Χρονικό 23. Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Χρονικό 23. Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

/ENGLISH/ Chronicle 23. THE GENOCIDE OF THE HELLENES

● “Κάψιμο Βιβλίων, Θάψιμο Λογίων” ● Εμπρησμοί Βιβλιοθηκών ●
Σφαγή Θεσσαλονίκης ● Λεηλασία Δελφών ● Ισοπέδωση Σεραπείου και
Ναού τής Ἀρτέμιδος ● Νεκροσυλία τού Ἀλεξάνδρου ● The Darkening Age

του Μιχάλη Λουκοβίκα

.

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ: “πράξεις με στόχο τον μερικό ή ολικό αφανισμό
μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.”

(Σύμβαση ΟΗΕ για Πρόληψη και Καταστολή Εγκλημάτων Γενοκτονίας)

 

“Κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ Μεσαίωνος, ἐπὶ Οὐάλεντος, Οὐαλεντινιανοῦ καὶ Θεοδοσίου, συνεστήθη ἐν Ἀνατολῇ ἀληθὴς ‘Ἱερὰ Ἐξέτασις’, ἧς αἱ θηριωδίαι, αἱ καταπιέσεις καὶ αἱ σφαγαὶ δὲν ἔχουσί τι νὰ φθονήσωσιν εἰς τοὺς Ἱεροδικαστὰς τῆς Ἱσπανίας, οἵτινες ἄτομα μόνον κατεδίωκον ἐπὶ κακοδοξίᾳ, ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι ‘σωφρονισταὶ’ τῆς Ἀνατολῆς προὐτίθεντο νὰ ἐξαλείψωσιν ἀθρόους ἀπὸ τοῦ προσώπου τῆς γῆς πάντας τοὺς ἑλληνίζοντας ἤ φιλοσοφοῦντας”. (Ἐμμανουὴλ Ροΐδης)

.

Η ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ τής εξέλιξης, του Κάρολου Δαρβίνου, ακρογωνιαίος λίθος τής βιολογίας πλέον, δεν αφορά ανθρώπινες δημιουργίες, που υπάγονται, αντίθετα, στην… “τεχνητή επιλογή” (λογοκρισία), βάσει των ιδεολογικών προκαταλήψεων έναντι των μη κομφορμιστικών ιδεών. Ο “Μεγάλος Αδερφός”, κατά τα φαινόμενα, ήταν… πανταχού παρών, πολύ πριν από το 1984, του George Orwell, καίγοντας όχι μόνον βιβλιοθήκες ή βιβλία, αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, και τους ίδιους τους συγγραφείς – καθώς “εξάγνιζε” την κοινωνία, και ξαναέγραφε την “Ιστορία”…
Τα κίνητρα τέτοιων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας σπάνια είναι ξεκάθαρα πολιτικο-οικονομικά. Κρύβονται, κατά κανόνα, πίσω από κάποιο θρησκευτικό προσωπείο, ή μανδύα – ιδίως όταν η θρησκεία είναι μονοθεϊστική, ἤτοι ανταγωνιστική προς όλα τ’ άλλα συστήματα πίστης, αυταρχική, και, σίγουρα, εξουσιομανής. Ο αδιαμφισβήτητος “πρωταθλητής” στα ἐν λόγῳ εγκλήματα, ανάμεσα στις μονοθεϊστικές θρησκείες, είναι – σημειωτέον – ο χριστιανισμός. Ἰδοὺ ένας σύντομος απολογισμός τής πρώτης φάσης:

● 213–210 ΠΚΧ. Η εκστρατεία για “το κάψιμο βιβλίων και το θάψιμο λογίων”, στη δυναστεία Τσιν τής αρχαίας Κίνας, αποτελεί την επιτομή τού “πολέμου κατά της ελευθερίας τής σκέψης και του λόγου”, που μαίνεται ἀδιαλείπτως: τα Χρονικά όλα, εκτός από τα επίσημα, τα Κλασικά τής Ποίησης και της Ιστορίας, τα έργα τού Κομφούκιου, ή και άλλων σχολών, έπρεπε να καούν, και όποιος αναφερόταν στα κείμενα αυτά, να εκτελείται. Πάνω από 460 λόγιοι, ή 1200, σύμφωνα με άλλη καταμέτρηση, θάφτηκαν ζωντανοί. Σύντομα, η εκστρατεία οδήγησε σ’ εξεγέρσεις, κι έτσι, η απώλεια ιστορικών κειμένων συνεχίστηκε: η πρωτεύουσα λεηλατήθηκε και κάηκε το 206 ΠΚΧ, καταστρέφοντας επίσης τα “εγκεκριμένα” έργα, που φυλάσσονταν στην αυτοκρατορική βιβλιοθήκη.

● 53 ΚΧ. Ο Σαούλ (Παύλος) τής Ταρσού συνδύασε το κήρυγμά του στην Έφεσο με το κάψιμο βιβλίων. Το επεισόδιο εκθειάστηκε τόσο (βλέπε λ.χ. πίνακες των Eustache Le Sueur, Lucio_Massari, Pieter Coecke van Aelst, κ.ά.) ώστε ενέπνευσε τους φασίστες, που το μιμήθηκαν. Πράξεις των Αποστόλων, 19: “Υπολόγισαν την αξία [των βιβλίων που κάηκαν] και διεπίστωσαν πως έφτανε τις πενήντα χιλιάδες αργύρια” = πάνω από 20 εκατομμύρια €!

“Το κάψιμο βιβλίων και το θάψιμο λογίων”: ύστερη δυναστική απεικόνιση

● ±160 ΚΧ. Το βιβλίο τού Ἐπίκουρου, Ἑδραῖαι πεποιθήσεις, έγινε παρανάλωμα του πυρός σε αγορά τής Παφλαγονίας, μ’ εντολή ενός τσαρλατάνου προφήτη. Ήταν ένα “πρώτο δείγμα γραφής”, για το τι, όντως, θα επακολουθούσε, μόλις αυτοί οι τσαρλατάνοι αναρριχούνταν στ’ ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας…

● Δεκαετία 170 ΚΧ. Περιγράφοντας την Βίβλο ως “άχρηστο σκουπιδαριό”, “ένας Έλληνας διανοούμενος, ὀνόματι Κέλσος, εξαπέλυσε μνημειώδη… επίθεση κατά της νέας θρησκείας”, σημειώνει η Catherine Nixey στην τεκμηριωμένη της μελέτη, The Darkening Age / The Christian Destruction of the Classical World – ἐξ οὗ οι πολλές και μακροσκελείς μας παραπομπές, στο προηγούμενο, στο παρόν και στο επόμενο Χρονικό. “Ο Κέλσος δεν δείχνει απλώς την περιφρόνησή του· ανησυχεί μήπως αυτή η θρησκεία – που την θεωρεί βλακώδη, κακόβουλη και χυδαία – εξαπλωθεί ακόμη περισσότερο και… βλάψει την Ρώμη. Πάνω από 1500 χρόνια αργότερα, ο Άγγλος ιστορικός τού 18ου αιώνα, Edward Gibbon, κατέληξε σε ανάλογα συμπεράσματα, κατηγορώντας απερίφραστα τους χριστιανούς ως συνυπεύθυνους για την πτώση τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας… Η Εκκλησία έβαλε πάραυτα το έργο του, Παρακμή και πτώση τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στον Index Librorum Prohibitorum, τον κατάλογό της των απαγορευμένων βιβλίων.⁽¹⁾ Ακόμη και στην φιλελεύθερη Αγγλία, η ατμόσφαιρα έγινε έντονα εχθρική προς τον ιστορικό.”⁽²⁾

• ⁽¹⁾ Ενημερώνοντας τον κατάλογο (1900), ο πάπας Λέων ΙΓ’ τόνισε: “Είναι εντελώς απαράδεκτο να υποστηρίζουμε, να υπερασπιζόμαστε ή να επιτρέπουμε την ελευθερία της σκέψης, του λόγου… λες και αυτά τα δικαιώματα δίνονται στον άνθρωπο από την Φύση”!

• ⁽²⁾ Μα και στον 20ό αιώνα, “η ταινία τού 1979, Life of Brian [Ένας προφήτης… μα τί προφήτης!, των Monty Python, που παρωδεί την ζωή τού Ιησού], απαγορεύτηκε σε διάφορες χώρες.” (C. Nixey)

Η Βιβλιοθήκη του Κέλσου στην Έφεσο (2ος αι. ΚΧ), η τρίτη μεγαλύτερη στον ρωμαϊκό κόσμο μετά από εκείνες της Αλεξανδρείας και της Περγάμου, ήταν το ταφικό μνημείο τού Τιβέριου Ἰούλιου Κέλσου Πολεμαιανοῦ, κυβερνήτη τής Μικράς Ασίας. Η βιβλιοθήκη, ένα αρχιτεκτονικό θαύμα,
και οι 12.000 πάπυροί της, κάηκαν από βάρβαρους Γότθους χριστιανούς, που κατέστρεψαν και
τον υπέροχο ναό τής Ἀρτέμιδος της πόλης, ένα από τα 7 θαύματα της αρχαιότητας (262 ΚΧ).
Η πρόσοψη της βιβλιοθήκης αναστηλώθηκε στη δεκαετία τού 1970.

● Ωστόσο, οι Κέλσος και Gibbon είχαν δίκαιο: “Τι γίνεται… αν τόσο ο Θεός όσο και ο Καῖσαρ διεκδικήσουν το ίδιο πράγμα; Ε, τότε, έλεγαν οι μεγάλοι διανοητές τού πρώτου χριστιανικού αιώνα, ο Θεός προηγείται. Όπως το έθεσε ο Αυγουστίνος, αν ο νόμος τού Θεού παρεκκλίνει από τον ρωμαϊκό νόμο, τότε η Ουράνια Πόλη και οι κάτοικοί της θα είναι υποχρεωμένοι ‘να εναντιωθούν και να γίνουν ενοχλητικοί σε όσους σκέφτονται διαφορετικά’… Στο ανώτατο επίπεδό της, η Εκκλησία άρχιζε ν’ αμφισβητεί την κρατική εξουσία. Ρωμαίοι παρατηρητές είχαν από καιρό σημειώσει την τάση των χριστιανών να θεωρούνται υπεράνω τού νόμου… ‘Δεν υφίσταται έγκλημα για όσους έχουν τον Χριστό’, διακήρυσσε ο Σενούτιος… Ένας φόνος που διαπράττεται χάριν τού Θεού δεν είναι όντως έγκλημα αλλά ‘προσευχή’… Καθώς ο χριστιανισμός αποκτούσε περισσότερη εξουσία, οι πράξεις αμφισβήτησης γίνονταν όλο πιο θρασείς. Δικαστήρια στ’ ανατολικά τής αυτοκρατορίας διαταράσσονταν από απειλητικές ομάδες μελανοχιτώνων μοναχών, κραυγάζοντας ψαλμούς… Οι μοναχοί – δίχως όνομα, δίχως ρίζες, δίχως δυνατότητα να εντοπιστούν – ήταν σε θέση να διαπράττουν ωμότητες σχεδόν με ασυλία… Ακόμη και ο Θεοδόσιος, που ήταν ολόψυχα χριστιανός, παρατήρησε χαμηλόφωνα: ‘οι μοναχοί διαπράττουν πολλά εγκλήματα’.” Ενώ ο Gibbon, παρομοιάζοντας τους μοναχούς με “μια φάρα βρομιάρικων ζώων”, έγραψε: “Σε όλες σχεδόν τις επαρχίες τού ρωμαϊκού κόσμου, ένας στρατός φανατικών, δίχως εξουσία και δίχως πειθαρχία, προσέβαλλε τους ειρηνικούς κατοίκους· τα συντρίμμια των ωραιότερων κτηρίων τής αρχαιότητας δείχνουν ακόμη τις λεηλασίες εκείνων των βαρβάρων.”

● Η Catherine Nixey ξεκινά την δραματική της αφήγηση από την Παλμύρα τού 385 ΚΧ. Οι ίδιες σκηνές εκτυλίχθηκαν στην πόλη τής Ζηνοβίας, τη “νύμφη τής ερήμου”, δυστυχώς και στις μέρες μας, πρωτοστατούντων των τρομοκρατών τού “Ισλαμικού Κράτους”. Αυτό, όμως, που συνέβη τώρα σε μια μόνον περιοχή τής Συρίας, ή σε μια χώρα, το Αφγανιστάν, από τους Ταλιμπάν, επρόκειτο να εξαπλωθεί τότε σε μιαν ολόκληρη αυτοκρατορία και να διαρκέσει αιώνες:

Η ειρωνεία είναι ότι στόχος των νέων φανατικών ήταν και πάλι η Αθηνά: το άγαλμα της Al-lāt, που ταυτίζεται με τη θεά της Σοφίας (καταστράφηκε το 2015). Το ίδιο και το λιοντάρι που στεκόταν στην είσοδο του ναού. (Δίπλα της μια απεικόνιση του Ασκληπιού). Άλλα εγκλήματα του ISIS: η μνημειακή αψίδα στην κιονοστοιχία τής Παλμύρας (2015). Το Τετράπυλον (2017). Το θέατρο, που έγινε “θέατρο” εκτελέσεων (2017). Ο ναός τού Baal Shamin, κλπ.

“Οι καταστροφείς βγήκαν από την έρημο. Η Παλμύρα θα πρέπει να τους περίμενε: εδώ και χρόνια, σπείρες γενειοφόρων, μελανοχιτώνων λεηλατητών ζηλωτών, οπλισμένων μ’ ελάχιστα εκτός από πέτρες, σιδερόβεργες και μια σιδηρᾶ αίσθηση ορθότητας, τρομοκρατούσαν τ’ ανατολικά τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτές οι επιθέσεις ήταν πρωτόγονες, βάναυσες, και πολύ αποτελεσματικές. Οι άντρες αυτοί κινούνταν σαν αγέλες – κατόπιν σαν σμήνη, που αριθμούσαν ως και πεντακόσια άτομα – και όπου πήγαιναν ακολουθούσε ολοκληρωτική καταστροφή. Στόχοι τους ήταν οι ναοί… Μεγάλοι πέτρινοι κίονες, που έστεκαν για αιώνες, σωριάζονταν σ’ ένα απόγευμα. Αγάλματα… έμεναν με ακρωτηριασμένα πρόσωπα. Ναοί κατέρρεαν σε μια μόλις ημέρα… Σε αυτήν την ατμόσφαιρα, ο ναός τής Ἀθηνᾶς στην Παλμύρα ήταν προφανής στόχος… Ο ‘θρίαμβος’ του χριστιανισμού είχε αρχίσει.”

● “Σήμερα”, παρατηρεί η Nixey, “σχεδόν κανείς δεν ξέρει τον Κέλσο και ακόμα πιο λίγοι τον έχουν διαβάσει… Το έργο του απλούστατα εξαφανίστηκε… Όλα σχεδόν τα στοιχεία του έχουν χαθεί, μαζί και τα ονόματά του, εκτός από το τελευταίο… Η μακρά και άθλια πρακτική τής λογοκρισίας είχε αρχίσει… Ο Κέλσος κατηγορούσε τους χριστιανούς ότι στοχεύουν στην ἰδιωτεία [ηλιθιότητα] όταν προσηλυτίζουν… Η έλλειψη παιδείας κάνει όσους τους ακούν ευάλωτους στο δόγμα, υποστήριζε. Οι χριστιανοί ‘δεν θέλουν να αιτιολογούν αυτό που πιστεύουν και χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως «Πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα», και «Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε»’… Επίσης διακηρύσσουν πως ‘Η σοφία σε αυτήν την ζωή είναι κακό πράγμα, η μωρία καλό’ – μια σχεδόν ακριβής παραπομπή στην Επιστολή [τού Παύλου] προς Κορινθίους… Γι’ ανθρώπους μορφωμένους σαν τον Κέλσο… αυτό ήταν αδιανόητο: στην ελληνική φιλοσοφία, η πίστη ήταν η κατώτερη μορφή γνωστικής λειτουργίας.”

Ο χριστιανισμός δεν υπήρξε ποτέ ιδεολογία απελευθέρωσης

● Οι χριστιανοί ιθύνοντες ίσως να “στόχευαν στην ιδιωτεία προσηλυτίζοντας”, όμως οι ίδιοι κάθε άλλο παρά… “ιδιώτες” ήταν, επιλέγοντας ως ιδεώδη ομάδα στόχευσης (target group) την “τεράστια πλειονότητα της αυτοκρατορίας – ίσως το 80-90% των ανδρών, κι ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών, [που] ήταν αγράμματοι”. Οι χριστιανοί τούς επέλεγαν γιατί ήταν “οἱ πολλοί”, όχι όμως για να τους αναβαθμίσουν (λ.χ. με “ψωμί, παιδεία, ελευθερία!”), αλλά για να υποβαθμίσουν όλη την κοινωνία στο επίπεδό τους. Ο χριστιανισμός δεν υπήρξε ποτέ ιδεολογία απελευθέρωσης· ακριβώς το αντίθετο:

Το σκλαβοπάζαρο, του Gustave Boulanger (±1882). Στα ρωμαϊκά χρόνια, το
“εμπόρευμα” ήταν πολυφυλετικό. Ο ρατσισμός θα εμφανιζόταν αργότερα…

“Πολλοί από εκείνους που ξεκινούσαν για τους λόφους” να γίνουν μοναχοί, γράφει η Nixey, “ήταν φτωχοί και αγράμματοι. Μερικοί ήταν και δούλοι – προς μεγάλον εκνευρισμό των χριστιανών ανωτέρων τους. Αργότερα, οι Nietzsche κι Engels θα εξίσωναν τον χριστιανισμό και τις αξίες του με τους δούλους και την ηθική τους – αλλ’ αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε κανείς δεν το είπε στους χριστιανούς αυτής της περιόδου με τη μεγαλύτερη επιρροή. Δεν είχαν κανένα πάρε-δώσε με τέτοιες επικίνδυνα επαναστατικές ιδέες, όπως η χειραφέτηση των δούλων. Οι ανώτεροι κληρικοί κάθε άλλο παρά ενθάρρυναν την απόδραση των χριστιανών δούλων, αλλ’ αντίθετα καταφέρονταν με δριμύτητα εναντίον οιουδήποτε προσπαθούσε να αποδράσει από τα μοιραία δεσμά του, και να εξαφανιστεί στην έρημο, ώστε να σκλαβωθεί σε κάτι πιο θείο. Όταν κάποιος επίσκοπος συμβούλευσε τους δούλους να εγκαταλείψουν τους αφέντες τους και να γίνουν ασκητές, έφριξε η Εκκλησία και τον αφόρισε πάραυτα. ‘Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ’, τόνιζε ένας Κανόνας των Αγίων Αποστόλων, ‘οτιδήποτε φέρνει θλίψη στους κυρίους των δούλων’… Στον 4ο αιώνα εμφανίστηκε και ο Άγιος Θεόδωρος. Ειδικότητά του ήταν η εξεύρεση των δούλων που η τύχη τους αγνοείτο. Κοιμηθείτε στον τάφο τού Αγίου Θεοδώρου και… θα εμφανιστεί στ’ όνειρό σας για να σας δείξει πού κρύβεται ο ατίθασος δούλος.” (Μετά η Εκκλησία θα εισπράξει τα εύρετρα!)

Από αυτήν την οπτική γωνία, οι αναλογίες ανάμεσα στον χριστιανισμό και τον φασισμό, εκτός από τις ίδιες μεθόδους, γίνονται πιο εμφανείς. Και οι δυο, αν και είναι συστημικοί, δελεάζουν και παγιδεύουν τους υποπρονομιούχους. Περισσότερα για τις σχέσεις χριστιανισμού και δουλείας στο επόμενο Χρονικό.

Λόγιος σε σαρκοφάγο, 180-200 ΚΧ

“Μερικές δεκαετίες αφότου ο Κέλσος έγραψε το έργο του Ἀληθὴς Λόγος, μια ακόμη πιο μνημειώδης επίθεση εκδηλώθηκε κατά της χριστιανικής πίστης από κάποιον άλλον Έλληνα φιλόσοφο”, συνεχίζει η Nixey. “Όμως τ’ όνομά του, όπως του Κέλσου, έχει παντελώς ξεχαστεί. Τον έλεγαν Πορφύριο και η επίθεσή του ήταν καταλυτική: τουλάχιστον 15 βιβλία [Κατὰ Χριστιανῶν]… Στόχευε την Παλαιά Διαθήκη κι έβλεπε με περιφρόνηση την τυφλή πίστη των χριστιανών… Ο Κωνσταντίνος, ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας… ανακοίνωσε ότι [τα ἐν λόγῳ βιβλία] καταστράφηκαν. Με την ίδια επιστολή του, κατέστησε τα έργα τού αιρετικού Άρειου παρανάλωμα του πυρός, λέγοντας πως όποιος συλλαμβάνεται με κάποιο από τα βιβλία αυτά, θα θανατώνεται. Έναν αιώνα περίπου αργότερα, το 448 μ.Χ., κάηκαν ξανά τα βιβλία τού Πορφύριου… με διαταγές των Θεοδοσίου Β΄ και Ουαλεντινιανού Γ΄.”

