτή είναι μια μάλλον στενή αντίληψη περί μουσικής. Όπως κατά κανόνα συμβαίνει στην Αφρική μέχρι σήμερα, έτσι και στην προϊστορία, η έννοια της μουσικής είναι ευρύτερη, περιλαμβάνοντας τον χορό, μα και τη λατρεία. Και όχι μόνον: τότε εξυπηρετούσε άμεσα και την επικοινωνία στους κόλπους μιας ομάδας ανθρώπων, συμβάλλοντας έτσι στον συντονισμό των ενεργειών, και τη σύσφιξη των σχέσεών τους. Άρα, ο ρόλος της ήταν καθοριστικός για την επιβίωση.

Η μουσική προκαλεί έντονες συγκινήσεις, ανοίγοντας και διαύλους προς άλλες μορφές συνείδησης. Σε γενικές γραμμές, τα έντονα συναισθήματα συνδέονται με την εξέλιξη (αναπαραγωγή κι επιβίωση). Ο Δαρβίνος είχε επισημάνει πόσο σημαντική είναι η μουσική στη σεξουαλική επιλογή.⁽³⁾ Το τραγούδι και ο χορός απαιτούν μεγάλα αποθέματα ενέργειας. Ο τραγουδιστής ή χορευτής, λοιπόν, όπως και το παγώνι, που επιδεικνύει τα φτερά του, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να προσελκύσει κάποιο ταίρι. Υπάρχει, όμως, και αντίλογος: στα περισσότερα είδη, όπου το τραγούδι χρησιμοποιείται για επιλογή συντρόφου, είναι το θηλυκό που επιλέγει, και το αρσενικό που τραγουδά – κατά κανόνα μόνο του. Στο ανθρώπινο είδος, αντίθετα, η μουσική είναι, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ομαδική δραστηριότητα, όπου συμμετέχουν οι πάντες. Και είναι το μοναδικό θηλαστικό που διαθέτει τέτοιες χορωδίες μικτές (άνδρες, γυναίκες και παιδιά). Κάτι αντίστοιχο βρίσκουμε μόνον στην Αυστραλία και την Αφρική, σε κάποια είδη ωδικών πτηνών, όπου αρσενικά και θηλυκά κελαηδούν ἐν χορῷ.

Charles Darwin, του George Richmond

• ⁽³⁾ “Μιλώντας περί σεξουαλικής επιλογής, βλέπουμε πως ο αρχέγονος άνθρωπος, ή μάλλον κάποιος πρώιμος πρόγονος του ανθρώπου, προφανώς πρωτοχρησιμοποίησε την φωνή του, αποδίδοντας όντως μουσικές πτώσεις, δηλαδή τραγουδώντας, όπως κάνουν και τώρα κάποιοι γίββωνες πίθηκοι· και ίσως συμπεράνουμε από μια ευρέως διαδεδομένη αναλογία, πως αυτήν τη δυνατότητα θα την χρησιμοποιούσαν ιδιαιτέρως κατά τη διάρκεια της ερωτοτροπίας των φύλων, – εκφράζοντας διάφορα συναισθήματα, όπως αγάπη, ζήλια, θρίαμβο, – αποτελώντας πρόκληση για τους αντιζήλους. Πιθανολογείται, συνεπώς, πως η μίμηση μουσικών κραυγών από αρθρωμένους ήχους ίσως να οδήγησε στην εμφάνιση λέξεων, που εξέφραζαν διάφορα πολύπλοκα συναισθήματα.” (Δαρβίνος, Η Καταγωγή τού Ανθρώπου).

Το πρώτο μουσικό “όργανο” ήταν μάλλον η φωνή τού ανθρώπου που, έστω και πριν από την κατάκτηση του λόγου, διέθετε τεράστια γκάμα εκφραστικών μέσων: τραγούδι, μουρμουρητό, σφύριγμα (κι άλλη μεγάλη γκάμα), ποικίλους ήχους που παράγονται με το στόμα, μίμηση φυσικών ήχων, κραυγή, κλάμα, γέλιο, βήχα, χασμουρητό… (βλέπε Η καταγωγή των ειδών, του Δαρβίνου, περί μουσικής και ομιλίας). Προσθέστε σε όλους αυτούς τους ήχους την κίνηση: όχι μόνον τον χορό, αλλ’ επίσης τις γκριμάτσες, τις χειρονομίες, και την επιμέρους κίνηση των μελών τού σώματος (κεφάλι, άνω και κάτω άκρα). Άρα, τα πρώτα κρουστά “όργανα” ήταν τα παλαμάκια, οι κρούσεις των δακτύλων, πέτρες, ξύλα, και ό,τι άλλο είναι χρήσιμο για τον τονισμό τού ρυθμού. Η οργανοποιία εμφανίζεται πολύ αργότερα, όταν ο άνθρωπος αρχίζει να φτιάχνει εργαλεία.

Οι – κατά τον Steven Mithen – αοιδοί Νεάντερταλ.
Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ ἦχος: η μουσική προηγείται του λόγου.

Να ξεκαθαρίσω, με την ευκαιρία, πως μπορεί να μιλώ περί “ανθρώπων”, αλλά ἐπὶ τῆς οὐσίας αναφέρομαι στους ανθρωπίνους. Τ’ αρχαιότερα εργαλεία, που βρέθηκαν στην Τανζανία, φτιάχτηκαν εδώ και 2,6 εκατομμύρια χρόνια, ἤτοι αρκετά πριν από την εμφάνιση των διαφόρων ειδών τού ανθρώπου (Homo). Υποθέτουμε πως τεχνίτες των πρώτων εργαλείων ήταν οι Αυστραλοπίθηκοι, που παρέδωσαν κατόπιν την γνώση τους στον Homo habilis. Οι πρόγονοί μας πέρασαν σε μια νέα φάση επεξεργασίας εργαλείων πριν από 1,7 εκατομμύρια χρόνια με τον Homo erectus. (Βλέπε τον αντίλογο στο Χρονικό 3). Υποστηρίζω, λοιπόν, πως ο ήχος προϋπήρξε του λόγου, και πως η μουσική, το τραγούδι a capella (χωρίς οργανική συνοδεία), εμφανίστηκε μαζί με την φωνή, ως κάποιο χαρακτηριστικό ανθρωπίνων, ή και ανθρωποειδών. Είναι, άλλωστε, δεδομένο πως γεννήτορας της μουσικής δεν ήταν ο Homo sapiens – που λένε, μάλιστα, πως… υστερούσε μουσικά έναντι του Neanderthal!

Ισως το αρχαιότερο γνωστό μουσικό όργανο: φλογέρα των Νεάντερταλ (;),
που τμήμα της βρέθηκε στη Σλοβενία

Στη μελέτη του, The Singing Neanderthals / The Origins of Music, Language, Mind and Body, ο Steven Mithen, αρχαιολόγος και καθηγητής πρώιμης προϊστορίας στο πανεπιστήμιο του Reading στην Αγγλία, αναπτύσσει κυρίως δυο απόψεις. Υποστηρίζει: α) την παράλληλη εξέλιξη αυτών που ο σύγχρονος άνθρωπος αποκαλεί μουσική και γλώσσα, καθώς και β) μια πρωτότυπή του ιδέα, πως οι Νεάντερταλ επικοινωνούσαν με κάποια ιδιόμορφη πρωτο-μουσική/γλώσσα: ήταν ολιστική (δεν ήταν αποσπασματική), επιδραστική (ἤτοι, επηρεάζοντας τα συναισθήματα και άρα, τη συμπεριφορά εκατέρωθεν), πολυτροπική (με ήχο και κίνηση), μουσική (χρονικά ελεγχόμενη, ρυθμική και μελωδική), και μιμητική (με ηχητικούς συμβολισμούς και χειρονομίες) – “ένας προ-γλωσσικός μουσικός τρόπος σκέψης και δράσης.” Να γιατί ο Manuel de Falla και ο Federico García Lorca υποθέτουν πως “το chanting [ἤτοι η αρχέγονη επίκληση, ή επωδή] είναι η πρωταρχική μορφή γλώσσας”, ότι δηλαδή, το τραγούδι είναι προγενέστερο της λαλιάς. Το chanting προσομοιάζει την προσῳδία, το κατά τον Ἀριστόξενο “λογῶδες μέλος”, ἤτοι τη “μελωδία” στην εκφορά τού αρχαιοελληνικού λόγου, που ήταν μουσικός και όχι δυναμικός όπως είναι τώρα στα νέα ελληνικά (βλέπε Χρονικό 6, υποσημείωση 5, και Χρονικό 12, υποσημείωση 7).

Η Μουσική ως Μητέρα τού Λόγου

● Η Μουσική (το τραγούδι) ως Μητέρα τού Λόγου (της γλώσσας) είναι ιδέα που συμμερίζονται οι Jean-Jacques Rousseau, Johann Gottfried Herder, Wilhelm von Humboldt και Darwin.⁽⁴⁾ Γίνεται αυτό σαφές εξετάζοντας την προφορά σε διάφορες γλώσσες: πλησιέστερα στην αρχική πηγή βρίσκονται αυτές που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως “μελωδικές” γλώσσες, λ.χ. η κινεζική, όπου κάθε συλλαβή εκφέρεται σε διαφορετικό φθόγγο (νότα), ή τονικό ύψος (pitch). Ακολουθούν οι “μουσικές” γλώσσες, όπως η αρχαία ελληνική, όπου μόνον η τονιζόμενη συλλαβή εκφέρεται σε υψηλότερο τονικό ύψος. Κατά τον Διονύσιο τὸν Ἁλικαρνασσέα, το διάστημα ανάμεσα στην τονισμένη συλλαβή και τις μη τονισμένες έφτανε στο διόλου ευκαταφρόνητο διάστημα πέμπτης (λ.χ. Mi-Si). Τέλος, είναι οι “δυναμικές” γλώσσες, όπως η νέα ελληνική, όπου τονίζουμε με την αυξημένη ένταση της φωνής και όχι την αυξημένη οξύτητά της. Κατανοούμε τη διαφορά τους στην αρχαία ποίηση, όπου οι τόνοι δεν επηρεάζουν τον ρυθμό στα ποιητικά μέτρα. Ο ρυθμός ήταν μουσικός, ή προσωδιακός (εναλλαγή μακρών και βραχέων φωνηέντων), και όχι δυναμικός. Η ποίηση ήταν μουσική γιατί είχε μέλος (μουσικό τονισμό) και ρυθμό (μακρές και βραχείες κινήσεις).

• ⁽⁴⁾ Εκτός των Rousseau, Herder, Humboldt, Darwin, Falla και Lorca, πολλοί άλλοι συγγραφείς υιοθέτησαν την υπόθεση πως λόγος και άσμα ήταν κάποτε ένα και το αυτό – αφού πρώτα το άσμα γέννησε τον λόγο.

Επιτιθέμενη Neanderthal:
Η απεικόνιση στο National Geographic είναι παραπλανητική, αφού, κατά το άρθρο, τα γονίδια τα σχετικά με την επιθετικότητα του Sapiens μάλλον απουσίαζαν στο DNA των Νεάντερταλ. Ίσως έτσι εξηγείται και η εξαφάνισή τους…

Η Ellen Dissanayake, του πανεπιστημίου τής Washington στο Seattle, απαριθμεί σε κριτική της τον… ωκεανό γνώσεων που προϋποθέτει μια μελέτη σαν και αυτήν του Mithen: εξελικτική θεωρία· εξέλιξη του ανθρώπου (περιβάλλον, τρόπος ζωής, κοινωνική ζωή)· παλαιοαρχαιολογία (στοιχεία περί γλωσσικών και μουσικών ικανοτήτων, και της ανάπτυξής τους)· ανατομία (αυτί, φωνητική οδός, εγκέφαλος και μουσικές ικανότητες)· νευροβιολογία (χημεία εγκεφάλου, πρόσληψη μουσικής και συγκίνηση, νευροανατομία μουσικής)· προέλευση κι εξέλιξη της γλώσσας (ομοιότητες και διαφορές της με τη μουσική, σημασιολογία, σύνταξη, προσωδία)· συστήματα επικοινωνίας παρόμοια με τη μουσική σε άλλα ζώα (λ.χ. πρωτεύοντα, φάλαινες, πουλιά, κλπ.) και η σχέση τους με την ανθρώπινη επικοινωνία· μουσική ψυχολογία και γλωσσική συμπεριφορά βρεφών και παιδιών· εθνομουσικολογία· μουσική τέχνη και πράξη· καθώς και τα πορίσματα της μουσικοθεραπείας, αλλά και της ψυχολογίας τής μουσικής συγκίνησης. Μπορούμε να παραθέσουμε επιπλέον τη βιομουσικολογία, και την εξελικτική μουσικολογία.

Οι κατά Mithen “αοιδοί Νεάντερταλ” διέθεταν φωνητική οδό κι έλεγχο της αναπνοής για ν’ αναπτύξουν τον λόγο, ίσως όμως τους έλειπε το νευρωνικό δίκτυο, που είναι αναγκαίο για την γλώσσα. Αυτό πολύ απλά σημαίνει πως ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ ἦχος: η μουσική προηγείται του λόγου. Επιπλέον, οι άνθρωποι προ του Sapiens, όπως οι Νεάντερταλ, ίσως να μην διέθεταν μεταφορική σκέψη – την ικανότητα να έχουν ταυτόχρονα κατά νου πληροφορίες από ποικίλα και διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα. Συμβολικά τέχνεργα δεν έχουν βρεθεί (ως τώρα) στους τόπους κατοικίας τους, κάτι που ίσως υποδηλώνει την απουσία συμβολικής σκέψης και, συνεπώς, συμβολικού λόγου: της γλώσσας. Όμως, οι προκλήσεις που αντιμετώπιζαν σε τόσο εχθρικό περιβάλλον, στην εποχή των πάγων, απαιτούσαν πολύπλοκη “συγκινησιακή” επικοινωνία και συνεργασία. Γι’ αυτό, ανέπτυξαν ένα “μουσικού τύπου σύστημα επικοινωνίας, πιο σύνθετο κι εξελιγμένο από εκείνα των προηγούμενων ειδών Homo”. O Mithen τονίζει τη σημασία τής “συγκινησιακής ευφυΐας” – της ικανότητας να εκφράζει κανείς τα συναισθήματά του με το πρόσωπο, την φωνή, και το σώμα, και να μπορεί ν’ αποκωδικοποιεί τα συγκινησιακά σήματα των άλλων.

Το εντυπωσιακό είναι πως το τραγούδι ήταν προτιμότερο της ομιλίας. Γιατί, άραγε, τα σύμβολα του λόγου – οι λέξεις – ήταν λιγότερο αξιόπιστα από μια συγκινητική μελωδία; Γιατί αυτός που τραγουδούσε ήταν πιο πειστικός από αυτόν που μιλούσε; Ποια τα υπέρ και τα κατά τής γλώσσας;

Τι είναι γλώσσα; Ποια η προέλευσή της;

Κοιμισμένη αντιλόπη, Σαχάρα, νότια Αλγερία

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ είναι αναρτημένα στην είσοδο συνεδριακού κέντρου, όπου γίνεται ένα άκρως ενδιαφέρον διεθνές συμπόσιο. Εντός του, φυσικά, οι πάντες… διαφωνούν με τους πάντες, όμως υπάρχει και μια επωδός, όπου όλοι σχεδόν συμφωνούν, κάτι που διέφυγε της προσοχής ακόμη και του Δαρβίνου: προϋπόθεση για την ανάπτυξη της γλώσσας, λένε, είναι να υπάρχει εμπιστοσύνη στους κόλπους τής φυλής – αυτό που εμείς ονομάζουμε “κοινωνία”! Άρα, κάποιος κοινωνικός μετασχηματισμός αύξησε την εμπιστοσύνη σε πρωτοφανή επίπεδα, απελευθερώνοντας τις ἐν δυνάμει γλωσσοπλαστικές ικανότητες, που παρέμεναν ως τότε αδρανείς. Σε κανονικές συνθήκες, όπως είναι γνωστό στους πάντες, “οι λέξεις είναι φτηνές”, “ἔπεα πτερόεντα”, “λόγια τού αέρα”, σύμβολα αναξιόπιστα, που δεν μπορούσαν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στα μέλη τής φυλής για την επιβίωσή τους – ἤτοι, η γλώσσα ήταν αναξιόπιστη ως βάσιμη εξελικτικά στρατηγική.

Όταν ακούμε μια γάτα να γουργουρίζει, υποθέτουμε ότι θα νιώθει υπέροχα. Εμπιστευόμαστε τον ήχο γιατί, απλούστατα, το ζώο δεν μπορεί να υποκριθεί. Οι φωνές των πρωτευόντων ίσως να μην είναι τόσο αξιόπιστες. Η κοινωνική ευφυΐα τους χαρακτηρίζεται ως… “μακιαβελική” – ιδιοτελής και δίχως ηθικούς ενδοιασμούς. Συχνά, οι πίθηκοι προσπαθούν να εξαπατήσουν τους άλλους, και είναι μονίμως “στην τσίτα”, μπας και “την πατήσουν” οι ίδιοι! Παραδόξως, αυτό ακριβώς θεωρείται πως εμποδίζει την εξέλιξη της επικοινωνίας τους, ώστε να γίνει παρόμοια με γλώσσα! Το προφορικό σήμα μοιάζει πολύ με την κραυγή “Λύκοι!” τού βοσκού που ήθελε να κοροϊδέψει τους άλλους – στην γνωστή ηθικοπλαστική σχολική ιστορία. Μόλις αποδειχθεί ψεύτικο, κανείς δεν το παίρνει τοῖς μετρητοῖς, και αδιαφορεί. Επομένως, χρειάζονται κοινωνικά αξιόπιστοι θεσμοί, στους οποίους ο κάθε κατεργάρης, “πίθηκος” ή “βοσκός”, να λογοδοτεί. Σε μια κοινωνία κυνηγών και συλλεκτών τροφής, ο βασικός μηχανισμός που εμπνέει εμπιστοσύνη είναι οι ομαδικές τελετουργίες. (Στην κοινωνία μας, όλα αυτά εξηγούν επαρκώς την κρίση που μας ταλανίζει)…

“Μωρουδίστικα” και ηχητικά ερεθίσματα εμβρύου

“Αφροδίτη” τού Willendorf, 25.000 ΠΠ (από σήμερα), με χαρακτηριστικά μόνον αναπαραγωγής, και όχι προσώπου, που ίσως υποδηλώνει μια Μητέρα Θεά.

Ἔσχατον, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, είναι ό,τι ονομάζουμε “μωρουδίστικη γλώσσα” – όχι αυτή των μωρών, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν ακόμη να μιλήσουν, αλλ’ αυτήν που χρησιμοποιούν οι ενήλικες (συνήθως οι μητέρες), όταν απευθύνονται στα βρέφη, αγγίζοντας και χαϊδεύοντάς τα: είναι γλώσσα μελωδική και κυματιστή, μ’ έντονες χειρονομίες, υπερβολικές εκφράσεις τού προσώπου, και ρυθμικές κινήσεις τού κεφαλιού και του σώματος. Πρόκειται, όντως, για γλώσσα, αφού το μωρό καταλαβαίνει το νόημα όλων αυτών των ήχων και κινήσεων: κατανοεί, δηλαδή, τις προθέσεις τής μητέρας του. Με την έννοια αυτή, η ἐν λόγῳ γλώσσα είναι παρόμοια με τη μουσική, έχοντας δύο κύριες λειτουργίες: να ενισχύσει την σχέση μητέρας-παιδιού, και να βοηθήσει το βρέφος να μιλήσει. Έτσι, αυξάνονται οι πιθανότητες για την επιβίωσή του. Η ικανότητα του ανθρώπου να συγχρονίζεται μ’ έναν εξωτερικό παλμό – που μάλλον είναι άγνωστη στα υπόλοιπα θηλαστικά, ακόμη και στα πρωτεύοντα – απορρέει από την αρχέγονη αλληλεπίδραση μητέρας-βρέφους, η οποία έπειτα μετεξελίσσεται σ’ ένα είδος πρωτο-μουσικής/γλώσσας – à la Neanderthal!

Τα “μωρουδίστικα” έχουν το ίδιο “λεξιλόγιο” σε όλους τους πολιτισμούς τού κόσμου. Ο τρόπος που μητέρες και μωρά αυξομειώνουν τις φωνές τους, ή αλλάζουν ταυτόχρονα εκφράσεις, και κινούν τα χέρια τους, είναι παρόμοιος παντού, παρά τις γλωσσικές διαφορές, όπως μεταξύ μουσικών και δυναμικών γλωσσών. Οι λόγοι μπορεί να είναι γενετικοί, ή και περιβαλλοντικοί – με την έννοια πως όλα τα έμβρυα αναπτύσσονται σ’ ένα παρόμοιο περιβάλλον, και διαθέτουν ακοή είκοσι εβδομάδες πριν από τη γέννηση – πολύ περισσότερο από ό,τι τα υπόλοιπα ζώα, που στην πλειονότητά τους αποκτούν ακοή αφού γεννηθούν. Στο ίδιο διάστημα, το ανθρώπινο έμβρυο αντιλαμβάνεται επίσης την κίνηση και τον προσανατολισμό. Διαισθάνεται, επιπλέον, τη συγκινησιακή κατάσταση της μητέρας, μέσω των ήχων στο εσωτερικό τού σώματός της (φωνή, κτύποι καρδιάς, βήματα, πέψη, κ.ά.)· έτσι, προσαρμόζει τις απαιτήσεις του μετά από τη γέννηση (λ.χ. κλάμα), αυξάνοντας με αυτόν τον τρόπο τις πιθανότητες επιβίωσής του. Η ικανότητα του εμβρύου να μαθαίνει, μα και να θυμάται ηχητικά μοτίβα, φαίνεται να επιβεβαιώνει την θεωρία αυτή. Σε αυτήν την περίπτωση, οι εσωτερικοί ήχοι τού ανθρώπινου σώματος, ή και η σχέση τους με τη συγκινησιακή κατάσταση, πιθανόν να συνδέονται με την σχέση ανάμεσα σε διάφορα ηχητικά-ρυθμικά πρότυπα στη μουσική και το έντονο συγκινησιακό τους φορτίο.

Μαινάδα (βάκχη) με τύμπανον και σάτυρος με δίαυλο (διπλό αυλό)

“Το ανθρώπινο ον είναι ἐκ φύσεως μουσικό ον”. (Iégor Reznikoff)

“Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ”, λέει ο Iégor Reznikoff,⁽⁵⁾ “είναι ένα ον που μιλά. Είμαι, όμως, σίγουρος πως είναι και μουσικό ον, ένα ον που τραγουδά, όπως και τα πουλιά κελαηδούν. Όπως ξέρουμε, τα διάφορα είδη πουλιών ξεχωρίζουν και από τον τρόπο τού κελαηδήματος. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους, που ξεχωρίζουν όχι μόνον από την ομιλία τους, αλλά και από το τραγούδι τους.

• ⁽⁵⁾ Τις παρατηρήσεις τού Reznikoff κατέγραψε η Δέσποινα Παϊσίδου-Λαζαρίδου στους Δελφούς το 1986, για την εκπομπή “Όσο ζω μαθαίνω”, στην ραδιοφωνία τής ΕΡΤ3. Τότε άνοιξε για μένα ο δικός μου δρόμος προς τα ερτζιανά, αναλαμβάνοντας ως ειδικός συνεργάτης, στον πρώτο κύκλο εκπομπών, με θέμα του το Χρονικό τής μουσικής (ως κειμενογράφος, παρουσιαστής και μουσικός επιμελητής). Να πώς έμαθα τὶ ἐστὶ ραδιόφωνο: παρακολουθώντας την παραγωγό Καίτη Βλάχου, με την απέραντη υπομονή, και την ευρύτητα του πνεύματός της· με άφησε να πω από ένα δημόσιο μέσο όσα δεν μου επιτρεπόταν τότε να παρουσιάσω σ’ ένα… ιδιωτικό (εφημερίδα Θεσσαλονίκη).

