Χρονικό 27. ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΩ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥ

Χρονικό 27. ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΩ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥ

/ENGLISH/ Chronicle 27. AN ARCHAEOLOGIST’S WATERLOO

● Ἐμπόρια σ’ Αίγυπτο και Λεβάντε ●
Το Βατερλώ τού Leonard Woolley ● Περιοδεύοντες Μινωίτες Καλλιτέχνες ● Δεσμοί Κρήτης κι Αιγύπτου ● Διαφορές Μινωικής και Φαραωνικής Κοινωνίας και Τέχνης

του Μιχάλη Λουκοβίκα

… Νὰ εὔχεσαι νάναι μακρὺς ὁ δρόμος…
Πολλὰ τὰ καλοκαιρινὰ πρωιὰ νὰ εἶναι,
ποὺ μὲ τί εὐχαρίστηση, μὲ τί χαρά,
θὰ μπαίνῃς σὲ λιμένας πρωτοϊδωμένους!
Νὰ σταματήσῃς σ’ ἐμπορεῖα φοινικικά,
καὶ τὲς καλὲς πραγμάτειες ν’ ἀποκτήσῃς…
Σὲ πόλεις αἰγυπτιακὲς πολλὲς νὰ πᾶς,
νὰ μάθῃς καὶ νὰ μάθῃς ἀπ’ τοὺς σπουδασμένους…

(Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, Ἰθάκη)

Μινωίτισσα

ΥΠΟ ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, κάθε φορά που έχεις να παρουσιάσεις ένα θέμα και χρειάζεσαι τεκμηρίωση, γνωρίζεις, σε γενικές γραμμές, ἐκ τῶν προτέρων, τι ψάχνεις να βρεις, αναζητώντας στοιχεία. Κάποτε, όμως, ο μίτος που έχεις ἀνὰ χεῖρας, για να μην χαθείς στον λαβύρινθο της Ιστορίας, σε οδηγεί προς απροσδόκητες διεξόδους, σε παράξενα τοπία, αγκυροβολώντας “σὲ λιμένας πρωτοϊδωμένους!” Και τότε γεννιέται η διακαής σου επιθυμία “νὰ σταματήσῃς σ’ ἐμπορεῖα φοινικικά… | σὲ πόλεις αἰγυπτιακὲς πολλὲς νὰ πᾶς, | νὰ μάθῃς καὶ νὰ μάθῃς ἀπ’ τοὺς σπουδασμένους”, όπως μας συμβουλεύει ο Ἀλεξανδρινὸς στην Ἰθάκη του. Πρόκειται, όντως, για τις ευτυχέστερες στιγμές μιας έρευνας!

Ακριβώς αυτό συνέβη όταν, από τα αιγαιακά ἐμπόρια (ή κι ἐμπορεῖα), στον ιστορικό χώρο τής Μεσογείου, βρέθηκα ν’ ακολουθώ περιοδεύοντες Κρῆτες καλλιτέχνες σε τόπους μακρινούς! Είχα αισθανθεί την ανάγκη να παραθέσω περισσότερα στοιχεία περί των εμπορίων, όταν σας μίλησα στο προηγούμενο Χρονικό για τη Ναύκρατι, συνειδητοποιώντας πως έχω ήδη χρησιμοποιήσει τον όρο αρκετές φορές, σε συνδυασμό με αποικίες κι εμπορικούς σταθμούς. Όμως, ένα εμπόριο, ούτε ακριβώς αποικία ήταν, ούτε κι εμπορικός σταθμός, παρά τις ομοιότητες. Γράφοντας στην Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Κόσμου περί Εμπορίων και εμπορικών σταθμών, ο Ηλίας Πετρόπουλος επιχείρησε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα:

