29. Β Ι Β Λ Ι Ο – Δ Ι Σ Κ Ο – Γ Ρ Α Φ Ι Α

29. Β Ι Β Λ Ι Ο – Δ Ι Σ Κ Ο – Γ Ρ Α Φ Ι Α

/ENGLISH/ BIBLIO – DISCO – GRAPHY

του Μιχάλη Λουκοβίκα

ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΠΑΡΑΠΛΟΥ, θυμάμαι, ήμουν πολύ τυπικός (υπερβολικά τυπικός, θα έλεγα): ετοίμασα δυο λίστες, βιβλιογραφίας και δισκογραφίας, για να τις διαβάσω στο τέλος, ώστε να ενημερώσω τους ακροατές για τις πηγές των πληροφοριών μου, και για τα κομμάτια που είχαν ακουστεί στην εκπομπή (τότε δεν ήξερα πώς ν’ αναγγέλλω τις μουσικές, χωρίς να διακόπτεται η ροή τής αφήγησης). Ποτέ δεν θα ξεχάσω την αμηχανία μου, την ώρα που διάβαζα εκείνο το κατεβατό: ήταν εντελώς αντιραδιοφωνικό· ή μάλλον: ραδιο-φονικό! “Δεν πρόκειται να ξανακάνω αυτήν την βλακεία!”, είπα μέσα μου. Να γιατί, φίλτατοι συνταξιδιώτες, δεν υπάρχει βιβλιογραφία εδώ. Αν στύψω το μυαλό μου, ώστε να καταγράψω ό,τι μπορέσω να θυμηθώ από όσα διάβασα, ή και άκουσα, όλα αυτά τα χρόνια, θα αδικήσω τις άλλες πηγές μου. Τα όσα αναφέρω, ἐν τῇ ῥύμῃ τοῦ λόγου, νομίζω πως είναι υπεραρκετά. Η εμπιστοσύνη, όπως επεσήμανα στο Χρονικό 14 (Τι είναι γλώσσα; Ποια η προέλευσή της;), υπήρξε καθοριστική για την εμφάνιση της γλώσσας. Κανείς, υποθέτω, δεν θα σκεφτεί πως όλα όσα παραθέτω εδώ αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας μου! Και αν υπάρχει κάτι που με καθησυχάζει κάπως, είναι πως… Ἡρόδοτος και Θουκυδίδης δεν είχαν βιβλιογραφίες στις Ιστορίες τους!

● Νιώθω, πάντως, την υποχρέωση ν’ αναφερθώ ιδίως στη Wikipedia, επειδή της είμαι όντως υπόχρεος, παρότι (ή επειδή ακριβώς) συχνά την επέκρινα, ή ακόμη και την περιέπαιξα. Ἐπὶ τῆς οὐσίας, ο πραγματικός στόχος δεν υπήρξε ποτέ η ίδια η Wikipedia, αλλά κάποιοι συγγραφείς της. Όποιος πηγαίνει εκεί, υποθέτω, πρέπει να έχει: α) κριτική σκέψη, και β) σχετική γνώση τού θέματος. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, η Wikipedia αποτελεί έναν εξαιρετικό θησαυρό πληροφοριών. Δόξα… τῷ Διί, που υπάρχει για να τη συμβουλευόμαστε!

Σε ό,τι αφορά τη δισκογραφία, ούτε που μου πέρασε ποτέ από το μυαλό πως θα ήταν απαραίτητη εδώ. Άλλωστε, οι λίστες με τα κομμάτια που έπαιζα ήταν πάντα σε χωριστό χαρτάκι, για να μην μπερδεύονται με τις άλλες σημειώσεις μου. Η ιδέα κάποιων φίλων για… προτεινόμενη δισκογραφία, με τις μουσικές που θα μπορούσε ίσως ν’ απολαμβάνει κανείς διαβάζοντας το βιβλίο, είναι, θα έλεγα, υπερβολική. Άλλωστε, αναφέρω τόσους μουσικούς, ή αριστουργήματά τους (ιδίως στο Α΄ μέρος τού παράπλου), που θα μπορούσε ν’ ακούει κανείς διαβάζοντας. Φοβάμαι όμως πως τότε δεν θα είχα καμιά τύχη: οι αναγνώστες πολύ γρήγορα θα μετατρέπονταν σε… ακροατές μουσικής! Μα οπωσδήποτε, ό,τι και να κάνουμε, αποκλείεται ν’ αναβιώσουμε τον Μεσογείου παράπλου: οι ακροατές του θα έχουν πάντοτε αυτό το προνόμιο στις αναμνήσεις τους…

Μουσικοί που μνημονεύονται στον Μεσογείου παράπλου

.

Dionisio Aguado | Ἀθήναιος ὁ Ἀθηναῖος | Αἰσχύλος ὁ Ἀθηναῖος | Isaac Albéniz | Ἀνακρέων ὁ Τήιος | Γιώργος Ανδρέου | Φοῖβος Ἀνωγειανάκης | Φοῖβος Ἀπόλλων | Ἀπολλώνιος ὁ Ῥόδιος | Ἀριστείδης ὁ Κοϊντιλιανός | Ἀριστόξενος ὁ Ταραντίνος | Ἀριστοφάνης ὁ Ἀθηναῖος | Μάνος Αχαλινωτόπουλος | Johann Sebastian Bach | Μάρκος Βαμβακάρης | Béla Bartók | Munir Bashir | The Beatles | Ludwig van Beethoven | Hector Berlioz | Bernarda de Utrera | Georges Bizet | Johannes Brahms | Alexander Brailowsky | José Mário Branco | Camarón de la Isla | Frédéric Chopin | Γιοβάν Τσαούς | Παντελής Γκίνης | Κυριάκος Γκουβέντας | Dalida | Ross Daly | Alain Daniélou | Ανέστος Δελιάς | Δημόδοκος ὁ Φαίαξ | Emilio de Diego | Enrique de Melchor | Ἐπίγονος ὁ Ἀμβρακιώτης | Rodolphe d’Erlanger | Vicente Espinel | Εὐγάμμων ὁ Κυρηναῖος | Εὔμολπος ὁ Θρᾷξ | Εὐριπίδης ὁ Ἀθηναῖος | Manuel de Falla | Hormoz Farhat | Miguel García | Federico García Lorca | Eduardo Gatto | Ζιρυάμπ | Christoph Willibald Gluck | Artur Gouvêa | Enrique Granados | Georg Friederich Händel | Jimi Hendrix | Ἡσίοδος ὁ Βοιωτός | Θάμυρις ὁ Θρᾷξ | Δημήτρης Θέμελης | Μίκης Θεοδωράκης | Κώστας Θεοδώρου | Antônio Jardim | Παντελής Καβακόπουλος | Μανώλης Καλομοίρης | Δημήτριος Καντεμίρης | Ανδρέας Καρακότας | Σίμων Καράς | Kaygusuz Abdal | Κιναίθων ὁ Λακεδαιμόνιος | B.B. King | Zoltán Kodály | Θωμάς Κοροβίνης | Adrien de La Fage | Χάρης Λαμπράκης | Λάσος ὁ Ἑρμιονεύς | Juan Lebrijano | Λάμπρος Λεονταρίδης | Λιμένιος ὁ Ἀθηναῖος | Franz Liszt | Lole & Manuel | Fernando Lopes-Graça | Γιάννης & Μιχάλης Λουκοβίκας | Louis Lucas | Paco de Lucía | Λυκόφρων ὁ Χαλκιδεύς | Μάγδις ὁ Θρᾷξ | Μαρινέλλα | Μαρσύας ὁ Φρύξ | Martín Codax | George Martin | José António Martins | Ματάρ Μουχάμαντ | Μελανιππίδης ὁ Μήλιος | Melchor de Marchena | Μούσα Μελπομένη | Yehudi Menuhin | Μεσομήδης ὁ Κρής | Γιώργος Μητσάκης | Darius Milhaud | Σόλων Μιχαηλίδης | Maria Monda | Thelonius Monk | Enrique Morente | Μουσαῖος ὁ Ἀθηναῖος | Μόδεστος Μουσόργσκη | Wolfgang Amadeus Mozart | Γιῶργος Μπατζανός | Γιῶργος Μπάτης | Σωτηρία Μπέλλου | Γιάννης Μπερνιδάκης | Amélia Muge | Música Surda | Δημήτρης Μυστακίδης | José Niza | Ἀλέκος Ξένος | Νίκος Ξυλούρης | Ὅμηρος ὁ Ἴων | Ὀρφεύς ὁ Θρᾷξ | Στράτος Παγιουμτζής | Nicolò Paganini | Γιῶργος Παπαδάκης | Σάκης Παπαδημητρίου | Βαγγέλης Παπάζογλου | Γιάννης Παπαϊωάννου | Περικλῆς Παπαπετρόπουλος | Πάρις Παρασχόπουλος | Parisā | Violeta Parra | Pastora Pavón | Felip Pedrell | Andréia Pedroso | Paco Peña | Πίνδαρος ὁ Θηβαῖος | Pink Floyd | Pir Sultan Abdal | Carla Pires | Donn Pohren | Σεργκέι Προκόφιεφ | Πυθαγόρας ὁ Σάμιος | Filipe Raposo | Maurice Ravel | Iégor Reznikoff | Hugo Riemann | Amália Rodrigues | Λάμπρος Σαββαΐδης | Διονύσης Σαββόπουλος | Curt Sachs | Σακάδας ὁ Ἀργεῖος | Σαλάχ ελ Μαχντί | Δόμνα Σαμίου | André Santos | Σαπφώ ἡ Λεσβία | Σείκιλος ὁ Τράλλειος | Βησσαρίων Σεμπάλιν | Ravi & Anoushka Shankar | Silverio Franconetti | Nina Simone | Σιμωνίδης ὁ Κεῖος | Armando Soares | Ντμίτρι Σοστακόβιτς | Σοφοκλῆς ὁ Ἀθηναῖος | Σοφία Σπανούδη | Νίκος Στεφανίδης | Στησίχορος Τισίας | Τέρπανδρος ὁ Λέσβιος | Τιμόθεος ὁ Μιλήσιος | Ἀγάπιος Τομπούλης | Manuel Torre | Παναγιώτης Τούντας | Ελένη Τσαλιγοπούλου | Βασίλης Τσιτσάνης | Μοχάμεντ Τσκαρά | Joaquín Turina | El Turronero | Φερεκράτης ὁ Ἀθηναῖος | Ashik Veysel | Φήμιος ὁ Ἰθάκειος | Sofia Vitória | Antonio Vivaldi | Στέλιος Φουσταλιέρης | Φρῦνις ὁ Μυτιληναῖος | Roger Waters | Kurt Weill | Μάνος Χατζιδάκις | Αράμ Χατσατουριάν | Μανώλης Χιώτης | Yunus Emre.

• >> 30. ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΟΥΚΟΒΙΚΑΣ – βιογραφικό
• << 28. ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΠΑΡΑΠΛΟΥΣ

Η αλληγορία τής μουσικής, του Laurent de La Hyre

29. BIBLIO – DISCO – GRAPHY

29. BIBLIO – DISCO – GRAPHY

/ΕΛΛΗΝΙΚΑ/ 29. ΒΙΒΛΙΟ – ΔΙΣΚΟ – ΓΡΑΦΙΑ

Michales Loukovikas

I REMEMBER HOW METICULOUS (too meticulous, to tell the truth) I was in my first radio show: I had prepared two lists – on bibliography and discography – to read in the end, notifying the listeners of my sources of information, and also of the music I used during the show (I did not know then how to announce a piece of music without interrupting the narrative). I will never forget my total embarrassment while reading that screed: it was completely anti-radiophonic! “I will never do such a stupidity again!”, I said to myself. It’s the reason why there is no bibliography here, my fellow voyagers. If I rack my brain to recall what I’ve read or heard all these years and prepare a list, I guess, it would be unfair for all my other sources. What I already mention in the Chronicles, I think, is more than enough. As I stressed in Chronicle 14 (What is language? What’s its origin?), trust was a prerequisite of speech. Well, no one, I believe, will ever imagine that what I mention here are figments of my imagination! If something reassures me a bit is that… neither Herodotus nor Thucydides had bibliographies in their Histories!