“Αυτά τα χαρακτηριστικά πιστεύω πως εντάσσονται στην ανθρώπινη φύση. Είναι βαθιά συνδεδεμένα με την οργανική φύση τού ανθρώπου – το λαρύγγι του και το αυτί του, ἤτοι τις φωνητικές του ικανότητες. Έτσι γεννιέται, κι έτσι δημιουργείται από τη σύλληψή του. Το παιδί λ.χ. ακούει ακόμη και όταν βρίσκεται ως έμβρυο στη μήτρα τής μάνας του, και θυμάται ορισμένα στοιχεία μουσικής, και την φωνή τής μητέρας του, ή το τραγούδι της.⁽⁶⁾

Η μουσική ενεργοποιεί τα εγκεφαλικά κέντρα τής επικοινωνίας

Η εκπαίδευση του Αχιλλέα από τον Χείρωνα (νωπογραφία
στο Ηράκλειον, πόλη πλουσιότερη της γειτονικής Πομπηίας)

• ⁽⁶⁾ “Οι φωνές και τα ηχητικά ερεθίσματα στα οποία υποβάλλεται το έμβρυο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όχι μόνον γίνονται αντιληπτά, αλλά και καταγράφονται στην μνήμη του”, διαπίστωσε μια επιστημονική ομάδα, που έκανε σχετική μελέτη. “Έτσι, αν ως έμβρυο άκουγε την απαλή μουσική των φυσικών οργάνων, ως βρέφος ηρεμεί και ησυχάζει αμέσως υπό τους ήχους αυτούς, ενώ κάποιο άλλο μωρό, που δεν είχε τέτοια εμπειρία όσο ήταν στην κοιλιά τής μάνας του, συνεχίζει να στριγκλίζει”…

● Επίσης, εκτός από τους “αοιδούς Νεάντερταλ”, μαθαίνουμε πως “άδουν” ως και τα έμβρυα! Σύμφωνα με μιαν έρευνα του Ινστιτούτου Marquès τής Βαρκελώνης, τα έμβρυα αντιδρούν σε ηχητικά ερεθίσματα και “τραγουδούν”… Διαπιστώθηκε ότι μπορούν να εντοπίζουν ήχους και, μάλιστα, να κουνούν το στόμα και την γλώσσα, αποδεικνύοντας έτσι ότι τ’ αυτιά τους είναι πλήρως ανεπτυγμένα από την 16η εβδομάδα τής κύησης. Η επικεφαλής τής έρευνας είπε ότι τα έμβρυα ανταποκρίθηκαν στη μουσική, κουνώντας το στόμα τους, σαν να προσπαθούσαν να μιλήσουν, ή και να τραγουδήσουν. Η μουσική ενεργοποιεί τα κέντρα τού εγκεφάλου που έχουν σχέση με την επικοινωνία, και με το άκουσμά της, τα έμβρυα αντιδρούν με παρόμοιες κινήσεις με αυτές της κραυγής, το πρώτο στάδιο πριν από την ομιλία και το τραγούδι.

“Η μουσική έχει, όντως, βαθιές ρίζες στον άνθρωπο. Το τραγούδι χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος. Δεν είναι κάτι πρόσφατο στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων. Ο μηχανισμός τής ακοής, και η σχέση που έχει με την ομιλία, χαρακτηρίζονται από περιπλοκότητα κι εντοπίζονται βαθιά μες στον εγκέφαλο. Άρα, δεν μπορεί να είναι κάτι πρόσφατο. Με δυο λόγια: το ανθρώπινο ον είναι ἐκ φύσεως μουσικό ον”, συμπληρώνει ο Reznikoff.

Γενικά μιλώντας, τα διάφορα είδη γεννώνται μεν ως tabula rasa, όσον αφορά τις επίκτητες ικανότητές τους – αυτές που πρέπει ν’ αποκτήσουν μετά από τη γέννησή τους, ανάλογα με τις τρέχουσες συνθήκες που αντιμετωπίζει το κάθε είδος για την επιβίωσή του. Φέρουν, όμως, μες στο DNA τους, όλες εκείνες τις κληρονομικές ιδιότητες και δεξιότητες που ξεκίνησαν ως επίκτητες (λ.χ. όρθια στάση, άρθρωση λόγου κ.ά.), κι εξασφάλισαν στο είδος την επιβίωσή του κατά τις χιλιετίες τής εξέλιξής του. Εδώ ακριβώς είναι αποθηκευμένη όλη η σοφία τού παρελθόντος – μαζί, φυσικά, με τις μουσικές ικανότητες.

Μάθημα μουσικής (επίσης στο Ηράκλειον, αρχές 1ου αιώνα ΚΧ)

“Μουσικό αυτί”: χαρακτηριστικό τής πλειονότητας ή μιας μειονότητας;

Κι όμως: ξέρουμε πως η έμφυτη κλίση στη μουσική, το ταλέντο, το “μουσικό αυτί”, δεν διακρίνουν όλους τούς ανθρώπους, αλλά μάλλον μια μειοψηφία. Πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι να τραγουδούν όμορφα, ή έστω σωστά, και άλλοι, που αγαπούν εξίσου τη μουσική, να είναι φάλτσοι;

“Υπάρχει μια έμφυτη μουσική προδιάθεση, το μουσικό ταλέντο, που πολλές φορές είναι κληρονομικό: απόδειξη η οικογένεια Bach”, λέει ο Δημήτρης Θέμελης. “Αλλά σε γενικές γραμμές, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν μέχρις ένα σημείο μουσική. Οι περισσότεροι είναι παράφωνοι, επειδή δεν έχουν τη σωστή μουσική παιδεία – εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που μπορεί να έχουν κάποιο οργανικό πρόβλημα, λ.χ. βαρηκοΐα. Ή μπορεί ν’ ακούν σωστά και να έχουν κάποια κλίση στη μουσική, αλλά ν’ αντιμετωπίζουν πρόβλημα στους μύες τού λάρυγγα. Έχουμε περιπτώσεις διακεκριμένων μουσικών, παραγωγικών συνθετών που είναι ‘παράφωνοι’, δηλαδή δεν μπορούν να τραγουδήσουν γι’ αυτόν τον λόγο.”

Πώς, όμως, γίνεται στον Τρίτο Κόσμο, και δη στα χωριά, οπουδήποτε μακριά από αστικά μητροπολιτικά κέντρα, ἤτοι όπου τα παιδιά αναθρέφονται με την φυσική διαδικασία, σχεδόν οι πάντες να τραγουδούν και να χορεύουν σωστά; Ἰδοὺ η απάντηση της Ellen Dissanayake:

“Δεν είναι η προφορική γλώσσα που επικαλύπτει ή και παρεμποδίζει τις μουσικές ικανότητες, αλλά οι συνθήκες των εκσυγχρονισμένων κοινωνιών, οι οποίες έχουν καταστήσει τη μουσική μιαν εξειδίκευση – ατομικότητα, ανταγωνιστικότητα, κατηγοριοποίηση, και ακαδημαϊσμό – ενισχυμένη από τον υψηλό βαθμό λόγιας (και όχι προφορικής, αυτοσχεδιαστικής) εκπαίδευσης, που απαιτείται για να διαβάσει (ή να συνθέσει) κανείς παρτιτούρες, ή και λογοτεχνικά κείμενα. Σε μικρές προ-νεωτερικές κοινωνίες (και σε κάθε μεγάλη σύγχρονη πόλη τής υποσαχάριας Αφρικής, ή και σε παιδιά οπουδήποτε, εάν εκτίθενται συχνά-πυκνά σε δημόσιες μουσικές εκδηλώσεις), ο καθένας συμμετέχει στη μουσική – τακτικά, αυθόρμητα, και ολόψυχα – κι έτσι επωφελείται από τα πολλά πλεονεκτήματα προσαρμογής” που η δραστηριότητα αυτή προσφέρει.

Iégor Reznikoff

Βλέπετε, λοιπόν, πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος τής μητέρας, κι ἐν γένει του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος, για την ανάπτυξη της έμφυτης μουσικής κλίσης σ’ ένα παιδί. Έτσι θα πρέπει να εξηγείται η ύπαρξη όχι μόνον μουσικών οικογενειών, αλλά και μουσικών φυλών, όπως οι τσιγγάνοι και οι μαύροι. Δεν είναι κληρονομικά τα πάντα, παρά την σπουδαιότητα του ρόλου τής κληρονομικότητας: οι ἐν δυνάμει ικανότητες πρέπει να καλλιεργηθούν, αλλιώς θα παραμείνουν σε υπολανθάνουσα κατάσταση, ἐν ἀχρηστίᾳ, σαν να είναι κάποιο ατροφικό μέλος.

“Θα μπορούσαμε να πούμε πως οι Αφροαμερικανοί έχουν αυτό το θείο δώρο”, λέει ο Reznikoff, αναφερόμενος στην έμφυτη τάση, το ειδικό ταλέντο. “Οι Αφρικανοί έχουν μεγάλη παράδοση στη μουσική και το τραγούδι. Επιπλέον, έχουν κρατήσει μερικούς πρωτόγονους τρόπους έκφρασης και συναισθήματος, κι έτσι είναι ίσως πιο κοντά στην αρχαιότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν εξίσου το τραγούδι και τον χορό, όπως και οι Άραβες σήμερα.”.

“Αφού είμαστε ανθρώπινα όντα, με τις αισθήσεις τής ακοής και όρασης, συμβαίνει να έχουμε και σταθερές στην τέχνη. Αυτές οι σταθερές στη μουσική σχετίζονται με τους φυσικούς νόμους τού συντονισμού και της συνήχησης: όταν πάλλεται μια χορδή, ακολουθεί τους νόμους που διέπουν τον ήχο, παράγοντας ήχους και αρμονικές, που ευχαριστούν την ακοή μας – άρα, το σώμα μας ανταποκρίνεται.

“Είναι εντυπωσιακό ένα όργανο όπως η κιθάρα να υπάρχει σε όλες τις κουλτούρες. Η συμπεριφορά τής χορδής και των σωμάτων είναι η ίδια παντού. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους αυλούς. Σημειωτέον πως τα όργανα αυτά χρησιμοποιούνται με διαφορετικούς τρόπους σε όλους τούς πολιτισμούς. Αλλά μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις, κι εκτός από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, βλέπουμε να υπάρχουν παντού οι ίδιοι μουσικοί νόμοι. Πρόκειται για μια παγκόσμια αντίληψη περί συνήχησης, επειδή ακριβώς έχουμε να κάνουμε μ’ έναν φυσικό νόμο.

“Την αντίληψη αυτή, όμως, την χάσαμε από τις αρχές τού 19ου αιώνα που μπήκε στη μουσική το πιάνο, αλλάζοντας το φυσικό κούρδισμα των οργάνων. Γιατί το πιάνο χορδίζεται διαφορετικά, με τα εξισωμένα διαστήματα της συγκερασμένης κλίμακας. Αυτό το κούρδισμα είναι λαθεμένο, αν το εξετάσουμε από την άποψη του φυσικού συντονισμού. Οφείλεται στην τεράστια ανάπτυξη της μουσικής – αλλά ενός είδους καλλιεργημένης, συναισθηματικής, εγκεφαλικής μουσικής, που εγκατέλειψε την φυσική της βάση, την ριζωμένη στο σώμα και την ψυχή.

“Το αντίστοιχο συνέβη και στην ζωγραφική: έχουμε την αρχαία τέχνη, ή ακόμη και την αγιογραφία, κι έπειτα έχουμε την τέχνη τής ομορφιάς, ακόμη κι αν απεικονίζει αγίους ή την Θεοτόκο. Αν δεις τη Madonna τού Ραφαήλ, είναι πραγματικά όμορφη, οι κινήσεις της είναι όμορφες, και η τέχνη βρίσκεται σε αυτήν την ομορφιά, και όχι στη δύναμη που ασκεί βαθιά μες στην ψυχή σου μια αγιογραφία. Χάσαμε, λοιπόν, αυτές τις βαθιές ρίζες που σχετίζονται με τα βιολογικά μας σώματα – γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε υλικά όντα, που υπακούμε σε φυσικούς νόμους. Τώρα η τέχνη είναι πάρα πολύ εγκεφαλική, όπως λ.χ. η αφηρημένη τέχνη, ή ακόμα η μουσική με ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

“Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι είχαν λεπτό, φίνο αυτί, που αντιλαμβανόταν όλες τις αποχρώσεις. Η λύρα ήταν μαλακό όργανο, όπως και τα παλαιά παραδοσιακά. Αλλά και όταν άκουγε κανείς τη μουσική των οργάνων αυτών, χρησιμοποιούσε πιο πολύ το πνεύμα του – ας θυμηθούμε και τη μεγάλη διάρκεια των κειμένων των παλαιών τραγουδιών. Τώρα, βέβαια, έχουμε εκείνα τα τεράστια μηχανήματα με τα πολλά decibel! Όλα τα όργανα είναι ενισχυμένα κι έχουν τροποποιηθεί προς τον σκοπό αυτό. Το βιολί είναι πια σκληρό όργανο, όπως και το πιάνο.

“Εγώ, προσωπικά, πιστεύω στην φυσική προσέγγιση της αρχαιότητας – χωρίς να τη μιμούμαστε και να την αντιγράφουμε. Πρέπει να επιστρέψουμε στη λεπτή ακουστική τής αρχαιότητας, γιατί ο άνθρωπος, ἐν τέλει, παραμένει ο ίδιος ψυχῇ τε καὶ σώματι! Αυτοί οι φυσικοί νόμοι, οι τόσο πλούσιοι, που δημιούργησαν όλους εκείνους τους πολιτισμούς, είναι σαν οξυγόνο για μας. Στις μεγαλουπόλεις, βέβαια, μπορεί να ζούμε μες στην ρύπανση της ατμόσφαιρας, μα δεν είμαστε φτιαγμένοι γι’ αυτό: είναι καλύτερα ν’ αναπνέουμε καθαρό αέρα…

“Σκοπός τής μουσικής κατά την αρχαιότητα, δεν ήταν απλώς η διασκέδαση. Είχε να κάνει κυρίως με τον αόρατο κόσμο. Αυτό ισχύει και για τους πυθαγόρειους, και στη συνέχεια για την πλατωνική σχολή, και παλαιότερα για την ορφική παράδοση, που επηρέασε και την χριστιανική Εκκλησία. Για την ορφική παράδοση, η μουσική χρησιμεύει πράγματι στη σύνδεση με το αόρατο: στην προετοιμασία τού ταξιδιού τής ψυχής μετά θάνατον ως την αιωνιότητα”……

Ορφέας, του Marc Chagall

Ο “λαβύρινθος” τής σκέψης τού Reznikoff, και οι αντιδιαστολές “μαλακών” και “σκληρών” οργάνων, μπορεί να μας μπερδεύουν. Το κλειδί για την κατανόησή του βρίσκεται στο πολύ εύστοχο παράδειγμα που έφερε από τον χώρο τής ζωγραφικής. Οι γλυκές μελωδίες και οι απαλές φωνές, λ.χ. στα περισσότερα νανουρίσματα, είναι το αντίστοιχο της Μαντόνας τού Ραφαήλ. Το αντίθετο πρότεινε ο Πλάτων για τα παιδιά που δύσκολα τα πιάνει ύπνος: “αἱ μητέρες οὐχ ἡσυχίαν αὐτοῖς προσφέρουσιν, ἀλλὰ τοὐναντίον κίνησιν, ἐν ταῖς ἀγκάλαις ἀεὶ σείουσαι, καὶ οὐ σιγὴν ἀλλά τινα μελωδίαν, καὶ ἀτεχνῶς οἶον καταυλοῦσι τῶν παιδίων”. Αν πειραματιστείς, λένε, βλέπεις πως η… πλατωνική τεχνική είναι άκρως αποτελεσματική!

Κάθαρσις: ψυχικός-ηθικός εξαγνισμός μέσω διονυσιακής έκστασης

ΑΝΑΛΟΓΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ, φαίνεται, διακατέχει και τους ψυχοθεραπευτές που, αν και όταν χρησιμοποιούν τη μουσική, επιλέγουν κομμάτια με απαλούς ήχους, έχοντας στο βάθος νερά να κελαρύζουν και πουλάκια να κελαηδούν ως… γαρνιτούρα. Οι αρχαίοι, κατά τις ψυχοθεραπευτικές τους τελετές, επεδίωκαν ακριβώς το αντίθετο, με σκόπιμα έντονη και μονότονα επαναλαμβανόμενη μουσική.

Επιλέγοντας κατάλληλες για την περίσταση μουσικές (μελωδίες και ρυθμούς), προκαλούσαν σε τέτοιο βαθμό την έξαψη του ψυχικά διαταραγμένου ατόμου, ώστε να επακολουθήσει η αντίδραση, που θα τον ξανάφερνε στην πρότερη φυσιολογική κατάσταση. Πρόκειται για μεθόδους “μαγείας” που επιβίωναν ως τη δεκαετία τού ’60, ακόμη και στον “πολιτισμένο” κόσμο. Τώρα που έχουμε τόσο “εκπολιτιστεί”, δύσκολα μας εξάπτουν οι μουσικοί ήχοι…

“Τὸ πῦρ καθαίρει, τὸ δὲ ὕδωρ ἀγνίζει”, έλεγε ο Πλούταρχος. Κάθαρση, στην αρχαία Ἑλλάδα, ονόμαζαν τον ψυχικό και ηθικό εξαγνισμό μέσω διονυσιακής έκστασης. Αυτή είναι η αρχική σημασία τής λέξης, όχι εκείνη που προβάλλεται σε περιόδους έξαρσης της πολιτικής διαφθοράς στη σύγχρονη Ελλάδα. Κατά τον Ἀριστοτέλη, κάθαρση υφίσταντο και οι θεατές τής αρχαίας τραγωδίας, με τα συναισθήματα του οίκτου και του φόβου, που προκαλούσαν τα πάθη και το τραγικό τέλος των ηρώων.

Κυβέλη, Άττις, τρεις Κορύβαντες, Αιών, Ήλιος, Σελήνη, Εωσφόρος, Έσπερος, Ποσειδών, Θέτις, και Γαία,
στη φιάλη τού Parabiago (2ος-4ος αιώνας ΚΧ)

“Υπήρχε στενή σχέση ανάμεσα στο έλος (ως εστία μολύνσεων και πυρετών), τις συνακόλουθες νευροψυχικές διαταραχές και την ίασή τους με τη μουσική στις θεραπευτικές τελετουργίες των Κορυβάντων και των Βακχίδων”,⁽⁷⁾ έγραψε η Denise Jourdan-Hemmerdinger στη σύνοψη της ανακοίνωσής της, στο 3ο Mουσικολογικό συνέδριο των Δελφών (1988), με θέμα Η μουσική στις θεραπευτικές τελετουργίες των Κορυβάντων και των Βακχίδων. “Αυτά τα δεδομένα επιτρέπουν μια καλύτερη ανάγνωση των αρχαίων κειμένων. Μπορούμε να τ’ ανασυστήσουμε όχι πια μέσα σ’ ένα αποκλειστικά ανορθολογικό πλαίσιο με διάχυτο μυστικισμό, αλλά σε μια πραγματικότητα με τραγικά βιώματα στην ροή τού χρόνου.

• ⁽⁷⁾ Κορύβαντες: ιερείς τής Κυβέλης (ή Ρέας) στην Φρυγία, συνδεδεμένοι με τον Διόνυσο-Βάκχο, που εκτελούσαν οργιαστικούς χορούς, συνοδείᾳ κυμβάλων, κροτάλων, αυλών και τυμπάνων (> κορυβαντισμός (κάθαρση) / κορυβαντιώ). Οι συνοδοί τού Διονύσου, Βακχίδες, Βάκχες, ή Μαινάδες (< μαίνομαι / μανία), ήταν, λένε, φόνισσες του Ορφέα (βλέπε Χρονικό 12, υποσημείωση 3).

“Έτσι, η βιολογική και παθολογική αιτία των παραισθήσεων επανεμφανίζεται ως αρχέτυπο του μυθολογικού και ονειρικού κόσμου τής φαντασίας. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες, μολονότι έδιωξαν τους αρχαίους θεούς, που έπαιζαν κάποιον ρόλο στην θεραπεία, δεν εξάλειψαν την ελονοσία – παλαιά μάστιγα, όπως και ο κόσμος, αλλά πάντοτε παρούσα. Η θρακο-φρυγική και ορφικο-πυθαγόρεια μουσικοθεραπεία επιβίωσε λίγο-πολύ σε κάποιες λαϊκές θρησκευτικές και παγανιστικές παραδόσεις.

“Σε τι συνίσταντο αυτές οι ιδιαίτερες μουσικές; Σε ποιο επίπεδο της ψυχής και του σώματος επενεργούσαν; Πώς και γιατί ήταν αποτελεσματικές; Τα κείμενα μας δίνουν μια ιδέα. Μπορούμε να φτάσουμε πιο μακριά; Προφανώς, αν επεξεργαστούμε αυτόν τον πλούσιο και πολύμορφο φάκελο, με μιαν ευτυχή συγκυρία δεδομένων τής γεωγραφικής κι εθνολογικής αιματολογίας, και της ιατρικής ανθρωπολογίας – επιστήμες που διαθέτουν ήδη πληθώρα πληροφοριών – προσθέτοντας τα πορίσματα των εθνομουσικολογικών ερευνών, χωρίς να λησμονούμε την αρχαία και μεσαιωνική μουσικολογία, ανατολική και δυτική”.⁽⁸⁾

Βακχικός χορός μαινάδων στο δάσος,
του Gustave Doré

• ⁽⁸⁾ Με αυτήν την… σιβυλλική σύνοψη, η Jourdan-Hemmerdinger επεδίωξε να προϊδεάσει τους συνέδρους. Δυστυχώς, είχε έναν δεινό αντίπαλο: τον αμείλικτο χρόνο. Μέσα σε λίγη ώρα – όση είχε διατεθεί στους ομιλητές – έπρεπε ν’ αναπτύξει ένα τεράστιο θέμα, που θα μπορούσε ν’ αποτελεί το αντικείμενο ξεχωριστού συνεδρίου. Ο ρυθμός… πολυβόλου που επέλεξε για να προλάβει να τα πει “όλα”, αποδείχθηκε τελικά boomerang – τόσο για την ίδια όσο και για το εξόχως ενδιαφέρον θέμα της.

Έστω και αποσπασματικά, πάντως, διάφοροι επιστήμονες πραγματοποίησαν εθνολογικές, εθνομουσικολογικές, και ιατρικές έρευνες στην Αφρική (Αιθιοπία, Σενεγάλη), την Ασία (Ινδία, Ινδοκίνα, Σιβηρία), την Αμερική (Αϊτή και ιθαγενείς Ινδιάνοι, ή Εσκιμώοι), αλλά και την Ευρώπη. Τέτοια φαινόμενα στην περιοχή μας παρατηρήθηκαν στην Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα), ειδικά γύρω από τον Τάραντα, όπου προέκυψε ο πανέμορφος χορός tarantella, που σ’ εποχές παλαιότερες συνδεόταν με τον μουσικό εξορκισμό για την εξουδετέρωση του δηλητηρίου τής αράχνης tarantula.

Στην ίδια παράδοση εντάσσεται κι ένα πρωτίστως θρακικό τελετουργικό, τα πανάρχαια αναστενάρια (ή και nestinarstvo στη βουλγαρική Θρᾴκη), αφού τις παλαιότερες γραπτές πληροφορίες για τελετές πυροβασίας τις βρίσκουμε στις Βάκχες τού Εὐριπίδη. Κατόπιν, ο Στράβων μίλησε για τις ιέρειες της Ἀρτέμιδος στη Μικρά Ασία και την Ιταλία, που πυροβατούσαν με χαρακτηριστική άνεση. Στα βυζαντινά χρόνια, οι αναστενάρηδες (nestinari) ονομάζονταν “ψυχάρια” και “ἀσθενάρια” (ἐξ οὗ και αναστενάρια), ενώ γύρω στο 1800, οι τελετές αυτές ήταν διαδεδομένες όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά και σε όλη τη Μικρασία.

Μουσική και χορός βοηθούν στη συναισθηματική αποφόρτιση,
κι έτσι έχουν θεραπευτική επίδραση στους μετέχοντες.

Η ακαΐα – η (τουλάχιστον φαινομενική) κατάργηση ενός φυσικού νόμου – είναι προφανώς το πιο εντυπωσιακό στ’ αναστενάρια. Αυτό το στοιχείο τής τελετής κεντρίζει τόσο την φαντασία, ώστε όλοι ξεχνούν ν’ αναφερθούν στον καθοριστικό ρόλο τής μουσικής και του χορού που, όπως τονίζουν πολλοί ειδικοί, βοηθούν στη συναισθηματική αποφόρτιση, κι έτσι έχουν θεραπευτική επίδραση στους μετέχοντες. Τ’ αναστενάρια, λοιπόν, είναι κατά μιαν άποψη, ένα ψυχοθεραπευτικό τελετουργικό σύστημα.

Τα συστήματα αυτά, κατά τον Levi-Strauss, παρέχουν στον ασθενή μια δίοδο έκφρασης ανέκφραστων καταστάσεων. Κατά την θεραπευτική διαδικασία, ο μετέχων δέχεται, ἐκ τῶν ἔξω, έναν κοινωνικό μύθο, ο οποίος δεν παρουσιάζει συγκρούσεις, κι έτσι, δεν ανταποκρίνεται στην προηγούμενη προσωπική του κατάσταση. Στο πλαίσιο αυτό, η πραγματικότητα πιέζεται να ταυτιστεί με τον ἐν λόγῳ κοινωνικό μύθο. Χωρίς τη μουσική και τον χορό, όμως, η μέθεξις δεν είναι εφικτή:

“Ἡ μονότονος μουσική”, γράφει ο ψυχίατρος Κωνσταντῖνος Κωνσταντινίδης στις Παρατηρήσεις εἰς τὴν πυροβασίαν τῶν ἀναστενάρηδων καὶ πιθανὴ ἐξήγησις τῆς ἀκαΐας, “ἀποτελεῖ προϋπόθεσιν ἀλλαγῆς τῆς ψυχικῆς διαθέσεως, δημιουργεῖ ἀνάλογον συναισθηματικὴν κατάστασιν, ἐξάπτει τὰ ὑποφλοιώδη (κινητικὰ καὶ συναισθηματικά) κέντρα, ὥστε τὰ πάντα νὰ ἐκτελῶνται αὐτομάτως καὶ εὐχερῶς, ἐξουδετερουμένης τῆς ἀνασταλτικῆς δράσεως τοῦ φλοιοῦ.