Η ψυχοπαθολογία των χριστιανών

● Η χριστιανική αντεπίθεση στον Κέλσο έγινε ύστερα από καμιά ογδονταριά χρόνια με την υπογραφή τού Ωριγένη: χάρη στο κείμενό του, ξέρουμε τώρα τι έλεγε ο Ἀληθὴς Λόγος… Στο μεταξύ, ο Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς διατύπωσε έναν χριστιανικό οδηγό στο εγχειρίδιό του, Παιδαγωγός (εντελώς ακατάλληλος ο τίτλος), αποκαλύπτοντας με πολύ ανησυχητικό τρόπο την ψυχοπαθολογία των χριστιανών ιθυνόντων ακόμη και πριν ν’ αναρριχηθούν στα κλιμάκια της εξουσίας. Διαβάζοντας την Catherine Nixey, μας πιάνει ανατριχίλα:

“Όπως έγραψε ο Κλήμης, ο Κύριος είπε: ‘Θ’ ακονίσω το ξίφος μου και θ’ αποδώσω δικαιοσύνη στους εχθρούς μου, και θα εκδικηθώ εκείνους που με μισούνε. Θα μεθύσω τα βέλη μου με αίμα, και το ξίφος μου θα καταβροχθίσει σάρκα από το αίμα των πληγωμένων’.” (Ποιος, διάολε, ήταν εκεί – και πού; – για ν’ ακούσει αυτόν τον σαδιστή και να καταγράψει την ρήση του;) “Ο Κλήμης,” τονίζει επίσης η Nixey, “με κάθε επισημότητα, με παραγράφους γαρνιρισμένες με συχνές απειλές από τις γραφές, συμβούλευε τους πιστούς για κάθε πτυχή τής καθημερινότητάς τους, από το τι επιτρέπεται να τρώνε και να πίνουν ως και το τι να φορούν· από το πώς να χτενίζουν τα μαλλιά τους ως και το τι επιτρέπεται να κάνουν στο κρεβάτι.⁽³⁾ Στον… οδηγό του, λογόκρινε σχεδόν κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.”

• ⁽³⁾ Ιεροκήρυκες: “Το σεξ μεταξύ συζύγων επιτρέπεται, μα δεν πρέπει ν’ απολαμβάνεται.” (! C.N.)
  

Νωπογραφία από το Ἡράκλειον (δίπλα
στην Πομπηία) με σκηνή συμποσίου

Δυο αιώνες αργότερα, “ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβούλευε ν’ αποφεύγονται τα δείπνα παντελώς και να προτιμώνται οι κηδείες. [!] ‘Καλύτερα’, βροντοφώναζε, ‘να πηγαίνετε εκεί όπου υπάρχει κλάμα, θρήνος, στεναγμοί, άγχος και πολλή θλίψη, παρά εκεί όπου υπάρχει ο χορός, τα κύμβαλα, και το γέλιο, η πολυτέλεια, και πολύ φαγητό και ποτό’… Η επαφή με γυναίκες κάθε είδους,” προειδοποιούσε, “είναι κάτι που θα πρέπει να το φοβάστε και, εἰ δυνατόν, να το αποφεύγετε παντελῶς.” (!) Μα “όλος χαρά παρατηρούσε: ‘Η παράδοση των προγόνων… η τυραννία τής χαράς, [!] οι καταραμένες γιορτές… έχουν εξαλειφθεί’: Οι παγανιστικές γιορτές, με το κέφι, τις διασκεδάσεις, τους χορούς, είχαν απαγορευτεί. Το 407,” που ο Ιωάννης πέθανε, “όποιος δήλωνε υπεύθυνος παγανιστικών γιορτών, κατά τον νόμο, εκτελείτο”.⁽⁴⁾

• ⁽⁴⁾ “Ο προβοκάτορας ιεροκήρυκας Ιωάννης ‘Χρυσόστομος’,” ο superstar τής εποχής, “ήταν τόσο χαρισματικός, ώστε πλήθη χριστιανών συνωστίζονταν… για να τον ακούσουν να μιλάει, με τα μάτια του ν’ αστράφτουν, κι έπειτα, με την τελευταία του λέξη, ν’ αποχωρεί αμέσως – ‘σαν να έδινα ρεσιτάλ’, όπως έλεγε, με σαφή έλλειψη καλογερικής ταπεινότητας.” (C.N.)

“Στην γραμματεία ενός νεόκοπου σαδιστικού είδους, οι χριστιανοί συγγραφείς περιέγραφαν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια τι περίμενε εκείνους που δεν θα συμμορφώνονταν πρὸς τὰς ὑποδείξεις… Οι τιμωρίες για τους αμαρτωλούς ήταν αποτρόπαιες… Η Αποκάλυψη του Πέτρου πανηγυρίζει τόσο, στίχο τον στίχο, για το τί συμβαίνει στην Κόλαση, που σου πιάνεται το στομάχι. Ο αναγνώστης οδηγείται σ’ ένα σατανικό σαφάρι, όπου οι ποινές για διάφορα αδικήματα επισημαίνονται με τρόπο απολαυστικό… Ούτε τα παιδιά γλυτώνουν”…⁽⁵⁾

• ⁽⁵⁾ Να τι μοιράζει τώρα (Απρίλης 2019) εκκλησία τής Λέσβου σε μαθητές δημοτικού – ολόκληρο κατεβατό, με τίτλο Παιδικός οδηγός εξομολογήσεως (“αμαρτιών”)… Πάρτε απλώς μια ιδέα:

● “Μήπως σου αρέσει ν’ ακούς τραγούδια κοσμικά τού ραδιοφώνου; (…)
● “Μήπως πηγαίνεις σε θέατρα και κινηματογράφους; (…)
● “Μήπως πηγαίνεις στα πάρτυ και χορεύεις αμαρτωλούς χορούς; (…)”
Τέλος δεν έχουν οι παιδικές “αμαρτίες”, ταξινομημένες κατά είδος, σε αμέτρητα κεφάλαια…

Ο Οἰδίπους και η Σφίγξ, του Gustave Moreau

“Το θέατρο το αποστρέφονταν ως καταφύγιο βλάσφημης βρομιάς. Ό,τι οι Έλληνες θεωρούσαν πολιτισμένο – ακόμη κι εκπολιτιστικό – οι χριστιανοί ιεροκήρυκες το διέσυραν ως ‘αχρειότητα’, ‘αρρώστια’ και ‘ακόλαστη αφροσύνη’… Τα πάντα γύρω από το θέατρο ήταν… του Διαβόλου. Το θέατρο… ήταν τόπος λαγνείας και μέθης, μια ‘ακρόπολη κάθε είδους χυδαιότητας’. Τα ‘βδελύγματα’ που συνέβαιναν ἐπὶ σκηνῆς ήταν ‘άνομη διαφθορά’ προκειμένου να μολύνει τ’ αυτιά και τα μάτια των θεατών… Οι τραγωδίες αιματηρές, οι κωμωδίες ακόλαστες. Οι ηθοποιοί πόρνοι και πόρνες: οι χριστιανοί συχνά-πυκνά αντικαθιστούσαν τις λέξεις ‘ηθοποιός’ και ‘χορευτής’ με τη λέξη ‘πόρνος’. Το ίδιο το θέατρο ήταν ‘ο ναός τής λαγνείας για πορνεία’. Σχεδόν κάθε είδος παράστασης ήταν… μολυσμένο από σατανισμό… Ένας ιεροκήρυκας καυχιόταν πως οι χριστιανοί έκαναν κομμάτια τις φλογέρες των ‘μουσικών των δαιμόνων’… Η μουσική που χόρευαν θεωρήθηκε επικίνδυνη, επειδή μπορεί να διώξει τις αισθήσεις των ανθρώπων, και να τους μαγέψει, σέρνοντάς τους σε μια φρενίτιδα λαγνείας… Καθώς εξηγούσε όλος χαρά ο Τερτυλλιανός, όλοι οι κακούργοι θα γίνουν παρανάλωμα του πυρός τής εκδίκησης τού Κυρίου – και αυτός, με τους προσφιλείς του, υπάκουους χριστιανούς, θα είναι εκεί απολαμβάνοντας το θέαμα. Τί ανάγκη έχουμε τώρα για θέατρο ή ιππόδρομο;, αναρωτιόταν. Αφού για τους πιστούς χριστιανούς υπάρχουν ‘άλλα θεάματα που θα έρθουν – εκείνην την ημέρα τής Τελικής Κρίσεως, όταν η γηραιά εποχή τού κόσμου και όλες οι γενεές της θα ριφθούν εἰς τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον’.”

Κωνσταντίνος: Γενοκτονίας Πράξη Α’ – Διωγμοί εἰς τὸ διηνεκές

● 313 ΚΧ. Το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας, που υιοθέτησε ο “Μέγας” Κωνσταντίνος, ο “Άγιος”, αφορούσε την προστασία των χριστιανών, αλλά, τελικά, φαίνεται πως θεσπίστηκε αποκλειστικά και μόνον για εκείνους. Μιμούμενος το παράδειγμα του Γαλέριου, που μόλις πριν από δυο χρόνια είχε ανάλογη πρωτοβουλία, ο αυτοκράτορας επεδίωκε την εδραίωση της ειρήνης (τής Pax Romana), κάτι που δεν είχε επιτευχθεί με τους διωγμούς κατά των χριστιανών. Ωστόσο, ήταν μάλλον… μαμμόθρεφτος – η μητέρα του, η Ελένη, ήταν φανατική χριστιανή. Έτσι, αντί να επιβάλει την απαρέγκλιτη εφαρμογή τής ανεξιθρησκίας, υπήρξε κάθε άλλο παρά αμερόληπτος: λ.χ. οι αρχαίοι θεοί στα νομίσματά του αντικαταστάθηκαν από χριστιανικά σύμβολα, όπως είναι το σύμπλεγμα “ΧΡ”, που το είχε και στο λάβαρό του. Ήταν, λοιπόν, επόμενο οι διωγμοί να συνεχιστούν· είχαν απλώς αλλάξει οι ρόλοι: διώκτες ήταν πλέον οι πρώην διωκόμενοι. Ήταν, επίσης, επόμενο, οι νέοι διωγμοί να είναι πολύ πιο άγριοι, αλλά κι αιματηροί, και ν’ αποκτήσουν τεράστια έκταση ή και διάρκεια (εἰς τὸ διηνεκές), γιατί απλούστατα, οι χριστιανοί ιθύνοντες, που βρέθηκαν σε θέση ισχύος, ήταν πλέον αντιμέτωποι με τη συντριπτική πλειονότητα των υπηκόων τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι παρέμεναν πιστοί στους πατροπαράδοτους θεούς.⁽⁶⁾ Η ειρωνεία τής ιστορίας γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, αν πάρουμε υπόψη πως οι διωγμοί, επιπλέον, πολλαπλασιάστηκαν, επειδή το χριστιανικό ιερατείο, μόλις νομιμοποιήθηκε, άρχισε το… αλληλοφάγωμα! Ήδη από το 313, έτος τού διατάγματος, ως το 317, επίσκοποι εξαπέλυαν μύδρους κατά επισκόπων στην Καρχηδόνα, ώσπου, ἐν τέλει, επεδίωξαν τη διαιτησία τού Κωνσταντίνου. Έγιναν τρία εκκλησιαστικά συμβούλια και δυο δίκες, μέχρι να κριθεί η μια τάση (του Δονάτου) σχισματική, με συνέπεια να κατασχεθεί η περιουσία της και να εξοριστούν οι κληρικοί της.

Τα μαργαριτάρια τής Αφροδίτης,
του Herbert James Draper (1907)

• ⁽⁶⁾ “Οι χριστιανοί τότε μειοψηφούσαν σαφέστατα. Υπολογίζεται πως αποτελούσαν ποσοστό τόσο μικρό όσο το 7-10% τού συνολικού πληθυσμού τής αυτοκρατορίας.” (C.N.)

“Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος αυτοανακηρύχτηκε ακόλουθος του Χριστού. Υπό την αιγίδα του, η Εκκλησία πολύ σύντομα απαλλάχθηκε από την φορολογία και η ιεραρχία της άρχισε ν’ ανταμείβεται πλουσιοπάροχα. Οι επίσκοποι πληρώνονταν με ποσά πενταπλάσια των καθηγητών, εξαπλάσια των γιατρών – αντίστοιχα ως κι ενός τοπικού κυβερνήτη. Αἰωνία ἀπόλαυσις στην επόμενη ζωή, γραφειοκρατική προαγωγή στην παρούσα. Τι άλλο θα μπορούσε κανείς να επιθυμήσει;”, σχολιάζει με περισσή ειρωνεία η Catherine Nixey.

● 325-326. Ο αυτοκράτορας διέταξε το γκρέμισμα ενός ναού τής Ἀφροδίτης στην Ιερουσαλήμ, για την ανέγερση εκεί της εκκλησίας τού Παναγίου Τάφου. Στο μεταξύ, είχαν καταστραφεί τα ελληνικά ιερά στον Άθω, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν, πολλοί άλλοι αρχαίοι ναοί πυρπολήθηκαν, λεηλατήθηκαν, ισοπεδώθηκαν, και στα ερείπιά τους ορθώθηκαν ναοί χριστιανικοί. Σύντομα, η όλη “επιχείρηση” έγινε “νόμιμη”, με διαταγές τού βασιλιά – που είχε άλλωστε φροντίσει να μην υπάρχουν παγανιστικοί ναοί στη νέα πρωτεύουσα.

Εκείνη την εποχή, γράφει η Nixey, “οι μεγάλοι ρωμαϊκοί κι ελληνικοί ναοί – κατά τα λεγόμενα του Ευσέβιου τουλάχιστον – διερράγησαν, κι έπειτα τ’ αγάλματά τους μεταφέρθηκαν έξω και ακρωτηριάστηκαν. Υπάλληλοι ‘αφαίρεσαν πελεκίζοντας το υλικό που φαινόταν χρήσιμο, το καθάρισαν λιώνοντάς το στην φωτιά’, και μετά έριξαν το πολύτιμο μέταλλο στο δημόσιο ταμείο… Ο Κωνσταντίνος, όπως θα έλεγε περιφρονητικά ο ανιψιός του, ο ‘αποστάτης’ [ή και ‘παραβάτης’] αυτοκράτορας, ο Ἰουλιανός,⁽⁷⁾ ήταν ‘τύραννος με μυαλό τραπεζίτη’… Δημιουργήθηκε τότε μια αγορά έργων τέχνης λεηλατημένων από χριστιανούς… που άρχισαν ν’ ανασηκώνουν με μοχλούς, να βγάζουν και να πουλούν αγάλματα τα οποία ήταν ιδιαίτερα μεγάλης αξίας. Όπως πικρόχολα σχολίασε ο Έλληνας ποιητής Παλλαδᾶς, βλέποντας κάποια υπέροχα αγάλματα θεών αραδιασμένα στο σπίτι ενός πλούσιου χριστιανού: ‘οι κάτοικοι του Ὀλύμπου, έχοντας γίνει χριστιανοί, ζουν εδώ ανενόχλητοι· γιατί εδώ, τουλάχιστον, θα γλυτώσουν το καζάνι που τους λιώνει για πενταροδεκάρες’.”

• ⁽⁷⁾ Ιουλιανός, ο “Φιλόσοφος”, για τους μεν, ο “Παραβάτης” ή “Αποστάτης”, για τους δε, ανάλογα με τις φιλοσοφικές ή θρησκευτικές αντιλήψεις και προτεραιότητες κάθε συστήματος αξιών…

Μα οι πρώτοι χριστιανοί ούτε “τραπεζίτες” ήταν, ούτε πλούσιοι έμποροι· ήταν άνθρωποι αδαείς και “ιδιώτες” – ανάμεσά τους και κάποιοι αυτοκράτορες:

“Όπως δηκτικά παρατήρησε ο Ιουλιανός, ενώ ο Κωνσταντίνος λήστευε τους ναούς, οι γιοί του τους γκρέμιζαν.” Η Nixey περιγράφει ανάγλυφα πώς, “σ’ ένα ξέσπασμα καταστροφής, που δεν είχε προηγούμενό της, η χριστιανική Εκκλησία κατεδάφισε, βανδάλισε κι έλιωσε μιαν απίστευτα συντριπτική ποσότητα έργων τέχνης… Στην Αθήνα, ένα… άγαλμα της Αφροδίτης παραμορφώθηκε μ’ έναν χονδροειδή σταυρό που σκάλισαν στο φρύδι της· τα μάτια της αλλοιώθηκαν, και η μύτη της λείπει.⁽⁸⁾ Στην Κυρήνη, έβγαλαν τα μάτια από μια προτομή σε ιερό τής Δήμητρας, κι έκοψαν τη μύτη. Στην Τοσκάνη, ένα άγαλμα του Βάκχου έχει αποκεφαλιστεί. Στην Σπάρτη, ένα κολοσσιαίο άγαλμα της θεάς Ἥρας έχει τυφλωθεί, με παραμορφωμένα τα μάτια από σταυρούς. Ένα όμορφο άγαλμα του Ἀπόλλωνος από τη Σαλαμίνα έχει ευνουχιστεί και χτυπηθεί άγρια στο πρόσωπο, αφαιρώντας τη μύτη τού θεού. Τα σημάδια στον λαιμό δείχνουν πως οι χριστιανοί θέλησαν να τον αποκεφαλίσουν αλλ’ απέτυχαν… Στην Αίγυπτο, αμέτρητα πλήγματα με καλέμια αλλοίωσαν τα πρόσωπα… των θεών τού συγκροτήματος ναών στα Δένδερα, στην αριστερή όχθη τού Νείλου. Οι θεϊκές μορφές χτυπήθηκαν κι έχουν μικρά κοψίματα – εκατοντάδες συνήθως η κάθε μια… Ο Eberhard Sauer, ειδικός στην αρχαιολογία θρησκευτικού μίσους, παρατήρησε πως η εγγύτητα αυτών των σημαδιών… υποδηλώνει ότι τα χτυπήματα έγιναν με σχεδόν φρενήρη ρυθμό.”

Σάμος: “Εξαγνισμένη” κεφαλή αρχαιοελληνικού αγάλματος

• ⁽⁸⁾ “Ένα γυμνό άγαλμα της Αφροδίτης, έγραψε κάποιος χριστιανός ιστορικός με απέχθεια, είναι ‘πιο αισχρό από μια πόρνη που στέκεται μπροστά σε πορνείο’. Πιο δύσκολα νιώθεις επιθυμία για ένα άγαλμα με σταυρό σκαλισμένο στο κεφάλι, τα μάτια βγαλμένα και τη μύτη κομμένη από το πρόσωπο.” (C.N.)

“Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα ακριβώς εξαφανίστηκαν. Αγάλματα θρυμματίστηκαν, κονιορτοποιήθηκαν, σκορπίστηκαν, τα έκαψαν, τα έλιωσαν, και δεν υπάρχουν πια. Άλλα… τα πέταξαν σε ποτάμια, αποχετεύσεις και πηγάδια, και δεν θα τα δούμε πια ποτέ. Στράφηκαν και στα ιερά άλση των παλαιών θεών κι έκοψαν με τσεκούρια τ’ αρχαία τους δένδρα… Οι πράξεις βανδαλισμού απαθανατίστηκαν με λαμπρότητα σε χριστιανικές βιογραφίες αγίων… Πολύ περισσότερες βιαιοπραγίες θάφτηκαν στη σιωπή… Ενώ χρειάζονταν ίσως μήνες προσπαθειών, χρόνια εκπαίδευσης κι αιώνες συσσωρευμένης γνώσης για να χτιστεί ένας ελληνικός ναός, αρκούσε λίγος ζήλος και υπομονή για να καταστραφεί… Οι άνθρωποι έχτιζαν σπίτια με τις πέτρες των κατεδαφισμένων ναών… Ένας νόμος όριζε πως οι πέτρες από τους ἐν λόγῳ ναούς θα χρησιμοποιούνται στην επισκευή δρόμων, γεφυρών και υδραγωγείων. Στην Κωνσταντινούπολη, πρώην ναός τής Αφροδίτης χρησίμευσε ως αμαξοστάσιο των αρμάτων ενός γραφειοκράτη… Η βεβήλωση συνεχίστηκε για αιώνες.”

● Ας ξαναπιάσουμε το νήμα. Ο βασιλιάς διέταξε την εκτέλεση των ευνούχων ιερέων στην Αίγυπτο, γιατί… “προσέβαλαν” την “ηθική” του, ενώ το 335, λόγω κακής συγκομιδής, την ίδια τύχη επεφύλαξε σε δεκάδες εθνικούς, παγανιστές, που θεωρήθηκαν υπαίτιοι, ως “μάγοι τού κακού”. Ο φιλόσοφος Σώπατρος ὁ Ἀπαμεύς, μαθητής τού νεοπλατωνιστή Ἰάμβλιχου, ήταν ανάμεσά τους, αν και είχε διατελέσει ευνοούμενος του Κωνσταντίνου, που τον θεωρούσε φίλο του. Κατά τον Ἕλληνα ιστορικό και σοφιστή Εὐνάπιο, ο αυτοκράτορας πείστηκε από κάποιον συμβουλάτορά του πως ο φιλόσοφος εμπόδισε με “μάγια” την άφιξη… στόλου φορτωμένου με σιτηρά! Αλλά και ο γιος του, ο Κωνστάντιος Β’, κυνηγούσε διαρκώς τους μάντεις, τους αστρολόγους, κλπ., γιατί φοβόταν ότι θα του πάρουν τον θρόνο με “μάγια”! Το φίδι τού ιουδαιοχριστιανικού σκοταδισμού είχε πλέον εκκολαφθεί…⁽⁹⁾

• ⁽⁹⁾ Όπως είχα σχολιάσει στο Χρονικό 2 (υποσημείωση 5), ο εξιουδαϊσμός τού ελληνιστικού και ρωμαϊκού κόσμου (σε Ανατολή και Δύση, αντίστοιχα) μέσω του εκχριστιανισμού, υπήρξε η προϋπόθεση – sine qua non – των σκοτεινών χρόνων, του σκοταδισμού τού Μεσαίωνα.