● Nevertheless, I feel obliged to refer particularly to Wikipedia, to which I’m really so much obliged, though I often criticized or even made fun of it. In fact, the real target was never Wikipedia itself but certain writers. Anyone going there, I suppose, needs to have a) a critical mind, and b) certain knowledge of the subject. Be that as it may, Wikipedia is a fantastic treasure of information. Thank… Zeus, it’s there for all of us to consult!

Regarding discography, I never thought it would be necessary here. Besides, all the playlists with the music I used in each show were always on separate pieces of paper so as not to get mixed up with my other notes. The idea some friends had about a… proposed discography, with music that could be listened to while reading the book, is too exaggerated. Besides, I mention so many musicians and their masterpieces (mainly in the 1st part of our Periplus) that could be used as a proposed discography – although I’m afraid the readers (of the book) will soon turn into… listeners (of music)! Anyway, whatever we do, we shall never be able to revive that Mediterranean periplus on the radio. Its memory will be forever an exclusive privilege of the program’s listeners…

Musicians mentioned in the Mediterranean periplus

.

Aeschylus of Athens | Dionisio Aguado | Isaac Albéniz | Anacreon of Teos | Giorgos Andreou | Phoebus Anogeianakis | Phoebus Apollo | Apollonius of Rhodes | Aristides Quintilianus | Aristophanes of Athens | Aristoxenus of Tarentum | Athenaeus of Athens | Yorgo Bacanós | Johann Sebastian Bach | Markos Bambakares | Béla Bartók | Munir Bashir | Giorgos Batis | The Beatles | Ludwig van Beethoven | Soteria Bellou | Hector Berlioz | Bernarda de Utrera | Iannis Bernidakis | Georges Bizet | Johannes Brahms | Alexander Brailowsky | José Mário Branco | Concha Buika | Camarón de la Isla | Dimitrie Cantemir | Estrellita Castro | Manoles Chiotes | Mohamed Chkara | Frédéric Chopin | Cinaethon of Sparta | Dalida | Ross Daly | Alain Daniélou | Anestos Deliás | Demodocus the Phaeacian | Plácido Domingo | Emilio de Diego | Enrique de Melchor | Epigonus of Ambracia | Rodolphe d’Erlanger | Manolo Escobar | Vicente Espinel | Eugammon of Cyrene | Eumolpus of Thrace | Euripides of Athens | Manuel de Falla | Hormoz Farhat | Lola Flores | Stelios Foustalieris | Miguel García | Federico García Lorca | Eduardo Gatto | Pantelés Ghinis | Christoph Willibald Gluck | Artur Gouvêa | Enrique Granados | Manos Hadjidakis | Georg Friederich Händel | Jimi Hendrix | Hesiod of Boeotia | Homer of Ionia | Imperio Argentina | Iován Tsaoús | Antônio Jardim | Rocío Jurado | Manoles Kalomoires | Simon Karás | Pantelés Kavakópoulos | Kaygusuz Abdal | Aram Khachaturian | B.B. King | Zoltán Kodály | Thomás Korovinis | Adrien de La Fage | Lasus of Hermione | Juan Lebrijano | Lambros Leontarides | Limenius of Athens | Franz Liszt | Lole y Manuel | Iannes & Michales Loukovikas | Louis Lucas | Paco de Lucía | Lycophron of Chalcis | Magdis of Thrace | Marifé de Triana | Marinella | Marsyas of Phrygia | George Martin | José António Martins | Matar Muhammad | Melanippides of Melos | Melchor de Marchena | Raquel Meller | Muse Melpomene | Yehudi Menuhin | Mesomedes of Crete | Solon Michaelides | Darius Milhaud | Maria Monda | Thelonius Monk | Sara Montiel | Enrique Morente | Wolfgang Amadeus Mozart | Amélia Muge | Musaeus of Athens | Música Surda | Modest Mussorgsky | Demetris Mystakides | Orpheus of Thrace | Nicolò Paganini | Stratos Paioumtzés | Isabel Pantoja | Giorgos Papadakis | Sakis Papademetriou | Iannes Papaiohannou | Pericles Papapetrópoulos | Vangelis Papázoglou | Paris Paraschópoulos | Parisā | Pastora Pavón | Felip Pedrell | Andréia Pedroso | Paco Peña | Phemius of Ithaca | Pherecrates of Athens | Phrynis of Mytilene | Pindar of Thebes | Pink Floyd | Pir Sultan Abdal | Carla Pires | Donn Pohren | Miguel Poveda | Sergei Prokofiev | Pythagoras of Samos | Antonio Quintero | Manuel Quiroga | Filipe Raposo | Maurice Ravel | Iégor Reznikoff | Hugo Riemann | Amália Rodrigues | Lambros Sabbaides | Dionyses Sabbópoulos | Curt Sachs | Sakadas of Argos | Salah el Mahdi | Domna Samiou | André Santos | Sappho of Lesbos | Seikilos of Tralles | Ravi & Anoushka Shankar | Vissarion Shebalin | Dmitri Shostakovich | Silverio Franconetti | Nina Simone | Simonides of Ceos | Pastora Soler | Sophocles of Athens | Sophia Spanoudes | Nikos Stephanides | Stesichorus Tisias | Terpander of Lesbos | Thamyris of Thrace | Demetris Thémelis | Mikis Theodorakis | Timotheus of Miletus | Agapios Tomboules | Manuel Torre | Panaiotes Tountas | Basiles Tsitsanes | Joaquín Turina | El Turronero | Juanito Valderrama | Âşık Veysel | Sofia Vitória | Antonio Vivaldi | Roger Waters | Kurt Weill | Alekos Xenos | Nikos Xylouris | Yunus Emre | Ziryab.

• >> 30. MICHALES LOUKOVIKAS – bio
• << 28. THE MAKING OF THE MEDITERRANEAN PERIPLUS

Allegory of Music, by Laurent de La Hyre

Chronicle 10. THE… “SUN LANGUAGE”

Chronicle 10. THE… “SUN LANGUAGE”

/ΕΛΛΗΝΙΚΑ/ Χρονικο 10. Η… “ΓΛΩΣΣΑ-ΗΛΙΟΣ”

Calligraphic tree of life, Turkey (1897-98)

● Linguistics à la Turca ● İsmail Beşikçi and the Kurds ● Egyptian, Graeco-Byzantine, Arabo-Persian and Turkish Music ● Assimilation Through Religion and
Language ● Arabic Music Schools

Michales Loukovikas

“HITTITES, SUMERIANS, EGYPTIANS, ROMANS, Indians and Chinese: they all owe their existence to the Turkic race; their cultures and languages have been created by the Turks. Arabs and Jews are of Turkic origin; the prophet Muhammad was a Turk, as well. And all the languages of the world are derived from Turkish, the mother of all languages. The Kurdish language is non-existent; it is just a corrupt dialect of Turkish; the Kurds are nothing but Turkish highlanders”.

Psychotic megalomania? Absolutely! But also a… university thesis, or even more: an official state policy! This aphorism might very well be the starting point of a synopsis about the official Turkish ideology on the national question. Everyone in the Eurasian zone – except the Hellenes, the Persians, and… barbarians – owe almost everything to the Turks: their very existence, their language and culture, let alone their music!

“What about the Hellenes?”, some “Romioí” anxiously insist on asking, as they refuse to accept that they have either… never existed, or – most likely – are included among the “Romans” of the above citation quoted from the gold-bound kitabs of the sages.

“The question on the origin of the Yunanlılar [Ionians] has been clear since the time of Homer”, is the smug reply. “The great rhapsode was also a Turk called Omer. Besides, the Europeans have preserved his name almost intact: Homer”!

Well, I’m not referring to freaks of a sick mind. It is perhaps hard to believe but these ideas are championed by academics! The “Great Idea” (Megale Idea) has died out in Greece(?), but in Turkey it is alive and well, and (desires to be) the master of the world…

Anatolian languages

The Kurdish languages belong to the Iranian and Indo-Iranian branches of the Indo-European family. Therefore, they are related to the Persian (Farsi), Indian Sanskrit, Hellenic and most European languages. Even… worse (for the Turkish “linguists”), the ancient languages in the Anatolian area, still spoken or extinct, such as Hittite, have also been Indo-European.⁽¹⁾

Asia Minor/Anatolia: the multitude of peoples, languages and countries in antiquity.

• ⁽¹⁾ Most probably by the 1st century BCE, the native Anatolian languages went extinct, since the area was heavily Hellenized after the conquests of Alexander the Great. This makes Anatolian the first known branch of Indo-European to become extinct. The languages that are attested (written in cuneiform or hieroglyphs) are the following:

Hittite in central Anatolia; Carian; Lydian; Cappadocian; Pisidian; Sidetic in Pamphylia; Palaic in Paphlagonia; Isaurian on the Taurus Mountains; the Lycian branch, where Milyan is included; the Luwian branch, centered in Cilicia, but also extending northwest, where the Trojan language perhaps belonged; possibly Lycaonian; or the subsequent Pamphylian. Other Indo-European tongues in the peninsula were Phrygian and Mysian, probably belonging to the Paleo-Balkan languages, together with Thracian, Dacian, the Illyrian branch, and others, indicating that the Phrygians, and possibly the Mysians, went to Anatolia from the Balkans.

● Nationalism cries out: “one country, one people, one language!”, versus Reality, depicted in the above diverse mosaic of Anatolian countries, peoples, and languages.

Against this panspermia of ancient native Indo-European Anatolian languages and dialects, the Turkic languages (Turkish is just one of them) are relatively newcomers in Asia Minor, and belong to the Altaic family, together with the Mongolic tongues. Some linguists group the Altaic and Uralic (or Finno-Ugric) languages together (in the Ural-Altaic family). No such hypothesis connecting the Altaic and Indo-European languages has been put forward. It doesn’t matter much to Ankara’s “scientists”. So, they teach linguistics this way… à la turca:

Subject: The Sun Language Theory

“As is well known, the word soleil means sun in French. In the Turkic dialect of Yakut [Sakha] we can find the corresponding word silai. As the ‘s’ of the Yakut dialect turns to ‘g’ in the other Turkic dialects,⁽²⁾ it is self-evident [!] that the word comes from a Turkic root meaning light. Nevertheless, the Turks prefer the more common Turkish word günes. But the proof of the Turkic origin of the word soleil has been a revelation of a great linguistic and scientific truth, from which most important conclusions are derived”…

Signed (unashamedly): İ. N. Dilmen, professor.