“Ὁ χορός, ἐν γένει ὑποκινούμενος καὶ ὑπὸ τῆς μουσικῆς, ἀποτελεῖ ὡς γνωστὸν κατὰ μέγα μέρος αὐτοματικὴν ἐκδήλωσιν καὶ αὐτὸς καθεαυτὸν νέαν προϋπόθεσιν διὰ τὴν δημιουργίαν τῆς ὅλης ψυχικῆς ἐκστατικῆς καταστάσεως, ἔτι μᾶλλον δὲ ὁ θρησκευτικός. Διὰ τοῦτο, ὅλαι αἱ πρωτόγονοι θρησκεῖαι ‘χορεύονται’, ὅλα τὰ εὐχάριστα γεγονότα ‘χορεύονται’. Κατὰ τὸν χορὸν ὑπάρχει συναισθηματικὴ ἰδιάζουσα κατάστασις, ὑπάρχει περισσότερος αὐτοματισμὸς καὶ ὑποσυνείδητοι λειτουργίαι, ὑπάρχει μικρὰ ἤ μεγάλη ἀπορρόφησις εἰς ἐαυτὸν καὶ διακοπὴ τῆς ἐπαφῆς πρὸς τὸ περιβάλλον. Θὰ ἠδύνατό τις νὰ εἴπη ὅτι ὁ χορὸς εἶναι βαθμίς τις ἐκστάσεως, εὐοδοῖ τὸ φαινόμενον τῆς ἐκστάσεως.”

“Ὁ χορὸς εἶναι βαθμίς τις ἐκστάσεως, εὐοδοῖ τὸ φαινόμενον
τῆς ἐκστάσεως”. (Κωνσταντῖνος Κωνσταντινίδης)

“Τὴν τάσιν πρὸς ὁμαδικὴν συνένωσιν φαίνεται ὅτι, ἰδιαιτέρως, συντονίζει ἡ μουσική”, σχολιάζει ο επίσης ψυχίατρος Παντελῆς Κρανιδιώτης, αναλύοντας Τὰ ἀναστενάρια ὡς ψυχοσωματικὸν φαινόμενον. “Ὁ Κωνσταντῖνος Ρωμαῖος τοῦτο ἀκριβῶς ἀντελήφθη, ὅταν λέγει ‘ἡ μουσικὴ κάνει τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ νὰ νοιώθει ἐρημιὰ τέτοια, ποὺ ποθεῖ νὰ σμίξει μὲ τοὺς ἄλλους χορευτὲς γιὰ νὰ ζητήσει νὰ ξεσπάσει’. Ἀφ’ ἑτέρου, ὁ Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου ὑπογραμμίζει τὴν ἀπήχησιν τῆς μουσικῆς ἐπὶ τῶν ἀτόμων τούτων λέγων ὅτι ἡ μουσικὴ ‘ἐξασκεῖ κάποιαν ἰδιαίτερη ἐπίδραση πάνω στὸ νευρικὸ σύστημα τῶν ὑστερόπαθων ἀπλοϊκῶν χωρικῶν’.

Νταούλι

“Οὕτως ἤ ἄλλως, ὅμως, καὶ ἀνεξαρτήτως τῆς ποιότητος τοῦ δέκτου, πᾶς τις θὰ ἠννόη τὴν συναρπαστικὴν ταύτην δύναμιν τῆς μουσικῆς, ἐάν ὑφίστατο πρὸ παντὸς τὸ καιρίως συνταρακτικὸν ‘νταούλι’ μέσα εἰς τὸ ‘κονάκι’, ὅπου ‘πάντες οἱ θεαταὶ ἀνεκινοῦντο καὶ ἐταλαντεύοντο’ ὑπὸ τοὺς ἤχους του..

“Ἀσφαλεστέρα εἶναι ἡ συναισθηματικὴ ἐξερέθισις ὅσον εἶναι περισσότερον οἰκεία ἡ μουσική. Εἰς τὸν σκοπὸν τοῦτον τείνει προφανῶς ὁ συγκερασμὸς τῆς θρησκευτικῆς ταύτης τελετῆς μετ’ ἀσμάτων, εἰς τὰ ὁποία σαφῶς μεθερμηνεύεται ἡ ποικιλία τῶν πλέον πυρηνικῶν συναισθημάτων τῆς λαϊκῆς ψυχοσυνθέσεως, καὶ ὅπου πρὸ πάντων κυριαρχοῦν τὰ ἡρωικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποία μόνον εἰς ἐρεθιστικήν, ἀγρίαν ἔκστασιν δύνανται νὰ φέρουν.

“Ὁ συνδυασμὸς οὗτος φαίνεται πολὺ περισσότερον ἀποδοτικὸς διὰ τὴν πρόκλησιν τοῦ ἀπαιτουμένου συναισθηματικοῦ ὀργίου ἀπὸ τὰ παράγοντα τὴν στατικὴν μᾶλλον ἔκστασιν ἐκκλησιαστικὰ ἄσματα καὶ τροπάρια, τὰ ὁποία ὁλοκληρωτικῶς ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴν ταύτην τελετήν.

“Ἡ μουσικὴ τῶν ἀναστενάρηδων ἀπὸ αἰώνων οἰκεία δι’ αὐτοὺς εἶναι δημιούργημα καὶ κτῆμα τοῦ ἰδικοῦ των συναισθηματισμοῦ, καὶ διὰ τοῦτο δύναται ἀσφαλῶς νὰ τὸν ἀναστατώνει καὶ δὴ κατ’ ἐντόνως ἐρεθιστικὸν τρόπον.⁽⁹⁾ Ἀλλ’ ὅμως ἐνταῦθα φαίνεται ὅτι ἀπὸ τὴν μουσικὴν βασικότερον ρόλον παίζει ὁ ρυθμὸς καὶ – καθὼς λέγει ὁ μουσικολόγος Παντελής Καβακόπουλος – ‘ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον συνεπαίρνει τοὺς ἀναστενάρηδες εἶναι τὸ νταούλι μὲ τοὺς ποικίλους ρυθμούς του’.”

• ⁽⁹⁾ Είναι ολοφάνερη η “ἀφ’ ὑψηλοῦ” αντιμετώπιση των αναστενάρηδων από τους ψυχιάτρους αυτούς: πρόκειται περί “ὑστερόπαθων [;] ἀπλοϊκῶν χωρικῶν”, με “λαϊκὴν ψυχοσύνθεσιν”, διατελούντες “εἰς ἐρεθιστικήν, ἀγρίαν ἔκστασιν”, που περιγράφεται ως “συναισθηματικὸν ὄργιον”, υπό τους ήχους μιας μουσικής, που είναι “κτῆμα τοῦ ἰδικοῦ των συναισθηματισμοῦ”. Αναγνωρίζουν, ωστόσο, πως η απήχηση της αναστενάρικης μουσικής και του χορού, σε αυτό ιδίως το περιβάλλον, είναι το ίδιο καταλυτική, “ἀνεξαρτήτως τῆς ποιότητος τοῦ δέκτου”, έχοντας, προφανώς, κατά νου πως, μεταξύ των αναστενάρηδων, φιγουράρουν πλέον και τα ονόματα αρκετών “ὑστερόπαθων ἀπλοϊκῶν”… επιστημόνων και διανοουμένων!

Ο ήχος που πρωτακούει το έμβρυο και καταγράφεται στον εγκέφαλό
του είναι η καρδιά τής μάνας του. Σαν εξάπτεται το ρυθμικό στοιχείο,
παύουν οι αναστολές και ο άνθρωπος καταλαμβάνεται από έκσταση.

Ανάγλυφο μαινάδας με τύμπανον

Ο ῬΥΘΜΟΣ, ΑΡΡΗΚΤΑ συνδεδεμένος με τον χορό, είναι το πρώτο στοιχείο μουσικής που νιώθει ο άνθρωπος. Ο ήχος που πρωτακούει το έμβρυο είναι ο ρυθμικός παλμός τής καρδιάς τής μάνας του, πολύ πριν ν’ απολαύσει το τραγούδι της – αν είναι βέβαια καλλίφωνη. Αλλ’ ακόμη κι αν δεν είναι, το πρωταρχικό στοιχείο τού ρυθμού μένει καταγεγραμμένο στα βαθύτερα από τα υποφλοιώδη κέντρα τού εγκεφάλου·⁽¹⁰⁾ που όταν εξάπτονται εξουδετερώνουν τις αναστολές, με συνέπεια ο άνθρωπος να καταλαμβάνεται από έκσταση, ενεργώντας όχι ως άτομο, αλλ’ ως μέλος μιας ομάδας. Γι’ αυτό ακριβώς, η μελῳδία, το άλλο στοιχείο τής μουσικής, είναι σκόπιμα μονότονη, κι επίμονα επαναλαμβανόμενη, ενώ ο λόγος, αν υπάρχει, είναι, φυσικά, εξίσου στοιχειώδης: για ν’ αποφευχθεί η ἐκ νέου ενεργοποίηση του φλοιού, κι έτσι να κορυφωθεί η έκσταση.

• ⁽¹⁰⁾ Η μουσική υπήρξε το πρώτο μου επάγγελμα, από την εποχή ήδη των γυμνασιακών μου χρόνων, στο πλευρό τού πατέρα μου, Γιάννη Λουκοβίκα. Θυμάμαι πως από τότε, λόγω και μουσικών γνώσεων, ένιωθα απορία, μα κι ενόχληση, κάθε φορά που ο κόσμος αποθέωνε τον drummer, ή όποιον έπαιζε κρουστά, όταν σόλαρε, παρ’ όλο που η δουλειά του δεν ήταν τόσο δύσκολη όσο των υπολοίπων μουσικών – οι οποίοι, όμως, ποτέ δεν εισέπρατταν αντίστοιχη εκστατική αποθέωση. Η απάντηση σε αυτήν την παιδική μου απορία υπάρχει εδώ…

Ἦθος μουσικῆς (ῥυθμοῦ, μελῳδίας, γενῶν, τρόπων):
διασταλτικόν, συσταλτικόν, καὶ ἡσυχαστικόν.

Όλα αυτά φυσικό ήταν να τα παρατηρήσουν, καταγράψουν και αναλύσουν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, διαπιστώνοντας ἰδίοις ὄμμασιν τον καθοριστικό ρόλο, ιδίως του ρυθμού, στη διαφύλαξη, μεταβολή, ή απώλεια, του ήθους τής μουσικής. Ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Ἀριστοτέλης, και άλλοι, διερεύνησαν το ἦθος τοῦ ῥυθμοῦ, τῆς μελῳδίας, τῶν γενῶν, καὶ τῶν ἁρμονιῶν, ἤ τρόπων, όχι μόνον επειδή η μουσική ήταν το υπόβαθρο της παιδείας, αλλά και γιατί, πολύ σωστά, θεωρούσαν τη μουσική δεύτερη γλώσσα, που είναι ικανή να εκφράσει συναισθήματα, ή και ιδέες, όπως και ο λόγος, ασκώντας καταλυτική επίδραση στους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους νέους.

Η Κυβέλη με τύμπανον, μπρούντζινο αγαλματίδιο (2ος αιώνας ΚΧ)

“Οὐκ ἔστιν πρᾶξις ἐν ἀνθρώποις, ἥτις ἄνευ μουσικῆς τελεῖται”, έλεγε ο Ἀριστείδης Κοϊντιλιανός, ενώ για την διαπαιδαγώγηση των νέων, ο Πλούταρχος σημείωνε ότι “διὰ μουσικῆς πλάττειν τε καὶ ῥυθμίζειν ἐπὶ τὸ εὔσχημον”, επειδή η τέχνη τού Ορφέα έχει ευεργετική επίδραση “πρὸς πάντα καὶ πάσαν ἐσπουδασμένην πράξιν”, καταλήγοντας: “Μουσικὴ φαύλη καὶ ἄσματα πονηρὰ ἀκόλαστα ποιοῦσιν ἤθη καὶ βίους ἀνάνδρους καὶ ἀνθρώπους τρυφὴν καὶ μαλακίαν καὶ γυναικοκρασίαν”…

Το ήθος τής μουσικής διακρινόταν στο διασταλτικό (ἤτοι εκείνο που προκαλεί ταραχή ή διέγερση), το συσταλτικό (το αντίθετό του), και το ησυχαστικό (που γαληνεύει τον άνθρωπο). Οι ἐν λόγῳ εμπεριστατωμένες φιλοσοφικές μελέτες στηρίχθηκαν, προφανώς, σε παρατηρήσεις πάνω σε αρχαία λαϊκά δρώμενα, όπως οι μουσικοθεραπευτικές τελετουργίες. Οι φιλόσοφοι διεπίστωσαν ότι κάθε ρυθμική, ή μελωδική, κίνηση προκαλεί συγκεκριμένες συναισθηματικές αντιδράσεις, με θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα – ανάλογα με τον εκάστοτε επιδιωκόμενο σκοπό· κι έκριναν πως οι ήχοι με τις ευεργετικές επιδράσεις θα πρέπει να εγκωμιάζονται, ενώ οι άλλοι να καυτηριάζονται.

Ήταν, φυσικά, επόμενο η έννοια του ήθους, που βρισκόταν στο επίκεντρο της προσοχής τού κάθε φιλοσόφου, να χρησιμοποιηθεί και για τον καυτηριασμό κάθε μουσικού νεωτερισμού, από την πλευρά των συντηρητικών (όπως ήδη είδαμε στο Χρονικό 12. “Μὴ κακούργει τὴν μουσικήν!”). Αυτό δεν σημαίνει πως η αρχαία ελληνική ιδέα περί ήθους είναι τάχα άχρηστη. Αλλιώς, γιατί να έχει υιοθετηθεί από Πέρσες και Άραβες και τόσους άλλους;

“Όμως, αν δεν είναι άχρηστη, σίγουρα είναι παντελώς άγνωστη σήμερα”, λένε οι… αντιφρονούντες. “Γιατί θα πρέπει να μας απασχολεί το ήθος τής μουσικής (και όχι μόνο) σε μια κατ’ εξοχήν ανήθικη από κάθε άποψη εποχή; Δεν είναι… αναχρονισμός;”

Φίλε αναγνώστη, φίλτατε συνταξιδιώτη, δεν νομίζεις ότι για να ’χεις φτάσει ως εδώ, πάει να πει πως υπάρχει λόγος βαθύτερος και σοβαρός;

●

.

Ύστερα από τον Μεσογείου παράπλου, αναζητώντας τον Ορφέα,
βάζουμε πλώρη για Ταρτησσό, στο Κασσιτερίδων αρχιπέλαγος…

Ας ακολουθήσουμε τον… κασσίτερο! (Let’s follow the tin!)

Επόμενο Χρονικό 15. ΠΛΩΡΗ ΓΙΑ RIO DE JANEIRO! (Διασχίζοντας τον Ατλαντικό / Τόσο μακριά, τόσο κοντά) ● Περίπλους – Ελληνοπορτογαλικές Περιηγήσεις ● Ἀτλαντικὴ Ὀδύσσεια

• >> Χρονικό 15. ΠΛΩΡΗ ΓΙΑ RIO DE JANEIRO!
• << Χρονικό 13. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ Ή ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ;

Some content on this page was disabled on 2024/03/08 as a result of a DMCA takedown notice from Julian Jarosch. You can learn more about the DMCA here:

https://wordpress.com/support/copyright-and-the-dmca/

Χρονικό 10. Η… “ΓΛΩΣΣΑ-ΗΛΙΟΣ”

Χρονικό 10. Η… “ΓΛΩΣΣΑ-ΗΛΙΟΣ”

/ENGLISH/ Chronicle 10. THE… “SUN LANGUAGE”

Καλλιγραφικό “δέντρο τής ζωής”
(Τουρκία, 1897-98)

● Γλωσσολογία à la Τurca ● Ο İsmail Beşikçi και οι Κούρδοι ● Αιγυπτιακή, Ελληνοβυζαντινή, Αραβοπερσική, Τουρκική Μουσική ● Αφομοίωση Μέσω Θρησκείας και Γλώσσας ● Σχολές Αραβικής Μουσικής

του Μιχάλη Λουκοβίκα

“ΧΕΤΤΑΙΟΙ, ΣΟΥΜΕΡΙΟΙ, ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, Ινδοί και Κινέζοι οφείλουν όλοι την ύπαρξή τους στην τουρκική φυλή. Ο πολιτισμός και η γλώσσα τους δημιουργήθηκαν από τους Τούρκους. Άραβες κι Εβραίοι είναι τουρκικής καταγωγής. Ο προφήτης Μωάμεθ ήταν επίσης Τούρκος. Και όλες οι γλώσσες τού κόσμου απορρέουν από την τουρκική, τη μητέρα όλων των γλωσσών. Κουρδική γλώσσα δεν υφίσταται. Πρόκειται απλώς για εκφυλισμένη διάλεκτο της τουρκικής. Οι Κούρδοι δεν είναι παρά ορεσίβιοι Τούρκοι”…

Παράκρουση μεγαλομανίας; Αναμφίβολα. Αλλά και δείγμα… πανεπιστημιακής διατριβής! Το απόφθεγμα αυτό θα μπορούσε ν’ αποτελεί την αφετηρία μιας σύνοψης της επίσημης τουρκικής ιδεολογίας πάνω στο εθνικό ζήτημα. Σχεδόν οι πάντες στην ευρεία ζώνη τής Ευρασίας – ίσως πλην Ἑλλήνων, Περσών και… βαρβάρων – οφείλουν στους Τούρκους σχεδόν τα πάντα: την ίδια την ύπαρξή τους, την γλώσσα και τον πολιτισμό τους, πόσο μάλλον τη μουσική τους!

“Και οι Έλληνες;”, επιμένουν να ρωτάνε εναγωνίως κάποιοι Ρωμιοί, αρνούμενοι ν’ αποδεχθούν πως είτε… δεν υπήρξαν ποτέ, ή – το πιθανότερο – συγκαταλέγονται στους “Ρωμαίους” τού ἐν λόγῳ τσιτάτου, που είναι βγαλμένο από τα χρυσόδετα κιτάπια των σοφών.

“Το θέμα τής καταγωγής των Yunanlılar [Ἰώνων], είναι λυμένο από την εποχή τού Ὁμήρου”, είναι η αυτάρεσκη απάντηση. “Ο μέγας ῥαψῳδὸς ήταν και αυτός Τούρκος και τον έλεγαν Ομέρ. Άλλωστε, oι Ευρωπαίοι έχουν διατηρήσει σχεδόν αναλλοίωτο τ’ όνομά του: Homer”!

Και όμως. Δεν πρόκειται για τερατουργήματα κάποιου νοσηρού μυαλού. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, τα υποστηρίζουν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι! Στην Ἑλλάδα η “Μεγάλη Ιδέα” έχει πεθάνει(;), αλλά στην Τουρκία ζει και βασιλεύει, και τον κόσμο (θέλει να) κυριεύει…

Γλώσσες τής Ανατολίας

Μπορεί η κουρδική γλώσσα ν’ ανήκει στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, στους κλάδους των ιρανικών και ινδοϊρανικών γλωσσών, με την περσική (φαρσί), την ινδική σανσκριτική, μα και την ελληνική και τις πλείστες των ευρωπαϊκών γλωσσών. Μπορεί (ακόμη… χειρότερα για τους Τούρκους “γλωσσολόγους”) όλες οι αρχαίες γλώσσες τής Μικράς Ασίας, ομιλούμενες και ζωντανές, ή ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον νεκρές, σαν την χεττιτική, να είναι επίσης ινδοευρωπαϊκές.⁽¹⁾

Πραγματικότητα: το πολύμορφο ψηφιδωτό των λαών και γλωσσών τής Μικρασίας
(εκεί ζουν ακόμη οι απόγονοί τους). Εθνικισμός: “μια χώρα, ένας λαός, μια γλώσσα”!

• ⁽¹⁾ Ως τον 1ο αιώνα ΠΚΧ, οι μικρασιατικές γλώσσες κατέστησαν νεκρές, καθώς εξελληνίστηκε η περιοχή σε πολύ μεγάλο βαθμό, λόγω των κατακτήσεων του Ἀλεξάνδρου. Άρα, οι γλώσσες τής Ανατολίας έγιναν ο πρώτος γνωστός σε μας κλάδος τής ινδοευρωπαϊκής οικογένειας που εξαφανίστηκε. Γλώσσες με γραπτά τεκμήρια (σε σφηνοειδή ή ιερογλυφική γραφή) είναι οι:

Χεττιτική, στην κεντρική Μικρασία· καρική· λυδική· καππαδοκική· πισιδική· ισαυρική στην οροσειρά τού Ταύρου· παλαϊκή στην Παφλαγονία· σιδητική στην Παμφυλία· ο κλάδος τής λουβικής, μ’ επίκεντρο την Κιλικία, αν κι εκτείνεται ΒΔ, με την τρωική να είναι ενδεχομένως μέλος του· ο κλάδος τής λυκικής, μέλος τού οποίου ήταν και η μιλυακή· ίσως η λυκαονική· ή και η μεταγενέστερη παμφυλική. Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες τής Ανατολίας ήταν παράλληλα οι φρυγική και μυσική, που εντάσσονται, κατά τα φαινόμενα, στις παλαιο-βαλκανικές γλώσσες, με την θρακική, τη δακική, ή τον κλάδο των ιλλυρικών, κ.ά., υποδηλώνοντας πως οι Φρύγες, μάλλον και οι Μυσοί, πήγαν στη Μικρά Ασία από την χερσόνησο του Αίμου.

● Μπροστά σε αυτό το πολύμορφο ψηφιδωτό χωρών, λαών, και γλωσσών τής Ανατολίας, οι Τούρκοι εθνικιστές επιμένουν στον… χαβά τους: “μια χώρα, ένας λαός, μια γλώσσα!”

Μπορεί, απέναντι σε αυτήν την πανσπερμία των γηγενών ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και διαλέκτων, οι τουρανικές γλώσσες (η τουρκική είναι απλώς μια από αυτές) να έφτασαν στην Ανατολία σχετικά πρόσφατα, υπαγόμενες στις αλταϊκές, μαζί με τις μογγολικές. Μπορεί κάποιοι να συνδέουν τις αλταϊκές με τις ουραλικές (ή και φιννοουγγρικές) γλώσσες (ουραλοαλταϊκή οικογένεια), όχι όμως και με τις ινδοευρωπαϊκές. Όλα αυτά είναι εντελώς ασήμαντα για τους “επιστήμονες” της Άγκυρας, που διδάσκουν την γλωσσολογία κάπως έτσι… à la turca:

Θέμα: Η Θεωρία τής Γλώσσας-­Ήλιος

Η θεωρία πως η Μικρασία αποτελεί την κοιτίδα των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών
ανοίγει τον δρόμο σε ψευτοθεωρίες που προπαγανδίζουν την… “τουρκική” τους προέλευση, αν και: α) η επικρατέστερη άποψη περί της εστίας τους μιλά για την στέπα βόρεια του Ευξείνου και της Κασπίας, απ’ όπου επεκτάθηκαν στις αρχές τής 3ης χιλιετίας ΠΚΧ·
β) οι τουρανικές γλώσσες εμφανίζονται ύστερα από σχεδόν τέσσερις χιλιετίες, σε μια επιγραφή στη Μογγολία (αρχές 8ου αιώνα ΚΧ)· γ) η πρώτη αναφορά σε “Τούρκους” γίνεται σε κινεζικό κείμενο του 6ου αιώνα ΚΧ· και
δ) οι Σελτζούκοι, οι πρώτοι Τούρκοι στην Ανατολία, εισβάλλουν εκεί στον 11ο αιώνα.
● Πάνω: Ζεύγος μακρυκέρατων ταύρων των προ-Ινδοευρωπαίων Χάττι (χαλκός, ± 2300-2000 ΠΚΧ)

“Ως γνωστόν, η λέξη soleil σημαίνει ήλιος στα γαλλικά. Στην τουρκική διάλεκτο των Γιακούτων [ή Σαχά] βρίσκουμε την αντίστοιχη λέξη silai. Καθώς το ‘s’ τής διαλέκτου των Γιακούτων γίνεται ‘g’ στις άλλες τουρκικές διαλέκτους,⁽²⁾ είναι αυταπόδεικτο [!] πως η λέξη κατάγεται από την τουρκική ρίζα που σημαίνει φως. Ἐν τούτοις, οι Τούρκοι προτιμούν την πιο κοινή τουρκική λέξη günes. Όμως, η απόδειξη της τουρκικής καταγωγής τής λέξης soleil αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια, γλωσσολογική κι επιστημονική, από την οποία απορρέουν πολύ σημαντικά συμπεράσματα”…

Υπογραφή (χωρίς ντροπή):
İ. Ν. Dilmen, καθηγητής.