● Ἓλλην, κατά την πρωτοχριστιανική Εκκλησία, ήταν ο εθνικός, ο παγανιστής· η λέξη είχε αυτήν τη σημασία ως τα τέλη τής χιλιετίας. Οι Έλληνες θεωρούσαν πως διαφοροποιούνταν από τους άλλους ως προς την κουλτούρα, τον πολιτισμό· οι Εβραίοι ως προς την θρησκεία. Είναι ἡλίου φαεινότερον ποια ήταν τα πρότυπα του κάθε λαού, και ποια η συμβολή ἑκάστου στον πολιτισμό. Στις Επιστολές του, ο Σαούλ (ο Παύλος) χρησιμοποιεί τη λέξη Ἕλλην σχεδόν πάντα σε αντιδιαστολή με τη λέξη Ἑβραῖος, και δείχνει να μην τον απασχολούν όλα τ’ άλλα έθνη (εθνότητες, όπως Ρωμαίοι, Σύριοι, Αιγύπτιοι, κλπ.) που ζούσαν τότε στην περιοχή. Είναι ἡλίου φαεινότερον ποιον θεωρούσε εχθρό. Μια άλλη, “ηπιότερη” ερμηνεία, είναι πως Ἕλλην για εκείνον σήμαινε πολυθεϊστής· Ἑβραῖος ήταν ο μονοθεϊστής. Σημειωτέον πως εθνικός (gentile, στ’ αγγλικά) σημαίνει επίσης, πρωτίστως, τον μη εβραίο (όχι τον μη χριστιανό). Η έννοια του Έλληνα ως παγανιστή έφτασε ως τις μέρες μας. Πολλοί που τάσσονται υπέρ τής αναβίωσης της λατρείας των Ὀλυμπίων θεῶν αυτοαποκαλούνται Έλληνες πολυθεϊστές, ενώ η θρησκεία ονομάζεται ἑλληνισμός. Οι εκτός Ελλάδας πολυθεϊστές, πάντως, διευκρινίζουν πως δεν προσδιορίζονται ως Έλληνες το γένος.

Το συμβούλιο των θεών, του Ραφαήλ (1517-18)

● “Η λέξη ‘παγανιστής’,” κατά τη Nixey, “ήταν υποτιμητική και προσβλητική λέξη… Απετέλεσε και μια χριστιανική καινοτομία: πριν από την άνοδο του χριστιανισμού, ελάχιστοι θα σκέφτονταν να αυτοπροσδιοριστούν βάσει της θρησκείας τους. Μετά ο κόσμος χωρίστηκε, εἰς τὸ διηνεκές, βάσει θρησκευτικών οριοθετήσεων· και τότε εμφανίστηκαν λέξεις για τον προσδιορισμό αυτών των διαφοροποιήσεων. Μια από τις πιο συνηθισμένες ήταν ο ‘παγανιστής’. Αρχικά, αυτή η λέξη είχε χρησιμοποιηθεί αναφερόμενη στον πολίτη, διακρίνοντάς τον από τον στρατιώτη. Στη συνέχεια, οι χριστιανοί συγγραφείς επινόησαν ψευδείς, διόλου κολακευτικές ετυμολογίες: είπαν ότι σχετίζεται με τη λέξη pagus, με τους ‘αγρότες’… Δεν είναι αλήθεια· όμως αυτές οι συκοφαντίες ‘κόλλησαν’ και ο ‘παγανισμός’ απέκτησε τη δυσάρεστη οσμή τού χωριάτικου και καθυστερημένου – ρετσινιά που κουβαλάει μέχρι σήμερα.” Επίσης, η Αγγλίδα συγγραφέας θεωρεί πως καλόν είναι “ν’ αποφεύγουμε ν’ αποδίδουμε σύγχρονες εθνικότητες στους αρχαίους και, αντίθετα, να τους προσδιορίζουμε με βάση την γλώσσα στην οποία κυρίως έγραφαν. Έτσι, ο ρήτορας Λιβάνιος, παρ’ όλο που γεννήθηκε κι έζησε στη Συρία, δεν προσδιορίζεται ως ‘Σύρος’ αλλ’ ως ‘Ἕλλην’. Ο κόσμος αυτός ήταν κοσμοπολίτικος, όπου ο καθείς… θα θεωρούσε ενδεχομένως τον εαυτό του Έλληνα”, συμπληρώνει η Nixey.

● Ο Κωνστάντιος ήταν ο αυτοκράτορας που εγκαινίασε την αντιπαγανιστική νομοθεσία, η οποία θα οδηγούσε αργότερα στην “Ιερά Εξέταση”. Παράλληλα, κλιμάκωσε τους διωγμούς, με στρατόπεδο συγκέντρωσης, στην Σκυθόπολη της Παλαιστίνης, όπου βασανίζονταν και θανατώνονταν Έλληνες, εθνικοί, ή όσοι θεωρούνταν εχθροί τής αυτοκρατορίας, βάσει των υποδείξεων αχρείων βασιλικών συμβούλων. Σχετικά στοιχεία παρέθεσε ο Ἀμμιανὸς Μαρκελλίνος – “πρώην στρατιωτικός, και Έλληνας”, όπως δήλωνε, ακόμη και σ’ εκείνους τους χαλεπούς καιρούς, γεννημένος ίσως στην Ἀντιόχεια. Η ιδέα για τη δημιουργία τού στρατοπέδου αποδόθηκε στον Γεώργιο της Καππαδοκίας, επίσκοπο Ἀλεξανδρείας, που το τέλος του θα ήταν εξίσου άσχημο με τον βίο του, μόλις στον θρόνο θ’ ανέβαινε ο Ιουλιανός.

Επινίκια στήλη τού Διοκλητιανού (λανθασμένα αναφέρεται ως Στήλη τού Πομπήιου) στο
Σεραπείον Αλεξανδρείας. Στήθηκε το 297 ΚΧ, μετά από την καταστολή εξέγερσης στην Αίγυπτο. Είναι φτιαγμένη από μονόλιθο γρανίτη ύψους 20,46 μέτρων, με συνολικό ύψος 26,85 μέτρων.

● 356. “Κατέστη παράνομη – ἐπὶ ποινῇ θανάτου – η λατρεία εικόνων”, σημειώνει η Nixey. “Οι ‘παγανιστές’ προσδιορίζονται πλέον ως ‘άφρονες’, που οι πεποιθήσεις τους πρέπει να ‘ἐκριζωθοῦν καθ’ ὁλοκληρίαν’. Η θυσία αποτελεί ‘αμάρτημα’, και όποιος την προσφέρει, θα ‘πλήττεται με το ξίφος τής εκδίκησης’.” Ο Οργουελιανός Ηρωικός νέος κόσμος τού χριστιανισμού είχε ανάγκη κι ενός δικτύου επιτήρησης. “Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν πληροφοριοδότες – τους ‘delatores’. Τώρα, όλοι αυτοί τέθηκαν στην υπηρεσία τής Εκκλησίας. Άνθρωποι απ’ όλες τις τάξεις ήταν πλέον υποχρεωμένοι να γίνουν χαφιέδες… Αν αρνούνταν, ή αποτύγχαναν στα καθήκοντά τους, τότε λογοδοτούσαν οι ίδιοι. Μεταξύ εκείνων που είχε επιφορτιστεί ο κλήρος να συντάσσει εκθέσεις ήταν οι ηθοποιοί και, όπως μια τροπολογία προσέθετε αποκαλυπτικά, οι πόρνοι ‘οι οποίοι φορούν μοναστικά ράσα’. Οι τιμωρίες πιθανόν να ήταν φριχτές… [λ.χ.] χύνοντας λιωμένο μολύβι στο λαρύγγι. Η συμμόρφωση πάνω απ’ όλα.” (!)

Ιουλιανός: η ελληνική παρένθεση

● 4 Φεβρουαρίου 362. Ο Ιουλιανός εκδίδει διάταγμα περί ανεξιθρησκίας. Εκεί διακηρύσσει πως όλες οι θρησκείες είναι ίσες ενώπιον του νόμου και τονίζει την ανάγκη να επιστρέψει η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στον θρησκευτικό της εκλεκτικισμό, βάσει του οποίου το κράτος δεν επιβάλλει καμιά θρησκεία. Στις σπουδές του στην Αθήνα, ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας που απέρριψε ενσυνείδητα τον χριστιανισμό, προωθώντας αντ’ αυτού τον νεοπλατωνικό ελληνισμό, εντρύφησε στην φιλοσοφία, μυήθηκε στα Ἐλευσίνια μυστήρια που κατόπιν προσπάθησε ν’ αναβιώσει, ενώ γνωρίστηκε και με δυο χριστιανούς οι οποίοι θα γίνονταν αργότερα επίσκοποι και “άγιοι”: τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό και τον Βασίλειο της Καισαρείας.

Ο Ιουλιανός (361–363) υπήρξε μια σύνθετη προσωπικότητα: “στρατιωτικός διοικητής, φιλόσοφος, θεοσοφιστής, κοινωνικός μεταρρυθμιστής, άνθρωπος των γραμμάτων”, που έγραφε στα ελληνικά. Φυσικά, έχουν “χαθεί” αρκετά έργα του, με σημαντικότερο το Κατὰ Γαλιλαίων (= Χριστιανών). Ήταν κατά το ἥμισυ Έλληνας, από τη μητέρα του. Οι γονείς του ήταν χριστιανοί· η παιδεία του ήταν επίσης χριστιανική. Όμως, στα είκοσί του χρόνια, στράφηκε από τον χριστιανισμό στον ελληνισμό. Ο ρόλος τού αυτοκράτορα δεν του “πήγαινε”, αφού δεν του άρεζε καθόλου ο αυταρχισμός, η απολυταρχία. Θεωρούσε πως ο ιδανικός κυβερνήτης θα έπρεπε να είναι primus inter pares (“πρώτος μεταξύ ίσων”), και ίσος με τους υπηκόους του έναντι του νόμου. Πήγαινε συχνά στη Σύγκλητο και συμμετείχε στις συζητήσεις σαν μέλος της, και όχι ως βασιλιάς. Συνήθιζε να μιλά στους υπηκόους ως ίσος προς ίσον, ντυνόταν απλά, και η ζωή του ήταν ασκητική. Όλα αυτά παρεξηγήθηκαν από τους “πολλούς”, που πίστευαν πως θα έπρεπε να φέρεται ως παντοδύναμος αὐτοκράτωρ.

Ο Ιουλιανός ο αποστάτης προεδρεύει σε σύσκεψη σεκταριστών, του Edward Armitage (1875). Ιουλιανός ο… “σεκταριστής”; Μα σεκταριστές τότε ήταν οι Χριστιανοί!

Επεδίωκε συνεχώς να μειώσει τη δαπανηρή και διεφθαρμένη γραφειοκρατία, απολύοντας το πλεονάζον προσωπικό, είτε δημοσίους υπαλλήλους, ή ακόμη και μυστικούς πράκτορες. Προώθησε την αποκέντρωση για τον ίδιο λόγο, μεταφέροντας αρμοδιότητες στις πόλεις από την πρωτεύουσα. Ανακάλεσε, βέβαια, τα προνόμια που είχε παραχωρήσει ο Κωνσταντίνος στην Εκκλησία, κι έκοψε τους παχυλούς μισθούς των επισκόπων. Οραματίστηκε τη δημιουργία ενός φιλανθρωπικού συστήματος, καθώς οι χριστιανικές ελεημοσύνες είχαν αποδέκτες τούς πάντες, όχι μόνον τους χριστιανούς, κι επέκρινε τους ιερείς τής παλαιάς θρησκείας: “Οι ασεβείς Γαλιλαίοι τρέφουν όχι μόνον τους δικούς τους φτωχούς, αλλά και τους δικούς μας· τους υποδέχονται στις αγάπες τους,⁽¹⁰⁾ τους προσελκύουν, όπως τα γλυκά προσελκύουν τα παιδιά.”

• ⁽¹⁰⁾ Η γιορτή τής αγάπης ήταν ένα κοινοτικό γεύμα των πρώτων χριστιανών. Καθιερώθηκε και σε άλλες γλώσσες με την ελληνική λέξη (agape).

Μετά από πέντε μήνες στην Κωνσταντινούπολη, πέρασε άλλους εννέα στην Ἀντιόχεια, προετοιμάζοντας μια εκστρατεία του στην Περσία. Η απογοήτευσή του εκεί ήταν μεγάλη. Διεπίστωσε πως οι πλούσιοι έμποροι αποθήκευαν τα τρόφιμα και τα πουλούσαν σε υψηλές τιμές, και υπήρχε κίνδυνος να ξεσπάσει λιμός. Παρά τις παρεμβάσεις του, τοπική συνέλευση και προεστοί παρέμεναν αδρανείς. Αποφάσισε τελικά να ορίσει τις τιμές και να φέρει σιτηρά από την Αίγυπτο, ενώ υποχρέωσε τους γαιοκτήμονες να πουλήσουν. Μετά θέλησε ν’ αποκαταστήσει την αρχαία πηγή Κασταλία, σε κοντινό ναό τού Απόλλωνα, όπου, όμως, είχε θαφτεί ένας επίσκοπος. Η εντολή του ν’ απομακρυνθούν τα οστά του, προκάλεσε μεγάλη πορεία χριστιανών, και φωτιά που κατέστρεψε τον ναό. Το 363 διέταξε την ανοικοδόμηση του ναού τού Σολομώντα: και πάλι τα έργα στην Ιερουσαλήμ σταμάτησαν λόγω πυρκαγιών… Περιττό να πούμε ότι, και στις δυο περιπτώσεις, επρόκειτο για δολιοφθορές των χριστιανών, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως “πράξεις τρομοκρατίας”.

Ο Μερκούριος σκοτώνει τον Ιουλιανό (κοπτική εικόνα). Ο Βασίλειος, λένε, φυλακισμένος με την έναρξη της εκστρατείας στην Περσία, ζήτησε με προσευχή τη βοήθεια του Μερκούριου· κι αυτός εμφανίστηκε σε όραμα, λέγοντάς του ότι
σκότωσε τον Ιουλιανό λογχίζοντάς τον…

Ο Ιουλιανός τραυματίστηκε θανάσιμα υπό μυστηριώδεις συνθήκες κατά την εκστρατεία, χωρίς να καταφέρει να υλοποιήσει το όραμά του (“ἔργον Θεοῦ!”, θα έλεγαν πασιχαρείς οι χριστιανοί, ανυμνώντας τον “Κύριον”). Ήταν όμως “έργο Θεού”; Το 364, ο Λιβάνιος ανέφερε πως ο Ιουλιανός δολοφονήθηκε από έναν χριστιανό στρατιώτη του. Μετά από 14 χρόνια, ανασκεύασε, λέγοντας ότι δεν επρόκειτο για δολοφονία: δράστης ήταν κάποιος “Σαρακηνός”. Η μεταστροφή πάντως έγινε σ’ εποχή που οι χριστιανοί ήταν πάλι “στα πράγματα”. Κατά τον Ιωάννη Μαλάλα, την εντολή για τη δολοφονία την έδωσε ο Βασίλειος. Έπειτα, χριστιανοί ιστορικοί διέδωσαν την “παράδοση” πως τον βασιλιά τον σκότωσε ο “άγιος” Μερκούριος… Χριστιανική φαντασίωση είναι σίγουρα τα λόγια που φέρεται να είπε ξεψυχώντας: “Νενίκηκάς με, Γαλιλαῖε”. Ο Ιουλιανός θα μιλούσε στον πληθυντικό: “Nενικήκατέ με, Γαλιλαίοι”. Έγραψε λ.χ. Κατὰ Γαλιλαίων, όχι Κατὰ Γαλιλαίου. Η διαφορά είναι τεράστια.

● Ως προς τον επίσκοπο Γεώργιο, βάσει και των στοιχείων που παραθέτουν ο ίδιος ο Ιουλιανός, ο Αμμιανός, μα και χριστιανοί ιστορικοί, όπως ο Σωζομενός, ο Θεοδώρητος, και ο Σωκράτης Σχολαστικός:

“… ἐξεδήλωνε ὑπερβάλλοντα ἀντιπαγανιστικὸν ζῆλον… με αυθαίρετες πράξεις και ομιλίες προσβλητικές, επιβάλλοντας δυσβάστακτη φορολογία, κι εξορίζοντας τον διακεκριμένο εθνικό ιατρό, Ζήνωνα,⁽¹¹⁾ ή εμποδίζοντας τις παγανιστικές θυσίες και γιορτές, και καλώντας τον Αρτέμιο, δούκα τής Αιγύπτου, που οι Αλεξανδρινοί τον έτρεμαν, γιατί αρέσκονταν να καταστρέφει είδωλα: εισέβαλε με στρατιώτες του στον υπέροχο ναό τού Σεράπιδος [Σεραπεῖον], που απογυμνώθηκε πάραυτα από εικόνες, αναθήματα και διακοσμητικά στοιχεία… Η είδηση της ενθρόνισης του Ιουλιανού έφθασε στην Αλεξάνδρεια στις 30 Νοεμβρίου 361. Ο Γεώργιος βρισκόταν στο απόγειο της έπαρσης και ισχύος του: είχε εξαπολύσει διωγμούς και την χλεύη του κατά των παγανιστών, οι οποίοι… μπορούσαν τώρα, επιτέλους, να εκδικηθούν για λογαριασμό των θεών”… Φυλακίστηκε με άλλους δυο, επειδή είχαν γκρεμίσει έναν βωμό· αλλά “το πρωί τής 24ης Δεκεμβρίου, ο παγανιστικός όχλος μαζεύτηκε και πάλι, τους έβγαλε με φρικιαστικές κραυγές θριάμβου, και τους χτύπησε μέχρι θανάτου.” Κατόπιν περιέφερε τα σώματά τους σε όλη την πόλη, και τέλος “έκαψε τις σορούς στην ακτή, ρίχνοντας τις στάχτες στην θάλασσα”… Η Αλεξάνδρεια, το λαμπρό κέντρο τού ελληνιστικού πολιτισμού, βυθιζόταν στην άβυσσο…

• ⁽¹¹⁾ Οτιδήποτε ελληνικό ήταν “του διαβόλου”, κι εξοβελίστηκε: γνώση, επιστήμη, ιατρική. Κάηκαν τα ιατρικά βιβλία και οι μόνες “θεραπευτικές” μέθοδοι που απέμειναν ήταν η αφαίμαξη και ο… εξορκισμός. Προϋπόθεση για να μην αμφισβητηθεί ποτέ η χριστιανική “νέα τάξη” ήταν η αποκτήνωση του ανθρώπου…

Ο Αϊ-Γιώργης σκοτώνει τον δράκοντα, του Bernat Martorell (1434-35). Ίδια “αισθητική”-εικονογραφία με την προηγούμενη εικόνα,
μ’ έναν δράκο στην θέση τού Ιουλιανού!

● Ποιος ήταν όμως ο “δοὺξ τῆς Αἰγύπτου”, Ἀρτέμιος; Δεν ήταν άλλος από τον, κατά την χριστιανική Εκκλησία, “μάρτυρα” και “άγιο” Αρτέμιο της Αντιοχείας, όπου αποκεφαλίστηκε το 362, μετά από τη δίκη του, με την κατηγορία τής κατάχρησης εξουσίας, και κακοδιοίκησης της επαρχίας του, αφού γκρέμιζε ναούς, κι έκανε κομμάτια τα είδωλά τους – αὐτοβούλως, ή με παρότρυνση του Γεωργίου. Η Εκκλησία έκρινε μάλλον πως το έργο του ήταν “θεάρεστον”! Ενδέχεται, μάλιστα, επί Ιουλιανού να ήταν δυο οι “οσιομάρτυρες”: ο Αρτέμιος και ο Γεώργιος… Υπάρχουν, βλέπετε, ορισμένοι, όπως λ.χ. ο Άγγλος ιστορικός Edward Gibbon, που ταυτίζουν τον ἐν λόγῳ επίσκοπο Γεώργιο με τον… “άγιο” Γεώργιο! Ο πρώτος ήταν αρειανός (ἤτοι αιρετικός), άρα, “μαύρο πρόβατο”. Ο δεύτερος, όμως, ήταν ό ήρωας ενός θρύλου που, σε διάφορες παραλλαγές, γοήτευσε ως και τους μουσουλμάνους. Άρα, ήταν αναγκαίο να διαφυλαχθεί. Τέθηκε, έτσι, σε λειτουργία η επιχείρηση παραποίησης στοιχείων (να έχουμε κατά νου, πως όσα στοιχεία διαθέτουμε τώρα, έχουν περάσει από… χίλια λογοκριτικά “κόσκινα”)! Ο “άγιος”, λοιπόν, υποτίθεται πως μαρτύρησε κατά τον διωγμό τού Διοκλητιανού, το 303. Η τεχνολογία τής εποχής, ωστόσο, δεν έδινε τη δυνατότητα σε κάποιο ανυπόστατο πρόσωπο ν’ αποκτήσει σάρκα και οστά. Γι’ αυτό και για τον “άγιο” δεν γνωρίζουμε τίποτε απολύτως, ούτε έχουμε καμιά απόδειξη πως υπήρξε. Ό,τι ξέρουμε είναι… κατά παράδοση. Το αρχαιότερο κείμενο που αναφέρεται στον θρύλο, χωρίς να κατονομάζει τον Γεώργιο, είναι η Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, τού Ευσέβιου Καισαρείας (4ος αιώνας· για την αξιοπιστία του, βλέπε Χρονικό 19, τελευταία παράγραφο). Το παλαιότερο κείμενο με αποσπάσματα του θρύλου βρίσκεται σε ελληνική αγιολογία, ένα παλίμψηστο του 5ου αιώνα. Όμως, ο συντάκτης του, όπως ο Gibbon, ταυτίζει επίσης τον “μάρτυρα” με τον συνονόματό του επίσκοπο.