The theory that Anatolia might be the cradle of the Indo-European languages was distorted into a pseudo-theory they had a Turkic/Turkish origin though: a) the popular hypothesis postulates their root in the Pontic-Caspian steppe and expansion by early 3rd millennium BCE; b) the earliest evidence of Turkic tongues as a separate group comes almost four millennia later in an early 8th century CE inscription found in Mongolia; c) the first reference to “Turks” appears in Chinese sources of the 6th century CE; d) Asia Minor was invaded by the Seljuks in the 11th century, ultimately resulting in permanent Turkic settlement in the peninsula.
● Above: a Hattian pair of long-horned bulls (copper,
c. 2300-2000 BCE)

• ⁽²⁾ This text makes clear that, according to Dilmen (and “linguists” à la turca), there are no Turkic languages; they are all Turkish dialects. He defined Yakut (or Sakha) as a dialect, although it is considered a language. Nationalist stranglehold on social sciences is very well known (Dilmen is a “very good” example). That’s why there are no universally accepted criteria for distinguishing a language from a dialect. The most common and most purely linguistic criterion is that of mutual intelligibility. It seems logical but it’s deceptive and far from scientific:

• Once I was in Granada with two Italianas searching for a good place to listen to flamenco. I still remember my amazement when I heard the girls asking passers-by for information: they spoke Italian, the others answered in Spanish, and there was no problem of mutual intelligibility! What does that mean? That Italian and Spanish are dialects? If so, of what language?

• On the other hand, one day, while eating in the University Dining Hall, there were two Cypriots sitting at the same table opposite me and speaking their village vernacular. I understood zero, nil, nothing at all! Not even the topic of discussion! What does that mean? That Helladic Greek and Cypriot are not Hellenic dialects but separate languages?

İsmail Beşikçi and
the Kurdish Question

Since I don’t like to be branded as “nationalist”, I invoke a Turkish scientist in the true sense of the word, the sociologist İsmail Beşikçi, a man who’s spent most of his life in Turkish state prisons not because he has committed any crime, but because he’s had the courage to publicize his documented views. Beşikçi has been persecuted/prosecuted, just because he initially criticized (and polemicized later on) the Turkish ruling ideology as it was set forth in such “scientific” theses – and even more because he has studied in depth and wrote extensively about a taboo subject: the Kurdish question.⁽³⁾

Kurdish musicians (1890)

• ⁽³⁾ The on-going war between Turks and Kurds dates back to the “Turkish War of Independence”, which established a Turkish nationalist state that has repressed the human rights of Kurdish people. The Kurds felt betrayed because they had taken part in almost every “dirty job” of the Turks from the late 19th century to the 1910s, mainly in the first ethnic cleansings of the 20th century, as they thought that they “cleared” the place for themselves. The perpetrators of the Armenian, Greek, and Assyrian Genocides (1.5 million + 900.000 + 400.000 = almost 3 million dead) were Turks, Kurds, Arabs and Caucasian Muslims: in fact, it was the genocide of heterodox people by the Islamists. But the Turks were primarily nationalists; so, they also turned against the Kurds, who finally rebelled. Major historical events, before the PKK revolt, include the Koçgiri, Sheikh Said, Ararat, and Dersim rebellions (1920, 1925, 1930, and 1938).

• Note that Beşikçi was born a Turk, not a Kurd. So he deserves our admiration even more.

The citations quoted above (except that reference to Homer) are from Beşikçi’s Historical Thesis on Turkey / The Sun Language Theory and the Kurdish Question, which cost him three years in prison, since he was “reckless” enough not to deny the existence of a nation… The first thing he took into account was the nature of the positions adopted by Turkish “scientists”, under the “guidance” of Mustafa Kemal (Atatürk), in 1930. Based on official documents, speeches and “scientific” theses, Beşikçi analyzed the formulation and development of the ideology of Kemalism, exposing its unscientific, racist and chauvinistic nature. In one of his numerous apologies (i.e. speeches in defense of himself), he attacked the official “Justice” of the Kemalist regime:

İsmail Beşikçi

“As a repressive state mechanism, this court threatens writers and intellectuals with imprisonment, favours police measures and secret trials, condemns scientific thought, prefers the secret services’ reports against truth and sociological findings, imposes verdicts without – at least – taking into account the defense of the accused and, using loopholes, accepts colonial oppression and tyranny, denying the reality of the existence of the Kurdish nation, something that is an objective fact above the will of people and institutions.

“This court essentially acts as an administrative and political body with a seemingly ‘independent function’ and ‘independent judgment’. It functions like the gendarmerie, police, national security service and other similar services, attempting to impose the hegemony of the official ideology through its verdicts. Rejecting an objective truth, your court is lying, considering the conclusions drawn by systematic societal research, the reliable knowledge, and the rights we advocate, as incriminating evidence.

“This court acts like the gendarmerie, police, national security
and other services, attempting to impose the hegemony
of the official ideology through its verdicts.” (İsmail Beşikçi)

Mustafa Kemal (Atatürk)

“In its verdicts regarding my books, your court states that ‘the sacred memory of Atatürk is stained’. What does that mean? It means that the Kurdish masses – men, women and children – will be continuously sent to exile, to the gallows, will be slaughtered, that laws and decrees will be shamelessly adopted on this logic – but anyone who criticizes such phenomena will be tried on the grounds of ‘libeling the sacred memory of Atatürk’. How can one consider genocide, exiles, the complete assimilation enforced in Kurdistan by the Kemalist regime as ‘sacred memory’? The division and partition of Kurdistan, the implementation of the tactics ‘divide and rule’ against the Kurdish nation, may be ‘sacred memory’ only for the imperialists and colonialists.

“The Turkish universities, on the other hand, as slaves of the official ideology, reject in principio scientific thought obscuring and denying the reality of the Kurdish nation. They consider the official ideology, which is based on fraud and indifference towards objectivity, as the only irresistible and definite reality. Thus they present this official ideology as scientific and legal. It is at this point that the ‘independent’ court and ‘independent’ judgment intervene, trying under threat of punishment to prevent any criticism of the university professors who, through political charlatanism, demand material and social privileges”…

This trial took place in 1979, just one year before the so-called “democracy” was overthrown in a coup of the army, the mighty pillar supporting at that time the regime. More trials and convictions preceded and followed for Beşikçi. Even if he could live two or three lives, he would not have time enough to serve the 200 plus years in prison imposed on him in total. Released in 1999, he was sent back to court in 2010 – that is, even after the collapse of Kemalism – for “propaganda” because of an article entitled The Rights of Nations to Self-Determination and the Kurds, which cost him 15 extra months in jail.

In January 1981, he sent a Letter to UNESCO from his prison, stigmatizing the decision of the Educational, Scientific and Cultural Organization of the United Nations to declare that year as The Atatürk Year.⁽⁴⁾ A new conviction followed. Undeterred, he continued sending letters from the dungeons to international organizations that, of course, ended up in the hands of Turkish judges, who imposed new sentences. A letter to the Journalist Union of Switzerland e.g. cost him 10 years!

• ⁽⁴⁾ Note that: a) Kemal is the only person to receive such recognition by the UN “Educational, Scientific and Cultural Organization”; b) education, science and culture have suffered much from his policies; c) the recipients of this recognition were, in fact, his heirs governing Turkey at the time: the military putschists; it was as if they were rewarded by UNSESCO for their… coup d’état in the previous year!

But even in his trials (where we lose count, indeed) with his apologies (several of these speeches were put together in his testimony, Defense), he persevered with remarkable courage and selflessness in order to defend the rights of the Kurdish people, relying on the public sense of justice; a sense that has ceased to govern the decisions or actions even of the “competent” international organizations.

We imagine spontaneously that we have before us İsmail B, personifying Josef K, Kafka’s main character in The Trial. But our association is rather incongruous: Beşikçi has not been a surreal figure of absurdist fiction but an indomitable hero of free thought and scientific knowledge, a symbol of our time – exactly because people like him are so rare today. However, he had the misfortune to be born in Turkey. Therefore, he will never be awarded a Nobel Prize!⁽⁵⁾

• ⁽⁵⁾ He was nominated for the Nobel Peace Prize in 1987 but… what can one expect from a Nobel Committee that has awarded the prize to persons such as Henry Kissinger (1973), Menachem Begin (1978), Yitzhak Rabin and Shimon Peres (1994), Barack Obama (2009), and the neo-liberal European Union (2012) – but has not honoured Mahatma Gandhi?

Âşık Veysel

I’m certainly not to blame for politicizing the issue of linguistics à la turca, as it is an issue profoundly political. Lay, if you will, the blame on Alain Gheerbrant who “cast the first stone” by paralleling Mustafa Kemal to Âşık Veysel (see Chronicle 9). No doubt, there are even worse cases. One thing is to credit “exclusively” the Turks with Anatolian music; another thing is to do the same with the music of Constantinople; especially if we bear in mind that the Ottomans described this music as Arabo-Persian; it was called Turkish, or even Ottoman, only after the Republic was established, with the collapse of the Ottoman Empire…

● There are cases of “friendly fire” on this issue, which is, nevertheless, anything but crucial. It’s just a matter of orderliness and correct terminology. See e.g. the starting point of Stéphane Yerasimos, the Greek-born director of the French Institute of Anatolian Studies, when he presented an album with old “Ottoman music” featuring, among others, compositions by Dimitrie Cantemir, who was anything but Ottoman:⁽⁶⁾

Cantemir on a Romanian stamp

• ⁽⁶⁾ Cantemir was a great intellectual (philosopher, musicologist, composer, linguist, ethnographer, geographer, historian), and prince of Moldavia where he learned Greek and Latin and acquired a profound knowledge of the classics. He lived in forced exile for 23 years in Constantinople, where he studied at the Patriarchate’s Greek Academy, wrote about music and also composed. How is it possible to classify his music as “Ottoman” when the composer also fought against the Ottomans as an ally of Peter the Great in the Russo-Ottoman War of 1710–11?

“This project of performing Ottoman music on original instruments”, Yerasimos wrote in the booklet, “arose from a simple question: why not apply the method that has been already successfully followed in Europe for several decades, and try to re-discover the spirit and the performing style of the Ottoman music of the great period – the 17th and 18th centuries?”

Constantinople / from Byzantium to Istanbul, by Stéphane Yerasimos

● The Empire that substituted the once powerful Byzantine Empire after its downfall was Ottoman, indeed, as it was controlled by this tribe. But is this sufficient reason to classify also the music of post-Byzantine Constantinople under the same heading? My objection is due to the explicitly ethnic import of the term Ottoman as it means Turkish. On the contrary, the term Byzantine is supranational, referring in general to “the eastern part of the Late Roman Empire that, after the fall of Rome, continued as its successor until 1453.” In both these empires, the Byzantine and Ottoman, culture was a collective work of all ethnicities living within their boundaries. Ethnic identities can be found only in cultures that have been cultivated by peoples distinguished for the originality of their contributions to human civilization. If e.g. there has been no Phoenician civilization, given that the Phoenicians were heavily influenced by the Egyptians, Mesopotamians and Hellenes, in the same way there’s been no Ottoman civilization either. Let alone that, compared to the Ottomans, the contribution of the Phoenicians, especially in the spread of the alphabet, has been far more important.

Christianism and Islam: Differences in Assimilation

QUITE DIFFERENT APPROACH ADOPTED ALAIN DANIÉLOU, Gheerbrant’s compatriot and namesake. As an adviser to UNESCO’s International Music Council, he supervised several outstanding recordings of world music, such as Unesco Collection: A Musical Anthology of the Orient; Musical Atlas; Musical Sources; and Anthology of Indian Classical Music / A Tribute to Alain Daniélou. As a producer of the Cairo recordings, Taqâsîm and Layâlî, on instrumental or vocal modal improvisations, he formulated a thought-provoking synopsis that begins as follows:

Alain Daniélou playing sitar (1987)

“The melodic system peculiar to the Arabic-speaking peoples of the countries bordering on the Eastern and Southern shores of the Mediterranean is the result of a long evolution. It derives from the adaptation by the Arab conquerors of the ancient Greek, Persian, and Egyptian systems, which gradually developed into a unified and highly original art.