• ⁽²⁾ Κατά τον Dilmen, δεν υπάρχουν τουρανικές (τουρκογενείς, ή τουρκικές) γλώσσες· είναι όλες τους τουρκικές διάλεκτοι… Ο ασφυκτικός εθνικιστικός έλεγχος των κοινωνικών επιστημών είναι πασίγνωστος. Ἰδοὺ γιατί δεν υπάρχουν γενικά αποδεκτά κριτήρια διάκρισης μεταξύ γλώσσας και διαλέκτου. Το σύνηθες (και απαλλαγμένο από “έξωθεν” παρεμβάσεις) κριτήριο είναι η αλληλοκατανόηση. Φαίνεται λογικό, αλλά κάθε άλλο παρά επιστημονικό είναι:

Κάποτε ήμουν στην Γρανάδα με δύο Ιταλίδες εἰς ἀναζήτησιν flamenco. Θυμάμαι την έκπληξή μου, όταν άκουσα τις φίλες μου να ζητούν πληροφορίες από περαστικούς: εκείνες μιλούσαν ιταλικά, οι άλλοι ισπανικά, αλλά δεν υπήρχε απολύτως κανένα πρόβλημα αλληλοκατανόησης! Τι σημαίνει αυτό; Πως ιταλικά και ισπανικά είναι διάλεκτοι; Και αν ναι, ποιας γλώσσας;

Από την άλλη μεριά, μια μέρα έτρωγα στην Φοιτητική Λέσχη, έχοντας απέναντί μου στο ίδιο τραπέζι δυο Κύπριους συναδέλφους μου, που συζητούσαν όπως μιλούν στο χωριό τους. Δεν κατάλαβα λέξη! Ούτε καν το θέμα τής συζήτησης! Τι σημαίνει αυτό; Πως τα κυπριακά και τα ελλαδικά ελληνικά είναι χωριστές γλώσσες και όχι διάλεκτοι της ελληνικής;

İsmail Beşikçi και το κουρδικό ζήτημα

Επειδή δεν μου αρέσει η ρετσινιά τού “εθνικιστή”, γι’ αυτό επικαλούμαι έναν Τούρκο επιστήμονα, με την αληθινή σημασία τής λέξης, έναν άνθρωπο που πέρασε τα περισσότερα χρόνια τής ζωής του στις τουρκικές φυλακές, όχι γιατί διέπραξε κανένα έγκλημα, μα μόνον επειδή είχε την τόλμη να εκφράσει τεκμηριωμένες απόψεις. Πρόκειται για τον κοινωνιολόγο İsmail Beşikçi, που (κατα)διώχθηκε απηνώς, γιατί άσκησε αρχικά κριτική, κατόπιν και πολεμική, κατά τής κυρίαρχης ιδεολογίας τής Τουρκίας, όπως εκφράζεται σε τέτοιες “επιστημονικές” διατριβές – και ακόμη περισσότερο, επειδή ασχολήθηκε μ’ ένα θέμα-taboo: κουρδικό ζήτημα.⁽³⁾

Κούρδοι μουσικοί (1890)

• ⁽³⁾ Η συνεχιζόμενη τουρκοκουρδική διένεξη ανάγεται στον πόλεμο ανεξαρτησίας τής Τουρκίας, με την ίδρυση του τουρκικού εθνικιστικού κράτους, που καταπατά τ’ ανθρώπινα δικαιώματα του κουρδικού λαού συστηματικά. Οι Κούρδοι ένιωσαν προδομένοι, επειδή συμμετείχαν σε όλες τις “βρομοδουλειές” των Τούρκων, από τα τέλη τού 19ου αιώνα ως και τη δεκαετία τού 1910, κυρίως στις πρώτες εθνοκαθάρσεις τού 20ού αιώνα, νομίζοντας πως “καθάριζαν” την περιοχή για λογαριασμό τους. Οι δράστες των γενοκτονιών των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων (1,5 εκατομμύρια + 900.000 + 400.000 = σχεδόν 3 εκατομμύρια νεκροί) ήταν Τούρκοι, Κούρδοι, Άραβες, και Καυκάσιοι μουσουλμάνοι: επρόκειτο ἐπὶ τῆς οὐσίας για τις γενοκτονίες των ετερόδοξων από τους ισλαμιστές. Όμως, οι Τούρκοι ήταν κυρίως εθνικιστές: στράφηκαν επίσης κατά των Κούρδων – που ἐξ ἀνάγκης εξεγέρθηκαν. Σημαντικά ιστορικά γεγονότα, πριν ν’ αρχίσει η εξέγερση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, υπήρξαν οι εξεγέρσεις των Koçgiri, Σεΐχη Σαΐντ, Αραράτ, και Dersim (1920, 1925, 1930, και 1938).

● Σημειώστε πως ο İsmail Beşikçi είναι Τούρκος στην καταγωγή, και όχι Κούρδος. Άρα, αξίζει χιλιαπλάσιο τον θαυμασμό μας.

Τ’ αποσπάσματα που παρέθεσα (πλην εκείνης της αναφοράς στον Όμηρο) είναι από τη μελέτη του, Ιστορική διατριβή για την Τουρκία / Η θεωρία τής γλώσσας-ήλιος και το κουρδικό ζήτημα, που του στοίχισε τρία χρόνια στην φυλακή, μια και είχε το “θράσος” να μην αρνηθεί την ύπαρξη ενός έθνους. Το πρώτο πράγμα που εξετάζει σε αυτό το βιβλίο είναι η φύση των θέσεων που διατύπωσαν, το 1930, οι Τούρκοι “επιστήμονες”, υπό την καθοδήγηση του… Mustafa Kemal (Atatürk). Αναλύοντας τη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ιδεολογίας τού κεμαλισμού, βάσει επισήμων ντοκουμέντων (“επιστημονικών” διατριβών, εγγράφων, ομιλιών, κλπ.), ο Ισμαήλ Μπεσικτσί εκθέτει τη σαφώς αντιεπιστημονική, ρατσιστική και σωβινιστική φύση αυτής της ιδεολογίας. Σε μια από τις πάμπολλες απολογίες του, στρέφεται επίσης κατά της επίσημης “δικαιοσύνης” τού κεμαλικού καθεστώτος:

İsmail Beşikçi

“Αυτό το δικαστήριο, ως καταπιεστικό όργανο του κράτους, απειλεί συγγραφείς και διανοούμενους με φυλάκιση, ευνοεί τ’ αστυνομικά μέτρα, και τις μυστικές δίκες, καταδικάζει την επιστημονική σκέψη, προτιμά τις εκθέσεις τής μυστικής υπηρεσίας από την αλήθεια, ή και τα κοινωνιολογικά πορίσματα, καταλήγει σ’ ετυμηγορίες, χωρίς να πάρει υπόψη έστω την υπεράσπιση των κατηγορουμένων και, χρησιμοποιώντας παραθυράκια τού νόμου, αποδέχεται την αποικιοκρατική καταπίεση και τυραννία, αρνούμενο την πραγματικότητα της ύπαρξης του κουρδικού έθνους, που είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, πάνω από την θέληση ανθρώπων και θεσμών.

“Το δικαστήριο στην ουσία ενεργεί διοικητικά και πολιτικά, με μια φαινομενικά ‘ανεξάρτητη λειτουργία’ και ‘ανεξάρτητη κρίση’. Λειτουργεί όπως ακριβώς και η χωροφυλακή, η αστυνομία, η υπηρεσία εθνικής ασφαλείας, και άλλες παρόμοιες υπηρεσίες, επιχειρώντας, μέσω της ετυμηγορίας του, να επιβάλει την ηγεμονία τής επίσημης ιδεολογίας. Αρνούμενο μιαν αντικειμενική αλήθεια, το δικαστήριό σας ψεύδεται, και θεωρεί τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγουμε, διαμέσου της συστηματικής έρευνας της κοινωνίας, την αξιόπιστη γνώση, και τα δικαιώματα που υπερασπιζόμαστε, ως επιβαρυντικά στοιχεία.

“Το δικαστήριο λειτουργεί όπως η χωροφυλακή, η αστυνομία,
η εθνική ασφάλεια, επιχειρώντας μέσω της ετυμηγορίας του να
επιβάλει την ηγεμονία τής επίσημης ιδεολογίας.” (İsmail Beşikçi)

Mustafa Kemal (Atatürk)

“Το δικαστήριό σας, στις αποφάσεις του που αφορούν τα βιβλία μου, διακηρύσσει πως ‘κηλιδώνεται η ιερή μνήμη τού Atatürk’. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως οι κουρδικές μάζες – άνδρες, γυναίκες και παιδιά – θα στέλνονται διαρκώς στην εξορία, στην κρεμάλα, θα σφάζονται, ότι νόμοι και διατάγματα θα θεσπίζονται ξεδιάντροπα με αυτήν τη λογική – όμως, όλοι εκείνοι που κριτικάρουν τα ἐν λόγῳ φαινόμενα, θα δικάζονται με το αιτιολογικό τής ‘περιύβρισης τής ιερής μνήμης τού Atatürk’. Πώς, όμως, μπορεί να θεωρήσει κανείς τη γενοκτονία, τις εξορίες, την ολοκληρωτική αφομοίωση, που εφαρμόστηκε στο Κουρδιστάν από το κεμαλικό καθεστώς, ως ‘ιερή μνήμη’; Ο κατακερματισμός και διαμελισμός τού Κουρδιστάν, η εφαρμογή τής τακτικής ‘διαίρει και βασίλευε’ ενάντια στο κουρδικό έθνος, μπορεί να είναι ‘ιερή μνήμη’ μόνο για τους ιμπεριαλιστές και τους αποικιοκράτες.

“Παράλληλα, τα τουρκικά πανεπιστήμια, υποδουλωμένα στην επίσημη ιδεολογία, απορρίπτουν ἐξ ἀρχῆς την επιστημονική σκέψη, συσκοτίζοντας και αρνούμενα την πραγματικότητα του κουρδικού έθνους. Θεωρούν αυτήν την επίσημη ιδεολογία, που βασίζεται στην απάτη και την αδιαφορία προς την αντικειμενικότητα, ως τη μόνη ακαταμάχητη και σίγουρη πραγματικότητα. Παρουσιάζουν, λοιπόν, αυτήν την επίσημη ιδεολογία ως επιστημονική και νόμιμη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο παρεμβαίνουν το ‘ανεξάρτητο’ δικαστήριο, η ‘ανεξάρτητη’ κρίση, επιχειρώντας, με την απειλή τής τιμωρίας, ν’ αποτρέψουν την κριτική προς τους πανεπιστημιακούς καθηγητές, οι οποίοι, μέσω της πολιτικής αγυρτείας, απαιτούν υλικά και κοινωνικά προνόμια”……

Αυτά το 1979, έναν χρόνο προτού να καταλυθεί η υποτιθέμενη δημοκρατία με το πραξικόπημα του στρατού, της τότε πανίσχυρης κολόνας στήριξης του καθεστώτος. Για τον Beşikçi είχαν προηγηθεί και ακολούθησαν κι άλλες δίκες και καταδίκες. Έστω κι αν ζούσε δυο, ή και τρεις ζωές, δεν θα προλάβαινε να εκτίσει τα 200 τόσα χρόνια φυλακή, που του επιβλήθηκαν συνολικά. Το 1999 αφέθηκε ελεύθερος, αλλά το 2010 – ἤτοι και μετά από την κατάρρευση του κεμαλισμού – παραπέμφθηκε ξανά σε δίκη για “προπαγάνδα”, εξαιτίας ενός άρθρου με τίτλο Τα δικαιώματα των εθνών στην αυτοδιάθεση και οι Κούρδοι, που του στοίχισε μιαν ακόμη 15μηνη φυλάκιση.

Τον Γενάρη τού 1981, έστειλε από τις φυλακές Επιστολή προς την UNESCO, στιγματίζοντας τον “Εκπαιδευτικό, Επιστημονικό και Πολιτιστικό Οργανισμό” των Ενωμένων Εθνών για την απόφασή του ν’ ανακηρύξει εκείνη την χρονιά ως Έτος Atatürk.⁽⁴⁾ Ακολούθησε νέα καταδίκη. Απτόητος συνέχισε να στέλνει από τα κάτεργα σε όλον τον κόσμο επιστολές, που κατέληγαν, φυσικά, στα χέρια Τούρκων δικαστών, οι οποίοι του επέβαλλαν νέες ποινές. Η επιστολή του προς την Ένωση Συντακτών τής Ελβετίας λ.χ., του στοίχισε δέκα χρόνια.

• ⁽⁴⁾ Σημειωτέον ότι: α) κανένας άλλος δεν είχε ανάλογη αναγνώριση από τον διεθνή (δήθεν) Εκπαιδευτικό, Επιστημονικό και Πολιτιστικό Οργανισμό· β) η εκπαίδευση, η επιστήμη και ο πολιτισμός υπέστησαν τα πάνδεινα από τον κεμαλισμό· και γ) οι αποδέκτες τής διάκρισης στο πρόσωπο του Κεμάλ δεν ήταν άλλοι από τους διαδόχους του: τους πραξικοπηματίες – λες και η UNSESCO ήθελε να τους ανταμείψει για την κατάλυση της (όποιας) δημοκρατίας μόλις την προηγούμενη χρονιά!

Αλλά και στις δίκες του – ὧν οὐκ ἔστιν ἀρχὴ καὶ τέλος – με τις απολογίες του (αρκετές από τις οποίες είναι συγκεντρωμένες στο βιβλίο του, Υπεράσπιση), επέμενε με αξιοθαύμαστο θάρρος, μα και αυταπάρνηση, να προασπίζεται τα δικαιώματα του κουρδικού λαού, στηριζόμενος απλώς στο κοινό περί δικαίου αίσθημα· ένα αίσθημα που έπαψε πλέον να διέπει τις ενέργειες ακόμη και των “αρμόδιων” διεθνών οργανισμών.

Εντελώς αυθόρμητα σκεφτόμαστε πως έχουμε ἐνώπιόν μας τον İsmail B, που ενσαρκώνει τον Josef K, τον “ήρωα” της Δίκης τού Kafka. Όμως, μάλλον είναι παράταιρος αυτός ο συνειρμός: ο Beşikçi δεν είναι κάποια εξωπραγματική μορφή τής λογοτεχνίας τού παραλόγου, αλλά ένας πραγματικός, αδάμαστος ήρωας της ελεύθερης σκέψης και της επιστημονικής γνώσης, ένα σύμβολο της εποχής μας – γιατί, ακριβώς, σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα. Είχε, όμως, τη μεγάλη ατυχία να γεννηθεί στην Τουρκία. Έτσι, δεν πρόκειται ποτέ να του απονεμηθεί κανένα βραβείο Nobel!⁽⁵⁾

• ⁽⁵⁾ Προτάθηκε για το Nobel Ειρήνης το 1987 αλλά… τι να περιμένει κανείς από μιαν Επιτροπή Nobel που έχει απονείμει το βραβείο σε άτομα όπως οι Henry Kissinger (1973), Menachem Begin (1978), Yitzhak Rabin και Shimon Peres (1994), Barack Obama (2009), καθώς και στη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση (2012) – αλλά δεν τίμησε έναν Mahatma Gandhi;

Âşık Veysel

Οὐδόλως ευθύνομαι, βεβαίως, για την πολιτικοποίηση του ζητήματος της γλωσσολογίας à la turca. Το ίδιο το ζήτημα είναι βαθύτατα πολιτικό. Ρίξτε, αν θέλετε, το φταίξιμο στον Alain Gheerbrant, που πρώτος αυτός ἔβαλε τὸν λίθο, συσχετίζοντας τον Kemal με τον Veysel (βλέπε το προηγούμενο Χρονικό 9, Ασίκηδες, αλεβήδες, μπεκτασήδες). Χώρια που υπάρχουν και χειρότερα. Γιατί, άλλο είναι να πιστώνεις “αποκλειστικά” στο ενεργητικό των Τούρκων τη μουσική τής Ανατολίας, και άλλο να κάνεις το ίδιο με τη λόγια μουσική τής Πόλης. Πόσο, μάλλον, που οι Οθωμανοί την ονόμαζαν αραβοπερσική αυτήν τη μουσική, ενώ επί “Δημοκρατίας” (ἤτοι ἐπὶ Ρεπούμπλικας, ή Πολιτείας),⁽⁶⁾ αναγορεύτηκε πλέον ως μουσική τουρκική, ως και οθωμανική…

• ⁽⁶⁾ Η νεοελληνική πολιτική ορολογία υστερεί φοβερά στο θέμα τής διάκρισης της δημοκρατίας ως πολιτικό και πολιτειακό σύστημα – δυστυχώς. Συγχέει την ελληνική δημοκρατία με την ρωμαϊκή res publica, έχοντας λησμονήσει τον αρχαιοελληνικό όρο πολιτεία (βλέπε μεταξύ άλλων και το Χρονικό 25. “Carthago Delenda Est!”, υποσημείωση 10).

● Υπάρχουν και εξ ιδίων βέλη πάνω στο θέμα αυτό, που, πάντως, κάθε άλλο παρά κεφαλαιώδες είναι. Πρόκειται, απλώς, για ζήτημα ευταξίας και ορθής ορολογίας. Ἰδοὺ η αφετηρία των σκέψεων του ελληνικής καταγωγής διευθυντή τού Γαλλικού Ινστιτούτου Μικρασιατικών Σπουδών, Στέφανου Γεράσιμου (Stéphane Yerasimos), σε κείμενό του σ’ ένα CD παλαιάς “οθωμανικής μουσικής”, με συνθέσεις, μεταξύ άλλων, του Δημητρίου Καντεμίρη, που κάθε άλλο παρά Οθωμανός ήταν:⁽⁷⁾

Δημήτριος Καντεμίρης σε ρουμάνικο γραμματόσημο

• ⁽⁷⁾ Άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών (φιλόσοφος, γλωσσολόγος, μουσικολόγος, συνθέτης, ιστορικός, εθνογράφος, γεωγράφος), ο Καντεμίρης, ως πρίγκιπας της Μολδαβίας, διδάχθηκε ελληνικά και λατινικά, κι εμπέδωσε τους κλασικούς. Ως όμηρος του σουλτάνου, έζησε στην Πόλη επί 23 χρόνια, φοιτώντας στη Μεγάλη τού Γένους Σχολή τού Πατριαρχείου, έγραψε περί μουσικής και συνέθεσε δικά του κομμάτια. Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί “οθωμανική” η μουσική τού ανθρώπου που – επιπλέον – πολέμησε κατά των Οθωμανών ως σύμμαχος του Μεγάλου Πέτρου στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1710–11;

“Το εγχείρημα της ερμηνείας τής οθωμανικής μουσικής με όργανα εποχής”, έγραψε ο Γεράσιμος, “προέκυψε από ένα απλό ερώτημα: γιατί να μην εφαρμοστεί η μέθοδος που ήδη ακολουθείται μ’ επιτυχία στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες, σε μια προσπάθεια ν’ ανακαλύψουμε ἐκ νέου το πνεύμα και το ύφος ερμηνείας τής οθωμανικής μουσικής τής χρυσής εποχής τού 17ου και 18ου αιώνα;”

Κωνσταντινούπολη / Από
το Βυζάντιο στην Istanbul,
του Στέφανου Γεράσιμου

● Η αυτοκρατορία που ιδρύθηκε με την κατάλυση του Βυζαντίου – της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρωμανίας – υπήρξε πράγματι Οθωμανική, αφού ελεγχόταν από αυτήν την φυλετική ομάδα. Είναι, όμως, επαρκής λόγος για να χαρακτηρίσουμε έτσι και τη μουσική τής μεταβυζαντινής Κωνσταντινούπολης; Η ένστασή μου οφείλεται στο εθνικό εννοιολογικό περιεχόμενο του όρου οθωμανικός, καθόσον σημαίνει τουρκικός. Αντίθετα, ο όρος βυζαντινός είναι υπερεθνικός, καθώς αναφέρεται ἐν γένει στο “ανατολικό τμήμα τής ύστερης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που, μετά από την πτώση τής Ρώμης, συνέχισε ως διάδοχός της μέχρι το 1453”. Και είναι γνωστό, πως ο πολιτισμός, και στις δυο αυτοκρατορίες, τη Βυζαντινή και την Οθωμανική, ήταν η κοινή συνισταμένη των εθνοτήτων που ζούσαν σε αυτές. Προσδιορισμό “εθνικό” έχουν μόνον οι πολιτισμοί που δημιούργησαν λαοί, οι οποίοι διακρίθηκαν για την πρωτοτυπία τής συμβολής τους στον ανθρώπινο πολιτισμό. Αν λ.χ. δεν υπήρξε φοινικικός πολιτισμός, καθώς οι Φοίνικες επηρεάστηκαν καταλυτικά από Αιγύπτιους, Μεσοποτάμιους κι Έλληνες, άλλο τόσο δεν υπήρξε και οθωμανικός. Αφήστε που, συγκριτικά με τους Οθωμανούς, ο ρόλος των Φοινίκων, ειδικά στη διάδοση του αλφαβήτου, ήταν πολύ πιο σημαντικός.

Διαφορές χριστιανισμού και Ισλάμ στις μεθόδους αφομοίωσης

ΣΕ ΑΛΛΟ ΜΗΚΟΣ ΚΥΜΑΤΟΣ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ο συνονόματος και συμπατριώτης τού Gheerbrant, ο Alain Daniélou, συνεργάτης τής UNESCO στο Διεθνές Μουσικό Συμβούλιο, που επιμελήθηκε εξαιρετικές εκδόσεις “μουσικής τού κόσμου” όπως: Unesco Collection: A Musical Anthology of the Orient· Musical Atlas· Musical Sources· και Anthology of Indian Classical Music / A Tribute to Alain Daniélou. Ως παραγωγός των ηχογραφήσεων του Καΐρου, Taqâsîm and Layâlî, με οργανικούς και φωνητικούς τροπικούς αυτοσχεδιασμούς, έκανε μια πολυσήμαντη σύνοψη που ξεκινά ὡς ἑξῆς:

Ο Alain Daniélou παίζοντας sitar (1987)

“Το μελωδικό σύστημα, που χαρακτηρίζει τους αραβόφωνους λαούς των χωρών γύρω από τις ανατολικές και νότιες ακτές τής Μεσογείου, είναι αποτέλεσμα μακράς εξέλιξης. Απορρέει από την προσαρμογή των αρχαίων συστημάτων των Ελλήνων, των Περσών, και των Αιγυπτίων, από τους Άραβες κατακτητές, που βαθμιαία εξελίχθηκε σε μια ενιαία κι εντελώς πρωτότυπη μουσική τέχνη.

“‘Ως τον 13ο αιώνα οι λόγιοι αναφέρονται σ’ ελληνικές θεωρίες, αλλά κατόπιν εμφανίζεται μια σαφώς ανεξάρτητη θεωρία, και μια καλλιεργημένη στην Αυλή των χαλίφηδων τέχνη, που γίνεται ολοένα πιο εκλεπτυσμένη και περίτεχνη. Ως τα τέλη τού 19ου αιώνα, αυτή η τέχνη συνέχιζε ν’ αναπτύσσεται υπό την επίδραση νέων περσικών και βυζαντινών στοιχείων, που είχαν αποκτήσει μεγαλύτερη απήχηση, λόγω της τουρκικής κυριαρχίας’ (d’Erlanger).”

“Το μελωδικό σύστημα των αραβόφωνων λαών τής Μεσογείου απορρέει από την προσαρμογή των αρχαίων συστημάτων Ελλήνων, Περσών, κι Αιγυπτίων”… “Ως τα τέλη τού 19ου αιώνα, αυτή η τέχνη αναπτυσσόταν υπό την επίδραση νέων περσικών και βυζαντινών στοιχείων.”
(Alain Daniélou, Rodolphe d’Erlanger)

Τούτο σημαίνει το εξής εκπληκτικό: ως τις παραμονές τής κατάρρευσης της αυτοκρατορίας τους, οι Οθωμανοί – τουλάχιστον όσον αφορά τη μουσική – συνέχιζαν να βρίσκονται υπό την επίδραση της αυτοκρατορίας που είχαν καταλύσει πριν από μισή χιλιετία! Επόμενο ήταν να επηρεάζονται και όλοι οι αραβόφωνοι λαοί που ήταν τότε υποτελείς των Οθωμανών στην περιοχή. Συνεπώς, οι βυζαντινοί ήχοι αντηχούσαν, έχοντας απήχηση σε ολόκληρη την έκταση της Μεσογείου: οι χριστιανοί, κυρίως στα δυτικά τής mare nostrum, δέχονταν επιδράσεις, διαμέσου του βυζαντινού εκκλησιαστικού μέλους, ως τον 11ο αιώνα, όταν δηλαδή, λόγω Σχίσματος, το γρηγοριανό μέλος κατέστη υποχρεωτικό για τους καθολικούς· ενώ στ’ ανατολικά, οι μουσουλμάνοι τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επηρεάζονταν εξίσου, όχι από το εκκλησιαστικό μέλος, βέβαια, αλλ’ από την πάλαι ποτέ κοσμική βυζαντινή μουσική.