● “Όπως παραδέχθηκε ο πρώιμος χριστιανός συγγραφέας Ὠριγένης,” σχολιάζει η Nixey, “οι μάρτυρες αριθμητικά ήταν τόσο λίγοι ώστε άνετα μπορούσε κάποιος να τους μετρήσει. Οι χριστιανοί πέθαιναν για την πίστη τους ‘περιστασιακά’… Κατά τα φαινόμενα, αρκετοί άγιοι δεν υπήρξαν ποτέ. Όπως πιστεύεται τώρα, ούτε καν δέκα ιστορίες μαρτύρων δεν μπορούν να κριθούν αξιόπιστες… Εκείνα τα χρόνια οι διωγμοί ήταν λίγοι: ο Δεκιανός, ο Βαλεριανός, μετά από επτά χρόνια, και ‘ο Μέγας [Διοκλητιανός] Διωγμός’, καμιά πενηνταριά χρόνια αργότερα, το 303 μ.Χ. Ούτε και όλοι αυτοί οι ‘διωγμοί’ αποσκοπούσαν απερίφραστα να πλήξουν χριστιανούς… Οι Ρωμαίοι δεν επεδίωκαν να εξαλείψουν τον χριστιανισμό. Αν το επεδίωκαν, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα το είχαν πετύχει… Οι ιστορίες των μαρτύρων… δείχνουν αυτό που ο G. E. M. de Ste. Croix αποκάλεσε ‘ολοένα μεγαλύτερη περιφρόνηση για την ιστορικότητα’… Οι σύντομοι και σποραδικοί ρωμαϊκοί διωγμοί των χριστιανών ωχριούν συγκριτικά με το τι προκάλεσαν οι χριστιανοί στους άλλους – για να μην πούμε τι έκαναν στους δικούς τους αιρετικούς.”

Έλληνας ιππέας αρπάζει μια Αμαζόνα από τον φρυγικό σκούφο της, ψηφιδωτό στη Δάφνη, προάστιο της Αντιοχείας (4ος αι. ΚΧ)

● 363. Με τον θάνατο του Ιουλιανού, η πορφύρα (το στέμμα, όπως θα έλεγαν αργότερα για τους βασιλεῖς) δόθηκε, “κατά λάθος”, στον Ιοβιανό, που επέβαλε πάλι τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία. Ευρισκόμενος υπό την επιρροή τού “αγίου” Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας, μετακινήθηκε… “ὡς διὰ μαγείας” από την ανεκτικότητα στη μισαλλοδοξία, επιβάλλοντας θανατική ποινή σ’ εκείνους που λάτρευαν πατροπαράδοτους θεούς, ενώ παράλληλα, διέταξε το κάψιμο της Βιβλιοθήκης τής Ἀντιοχείας.⁽¹²⁾ Δεν πρόλαβε, ωστόσο, να ολοκληρώσει την “αποστολή” του: πέθανε (ή τον… “πέθαναν”) σε μισό χρόνο. Το καθήκον αυτό θ’ αναλάβανε λίαν συντόμως να φέρει σε πέρας ο Θεοδόσιος Α΄.

• ⁽¹²⁾ “Ο Ιοβιανός διέταξε την καταστροφή” τής Βιβλιοθήκης Ἀντιοχείας, αναφέρει ο Johannes Hahn στο Gewalt und religiöser Konflikt (Βία και θρησκευτική διένεξη), “επειδή ήθελε να κερδίσει την εύνοια των Αντιοχέων. Όμως απέτυχε οικτρά: όχι μόνον οι παγανιστές αλλά και οι χριστιανοί ερμήνευσαν την πράξη του ως βαρβαρότητα.” Είπαν μάλιστα πως “έκαψε τον ναό, με όλα τα βιβλία του, με την παρότρυνση της γυναίκας του, ενώ οι παλλακίδες του γελούσαν βάζοντας φωτιά»…

● Το “κυνήγι των μαγισσών”, στο μεταξύ, συνεχιζόταν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, ύστερα από την “παρένθεση” του Ιουλιανού: ελληνικά φιλοσοφικά κι επιστημονικά συγγράμματα καίγονταν δημόσια, εκατοντάδες Έλληνες, ή και άλλοι εθνικοί, διαπομπεύονταν, φυλακίζονταν, βασανίζονταν, εκτελούνταν, ή η περιουσία τους δημευόταν, με την κατηγορία τής μαγείας. Ανάμεσα τους, άλλος ένας φιλόσοφος, ο Σιμωνίδης. Οι κατηγορίες περί “μαγείας” απέρρεαν από την πρακτική τής θεουργίας των νεοπλατωνικών φιλοσόφων. Πρόκειται, έλεγαν, για την “ενσυνείδητη συμμετοχή τού ανθρώπου στο θείο έργο”, που επιτυγχάνεται μέσω των τελετουργιών επίκλησης θεού, ή θεών, με σκοπό την ἕνωσιν με το θείο για την τελειοποίηση του ανθρώπου: ό,τι επιδιώκουν ακόμη οι μυστικιστές, λ.χ. οι σούφι, με μουσική και ποίηση, τραγούδι και χορό – και ό,τι ακριβώς απεχθάνονται ακόμη οι άνθρωποι της Εκκλησίας.

Ο Άγιος Παύλος καίει παγανιστικά βιβλία στην Έφεσο, του Lucio Massari (1612). Πράξεις των Αποστόλων, 19: “Υπολόγισαν την αξία [των καμένων βιβλίων] και διεπίστωσαν πως έφτανε τις πενήντα χιλιάδες αργύρια” = πάνω από 20 εκατομμύρια €!

● Το 364, ο Μάξιμος, δάσκαλος του Ιουλιανού στην φιλοσοφία και θεουργία, κατηγορήθηκε ότι προκάλεσε μακρά ασθένεια στους νέους αυτοκράτορες, Ουαλεντινιανό και Ουάλη, αλλ’ απαλλάχθηκε, λόγω αμφιβολιών. Ωστόσο, το 365-366, τον συνέλαβαν και πάλι για “παράνομο πλουτισμό”. Του επιβλήθηκε βαρύτατο πρόστιμο και βασανίστηκε, επειδή… δεν μπορούσε να το πληρώσει. Περί το 370, τ’ όνομά του ενεπλάκη σε φήμες για έναν χρησμό, ως προς το ποιος θα ήταν ο επόμενος αυτοκράτορας. Ο Ουάλης αντέδρασε υστερικά, εξαπολύοντας σφαγές, με αποτέλεσμα να στραφούν οι πάντες εναντίον του. Ο Μάξιμος βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε το 372, παρ’ όλο που, κατά τον Ευνάπιο, δεν είχε καμιάν ανάμιξη στην ιστορία.

● 3ο τέταρτο, 4ου αιώνα. “Μια από τις πιο διαβόητες επιθέσεις σε στοχαστές και βιβλία έγινε στην Αντιόχεια… Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος… από τους καλύτερους ιστορικούς τής εποχής, έτυχε να είναι εκεί… Η κατηγορία για προδοτική μαντεία οδήγησε σε πλήρους κλίμακας εκκαθάριση με στόχο τούς διανοούμενους της πόλης… Ένας ευγενής με ‘αξιοσημείωτο λογοτεχνικό έργο’ ήταν από τους πρώτους που συνελήφθησαν και βασανίστηκαν. Ακολούθησαν αρκετοί φιλόσοφοι που κατά περίσταση βασανίστηκαν, κάηκαν ζωντανοί, ή αποκεφαλίστηκαν. ‘Αμέτρητα βιβλία και ολόκληρες στοίβες εγγράφων, που είχαν βρεθεί μετά από έρευνες σε διάφορα σπίτια, κάηκαν όλα σ’ έναν σωρό υπό την επίβλεψη των δικαστών. Θεωρήθηκαν ως κείμενα απαγορευμένα για να μετριαστεί η αγανάκτηση που προκάλεσαν οι εκτελέσεις, αν και τα περισσότερα ήταν πραγματείες διαφόρων ελευθέρων τεχνών και νομολογίας… Σε όλες τις ανατολικές επαρχίες κάηκαν ολόκληρες βιβλιοθήκες από τους ιδιοκτήτες τους, που φοβήθηκαν ανάλογη μοίρα· τέτοιος ήταν ο τρόμος που κατέλαβε όλες τις καρδιές’… Όπως κοκορευόταν ο Ιωάννης o Χρυσόστομος, τα έργα ‘των Ελλήνων έχουν στο σύνολό τους αφανιστεί και καταστραφεί’.” Η Nixey καταλήγει με μια θλιβερή επισήμανση: “Υπολογίζεται ότι λιγότερο από το 10% τού συνόλου τής κλασικής γραμματείας έχει διασωθεί στη σύγχρονη εποχή.”

Ο “ὀμφαλὸς τῆς γῆς”: οι Δελφοί με τον Ναό τού Απόλλωνα (αναπαράσταση)

Θεοδόσιος: Γενοκτονίας Πράξη Β’ – Σφαγή τής Θεσσαλονίκης
Λεφούσι χριστιανών βανδάλων στους Δελφούς

● 390. Άλλη μια “θαυματουργή” μεταστροφή σημειώθηκε στην περίπτωση του Θεοδοσίου (379–395). Η ανεκτικότητα στην αρχή τής βασιλείας του έδωσε την θέση της στην μισαλλοδοξία. Το αιματηρό σημείο καμπής ήταν το 390, όταν διέταξε τους Γότθους στρατιώτες του να διαπράξουν την αποτρόπαιη σφαγή τής Θεσσαλονίκης στον Ιππόδρομο, επειδή οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν κατά της μισθοφορικής φρουράς του (βλέπε και το Χρονικό 18, υποσημείωση 5). Ο κόσμος είχε προσκληθεί να παρακολουθήσει αρματοδρομίες· όμως, οι Γότθοι έκλεισαν τις πόρτες και κατέσφαξαν τους πάντες… Απολογισμός: 7.000-15.000 νεκροί! Ο επίσκοπος Μεδιολάνων, Αμβρόσιος, άδραξε την “χρυσή” ευκαιρία: αφόρισε τον Θεοδόσιο, και τον μετέτρεψε σε πειθήνιό του όργανο.⁽¹³⁾ Ο αυτοκράτορας υποτάχθηκε πλήρως στην Εκκλησία, και δέχθηκε να κάνει δημόσια μετάνοια, υποσχόμενος ν’ αλλάξει πορεία, και να καταστεί υπέρμαχος της χριστιανικής πίστης. Τότε εκδόθηκαν τα διαβόητα “Θεοδοσιανά διατάγματα” για διάλυση των θεσμών και καταστροφή των ναών των εθνικών. Προφανώς, η πρώτη πράξη “μετανοίας” του ήταν η μετατροπή τού ναού τού Απόλλωνα και των περισσοτέρων αγαλμάτων κι έργων τέχνης των Δελφῶν, σε σωρό ερειπίων, στ’ όνομα του χριστιανισμού, επίσης το 390.⁽¹⁴⁾ Ο ιερός χώρος καταστράφηκε ολοσχερώς από ένα λεφούσι ζηλωτών χριστιανών, που ήθελαν να εξαλείψουν κάθε ίχνος ελληνισμού, ο οποίος ήταν ήδη “προγραμμένος”, ως “religio illicit” (θρησκεία παράνομη): οι εθνικοί καταδίδονταν από χριστιανούς χαφιέδες, στέλνονταν σε δίκες και, σε πολλές περιπτώσεις, εκτελούνταν. Την επόμενη χρονιά, ο “πόλεμος κατά των απίστων” μεταφέρθηκε στην Αλεξάνδρεια.

• ⁽¹³⁾ Ο Αμβρόσιος κατόρθωσε να χειραγωγεί τρεις αυτοκράτορες: τους Γρατιανό, Ουαλεντινιανό Β’ και Θεοδόσιο Α’· επόμενο ήταν να “αγιοποιηθεί”! Ο Γρατιανός υιοθέτησε την τακτική τού Κωνσταντίνου: το 382, κρατικοποίησε όλη την περιουσία των παγανιστών. Ο Ουαλεντινιανός, από την πλευρά του, με τη νομοθεσία του κατέστησε ουσιαστικά παράνομο τον πολυθεϊσμό. Ενώ ο Θεοδόσιος, όχι μόνον ενέκρινε, αλλά και συμμετείχε στις επιθέσεις των χριστιανών “ζηλωτών” κατά των αρχαίων ιερών, όταν σκοτώνονταν οι ιερείς ή καταστρέφονταν οι ναοί. Στην πράξη, τα διατάγματά του ισοδυναμούσαν με κήρυξη πολέμου κατά του ελληνισμού.

Πήλινο αγαλματίδιο Αφροδίτης
από τη Μύρινα, 2ος αιώνας ΠΚΧ

• ⁽¹⁴⁾ Όμως στην πραγματικότητα, οι Δελφοί ήταν ήδη κομμάτια και θρύψαλα: το 362, ο Ὀρειβάσιος, προσωπικός γιατρός τού Ιουλιανού, είχε πάει για λογαριασμό τού αυτοκράτορα στο μαντείο, που ήταν ήδη σε άθλια κατάσταση, λεηλατημένο από τους θησαυρούς του, παίρνοντας μια από τις τελευταίες “προφητείες” τής Πυθίας (που μάλλον ήταν η κραυγή: “Βοήθεια!”), όπως την παραθέτει, τουλάχιστον, ο χριστιανός ιστορικός Φιλοστόργιος (με πολλές επιφυλάξεις για το αν αποδίδει την ιστορική αλήθεια: την “Ιστορία” έγραφαν πλέον οι “Μεγάλοι Αδερφοί”):

  .

  Εἴπατε τῷ βασιλεῖ, χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά,
  οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην,
  οὐ παγὰν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ.

  Δαίδαλος (ο αρχιτέκτονας του Λαβυρίνθου): μέγαρο· αυλά (αυλή): καταγής· Φοῖβος: Ἀπόλλων· παγάν: πηγή.

● 391. “Ο Θεοδόσιος ενέκρινε έναν τρομερό νόμο. ‘Κανείς δεν δικαιούται να κάνει θυσίες· κανείς δεν θα περιφέρεται στους ναούς· κανείς δεν θα λατρεύει τα ιερά’. Μετά… ήρθε ένας νέος νόμος, ακόμη πιο τρομερός. ‘Αν τυχόν υπάρχουν ναοί στις επαρχίες τής χώρας, να γκρεμιστούν’… Ένας επίσκοπος, ὀνόματι Μάρκελλος, ήταν ‘ο πρώτος… που εφάρμοσε το διάταγμα και κατέστρεψε τα ιερά’… Καθώς οι νόμοι κατά των παγανιστών κορυφώνονταν σ’ ένα επιθετικό crescendo, κατεδάφισε και τον τεράστιο κι ακόμη εξαιρετικά δημοφιλή ναό τού Δία τῆς Ἀπαμείας… Έπεσε μ’ έναν κρότο που ήταν τόσο δυνατός ώστε όλοι οι κάτοικοι της πόλης το έβαλαν στα πόδια… [Τελικά,] ο Μάρκελλος πιάστηκε και κάηκε ζωντανός από εξοργισμένους πολυθεϊστές… Σήμερα λατρεύεται σαν άγιος στην Ορθόδοξη Εκκλησία.” Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ποιο θα ήταν το κτήριο που θα έμπαινε στο στόχαστρο των χριστιανών αμέσως μετά. Η αφήγηση της Nixey οδηγείται σε κορύφωση:

● “Στα τέλη τού πρώτου αιώνα χριστιανικής εξουσίας, το Κολοσσαῖον κυριαρχούσε στην Ρώμη, και ο Παρθενώνας υψωνόταν πάνω από την Αθήνα. Όμως, όταν οι συγγραφείς αυτής της περιόδου συζητούσαν περί της αρχιτεκτονικής, δεν ήταν αυτά τα κτήρια που τους εντυπωσίαζαν. Αντίθετα, κάποιο άλλο οικοδόμημα στην Αίγυπτο προσήλκυε τον θαυμασμό τους… Οι μεγάλες του αίθουσες, οι κίονές του, τα εκπληκτικά αγάλματα, η τέχνη του, όλα το καθιστούσαν… ‘το πιο μεγαλειώδες κτήριο σε όλον τον κόσμο’. Όλοι το ήξεραν. Κανείς δεν το ξέρει τώρα. Μπορεί οι τουρίστες ν’ ανεβαίνουν ασθμαίνοντες στον Παρθενώνα, ή να κοιτούν με δέος το Κολοσσαίον, αλλ’ εκτός από την ακαδημαϊκή κοινότητα, ελάχιστοι γνωρίζουν τον ναό τού Σεράπιδος.⁽¹⁵⁾ Και αυτό επειδή… ένας επίσκοπος, με την στήριξη μιας σπείρας φανατικών χριστιανών, τον μετέτρεψε σε σωρό ερειπίων.”

• ⁽¹⁵⁾ Το εκπληκτικό είναι ότι κανένα από αυτά τα οικοδομήματα (Παρθενών, Κολοσσαῖον, Σεραπεῖον) δεν περιλαμβανόταν στα ἑπτὰ θεάματα τῆς οἰκουμένης (επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου)!

Το Σεραπεῖον και το Ἀρτεμίσιον ισοπεδώνονται

Σεραπεῖον Ἀλεξανδρείας (αναπαράσταση)

● Το 391, φανατικοί χριστιανοί με τον στρατό λεηλάτησαν και ισοπέδωσαν το τεράστιο Σεραπείον, με ό,τι είχε απομείνει από τη Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας, βάσει των διαταγμάτων τού Θεοδοσίου και του αρχιεπισκόπου Θεοφίλου. Ο τελευταίος περιγράφεται “γλαφυρά” στην Παρακμή και Πτώση τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Edward Gibbon, ως “ο αιώνιος εχθρός τής ειρήνης και της αρετής, ένας θρασύς, κακός άνθρωπος, που τα χέρια του ήταν μολυσμένα πότε με χρυσάφι και πότε με αίμα”. Ο Θεόφιλος είχε ανακαλύψει έναν υπόγειο ναό των πιστών τού Μίθρα,⁽¹⁶⁾ κι επεδείκνυε χλευαστικά με τους οπαδούς του τα ιερά τους κειμήλια, ώστε να τους εξωθήσει σ’ επίθεση εναντίον τους. Οι χριστιανοί αντεπιτέθηκαν, και οι μιθραϊστές, που ήταν λιγότεροι, κατέφυγαν ἐξ ἀνάγκης στο Σεραπείον. Ο Θεοδόσιος είχε δώσει στον Θεόφιλο το “πράσινο φως” να επιδοθεί σε καταστροφές, ζητώντας ν’ αποφευχθούν οι σφαγές, εἰ δυνατόν. Κατά την Ἐκκλησιαστική ἱστορία τού χριστιανού ιστοριογράφου, Σωκράτη Σχολαστικού, ο Θεόφιλος “πρωτοστάτησε στην απογύμνωση του Μιθραίου… Έπειτα κατέστρεψε το Σεραπείον… Οι ειδωλολατρικοί ναοί… έτσι ισοπεδώθηκαν κι οι λιωμένες εικόνες των θεών τους μετατράπηκαν σε δοχεία και άλλα πρακτικά σκεύη, χρήσιμα στην αλεξανδρινή Εκκλησία.” Οι ναοί που είχαν ερειπωθεί, έσπευσε να επισημάνει ο αρχιεπίσκοπος, θα ήταν δυνατόν να χαρακτηριστούν “εγκαταλελειμμένοι”, ώστε να μετατραπούν σε χριστιανικές εκκλησίες, κάτι που πρέπει να εγκρίθηκε γενικότερα, αφού σε όλη την έκταση της αυτοκρατορίας τού 5ου αιώνα βρίσκουμε σπηλαιώδη μιθραία που έγιναν κρύπτες και αρχαίους ναούς που απετέλεσαν τα θεμέλια εκκλησιών.

• ⁽¹⁶⁾ Σημειωτέον ότι ελάχιστα γνωρίζουμε για τον μιθραϊσμό, που εμφανίστηκε παράλληλα με τον χριστιανισμό, και υπήρξε το αντίπαλόν του δέος, από τον 1ο ως τον 4ο αιώνα ΚΧ.

Ο Θεόφιλος, θριαμβευτής ἐν μέσῳ ερειπίων τού Σεραπείου:
η παράνοιά του φαίνεται στα μάτια του… (Πάπυρος 5ου αι.)

● Θριαμβευτής ἐν μέσῳ ερειπίων, ο Θεόφιλος κοίταξε τριγύρω, εἰς ἀναζήτησιν του επόμενου θύματός του και, αφού ισοπέδωσε πολυάριθμα ιερά σε όλη την Αίγυπτο, στράφηκε εναντίον των μαθητών τού Ωριγένη, εξαπολύοντας μια παρανοϊκή εκστρατεία, που οδήγησε στον θάνατο 10.000 μοναχών: η σφαγή τελικά ήταν αναπόφευκτη – αλλ’ ο σφαγέας “αγιοποιήθηκε” από τους κόπτες!