“‘Until the 13th century the theorists refer to Greek theories, but subsequently there arose a distinctly independent theory and an art, cultivated at the court of the Caliphs, which became increasingly refined and elaborate. Until the end of the 19th century, this art continued to develop under the influence of fresh Persian and Byzantine elements, which had become more prominent owing to the Turkish domination’ (d’Erlanger).”

“The melodic system of the Arabic-speaking peoples of the Mediterranean derives from the adaptation of the ancient Greek, Persian, and Egyptian systems”… “Until the end of the 19th century, this art continued to develop under the influence of fresh Persian and Byzantine elements.”
(Alain Daniélou, Rodolphe d’Erlanger)

The conclusions we can draw are quite astonishing, indeed: until the eve of their empire’s downfall, the Ottomans – at least in the domain of music – were still under the influence of the empire they had abolished half a millennium before! It was natural that the Arabic-speaking peoples, then vassals of the Ottomans in the region, were equally influenced. In this way, the Byzantine echoe echoed and resonated throughout the Mediterranean: the Christians, mainly in the western part of mare nostrum, were influenced through Byzantine ecclesiastical chant, at least until the 11th century when, due to the Schism, Gregorian chant became obligatory for the Catholics; the Muslims of the Ottoman Empire in the Orient were also influenced – not by ecclesiastical chant, of course, but by the erstwhile Byzantine secular music.

Lady With Tambourine, oil painting, Qajar period, Iran

Persian influences may be considered natural, because the Iranians had already realized their self-determination, having their own independent state. But what can anybody say about Byzantine music, especially secular, which – supposedly – ceased to exist as soon as the state that gave birth to it was erased from the map? How could it possibly influence the Mediterranean on the eve of the 20th century, and even impregnate it with “fresh” musical elements?

Trying to resume what Alain Daniélou and Rodolphe d’Erlanger have said, and the thoughts they have induced, we can imagine a historical model as follows: the Arabs (those coming from the Arabian Peninsula) were cultivated adopting the ancient Hellenic, Persian, and Egyptian cultures. They knew, therefore, very well that their empire would not last long if they were not able to assimilate the civilized Mediterranean peoples they had conquered. It was an indispensable prerequisite to safeguard their caliphate and stay in charge.

The Arabs knew their empire would not last long if they did not assimilate the ancient peoples they had conquered. This could only happen through religion (Islam) and language (Arabic), breaking the ties of these peoples with their glorious past. All they needed was a combination of incentives and coercion.

Under the circumstances, this could only happen through religion, first of all, and secondarily (but equally important), language. It was absolutely necessary for the Arabs to break the ties of these ancient peoples with their glorious past, making them convert to Islam and (even better) adopt Arabic. Hence they could exert undisputed control over their vast empire. A combination of incentives and coercion was all they needed. It was a rather moderate tactic compared with the one endorsed by the Christians to convert the Hellenes, unleashing an outright violent campaign, a long, widespread genocide (see Chronicles 23-24, The Genocide of the Hellenes and The Triumph of Cretinism).

When the Ottomans took over the Caliphate, they also adopted Arabic culture that had sprung out like an amalgam from these ancient civilizations. Note that this synthesis started bearing fruit only in the 13th century, after Constantinople fell for the first time to the Crusaders and Venetians in 1204. No similar cultural renaissance took place during the Ottoman period. That’s why there were still “fresh Persian and Byzantine elements” into the Court music and art until the last days of the Ottoman Empire. What exactly was the Ottoman contribution? It was not so much musical but mainly political – through this wide, unified area – allowing these “elements” to have a great impact on every corner of the empire.

Arabic Music Schools – Turkish Music

Salah el Mahdi

ACCORDING TO THE TUNISIAN PROFESSOR Salah el Mahdi, who spoke at the International musicological symposium at Delphi on Rhythms, Modes and Scales of Mediterranean Music in 1988,⁽⁷⁾ the Near East was influenced by the “old Turco-Byzantine music, extending to the Balkans and Caucasus”:

• ⁽⁷⁾ The European Cultural Centre of Delphi’s English text concerning this International Meeting renders the Greek musical term τρόπος (mode) as… manner. Unfortunately, no one there noticed it to correct it…

“Arabic culture is an integral and significant part of Mediterranean culture”, he said. “The modes of Arabic music are classified into four major schools:

“a) The Maghreb School; it is represented by the Arabo-Andalusian musical heritage introduced into this area by the Arabo-Andalusian refugees in the 14th and 15th centuries. This music survives today across North Africa, along with the old music of the Libyan people of this region.^(h)

• ^(h) Ancient Libya: The name referred to a) the region west of the Nile Valley, corresponding more or less to the modern Maghreb (North Africa except Egypt); b) the country immediately west of Egypt; or c) to the whole of Africa that was still more or less a terra incognita. Herodotus wrote that the Phoenicians carried out the first periplus of “Libya” (Africa) on behalf of the Egyptians. Talking about the Libyan people, Mahdi most probably referred to the Berbers and the rest of the Maghrebis.

“b) The Near East School; it is represented by the musical heritage of Syria, Lebanon, Jordan, Palestine and, of course, Egypt. In part, this school has influenced Libya and Tunisia, which thus participate in two schools, as they are found in between. The Near East School has been influenced by the old Turco-Byzantine music, extending to the Balkans and Caucasus.

“c) The Arabo-Persian School; it is represented by the Abbasid musical heritage that was created in their great capital, Baghdad. It’s been the musical act in Iraq, Iran and all the [former] Soviet Republics of Central Asia as far as China.

“d) The Arabian Peninsula School; it includes Saudi Arabia, Yemen, all the Emirates and the Sultanate of Oman, and has had a twofold influence: from India and Africa.”

Now that we are sufficiently informed, and also have the necessary standard of comparison, we may have some fun enjoying Bernard Mauguin’s sophistries:

“Born in the shadow of Islam, Turkish classical music has been confused early in its history with art music of Persia and the Arab peoples. This common origin has been the cause of a persistent misunderstanding and, in general, little distinction is made between these various musical forms, which are usually grouped together under the vague heading of ‘Oriental music’…

“However, just as a knowledgeable listener can easily distinguish a work of Bach from a work of Berlioz, he could never confuse the playing of a Turkish musician with that of an Arab or an Iranian musician. Classical Turkish music has its own distinct personality”…

Johann Sebastian Bach

Wow! We are talking about such colossal differences: those between Bach and Berlioz! Who would have the guts to disagree? But these are differences of eras, between two composers (one baroque, the other romantic) who created in the same tradition of Occidental “classical” music during the so-called common practice period (baroque, classical, romantic). Racial differences (i.e. German vs. French) were rather insignificant. The same applies to the distinction among Turkish, Arab and Iranian musicians: their main difference, especially before the creation of national states, was also a difference of eras. If Mauguin compared Bach not with Berlioz but with Brahms, he would have noticed that they too are “easily distinguishable”. However, such a comparison between two composers of common origin (both Bach and Brahms were Germans) would have deprived him of any pretext for his chicaneries.

Bach vs. Berlioz: not German vs. French music but
baroque vs. romanticism (plus genius vs. average…)

No doubt that if instead of Western theorists we had their Oriental colleagues, things might have been even worse, since everyone would have “trumpeted one’s own merchandise”. Salah in Delphi e.g. spoke of Turco-Byzantine music because he was not a Turk; that’s why he gave no due emphasis to the role of Persian music theorists, something that the Iranian Hormoz Farhat did; but he in turn “forgot” the contribution of Byzantine musicians, which Simon Karás put forward at the forefront – and so on…

What the Orient needs is an era of Renaissance and Enlightenment – sine qua non – something that the Occident intentionally obstructs for its own interests. These interests, I’m afraid, are served, consciously or not, by those Western theoreticians who can’t see the forest for the trees (or, if you like, focus on the finger and can’t see it’s pointing to the moon), i.e. focusing on the secondary (the local differences in music), and minimizing the primary (its common features). The classic recipe: divide et impera! Or rather: διαίρει καὶ βασίλευε, as the one who first adopted this tactic was probably Philip of Macedon…

• >> Chronicle 11. “MUSIC IS THRACIAN AND ASIAN”
• << Chronicle 9. THE CELEBRATED TRÍCHORDON

Next Chronicle 11. “MUSIC IS THRACIAN AND ASIAN” ● “Barbarian” Contribution to Hellenic Instrument Making and Playing ● Antiquarianism-Ancestor Worship ● Multi-String Instruments and Psalteries ● Diapason, Harmony, Polyphony ● Music, Poetry, Nation ● Folk and Erudite Music ● Hydraulis ● Crusades ● Strabo on Music

Χρονικό 10. Η… “ΓΛΩΣΣΑ-ΗΛΙΟΣ”

Χρονικό 10. Η… “ΓΛΩΣΣΑ-ΗΛΙΟΣ”

/ENGLISH/ Chronicle 10. THE… “SUN LANGUAGE”

Καλλιγραφικό “δέντρο τής ζωής”
(Τουρκία, 1897-98)

● Γλωσσολογία à la Τurca ● Ο İsmail Beşikçi και οι Κούρδοι ● Αιγυπτιακή, Ελληνοβυζαντινή, Αραβοπερσική, Τουρκική Μουσική ● Αφομοίωση Μέσω Θρησκείας και Γλώσσας ● Σχολές Αραβικής Μουσικής

του Μιχάλη Λουκοβίκα

“ΧΕΤΤΑΙΟΙ, ΣΟΥΜΕΡΙΟΙ, ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, Ινδοί και Κινέζοι οφείλουν όλοι την ύπαρξή τους στην τουρκική φυλή. Ο πολιτισμός και η γλώσσα τους δημιουργήθηκαν από τους Τούρκους. Άραβες κι Εβραίοι είναι τουρκικής καταγωγής. Ο προφήτης Μωάμεθ ήταν επίσης Τούρκος. Και όλες οι γλώσσες τού κόσμου απορρέουν από την τουρκική, τη μητέρα όλων των γλωσσών. Κουρδική γλώσσα δεν υφίσταται. Πρόκειται απλώς για εκφυλισμένη διάλεκτο της τουρκικής. Οι Κούρδοι δεν είναι παρά ορεσίβιοι Τούρκοι”…

Παράκρουση μεγαλομανίας; Αναμφίβολα. Αλλά και δείγμα… πανεπιστημιακής διατριβής! Το απόφθεγμα αυτό θα μπορούσε ν’ αποτελεί την αφετηρία μιας σύνοψης της επίσημης τουρκικής ιδεολογίας πάνω στο εθνικό ζήτημα. Σχεδόν οι πάντες στην ευρεία ζώνη τής Ευρασίας – ίσως πλην Ἑλλήνων, Περσών και… βαρβάρων – οφείλουν στους Τούρκους σχεδόν τα πάντα: την ίδια την ύπαρξή τους, την γλώσσα και τον πολιτισμό τους, πόσο μάλλον τη μουσική τους!

“Και οι Έλληνες;”, επιμένουν να ρωτάνε εναγωνίως κάποιοι Ρωμιοί, αρνούμενοι ν’ αποδεχθούν πως είτε… δεν υπήρξαν ποτέ, ή – το πιθανότερο – συγκαταλέγονται στους “Ρωμαίους” τού ἐν λόγῳ τσιτάτου, που είναι βγαλμένο από τα χρυσόδετα κιτάπια των σοφών.

“Το θέμα τής καταγωγής των Yunanlılar [Ἰώνων], είναι λυμένο από την εποχή τού Ὁμήρου”, είναι η αυτάρεσκη απάντηση. “Ο μέγας ῥαψῳδὸς ήταν και αυτός Τούρκος και τον έλεγαν Ομέρ. Άλλωστε, oι Ευρωπαίοι έχουν διατηρήσει σχεδόν αναλλοίωτο τ’ όνομά του: Homer”!