Γυναίκα με τύμπανο, περίοδος Κατζάρων, Ιράν

Οι περσικές επιρροές μπορούν να θεωρηθούν φυσιολογικές, αφού οι Ιρανοί είχαν ήδη κατακτήσει την κρατική τους αυτοτέλεια. Τι να πεις, όμως, για τη βυζαντινή κοσμική μουσική, που έπαψε – υποτίθεται – να υφίσταται μόλις έσβησε από τον χάρτη το κράτος που την είχε γεννήσει; Πώς ήταν δυνατόν, στις παραμονές τού 20ού αιώνα, να επηρεάζει τη Μεσόγειο, διαποτίζοντάς την, μάλιστα, με “νέα” μουσικά στοιχεία;

Συνοψίζοντας αυτά που μας είπαν οι Alain Daniélou και Rodolphe d’Erlanger, καθώς και τους συνειρμούς που προκάλεσαν, το ιστορικό μοντέλο, το οποίο μας έρχεται κατά νου, είναι το εξής: οι Άραβες (ἤτοι οι προερχόμενοι από την Αραβία) καλλιεργήθηκαν, υιοθετώντας τους αρχαίους πολιτισμούς Ελλήνων, Περσών, κι Αιγυπτίων. Ήξεραν, συνεπώς, πως η αυτοκρατορία τους δεν θα κρατούσε για πολύ, αν δεν αφομοίωναν τους πολιτισμένους μεσογειακούς λαούς που είχαν κατακτήσει. Ήταν η απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για να διατηρήσουν το χαλιφάτο τους και να παραμείνουν επικεφαλής.

Οι Άραβες ήξεραν πως η αυτοκρατορία τους δεν θα κρατούσε πολύ
αν δεν αφομοίωναν τους κατακτημένους λαούς μέσω θρησκείας και γλώσσας, σπάζοντας τους δεσμούς αυτών των λαών με το ένδοξό τους παρελθόν. Χρειαζόταν ένας συνδυασμός κινήτρων και εξαναγκασμού…

Υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, αυτό ήταν δυνατόν να επιτευχθεί μέσω της θρησκείας, κατ’ αρχάς, και δευτερευόντως (χωρίς να είναι κάτι υποδεέστερο), της γλώσσας. Ήταν απολύτως αναγκαίο οι Άραβες να σπάσουν τους δεσμούς αυτών των αρχαίων λαών με το ένδοξό τους παρελθόν, παρακινώντας τους να ασπαστούν το Ισλάμ και – εἰ δυνατόν – να μιλούν αραβικά. Μόνον έτσι θα είχαν τον απόλυτο έλεγχο της αχανούς αυτοκρατορίας τους. Χρειαζόταν ένας συνδυασμός κινήτρων και εξαναγκασμού. Επρόκειτο σαφώς για μια τακτική μάλλον μετριοπαθή, σε σύγκριση μ’ εκείνην που είχε χρησιμοποιηθεί για τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων με μια κατάφωρα βίαιη εκστρατεία, ἤτοι με μιαν ευρείας κλίμακας και διάρκειας αιματηρή γενοκτονία! (Βλέπε Χρονικά 23-24, Η γενοκτονία των Ελλήνων και Θρίαμβος του κρετινισμού).

Όταν οι Τούρκοι ανέλαβαν το χαλιφάτο, υιοθέτησαν την αραβική κουλτούρα, που είχε ξεπηδήσει ως αμάλγαμα από αυτούς τους αρχαίους πολιτισμούς. Σημειωτέον πως αυτή η σύνθεση άρχισε ν’ αποδίδει καρπούς μόνον κατά τον 13ο αιώνα – άρα, μετά από την πρώτη άλωση της Πόλης από Σταυροφόρους και Βενετούς το 1204. Ανάλογη πολιτισμική αναγέννηση δεν σημειώθηκε κατά την οθωμανική περίοδο. Να γιατί συνεχίζονταν οι επιρροές, με “νέα περσικά και βυζαντινά στοιχεία”, που εισέρεαν στην αυλική μουσική και τέχνη, ως τις τελευταίες μέρες τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ποια, ακριβώς, υπήρξε η οθωμανική συμβολή; Ήταν πολιτική μάλλον, παρά μουσική – μέσω εκείνης της εκτεταμένης κι ενιαίας περιοχής – παρέχοντας τη δυνατότητα στις επιρροές αυτές να έχουν μιαν ευρύτερη απήχηση, σε όλες τις περιοχές, ακόμη και τις πιο απόμακρες, της αυτοκρατορίας.

Σχολές αραβικής μουσικής – Τουρκική μουσική

Σαλάχ ελ Μαχντί

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΥΝΗΣΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΗ Σαλάχ ελ Μαχντί, που μίλησε το 1988 στο 3ο Διεθνές Μουσικολογικό Συμπόσιο των Δελφών, με θέμα Ρυθμοί, Τρόποι και Κλίμακες της Μουσικής τής Μεσογείου,⁽⁸⁾ η αραβική σχολή τής Εγγύς Ανατολής δέχθηκε επιρροές από την “τουρκοβυζαντινή” μουσική, που εκτείνεται από την Αίγυπτο ως τα Βαλκάνια και τον Καύκασο:

• ⁽⁸⁾ Το αγγλόφωνο κείμενο του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, για την εκεί Διεθνή μουσικολογική συνάντηση, αποδίδει τον ελληνικό μουσικό όρο τρόπος (mode) ως… manner! Κατά κάποιον… τρόπο, κανείς εκεί δεν εντόπισε το λάθος ώστε να το διορθώσει!

“Ο αραβικός πολιτισμός”, τόνισε, “αποτελεί αναπόσπαστο και σημαντικό τμήμα τού πολιτισμού τής Μεσογείου. Οι τρόποι τής αραβικής μουσικής ταξινομούνται σε τέσσερις μεγάλες σχολές:

“1. Η σχολή τού Μαγρέμπ: εκπροσωπείται από την αραβοανδαλουσιανή μουσική κληρονομιά, που εισήγαγαν εκεί οι Αραβοανδαλουσιανοί πρόσφυγες κατά τον 14ο και 15ο αιώνα. Η μουσική αυτή επιβιώνει σήμερα σε ολόκληρη τη Βόρεια Αφρική, παράλληλα με την παλαιά μουσική τού λιβυκού λαού αυτής της περιοχής.⁽⁹⁾

• ⁽⁹⁾ Λιβύη, στ’ αρχαία χρόνια, ονόμαζαν την περιοχή δυτικά τής κοιλάδας τού Νείλου, πάνω-κάτω το σημερινό Μαγρέμπ (Βόρεια Αφρική εκτός Αιγύπτου). Επίσης εννοούσαν την χώρα δυτικά της Αιγύπτου, αλλά και ολόκληρη την Αφρική, που ήταν ακόμη σχετικά άγνωστη. Κατά τον Ηρόδοτο, πρώτοι οι Φοίνικες έκαναν τον περίπλου τής “Λιβύης” (της Αφρικής) για λογαριασμό των Αιγυπτίων. Μιλώντας περί λιβυκού λαού, ο Μαχντί προφανώς αναφερόταν στους Βέρβερους και τους λοιπούς Μαγρέμπιους.

“2. Η σχολή τής Εγγύς Ανατολής: εκπροσωπείται από τη μουσική κληρονομιά τής Συρίας, του Λιβάνου, της Ιορδανίας, της Παλαιστίνης και, βέβαια, της Αιγύπτου. Ἐν μέρει, η ἐν λόγῳ σχολή έχει επίσης ασκήσει επιρροή στη Λιβύη και την Τυνησία, που συμμετέχουν έτσι σε δυο σχολές, αφού βρέθηκαν ανάμεσά τους. Η σχολή τής Εγγύς Ανατολής δέχθηκε επιδράσεις από την παλαιά τουρκοβυζαντινή μουσική, που εκτείνεται ως τις περιοχές των Βαλκανίων και του Καυκάσου.

“3. Η σχολή τής αραβοπερσικής μουσικής: εκπροσωπείται από την κληρονομιά των Αββασιδών, που δημιουργήθηκε στη μεγάλη τους πρωτεύουσα, τη Βαγδάτη. Αποτελεί τη μουσική πράξη στο Ιράκ, το Ιράν, και όλες τις [πρώην] σοβιετικές Πολιτείες [Δημοκρατίες] τής Κεντρικής Ασίας, φτάνοντας ως την περιοχή τής Κίνας.

“4. Η σχολή τής Αραβίας: περιλαμβάνει τη Σαουδική Αραβία, την Υεμένη, όλα τα Εμιράτα και το σουλτανάτο τού Ομάν, κι έχει υποστεί δυο επιδράσεις: την ινδική και την αφρικανική.”

Τώρα πλέον που είμαστε αρκούντως ενημερωμένοι, διαθέτοντας το αναγκαίο μέτρο σύγκρισης, έχουμε τη δυνατότητα να διασκεδάσουμε, απολαμβάνοντας τις σοφιστείες τού Bernard Mauguin:

“Γεννημένη στην σκιά τού Ισλάμ, η τουρκική κλασική μουσική, στην πρώιμη ιστορία της, συγχέεται με τις έντεχνες μουσικές παραδόσεις τής Περσίας και των αραβικών λαών. Αυτή η κοινή προέλευση υπήρξε η αιτία μιας μόνιμης παρεξήγησης, κι έτσι ελάχιστη διάκριση γίνεται ἐν γένει μεταξύ αυτών των ποικίλων μορφών μουσικής, που συνήθως συγκαταλέγονται κάτω από τον αόριστο τίτλο ‘ανατολική μουσική’.

“Ἐν τούτοις, όπως ακριβώς ένας ενημερωμένος ακροατής διακρίνει άνετα ένα έργο τού Bach από κάποιο τού Berlioz, δεν είναι δυνατόν να μπερδέψει το παίξιμο ενός Τούρκου μουσικού μ’ εκείνο ενός Άραβα ή Ιρανού. Η κλασική τουρκική μουσική διαθέτει τη δική της ξεχωριστή προσωπικότητα”…

Johann Sebastian Bach

Ώστε για τόσο τεράστιες διαφορές μιλάμε: για τις διαφορές τού Bach με τον Berlioz! Ποιος θα τολμούσε να διαφωνήσει; Πρόκειται, ωστόσο, για διαφορές εποχών, ανάμεσα σε δυο συνθέτες (ο ένας baroque, ο άλλος ρομαντικός) που δημιούργησαν στο ευρύ πλαίσιο της ίδιας παράδοσης, της δυτικής “κλασικής μουσικής”, κατά τη λεγόμενη περίοδο κοινής πρακτικής (baroque, κλασική, ρομαντική). Η διαφορά φυλετικής καταγωγής (Γερμανός / Γάλλος) προφανώς είναι ασήμαντη. Μα το ίδιο συμβαίνει και στη διάκριση ανάμεσα σε Τούρκους, Άραβες και Ιρανούς μουσικούς: αυτό που κυρίως τους διαφοροποιεί, ιδίως στην περίοδο πριν να δημιουργηθούν εθνικά κράτη, είναι επίσης η διαφορά εποχών. Εάν o Mauguin συνέκρινε τον Bach όχι με τον Berlioz, αλλά με τον Brahms, θα διαπίστωνε πως επίσης “διακρίνονται άνετα”. Με την σημαντική διαφορά πως η κοινή εθνική καταγωγή των δυο συνθετών (Bach και Brahms ήταν Γερμανοί) δεν θα τον βόλευε στους δικολαβισμούς του.

Η διαφορά Bach και Berlioz δεν είναι διαφορά γερμανικής
και γαλλικής μουσικής, αλλά baroque και ρομαντικής
(όπως και της διάνοιας απέναντι στη μετριότητα…)

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, αν στην θέση των Δυτικών θεωρητικών είχαμε Ανατολίτες, τα πράγματα μπορεί και να ήταν χειρότερα, αφού ο καθένας θα “διαλαλούσε την πραμάτεια” του. Ο Μαχντί λ.χ. μίλησε στους Δελφούς περί τουρκοβυζαντινής μουσικής, επειδή δεν ήταν Τούρκος. Γι’ αυτό και δεν έδωσε την δέουσα έμφαση στον ρόλο των Περσών θεωρητικών τής μουσικής, κάτι που έκανε, ως Ιρανός, ο Χορμόζ Φαρχάτ, ο οποίος με τη σειρά του “ξέχασε” τη συμβολή τής βυζαντινής μουσικής, για να την προβάλει κατόπιν, σε πρώτο πλάνο, ο Σίμων Καράς – και πάει λέγοντας…

Μια περίοδος Αναγέννησης και Διαφωτισμού είναι ζητούμενο ἐκ τῶν ὤν οὐκ ἄνευ στην Ανατολή – κάτι που σκόπιμα παρεμποδίζει η Δύση για τα καλά και συμφέροντά της. Και φοβάμαι πως τις επιδιώξεις αυτές εξυπηρετούν, με τον τρόπο τους, συνειδητά ή όχι, όσοι θεωρητικοί ἐκ τῆς Ἑσπερίας κολλούν στο δένδρο, και αρνούνται να δουν το δάσος ολόκληρο, (ή κολλούν στο δάχτυλο και δεν βλέπουν πως δείχνει το φεγγάρι), ἤτοι, κολλούν στο δευτερεύον – τις τοπικές διαφορές τής μουσικής – και υποβαθμίζουν το κύριο – τα ενιαία της χαρακτηριστικά. Είναι η κλασική συνταγή divide et impera! Ή μάλλον: διαίρει καὶ βασίλευε, καθώς ως πρώτος διδάξας φέρεται ο Φίλιππος ὁ Μακεδών…

Επόμενο Χρονικό 11. “ΘΡᾼΚΙΑ ΚΑΙ ΑΣΙΑΤΙΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ” ● “Βαρβάρων” Συμβολή στην Ελληνική Οργανοποιία και Οργανοπαιξία ● Αρχαιολατρία-Προγονοπληξία ● Ψαλτήρια και Πολύχορδα Όργανα ● Διαπασών, Αρμονία, Πολυφωνία ● Μουσική, Ποίηση, Έθνος ● Λαϊκή ή Λόγια Μουσική ● Ὕδραυλις ● Σταυροφορίες ● Στράβωνος Μουσική

• >> Χρονικο 11. “ΘΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΑΣΙΑΤΙΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ”
• << Χρονικο 9. TΟ ΠΕΡΙΩΝΥΜΟΝ ΤΡΙΧΟΡΔΟΝ

Χρονικό 15. ΠΛΩΡΗ ΓΙΑ RIO DE JANEIRO!

ii) ΙΝΤΕΡΛΟΥΔΙΟ

Διασχίζοντας τον Ατλαντικό

 

Χρονικό 15. ΠΛΩΡΗ ΓΙΑ RIO DE JANEIRO!

● Περίπλους (ελληνοπορτογαλικές περιηγήσεις) ● Ἀτλαντικὴ Ὀδύσσεια

/ENGLISH/ Chronicle 15. SAILING TO RIO DE JANEIRO!
/PORTUGUÊS/ NAVEGANDO PARA O RIO DE JANEIRO!

Αφρο-Βραζιλιάνικο Μουσείο

3ο Φεστιβάλ

ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ
ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ

Μουσική και Ποίηση
στην Πορτογαλική Γλώσσα

Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο
του Rio de Janeiro, Μάης 2013

Tão Longe Tão Perto Οργανώθηκε σε σύμπραξη με το σύνολο Música Surda: Andréia Pedroso, Antônio Jardim, Artur Gouvêa
κι Eduardo Gatto.

του Μιχάλη Λουκοβίκα

ΌΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ μας με την Amélia Muge, αναζητώντας και ανταλλάσσοντας πληροφορίες, καταγραφές, ή άλλα στοιχεία από τις παραδόσεις των χωρών μας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, αρκετοί έσπευσαν να μας αμφισβητήσουν, χαμογελώντας ειρωνικά:

“Τρελοί κι αιθεροβάμονες”, σκέφτηκαν – κάποιοι το είπαν κιόλας. “Η Πορτογαλία και η Ελλάδα βρίσκονται τόσο μακριά. Είναι εντελώς αδύνατο να υπάρχουν κοινά στοιχεία”…⁽¹⁾

• ⁽¹⁾ Φανταστείτε τι θα πουν “οι άνθρωποι με τα ειρωνικά χαμόγελα” τώρα που πλέον μιλάμε για κάποιο τρίγωνο (και όχι των… Βερμούδων): για την Πορτογαλία, την Βραζιλία και την Ελλάδα. Πορτογαλία και Βραζιλία, εντάξει, η σχέση είναι προφανής: πρώην μητρόπολη και αποικία. Όμως και… Ελλάδα;!
  (Το κείμενο αυτό παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ, στο Rio de Janeiro).

Flamenco, του Hyatt Moore: μια σπουδαία τέχνη
που συνδέει Ιβηρία και Ινδίες

Το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας, μπορώ να πω, εξέπληξε κι εμάς τους ίδιους! Ακόμη και μένα, που ερευνώ το θέμα εδώ και χρόνια, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως ο πολιτισμός, η κουλτούρα, προέκυψαν με το “πάρε-δώσε” μεταξύ των ανθρώπων: είναι αποτέλεσμα ανταλλαγών. Στις εκπομπές μου στο ραδιόφωνο (Μεσογείου παράπλους, 9,58 fm, ΕΡΤ-3) κατέδειξα επίσης ότι χώρες τόσο μακρινές, όπως – ας πούμε – η Ινδία και η Ιβηρία, βρίσκονται σ’ επαφή εδώ και χιλιάδες χρόνια, από την αρχαιότητα. Και η “αρχαιότητα”, για τους Ἕλληνες, ανάγεται στην ΠΚΧ (προ κοινής χρονολογίας) εποχή, ή την π.Χ. (προ Χριστού), αν προτιμάτε.

Όταν αρχίσαμε να επεξεργαζόμαστε με την Αμέλια τον Περίπλου, όλες αυτές οι ιδέες ενισχύθηκαν περαιτέρω. Φυσικά, υπάρχουν ακόμα κάποια “σκοτεινά σημεία”, ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Μια μεγάλη μου απορία είναι λ.χ. η εξής: πώς γίνεται η Αμέλια, μια Πορτογαλίδα γεννημένη στη Μοζαμβίκη, να συνθέτει σε ύφος αρχαίο; Το λέω αυτό επειδή και τα τρία αρχαιοελληνικά μουσικοποιητικά θέματα που συμπεριλαμβάνει ο Περίπλους (ο Ἐπιτάφιος, του Σεικίλου, ο πρώτος Δελφικός Ὕμνος εἰς τὸν Ἀπόλλωνα, μάλλον του Ἀθηναίου, και ο Ὕμνος εἰς Νέμεσιν, του Μεσομήδους) υπάρχουν εκεί επειδή κάποιες δικές της συνθέσεις μού θύμισαν τα προαναφερθέντα αρχαία ελληνικά τραγούδια. Όντως, είναι πολύ παράξενο.

Ανδαλουσιανή ελεφάντινη κυλινδρική πυξίς (θήκη καλλυντικών ή κοσμημάτων, 10ος αιώνας)

Όμως, πέρα από αυτά τα “σκοτεινά σημεία”, που πάντα θα μας προκαλούν, έτσι ώστε να προτείνουμε κάποιες ικανοποιητικές απαντήσεις, μπορέσαμε να συμπληρώσουμε το puzzle με αρκετή άνεση, θα έλεγα. Και όταν κυκλοφόρησε ο Περίπλους μας, ήμουν σε θέση να πω:

“Υπάρχουν τα σημεία επαφής, κι εξαρτάται από εμάς να τα φέρουμε στο φως. Αρκεί να ψάξουμε, φυσικά μεθοδικά, χωρίς να χάνουμε τον μπούσουλα”, ή bússola, όπως λέγεται στα πορτογαλικά.⁽²⁾

• ⁽²⁾ Έχουμε την ίδια λέξη που προέρχεται από τα ελληνικά (πύξος > πυξίς-πυξίδα > buxis-buxida > box, boîte, και bússola), με αφετηρία τη λέξη που αναφέρεται στο φυτό πύξος, ή και πυξός (πυξάρι, boxwood), με πολύ σκληρό, συμπαγές και ανθεκτικό ξύλο, που χρησιμοποιείται, από την αρχαιότητα ως σήμερα, στην κατασκευή αγγείων, όπως είναι η πυξίς, αλλά και μουσικών οργάνων, εγχόρδων και πνευστών. Σημειωτέον πως οι σπόροι του βρίσκονται σε κάψουλες, που επίσης ονομάζονται πυξίδες. Ποιος μη ειδήμων, όντως, θα μπορούσε να φανταστεί πως το αγγλικό box έχει ελληνική προέλευση;

Χώρος ευθύνης: η Μεσόγειος κι η ἐπέκεινα Οἰκουμένη

Η ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ δεν απετέλεσαν αφετηρία τής παγκόσμιας ιστορίας. Οι Έλληνες παρέλαβαν τη σοφία ἐξ ἀνατολῶν (Μικρά Ασία, Μεσοποταμία κι Αίγυπτος), μετατρέποντάς την σε επιστήμη.⁽³⁾ Τεράστιο επίτευγμα, όντως! Και άφησαν μιαν εκπληκτική γραμματεία – uma literatura maravilhosa! Κι έτσι, ο ελληνικός πολιτισμός έγινε το θεμέλιο της κουλτούρας των δυτικών χωρών.

Μηχανισμός των Αντικυθήρων

• ⁽³⁾ Δεν μπορεί να υπάρξει μεγάλος πολιτισμός δίχως την ανάλογη τεχνολογία. Ένα θαύμα στον τομέα αυτόν είναι ο μηχανισμός των Αντικηθύρων, ο παλαιότερος αναλογικός υπολογιστής, που χρησίμευε ως όργανο αστρονομικών παρατηρήσεων. Χρονολογημένος περί το 100 ΠΚΧ, ανασύρθηκε το 1901 από κάποιο ναυάγιο στ’ Αντικύθηρα, μεταξύ Πελοποννήσου και Κρήτης, μα η σπουδαιότητα και πολυπλοκότητά του κατανοήθηκαν έναν αιώνα αργότερα. Συσκευές παρομοίου επιπέδου εμφανίστηκαν και πάλι στην Ευρώπη μόλις στον 14ο αιώνα ΚΧ, με την κατασκευή των αστρονομικών ρολογιών.

Ο καθηγητής Michael Edmunds, του Πανεπιστημίου τού Cardiff, που το 2006 ήταν επικεφαλής μιας έρευνας για τον μηχανισμό, σχολίασε:

“Αυτή η συσκευή είναι πράγματι εξαιρετική, η μοναδική στο είδος της. Ο σχεδιασμός είναι υπέροχος, η αστρονομία απολύτως ακριβής. Βλέποντας πώς είναι φτιαγμένα τα μηχανικά μέρη, μένεις με ανοιχτό το στόμα… Από άποψη ιστορικής αξίας και σπανιότητας, θεωρώ αυτόν τον μηχανισμό ως πολυτιμότερο από τη Μόνα Λίζα.”

Η “Βικτωρία”, το μοναδικό σκάφος τού στόλου τού Μαγγελάνου που ολοκλήρωσε τον περίπλου τής γης (λεπτομέρεια χάρτη τού Ορτέλιους, 1590)

Οι σωζόμενοι περίπλοι έγιναν στη Μεσόγειο, στον Ινδικό και τον Ατλαντικό ωκεανό. Ο Ἡρόδοτος αναφέρθηκε επίσης σ’ έναν περίπλου τής Αφρικής από Φοίνικες, για λογαριασμό ενός φαραώ τής Αιγύπτου. Κάποιος Αλεξανδρινός Έλληνας, πάλι, περιέγραψε τις ακτές τού Ινδικού ωκεανού, από την ανατολική Αφρική ως την Ινδία. Ο Πυθέας, από την ελληνική αποικία τής Μασσαλίας, ταξίδεψε προς βορράν, πέρα από τις Βρετανικές νήσους και την Σκανδιναβία, ολοκληρώνοντας έναν περίπλου τής Ευρώπης, πλέοντας μέσω ποταμών από τη Βαλτική στη Μαύρη θάλασσα (τον Εὔξεινο Πόντο), κι επιστρέφοντας στη Μεσόγειο. Αρκετοί επίσης πιστεύουν πως οι Μινωίτες Κρῆτες, οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φοίνικες και οι Καρχηδόνιοι, όπως και άλλοι αρχαίοι λαοί, λ.χ. οι Κινέζοι, ταξίδεψαν ως τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική, πολύ πριν από τους Βίκινγκ, ή τον Κολόμβο – ή, βέβαια, τον Μαγγελάνο, που επιχείρησε να φέρει σε πέρας έναν περίπλου τής γης, αλλά δεν είχε την τύχη να τον ολοκληρώσει.