“Σύμφωνα με μεταγενέστερα χριστιανικά χρονικά,” σημειώνει η Nixey, η ερείπωση του Σεραπείου “ήταν νίκη. Σύμφωνα με μη χριστιανική περιγραφή, ήταν τραγωδία – και φάρσα. Ο Έλληνας συγγραφέας Ευνάπιος θεωρεί πως η καταστροφή έγινε όχι τόσο από ευλάβεια προς τον Κύριον, όσο από ξεκάθαρη απληστία. Στο κείμενό του, οι χριστιανοί δεν είναι ενάρετοι πολεμιστές: είναι τραμπούκοι και κλέφτες. Το μόνο που δεν έκλεψαν, παρατηρεί σαρκαστικά, ήταν το πάτωμα – και αν έμεινε αυτό, είναι ‘επειδή, απλούστατα, οι πέτρες ήταν βαριές και δεν ήταν εύκολο να μετακινηθούν’… Οι δεκάδες χιλιάδες βιβλία, τ’ απομεινάρια τής μεγαλύτερης στον κόσμο βιβλιοθήκης, χάθηκαν όλα τους και δεν βρέθηκαν ποτέ. Πιθανόν κάηκαν… Χρειάστηκε να περάσει πάνω από χιλιετία ώσπου κάποια άλλη βιβλιοθήκη να προσεγγίσει τον πλούτο της… Όπως σχολιάζει ο Luciano Canfora: ‘το κάψιμο των βιβλίων αποτελούσε μέρος τής έλευσης κι επιβολής τού χριστιανισμού’.”

● Η ερείπωση του Σεραπείου θεωρήθηκε από πολλούς αντιπροσωπευτική τού “θριάμβου τού χριστιανισμού” σε βάρος των άλλων θρησκειών (ή της νίκης ενός εβραϊκού θεού, σε βάρος ελληνικών, ρωμαϊκών, αιγυπτιακών, περσικών, κλπ. θεών – ὡς ἐκ τούτου και των πολιτισμών), ενώ εκείνη της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης ως συμβολική τού “αφανισμού τής γνώσης και του πολιτισμού” (βλέπε και Χρονικό 18, υποσημείωση 6, και Χρονικό 24, Χρονικό εμπρησμών βιβλιοθηκών). Η βιβλιοθήκη είχε ως 700.000 έγγραφα από Ἑλλάδα, Αίγυπτο, Ασσυρία, Περσία, Ινδία, και άλλες χώρες, ως τμήμα ενός σπουδαίου ερευνητικού ιδρύματος, του Μουσείου (Οἴκου τῶν Μουσῶν), όπου σπούδασαν, δίδαξαν, κι έκαναν έρευνα, οι κορυφαίοι άνθρωποι του πνεύματος του αρχαίου κόσμου, λ.χ.: Ἀρχιμήδης, ο “αρχιεπιστήμονας” της αρχαιότητας· Κτησίβιος, ο πατέρας τής πνευματικής κι εφευρέτης τής ὑδραύλεως (εκκλησιαστικού οργάνου: βλέπε το Χρονικό 11, Ὕδραυλον Ὄργανον)· Εὐκλείδης, ο πατέρας τής γεωμετρίας· Ἵππαρχος, ο πατέρας τής αστρονομίας, θεμελιωτής τής τριγωνομετρίας· Ἥρων, ο πατέρας τής μηχανικής, κι εφευρέτης τής πρώτης ατμομηχανής (αἰολόσφαιρας), οπαδός των ατομικών φιλοσόφων· Ἐρατοσθένης, που υποστήριξε την σφαιρικότητα της γης, και υπολόγισε την περιφέρειά της, καθώς επίσης την κλίση τού άξονά της, σχεδόν ἐπακριβῶς· Ἀρίσταρχος, που πρώτος πρότεινε το σύστημα του ηλιοκεντρικού σύμπαντος. Η περίπτωσή του είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα για το θέμα μας: το μοναδικό σωζόμενο έργο του, Περὶ τῶν μεγεθῶν καὶ ἀποστάσεων τοῦ Ἡλίου καὶ τῆς Σελήνης, στηρίζεται στο γεωκεντρικό μοντέλο. Το άλλο βιβλίο του, με την εναλλακτική υπόθεση του ηλιοκεντρισμού, είναι γνωστό από τις παραπομπές άλλων επιστημόνων, λ.χ. του Αρχιμήδη. Τυχαίο; Κάθε άλλο!

Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας (αναπαράσταση)

● Το 392 ο Θεοδόσιος απαγόρευσε τα κυπριακά μυστήρια της Αφροδίτης, ενώ ο επίσκοπος Σαλαμίνας, “άγιος” Ἐπιφάνιος, εκχριστιάνιζε εθνικούς μαζικά, με την απειλή τής σφαγής και της πυράς, καταστρέφοντας όλα τα ιερά. Την άλλη χρονιά, ο αυτοκράτορας επεξέτεινε το απαγορευτικό μέτρο, ώστε να καλύψει όλες τις πανελλήνιες καλλιτεχνικές και αθλητικές γιορτές και αγώνες, όπως τα Ὀλύμπια, τα Πύθια, τα Ἴσθμια, μα και τα ρωμαϊκά Ἄκτια. Εὐκαιρίας δοθείσης, λεηλατήθηκαν τα ιερά τής Ὀλυμπίας. Το 395, οι αγριότητες των χριστιανών εξαπλώθηκαν σε όλη την Ελλάδα, μεταξύ άλλων και σε τόπους-σύμβολα – όχι μόνον στην Ολυμπία, αλλά και στο Δῖον, στους Δελφούς (και πάλι), ή και στην Ἐλευσίνα, όπου πυρπόλησαν το ιερό και σκότωσαν όλους τους ιερείς, με την κατηγορία ότι προσπαθούσαν ν’ αναβιώσουν τα Ελευσίνια μυστήρια.

● Η απόλυτη βία βασιλεύει προς τα τέλη τού 4ου αιώνα, με την καταστροφή αρχαίων ναών που μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες, με τ’ αγάλματα, τους βωμούς, και τα ιερά, να περιφέρονται και να χλευάζονται δημόσια, πριν να κομματιαστούν, εθνικούς ιερείς να σκοτώνονται, βιβλιοθήκες να καίγονται. Αυτή η ευρύτατης κλίμακας συμφορά, σε Ανατολή και Δύση, περιγράφεται σε σωζόμενα κείμενα, τα οποία αναφέρονται μεταξύ άλλων: στην καταστροφή ιερών τόπων, που κάλυψε ταχύτατα ολόκληρη την έκταση της Αιγύπτου· την ισοπέδωση όλων των αρχαίων ναών τής Γάζας· την καταστροφή ναών και ειδώλων στη Συρία και την Καρχηδόνα· τις επιθέσεις τού Μαρτίνου τής Τουρ σε ιερούς τόπους στη Γαλατία· και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Η καταστροφή τού Ναού τού Δία στην Ολυμπία διατάχθηκε από τον Θεοδόσιο Β’ το 426

“Στη Γαλλία”, γράφει η Nixey, “ο άγιος Μαρτίνος, ή αυτό τουλάχιστον αναφέρεται με υπερηφάνεια στην Ζωή τού Μαρτίνου, ‘έβαλε φωτιά σ’ ένα πανάρχαιο και περίφημο ιερό’, και κατόπιν κατευθύνθηκε σε κάποιο άλλο χωριό όπου ‘ισοπέδωσε εντελώς τον ναό… και κονιορτοποίησε όλους τούς βωμούς και τ’ αγάλματα’. Η αγιολογία καταγράφει αυτές τις επιθέσεις όχι ως θλιβερές… πράξεις βανδαλισμού, αλλά ως απόδειξη της αρετής τού αγίου. Μερικοί από τους περιφημότερους αγίους τού χριστιανισμού ξεκίνησαν την σταδιοδρομία τους… κατεδαφίζοντας ιερά. Ο ἐκ Νουρσίας Βενέδικτος… τιμάται ως καταστροφέας αρχαιοτήτων. Κατά την άφιξή του στο Monte Cassino, λίγο έξω από την Ρώμη, έσπασε ένα αρχαίο άγαλμα του Απόλλωνα και κατέστρεψε τον βωμό τού ιερού. Τριγύρισε στην περιοχή ‘ρίχνοντας τα είδωλα κι εξολοθρεύοντας τα άλση τού βουνού… και δεν ησύχασε προτού να ξεριζώσει και το τελευταίο κατάλοιπο ειδωλολατρίας’… Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μαθαίνοντας πως η Φοινίκη ακόμη ‘υπέφερε από την αφροσύνη των δαιμονικών τελετουργιών’, έστειλε σπείρες βίαιων μοναχών, με χρηματοδότηση των πιστών κυριών τής ενορίας του, για να καταστρέψουν τα ιερά στην περιοχή… Το 401 μ.Χ., ο Αυγουστίνος κάλεσε τους χριστιανούς τής Καρχηδόνας να σπάσουν παγανιστικά αντικείμενα, επειδή αυτό ακριβώς ήθελε και πρόσταζε ο Θεός… Το εκκλησίασμα, ανυπομονώντας να λεηλατήσει τους ναούς, άρχισε ν’ απαγγέλλει τον Ψαλμό 83. ‘Ας ταπεινωθούν και απαξιωθούν για πάντα. Ας αφανιστούν στον εξευτελισμό’… Λέγεται πως 60 άτομα σκοτώθηκαν σε ταραχές που πυροδότησε το ξέσπασμα αυτό της πύρινης ρητορείας.” Ήταν ένας ακήρυχτος πόλεμος.⁽¹⁷⁾

Η Άλωση της Ρώμης από τους βαρβάρους το 410, του Joseph-Noël Sylvestre (1890)

• ⁽¹⁷⁾ Αιώνες πλύσης εγκεφάλου δημιούργησαν την ψευδή εντύπωση πως ο χριστιανισμός έπεσε σαν ώριμο φρούτο, σε μια κοινωνία κουρασμένη από τον πολυθεϊσμό, όπου όλοι αγκάλιασαν τη νέα θρησκεία. Ο Ευσέβιος αναφέρεται σε οδομαχίες στην Αλεξάνδρεια μεταξύ “πιστών” και “απίστων” (χριστιανών και πολυθεϊστών) ήδη από τα μέσα τού 3ου αιώνα. Λίγο αργότερα, στις αρχές τού 4ου, όπως λέει η Nixey, “Ισπανοί επίσκοποι υποχρεώθηκαν να διακηρύξουν ότι: ‘Όποιος σπάσει είδωλα και σκοτωθεί επιτόπου’, δεν πρόκειται να του απονεμηθεί το στέφανο του μάρτυρα.”

Αυτός ο ιδιόμορφος εμφύλιος πόλεμος ανάγκαζε πολλούς να ασπάζονται τον χριστιανισμό, ενώ κρυφά παρέμεναν πολυθεϊστές. Κάποιοι είχαν το θάρρος να γίνουν “παραβάτες”, σαν τον Ιουλιανό, υιοθετώντας ξανά τον ελληνισμό, με αποτέλεσμα να θεσπιστούν νόμοι κατά της “αποστασίας” από τους Γρατιανό και Θεοδόσιο, με τις ποινές να γίνονται όλο και βαρύτερες. Υπήρξαν και πολυθεϊστές συγγραφείς που απέδωσαν στην χριστιανική ηγεμονία όλα τα δεινά τής αυτοκρατορίας, σαν τη Άλωση της Ρώμης, το 410, από τον Αλάριχο. Φυσικά, τα βιβλία τους καταστράφηκαν από τους χριστιανούς, που απείλησαν πως θα κόψουν τα χέρια αυτών που θα επιχειρούσαν να δημιουργήσουν νέα αντίγραφα. Ο Αλάριχος και οι Γότθοι του ήταν χριστιανοί, και η λεηλασία υπήρξε η αρχή τού τέλους τής δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

“Ο ρήτορας Λιβάνιος… και άλλοι λάτρεις των παλαιών θεών έβλεπαν… τους ναούς τους ‘ερείπια, τις τελετές τους απαγορευμένες, τους βωμούς αναποδογυρισμένους, τις θυσίες τους εκτός νόμου, τους ιερείς τους καταδιωκόμενους και την περιουσία τους να τη μοιράζεται ένα τσούρμο αλήτες’. Οι βάρβαρες και βάναυσες επιθέσεις τους στους ναούς δεν γίνονται από ευσέβεια, έλεγε ο Λιβάνιος [απηχώντας και τον Ευνάπιο]. Τις εξαπολύουν από ξεκάθαρη απληστία. ‘Οι επιθέσεις αυτές είναι πηγή εισοδήματος’, επειδή, ύστερα από τις επιδρομές, όχι μόνο σε ιερά, αλλά επίσης σε αγροικίες, ‘οι εισβολείς φεύγουν με τα λάφυρα από τα μέρη που επιτέθηκαν’.”

Σαούλ τής Ταρσού, ο ταραξίας: το κήρυγμά του στην Έφεσο καίγοντας βιβλία ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες – αλλά και όλους τους φασίστες που τον μιμήθηκαν. Να άλλη μια εκδοχή: Η ιστορία τού Αγ. Παύλου: Το κάψιμο των βιβλίων στην Έφεσο, του Pieter Coecke
van Aelst (ταπισερί, λεπτομέρεια· σχεδιάστηκε το ±1529, υφάνθηκε πριν από το 1546).

● Όχλος φονταμενταλιστών, με τον “Χρυσόστομο” επικεφαλής, καταστρέφει ολοσχερώς τον Ναό τής Ἀρτέμιδος στην Ἔφεσο, ένα απ’ τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, το 401, δέκα χρόνια αφότου τον έκλεισαν. Συντρίμμια του θα διακοσμήσουν την Αγία Σοφία (κίονες), τη Σύγκλητο (μπρούντζινες πύλες), τ’ ανάκτορα και άλλα κτήρια της Πόλης. Η πρώτη φραστική επίθεση κατά του ναού από τον Σαούλ-Παύλο προκάλεσε βίαιες ταραχές. Οι χριστιανοί άρχισαν τις καταστροφές στα τέλη τού 1ου αιώνα. Την σκυτάλη πήραν οι ομόθρησκοί τους Γότθοι που λεηλάτησαν το Αρτεμίσιο το 262 ΚΧ. Οι αρχαιολόγοι έψαχναν έξι χρόνια ώσπου να εντοπίσουν τα ίχνη του το 1869.

● Η εντύπωση που αποκομίζει κανείς για τον πρώτον “αιώνα χριστιανισμού” είναι πως η αποτυχημένη απόπειρα του Ιουλιανού ν’ αποκαταστήσει και πάλι την ανεξιθρησκία, υπήρξε κομβικό σημείο: οι χριστιανοί συνειδητοποίησαν τι είχαν κατακτήσει και τι κινδύνευαν να χάσουν. Οι επιθέσεις τους, στο εξής, θ’ αποκτούσαν τον χαρακτήρα της εκμηδένισης όλων των αλλοθρήσκων – μια πραγματική γενοκτονία, φτάνοντας σε σημείο παροξυσμού.

●

Η πομπή με τη σορό τού Αλέξανδρου (περιγραφή τού Διόδωρου Σικελιώτη, αναπαράσταση )

Η νεκροσυλία τού Σώματος του Ἀλεξάνδρου

ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ χάους, πόλωσης, έσχατης σήψης και ηθικής κατάπτωσης, που προβλήθηκε ως “ο θρίαμβος του χριστιανισμού κατά της ειδωλολατρίας”, ο συμβολισμός ενός “Ιησού νικηφόρου” δεν θα ήταν ποτέ καταλυτικός δίχως την ήττα, την κατάκτηση, του ανίκητου κατακτητή Ἀλεξάνδρου. Ο μέγας βασιλεύς είχε εκπνεύσει (δηλητηριασμένος μάλλον) στη Βαβυλώνα το 323 ΠΚΧ. Η σορός ήταν καθ’ ὁδὸν προς τη Μακεδονία, όταν την απήγαγε ο Πτολεμαῖος Σωτήρ, λόγω του κύρους που θα προσέδιδε ο τάφος τού Ἀλεξάνδρου στην Αίγυπτο. Ο νεκρός, που είχε ήδη ανακηρυχτεί “γιος τού Άμμωνα” από το μαντείο τού θεού στην όαση Σίβα, ζήτησε λίγο πριν από τον θάνατό του να ενταφιαστεί στον ναό τού Άμμωνα Δία, και όχι δίπλα στον πραγματικό του πατέρα, τον Φίλιππο, στις Αιγές. Ο Πτολεμαίος Φιλοπάτωρ έχτισε μεγαλοπρεπές μαυσωλείο στην Αλεξάνδρεια, σ’ ένα τεράστιο τέμενος, γνωστό ως Σῶμα, που έγινε ένα από τα περιφημότερα και σπουδαιότερα ιερά τού αρχαίου κόσμου, δεδομένου ότι ο Αλέξανδρος λατρευόταν σαν θεός στη Μακεδονική και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία – και ιδίως στην πόλη που είχε ιδρύσει, της οποίας ήταν και πολιούχος. Πάρα πολλοί ηγεμόνες και πολιτικοί, αξιωματικοί και αξιωματούχοι, Έλληνες και Ρωμαίοι, πήγαιναν στο μαυσωλείο για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Αλέξανδρο. Ο Ιούλιος Καίσαρας ήταν ο πρώτος Ρωμαίος ηγέτης που πήγε στο Σώμα, για να προσκυνήσει τον τάφο τού ήρωά του. Πολλοί άλλοι ακολούθησαν, από τον Αύγουστο ως τον Σεβήρο. Υπήρξαν και οι φαύλοι συλητές τού τάφου, όπως ο Καλιγούλας, που αφαίρεσε τον θώρακα, και ο Καρακάλλας, που ιδιοποιήθηκε τον χιτώνα, το δαχτυλίδι, και την ζώνη, το 215, ενώ ο στρατός του επιδιδόταν σε πολυήμερες λεηλασίες στην πόλη, σφαγιάζοντας πάνω από 20.000 πολίτες, κυρίως νέους, λόγω μιας σάτιρας που είχε ανεβεί στην Αλεξάνδρεια, γελοιοποιώντας τους ισχυρισμούς του πως σκότωσε τον συναυτοκράτορα αδελφό του, Γέτα, σε αυτοάμυνα.

Πολεοδομικό σχέδιο αρχαίας Αλεξάνδρειας με πλαισιωμένα σε κόκκινο τα τέσσερα επίμαχα σημεία:
το Μουσείον και η Βιβλιοθήκη, το Σεραπείον, και κάπου ενδιάμεσα το “Σώμα” τού Αλεξάνδρου.

● Όμως, ακόμη και σ’ ένα τέτοιο λουτρό αίματος και πλιάτσικο, με μοναδική εξαίρεση τους “μακρυχέρηδες” με την αυτοκρατορική πορφύρα, δεν υπήρξε καμιά ουσιαστική απειλή για το Σώμα τού Αλεξάνδρου. Η απειλή εμφανίστηκε τον επόμενο αιώνα. Ο επίσκοπος Γεώργιος, κατά τον Αμμιανό Μαρκελλίνο, περνώντας το 361 από το Σώμα, σκόπιμα αναρωτήθηκε φωναχτά, μπροστά στον λαό τής Αλεξάνδρειας, σχετικά με τον σπουδαίο και μεγαλοπρεπή ναό τού “δαίμονα” της πόλης: “Για πόσον ακόμα θα υφίσταται αυτός ο τύμβος;”, είπε. Με τη λέξη δαίμων, ο Αμμιανός εννοούσε την θεότητα προστάτιδα της πόλης, τον Αλέξανδρο. Μα σύντομα, όπως είδαμε, “ο Γεώργιος δολοφονήθηκε, λόγω επανειλημμένων πράξεων οξείας ύβρεως, προσβολής, και λεηλασίας των ιερότερων θησαυρών τής πόλης.” Ήταν, άλλωστε, μισητός απ’ όλους, ακόμη και από τους χριστιανούς. Ο Γεώργιος, όμως, δεν ήταν μόνος. Ο Θεοδόσιος, το 391, κήρυξε εκτός νόμου τη λατρεία τού Αλέξανδρου, μαζί με όλους τούς άλλους ελληνιστικούς θεούς, ενώ στη συνέχεια, όπως γράφει στην Ιστορία του και ο Alexandre Grandazzi, “ξέσπασαν βίαιες χριστιανικές και αντιπαγανιστικές ταραχές, οδηγώντας στην καταστροφή τού μεγάλου ναού τού Σεράπιδος, που επεκτάθηκε πιθανόν ως… το Σώμα: μια νύξη… σε ομιλία τού ρήτορα Λιβάνιου, δημιουργεί την εντύπωση πως έβγαλαν την σορό από τον τύμβο, εκθέτοντάς την δημόσια για τελευταία φορά.” Φαίνεται, λοιπόν, πως η σορός απήχθη για δεύτερη φορά και θάφτηκε χριστιανικά επειδή, κατά το νέο δόγμα, έπρεπε να ενταφιαστεί μες στη γη, ενώ η παλαιότερη συνήθεια εναπόθεσής της σε τύμβο κρίθηκε ειδωλολατρική. Ό,τι σχετικό με τον ελληνισμό καταστράφηκε, ενώ η ταφή σημαντικών κι επιφανών προσωπικοτήτων δεν γινόταν σε μαυσωλεία πλέον, αλλά σε χριστιανικές βασιλικές, καθώς και στη γη. Είναι η εποχή που τα λείψανα του Μακεδόνα βασιλιά εξαφανίζονται “μυστηριωδώς”. Στο μεταίχμιο 4ου και 5ου αιώνα, ο “Χρυσόστομος” εκστασιαζόταν σε κήρυγμά του γιατί το σημείο ταφής τού Αλέξανδρου ήταν την εποχή εκείνη “άγνωστο στους δικούς του ανθρώπους”, με άλλα λόγια, στους Αλεξανδρινούς πολυθεϊστές. Μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Θεοδώρητος περιέλαβε τον Αλέξανδρο σε κατάλογο διάσημων ανδρών που οι τάφοι τους είχαν “χαθεί”.