Και όμως. Δεν πρόκειται για τερατουργήματα κάποιου νοσηρού μυαλού. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, τα υποστηρίζουν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι! Στην Ἑλλάδα η “Μεγάλη Ιδέα” έχει πεθάνει(;), αλλά στην Τουρκία ζει και βασιλεύει, και τον κόσμο (θέλει να) κυριεύει…

Γλώσσες τής Ανατολίας

Μπορεί η κουρδική γλώσσα ν’ ανήκει στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, στους κλάδους των ιρανικών και ινδοϊρανικών γλωσσών, με την περσική (φαρσί), την ινδική σανσκριτική, μα και την ελληνική και τις πλείστες των ευρωπαϊκών γλωσσών. Μπορεί (ακόμη… χειρότερα για τους Τούρκους “γλωσσολόγους”) όλες οι αρχαίες γλώσσες τής Μικράς Ασίας, ομιλούμενες και ζωντανές, ή ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον νεκρές, σαν την χεττιτική, να είναι επίσης ινδοευρωπαϊκές.⁽¹⁾

Πραγματικότητα: το πολύμορφο ψηφιδωτό των λαών και γλωσσών τής Μικρασίας
(εκεί ζουν ακόμη οι απόγονοί τους). Εθνικισμός: “μια χώρα, ένας λαός, μια γλώσσα”!

• ⁽¹⁾ Ως τον 1ο αιώνα ΠΚΧ, οι μικρασιατικές γλώσσες κατέστησαν νεκρές, καθώς εξελληνίστηκε η περιοχή σε πολύ μεγάλο βαθμό, λόγω των κατακτήσεων του Ἀλεξάνδρου. Άρα, οι γλώσσες τής Ανατολίας έγιναν ο πρώτος γνωστός σε μας κλάδος τής ινδοευρωπαϊκής οικογένειας που εξαφανίστηκε. Γλώσσες με γραπτά τεκμήρια (σε σφηνοειδή ή ιερογλυφική γραφή) είναι οι:

Χεττιτική, στην κεντρική Μικρασία· καρική· λυδική· καππαδοκική· πισιδική· ισαυρική στην οροσειρά τού Ταύρου· παλαϊκή στην Παφλαγονία· σιδητική στην Παμφυλία· ο κλάδος τής λουβικής, μ’ επίκεντρο την Κιλικία, αν κι εκτείνεται ΒΔ, με την τρωική να είναι ενδεχομένως μέλος του· ο κλάδος τής λυκικής, μέλος τού οποίου ήταν και η μιλυακή· ίσως η λυκαονική· ή και η μεταγενέστερη παμφυλική. Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες τής Ανατολίας ήταν παράλληλα οι φρυγική και μυσική, που εντάσσονται, κατά τα φαινόμενα, στις παλαιο-βαλκανικές γλώσσες, με την θρακική, τη δακική, ή τον κλάδο των ιλλυρικών, κ.ά., υποδηλώνοντας πως οι Φρύγες, μάλλον και οι Μυσοί, πήγαν στη Μικρά Ασία από την χερσόνησο του Αίμου.

● Μπροστά σε αυτό το πολύμορφο ψηφιδωτό χωρών, λαών, και γλωσσών τής Ανατολίας, οι Τούρκοι εθνικιστές επιμένουν στον… χαβά τους: “μια χώρα, ένας λαός, μια γλώσσα!”

Μπορεί, απέναντι σε αυτήν την πανσπερμία των γηγενών ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και διαλέκτων, οι τουρανικές γλώσσες (η τουρκική είναι απλώς μια από αυτές) να έφτασαν στην Ανατολία σχετικά πρόσφατα, υπαγόμενες στις αλταϊκές, μαζί με τις μογγολικές. Μπορεί κάποιοι να συνδέουν τις αλταϊκές με τις ουραλικές (ή και φιννοουγγρικές) γλώσσες (ουραλοαλταϊκή οικογένεια), όχι όμως και με τις ινδοευρωπαϊκές. Όλα αυτά είναι εντελώς ασήμαντα για τους “επιστήμονες” της Άγκυρας, που διδάσκουν την γλωσσολογία κάπως έτσι… à la turca:

Θέμα: Η Θεωρία τής Γλώσσας-­Ήλιος

Η θεωρία πως η Μικρασία αποτελεί την κοιτίδα των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών
ανοίγει τον δρόμο σε ψευτοθεωρίες που προπαγανδίζουν την… “τουρκική” τους προέλευση, αν και: α) η επικρατέστερη άποψη περί της εστίας τους μιλά για την στέπα βόρεια του Ευξείνου και της Κασπίας, απ’ όπου επεκτάθηκαν στις αρχές τής 3ης χιλιετίας ΠΚΧ·
β) οι τουρανικές γλώσσες εμφανίζονται ύστερα από σχεδόν τέσσερις χιλιετίες, σε μια επιγραφή στη Μογγολία (αρχές 8ου αιώνα ΚΧ)· γ) η πρώτη αναφορά σε “Τούρκους” γίνεται σε κινεζικό κείμενο του 6ου αιώνα ΚΧ· και
δ) οι Σελτζούκοι, οι πρώτοι Τούρκοι στην Ανατολία, εισβάλλουν εκεί στον 11ο αιώνα.
● Πάνω: Ζεύγος μακρυκέρατων ταύρων των προ-Ινδοευρωπαίων Χάττι (χαλκός, ± 2300-2000 ΠΚΧ)

“Ως γνωστόν, η λέξη soleil σημαίνει ήλιος στα γαλλικά. Στην τουρκική διάλεκτο των Γιακούτων [ή Σαχά] βρίσκουμε την αντίστοιχη λέξη silai. Καθώς το ‘s’ τής διαλέκτου των Γιακούτων γίνεται ‘g’ στις άλλες τουρκικές διαλέκτους,⁽²⁾ είναι αυταπόδεικτο [!] πως η λέξη κατάγεται από την τουρκική ρίζα που σημαίνει φως. Ἐν τούτοις, οι Τούρκοι προτιμούν την πιο κοινή τουρκική λέξη günes. Όμως, η απόδειξη της τουρκικής καταγωγής τής λέξης soleil αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια, γλωσσολογική κι επιστημονική, από την οποία απορρέουν πολύ σημαντικά συμπεράσματα”…

Υπογραφή (χωρίς ντροπή):
İ. Ν. Dilmen, καθηγητής.

• ⁽²⁾ Κατά τον Dilmen, δεν υπάρχουν τουρανικές (τουρκογενείς, ή τουρκικές) γλώσσες· είναι όλες τους τουρκικές διάλεκτοι… Ο ασφυκτικός εθνικιστικός έλεγχος των κοινωνικών επιστημών είναι πασίγνωστος. Ἰδοὺ γιατί δεν υπάρχουν γενικά αποδεκτά κριτήρια διάκρισης μεταξύ γλώσσας και διαλέκτου. Το σύνηθες (και απαλλαγμένο από “έξωθεν” παρεμβάσεις) κριτήριο είναι η αλληλοκατανόηση. Φαίνεται λογικό, αλλά κάθε άλλο παρά επιστημονικό είναι:

Κάποτε ήμουν στην Γρανάδα με δύο Ιταλίδες εἰς ἀναζήτησιν flamenco. Θυμάμαι την έκπληξή μου, όταν άκουσα τις φίλες μου να ζητούν πληροφορίες από περαστικούς: εκείνες μιλούσαν ιταλικά, οι άλλοι ισπανικά, αλλά δεν υπήρχε απολύτως κανένα πρόβλημα αλληλοκατανόησης! Τι σημαίνει αυτό; Πως ιταλικά και ισπανικά είναι διάλεκτοι; Και αν ναι, ποιας γλώσσας;

Από την άλλη μεριά, μια μέρα έτρωγα στην Φοιτητική Λέσχη, έχοντας απέναντί μου στο ίδιο τραπέζι δυο Κύπριους συναδέλφους μου, που συζητούσαν όπως μιλούν στο χωριό τους. Δεν κατάλαβα λέξη! Ούτε καν το θέμα τής συζήτησης! Τι σημαίνει αυτό; Πως τα κυπριακά και τα ελλαδικά ελληνικά είναι χωριστές γλώσσες και όχι διάλεκτοι της ελληνικής;

İsmail Beşikçi και το κουρδικό ζήτημα

Επειδή δεν μου αρέσει η ρετσινιά τού “εθνικιστή”, γι’ αυτό επικαλούμαι έναν Τούρκο επιστήμονα, με την αληθινή σημασία τής λέξης, έναν άνθρωπο που πέρασε τα περισσότερα χρόνια τής ζωής του στις τουρκικές φυλακές, όχι γιατί διέπραξε κανένα έγκλημα, μα μόνον επειδή είχε την τόλμη να εκφράσει τεκμηριωμένες απόψεις. Πρόκειται για τον κοινωνιολόγο İsmail Beşikçi, που (κατα)διώχθηκε απηνώς, γιατί άσκησε αρχικά κριτική, κατόπιν και πολεμική, κατά τής κυρίαρχης ιδεολογίας τής Τουρκίας, όπως εκφράζεται σε τέτοιες “επιστημονικές” διατριβές – και ακόμη περισσότερο, επειδή ασχολήθηκε μ’ ένα θέμα-taboo: κουρδικό ζήτημα.⁽³⁾

Κούρδοι μουσικοί (1890)

• ⁽³⁾ Η συνεχιζόμενη τουρκοκουρδική διένεξη ανάγεται στον πόλεμο ανεξαρτησίας τής Τουρκίας, με την ίδρυση του τουρκικού εθνικιστικού κράτους, που καταπατά τ’ ανθρώπινα δικαιώματα του κουρδικού λαού συστηματικά. Οι Κούρδοι ένιωσαν προδομένοι, επειδή συμμετείχαν σε όλες τις “βρομοδουλειές” των Τούρκων, από τα τέλη τού 19ου αιώνα ως και τη δεκαετία τού 1910, κυρίως στις πρώτες εθνοκαθάρσεις τού 20ού αιώνα, νομίζοντας πως “καθάριζαν” την περιοχή για λογαριασμό τους. Οι δράστες των γενοκτονιών των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων (1,5 εκατομμύρια + 900.000 + 400.000 = σχεδόν 3 εκατομμύρια νεκροί) ήταν Τούρκοι, Κούρδοι, Άραβες, και Καυκάσιοι μουσουλμάνοι: επρόκειτο ἐπὶ τῆς οὐσίας για τις γενοκτονίες των ετερόδοξων από τους ισλαμιστές. Όμως, οι Τούρκοι ήταν κυρίως εθνικιστές: στράφηκαν επίσης κατά των Κούρδων – που ἐξ ἀνάγκης εξεγέρθηκαν. Σημαντικά ιστορικά γεγονότα, πριν ν’ αρχίσει η εξέγερση του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, υπήρξαν οι εξεγέρσεις των Koçgiri, Σεΐχη Σαΐντ, Αραράτ, και Dersim (1920, 1925, 1930, και 1938).

● Σημειώστε πως ο İsmail Beşikçi είναι Τούρκος στην καταγωγή, και όχι Κούρδος. Άρα, αξίζει χιλιαπλάσιο τον θαυμασμό μας.