Άρα, αυτά τα ταξίδια πρέπει ν’ άρχισαν πολύ πριν από την καταγεγραμμένη ιστορία, στην εποχή τού κρατερώματος-μπρούντζου (Bronze Age). Υπάρχουν ενδείξεις πως οι Μινωίτες, κατά την θαλασσοκρατορία τους, έφτασαν ως την Κορνουάλλη τής Βρετανίας, εἰς ἀναζήτησιν κασσίτερου – ή, σε διαφορετική περίπτωση, εξασφάλιζαν αυτό το πολύτιμο μετάλλευμα σε λιμάνια τής νότιας Γαλατίας. Ο κασσίτερος είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο τού μπρούντζου (±90% χαλκός συν ±10% κασσίτερος). Υπήρχαν τεράστιες ποσότητες χαλκού στη Μεσόγειο. Η Κύπρος λ.χ. ήταν γεμάτη χαλκό, και τ’ όνομά της προέρχεται από το μέταλλο αυτό, ή και αντιστρόφως. Όμως, κασσίτερος; Δεν υπήρχαν πολλά μέρη στην Μεσόγειο με κασσίτερο, και ήταν μάλιστα σε περιορισμένες ποσότητες.

Οι Μινωίτες, και αργότερα οι Έλληνες και οι Φοίνικες, έφτασαν αρχικά στην Ιβηρία, που ήταν πολύ πλούσια σε αυτά τα μεταλλεύματα. Οι Ανδαλουσιανοί, μάλλον, οδήγησαν τους Κρήτες στη Γαλικία, την Βρετάνη, ή την Κορνουάλλη: ήξεραν τον δρόμο. Όλα αυτά τα μέρη, ιδίως η Κορνουάλλη, διέθεταν τεράστια αποθέματα κασσίτερου. Εκεί, κοντά στη Γαλικία, ή πιθανόν στην Κορνουάλλη, θα πρέπει να ήταν και οι περιώνυμες Κασσιτερίδες νήσοι. Ο Ηρόδοτος, ή και άλλοι ιστορικοί, αναφέρθηκαν επίσης στους δεσμούς τόσο των Ελλήνων, όσο και των Φοινίκων, με την Ταρτησσό, στις εκβολές τού ομώνυμου ποταμού (νῦν Γουαδαλκιβίρ), και πολλοί τώρα συσχετίζουν την θρυλική ανδαλουσιανή πολιτεία με τη μυθική Ἀτλαντίδα…

Η Ταρτησσός – εδώ ταυτίζεται με τη Sanlúcar de Barrameda (;) – και τα Γάδειρα-Gadir-Gades-Cádiz, σε τρία νησάκια μ’ ελληνικά ονόματα (Ερύθεια, Κοτινούσσα, Αντίπολις), έξω από τις Ηράκλειες Στήλες, το στενό τού Γιβραλτάρ, στην Θάλασσα του Σκότους, τον Ατλαντικό.

Κρίσιμα ερωτήματα ως αφετηρία τής έρευνας

Η ΕΡΕΥΝΑ ΑΥΤΗ, στο Α’ μέρος, που έχουμε διανύσει, έγινε για να δοθεί απάντηση στην αυτάρεσκη κουλτουριάρικη “καραμέλα” τής φράσης “ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή” (βλέπε Χρονικό 6, υποσημείωση 1). Γι’ αυτό υψώθηκε εκείνο το “Ινδοϊβηρικό τόξο”, ώστε να οριοθετήσουμε τον ευρύτερο ιστορικό-πολιτισμικό χώρο τής Μεσογείου. Ως αφετηρία τού Β’ μέρους ήταν ορισμένα πολύ απλά ερωτήματα, που ζητούσαν όμως την απάντησή τους:

● Πού έβρισκε κασσίτερο η Μεσόγειος της εποχής τού μπρούντζου για την παραγωγή μπρούντζου;

● Ποιοι ήταν τότε οι καθιερωμένοι θαλασσοπόροι για να μεταφέρουν το πολύτιμο μετάλλευμα στη Μεσόγειο, όπου σπάνιζε ο κασσίτερος;

Επιχειρώ κάποιες απαντήσεις στα Χρονικά μας του Β’ μέρους, Κασσιτερίδων αρχιπέλαγος: πλώρη για Ταρτησσό, ύστερα από εκείνα του Α’, Μεσογείου παράπλους: αναζητώντας τον Ὀρφέα. Επίκεντρο της προσοχής στο Α’ μέρος ήταν η μουσική· στο Β’ είναι η ιστορία.

Ένα από τα δυο ελληνικά αγάλματα γυμνών πολεμιστών σε φυσικό μέγεθος, τα Μπρούντζινα του Riace, (± 460–450 ΠΚΧ): ανασύρθηκαν από την θάλασσα το 1972, κι έγιναν σύμβολο της Καλαβρίας.

Α. Μεσογείου παράπλους, αναζητώντας τον Ὀρφέα

Πρόλογος. Προ του απόπλου
1. Η οικουμενική Μεσόγειος
2. Όλα άρχισαν εδώ…
3. Χρονικό τού ανθρώπου
4. Περί δημοκρατίας
5. Ιβήρου Οδύσσεια
6. Το ινδοϊβηρικό τόξο (Jondo)
7. Το ινδοϊβηρικό τόξο (Duende)
8. Ὑβριδίων ὕβρις…
9. Το περιώνυμον τρίχορδον
10. Η… “γλώσσα-ήλιος”
11. “Θρᾳκία καὶ Ἀσιᾶτις ἡ μουσική”
12. “Μὴ κακούργει τὴν μουσικήν!”
13. Επαγγελματίες ή ερασιτέχνες;
14. Μουσικὴ ψυχῇ τε καὶ σώματι.

Β. Κασσιτερίδων αρχιπέλαγος, πλώρη για Ταρτησσό

15. Πλώρη για Rio de Janeiro!
16. Μεσογείου παράπλους-περίπλους
17. Κρητομινωική Θαλασσοκρατορία
18. Αἰγαῖον: Κνωσός, Μυκῆναι, Ἴλιον
19. Φοινίκη: η εύνοια της τύχης
20. Οι αινιγματικοί Λαοί τής Θάλασσας
21. Ιβηρικό “El Dorado”
22. Αναβίωση περίπλου τής Ιβηρίας
23. Η γενοκτονία των Ελλήνων
24. Θρίαμβος του κρετινισμού
25. “Carthago delenda est!”
26. Ιβηρική διασταύρωση (στοιχείων)
27. Το Βατερλώ ενός αρχαιολόγου.

Παράρτημα: 28. Πώς γεννήθηκε ο Μεσογείου παράπλους | 29. Βιβλιο – Δισκο – γραφία | 30. Μιχάλης Λουκοβίκας – βιογραφικό.

Ένα γενικό συμπέρασμα είναι πως κάποιες ανάγκες υπήρξαν το κίνητρο για τη συμβίωση, την επικοινωνία, τις ανταλλαγές μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι γεννήθηκε η κοινωνία, δημιουργήθηκαν οι πόλεις, εμφανίστηκαν οι τάξεις και ο καταμερισμός εργασίας, κι έτσι επινοήθηκε η γραφή. Η συντονισμένη δράση αφορούσε υλικές ανάγκες, αλλά ταυτόχρονα μεταμόρφωσε τους ανθρώπους που συνεργάζονταν, ανταλλάσσοντας επίσης ιδέες και ιδεώδη – διαδικασία που οδήγησε στη γέννηση της κουλτούρας, του πολιτισμού.⁽⁴⁾

• ⁽⁴⁾ Δεν είναι τόσο προφανές, όμως κάτι ανάλογο με τους περίπλους παρατηρείται σε διάφορα άλλα ανθρώπινα εγχειρήματα. Η μουσική γεννήθηκε ταυτόχρονα με την ομιλία, τον λόγο. Σ’ ένα προχωρημένο στάδιο, η μουσική ήταν είτε οργανική, ή τραγούδι. Η ποίηση στην κλασική Ἑλλάδα ήταν αδιανόητη χωρίς μουσική. Οι δυο τέχνες πήραν… διαζύγιο αργότερα, κατά τον 4ο αιώνα ΠΚΧ. Όμως, είτε πριν, ή και μετά, ήταν (και είναι ακόμη) απαραίτητος ένας επιπλέον “περίπλους”, για να συνδυαστούν οι ήχοι με τις λέξεις και να εκφραστεί το νόημα των λέξεων μέσω των ήχων. Κάτι ανάλογο συμβαίνει επίσης στη μετάφραση: τότε ο “περίπλους” αφορά δυο γλώσσες. Είναι το ταξίδι ενός κειμένου, του νοήματος και ύφους του, του περιεχομένου και της μορφής του, ενώ προσαρμόζεται έτσι ώστε ν’ αρχίσει ν’ αναπνέει σ’ ένα διαφορετικό γλωσσικό περιβάλλον.

Η Σαπφώ και ο Αλκαίος, του Lawrence Alma-Tadema

Ὁμήρου Ὀδυσσείας περίπλους

Η ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ είναι ποιητικός περίπλους. Οι περιπλανήσεις τού Οδυσσέα για τους Λουζιτανούς έχουν και πορτογαλική διάσταση: ο βασιλιάς τής Ἰθάκης ίδρυσε τη Λισαβόνα κι απέκτησε απόγονο με την πριγκίπισσα της Ιβηρίας, την Καλυψώ. Ο Ὅμηρος περιγράφει την κάθοδο του Οδυσσέα στον Ἅδη, στον Κάτω κόσμο, που βρισκόταν έξω από τις Ηράκλειες στήλες, το στενό τού Γιβραλτάρ. Οι Έλληνες τοποθετούσαν στην ίδια περιοχή τον Κῆπο τῶν Ἑσπερίδων, ή και τις Μακάρων νήσους, τα Ἠλύσια πεδία, που ταυτίζονται με τη Μακαρονησία (Αζόρες και Μαδέρα, Κανάρια και Πράσινο Ακρωτήρι).

Οι Στράβων και Σολίνος γράφουν πως μετά από την Ἰλίου πέρσιν, ο Ὀδυσσεύς κινήθηκε προς δυσμάς. Φτάνοντας στη Λουζιτανία, περιτείχισε τη Λισαβόνα, και κατόπιν, θέλησε να δοκιμάσει την τύχη του στον Ἀτλαντικό – όπου χάθηκε χωρίς ν’ αφήσει ίχνη. Αυτά γράφει ένας Βαλενσιάνος ιστορικός, ο Pere Antoni Beuter, προσθέτοντας ότι την άποψη συμμερίζεται και ο Dante Aligheri. Στην Κόλασή του, όντως, ο Δάντης παραπέμπει σε μιαν άλλην εκδοχή τής καθόδου τού Οδυσσέα στον Κάτω κόσμο – χωρίς επιστροφή. Ο βασιλιάς τής Ιθάκης, γράφει, βγαίνοντας από τις Ηράκλειες στήλες, διέσχισε τον Ισημερινό, κι έπλεε για πέντε μήνες στο νότιο ημισφαίριο, ώσπου έφτασε σ’ έναν κόλπο με ψηλό βουνό. Τότε ένας ανεμοστρόβιλος βύθισε το πλοίο του. Εκεί πνίγηκαν όλοι.

Δεν ξέρω για ποιον λόγο, όμως πιστεύω ακράδαντα πως αυτός ο κόλπος με το μεγάλο βουνό είναι ο “Ποταμός τού Γενάρη”, το Rio de Janeiro! Θα ήθελα πάρα πολύ να το επιβεβαιώσω…

Η πολιορκία τής Λισαβόνας, του Roque Gameiro (1917)

Παράρτημα: Ἀτλαντικὴ Ὀδύσσεια

● Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Νεοέλληνας ομηριστής Ιωάννης Κακριδής, η Οδύσσεια είναι ποίηση, και όχι ταξιδιωτικό ημερολόγιο (ἤτοι περίπλους κάποιου θαλασσοπόρου). Κατά τον W. B. Stanford, ο Καβομαλιάς και τα Κύθηρα, όπου ο Οδυσσέας συνάντησε θαλασσοταραχή (Ὀδύσσεια, ῥαψῳδία ι), είναι “τα τελευταία σαφώς αναγνωρίσιμα μέρη στις περιπλανήσεις του. Στη συνέχεια εγκαταλείπει την σφαίρα τής Γεωγραφίας και εισέρχεται στην Χώρα των Θαυμάτων”…

Λόγω, όμως, της μεγάλης απήχησης των ομηρικών επών, η απόπειρα δημιουργίας μιας “Γεωγραφίας τής Οδύσσειας” ξεκίνησε πολύ νωρίς, ήδη από τον Ἡσίοδο, που μάλλον ήταν σύγχρονος του Ομήρου, και ως την ελληνιστική περίοδο, η σχετική φιλολογία ήταν σε πλήρη άνθηση. Είχαν, μάλιστα, προκύψει και διαφωνίες μεταξύ των μελετητών για το αν οι περιπλανήσεις τού Οδυσσέα περιορίζονταν εντός τής Μεσογείου, ή αν είχαν επεκταθεί και στον Ατλαντικό – ενδεικτικό πως γι’ αυτούς ο ωκεανός δεν ήταν “terra” (mare) incogita.

Άλλοι, πάλι, αντιτάχθηκαν σε αυτόν τον ευημερισμό·⁽⁵⁾ κάποιοι μάλιστα στράφηκαν κι εναντίον τού μεγάλου ῥαψῳδοῦ. Ο μυθογράφος-γραμματικός Ἀπολλόδωρος ὁ Ἀθηναῖος (2ος αιώνας ΠΚΧ) έγραψε πως ο Όμηρος φαντάστηκε τις περιπλανήσεις σαν να συνέβησαν σε κάποια παραμυθένια χώρα τού Ατλαντικού. Στον Ατλαντικό αναφέρθηκε κι ο Στράβων (1ος αιώνας ΠΚΧ – 1ος ΚΧ): τουλάχιστον η Ὠγυγία και η Σχερία–Φαιακία, είπε, δηλαδή τα νησιά τής Καλυψώς και της Ναυσικᾶς αντίστοιχα, ήταν “αποκυήματα της φαντασίας” τού Ομήρου κάπου στον Ατλαντικό. Έσπευσε, ωστόσο, να υπογραμμίσει πως οποιαδήποτε υπόθεση, ακόμη κι εξωφρενική, είναι προτιμότερη από το να λες “δεν ξέρω”… Όμως, ο Ἐρατοσθένης (3ος – 2ος αιώνας ΠΚΧ), αρκετά σαρκαστικά, παρατήρησε: “Θα βρείτε την σκηνή των περιπλανήσεων του Οδυσσέα, όταν βρείτε τον μάστορα που έφτιαξε τον ασκό των ανέμων”!

• ⁽⁵⁾ Από τον μυθογράφο τής Ἱερᾶς Ἀναγραφῆς, Εὐήμερο: η άποψη πως οι θεοί ήταν άνθρωποι που θεοποιήθηκαν και πως οι μύθοι έχουν ιστορική βάση.

Χάρτης τού Rio de Janeiro (1600)

Ο Πλούταρχος (1ος – 2ος αιώνας ΚΧ) ήταν βέβαιος πως η Ωγυγία βρισκόταν στον Ατλαντικό, δυτικά τής Βρετανίας. Επανέλαβε, παράλληλα, και την περιγραφή τού Πλάτωνα για μιαν ήπειρο στην άλλη πλευρά τού Ατλαντικού, με την επισήμανση πως η Ωγυγία απείχε από αυτήν την ήπειρο περίπου 900 χιλιόμετρα. Ο Γερμανός αστρονόμος και μαθηματικός Κέπλερ (1571–1630) εκτίμησε πως τούτη “η μεγάλη ήπειρος” ήταν η Αμερική, κι επιχείρησε να εντοπίσει το νησί τής Καλυψοῦς.

● Η Αμερικανίδα Henriette Mertz, στο βιβλίο The Wine Dark Sea (Ο οίνωψ πόντος, 1964), υποστήριξε πως το νησί τής Κίρκης ήταν η Μαδέρα, της Καλυψώς κάποιο νησί στις Αζόρες, ενώ κατά τα ενδιάμεσα ταξίδια καταγράφεται η ανακάλυψη της Βόρειας Αμερικής: η Σκύλλα και η Χάρυβδη ήταν στη Νέα Σκωτία τού Καναδά, στον κόλπο Fundy, ενώ η Σχερία, η χώρα των Φαιάκων, στον κόλπο τού Μεξικού, στην Καραϊβική, ή μάλλον στην Florida. Αυτά τα ταξίδια έγιναν με τη βοήθεια των θαλασσίων ρευμάτων, που τα μελέτησε. Ήταν αυτά, κυρίως το Ρεύμα τού Κόλπου (τού Μεξικού), που έφεραν τον Οδυσσέα στις Σειρήνες (Αϊτή ή Κούβα), καθώς και στο νησί τού Ἡλίου (Νέα Σκωτία ή Νέα Γη).

Ο Enrico Mattievich, ένας Ιταλοπερουβιανός συνταξιούχος καθηγητής φυσικής στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο του Rio de Janeiro (όπου έγινε και το φεστιβάλ, Τόσο μακριά, τόσο κοντά), “έφερε” τον Οδυσσέα στη Νότια Αμερική, προτείνοντας πως, στην πραγματικότητα, η μετάβασή του στον Κάτω κόσμο συνέβη εκεί. Ο ποταμός Αχέροντας ήταν ο Αμαζόνιος, υποστήριξε στο Journey to the Mythological Inferno (Ταξίδι στη μυθολογική κόλαση, 1992). Διανύοντας μεγάλη απόσταση, οδεύοντας αντίθετα στο ρεύμα, ο Οδυσσέας συνάντησε τα πνεύματα των νεκρών στο σημείο συμβολής των ποταμών Marañon και Ucayali – στην αφετηρία τού Αμαζονίου.

Άλλη μελέτη, που συνδέεται μ’ εκείνην της Mertz, είναι η Ὀδύσσεια – μία ναυτικὴ ἐποποιία τῶν Ἑλλήνων εἰς τὴν Ἀμερικήν (1994), του Ζίγκφριντ Πετρίδη. Η ελληνική γραμματεία έχει πλήθος αναφορών στις γεωγραφικές και αστρονομικές γνώσεις των Ελλήνων, που τους επέτρεπαν να ρυθμίζουν την ρότα τους, βλέποντας τους αστερισμούς. Η μακρά πείρα τού Πετρίδη στη ναυσιπλοΐα τού επέτρεψε είτε να επιβεβαιώσει, ή να αποσαφηνίσει, τα συμπεράσματα της Mertz, με περισσότερες λεπτομέρειες για την κατεύθυνση των ανέμων, τις θαλάσσιες ρότες, τα νησιά, κλπ. Μια αποσαφήνιση ήταν πως οι Έλληνες θαλασσοπόροι δεν βασίζονταν στην τύχη για να φτάσουν στην Αμερική, αλλ’ ότι διέθεταν ταχύπλοα κι ευέλικτα σκάφη, με τα οποία διέσχιζαν άνετα τον Ατλαντικό. Μπορούσαν, επιπλέον, να συνδυάζουν και να εκμεταλλεύονται τόσο τα πανιά, όσο και τα κουπιά, καλύπτοντας έτσι πολύ μεγάλες αποστάσεις.

Επίσης ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος, του Ινστιτούτου Ελληνικής Ναυτιλιακής Ιστορίας, μας αφηγείται μια μεγάλη Περιπέτεια στον Ατλαντικό: τα ταξίδια τού Οδυσσέα μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής – παραπέμποντας, μεταξύ άλλων, στον Πετρίδη. Η κοινώς αποδεκτή αφετηρία του είναι οι Λωτοφάγοι, στα παράλια της Λιβύης. Από εκεί φαίνεται πολύ κοντά ο επόμενος σταθμός, η χώρα των Κυκλώπων, η Σικελία, ή ἐν γένει η Μεγάλη Ελλάδα, όπως πίστευαν όλοι στην ύστερη αρχαιότητα. Όμως, ο Όμηρος δεν κάνει καμιά μνεία στην Ιταλία. Το μόνο που λέει είναι πως κατά το παρελθόν, οι Κύκλωπες ήταν “γείτονες” των Φαιάκων, στην “ἀχανῆ Ὑπερία”. Οι τελευταίοι, όμως, αναγκάστηκαν να μετοικίσουν στην Σχερία, αφού οι Κύκλωπες κάθε άλλο παρά φιλικοί ήταν. Το θέμα είναι πού βρισκόταν αυτή η Υπερία. Αν τώρα πιστέψουμε αυτό που μόλις απορρίψαμε, ἤτοι την κοινή πεποίθηση της ύστερης αρχαιότητας, οι Κύκλωπες ζούσαν κοντά στους Λαιστρυγόνες, κάπου στη Μεσόγειο. Το ομηρικό κείμενο μας δίνει κάποιες ενδείξεις για τους δεύτερους: στην χώρα τους, “ἐγγὺς γὰρ νυκτός τε καὶ ἤματός εἰσι”. Ο Μιχαλόπουλος εικάζει πως οι Λαιστρυγόνες ζούσαν σε μέρος, όπου στο καλοκαίρι, οι μέρες είναι μεγάλες και οι νύχτες σύντομες, ἤτοι στην Σκανδιναβία. Παραπέμπει και στον Τάκιτο, που λέει πως ο Οδυσσέας έφτασε τουλάχιστον ως τη Γερμανία. Άρα, η Υπερία ήταν κάπου εκεί. Υπάρχει όμως ένα “προβληματάκι”: μεταξύ Κυκλώπων και Λαιστρυγόνων, ο Οδυσσέας φτάνει στην Αἰολία που, αν και “πλεούμενη”, ταυτίζεται μάλλον με τη Μαγιόρκα. Μα το ταξίδι μετ’ επιστροφής Σκανδιναβία-Βαλεαρίδες παραπάει…

Ακολουθεί το ταξίδι στην Αμερική. Στα πέρατα της γης θα πρέπει να ήταν η Αἰαία τής Κίρκης, ο Κάτω κόσμος, οι Εσπερίδες, μα και οι Γοργόνες, κατά τον Ησίοδο. Ως προς την Ωγυγία, ο Πλούταρχος γράφει πως ήταν σε απόσταση ενός πενθήμερου ταξιδιού από την Βρετανία, όπου είναι “η θάλασσα βαριά, λασπώδης, ταραγμένη από ρεύματα”. Πρόκειται ίσως για την Θάλασσα των Σαργασσών, στον Ατλαντικό, με τη Βερμούδα ως πιθανή θέση τού νησιού τής Καλυψώς. Η νύμφη έδωσε στον Οδυσσέα οδηγίες να πλέει με τον αστερισμό τής Μεγάλης Ἄρκτου στ’ αριστερά του. Έτσι, μετά από 18 ημέρες, έφτασε στην Σχερία, που βρισκόταν στην Ιβηρία. Ο βασιλιάς τής Ιθάκης, όπως και άλλοι ήρωες του Τρωικού, έκαναν την παρουσία τους αισθητή στην χερσόνησο (βλέπε Χρονικό 5, Οδύσσειες του Τρωικού). Κατά τον Στράβωνα, ως και πόλη υπήρχε εκεί που ονομάστηκε προς τιμήν τού Οδυσσέα. Γνωρίζουμε την παράδοση, που υιοθετεί και ο Camões, πως η ετυμολογία τής Λισαβόνας μάς οδηγεί στο λατινικό όνομα του ήρωα, Ulysses. Επομένως, ο “ομηρικός” ποταμός των Φαιάκων είναι ο Τάγος, που έφερε τόσον πλούτο σε πολύτιμα μέταλλα, ώστε τον χαρακτήρισαν “ισοδύναμον του Πακτωλοῦ”, του περίφημου για τον χρυσό ποταμού τής Μικράς Ασίας (Silius Italicus).

Ίσως ο Οδυσσέας να μην ήταν ο πρώτος Έλληνας (ή Ευρωπαίος) που πάτησε πόδι στην Αμερική: κατά τη Mertz, αρκετά πριν από τον Τρωικό και την Οδύσσεια, περί το 1300 ΠΚΧ, ή γύρω στο 1225, σύμφωνα με άλλους,⁽⁶⁾ οι Αργοναύτες διέσχισαν τον Ατλαντικό, χάρη στο Ρεύμα τού Κόλπου, μα και την Θάλασσα των Σαργασσών (τις “πλεούμενες νήσους”, κατά τον Ἀπολλώνιο Ῥόδιο), κι έφτασαν στο Πουέρτο Ρίκο. Παραπλέοντας τη Νότια Αμερική, πέρασαν από τις εκβολές τού Αμαζόνιου και το Rio de Janeiro, πλέοντας ως το Río de la Plata τής Αργεντινής. Έπειτα, πηγαίνοντας αντίθετα στο ρεύμα, έφτασαν στο υψίπεδο της Βολιβίας και μπήκαν στην Κολχίδα, το Tiwanaku, όπου φυλασσόταν το χρυσόμαλλο δέρας.⁽⁷⁾ Το Τιουανάκου έγινε, μετά από αιώνες, το θρησκευτικό, κοσμολογικό, πολιτισμικό κι εμπορικό κέντρο μιας προκολομβιανής αυτοκρατορίας, που εκτεινόταν γύρω από τη λίμνη Τιτικάκα, στη σημερινή δυτική Βολιβία, βόρεια Χιλή, και νότιο Περού, από το 300 ως το 1150 ΚΧ. Όμως, η περιοχή αυτή θα πρέπει να ήταν κατοικημένη ήδη από το 1500 ΠΚΧ.