Αλέξανδρος ο Μέγας, σε διάφορες παραλλαγές, του Andy Warhol (1982)

● Σε αραβικά κείμενα του 9ου και του 10ου αιώνα, αναφέρεται κάποιο τέμενος, ή τάφος, του Αλεξάνδρου. Πρόκειται, μάλλον, για το τζαμί που ανακατασκευάστηκε με αρχαία αρχιτεκτονικά στοιχεία, κατά τον 11ο αιώνα, όπου βρέθηκε η άδεια σαρκοφάγος τού Αλέξανδρου το 1798 από τις δυνάμεις τού Ναπολέοντα. O Λέων Αφρικανός, που επισκέφθηκε την Αλεξάνδρεια γύρω στο 1517, έγραψε:

“Ἐν μέσῳ των ερειπίων τής Αλεξανδρείας, υπάρχει ακόμη ένα μικρό οικοδόμημα, χτισμένο σαν παρεκκλήσι, αξιομνημόνευτο λόγω ενός περίφημου τάφου, που οι μωαμεθανοί έχουν σε μεγάλη εκτίμηση· στο οποίο μνήμα, καθώς υποστηρίζουν, φυλάσσεται η σορός τού Μεγάλου Αλεξάνδρου… Ένα απέραντο πλήθος ξένων κατευθύνονται εκεί, ακόμη και από μακρινές χώρες, για να λατρεύσουν και να αποτίσουν φόρο τιμής στον τάφο, στον οποίον, επιπλέον, συχνά παραχωρούν σημαντικές δωρεές.”

Αλέξανδρος ο Μέγας, ψηφιδωτό,
του Αλέξανδρου Γιαννιού

Όμως και στον George Sandys, που πήγε στην Αλεξάνδρεια το 1611, έδειξαν ένα μνήμα, στο οποίο ο κόσμος υποκλινόταν, θεωρώντας το τόπο ανάπαυσης του Αλέξανδρου. Όποια και αν υπήρξε, τελικά, η τύχη τού τάφου, που “χάθηκε” ξανά “μυστηριωδώς”, οι ἐν λόγῳ μαρτυρίες αποτελούν διπλή ήττα τού χριστιανισμού: α) η λατρεία τού Αλεξάνδρου συνεχίστηκε, είτε με, ή ακόμη και χωρίς την σορό, παρά τη νεκροσυλία· και β) η σύγκριση μεταξύ των δυο μονοθεϊστικών θρησκειών σε αυτό το θέμα, αποβαίνει συντριπτικά σε βάρος τού χριστιανισμού.

● Ιστορικοί τού 21ου αιώνα, λ.χ. ο Andrew Chugg, συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων για τον Αλέξανδρο, το ένα με τον τίτλο Μέγας Αλέξανδρος, ο χαμένος τάφος, δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο, η ταριχευμένη σορός του να φυλάσσεται ευλαβικά στη Βασιλική τού Αγίου Μάρκου στη Βενετία, θεωρώντας, λόγω πλάνης, ότι πρόκειται για τα λείψανα του ευαγγελιστή Μάρκου! Ο Μάρκος είχε πάει στην Αλεξάνδρεια το 49 και ίδρυσε την εκεί Εκκλησία, αναλαμβάνοντας ως ο πρώτος επίσκοπός της. Υπήρχαν, όμως, Αλεξανδρινοί εθνικοί που είχαν αγανακτήσει με τις προσπάθειές του να τους απομακρύνει από τη λατρεία των πατροπαράδοτων θεών τους. Το 68, τον έδεσαν με σχοινί από τον λαιμό και τον έσυραν στους δρόμους, ώσπου υπέκυψε (οι όχλοι, βλέπετε, δεν ήταν χριστιανική επινόηση: αποτελούν βασικό και αναντικατάστατο “εργαλείο” κάθε δόγματος και ιδεολογίας).

Όταν στον 9ο αιώνα δυο Βενετοί έμποροι μετέφεραν τη μούμια από την Αλεξάνδρεια στη Βενετία, ο δόγης διέταξε να χτιστεί η Chiesa d’Oro (Χρυσή Εκκλησία) δίπλα στ’ ανάκτορα. Η κατοχή ενός κειμηλίου βαρύνουσας σημασίας είχε σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις. Μ’ έναν υποτιθέμενο ευαγγελιστή στην επικράτειά της, η Βενετία αναβαθμίστηκε σχεδόν στο επίπεδο της ίδιας τής Ρώμης. Το 1063, ενώ χτιζόταν μια καινούργια εκκλησία, τα λείψανα “μυστηριωδώς” εξαφανίστηκαν πάλι. Κατά την… παράδοση, ο ίδιος ο “Μάρκος” αποκάλυψε την θέση των λειψάνων του το 1094, απλώνοντας το χέρι από έναν κίονα προς τον τότε δόγη.

Από το 1811, η μούμια φυλάσσεται σε κρύπτη κάτω από την Αγία Τράπεζα, σε μαρμάρινη σαρκοφάγο, όπου υπάρχουν αρκετά μακεδονικά σύμβολα… Οι κόπτες, αντίθετα, πιστεύουν ότι το κεφάλι τού Μάρκου παραμένει σ’ εκκλησία στ’ όνομά του στην Αλεξάνδρεια, ότι μέρος των λειψάνων βρίσκονται στον καθεδρικό ναό τού Αγίου Μάρκου στο Κάιρο, και τα υπόλοιπα στη Βενετία.

Υπάρχει, ωστόσο, μια… “ήσσονος σημασίας λεπτομέρεια”: πρώιμοι χριστιανοί συγγραφείς, όπως ο Δωρόθεος, ο Ευτύχιος, και ο συγγραφέας τού Πασχαλινού Χρονικού, επισημαίνουν πως οι παγανιστές… έκαψαν τη σορό τού Μάρκου! Πώς ήταν δυνατόν να ταριχευθεί;

Αρκεί μια επιστημονική μελέτη των λειψάνων ν’ αποκαλύψει την προέλευσή τους. Με την ραδιοχρονολόγηση θα διαπιστώναμε αν η σορός είναι αρκετά αρχαία, ώστε να ταιριάζει μ’ εκείνην του Αλέξανδρου. Επίσης, θα ήταν δυνατόν ν’ αναπαραστήσουμε τα χαρακτηριστικά τού προσώπου από το κρανίο (όπου κι αν βρίσκεται αυτό), ή και να εξετάσουμε τα οστά για πιθανά σημάδια πολλαπλών τραυμάτων, κυρίως εκείνο στο στήθος τού Αλεξάνδρου από βέλος που διαπέρασε το στέρνο του…

Αλήθεια, πιστεύετε πως υπάρχει το ενδεχόμενο η (όποια) επίσημη Εκκλησία να επιτρέψει ποτέ κάτι τέτοιο, θέτοντας σε κίνδυνο την Εκκλησιαστική της “ιστορία”, χάριν τής Ιστορίας;

Επόμενο Χρονικό 24. ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΚΡΕΤΙΝΙΣΜΟΥ ● Η Γενοκτονία των Ἑλλήνων (Β) ● Η Δολοφονία τής Ὑπατίας ● Χριστιανισμός και Δουλεία ● Αποικιοκρατία και Ρατσισμός

• >> Χρονικό 24. ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΚΡΕΤΙΝΙΣΜΟΥ
• << Χρονικό 22. ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΠΕΡΙΠΛΟΥ ΤΗΣ ΙΒΗΡΙΑΣ

Ερείπια και κίονες στον Ναό τής Αρτέμιδος στην Έφεσο

Chronicle 23. THE GENOCIDE OF THE HELLENES

Chronicle 23. THE GENOCIDE OF THE HELLENES

/ΕΛΛΗΝΙΚΑ/ Χρονικό 23. Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

● “Burning Books, Burying Scholars” ● Libraries Burned ● Massacre
of Thessalonica ● Delphi, the Serapeum and the Temple of Artemis
in Ruins ● Sacrilege of Alexander’s Sōma ● The Darkening Age

Michales Loukovikas

.

GENOCIDE: “acts committed with intent to destroy, in whole or in part, a
national, ethnic, racial or religious group.” (The UN Genocide Convention)

 

“In the early Middle Ages, in the time of Valens, Valentinian and Theodosius, there was a veritable ‘Inquisition’ established in the East, whose atrocities, persecutions and massacres were in no way inferior to those of the Spanish Inquisitors, who just persecuted people for sinister faith, while the Orthodox ‘penalizers’ in the Orient intended to eliminate en masse anyone who was Hellenizing or philosophizing on the face of the earth.” (Emmanuel Rhoides)

.

NATURAL SELECTION, Charles Darwin’s revolutionary evolutionary theory – a cornerstone of biology – does not apply to man-made creations, which are instead “artificially selected” (censored), on the basis of ideological prejudice against all non-conformist ideas. Big Brother, it seems, has been omnipresent long before George Orwell’s 1984, burning not only books and libraries, but on many occasions the authors themselves, while “purifying” society and rewriting “history”… The motives of such crimes against humanity are very rarely outright politico-economical; as a rule, they are disguised behind a religious mask – especially when this religion is monotheistic, i.e. antagonistic to all the other creeds, authoritarian, and also power-hungry. Note that among the monotheistic religions, Christianism is the “unchallenged champion” of such crimes. Here is a short list of the first phase:

● 213–210 BCE. The “burning of books and burying of scholars” campaign during the Qin Dynasty of ancient China epitomizes the “war against freedom of thought and speech” that is still raging: all Chronicles, except those by the Qin historians, the Classics of Poetry and History, works of Confucius and several other schools, should be burned; and anyone discussing these books be executed. More than 460 scholars, or almost 1200, according to another count, were buried alive. The campaign soon led to revolts and war resulting to a further damage of texts of history: the capital was sacked and burned, in 207 BCE, destroying the officially sanctioned works in the imperial library, as well.

● 53 CE. Saul (Paul) of Tarsus, the trouble-maker, combined his preaching with book burning in Ephesus. This episode inspired many artists applauding such actions (see e.g. paintings by Eustache Le Sueur, Lucio Massari, Pieter Coecke van Aelst, etc.) that all fascists imitated with enthusiasm… Acts of the Apostles, 19: “Τhey counted the value of [the burned books] and found it came to 50,000 pieces of silver” = more than 20 million €!

“Βurning of books and burying of scholars”: late dynastic period painting

● Circa 160 CE. Epicurus’ book Established Beliefs was burned in a Paphlagonian market, by order of a charlatan prophet. It was just a first glimpse of what would follow, as soon as these charlatans climbed up the highest echelons of power…

● 170s CE. Describing the Bible as “utter trash”, “a Greek intellectual named Celsus launched a monumental… attack against the new religion”, writes Catherine Nixey in her well-documented study, The Darkening Age / The Christian Destruction of the Classical World – hence our many, lengthy quotations in the previous, present, and next Chronicle. “Celsus was more than disdainful; he was worried that this religion – which he considered stupid, pernicious and vulgar – might spread even further and… damage Rome. Over 1,500 years later, the 18th century English historian Edward Gibbon would draw similar conclusions, laying part of the blame for the fall of the Roman Empire firmly at the door of the Christians… The Church… promptly placed his Decline and Fall of the Roman Empire on the Index Librorum Prohibitorum, its list of banned books.⁽¹⁾ Even in liberal England, the atmosphere became fiercely hostile to the historian”.⁽²⁾

• ⁽¹⁾ Updating the Index (1900), pope Leo XIII stressed: “It is totally unacceptable to support, defend or allow freedom of thought, of speech… as if these rights are given to man by Nature”!

• ⁽²⁾ But even in the 20th century, the Pythons’ “1979 film, Life of Brian [parodying the life of Jesus], was banned in several countries.” (C. Nixey)

Library of Celsus in Ephesus (2nd century CE), the third-largest in the Roman world after Alexandria and Pergamum, was the funerary monument of Tiberius Julius Celsus Polemaeanus, governor of Asia (Minor). The library, an architectural marvel, and its 12,000 scrolls, were burned by Christian Gothic barbarians, who also destroyed the magnificent Temple of Artemis there, one of the 7 wonders of antiquity (262 CE). The library’s façade was restored in the 1970s.

● However, both Celsus and Gibbon were right: “What… if God and Caesar both laid claim to the same thing? Well, said the great thinkers of the first Christian century, in that case God took precedence. As Augustine put it, if God’s law diverged from Roman law, then the Heavenly City and its inhabitants were compelled ‘to dissent, and to become obnoxious to those who think differently’… At the highest level the Church was starting to challenge the power of the state. Roman observers had long noticed the Christian tendency to consider themselves above the law… ‘There is no crime’, declared Shenoute, ‘for those who have Christ’… Murder committed for the sake of God was not a crime but actually ‘a prayer’… As Christianity gained in power their acts of defiance gained in boldness. Courtrooms in the east of the empire were disrupted by sinister groups of dark-clad, psalm-chanting monks… Monks – anonymous, rootless, untraceable – were able to commit atrocities with near impunity… Even Theodosius, a wholeheartedly Christian emperor, mutedly observed that ‘the monks commit many crimes’.” Gibbon, on his part, comparing the monks with “a race of filthy animals”, wrote: “In almost every province of the Roman world, an army of fanatics, without authority and without discipline, invaded the peaceful inhabitants; and the ruin of the fairest structures of antiquity still displays the ravages of those barbarians”.

● Catherine Nixey begins her dramatic narrative in Palmyra in 385 CE. Exactly the same scenes, unfortunately, would unfold in the city of Zenobia, the “nymph of the desert”, even nowadays, committed by the terrorists of the Islamic State. But what’s happened now in a single region of Syria, or in one country, Afghanistan, by the Taliban, was then about to spread to an entire empire and last for many centuries:

It’s ironic that the new fundamentalists’ target was again Athena: the statue of Al-lāt, equated with the goddess of Wisdom, destroyed in 2015; so was the Lion at the temple’s entrance. (We see Asclepius on the wall). Other ISIS crimes: the monumental arch in Palmyra’s colonnade (also 2015); Tetrapylon (2017); the theatre (used for executions, 2017); the Baal Shamin temple, blown up; etc…

“The destroyers came from out of the desert. Palmyra must have been expecting them: for years, marauding bands of bearded, black-robed zealots, armed with little more than stones, iron bars and an iron sense of righteousness had been terrorizing the east of the Roman Empire. Their attacks were primitive, thuggish, and very effective. These men moved in packs – later in swarms of as many as five hundred – and when they descended, utter destruction followed. Their targets were the temples… Great stone columns that had stood for centuries collapsed in an afternoon; statues… had their faces mutilated; temples… fell in a single day… In this atmosphere, Palmyra’s temple of Athena was an obvious target… The ‘triumph’ of Christianity had begun.”

● “Today”, says Nixey, “almost no one has heard of Celsus and fewer still have read his work… It simply disappeared… Almost all information about him has vanished, including any of his names except his last… The long and inglorious Christian practice of censorship was now beginning… Celsus accused Christians of actively targeting idiocy in their recruitment… Lack of education made listeners vulnerable to dogma, he argued. Christians ‘do not want to give or to receive a reason for what they believe, and use such expressions as «Do not ask questions; just believe», and «Thy faith will save thee»’… They declare that ‘Wisdom in this life is evil, but foolishness is good’ – an almost precise quotation from [Saul’s (Paul’s) Epistle to the] Corinthians… To men as educated as Celsus… this was unfathomable: in Greek philosophy, faith was the lowest form of cognition.”

Christianism Has Never Been an Ideology of Liberation

● Christian leaders might have “actively targeted idiocy in their recruitment”, but were anything but… idiots themselves, choosing as their ideal target group “the vast majority of the empire – perhaps 80-90% of men, and a higher percentage of women – [that] was illiterate”. The Christians selected them because they were “hoi polloi” (the many), in order not to upgrade them (with “bread, education, freedom!”), but to downgrade the whole society to their level. Christianism has never been an ideology of liberation; quite the opposite:

The Slave Market, by Gustave Boulanger (c. 1882): in the Roman era,
the “merchandise” was multi-racial; racism would appear later…

“Many of those who set out for the hills” to become monks, Nixey points out, “were poor and illiterate. Some were even slaves – much to the irritation of their Christian superiors. Nietzsche and Engels would later equate Christianity and its values with slaves and slave morality – but if that was true, then no one had told the most powerful Christians in this period. They had no truck with such dangerously revolutionary ideas as the emancipation of slaves. Far from encouraging the escape of Christian slaves, senior clerics cracked down hard on any who attempted to escape their mortal bondage by disappearing into the desert for a more heavenly servitude. When one bishop advised slaves to desert their masters and become ascetics, the Church was appalled and promptly excommunicated him. ‘We shall never’, stated a Canon of the Holy Apostles, ‘allow such a thing, which brings sorrow to the masters to whom the slaves belong’… In the 4th century, St Theodore appeared: a saint whose speciality was finding missing slaves. Sleep on St Theodore’s tomb and… he would appear in your dream and show you where your recalcitrant slave was hiding.” (Then the Church will collect the reward!)

Seen from this perspective, the analogies between Christianism and fascism – apart from the same methodology – become more apparent. Both, though they are systemic, tempt and entrap the underprivileged. (More about Christianism and slavery, and how they are related, you can read in the next Chronicle).

A scholar on a sarcophagus, 180-200 CE

“A few decades after Celsus wrote On the True Doctrine, a more monumental assault was made on the Christian faith by another Greek philosopher”, Nixey goes on. “Yet today this philosopher’s name, like Celsus’s, has been all but forgotten. He was, we know, called Porphyry and his attack was immense – at least 15 books [Against the Christians]… It targeted Old Testament history, and poured scorn on the blind faith of Christians… Porphyry’s works were deemed so powerful and frightening that they were completely eradicated. The first Christian emperor, Constantine… announced… they were destroyed. In the same letter Constantine also consigned the works of the heretic, Arius, to the flames and announced that anyone who was found hiding one of Arius’s books would be put to death. A century or so later, in AD 448, Porphyry’s books were burned again, this time on the orders of… Theodosius II and Valentinian III.”

The Christians’ Psychopathology

● The Christian counter-attack to Celsus came some eighty-odd years later, and signed by Origen: thanks to his text, we now know what the True Doctrine was about. In the meantime, Clement of Alexandria formulated a Christian guide in his own manual, Paedagogus (Tutor; a most inappropriate title), which exposes alarmingly the psychopathology of Christian leaders, even before these fanatics climbed up to power. What Nixey says is most revealing and hair-raising:

“As Clement wrote, the Lord himself had said: ‘I will sharpen my sword… and render justice to mine enemies, and requite those who hate me. I will make mine arrows drunk with blood, and my sword shall devour flesh from the blood of the wounded’. (Who on earth was there – and where? – to listen to this sadist and write down his dictum?) “Clement,” proceeds Nixey, “in… authoritative paragraphs, peppered with frequent… threats from the scriptures, advised the faithful on every aspect of their day, from what they were allowed to eat and drink to what they could wear; from how they could style their hair to even what they were allowed to do in bed.⁽³⁾ In… his guide he censured almost every human activity.”

• ⁽³⁾ Preachers: “Sex between husband and wife is allowed but it should not be enjoyed.” [!] (C.N.)

Fresco from Herculaneum depicting a banquet

Two centuries later, “John Chrysostom advised avoiding dinners altogether in favour of funerals. ‘It is better to go’, he thundered… ‘where there is weeping, lamentation, groans, and anguish, and so much sadness, than where there is the dance, the cymbals, and laughter, and luxury, and full eating and drinking’… [! In addition,] contact with women of all kinds was something to be feared and, if possible, avoided altogether… [! But he] jubilantly observed: ‘The tradition of the forefathers… the tyranny of joy, [!] the accursed festivals… have been obliterated’: Pagan festivals, with their exuberant merriment and dancing, were banned… In 407 [the year John died], the old merry ceremonies were forbidden… If anyone declared himself an official in charge of pagan festivals then, the law said, he would be executed.”⁽⁴⁾

• ⁽⁴⁾ “The firebrand preacher John Chrysostom – John ‘Goldenmouth’ – [the rock star of the era] was so charismatic that crowds of Christians would pack into Antioch’s Great Church to hear him speak, his eyes flashing, then leave as soon as he was finished, ‘as if’, he observed, with a distinct want of monkish humility, ‘I were a concert performance’.” (C.N.)

“In literature of a newly sadistic strain, Christian writers outlined in graphic detail what awaited those who did not comply with the edicts… The punishments for sinners were atrocious… The Apocalypse of Peter reveled in verse after stomach-churning verse on what happened in Hell. In it, the reader is taken on an infernal safari in which the retributions for various misdeeds are pointed out with relish… Even children don’t escape.”⁽⁵⁾

• ⁽⁵⁾ See what a church of Lesbos is distributing now (April 2019) to elementary school pupils – an entire screed, entitled Children’s Guide to Confession (of “sins”)… Just get an idea:

● “Do you by chance like to listen to secular songs on the radio? (…)
● “Do you by chance go to the theatre and the cinema? (…)
● “Do you by chance go to parties and dance sinful dances? (…)”
There’s no end to children’s “sins”, arranged in an array of categories and countless chapters…

Oedipus and the Sphinx, by Gustave Moreau

“Theatre was abhorred as a repository of blasphemous filth… What the Greeks considered civilized – even civilizing – Christian preachers reviled as ‘depravity’… a ‘disease’ and a ‘wanton madness’… Everything about the theatre was… from the Devil. The theatre… was a place of lust and drunkenness, a ‘citadel of all vile practices’. The ‘abominations’ that happened on stage were a ‘lawless corruption’ designed to pollute the ears and eyes of the audience… Tragedies were bloody, comedies were wanton… Actors were whores: Christians regularly substituted the words ‘actor’ and ‘dancer’ with the word ‘prostitute’; the theatre itself was ‘the temple of lust for prostitution’. Almost every kind of display was… stained with Satanism… As one preacher boasted, Christians smashed the flutes of the ‘musicians of the demons’ to pieces… The music that people danced to was considered perilous, for music can take away men’s senses, and mesmerize them, whipping them into a frenzy of lust… As Tertullian joyfully explained, all of these miscreants would be consumed in the avenging fires of the Lord – and he and his fellow obedient Christians would be there, enjoying the sight. What need for the theatre or the hippodrome now?, he asked. Because for the Christian faithful there are ‘other spectacles to come – that day of the Last Judgement, when the hoary age of the world and all its generations will be consumed in one fire’.”