Τ’ αποσπάσματα που παρέθεσα (πλην εκείνης της αναφοράς στον Όμηρο) είναι από τη μελέτη του, Ιστορική διατριβή για την Τουρκία / Η θεωρία τής γλώσσας-ήλιος και το κουρδικό ζήτημα, που του στοίχισε τρία χρόνια στην φυλακή, μια και είχε το “θράσος” να μην αρνηθεί την ύπαρξη ενός έθνους. Το πρώτο πράγμα που εξετάζει σε αυτό το βιβλίο είναι η φύση των θέσεων που διατύπωσαν, το 1930, οι Τούρκοι “επιστήμονες”, υπό την καθοδήγηση του… Mustafa Kemal (Atatürk). Αναλύοντας τη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ιδεολογίας τού κεμαλισμού, βάσει επισήμων ντοκουμέντων (“επιστημονικών” διατριβών, εγγράφων, ομιλιών, κλπ.), ο Ισμαήλ Μπεσικτσί εκθέτει τη σαφώς αντιεπιστημονική, ρατσιστική και σωβινιστική φύση αυτής της ιδεολογίας. Σε μια από τις πάμπολλες απολογίες του, στρέφεται επίσης κατά της επίσημης “δικαιοσύνης” τού κεμαλικού καθεστώτος:

İsmail Beşikçi

“Αυτό το δικαστήριο, ως καταπιεστικό όργανο του κράτους, απειλεί συγγραφείς και διανοούμενους με φυλάκιση, ευνοεί τ’ αστυνομικά μέτρα, και τις μυστικές δίκες, καταδικάζει την επιστημονική σκέψη, προτιμά τις εκθέσεις τής μυστικής υπηρεσίας από την αλήθεια, ή και τα κοινωνιολογικά πορίσματα, καταλήγει σ’ ετυμηγορίες, χωρίς να πάρει υπόψη έστω την υπεράσπιση των κατηγορουμένων και, χρησιμοποιώντας παραθυράκια τού νόμου, αποδέχεται την αποικιοκρατική καταπίεση και τυραννία, αρνούμενο την πραγματικότητα της ύπαρξης του κουρδικού έθνους, που είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, πάνω από την θέληση ανθρώπων και θεσμών.

“Το δικαστήριο στην ουσία ενεργεί διοικητικά και πολιτικά, με μια φαινομενικά ‘ανεξάρτητη λειτουργία’ και ‘ανεξάρτητη κρίση’. Λειτουργεί όπως ακριβώς και η χωροφυλακή, η αστυνομία, η υπηρεσία εθνικής ασφαλείας, και άλλες παρόμοιες υπηρεσίες, επιχειρώντας, μέσω της ετυμηγορίας του, να επιβάλει την ηγεμονία τής επίσημης ιδεολογίας. Αρνούμενο μιαν αντικειμενική αλήθεια, το δικαστήριό σας ψεύδεται, και θεωρεί τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγουμε, διαμέσου της συστηματικής έρευνας της κοινωνίας, την αξιόπιστη γνώση, και τα δικαιώματα που υπερασπιζόμαστε, ως επιβαρυντικά στοιχεία.

“Το δικαστήριο λειτουργεί όπως η χωροφυλακή, η αστυνομία,
η εθνική ασφάλεια, επιχειρώντας μέσω της ετυμηγορίας του να
επιβάλει την ηγεμονία τής επίσημης ιδεολογίας.” (İsmail Beşikçi)

Mustafa Kemal (Atatürk)

“Το δικαστήριό σας, στις αποφάσεις του που αφορούν τα βιβλία μου, διακηρύσσει πως ‘κηλιδώνεται η ιερή μνήμη τού Atatürk’. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως οι κουρδικές μάζες – άνδρες, γυναίκες και παιδιά – θα στέλνονται διαρκώς στην εξορία, στην κρεμάλα, θα σφάζονται, ότι νόμοι και διατάγματα θα θεσπίζονται ξεδιάντροπα με αυτήν τη λογική – όμως, όλοι εκείνοι που κριτικάρουν τα ἐν λόγῳ φαινόμενα, θα δικάζονται με το αιτιολογικό τής ‘περιύβρισης τής ιερής μνήμης τού Atatürk’. Πώς, όμως, μπορεί να θεωρήσει κανείς τη γενοκτονία, τις εξορίες, την ολοκληρωτική αφομοίωση, που εφαρμόστηκε στο Κουρδιστάν από το κεμαλικό καθεστώς, ως ‘ιερή μνήμη’; Ο κατακερματισμός και διαμελισμός τού Κουρδιστάν, η εφαρμογή τής τακτικής ‘διαίρει και βασίλευε’ ενάντια στο κουρδικό έθνος, μπορεί να είναι ‘ιερή μνήμη’ μόνο για τους ιμπεριαλιστές και τους αποικιοκράτες.

“Παράλληλα, τα τουρκικά πανεπιστήμια, υποδουλωμένα στην επίσημη ιδεολογία, απορρίπτουν ἐξ ἀρχῆς την επιστημονική σκέψη, συσκοτίζοντας και αρνούμενα την πραγματικότητα του κουρδικού έθνους. Θεωρούν αυτήν την επίσημη ιδεολογία, που βασίζεται στην απάτη και την αδιαφορία προς την αντικειμενικότητα, ως τη μόνη ακαταμάχητη και σίγουρη πραγματικότητα. Παρουσιάζουν, λοιπόν, αυτήν την επίσημη ιδεολογία ως επιστημονική και νόμιμη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο παρεμβαίνουν το ‘ανεξάρτητο’ δικαστήριο, η ‘ανεξάρτητη’ κρίση, επιχειρώντας, με την απειλή τής τιμωρίας, ν’ αποτρέψουν την κριτική προς τους πανεπιστημιακούς καθηγητές, οι οποίοι, μέσω της πολιτικής αγυρτείας, απαιτούν υλικά και κοινωνικά προνόμια”……

Αυτά το 1979, έναν χρόνο προτού να καταλυθεί η υποτιθέμενη δημοκρατία με το πραξικόπημα του στρατού, της τότε πανίσχυρης κολόνας στήριξης του καθεστώτος. Για τον Beşikçi είχαν προηγηθεί και ακολούθησαν κι άλλες δίκες και καταδίκες. Έστω κι αν ζούσε δυο, ή και τρεις ζωές, δεν θα προλάβαινε να εκτίσει τα 200 τόσα χρόνια φυλακή, που του επιβλήθηκαν συνολικά. Το 1999 αφέθηκε ελεύθερος, αλλά το 2010 – ἤτοι και μετά από την κατάρρευση του κεμαλισμού – παραπέμφθηκε ξανά σε δίκη για “προπαγάνδα”, εξαιτίας ενός άρθρου με τίτλο Τα δικαιώματα των εθνών στην αυτοδιάθεση και οι Κούρδοι, που του στοίχισε μιαν ακόμη 15μηνη φυλάκιση.

Τον Γενάρη τού 1981, έστειλε από τις φυλακές Επιστολή προς την UNESCO, στιγματίζοντας τον “Εκπαιδευτικό, Επιστημονικό και Πολιτιστικό Οργανισμό” των Ενωμένων Εθνών για την απόφασή του ν’ ανακηρύξει εκείνη την χρονιά ως Έτος Atatürk.⁽⁴⁾ Ακολούθησε νέα καταδίκη. Απτόητος συνέχισε να στέλνει από τα κάτεργα σε όλον τον κόσμο επιστολές, που κατέληγαν, φυσικά, στα χέρια Τούρκων δικαστών, οι οποίοι του επέβαλλαν νέες ποινές. Η επιστολή του προς την Ένωση Συντακτών τής Ελβετίας λ.χ., του στοίχισε δέκα χρόνια.

• ⁽⁴⁾ Σημειωτέον ότι: α) κανένας άλλος δεν είχε ανάλογη αναγνώριση από τον διεθνή (δήθεν) Εκπαιδευτικό, Επιστημονικό και Πολιτιστικό Οργανισμό· β) η εκπαίδευση, η επιστήμη και ο πολιτισμός υπέστησαν τα πάνδεινα από τον κεμαλισμό· και γ) οι αποδέκτες τής διάκρισης στο πρόσωπο του Κεμάλ δεν ήταν άλλοι από τους διαδόχους του: τους πραξικοπηματίες – λες και η UNSESCO ήθελε να τους ανταμείψει για την κατάλυση της (όποιας) δημοκρατίας μόλις την προηγούμενη χρονιά!

Αλλά και στις δίκες του – ὧν οὐκ ἔστιν ἀρχὴ καὶ τέλος – με τις απολογίες του (αρκετές από τις οποίες είναι συγκεντρωμένες στο βιβλίο του, Υπεράσπιση), επέμενε με αξιοθαύμαστο θάρρος, μα και αυταπάρνηση, να προασπίζεται τα δικαιώματα του κουρδικού λαού, στηριζόμενος απλώς στο κοινό περί δικαίου αίσθημα· ένα αίσθημα που έπαψε πλέον να διέπει τις ενέργειες ακόμη και των “αρμόδιων” διεθνών οργανισμών.

Εντελώς αυθόρμητα σκεφτόμαστε πως έχουμε ἐνώπιόν μας τον İsmail B, που ενσαρκώνει τον Josef K, τον “ήρωα” της Δίκης τού Kafka. Όμως, μάλλον είναι παράταιρος αυτός ο συνειρμός: ο Beşikçi δεν είναι κάποια εξωπραγματική μορφή τής λογοτεχνίας τού παραλόγου, αλλά ένας πραγματικός, αδάμαστος ήρωας της ελεύθερης σκέψης και της επιστημονικής γνώσης, ένα σύμβολο της εποχής μας – γιατί, ακριβώς, σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα. Είχε, όμως, τη μεγάλη ατυχία να γεννηθεί στην Τουρκία. Έτσι, δεν πρόκειται ποτέ να του απονεμηθεί κανένα βραβείο Nobel!⁽⁵⁾

• ⁽⁵⁾ Προτάθηκε για το Nobel Ειρήνης το 1987 αλλά… τι να περιμένει κανείς από μιαν Επιτροπή Nobel που έχει απονείμει το βραβείο σε άτομα όπως οι Henry Kissinger (1973), Menachem Begin (1978), Yitzhak Rabin και Shimon Peres (1994), Barack Obama (2009), καθώς και στη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση (2012) – αλλά δεν τίμησε έναν Mahatma Gandhi;

Âşık Veysel

Οὐδόλως ευθύνομαι, βεβαίως, για την πολιτικοποίηση του ζητήματος της γλωσσολογίας à la turca. Το ίδιο το ζήτημα είναι βαθύτατα πολιτικό. Ρίξτε, αν θέλετε, το φταίξιμο στον Alain Gheerbrant, που πρώτος αυτός ἔβαλε τὸν λίθο, συσχετίζοντας τον Kemal με τον Veysel (βλέπε το προηγούμενο Χρονικό 9, Ασίκηδες, αλεβήδες, μπεκτασήδες). Χώρια που υπάρχουν και χειρότερα. Γιατί, άλλο είναι να πιστώνεις “αποκλειστικά” στο ενεργητικό των Τούρκων τη μουσική τής Ανατολίας, και άλλο να κάνεις το ίδιο με τη λόγια μουσική τής Πόλης. Πόσο, μάλλον, που οι Οθωμανοί την ονόμαζαν αραβοπερσική αυτήν τη μουσική, ενώ επί “Δημοκρατίας” (ἤτοι ἐπὶ Ρεπούμπλικας, ή Πολιτείας),⁽⁶⁾ αναγορεύτηκε πλέον ως μουσική τουρκική, ως και οθωμανική…

• ⁽⁶⁾ Η νεοελληνική πολιτική ορολογία υστερεί φοβερά στο θέμα τής διάκρισης της δημοκρατίας ως πολιτικό και πολιτειακό σύστημα – δυστυχώς. Συγχέει την ελληνική δημοκρατία με την ρωμαϊκή res publica, έχοντας λησμονήσει τον αρχαιοελληνικό όρο πολιτεία (βλέπε μεταξύ άλλων και το Χρονικό 25. “Carthago Delenda Est!”, υποσημείωση 10).