• ⁽⁶⁾ Ο Μιχαλόπουλος (Οι Αργοναύτες στη Μαύρη Θάλασσα) μεταθέτει την εκστρατεία στο πολύ απώτερο παρελθόν τού πρώτου μισού τού 19ου αιώνα ΠΚΧ. Στα πανάρχαια χρόνια, λέει, τα θαλάσσια ταξίδια ήταν μακρύτερα και πιο περιπετειώδη από εκείνα της ύστερης αρχαιότητας – ενώ ο Εύξεινος ήταν ανέκαθεν κέντρο τού διεθνούς εμπορίου. Οι Αργοναύτες ήταν Μινύες, οι ισχυρότεροι των Πελασγών. Οι τελευταίοι θεωρούνται πρόγονοι των Ελλήνων, αποικιστές όχι μόνον του Ευξείνου, μα και της Ιταλίας, εκπολιτιστές και γεννήτορες του αλφάβητου.

• ⁽⁷⁾ Τόσο η Ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία, όσο και ο Τρωικός πόλεμος που ακολούθησε, σκοπό είχαν τον έλεγχο του Ευξείνου από τους Έλληνες. Και ο μύθος τού χρυσόμαλλου δέρατος προέκυψε από μια συνήθεια των ντόπιων φυλών, οι οποίες βύθιζαν προβιές μες στα ρέματα έτσι ώστε να συλλέξουν την χρυσόσκονη που κατέβαζαν τα νερά. Το ίδιο γίνεται σε ορισμένα μέρη εκεί μέχρι σήμερα. Η κολχική πρωτεύουσα, Αἴα (Κουτάισι), ήταν, λέει, μια από τις πολλές πόλεις που ίδρυσαν οι Αιγύπτιοι στην Ευρασία. Η ιστορία αυτή συνδυάζεται με μια πληροφορία τού Ηροδότου, που του παρέθεσαν Αιγύπτιοι ιερείς. Κατά τα λεγόμενά τους, ο θρυλικός φαραώ Σέσωστρις κινήθηκε κάποτε με τον στρατό του προς βορράν, κι έφτασε μέσω Λεβάντε και Μικρασίας στην Κολχίδα. Εκεί εγκατέστησε αποίκους στον ποταμό Φᾶσι (νῦν Ριόνι), και μετά στράφηκε δυτικά, διασχίζοντας την Ρωσία, και νότια, μέσω Ρουμανίας και Βουλγαρίας, για να φτάσει στην ανατολική Ελλάδα, απ’ όπου γύρισε στην Αίγυπτο. Ο Ηρόδοτος επισημαίνει μεν πως η πληροφορία αυτή δεν μπορεί να διασταυρωθεί, αλλά παραδέχεται πως ήταν κοινή πεποίθηση τότε πως την Κολχίδα την αποίκισαν οι Αιγύπτιοι. Κατά τον Στράβωνα και τον Διόδωρο Σικελιώτη, ο Σέσωστρις κατέκτησε όλον τον κόσμο, από την Αιθιοπία στον Νότο, ως την Σκυθία στον Βορρά – ποιος ξέρει, μπορεί και ως τη Λατινική Αμερική στη Δύση!

● Ορισμένοι συγγραφείς ερμηνεύουν τα ομηρικά έπη ως “βρετανικές μπαλάντες” ή “σάγκα των Βίκινγκ”, πλασάροντας έτσι την αμφιλεγόμενη θεωρία τής διάδοσης – τάχα – του πολιτισμού από τον Βορρά στον Νότο. Οι ἐν λόγῳ ψευτοθεωρίες είναι αιώνες παλαιότερες του γερμανικού εθνικισμού και σίγουρα εμπνέουν το σύνολο των Βορείων – που μάλλον θαρρούν πως είναι απόγονοι των… Ὑπερβορείων!⁽⁸⁾ Η ιδέα λ.χ. πως η έμπνευση του Πλάτωνα περί Ατλαντίδας βρίσκεται στη Βαλτική, υπήρξε ο “παππούς” όλων των συναφών θεωριών που ξεφύτρωσαν μετά. Στον “ηρωικό” 17ο αιώνα τής Σουηδίας, ο βασικός εκφραστής ήταν ο αναγεννησιακός πανεπιστήμονας (γιατρός, αστρονόμος, “αρχαιοϊστορικός” και βάλε!) Olaus ή Olof Rudbeck, που προκάλεσε σύγχυση μ’ ένα έργο-μαμούθ, 2500 σελίδων, το οποίο είχε ως τίτλο Atland eller Manheim, μεταφρασμένο στα λατινικά, για λόγια χρήση, ως Atlantica. Υποστήριξε εκεί, μεταξύ άλλων, ότι το ιστορικό κέντρο τής ιδιαίτερής του πατρίδας, της Ουψάλας, ήταν το κέντρο τής “χαμένης Ατλαντίδας”· συνεπώς, βάσει της εξωφρενικής λογικής τής πολιτισμικής διάχυσης, η Σουηδία αποτελούσε λίκνο τού δυτικού πολιτισμού, που ανάγεται στην εποχή τού Αδάμ και της Εύας! Παρά τον χλευασμό του από την πλευρά των συναδέλφων του, καθηγητών στο εκεί πανεπιστήμιο (που τον κατηγόρησαν και ως πλαστογράφο), ο Rudbeck έγινε εθνικός ήρωας – και όχι μόνον: θαυμάστηκε στην Αυλή τού Louis “l’état c’est moi!”, προτάθηκε ως μέλος τής Βασιλικής Εταιρείας τού Λονδίνου, εγκωμιάστηκε σε café, σαλόνια, και πλείστες ακαδημίες τής κοσμοπολίτικης “Πολιτείας των Γραμμάτων”, διαβάστηκε μανιωδώς από τους Leibniz και Montesquieu, ενώ ο Isaac Newton τού ζήτησε ένα αντίγραφο της Atlantica με αφιέρωση! Ώσπου έφτασε η στιγμή, μετά θάνατον, η στέψη των Σουηδών μοναρχών να γίνεται “ενώπιον” του τάφου του! Συνεχίζει, μάλιστα, να έχει φανατικούς οπαδούς, κι έγινε ήρωας γελοιογραφίας με λεζάντα: “Ο αρχαιολόγος Olof Rudbeck αποκαλύπτει στους ‘Προκατόχους’ του – Ἡσίοδο, Πλάτωνα, Ἀριστοτέλη, Ἀπολλόδωρο, Τάκιτο, Ὀδυσσέα, Πτολεμαῖο, Ὀρφέα και Πλούταρχο – την ‘Αλήθεια’ για την Ατλαντίδα”…

Η Αρκτική ήπειρος σε χάρτη τού Gerardus Mercator (1595)

• ⁽⁸⁾ Μαζί με την Θούλη, η γη των Υπερβορείων συγκαταλέγεται μεταξύ των terrae incognitae της αρχαιότητας. Οι Υπερβόρειοι ήταν μια φυλή γιγάντων, μέχρι τρία μέτρα ύψος, που ζούσαν σε απόλυτη ευτυχία ως και χίλια χρόνια! Ο ήλιος εκεί ανέτειλε κι έδυε μια φορά τον χρόνο. Άρα, το να ζεις χίλια χρόνια ή χίλιες μέρες ήταν το ίδιο! Αυτό επιπλέον σημαίνει (τουλάχιστον για τους σύγχρονους ανθρώπους) πως η γη τους θα βρισκόταν κάπου στον Αρκτικό κύκλο. Ήταν οι πιο ευλογημένοι άνθρωποι, ζώντας σε μια ιδανική χώρα, “πέρα από τον Βορέα” (ή Βορρά, τον βόρειο άνεμο). Η παγωνιά στις βόρειες χώρες οφείλεται σε αυτόν τον άνεμο. Άρα, η γη “πέρα” από αυτόν θα ήταν ηλιόλουστη και ζεστή! Άλλωστε, ο μόνος από τους Ολύμπιους που λατρευόταν εκεί ήταν ο Ἀπόλλων: εκεί ξεχειμώνιαζε, πίστευαν οι Έλληνες. Και οι Υπερβόρειοι ανταπέδιδαν, στέλνοντας αντιπροσωπεία τους και προσφορές στο ιερό του νησί, την Δήλο! Ένας ποιητής που τους τιμούσε πάρα πολύ ήταν ο Πίνδαρος, περιγράφοντας τον “υπέροχο δρόμο προς τη συνέλευσή” τους: “Ποτέ η Μούσα δεν είναι απούσα | από τα ἔθη τους: λύρες κρούουν, αυλοί θρηνούν | παντού χοροί παρθένων στροβιλίζουν. | Μήτε ασθένεια ούτε πικρά γηρατειά ρέουν | στο ιερό τους αίμα· δίχως κόπο κι αγώνα είναι η ζωή τους”.

● “Βόρειοι και Υπερβόρειοι”: λογοπαίγνιο έκανα, μα… φλομώσαμε στις σβάστικες! Οι Βόρειοι, ιδίως οι Σκανδιναβοί, για ν’ αντιπαρατεθούν στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό τής Μεσογείου, ταυτίστηκαν με τους Υπερβόρειους. Η τάση αυτή ήταν ιδιαίτερα ισχυρή κατά τον 17ο αιώνα στη Σουηδία, που είχε γίνει μεγάλη δύναμη, όταν οι θιασώτες τής ιδεολογίας τού γοτθισμού διακήρυσσαν πως η Σκανδιναβία ήταν η χαμένη Ατλαντίδα και η γη των Υπερβορείων! Εκεί, άλλωστε, βρίσκεται ο Αρκτικός κύκλος… Η ευρωπαϊκή κουλτούρα, ἐν γένει, ταυτίστηκε με την υπερβόρεια. Αναπόφευκτα, το θέμα κατόπιν εξειδικεύτηκε από τον εθνολόγο Karl Penka (Η καταγωγή των Αρίων, 1883), τον John Bennett (Η υπερβόρεια καταγωγή τής ινδοευρωπαϊκής κουλτούρας, 1963), και αρκετούς άλλους. Κάποιοι εσωτεριστές θεωρούν την Υπερβόρεια γη ως το πολικό κέντρο πολιτισμού και πνευματικότητας κατά τον Χρυσοῦν Αἰῶνα, του Χρύσεου γένους – όπου, βεβαίως, υπάγονται και οι ίδιοι… Ο άνθρωπος, διακηρύσσουν, δεν κατάγεται από τον πίθηκο, αλλά κατατείνει σταδιακά στον πίθηκο, αφού αποκόβεται σωματικά, μα και πνευματικά, από τη μυστικιστική, αλλόκοσμη πατρίδα στον Άπω Βορρά, υποκύπτοντας στις δαιμονικές ενέργειες του Νοτίου Πόλου… Υπάρχουν, βέβαια, κι οι γραφικοί: ο Robert Charroux, το alter ego τού Erich von Däniken, συνδέει τους Υπερβόρειους με μια φυλή αστροναυτών τής αρχαιότητας, που ήταν “πολύ σωματώδεις, πολύ λευκοί” κι επέλεξαν να ζήσουν στη “λιγότερο θερμή περιοχή τής γης, επειδή έμοιαζε πιο πολύ με το κλίμα τού πλανήτη τους”…

● Εκτός ίσως των τελευταίων, που μάλλον “πουλάνε τρέλα”, όλοι οι υπόλοιποι είναι ρατσιστές και φασίστες! Και για να τους την “σπάσω”, να υπενθυμίσω πως, ως terra incognita, η γη των Υπερβορείων εντοπιζόταν από τους αρχαίους στον Βορρά μεν, μα σε ολόκληρη την έκταση της Ευρασίας, από ΒΔ Ευρώπη ως ΒΑ Ασία. Βρέθηκαν έτσι κάποιοι… “σχιστομάτηδες” να πουν πως οι Υπερβόρειοι ήταν μάλλον Κινέζοι – άποψη που θ’ απορρίπτεται μετά βδελυγμίας ιδίως στην Ιαπωνία, ή και σε Μογγολία και Σιβηρία! (Θούλη και Ναζί: βλέπε Χρονικό 16, υποσημείωση 7).

Όμήρου Οδύσσεια. Λιθογραφίες τού Marc Chagall

Κανένας από τους επιγόνους του δεν σημείωσε ποτέ τέτοιον Θρίαμβο. Πιο άτυχος υπήρξε ο Βέλγος δικηγόρος Théophile Cailleux (Pays atlantiques décrits par Homère: Ibérie, Gaule, Bretagne, Archipels, Amériques· Théorie nouvelle. Ατλαντικές χώρες σε περιγραφή τού Ομήρου: Ιβηρία, Γαλατία, Βρετανία, Αρχιπελάγη, Β.-Ν. Αμερική· Νέα θεωρία. 1878). Τοποθέτησε την Τροία στην ανατολική Αγγλία, στα υψώματα έξω από το Cambridge, στους λόφους Gog Magog (μάλλον μακριά από την θάλασσα), και την Ιθάκη στη νότια Ανδαλουσία, ανάμεσα στο Jerez και το Cádiz, στο Δέλτα τού Guadalete (όπου λένε πως εγκαταστάθηκε ένας άλλος ήρωας του Τρωικού, ο Μενεσθεύς· βλέπε Χρονικό 22). Μα λίγο μετά από την έκδοση του βιβλίου του, ο Heinrich Schliemann μπόρεσε ν’ αποδείξει θριαμβευτικά πως οι Μυκήνες και η Τροία ήταν υπαρκτές, ισχυρές πόλεις, στην κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο μέρος, για να εμπλακούν σε πόλεμο, όπως τον περιγράφουν τα έπη. Αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει τότε στην αγορά ζήτηση για γεωιστορικές εικοτολογίες…

Αφού πέρασε πάνω από ένας αιώνας, ο Ολλανδός Iman Wilkens ξανασερβίρισε την ιδέα (Where Troy Once Stood, Όπου υψωνόταν κάποτε η Τροία, 1990), και μας οδήγησε και πάλι στους ίδιους λόφους που επεσήμανε ο Cailleux, αλλά με κάπως τροποποιημένο σενάριο: ο Τρωικός πόλεμος έγινε γύρω στο 1200 ΠΚΧ μεταξύ Κελτών, υποστήριξε. Εκείνοι τού Cambridgeshire δέχτηκαν επίθεση από άλλους Κέλτες προερχόμενους από την Ευρώπη, που ήθελαν να εξασφαλίσουν πρόσβαση στα κερδοφόρα κοιτάσματα κασσίτερου της Κορνουάλλης. Υπέθεσε επίσης πως οι Λαοί τής Θάλασσας (βλέπε Χρονικά 18, 19, 20) ήταν Κέλτες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα και το Αἰγαῖον ως Ἀχαιοί, ή Πελασγοί, φέρνοντας μαζί και την προφορική τους παράδοση, η οποία μεταφράστηκε και γράφτηκε στα ελληνικά γύρω στο 750, αποτελώντας τη βάση τής Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Η Σκύλλα και η Χάρυβδη, κατά το “όραμά” του, βρίσκονταν στη νησίδα St. Michael’s Mount, στο άκρον τής χερσονήσου τής Κορνουάλλης, η Ιθάκη όχι πλέον στο Δέλτα τού Γουαδαλέτε, αλλά παραδίπλα, στο Κάδιξ, ενώ η τοπογραφία τής Τηλεπύλου (του “Απομακρυσμένου λιμανιού”) των Λαιστρυγόνων, του “θύμισε” εκείνην της Αβάνας. Είχε, όμως, μιαν ἀχίλλειον πτέρνα· ήταν (και αυτός) εθνικιστής:

“Φαίνεται πως τα ελληνικά τού Ομήρου περιέχουν μεγάλον αριθμό δανείων από δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες, πιο συχνά από τα ολλανδικά, και λιγότερο από τ’ αγγλικά, τα γαλλικά, ή τα γερμανικά”, έγραψε απερίσκεπτα, αναφερόμενος σε γλώσσες που γεννήθηκαν τουλάχιστον μια χιλιετία μετά από τον Όμηρο…⁽⁹⁾

• ⁽⁹⁾ Αν πάρουμε τους Cailleux και Wilkens τοῖς μετρητοῖς, οι Τρώες έφυγαν από την Βρετανία μετά από τον πόλεμο για να εγκατασταθούν τελικά στην Ιταλία, αλλά τρεις γενιές αργότερα επέστρεψαν για να ιδρύσουν το “βρετανικό έθνος”! Η Ιστορία των βασιλέων τής Βρετανίας (Historia regum Britanniae), που γράφτηκε γύρω στο 1136 από τον Geoffrey τού Monmouth, αρχίζει με τον Τρώα Αινεία, ο οποίος, κατά τον ρωμαϊκό μύθο, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, μετά από τη λήξη τού πολέμου. Όμως, ο δισέγγονός του, Βρούτος, εξορίστηκε και άρχισε να περιπλανιέται, ώσπου τελικά η θεά Diana (Ἄρτεμις) τον οδήγησε στον δυτικό ωκεανό, για να εγκατασταθεί στο νησί τής Αλβιόνας, που το “βάφτισε” Βρετανία από τ’ όνομά του. Κατόπιν νίκησε τους γίγαντες, που ήταν οι μοναδικοί κάτοικοι του νησιού, και στις όχθες τού Τάμεση ίδρυσε την πρωτεύουσά του, τη Νέα Τροία, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Λονδίνο.

Ποσειδωνίς στην Ἀτλαντίδα : ό,τι υποτίθεται απέμεινε από την χαμένη ήπειρο

Μια ακόμη παραλλαγή τής “θεωρίας” τής μετάδοσης του πολιτισμού από Βορρά σε Νότο έλεγε πως οι πρώιμοι Έλληνες θαλασσοπόροι, που μάλλον έφτασαν στα βόρεια για να εμπορευτούν κυρίως κασσίτερο, παρέλαβαν και τα υπέροχα έπη, τα μεταμόρφωσαν, καταγράφοντάς τα σε στίχους, κι έτσι απέκτησαν τα εθνικά τους έπη. Οι βόρειοι λαοί απέφευγαν να καταγράψουν τις συνθέσεις τους, αφού ήταν περίφημοι για τις τεχνικές απομνημόνευσης (όπως έλεγε ο Καίσαρ για τους Κέλτες βάρδους). Σὺν τῷ χρόνῳ, λόγω πολέμων, ή μεταναστεύσεων, αυτή η παράδοση μάλλον χάθηκε. Άλλοι, πάλι, υπέθεσαν πως οι Λαοί τής Θάλασσας ήταν βόρειες φυλές που, μεταξύ άλλων, επιτέθηκαν και στην Ελλάδα γύρω στο 1200 ΠΚΧ. Όσοι Έλληνες επέζησαν, αφομοίωσαν τις ιστορίες που έλεγαν οι επιδρομείς τα βράδια, γύρω από την φωτιά, στα στρατόπεδά τους, τις έκαναν δικές τους και, μόλις οι Σκοτεινοί Χρόνοι των Ελλήνων τέλειωσαν, τις κατέγραψαν, συμβάλλοντας έτσι και στην άνθιση του πολιτισμού τους.

Ένας από τους πρώτους που λάνσαρε αυτήν την “θεωρία”, σε αρκετά βιβλία που εξέδωσε, ήταν ο Γερμανός Jurgen Spanuth (1907-98), πάστορας, κλασικός λόγιος κι ερασιτέχνης αρχαιολόγος. Θέση του ήταν πως εκείνα τα γεγονότα επιβιώνουν σε παραποιημένη μορφή όχι μόνον στον Όμηρο, μα και στην πλατωνική Ατλαντίδα. Ο Spanuth συνέκρινε τις περιγραφές Ομήρου και Πλάτωνα σημείο προς σημείο, υποστηρίζοντας πως όλες έχουν κοινή προέλευση. Ήταν η άνοδος και πτώση ενός πανίσχυρου έθνους θαλασσοπόρων τής εποχής τού μπρούντζου, που ζούσε στην περιοχή τής Γιουτλάνδης, και κατέρρευσε όταν ένας “Ατλάντειος” κατακλυσμός τούς εξώθησε προς τη Μεσόγειο. Ήταν οι Λαοί τής Θάλασσας, που ηττήθηκαν στο Δέλτα τού Νείλου από τους Αιγύπτιους: αυτοί έγραψαν την ιστορία τής πτώσης τής βόρειας αυτοκρατορίας – η οποία έφτασε στον Πλάτωνα, μέσω του Σόλωνα, όταν εκείνος είχε επισκεφτεί την Αίγυπτο και συνομίλησε με ιερείς (Das Entratselte Atlantis [1953], Ατλαντίς / Η λύση τού μυστηρίου, ως Die Atlanter [1976], Ατλαντίδα τού Βορρά, κ.ά.). Ο γερμανικός εθνικισμός “ξεχείλιζε”, όντως, στους υπερφίαλους ισχυρισμούς τού Spanuth – που θέλησε ουσιαστικά να ιδιοποιηθεί τα πολιτισμικά θεμέλια ενός άλλου λαού. Ήταν, λοιπόν, ψυχρή η υποδοχή που επεφύλαξαν στα βιβλία αυτά τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Τότε ο πάστορας στράφηκε σε ορισμένα ακροδεξιά γερμανικά περιοδικά, γεγονός που τον περιθωριοποίησε περαιτέρω. Αν κάτι πέτυχε έμμεσα ήταν ότι αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για νέες ανασκαφές σε βυθισμένα λιμάνια τής Βόρειας θάλασσας, και πιο συγκεκριμένα το Rungholt, όπου βρέθηκαν αγγεία που δείχνουν εμπορικές ανταλλαγές τής Φρισίας με τη μινωική Κρήτη, οι οποίες ανάγονται στο 1600–1400 ΠΚΧ!

Η επιστροφή τού Οδυσσέα, του Giorgio de Chirico (1968)

Μια άλλη εκδοχή αυτής της “θεωρίας” μετάδοσης της κουλτούρας από τον Βορρά στον Νότο, σε φόντο κυρίως σκανδιναβικό, έχει μιαν ιδιομορφία: ο “παραμυθάς” τώρα είναι Ιταλός, ο πυρηνικός μηχανικός Felice Vinci, ο μοναδικός Μεσόγειος, μάλλον, που δέχεται πως οι πρόγονοί του πήραν τα “φώτα τού πολιτισμού” από τους Βόρειους. Ως συνήθως, η υποδοχή ήταν αρνητική, και οι Φινλανδοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το βιβλίο “ενδιαφέρον καλαμπούρι”! Τιτλοφορείται Omero nel Baltico (Ο Όμηρος στη Βαλτική, 1998), ή The Baltic Origins of Homer’s Epic Tales: The Iliad, the Odyssey, and the Migration of Myth (Η βαλτική προέλευση των επών τού Ὁμήρου: η Ἰλιάς, η Ὀδύσσεια, και η αποδημία τού μύθου). Οι Αχαιοί, διατείνεται ο Vinci, στις αρχές της 2ης χιλιετίας ΠΚΧ, ήταν λαός τής Βαλτικής, και ήρθαν στην Ελλάδα γύρω στον 16ο αιώνα, μετά από τον Τρωικό πόλεμο (που έγινε στον 18ο αιώνα), φέροντας τις παραδοσιακές τους προφορικές σάγκα στο Αιγαίο. Τα νησιά τού βασιλείου τού Οδυσσέα (που ήταν… Ολλανδός!) – Ιθάκη, Δουλίχιον, Κεφαλονιά και Ζάκυνθος – υπάγονταν στο δανέζικο αρχιπέλαγος του Νότιου Funen, ενώ η Τροία ήταν στην Toija τής ΝΔ Φινλανδίας. Ο Ἑλλήσποντος δεν ταυτίζεται μάλλον με τα Δαρδανέλλια, μα με τον Φινλανδικό κόλπο. Οι Μυκήνες θα βρίσκονταν εκεί που είναι τώρα η Κοπεγχάγη. Όσο για τον Οδυσσέα, μάλλον περιπλανήθηκε στις ακτές τής Νορβηγίας: η Ωγυγία μπορεί να ταυτιστεί με μια από τις Νήσους Φερόες (ανάμεσα σε Βρετανία, Ισλανδία και Σκανδιναβία), η Σχερία των Φαιάκων με τα περίχωρα του Bergen, το δε νησί τής Κίρκης και τα μέρη που εκείνη περιγράφει (Σειρήνες, Σκύλλα και Χάρυβδη) θα ήταν μάλλον στο αρχιπέλαγος Lofoten, στα βόρεια της Νορβηγίας, και το νησί τού Αἰόλου στα Shetland, το αρχιπέλαγος ΒΑ τής Σκωτίας. Κατά τον Vinci, στην ίδια περιοχή εκτυλίχθηκαν και άλλοι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι, όπως η Αργοναυτική εκστρατεία. Αναφερόμενος στον πλατωνικό διάλογο Κριτίας, ισχυρίστηκε πως η Αθήνα ήταν κάποτε σε μια επίπεδη εύφορη ζώνη τής Βαλτικής, ίσως κοντά στην πόλη Karlskrona της νότιας Σουηδίας.