Constantine: Genocide Act I – Persecutions in Perpetuum

● 313. The Edict of Milan on Freedom of religion, which Constantine the “Great” and “Saint” adopted, was meant to protect the Christians, but as it turned out, it seems it concerned only them. Following Galerius’ initiative, who had adopted a similar measure in 311, the emperor aimed at consolidating peace (Pax Romana) in the empire, something that had not been achieved through the persecution of Christians. But he was a… mama’s boy (as his mother, Helena, was a fanatical Christian). Therefore, instead of imposing the strict implementation of religious freedom, he was anything but impartial: the ancient gods on his coinage were replaced by Christian symbols, especially the “XP” monogram, which he had also on his labarum. Hence it was obvious the persecutions would go on; there was just a change of roles: the formerly persecuted were now the persecutors. It was also obvious that the new persecutions would be much more brutal and bloody, widespread and long-lasting (in perpetuum), for the very simple reason that the Christian leaders, who found themselves in a dominant position, confronted the vast majority of the empire’s subjects, who remained faithful to their traditional gods.⁽⁶⁾ Besides, it was even ironic that the persecutions were further multiplied because, as soon as the Christian priesthood was legalized, infighting broke out! As early as 313, the year of the edict, until 317, bishops threw brickbats against bishops in Carthage, until they asked for Constantine’s arbitration. There were three ecclesiastical councils and two trials before one faction (that of Donatus) was judged schismatic, with the result that its property was confiscated and the clergy banished.

The Pearls of Aphrodite, by
Herbert James Draper (1907)

• ⁽⁶⁾ “Christians at that moment were very much in the minority. It has been estimated they made up as little as between 7 and 10% of the empire’s total population.” (C.N.)

“The emperor Constantine proclaimed himself a follower of Christ”, recounts Nixey. “Under his auspices, the Church was soon exempted from taxes and its hierarchy started to be richly rewarded. Bishops were paid five times as much as professors, six times as much as doctors – as much even as a local governor. Eternal delight in the next life, bureaucratic preferment in this. What more could one wish for?”

● 325-326. Emperor Constantine ordered a temple of Aphrodite in Jerusalem to be demolished for the construction of the Church of the Holy Sepulchre there. In the meantime, all the Hellenic sanctuaries on Athos were destroyed, while in the following years even more ancient temples were burned and torn down, and Christian churches erected on the ruins. Soon, this “operation” became “legal”, ordered by the king – who made sure that there were no pagan temples built in his New Rome.

“The great Roman and Greek temples were – or so Eusebius said – broken open and their statues brought out, then mutilated”, writes Nixey. “Officials ‘scraped off the material which seemed to be usable, purifying it by smelting with fire’, then poured the precious metal into the public purse… Constantine, as his nephew the ‘apostate’ emperor, Julian,⁽⁷⁾ would scornfully say, was a ‘tyrant with the mind of a banker’… A market of plundered art developed and Christians… took to levering out and selling statues that were particularly valuable… The Greek poet Palladas archly observed, as he looked at a fine array of gods in the house of one wealthy Christian, that ‘the inhabitants of Olympus, having become Christians, live here undisturbed: for here, at least, they will escape the cauldron that melts them down for petty change’.”

• ⁽⁷⁾ Julian, the “Philosopher”, for the polytheists, the “Apostate”, for the monotheists, depending on the philosophic or religious ideas and priorities or prejudice of each value system…

But early Christians were neither “bankers”, nor wealthy merchants; they were ignorant people and idiots – including some emperors:

“As Julian acerbically observed, while Constantine robbed the temples, his sons overthrew them.” Nixey describes vividly how, “in a spasm of destruction never seen before… the Christian Church demolished, vandalized and melted down a simply staggering quantity of art… In Athens, a larger-than-life statue of Aphrodite has been disfigured by a crude cross carved on her brow; her eyes have been defaced and her nose is missing.⁽⁸⁾ In Cyrene, the eyes have been gouged out of a life-sized bust in a sanctuary of Demeter, and the nose removed; in Tuscany, a slender statue of Bacchus has been decapitated. In Sparta, a colossal statue of the goddess Hera looks blindly out, her eyes disfigured by crosses. A beautiful statue of Apollo from Salamis has been castrated and then struck, hard, in the face, shearing off the god’s nose. Across his neck are scars indicating that Christians attempted to decapitate him but failed… In Egypt, countless chisel blows neatly defaced… the images of the gods in the Dendera temple complex on the left bank of the Nile. Divine figures were attacked with tiny hack marks – usually several hundred for each figure… Eberhard Sauer, a specialist in the archaeology of religious hatred, has observed that the closeness of these cuts… hints at blows made with almost frantic rapidity.”

“Purified” head of an ancient Hellenic statue in Samos

• ⁽⁸⁾ “A naked statue of Aphrodite was, wrote one Christian historian in disgust, ‘more shameless than that of any prostitute standing in front of a brothel’… Far less easy to feel desire for a statue who has had a cross gouged in her head, her eyes blinded and her nose sliced from her face.” (C.N.)

“We will never know quite how much was wiped out. Statues were pulverized, shattered, scattered, burned and melted into absence… Others were so well disposed of that they will probably not be found: they were thrown into rivers, sewers and wells, never to be seen again… The sacred groves of the old gods… were set about with axes and their ancient trees hacked down… Moments of vandalism were immortalized in glowing terms in Christian hagiographies… Far more violence was buried by silence… While it might take months of effort, years of training and centuries of accumulated knowledge to build a Greek temple, it took little more than zeal and patience to destroy one… People built themselves houses from the stones of demolished temples… One law announced that the stones from these temples should be used to repair roads, bridges and aqueducts. In Constantinople, a former temple of Aphrodite was used to store a bureaucrat’s chariots… The desecration continued for centuries.”

● Let’s pick up the thread again. The king ordered the execution of the eunuch priests in Egypt, because they… “offended” his “morals”. The same fate awaited dozens of gentiles, pagans, who were considered as “sorcerers of the evil”, and responsible for the poor harvesting in 335. Among them was the philosopher Sopater of Apamea, a disciple of the Neoplatonist Iamblichus, despite the favour and personal friendship of Constantine he enjoyed. According to the Hellene historian and sophist Eunapius, the king was convinced by some adviser that, by magical arts, the pagan philosopher had… obstructed the arrival of a fleet laden with grain! Constantine’s son, Constantius II, a zealous Arian, also persecuted the seers, prophets, magicians, astrologers, and other diviners, for he feared he would be deprived of his throne by “spells”! The serpent of Judeo-Christian obscurantism had been hatched…⁽⁹⁾

• ⁽⁹⁾ As I commented in Chronicle 2, footnote 4, the Judaization of the Hellenistic and Roman worlds (in the Orient and Occident respectively) through Christianization was the precondition – sine qua non – of obscurantism during the Dark Ages.

● A Hellene, for the early Christian Church, was a gentile, a pagan; the word retained that meaning until the end of the millennium. The Greeks distinguished themselves from others according to cultural standards; the Jews did so according to religious standards. It is more than obvious what each people’s contribution to civilization and what their ideals have been. In his Epistles, Paul almost always juxtaposes Hellenes to Hebrews, in disregard of all other ethnicities (Romans, Syrians, Egyptians, etc.) living in the area at the time. It is more than obvious who he considered an enemy! Another “softer” interpretation is that a Hellene for him was a polytheist, while a Hebrew was a monotheist. Nota bene, a gentile is, first of all, a non-Jew (and not a non-Christian). The word Hellene meaning pagan has persisted into modern times. Many advocates of a revival of the Olympian gods’ worship call themselves Hellenic Polytheists, while the religion is called Hellenism. Such persons outside of Greece are careful not to imply that they consider themselves Greek nationals.

The Council of Gods, Raphael (1517-18)

● “The word ‘pagan’,” according to Nixey, “was a pejorative and insulting word… It was also a Christian innovation: before Christianity’s ascendancy few people would have thought to describe themselves by their religion at all. After Christianity, the world became split, forevermore, along religious boundaries; and words appeared to demarcate these divisions. One of the most common was ‘pagan’. Initially this word had been used to refer to a civilian rather than a soldier. Later, Christian writers concocted false, unflattering etymologies for it: they said it was related to the word pagus, to the ‘peasants’… It was not; but such slurs stuck and ‘paganism’ acquired an unappealing whiff of the rustic and the backward – a taint it carries to this day.”

Besides, the English writer thinks it is better to “avoid ascribing modern nationalities to ancient characters and instead describe them by the language they chiefly wrote in. Thus the orator Libanius, though he was born and lived in Syria, is described not as a ‘Syrian’ but as a Greek. This was a cosmopolitan world where anyone… might consider himself to be a ‘Hellene’ – a Greek”, she adds.

● Constantius was the emperor who initiated the anti-paganistic legislation that in time would become the basis of the Inquisition. He escalated persecutions, as well, setting up a concentration camp in Scythopolis, Palestine, where Hellenes, other gentiles and all those who were considered to be “enemies of the empire”, singled out by vile royal counselors, were tortured and killed. Relevant evidence is given by Ammianus Marcellinus – “a former officer and Hellene”, as he used to describe himself, even in those hard times, born perhaps in Antioch. The idea for the construction of the camp was attributed to to George of Cappadocia, bishop of Alexandria, whose end would be as bad as his life was, once Julian ascended the throne.

Victory column of Diocletian (erroneously mentioned as Pompey’s pillar) erected at the Serapeum in 297 CE after suppressing a revolt in Egypt. It’s a granite monolith 20.46 m high (total height 26.85 m.)

● 356. “It became illegal – on pain of death – to worship images”, observes Nixey. “‘Pagans’ began to be described as ‘madmen’ whose beliefs must be ‘completely eradicated’, while sacrifice was a ‘sin’ and anyone who performed such an evil would be ‘struck with the avenging sword’.” Christianism’s Orwellian Brave New World was in need of a surveillance network. “Roman emperors had always used informers – ‘delatores’. Now, they were put to the service of the Church. Men of all ranks were required to become informers… If they refused or failed in their duties, then they themselves would be held accountable. Among those whom the clergy were tasked with reporting on were actors, actresses and, as one revealing little law added, prostitutes ‘who wore monastic habits’. The punishments could be terrible… [e.g.] by having molten lead poured down [one’s] throat. Correction was paramount.” (!)

Julian: a Parenthesis of Hellenism

● February 4, 362. Julian promulgated an edict to guarantee freedom of religion, proclaiming that all religions were equal in front of the Law, and that the Roman Empire had to return to its former religious eclecticism, according to which it did not impose any religion. As a student of philosophy in Athens, the last emperor who consciously rejected Christianism, was initiated to the Eleusinian Mysteries, which he later tried to restore, and became acquainted with two future bishops and “saints”: Gregory of Nazianzus and Basil of Caesarea.

Julian (361–363) was a complex personality: “military commander, philosopher, theosophist, social reformer, and man of letters”, who wrote in Greek. Of course, several of his works have been “lost”; one of the most important of such “lost works” was his Against the Galileans (Christians). He was half-Hellene from his mother. His parents were Christians; he was given a Christian education. Yet, he converted from Christianism to Hellenism when he was 20. The emperor’s role did not suit him, as he disliked absolute autocracy. He considered the ideal ruler as being primus inter pares (“first among equals”), and equal before the law to his subjects. Julian often frequented in the Senate, participating in debates as a member, not as a king. His habit of talking to his subjects on an equal footing, dressing casually, and leading an ascetic lifestyle, were all misunderstood by “hoi polloi”, who thought that he should behave like an all-powerful Emperor.

Julian the Apostate Presiding at a Conference of Sectarians, by Edward Armitage (1875)
Julian the… Sectarian? But at that time, sectarians were the Christians!

He continually sought to reduce the burdensome and corrupt bureaucracy, and dismissed the surplus staff, either civic officials, or secret agents. He promoted decentralization for the same reason, transferring authorities to the cities from the capital. Of course, he repealed the stipends that Constantine had awarded to bishops, and removed the privileges of the Church, as well. He envisioned the institution of a philanthropic system, as the Christian charities were open to all, including pagans, and criticized the priests of the old religion: “These impious Galileans not only feed their own poor, but ours also; welcoming them into their agapae,⁽¹⁰⁾ they attract them, as children are attracted, with cakes.”

• ⁽¹⁰⁾ The agape (“love” in Greek) feast was a communal meal shared among early Christians.

After five months in Constantinople, he spent the next nine months in Antioch, preparing a campaign to Persia. He was disappointed a lot there, when he saw wealthy merchants hoarding food and selling it at high prices, with the situation heading for a famine. Despite his interventions, the curia and the city’s leading citizens did nothing. Finally, he fixed prices, and imported grain from Egypt; at the same time, he forced the landholders to sell. Then he tried to resurrect the ancient oracular spring of Castalia at a nearby temple of Apollo, where, however, a bishop had been buried. His order for the bones to be removed resulted to a massive Christian procession; shortly after, the temple was destroyed by fire. In 363, he ordered Solomon’s Temple in Jerusalem to be rebuilt: again, fires broke out and the works stopped. No need to say that in both cases, these fires were acts of sabotage by Christians, which could be described as “acts of terror”.

Mercurius killing Julian (Coptic icon). According to a “tradition”, Basil of Caesarea had been imprisoned at the start of Julian’s campaign. He prayed for help to Mercurius, who appeared in a vision, claiming to have speared Julian to death…

Julian was mortally wounded under mysterious circumstances during the Persian campaign, before he could implement his vision (“an act of God!”, the Christians would blissfully say, praising the “Lord”). But was it, indeed, “an act of God”? In 364, Libanius said that Julian was assassinated by a Christian soldier of his own army; but 14 years later, he… corrected himself, claiming that Julian was killed by a “Saracen” – though this turnaround happened in a period when the Christians were back in power. According to John Malalas, Basil of Caesarea commanded the assassination. Later Christian historians propagated the idea that Julian was killed by “saint” Mercurius. Considered apocryphal (Christian fantasy) is a report that his dying words were “νενίκηκάς με, Γαλιλαῖε!” (“You have won, Galilean!”). Julian would certainly speak in the plural: “You have won, Galileans!” (Compare his work Against the Galileans): there’s a big difference.

● As regards bishop George, according to Julian himself, Ammianus, as well as Christian historians, such as Sozomenus, Theodoret, or Socrates Scholasticus:

“George manifested his anti-pagan zeal in excess with arbitrary acts and insulting speeches, exacting onerous taxes, procuring the banishment of Zeno, a prominent pagan physician,⁽¹¹⁾ preventing the pagans from offering sacrifices and celebrating their gentile feasts, and bringing Artemius, duke of Egypt, whom the Alexandrians dreaded, for he was much given to the destruction of idols: he invaded with an armed force into the superb temple of Serapis [Serapeum], which was forthwith stripped of images, votive offerings, and ornaments… The news of Julian’s accession arrived at Alexandria on November 30, 361. George was at the height of his pride and power: he had persecuted and mocked the pagans, who now… felt that the gods could, at last, be avenged”… He was thrown into prison with two others who had overthrown a pagan altar; but “in the morning of December 24, the pagan mob again assembled, dragged them forth with horrible shouts of triumph, and kicked them to death.” Then they led the bodies through every part of the city and “eventually burned the remains on the shore, casting the ashes into the sea.” Alexandria, the glorious centre of Hellenistic civilization, was gradually sinking into the abyss…

• ⁽¹¹⁾ Everything Hellenic was “from the Devil”, as well, and banished: knowledge, science, medicine. Medical books were also burned and the only therapeutic methods left were blood-letting and… exorcism. Only dehumanized humans would never question the Christian “new order”…

St. George Killing the Dragon, by Bernat Martorell (1434-35): the same iconography, with a dragon
in the place of Julian!

● But who was that “duke of Egypt” (dux Aegypti), Artemius? For the Christians, he was none other than the “martyr” and “saint” Artemius of Antioch, where he was tried and beheaded in 362 for abuse of power and maladministration of his province, having demolished temples and broken down their idols – on his own will, or instigated by George. The Church apparently felt that his work was “God-blessed”! However, there’s a chance that in Julian’s years, we have not only one, but two “martyrs”: Artemius and George. The English historian Edward Gibbon e.g. identifies George of Cappadocia, the bishop, with… George of Lydda, the “saint”! The former was an Arian (i.e. a heretic), therefore, a “black sheep”. But the latter was the hero of a legend that, in several variations, fascinated even the Muslims. So, he should be preserved. The disinformation operation was thus put into motion (keep in mind that what information we have has passed through… a thousand censoring “sieves”)! George the “saint” was supposedly martyred in 303, during the Diocletian persecution. The technology of the era, however, did not allow a non-existent person to acquire flesh and bone. That’s why we know nothing about the “saint”, nor is there any proof that he ever existed. Whatever we know is according to… tradition. The oldest text referring to the legend, but without naming George, is Eusebius’ Church History in the 4th century (about his credibility, see Chronicle 19, last paragraph). The oldest text preserving fragments of the legend is in a Greek hagiography, a 5th-century palimpsest. But its compiler, just like Gibbon, also identifies the martyr with his namesake bishop.

● “As the early Christian author Origen admitted”, comments Nixey, “the numbers of martyrs were few enough to be easily countable; the Christians had died for their faith ‘occasionally’… Several saints appear never to have existed at all. It is now thought that fewer than ten martyrdom tales… can be considered reliable… There were few persecutions of those years: the Decian; the Valerian, seven years later, and ‘the Great [Diocletian] Persecution’ fifty-odd years after that in AD 303. And not all of these ‘persecutions’ were intended to explicitly target Christians… The Romans did not seek to wipe Christianity out. If they had, they would almost certainly have succeeded… The martyr stories… show what the scholar G. E. M. de Ste. Croix called ‘an increasing contempt for historicity’… The brief and sporadic Roman persecutions of Christians would pale in comparison to what the Christians inflicted on others – not to mention on their own heretics.”

● 363. When Julian was dead, the “purple” (the “crown”, as they used to say of later kings) was given, due to a “misunderstanding”, to Jovian, who established Christianism again as the official religion. Being under the influence of “saint” Athanasius of Alexandria, he moved “as if by magic” from tolerance to bigotry, subjecting those who worshipped ancestral gods to death and also ordering the Library of Antioch to be burned down.⁽¹²⁾ However, he was unable to complete his “mission”: he died (or… they made him die) half a year later. Very soon this task would be undertaken by Theodosius I.

A Greek rider seizes a mounted Amazon (armed with a double-headed axe) by her Phrygian cap; mosaic, 2nd half of the 4th century CE
(in the time of Jovian); from Daphne, a suburb of Antioch.

• ⁽¹³⁾ “Jovian ordered the destruction” of the Library of Antioch, relates Johannes Hahn in his Gewalt und religiöser Konflikt (Violence and religious conflict), “because he wanted to gain the favour of the Antiochians. Nevertheless, he failed completely: not only the pagans but also the Christians interpreted this as a barbaric act… He burned the temple, with all the books in it, at the urging of his wife, with his concubines laughing and setting the fire”…

● The “witch-hunt”, in the meantime, continued with even greater intensity, after Julian’s short reign: Hellenic philosophical and scientific treatises were burned in public, and hundreds of Greeks or other pagans, accused of sorcery, were being pilloried, imprisoned, tortured, executed, and their properties were confiscated. Among them was another philosopher, Simonides. Such accusations arose from the practice of theurgy, performed by Neoplatonic philosophers. It was “man’s conscious participation in the divine work,” which was accomplished by rituals, invoking god, or gods, with the goal of achieving henosis (union with the divine) and perfecting oneself. It is what the mystics, such as the Sufis, are after until now, with rituals using music and poetry, singing and dancing – and what the people of the Church detest until now.

● In 364, Maximus, Julian’s instructor in philosophy and theurgy, was accused of causing a lengthy illness in the new emperors, Valentinian and Valens, but was acquitted due to lack of evidence. In 365-366, however, he was again arrested for illegitimate enrichment. A heavy fine was imposed and he was tortured since he was not able to pay… Around 370, his name was implicated in some rumours about an oracle on who the next emperor would be. Valens reacted hysterically, unleashing a massacre, and as a result, he was loathed by his subjects. Maximus was tortured and beheaded in 372, although, according to Eunapius, he had no involvement in this plot.

St. Paul and the burning of pagan books at Ephesus, by Lucio Massari (1612). Acts of the Apostles, 19: “Τhey counted the value of [the burned books] and found it came to fifty thousand pieces of silver” = more than 20 million €!