● Υπάρχουν και εξ ιδίων βέλη πάνω στο θέμα αυτό, που, πάντως, κάθε άλλο παρά κεφαλαιώδες είναι. Πρόκειται, απλώς, για ζήτημα ευταξίας και ορθής ορολογίας. Ἰδοὺ η αφετηρία των σκέψεων του ελληνικής καταγωγής διευθυντή τού Γαλλικού Ινστιτούτου Μικρασιατικών Σπουδών, Στέφανου Γεράσιμου (Stéphane Yerasimos), σε κείμενό του σ’ ένα CD παλαιάς “οθωμανικής μουσικής”, με συνθέσεις, μεταξύ άλλων, του Δημητρίου Καντεμίρη, που κάθε άλλο παρά Οθωμανός ήταν:⁽⁷⁾

Δημήτριος Καντεμίρης σε ρουμάνικο γραμματόσημο

• ⁽⁷⁾ Άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών (φιλόσοφος, γλωσσολόγος, μουσικολόγος, συνθέτης, ιστορικός, εθνογράφος, γεωγράφος), ο Καντεμίρης, ως πρίγκιπας της Μολδαβίας, διδάχθηκε ελληνικά και λατινικά, κι εμπέδωσε τους κλασικούς. Ως όμηρος του σουλτάνου, έζησε στην Πόλη επί 23 χρόνια, φοιτώντας στη Μεγάλη τού Γένους Σχολή τού Πατριαρχείου, έγραψε περί μουσικής και συνέθεσε δικά του κομμάτια. Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί “οθωμανική” η μουσική τού ανθρώπου που – επιπλέον – πολέμησε κατά των Οθωμανών ως σύμμαχος του Μεγάλου Πέτρου στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1710–11;

“Το εγχείρημα της ερμηνείας τής οθωμανικής μουσικής με όργανα εποχής”, έγραψε ο Γεράσιμος, “προέκυψε από ένα απλό ερώτημα: γιατί να μην εφαρμοστεί η μέθοδος που ήδη ακολουθείται μ’ επιτυχία στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες, σε μια προσπάθεια ν’ ανακαλύψουμε ἐκ νέου το πνεύμα και το ύφος ερμηνείας τής οθωμανικής μουσικής τής χρυσής εποχής τού 17ου και 18ου αιώνα;”

Κωνσταντινούπολη / Από
το Βυζάντιο στην Istanbul,
του Στέφανου Γεράσιμου

● Η αυτοκρατορία που ιδρύθηκε με την κατάλυση του Βυζαντίου – της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρωμανίας – υπήρξε πράγματι Οθωμανική, αφού ελεγχόταν από αυτήν την φυλετική ομάδα. Είναι, όμως, επαρκής λόγος για να χαρακτηρίσουμε έτσι και τη μουσική τής μεταβυζαντινής Κωνσταντινούπολης; Η ένστασή μου οφείλεται στο εθνικό εννοιολογικό περιεχόμενο του όρου οθωμανικός, καθόσον σημαίνει τουρκικός. Αντίθετα, ο όρος βυζαντινός είναι υπερεθνικός, καθώς αναφέρεται ἐν γένει στο “ανατολικό τμήμα τής ύστερης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που, μετά από την πτώση τής Ρώμης, συνέχισε ως διάδοχός της μέχρι το 1453”. Και είναι γνωστό, πως ο πολιτισμός, και στις δυο αυτοκρατορίες, τη Βυζαντινή και την Οθωμανική, ήταν η κοινή συνισταμένη των εθνοτήτων που ζούσαν σε αυτές. Προσδιορισμό “εθνικό” έχουν μόνον οι πολιτισμοί που δημιούργησαν λαοί, οι οποίοι διακρίθηκαν για την πρωτοτυπία τής συμβολής τους στον ανθρώπινο πολιτισμό. Αν λ.χ. δεν υπήρξε φοινικικός πολιτισμός, καθώς οι Φοίνικες επηρεάστηκαν καταλυτικά από Αιγύπτιους, Μεσοποτάμιους κι Έλληνες, άλλο τόσο δεν υπήρξε και οθωμανικός. Αφήστε που, συγκριτικά με τους Οθωμανούς, ο ρόλος των Φοινίκων, ειδικά στη διάδοση του αλφαβήτου, ήταν πολύ πιο σημαντικός.

Διαφορές χριστιανισμού και Ισλάμ στις μεθόδους αφομοίωσης

ΣΕ ΑΛΛΟ ΜΗΚΟΣ ΚΥΜΑΤΟΣ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ο συνονόματος και συμπατριώτης τού Gheerbrant, ο Alain Daniélou, συνεργάτης τής UNESCO στο Διεθνές Μουσικό Συμβούλιο, που επιμελήθηκε εξαιρετικές εκδόσεις “μουσικής τού κόσμου” όπως: Unesco Collection: A Musical Anthology of the Orient· Musical Atlas· Musical Sources· και Anthology of Indian Classical Music / A Tribute to Alain Daniélou. Ως παραγωγός των ηχογραφήσεων του Καΐρου, Taqâsîm and Layâlî, με οργανικούς και φωνητικούς τροπικούς αυτοσχεδιασμούς, έκανε μια πολυσήμαντη σύνοψη που ξεκινά ὡς ἑξῆς:

Ο Alain Daniélou παίζοντας sitar (1987)

“Το μελωδικό σύστημα, που χαρακτηρίζει τους αραβόφωνους λαούς των χωρών γύρω από τις ανατολικές και νότιες ακτές τής Μεσογείου, είναι αποτέλεσμα μακράς εξέλιξης. Απορρέει από την προσαρμογή των αρχαίων συστημάτων των Ελλήνων, των Περσών, και των Αιγυπτίων, από τους Άραβες κατακτητές, που βαθμιαία εξελίχθηκε σε μια ενιαία κι εντελώς πρωτότυπη μουσική τέχνη.

“‘Ως τον 13ο αιώνα οι λόγιοι αναφέρονται σ’ ελληνικές θεωρίες, αλλά κατόπιν εμφανίζεται μια σαφώς ανεξάρτητη θεωρία, και μια καλλιεργημένη στην Αυλή των χαλίφηδων τέχνη, που γίνεται ολοένα πιο εκλεπτυσμένη και περίτεχνη. Ως τα τέλη τού 19ου αιώνα, αυτή η τέχνη συνέχιζε ν’ αναπτύσσεται υπό την επίδραση νέων περσικών και βυζαντινών στοιχείων, που είχαν αποκτήσει μεγαλύτερη απήχηση, λόγω της τουρκικής κυριαρχίας’ (d’Erlanger).”

“Το μελωδικό σύστημα των αραβόφωνων λαών τής Μεσογείου απορρέει από την προσαρμογή των αρχαίων συστημάτων Ελλήνων, Περσών, κι Αιγυπτίων”… “Ως τα τέλη τού 19ου αιώνα, αυτή η τέχνη αναπτυσσόταν υπό την επίδραση νέων περσικών και βυζαντινών στοιχείων.”
(Alain Daniélou, Rodolphe d’Erlanger)

Τούτο σημαίνει το εξής εκπληκτικό: ως τις παραμονές τής κατάρρευσης της αυτοκρατορίας τους, οι Οθωμανοί – τουλάχιστον όσον αφορά τη μουσική – συνέχιζαν να βρίσκονται υπό την επίδραση της αυτοκρατορίας που είχαν καταλύσει πριν από μισή χιλιετία! Επόμενο ήταν να επηρεάζονται και όλοι οι αραβόφωνοι λαοί που ήταν τότε υποτελείς των Οθωμανών στην περιοχή. Συνεπώς, οι βυζαντινοί ήχοι αντηχούσαν, έχοντας απήχηση σε ολόκληρη την έκταση της Μεσογείου: οι χριστιανοί, κυρίως στα δυτικά τής mare nostrum, δέχονταν επιδράσεις, διαμέσου του βυζαντινού εκκλησιαστικού μέλους, ως τον 11ο αιώνα, όταν δηλαδή, λόγω Σχίσματος, το γρηγοριανό μέλος κατέστη υποχρεωτικό για τους καθολικούς· ενώ στ’ ανατολικά, οι μουσουλμάνοι τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επηρεάζονταν εξίσου, όχι από το εκκλησιαστικό μέλος, βέβαια, αλλ’ από την πάλαι ποτέ κοσμική βυζαντινή μουσική.

Γυναίκα με τύμπανο, περίοδος Κατζάρων, Ιράν

Οι περσικές επιρροές μπορούν να θεωρηθούν φυσιολογικές, αφού οι Ιρανοί είχαν ήδη κατακτήσει την κρατική τους αυτοτέλεια. Τι να πεις, όμως, για τη βυζαντινή κοσμική μουσική, που έπαψε – υποτίθεται – να υφίσταται μόλις έσβησε από τον χάρτη το κράτος που την είχε γεννήσει; Πώς ήταν δυνατόν, στις παραμονές τού 20ού αιώνα, να επηρεάζει τη Μεσόγειο, διαποτίζοντάς την, μάλιστα, με “νέα” μουσικά στοιχεία;

Συνοψίζοντας αυτά που μας είπαν οι Alain Daniélou και Rodolphe d’Erlanger, καθώς και τους συνειρμούς που προκάλεσαν, το ιστορικό μοντέλο, το οποίο μας έρχεται κατά νου, είναι το εξής: οι Άραβες (ἤτοι οι προερχόμενοι από την Αραβία) καλλιεργήθηκαν, υιοθετώντας τους αρχαίους πολιτισμούς Ελλήνων, Περσών, κι Αιγυπτίων. Ήξεραν, συνεπώς, πως η αυτοκρατορία τους δεν θα κρατούσε για πολύ, αν δεν αφομοίωναν τους πολιτισμένους μεσογειακούς λαούς που είχαν κατακτήσει. Ήταν η απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για να διατηρήσουν το χαλιφάτο τους και να παραμείνουν επικεφαλής.

Οι Άραβες ήξεραν πως η αυτοκρατορία τους δεν θα κρατούσε πολύ
αν δεν αφομοίωναν τους κατακτημένους λαούς μέσω θρησκείας και γλώσσας, σπάζοντας τους δεσμούς αυτών των λαών με το ένδοξό τους παρελθόν. Χρειαζόταν ένας συνδυασμός κινήτρων και εξαναγκασμού…

Υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, αυτό ήταν δυνατόν να επιτευχθεί μέσω της θρησκείας, κατ’ αρχάς, και δευτερευόντως (χωρίς να είναι κάτι υποδεέστερο), της γλώσσας. Ήταν απολύτως αναγκαίο οι Άραβες να σπάσουν τους δεσμούς αυτών των αρχαίων λαών με το ένδοξό τους παρελθόν, παρακινώντας τους να ασπαστούν το Ισλάμ και – εἰ δυνατόν – να μιλούν αραβικά. Μόνον έτσι θα είχαν τον απόλυτο έλεγχο της αχανούς αυτοκρατορίας τους. Χρειαζόταν ένας συνδυασμός κινήτρων και εξαναγκασμού. Επρόκειτο σαφώς για μια τακτική μάλλον μετριοπαθή, σε σύγκριση μ’ εκείνην που είχε χρησιμοποιηθεί για τον εκχριστιανισμό των Ελλήνων με μια κατάφωρα βίαιη εκστρατεία, ἤτοι με μιαν ευρείας κλίμακας και διάρκειας αιματηρή γενοκτονία! (Βλέπε Χρονικά 23-24, Η γενοκτονία των Ελλήνων και Θρίαμβος του κρετινισμού).