● Ο Φλαμανδός Karel Jozef de Graeve υπέδειξε ως φόντο των ομηρικών επών την περιοχή τού Δέλτα των Ρήνου-Μεύση-Σκάλδη (République des Champs Elysées, ou Monde ancien· Πολιτεία των Ηλυσίων Πεδίων, ή Αρχαίος κόσμος, 1806).

● Ο Γάλλος Gilbert Pillot (Le code secret de l’Odyssée – Les grecs dans l’atlantique· Ο μυστικός κώδικας της Οδύσσειας – Οι Έλληνες στον Ατλαντικό, 1969) “είδε” τον Οδυσσέα να διασχίζει τις Ηράκλειες στήλες και να ταξιδεύει στον Ατλαντικό: στο Μαρόκο, τα Κανάρια και τη Μαδέρα αρχικά, ενώ στη συνέχεια κατευθύνθηκε βόρεια προς την Ιρλανδία, την Σκωτία και την Ισλανδία. Ο Pillot σκέφτηκε – πολύ σωστά – πως οι “μυστικοί κώδικες” μοσχοπουλιούνται! Ισχυρίστηκε, λοιπόν, πως ανακάλυψε ένα “μυστικό μήνυμα στην Οδύσσεια”, με μια “κρυφή” διαδρομή στον Ατλαντικό, από Κανάρια ως Ισλανδία μέσω Βρετανικών νήσων. Το έπος, εξήγησε, ήταν ο τρόπος συγκάλυψης από τους Έλληνες των στοιχείων ναυσιπλοΐας σε μια μορφή “ψυχαγωγίας”, που επιπλέον μπορούσε να απομνημονευτεί ευκολότερα. Έτσι οι αρχαίοι Έλληνες ναυτικοί μπορούσαν να θυμούνται, και να προστατεύουν συνάμα, τις βασικές λεπτομέρειες (κατευθύνσεις πλοήγησης, χρόνοι, κίνδυνοι) της βόρειας εμπορικής οδού, με την τόσο μεγάλη σπουδαιότητα, αφού οδηγούσε στις πηγές τού κασσίτερου: τις Κασσιτερίδες νήσους – που ο Ηρόδοτος παραπονιόταν πως ήταν άλλη μια terra incognita, αδύνατον να εντοπιστούν, αλλ’ αποτελούσαν το κλειδί τής ευημερίας στην εποχή τού μπρούντζου κυρίως.

Ομήρου Οδύσσεια: χαρτογραφήσεων οὐκ ἔστιν τέλος

ΣΤΗΝ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, που επιχείρησε ο Armin Wolf, έφτασε στο (ρεαλιστικό;) συμπέρασμα πως η Σχερία-Φαιακία θα ήταν στην Καλαβρία, καθώς βρίσκεται ανάμεσα σε δυο θάλασσες: το Τυρρηνικό και το Ιόνιο πέλαγος. Κατά τα λεγόμενά του, η πρωτεύουσα των Φαιάκων ήταν χτισμένη στην περιοχή Tiriolo και Marcellinara, στην επαρχία Catanzaro. Αναφέρθηκε επίσης στις δεκάδες (ή κι εκατοντάδες;) χαρτογραφήσεις τής Οδύσσειας, παραθέτοντας πολλές από αυτές που εκθέσαμε ήδη, και προσθέτοντας κάποιες άλλες ακόμη:

Το 1898, ένας άγνωστος συγγραφέας, με το ψευδώνυμο Εὔμαιος, υποστήριξε πως ο Οδυσσέας πραγματοποίησε έναν περίπλου τής Αφρικής, πολύ πριν από τους Φοίνικες, που αναφέρει ο Ηρόδοτος, ενώ παράλληλα ανακάλυψε και την Αμερική. Ο ψευτο-Εύμαιος (ο αληθινός ήταν ο πιστός χοιροβοσκός τού Οδυσσέα) μελέτησε πρώτος τα ρεύματα του ωκεανού έτσι ώστε να εντοπίσει την ρότα τού Ιθακήσιου βασιλιά. Το 1925, ακόμη και ο διακεκριμένος αρχαιολόγος Wilhelm Dörpfeld, πέρα από τις “καθιερωμένες” στάσεις τής Οδύσσειας, σε χάρτη τού ομηρικού κόσμου που επιμελήθηκε, σημείωσε το νοτιότατο άκρο τής Αφρικής, όπου βρισκόταν, λέει, η Τηλέπυλος των Λαιστυγόνων, καθώς επίσης η Αιαία τής Κίρκης – σημείο όπου συμφωνεί με τον “Εύμαιο”.

Χρυσός ηλιακός δίσκος των Ίνκας, που ήταν αστρικός χάρτης. Χάθηκε αφού έφτασαν
εκεί οι Ισπανοί κονκισταδόροι.

Μετά από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, οὐκ ὀλίγοι χάρτες εντόπιζαν την Οδύσσεια στον Ατλαντικό και τη Βόρεια θάλασσα: Βρετανικά νησιά, Ισλανδία, Νορβηγία. Ο Ελβετός F. J. Wil, το 1950, πρόσθεσε στη λίστα τις Φερόες, ενώ ο Γερμανός Otto Zeller, το 1959, διεύρυνε τον χάρτη από το στενό τού Γιβραλτάρ και τις Αζόρες, ως τη Νορβηγία και την Ἑλιγολάνδη. Αλλά και ο καθηγητής αρχαιογαιοδεσίας, Karl Bartholomäus, το 1977, επιχείρησε ν’ αποδείξει με αστρονομικούς υπολογισμούς πως η πορεία από την Καλυψώ στη Ναυσικά οδηγεί στην Ελιγολάνδη από τις Αζόρες. Ο Γερμανός δικαστής, Hans Steuerwald, το 1978, “έστειλε” τον Οδυσσέα στην Κορνουάλλη και την Σκωτία. Άλλωστε, εξήγησε, ήταν σκωτσέζικο ουίσκι το κρασί που έφτιαχναν στο νησί τής Κίρκης – που το ταύτισε με μια από τις Ἑβρίδες.

Πληθώρα συγγραφέων χάραξαν φανταστικές ρότες στους ωκεανούς τής γης. Η μανία επινόησης “θεωριών” έφτασε μάλλον στο αποκορύφωμά της το 1983, με την Αυστριακή εθνολόγο Christine Pellech, που εξέφρασε τη βεβαιότητά της πως ο Οδυσσέας ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο, πολύ πριν από τον Μαγγελάνο! Ούτε διεπίστωσε κανένα πρόβλημα στο ότι μέσα σε μόλις επτά ημέρες, ο μέγας ήρωας έφτασε από τη Μεσόγειο στη Νορβηγία κωπηλατώντας! Και ότι μετά κάλυψε την απόσταση Νορβηγία-Καναδάς αυθημερόν! Εννοείται, φυσικά, πως ανακάλυψε τον πορθμό τού Μαγγελάνου και την Αυστραλία…

● Κάθε τόσο εμφανίζονται όλο και πιο ακραίες απόψεις σχετικά με τη γεωγραφία των ομηρικών επών, που είτε επικεντρώνονται στον Ατλαντικό, ή επεκτείνονται σε ολόκληρη την υδρόγειο. Κάποιοι άλλοι μυθοπλόκοι, πιο “ανήσυχοι”, έστρεψαν πρόσφατα το βλέμμα τους στον ουρανό, ισχυριζόμενοι πως εκεί αποτυπώνεται η ομηρική γεωγραφία: η Ιλιάδα και η Οδύσσεια μπορούν ν’ αποκωδικοποιηθούν ως ένας αστρικός χάρτης, διατείνονται. Τι άλλο θ’ ακούσουμε άραγε; Προφανώς πως ο Τρωικός Πόλεμος ήταν, στην πραγματικότητα, Πόλεμος των… Άστρων!

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΕΩΝ

● ΤΡΟΙΑ. ΒΔ Μ. Ασία, Τουρκία: Hisarlık || Α Αγγλία: Cambridgeshire || ΝΔ Φινλανδία: Toija.
● ΛΩΤΟΦΑΓΟΙ. Λιβύη: ακρωτήρι στην περιοχή των Gindanes | κόλπος Σύρτης || Τυνησία: νήσος Τζέρμπα (Μῆνιγξ).
● ΚΥΚΛΩΠΕΣ. Ιταλία: ΝΑ Σικελία, κοντά στην Αίτνα και τους Λεοντίνους | Μαρσάλα, Δ Σικελία | κόλπος Νάπολης || Ισπανία: αρχιπέλαγος Βαλεαρίδων || Σκανδιναβία.
● ΑΙΟΛΙΑ. Ιταλία, Β Σικελία: Αιολίδες νήσοι (Lipari [Μελιγουνίς], ή Stromboli [Στρογγύλη], ή Ustica) || Ισπανία: Βαλεαρίδες (Μαγιόρκα) || Σκωτία: αρχιπέλαγος Shetland.
● ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΕΣ. Ιταλία: ΝΑ Σικελία | Β Σαρδηνία || Γαλλία: Ν Κορσική || Σκανδιναβία || Κούβα: Αβάνα || άκρο Ν Αφρικής.
● ΑΙΑΙΑ ΚΙΡΚΗΣ. Ιταλία: Κίρκειο ακρωτήρι (Monte Circeo) στο Λάτιο (Λατίνος, γιος Κίρκης) | Ίσκια, κόλπος Νάπολης || Πορτογαλία: Μαδέρα || Νορβηγία: αρχιπέλαγος Lofoten || άκρο Ν Αφρικής || Σκωτία: αρχιπέλαγος Ἑβρίδων.
● ΑΔΗΣ. ΒΔ Ελλάδα: ποταμός Ἀχέρων || Ιταλία: λίμνη Avernus (< Ἄορνος= χωρίς πουλιά), κοντά στην Κύμη τής Καμπανίας, όπου τον βρήκε και ο Αινείας || Περού: Αμαζόνιος.
● ΣΕΙΡΗΝΕΣ. Ιταλία: ακρωτήρι Faro, στα στενά τής Μεσσήνης | αρχιπέλαγος Σειρηνούσας, ή ακρωτήρι ανάμεσα στους κόλπους Νάπολης και Σαλέρνο | η ίδια η Νάπολη | ακτή Λουκανίας || Αϊτή ή Κούβα || Νορβηγία: αρχιπέλαγος Lofoten.
● ΣΚΥΛΛΑ & ΧΑΡΥΒΔΗ. Ιταλία: στενά Μεσσήνης || Καναδάς, Νέα Σκωτία: κόλπος Fundy || ΝΔ Αγγλία: St. Michael’s Mount, άκρον Κορνουάλλης || Νορβηγία: αρχιπέλαγος Lofoten.
● ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Ιταλία: Σικελία || Καναδάς: Νέα Σκωτία ή Νέα Γη.
● ΩΓΥΓΙΑ ΚΑΛΥΨΩΣ. Αρχιπέλαγος Μάλτας: Γαῦδος, νῦν Gozo || Μαρόκο-Ισπανία: στήλες Ἡρακλέους (Ceuta) || Πορτογαλία: αρχιπέλαγος Αζορών || Βερμούδες || Δανία: Φερόες.
● ΣΧΕΡΙΑ-ΦΑΙΑΚΙΑ ΝΑΥΣΙΚΑΣ. ΒΔ Ελλάδα: Κέρκυρα || Κύπρος || ΗΠΑ: Καραϊβική-κόλπος Μεξικού-Florida || Πορτογαλία: Λισαβόνα || Νορβηγία: Bergen || Γερμανία: Ἑλιγολάνδη || Ιταλία: Καλαβρία.
● ΙΘΑΚΗ. Δ Ελλάδα: Ιθάκη, ή Κεφαλονιά, ή Λευκάδα || Ανδαλουσία, Ισπανία: Κάδιξ ή Δέλτα Guadalete || Δανία: Ν Funen.

Ουράνιος χάρτης τού Ολλανδού χαρτογράφου Frederik de Wit (17ος αιώνας)

Ομήρου μυστήριον: επιμύθιον μύθου

ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΥΠΟΘΕΣΗ, έστω κι εξωφρενική, είναι προτιμότερη από το “δεν ξέρω”… Άλλωστε, τι δείχνουν όλες αυτές οι ιστορίες, ακόμη κι εκείνες που χαρακτηρίζονται τρελές και ανισόρροπες; Τι άλλο από το μεγαλείο τού Οδυσσέα, αλλά και του Ομήρου, του δημιουργού τής Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Δυο απαράμιλλα έπη που οι κλασικιστές θεώρησαν αρχικά ως γραπτή ποίηση, ή και τον ῥαψῳδὸ ως συγγραφέα. Ώσπου εμφανίστηκε, στη δεκαετία τού 1920, ο Milman Parry (1902–1935), που έδειξε πως επρόκειτο για προφορική μουσικοποιητική παράδοση. Η έρευνά του ως προς τη διαδικασία αυτοσχεδιασμού τής προφορικής ποίησης εντόπισε τόσο τις “τυποποιημένες φράσεις”, όσο και την “επανάληψη” (λέξεων, φράσεων, στίχων), που οδηγούν στη δημιουργία τύπων, οι οποίοι ενσωματώνονται άνετα στα εξάμετρα της προφορικής παράδοσης. Οι τυποποιημένες φράσεις δυο λέξεων ακούγονται ξανά και ξανά (λ.χ. “ἠώς ῥοδοδάκτυλος”), επιτρέποντας έτσι τον ραψωδό ν’ αυτοσχεδιάσει τη συνέχεια… Η έρευνα του Parry και του βοηθού του, Albert Lord, έγινε κυρίως στην (πρώην) Γιουγκοσλαβία.

Ο Όμηρος (όνομα ελληνικό των αιολικών περιοχών) γεννήθηκε στην Σμύρνη (στα όρια Αἰολίας–Ἰωνίας), ή στο νησί τής Χίου, και πέθανε στο κυκλαδικό νησί τής Ἴου. Τ’ όνομά του σημαίνει ὅμηρος, συνοδός-ακόλουθος, ή τυφλός (ὁ μὴ ὁρῶν). Ήταν πλανόδιος βάρδος, όπως ο Θάμυρις, ή ο Ησίοδος, και ήθελε να συγχρωτίζεται με απλούς ανθρώπους: με ψαράδες, ναυτικούς, αγγειοπλάστες, παπουτσήδες, και ηλικιωμένους, στα λιμάνια.⁽¹⁰⁾ Η εικόνα αυτή, φυσικά, απέχει από εκείνην ενός αυλικού ραψωδού. Η άνεση ή ταχύτητα των κινήσεών του, μαζί με την καθαρότητα της σκέψης ή έκφρασής του, δεν διακρίνουν άλλους μεγάλους επικούς ποιητές, όπως τους Βιργίλιο, Δάντη, και Milton. Διακρίνουν μάλλον την πιο “ταπεινή” επικολυρική σχολή. Όμως, ο Όμηρος δεν ανήκει σε αυτήν την σχολή, ούτε η ποίησή του έχει σχέση με την μπαλάντα. Φαίνεται αυτό από την ανώτερη καλλιτεχνική αξία και διάρθρωση των ῥαψῳδιῶν του. Είναι η ευγένεια, μα και η δύναμη του ύφους του, που διαχωρίζουν, σε τελική ανάλυση, τον Όμηρο από οποιαδήποτε μορφή λαϊκού έπους ή και μπαλάντας. Διαφοροποιείται και από τους Βιργίλιο, Δάντη και Milton, λόγω της σχετικής απουσίας κάποιων υποβοσκόντων κινήτρων, ή κι αισθημάτων. Η ποίηση του Βιργιλίου, λ.χ. διαπνέεται από το μεγαλείο τής Ρώμης, με ύφος παθιασμένο, ρητορικό, συγκαλυμμένο από τη μελετημένη λεπτότητα της γλώσσας του. Ο Dante και ο Milton είναι ακόμη πιο πιστοί εκφραστές τής θρησκείας και της πολιτικής τού καιρού τους. Τα γαλλικά έπη προδίδουν αισθήματα φόβου και μίσους έναντι των Σαρακηνών. Μα στον Όμηρο το ενδιαφέρον είναι καθαρά δραματικό. Καμιά αντιπάθεια φυλής ή θρησκείας δεν υφίσταται. Ο Όμηρος ενδιαφέρεται κυρίως για τ’ ανθρώπινα συναισθήματα και τις συγκινήσεις, και φυσικά, για το δράμα. Πολύ συχνά, τα έπη του χαρακτηρίζονται “δράματα”.

Πάνω απ’ όλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Όμηρος απήγγειλε τα έπη του· ο Βιργίλιος, ο Δάντης και όλοι οι άλλοι τα κατέγραφαν…

• ⁽¹⁰⁾ Λέγεται πως ο Όμηρος, σε προχωρημένη ηλικία, στον τελευταίο σταθμό τής ζωής του, την Ίο, τριγύριζε με παιδιά, τραγουδώντας τα κάλαντα της εποχής…

● Επιρροές έχουν εντοπιστεί στην Οδύσσεια από τη μυθολογία και λογοτεχνία τής Εγγύς Ανατολής. Ο Martin West σημειώνει τους παραλληλισμούς ανάμεσα στον Οδυσσέα και τον Γιλγαμές τού ομώνυμου έπους. Και οι δυο τους ταξιδεύουν στα πέρατα της γης, ως και στον Κάτω κόσμο. Ο Οδυσσέας ακολουθεί συστάσεις τής Καλυψώς, ή της Κίρκης, κόρης τού θεού Ήλιου, που τα νησιά τους βρίσκονται στις άκρες τού κόσμου. Ο Γιλγαμές παίρνει οδηγίες από την θεά Siduri, που ζει επίσης δίπλα στην θάλασσα, στις εσχατιές τής γης. Κάποιοι άλλοι συσχετίζουν τον Όμηρο με την επική ποίηση των Χετταίων. Φαίνεται πως ο μέγας ραψωδός ήταν τελικά πολύτροπος, σαν τον ήρωά του…

Η “ΚΛΑΣΙΚΗ” ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

● [1] ΤΡΟΙΑ. Σαλπάροντας, ο Οδυσσέας συνάντησε ήρεμη θάλασσα. Δεν είχε ακόμη διαπράξει ὕβρι…
● [2] ΙΣΜΑΡΟΣ, ΓΗ ΤΩΝ ΚΙΚΟΝΩΝ. Ο Οδυσσέας και οι άνδρες του λεηλάτησαν την πόλη κι έκλεψαν όλα της τ’ αγαθά. Κι έπειτα αποκοιμήθηκαν στην παραλία. Οι Κίκωνες επέστρεψαν δριμύτεροι μ’ ενισχύσεις το επόμενο πρωί. Ο μεν Οδυσσέας γλύτωσε αλλά έχασε πολλούς άνδρες. Στη συνέχεια, τα δώδεκα πλοία του παρασύρθηκαν από σφοδρές καταιγίδες.
● [3] ΝΗΣΟΣ ΛΩΤΟΦΑΓΩΝ. Οι ανιχνευτές τού Οδυσσέα συνάντησαν ντόπιους που τους προσέφεραν λωτούς. Τα φρούτα τούς προκάλεσαν υπνηλία κι έπαψαν να νιώθουν νοσταλγία.
● [4] ΝΗΣΟΣ ΚΥΚΛΩΠΩΝ. Ο γίγαντας μονόφθαλμος Κύκλωπας Πολύφημος καταβρόχθιζε δύο άντρες καθημερινά. Ο Οδυσσέας τον μέθυσε με κρασί και μετά τον τύφλωσε με ξύλινο πάσσαλο. Τότε ο πατέρας τού Κύκλωπα, ο Ποσειδώνας, καταράστηκε τον Οδυσσέα να περιπλανιέται αιωνίως στην θάλασσα.
● [5] ΑΙΟΛΙΑ. Ο Αίολος, θεός των ανέμων, φιλοξένησε τον Οδυσσέα για έναν μήνα και μετά του έδωσε έναν δερμάτινο ασκό, έχοντας βάλει μέσα όλους τους ανέμους, εκτός από τον δυτικό, για να επιστρέψει με ασφάλεια στο νησί του. Όμως το ανόητο πλήρωμα άνοιξε τον ασκό ενώ ο Οδυσσέας κοιμόταν, κι ενώ η Ιθάκη είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα, νομίζοντας ότι περιείχε χρυσό. Η καταιγίδα που ακολούθησε οδήγησε τα πλοία πίσω στην Αιολία, αλλά ο θεός αρνήθηκε να παράσχει οποιαδήποτε περαιτέρω βοήθεια.
● [6] ΤΗΛΕΠΥΛΟΣ ΤΩΝ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ. Οι ανθρωποφάγοι γίγαντες επιτέθηκαν στον στόλο με ογκόλιθους, βυθίζοντας όλα τα πλοία εκτός από ένα, και σκοτώνοντας εκατοντάδες.
● [7] ΑΙΑΙΑ, ΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ. Η Κίρκη μεταμόρφωσε τους άντρες του Οδυσσέα σε γουρούνια προσφέροντάς τους τυρί και κρασί. Ο Ἑρμής έδωσε στον Οδυσσέα ένα μαγικό βοτάνι από μῶλυ για ν’ αντισταθεί στα μάγια τής Κίρκης, που συμφώνησε να ξαναδώσει στους άνδρες τού Οδυσσέα την ανθρώπινη μορφή τους με αντάλλαγμα την αγάπη του. Έμειναν στο νησί έναν χρόνο πίνοντας και γλεντώντας.
● [8] ΑΔΗΣ. Ακολουθώντας τις οδηγίες τής Κίρκης, ο Οδυσσέας διέσχισε τον ωκεανό και έφτασε σ’ ένα λιμάνι στη δυτική άκρη τού κόσμου, όπου θυσίασε στους νεκρούς και κάλεσε το πνεύμα του προφήτη Τειρεσία να τον συμβουλεύσει.
● [9] ΣΕΙΡΗΝΕΣ. Ο Οδυσσέας γλύτωσε βουλώνοντας με κερί τ’ αυτιά των συντρόφων του, που πρώτα το έδεσαν στο κατάρτι. Ακούγοντας τ’ όμορφο τραγούδι τους, τους εκλιπαρούσε να τον λύσουν αλλ’ αυτοί τον αγνοούσαν.
● [10] ΣΚΥΛΛΑ & ΧΑΡΥΒΔΙΣ. Βάσει των οδηγιών τής Κίρκης, ο Οδυσσέας πέρασε πιο κοντά προς το εξακέφαλο τέρας, την Σκύλλα, γιατί η δίνη της Χάρυβδης θα μπορούσε να βυθίσει το πλοίο. Η Σκύλλα κατάφερε έτσι να καταβροχθίσει έξι άνδρες.
● [11] ΘΡΙΝΑΚΙΑ, ΙΕΡΗ ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Παρά τις προειδοποιήσεις τού Οδυσσέα, οι άνδρες του δεν υπάκουσαν και σκότωσαν κάποια ιερά βόδια τού Ήλιου, αλλά τους είδαν οι κόρες τού θεού. Οργισμένος αυτός, βύθισε το πλοίο και αφάνισε τους πάντες εκτός από τον Οδυσσέα.
● [12] ΩΓΥΓΙΑ, ΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΥΨΩΣ. Η νύμφη τον είχε εραστή της για επτά χρόνια. Τελικά, ο Ερμής, ως αγγελιαφόρος τού Δία και της Αθηνάς, ζήτησε από στην Καλυψώ ν’ αφήσει ελεύθερο τον Οδυσσέα.
● [13] ΣΧΕΡΙΑ, ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ. Ο Οδυσσέας ξεβράστηκε στην ακτή και τον βρήκε η Ναυσικά, κόρη τού βασιλιά Αλκίνοου, που τον βοήθησε να επαναπατριστεί.
● [14] ΙΘΑΚΗ. Μετά από εικοσαήμερο ταξίδι, ο Οδυσσέας επιτέλους πάτησε στη γεννέθλια γη.

Επόμενο Χρονικό 16. ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΠΑΡΑΠΛΟΥΣ-ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ● Παράπλους-Περίπλους ● Θαλασσοπόροι και Διανοούμενοι ● Πελοποννησιακός Πόλεμος κι Εὐριπίδης ● Νόμοι (Αδόμενοι)

• >> Χρονικό 16. ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΠΑΡΑΠΛΟΥΣ-ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
• << Χρονικό 14. ΜΟΥΣΙΚΗ ΨΥΧῌ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