● 4th century, 3rd quarter. “One of the most infamous assaults on thinkers and books took place in Antioch… Ammianus Marcellinus… one of the finest historians of the era, happened to be there. An accusation of treasonous divination led to a full-scale purge that targeted the city’s intellectuals… A noble of ‘remarkable literary attainments’ was one of the first to be arrested and tortured; he was followed by a clutch of philosophers who were variously tortured, burned alive and beheaded. ‘Innumerable books and whole heaps of documents, which had been routed out from various houses, were piled up and burnt under the eyes of the judges. They were treated as forbidden texts to allay the indignation caused by the executions, though most of them were treatises on various liberal arts and on jurisprudence… Throughout the eastern provinces whole libraries were burnt by their owners for fear of a similar fate; such was the terror which seized all hearts’… As John Chrysostom crowed, the writings ‘of the Greeks have all perished and are obliterated’.” Catherine Nixey sums up with the most tragic consequence: “It has been estimated that less than 10% of all classical literature has survived into the modern era.”

Omphalos of Gaea (navel of the Earth): Delphi with the Temple of Apollo (reconstruction)

Theodosius: Genocide Act IΙ – Massacre of Thessalonica
Christian Vandals in Delphi

● 390. Another “miraculous” metamorphosis was witnessed on Theodosius (379–395). His policy of tolerance in the beginning of his reign gave way to bigotry. The bloody turning point came with his order to his Gothic troops to commit the abominable massacre of Thessalonica in the Hippodrome in 390, when the citizens rebelled against his Germanic mercenary garrison (see Chronicle 18, footnote 5). The people had been invited to watch chariot races; but the Goths closed the gates and slaughtered everyone. The result: 7,000-15,000 Thessalonians killed. Ambrose, the archbishop of Milan, was quick to capitalize on this golden opportunity: he excommunicated Theodosius, and thereby turned him into his obedient instrument.⁽¹³⁾ The king submitted himself completely to the Church, and agreed to do public penance, adopting a new role as the champion of the Christian faith. The result was the so-called “Theodosian decrees”, breaking up pagan institutions and destroying their temples. The first act of his “penance” was perhaps the ruination of the temple of Apollo and most of the statues and works of art in Delphi, in the name of Christianism, in the same year (390).⁽¹⁴⁾ The sacred site was totally destroyed by Christian zealots in an attempt to obliterate all traces of Hellenism, which was already proscribed, a “religio illicit”: gentiles would be sought out by Christian informers, brought to court and in many cases executed. This “war on the infidels” was transferred to Alexandria the next year.

• ⁽¹³⁾ Ambrose could manipulate three emperors: Gratian, Valentinian II, and Theodosius I; naturally, he was “sanctified”! Adopting Constantine’s tactics, Gratian in 382 confiscated every paganist property. Valentinian’s legislation practically outlawed polytheism. Theodosius’ decrees were effectively a declaration of war on Hellenism. He not only authorized, but also participated in Christian zealots’ attacks against ancient shrines, when priests were killed and temples destroyed.

Aphrodite: clay figurine from Myrina
(2nd century BCE)

• ⁽¹⁴⁾ In fact, Delphi was already in a desolate state, with its treasures plundered and shattered: the oracle was visited by Oribasius, Julian’s personal physician, in 362, on behalf of the emperor, and received one of Pythia’s last “prophecies” (or, rather the cry: “Help!”). At least, that’s what the Christian historian Philostorgius says, but we ignore if it is a fact, or another case of falsified truth, of “history” written by the Big Brothers:

  .

  Tell the emperor,

  the splendid palace fell to the ground.

  Phoebus no longer has a house,

  nor the prophesying laurel,

  nor the speaking spring;

  the speaking water evaporated as well.

● 391. “Theodosius passed a formidable law. ‘No person shall be granted the right to perform sacrifices; no person shall go around the temples; no person shall revere the shrines’. Nor could anyone… venerate his household gods, or burn lights, put up wreaths, or burn incense to them. Then… a new and more terrible law came. ‘If there should be any temples in the country districts, they shall be torn down’… A bishop named Marcellus became ‘the first… to put the edict in force and destroy the shrines’… As the laws against pagans were building to an aggressive crescendo, [he also] destroyed the vast and still hugely popular temple of Zeus at Apamea… It fell with a crash that was loud enough to bring all the townspeople running… Marcellus [at last] was seized and burned alive by outraged polytheists… Today he is worshipped as a saint in the Orthodox Church.” No one could ever imagine what building would be the Christians’ next target. Catherine Nixey’s narrative builds up to a climax:

Serapeum of Alexandria (reconstructed)

● “At the end of the first century of Christian rule, the Colosseum dominated Rome and the Parthenon towered above Athens. Yet when writers of this period discuss architecture, these aren’t the buildings that impress them. Instead, their admiration is drawn by another structure in Egypt [despite destruction inflicted by Artemius]. Its great halls, its columns, its astonishing statues and its art all made it… ‘the most magnificent building in the whole world’. Everyone had heard of it. No one has heard of it now. While tourists still toil up to the Parthenon, or look in awe at the Colosseum, outside Academia few people know of the temple of Serapis.⁽¹⁵⁾ That is because… a bishop, supported by a band of fanatical Christians, reduced it to rubble.”

• ⁽¹⁵⁾ It is astonishing that none of these edifices (Parthenon, Colosseum, Serapeum) was included among the Seven Wonders of the Ancient World!

The Serapeum and Artemision Razed to the Ground

● In 391, the enormous Serapeum, together with what was left out of the great Library of Alexandria, were looted, burned and razed to the ground by Christian fanatics and troops, at the decrees of Theodosius and archbishop Theophilus, whom Edward Gibbon describes in The Decline and Fall of the Roman Empire as “the perpetual enemy of peace and virtue, a bold, bad man, whose hands were alternately polluted with gold and with blood.” The archbishop had discovered an underground Mithraeum,⁽¹⁶⁾ and together with his followers, mockingly displayed the worshippers’ sacred artifacts offending them enough to provoke an attack on Christians. The latter counterattacked, forcing the Mithraists to retreat to the Serapeum. Theodosius had given Theophilus the go-ahead to destroy, and just asked him to avoid another massacre. As the Christian historiographer, Socrates Scholasticus says in his Ecclesiastical History, Theophilus “caused the Mithraeum to be cleaned out… Then he destroyed the Serapeum… The heathen temples were therefore razed to the ground, and the images of their gods molten into pots and other convenient utensils for the use of the Alexandrian Church.” The temples that were demolished could be declared “abandoned”, as Theophilus immediately noted in applying for permission to convert them into Christian churches – an act that must have received general sanction, for cave-like mithraea turned into crypts, and temples forming the foundations of churches, appear throughout the Roman Empire in the 5th century.

• ⁽¹⁶⁾ Note that we know almost nothing about Mithraism, a religion contemporary with – and rival of – Christianism, practiced from about the 1st to the 4th centuries CE.

5th-century scroll: Theophilus standing triumphantly on the ruins of Serapeum: his eyes betray his paranoia…

● Standing triumphantly in the ruins, Theophilus looked around in search of his next victim and, after he razed to the ground numerous shrines all over Egypt, turned against the followers of Origen, embarking on a paranoid campaign that killed 10,000 monks: the massacre was unavoidable after all… Nevertheless, the slaughterer is considered a “saint” by the Copts!

“According to later Christian chronicles”, notes Nixey, Serapeum’s devastation “was a victory. According to a non-Christian account, it was a tragedy – and a farce. The Greek writer Eunapius felt the destruction was done less from reverence for the Lord than out of pure greed. In his account the Christians weren’t virtuous warriors: they were hoodlums and thieves. The only thing that they did not steal, he observed acidly, was the floor – and that was left ‘simply because of the weight of the stones which were not easy to move’… The tens of thousands of books, the remnants of the greatest library in the world,⁽¹⁷⁾ were all lost, never to reappear. Perhaps they were burned. As the modern scholar, Luciano Canfora, observed: ‘the burning of books was part of the advent and imposition of Christianity’.”

• ⁽¹⁷⁾ “It was over a millennium before any other library would ever come close to its holdings.” (C.N.) On the devastation of the Alexandrian Library, see Chronicle 18, footnote 6, and Chronicle 24, Arsons of Libraries.

● The destruction of the Serapeum was seen by many authors as representative of the “triumph of Christianity” over other religions – or the victory of a Hebrew god over Hellenic, Roman, Egyptian, Persian, etc., deities – hence other cultures; while that of the Alexandrian Library symbolized “knowledge and culture ruined”. The library held almost 700,000 scrolls from Hellas, Egypt, Assyria, Persia, India, and several other countries, being part of a grand research institute, an ancient university, called the Musaeum (House of the Muses), where many of the most famous thinkers of the ancient world studied and worked, such as: Archimedes, antiquity’s greatest scientist; Ctesibius, the father of pneumatics and inventor of the hydraulis (water organ, or today’s pipe organ; see Chronicle 11, Hydraulis, Pipe Organ); Euclid, the father of geometry; Eratosthenes, who argued for a spherical earth, calculated its circumference, and the tilt of its axis, to near-accuracy; Hero, the father of mechanics, inventor of the first steam engine (aeolipile), a follower of the Atomists; Hipparchus, the father of astronomy and founder of trigonometry; Aristarchus, who proposed the first heliocentric system of the universe; his case is an excellent example: his only extant work, On Sizes and Distances of the Sun and the Moon, is based on the geocentric model; the other book that proposed the alternative hypothesis of heliocentrism is known only through citations by other scientists, such as Archimedes. Is this just a coincidence? Absolutely not!

Library of Alexandria (reconstructed)

● In 392, Theodosius banned the mysteries of Aphrodite in Cyprus, while “saint” Epiphanius, bishop of Salamis, Christianized gentiles en masse with the threat of slaughter and fire, destroying all sanctuaries. The next year, the king extended the ban to all Pan-Hellenic artistic and athletic festivals and games, such as the Olympian, Pythian, Isthmian, and also the Roman Actia. Given the opportunity, the sanctuaries in Olympia were plundered. In 395, Christian atrocities spread all over Greece, including symbolic sites – not only Olympia, but also Dion, Delphi (again), and Eleusis, where the ancient sanctuary was set to fire and all priests were killed because they had tried to revive the Eleusinian Mysteries.

● Violence reigned supreme during the late 4th century, with ancient temples destroyed and turned into Christian churches, their statues, altars, sanctuaries, carried around and mocked in public before they were shattered, gentile priests killed, and libraries burned. Surviving texts describe this widespread catastrophe in the Orient and Occident, referring among others to: the devastation of holy sites that extended rapidly throughout Egypt; the leveling of all temples in Gaza; the destruction of temples and idols in Syria and around Carthage; the attacks of Martin of Tours on holy sites in Gaul; and the list goes on…

The destruction of the Temple of Zeus at Olympia was ordered by Theodosius II in 426 CE

“In France”, writes Nixey, “St Martin, or so the Life of Martin proudly records, ‘set fire to a most ancient and famous shrine’ before moving on to a different village where he ‘completely demolished the temple… and reduced all the altars and statues to dust’. Hagiography records such attacks not as dismal… acts of vandalism but proof of a saint’s virtue. Some of the most famous saints in Christianity kicked off their careers… demolishing shrines. Benedict of Nursia… was celebrated as a destroyer of antiquities. Upon arriving in Monte Cassino, just outside Rome, he smashed an ancient statue of Apollo and destroyed the shrine’s altar. He toured the area ‘pulling down the idols and destroying the groves on the mountain… and gave himself no rest until he had uprooted the last remnant of heathenism’… John Chrysostom, hearing that Phoenicia was still ‘suffering from the madness of the demons’ rites’, sent violent bands of monks, funded by the faithful women of his congregation, to destroy the shrines in the area… In AD 401, Augustine told Christians in Carthage to smash pagan objects because that was what God wanted and commanded… His congregation, eager to sack the temples, started reciting Psalm 83. ‘Let them be humiliated and downcast forever. Let them perish in disgrace’… It has been said that 60 died in riots inflamed by this burst of oratorical fire.” It was an undeclared war.⁽¹⁸⁾

The Sack of Rome by the [Christian] Barbarians
in 410, by Joseph-Noël Sylvestre (1890)

• ⁽¹⁸⁾ Centuries of brainwashing created the false impression that Christianism fell like a “ripe fruit”, in a society tired of polytheism, where everyone embraced the new religion. Eusebius mentions street-fighting in Alexandria between Christians and polytheists, occurring as early as the mid-3rd century. A little later, early in the 4th century, “Spanish bishops were moved to declare that: ‘If anyone breaks idols and is killed on the spot’ he would not… be awarded the martyr’s crown”, as Catherine Nixey notes.

This peculiar civil war forced many people to convert to Christianism, but secretly they remained polytheists. Some had the courage to “apostasize”, just like Julian, adopting Hellenism again. It was the reason why laws against “apostasy” were promulgated by Gratian and Theodosius, with the penalties getting heavier and heavier. Polytheist writers blamed the Christian hegemony for all the evils of the empire, such as the Sack of Rome, in 410, by Alaric. Certainly, these books, and all similar writings, were destroyed by the Christians, who threatened to cut off the hands of anyone who dared to make copies of such “banned” literature.

● Alaric and his Goths were Christians (Arians), while the sack of Rome was the beginning of the end for the Western Roman Empire.

“The orator Libanius… and other worshippers of the old gods saw… their temples ‘in ruins, their ritual banned, their altars overturned, their sacrifices suppressed, their priests sent packing and their property divided up between a crew of rascals’… The vicious and thuggish attacks on the temples weren’t done out of piety, said Libanius [echoing Eunapius]. They committed them out of pure greed… ‘These attacks are a source of income’ because after raiding not only shrines but also peasant homes, ‘the invaders depart with the loot from the places they have stormed’.”

Saul of Tarsus, the trouble-maker: his preaching and book burning at Ephesus inspired many artists who applauded such actions that all fascists imitated. Here’s another version: The Story
of St. Paul: The Burning of the Books at Ephesus, by Pieter Coecke van Aelst (tapestry, detail: designed c. 1529, woven before 1546)

● A fundamentalist mob, led by “Chrysostom”, destroyed completely the Temple of Artemis in Ephesus, one of the seven wonders of antiquity, in 401, ten years after its closure. Its ruins were used to decorate the Hagia Sophia (columns), the Senate (bronze gates), the palace, and other buildings of Constantinople. A first verbal attack on the temple by Saul-Paul caused a violent riot. Destructions by the Christians started at the end of the 1st century. The “baton” was later taken by the Christian Goths who plundered Artemision in 262 CE. Archaeologists had been searching for six years before they located its traces in 1869.

● The impression one gets on this first “Christian century” is that Julian’s failure to restore freedom of religion was a turning point: the Christians realized what they had achieved and what they were in danger of losing. Their attacks would then reach proportions of an annihilation of all non-Christians, a true genocide – to a paroxysmal point.

●

Reconstruction of the procession carrying Alexander’s body based on Diodorus’ description

Sacrilege of Alexander’s Sōma

IN THIS ATMOSPHERE OF CHAOS AND POLARIZATION, utmost decay and moral degradation, proclaimed as “the triumph of Christianity over idolatry”, the symbolism of a “Victorious Jesus” could not be overwhelming without the “defeat” and “conquest” of the invincible conqueror, Alexander the Great. The king died (probably poisoned) in Babylon in 323 BCE. His body was en route to Macedonia, when it was hijacked by Ptolemy Soter for the prestige of having Alexander’s tomb in Egypt. The deceased, who had been declared as “the son of Amun” by the god’s oracle at Siwa oasis, asked shortly before his death to be buried there, in the temple of Zeus Amun, rather than alongside his biological father, Philip, at Aegae. Ptolemy Philopator built a magnificent mausoleum in Alexandria, inside a huge precinct, known as Sōma (Body), which became one of the most famous and sacred sanctuaries of the ancient world, for Alexander was worshipped as a god in the Macedonian and the Roman Empires – especially in the city he had founded, where he was like a patron. A large number of rulers and politicians, officers and officials, both Hellenes and Romans, paid respects to Alexander visiting the mausoleum. Julius Caesar was the first Roman leader to go to the Sōma, as a pilgrimage to the grave of his hero. Many others followed, from Augustus to Severus. However, there were some sacrilegious villains, like Caligula, who removed the breastplate, and Caracalla, who took the tunic, ring, and belt, while his troops were looting Alexandria for several days, slaughtering over 20,000 citizens, mainly young people, in 215, because of a satire produced in the city mocking his claims that he had killed his brother, co-emperor Geta, in self-defense.

City plan of ancient Alexandria with the four flashpoints framed in red: the Musaeum and the
Library, the Serapeum, and somewhere between the “Sōma”, the tomb of Alexander

● Nevertheless, even in such a bloodbath and plunder, with the sole exception of those “pickpockets” wearing the imperial purple, there was no real threat to Alexander’s Sōma until the next century. Ammianus Marcellinus described how bishop George, passing by the Sōma, in 361, wondered intentionally aloud in front of the people of Alexandria about the great and magnificent temple of the city’s genius: “How long will this tomb stand?”, he asked. By “genius”, Ammianus meant the tutelary deity of the city, Alexander. After a while, as we have seen, “George was killed for repeated acts of pointed outrage, insult, and pillage of the most sacred treasures of the city.” Besides, he was hated by all, pagans and Christians alike. But George was not alone. Theodosius, in 391, declared illegal the veneration of Alexander, together with all other pagan gods, and afterwards, says Alexandre Grandazzi in his Historia, “a violent Christian and anti-pagan riot exploded leading to the destruction of the great temple of Serapis, and possibly reached… the Sōma: an allusion… in a speech by the orator Libanius indicates that the body was removed from the tomb to be exposed publicly for the last time.” It seems that the body was hijacked again, and buried in a Christian manner since, according to the new dogma, it should be interred, while the preceding practice of entombment was thought to be idolatrous. Everything referring to Hellenism was destroyed, while the burial of important, illustrious persons was no longer done in mausoleums, but in Christian basilicas and underground. It is the time when Alexander’s remains “mysteriously” vanish. Already at the turn of the 4th and 5th centuries, John “Chrysostom” boasted in a sermon that the Macedonian king’s tomb was “unknown to his own people”, i.e. to the Alexandrian polytheists. Some decades later, Alexander was included by Theodoret in his list of famous personages whose graves had been “lost”.

Alexander the Great, several versions, by Andy Warhol (1982)

● There are a couple of references to a mosque or tomb of Alexander in Arabic texts dating from the 9th and 10th centuries. They probably allude to a mosque that was reconstructed from ancient architectural elements in the 11th century. Alexander’s empty sarcophagus was found there by Napoleon’s forces in 1798. Leo Africanus, who visited Alexandria around 1517, wrote:

“In the midst of the ruins of Alexandria, there still remains a small edifice, built like a chapel, worthy of notice on account of a remarkable tomb held in high honour by the Mohammedans; in which sepulchre, they assert, is preserved the body of Alexander the Great… An immense crowd of strangers come thither, even from distant countries, for the sake of worshipping and doing homage to the tomb, on which they likewise frequently bestow considerable donations.”

Alexander the Great, mosaic,
by Alexandros Giannios

George Sandys, visiting Alexandria in 1611, was also shown a sepulchre venerated as Alexander’s resting place. Whatever the fate of the tomb that was “mysteriously lost” again, these testimonies constitute a double defeat over Christianism: a) Alexander’s veneration continued either with or even without his body, despite the sacrilege; b) a comparison between the two monotheistic religions here ends up overwhelmingly against Christianism.

● According to 21st century historians, such as Andrew Chugg, author of four books on Alexander, one entitled Alexander the Great, the Lost Tomb, there’s a chance that the embalmed body of the great Macedonian king might be preserved in St. Mark’s Basilica in Venice, where it has been mistakenly venerated as the body of Mark the Evangelist! The latter had gone to Alexandria in 49, and founded the Church there, becoming its first bishop. However, there were Alexandrian pagans who resented his efforts to turn them away from the worship of their traditional gods. So, in 68, they placed a rope around his neck and dragged him through the streets until he died (the mobs, you see, were not a Christian invention: they have been an essential and indispensable “tool” of every ideology and doctrine).

Two Venetian merchants brought the mummy from Muslim Alexandria to Venice in the 9th century, and the doge ordered the so-called Chiesa d’Oro (Church of Gold) to be built next to his palace. The possession of an important relic would have serious political consequences. With a supposed evangelist on its territory, Venice acquired a status almost equal to that of Rome. During the construction of a new basilica in 1063, the relics “mysteriously” disappeared. According to a tradition, “Mark” himself revealed the location of his remains in 1094 by extending his arm from a pillar to the doge of the time.

Since 1811, the mummy rests in a crypt under the church’s altar, inside a marble sarcophagus on which there are also several Macedonian symbols. On the contrary, the Copts believe that Mark’s head remains in a church named after him in Alexandria, parts of his relics are in St. Mark’s Cairo Cathedral, and the rest are in Venice.

Nevertheless, there’s just one “little detail”: early Christian writers, such as Dorotheus, Eutychius, and also the author of the Chronicón Paschale, say that Mark’s body was burned by the pagans! How could it be possibly embalmed?

A scientific study on the remains would reveal the secret of their origin. Radiocarbon dating would establish if the body is old enough to match to that of Alexander. And, it would be possible to reconstruct his facial features from the skull (wherever it is), and inspect the bones for signs of multiple injuries, particularly the one inflicted on Alexander’s chest when an arrow penetrated into his sternum…

Do you sincerely think there will be any Church officials who would ever allow such a study, putting at risk the Church’s “history” for History’s sake?

• >> Chronicle 24. THE TRIUMPH OF CRETINISM
• << Chronicle 22. AN IBERIAN PERIPLUS REVIVAL

Next Chronicle 24. THE TRIUMPH OF CRETINISM ● The Genocide of the Hellenes (Β) ● Hypatia’s Assassination ● Christianism and Slavery ● Colonialism and Racism

Ruins and Columns of the Temple of Artemis at Ephesus