Όταν οι Τούρκοι ανέλαβαν το χαλιφάτο, υιοθέτησαν την αραβική κουλτούρα, που είχε ξεπηδήσει ως αμάλγαμα από αυτούς τους αρχαίους πολιτισμούς. Σημειωτέον πως αυτή η σύνθεση άρχισε ν’ αποδίδει καρπούς μόνον κατά τον 13ο αιώνα – άρα, μετά από την πρώτη άλωση της Πόλης από Σταυροφόρους και Βενετούς το 1204. Ανάλογη πολιτισμική αναγέννηση δεν σημειώθηκε κατά την οθωμανική περίοδο. Να γιατί συνεχίζονταν οι επιρροές, με “νέα περσικά και βυζαντινά στοιχεία”, που εισέρεαν στην αυλική μουσική και τέχνη, ως τις τελευταίες μέρες τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ποια, ακριβώς, υπήρξε η οθωμανική συμβολή; Ήταν πολιτική μάλλον, παρά μουσική – μέσω εκείνης της εκτεταμένης κι ενιαίας περιοχής – παρέχοντας τη δυνατότητα στις επιρροές αυτές να έχουν μιαν ευρύτερη απήχηση, σε όλες τις περιοχές, ακόμη και τις πιο απόμακρες, της αυτοκρατορίας.

Σχολές αραβικής μουσικής – Τουρκική μουσική

Σαλάχ ελ Μαχντί

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΥΝΗΣΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΗ Σαλάχ ελ Μαχντί, που μίλησε το 1988 στο 3ο Διεθνές Μουσικολογικό Συμπόσιο των Δελφών, με θέμα Ρυθμοί, Τρόποι και Κλίμακες της Μουσικής τής Μεσογείου,⁽⁸⁾ η αραβική σχολή τής Εγγύς Ανατολής δέχθηκε επιρροές από την “τουρκοβυζαντινή” μουσική, που εκτείνεται από την Αίγυπτο ως τα Βαλκάνια και τον Καύκασο:

• ⁽⁸⁾ Το αγγλόφωνο κείμενο του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, για την εκεί Διεθνή μουσικολογική συνάντηση, αποδίδει τον ελληνικό μουσικό όρο τρόπος (mode) ως… manner! Κατά κάποιον… τρόπο, κανείς εκεί δεν εντόπισε το λάθος ώστε να το διορθώσει!

“Ο αραβικός πολιτισμός”, τόνισε, “αποτελεί αναπόσπαστο και σημαντικό τμήμα τού πολιτισμού τής Μεσογείου. Οι τρόποι τής αραβικής μουσικής ταξινομούνται σε τέσσερις μεγάλες σχολές:

“1. Η σχολή τού Μαγρέμπ: εκπροσωπείται από την αραβοανδαλουσιανή μουσική κληρονομιά, που εισήγαγαν εκεί οι Αραβοανδαλουσιανοί πρόσφυγες κατά τον 14ο και 15ο αιώνα. Η μουσική αυτή επιβιώνει σήμερα σε ολόκληρη τη Βόρεια Αφρική, παράλληλα με την παλαιά μουσική τού λιβυκού λαού αυτής της περιοχής.⁽⁹⁾

• ⁽⁹⁾ Λιβύη, στ’ αρχαία χρόνια, ονόμαζαν την περιοχή δυτικά τής κοιλάδας τού Νείλου, πάνω-κάτω το σημερινό Μαγρέμπ (Βόρεια Αφρική εκτός Αιγύπτου). Επίσης εννοούσαν την χώρα δυτικά της Αιγύπτου, αλλά και ολόκληρη την Αφρική, που ήταν ακόμη σχετικά άγνωστη. Κατά τον Ηρόδοτο, πρώτοι οι Φοίνικες έκαναν τον περίπλου τής “Λιβύης” (της Αφρικής) για λογαριασμό των Αιγυπτίων. Μιλώντας περί λιβυκού λαού, ο Μαχντί προφανώς αναφερόταν στους Βέρβερους και τους λοιπούς Μαγρέμπιους.

“2. Η σχολή τής Εγγύς Ανατολής: εκπροσωπείται από τη μουσική κληρονομιά τής Συρίας, του Λιβάνου, της Ιορδανίας, της Παλαιστίνης και, βέβαια, της Αιγύπτου. Ἐν μέρει, η ἐν λόγῳ σχολή έχει επίσης ασκήσει επιρροή στη Λιβύη και την Τυνησία, που συμμετέχουν έτσι σε δυο σχολές, αφού βρέθηκαν ανάμεσά τους. Η σχολή τής Εγγύς Ανατολής δέχθηκε επιδράσεις από την παλαιά τουρκοβυζαντινή μουσική, που εκτείνεται ως τις περιοχές των Βαλκανίων και του Καυκάσου.

“3. Η σχολή τής αραβοπερσικής μουσικής: εκπροσωπείται από την κληρονομιά των Αββασιδών, που δημιουργήθηκε στη μεγάλη τους πρωτεύουσα, τη Βαγδάτη. Αποτελεί τη μουσική πράξη στο Ιράκ, το Ιράν, και όλες τις [πρώην] σοβιετικές Πολιτείες [Δημοκρατίες] τής Κεντρικής Ασίας, φτάνοντας ως την περιοχή τής Κίνας.

“4. Η σχολή τής Αραβίας: περιλαμβάνει τη Σαουδική Αραβία, την Υεμένη, όλα τα Εμιράτα και το σουλτανάτο τού Ομάν, κι έχει υποστεί δυο επιδράσεις: την ινδική και την αφρικανική.”

Τώρα πλέον που είμαστε αρκούντως ενημερωμένοι, διαθέτοντας το αναγκαίο μέτρο σύγκρισης, έχουμε τη δυνατότητα να διασκεδάσουμε, απολαμβάνοντας τις σοφιστείες τού Bernard Mauguin:

“Γεννημένη στην σκιά τού Ισλάμ, η τουρκική κλασική μουσική, στην πρώιμη ιστορία της, συγχέεται με τις έντεχνες μουσικές παραδόσεις τής Περσίας και των αραβικών λαών. Αυτή η κοινή προέλευση υπήρξε η αιτία μιας μόνιμης παρεξήγησης, κι έτσι ελάχιστη διάκριση γίνεται ἐν γένει μεταξύ αυτών των ποικίλων μορφών μουσικής, που συνήθως συγκαταλέγονται κάτω από τον αόριστο τίτλο ‘ανατολική μουσική’.

“Ἐν τούτοις, όπως ακριβώς ένας ενημερωμένος ακροατής διακρίνει άνετα ένα έργο τού Bach από κάποιο τού Berlioz, δεν είναι δυνατόν να μπερδέψει το παίξιμο ενός Τούρκου μουσικού μ’ εκείνο ενός Άραβα ή Ιρανού. Η κλασική τουρκική μουσική διαθέτει τη δική της ξεχωριστή προσωπικότητα”…

Johann Sebastian Bach

Ώστε για τόσο τεράστιες διαφορές μιλάμε: για τις διαφορές τού Bach με τον Berlioz! Ποιος θα τολμούσε να διαφωνήσει; Πρόκειται, ωστόσο, για διαφορές εποχών, ανάμεσα σε δυο συνθέτες (ο ένας baroque, ο άλλος ρομαντικός) που δημιούργησαν στο ευρύ πλαίσιο της ίδιας παράδοσης, της δυτικής “κλασικής μουσικής”, κατά τη λεγόμενη περίοδο κοινής πρακτικής (baroque, κλασική, ρομαντική). Η διαφορά φυλετικής καταγωγής (Γερμανός / Γάλλος) προφανώς είναι ασήμαντη. Μα το ίδιο συμβαίνει και στη διάκριση ανάμεσα σε Τούρκους, Άραβες και Ιρανούς μουσικούς: αυτό που κυρίως τους διαφοροποιεί, ιδίως στην περίοδο πριν να δημιουργηθούν εθνικά κράτη, είναι επίσης η διαφορά εποχών. Εάν o Mauguin συνέκρινε τον Bach όχι με τον Berlioz, αλλά με τον Brahms, θα διαπίστωνε πως επίσης “διακρίνονται άνετα”. Με την σημαντική διαφορά πως η κοινή εθνική καταγωγή των δυο συνθετών (Bach και Brahms ήταν Γερμανοί) δεν θα τον βόλευε στους δικολαβισμούς του.

Η διαφορά Bach και Berlioz δεν είναι διαφορά γερμανικής
και γαλλικής μουσικής, αλλά baroque και ρομαντικής
(όπως και της διάνοιας απέναντι στη μετριότητα…)

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, αν στην θέση των Δυτικών θεωρητικών είχαμε Ανατολίτες, τα πράγματα μπορεί και να ήταν χειρότερα, αφού ο καθένας θα “διαλαλούσε την πραμάτεια” του. Ο Μαχντί λ.χ. μίλησε στους Δελφούς περί τουρκοβυζαντινής μουσικής, επειδή δεν ήταν Τούρκος. Γι’ αυτό και δεν έδωσε την δέουσα έμφαση στον ρόλο των Περσών θεωρητικών τής μουσικής, κάτι που έκανε, ως Ιρανός, ο Χορμόζ Φαρχάτ, ο οποίος με τη σειρά του “ξέχασε” τη συμβολή τής βυζαντινής μουσικής, για να την προβάλει κατόπιν, σε πρώτο πλάνο, ο Σίμων Καράς – και πάει λέγοντας…

Μια περίοδος Αναγέννησης και Διαφωτισμού είναι ζητούμενο ἐκ τῶν ὤν οὐκ ἄνευ στην Ανατολή – κάτι που σκόπιμα παρεμποδίζει η Δύση για τα καλά και συμφέροντά της. Και φοβάμαι πως τις επιδιώξεις αυτές εξυπηρετούν, με τον τρόπο τους, συνειδητά ή όχι, όσοι θεωρητικοί ἐκ τῆς Ἑσπερίας κολλούν στο δένδρο, και αρνούνται να δουν το δάσος ολόκληρο, (ή κολλούν στο δάχτυλο και δεν βλέπουν πως δείχνει το φεγγάρι), ἤτοι, κολλούν στο δευτερεύον – τις τοπικές διαφορές τής μουσικής – και υποβαθμίζουν το κύριο – τα ενιαία της χαρακτηριστικά. Είναι η κλασική συνταγή divide et impera! Ή μάλλον: διαίρει καὶ βασίλευε, καθώς ως πρώτος διδάξας φέρεται ο Φίλιππος ὁ Μακεδών…

Επόμενο Χρονικό 11. “ΘΡᾼΚΙΑ ΚΑΙ ΑΣΙΑΤΙΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ” ● “Βαρβάρων” Συμβολή στην Ελληνική Οργανοποιία και Οργανοπαιξία ● Αρχαιολατρία-Προγονοπληξία ● Ψαλτήρια και Πολύχορδα Όργανα ● Διαπασών, Αρμονία, Πολυφωνία ● Μουσική, Ποίηση, Έθνος ● Λαϊκή ή Λόγια Μουσική ● Ὕδραυλις ● Σταυροφορίες ● Στράβωνος Μουσική

• >> Χρονικο 11. “ΘΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΑΣΙΑΤΙΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ”
• << Χρονικο 9. TΟ ΠΕΡΙΩΝΥΜΟΝ ΤΡΙΧΟΡΔΟΝ