Ο όρος εμπόριον ως είδος εγκατάστασης ή οικισμού εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στην αρχαία γραμματεία σχετικά αργά, κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με την άποψη ορισμένων ερευνητών, ως εμπόριον νοείται ο τόπος δράσης τού εμπόρου, δηλαδή του ταξιδευτή με τα εμπορεύματα. Η λέξη έμπορος ετυμολογικά προέρχεται από την πρόθεση εν και τη λέξη πόρος, που σημαίνει δρόμος και μάλιστα διά θαλάσσης. Η λέξη αυτή εμφανίζεται στην Οδύσσεια του Ομήρου δύο φορές. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ο επικός ποιητής εννοεί προφανώς έναν ταξιδευτή ιδιώτη για επαγγελματικούς λόγους. Ως εκ τούτου θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η λέξη εμπόριον προέκυψε από τη λέξη έμπορος. Η λέξη αυτή είναι δυστυχώς άγνωστη στις πινακίδες τής [μυκηναϊκής] Γραμμικής Β και αυτό προκαλεί μεγάλη εντύπωση, αλλά ταυτόχρονα οδηγεί και στο εύλογο συμπέρασμα ότι πρόκειται για επινόηση μεταγενέστερων χρόνων. Από την σχετική έρευνα έχει προκύψει το πόρισμα ότι τελικά η λέξη ή ο όρος εμπόριον (με την έννοια της εγκατάστασης ή του οικισμού και όχι της απλής εμπορικής συναλλαγής ή ανταλλαγής προϊόντων) για πρώτη φορά, τουλάχιστον σε γραπτή μορφή, εμφανίζεται στο έργο τού Ηροδότου, στα μέσα δηλαδή του 5ου αιώνα π.Χ. Από τον 4ο αιώνα π.Χ. η λέξη αυτή απαντά αναγεγραμμένη σε μία επιγραφή (γνωστή ως επιγραφή τής Πιστύρου) που ήρθε στο φως σχετικά πρόσφατα σε έναν οικισμό τής σύγχρονης βουλγαρικής (αρχαίας θρακικής) ενδοχώρας, πλησίον τής Φιλιππούπολης…

Ἐμπόριον < Ἔμπορος < ἐν + πόρος =
ο ευρισκόμενος σε δρόμο διὰ θαλάσσης

Η βαβυλωνιακή γαμήλια αγορά (1875), του Edwin Long,
που βασίστηκε σε περιγραφή τού Ηροδότου

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μπορούμε να αντλήσουμε από το τέταρτο βιβλίο [των Ἱστοριῶν] τού Ηροδότου, τη Μελπομένη, στον Εύξεινο Πόντο υπήρχαν αρκετά εμπόρια, όπως ακριβώς τα χαρακτηρίζει ο ίδιος ο αρχαίος ιστορικός… Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες αναφορές διασκορπισμένες στα υπόλοιπα οκτώ βιβλία τού Ηροδότου. Πρόκειται για εμπόρια που βρίσκονται εκτός παρευξείνιου χώρου, και συγκεκριμένα εντοπίζονται στη Μεσόγειο. Εξ όλων αυτών σοβαρό προβληματισμό προκαλεί η περίπτωση της Ναύκρατης, την οποία ο αρχαίος ιστορικός μνημονεύει και ως πόλη και ως εμπόριον. Για το θέμα αυτό έχουν γραφτεί πολλές επιστημονικές μελέτες, δίχως ωστόσο να μπορούμε μέχρι σήμερα να προσδιορίσουμε με απόλυτη βεβαιότητα το χαρακτήρα τού οικισμού αυτού κατά τη διάρκεια της πρώιμης ιστορίας του. Ο όρος που συνήθως λαμβάνεται ως αντίθετος του εμπορίου είναι η αποικία, η οποία θεωρείται ότι αποτελούσε μια ολοκληρωμένη μορφή εγκατάστασης κατά τα πρότυπα των αρχαίων ελληνικών πόλεων, δηλαδή με σαφή πολιτειακή και κοινωνική οργάνωση. Η αποικία προφανώς είχε χτιστεί με προσχεδιασμένο πλάνο δράσης και με την ευλογία τού θεού (ή των θεών) μέσω χρησμού, καθώς και με κάθε επισημότητα από την πλευρά τής μητρόπολης, διέθετε αγροτική χώρα και νόμισμα… Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις το εμπόριον ήταν και ένας οικισμός με αρκετά οργανωμένη πολιτεία και θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως πρωτο-πόλις ή πρωτο-οικισμός, με την έννοια ότι μπορούσε να αποτελέσει το προστάδιο της ίδρυσης μιας αποικίας ή μιας πόλης.

Τοπίο με ποτάμι, ζωφόρος στο Ακρωτήρι τής Θήρας – όταν η Σαντορίνη είχε ακόμη ποτάμια…

Αλεξάνδρεια, Ναύκρατις, Αύαρις, Σάις, Πηλούσιον, Μέμφις και Θήβες, που αναφέρονται σε αυτό το Χρονικό.

Τα εμπόρια, κατά τη Wikipedia, ήταν περιοχές που οι έμποροι μιας χώρας είχαν στην διάθεσή τους στο έδαφος μιας τρίτης χώρας, για την προώθηση των επιχειρηματικών τους συμφερόντων. Περίφημα εμπόρια στην Αίγυπτο, εκτός της Ναυκράτεως, ήταν μεταξύ πολλών άλλων η Αὔαρις, και η Σάϊς, όπου πήγε ο Ἀθηναῖος νομοθέτης Σόλων το 590 ΠΚΧ, για ν’ αποκτήσει τις γνώσεις των Αιγυπτίων, έτσι ώστε “νὰ μάθῃ ἀπ’ τοὺς σπουδασμένους”. Αντίστοιχα εμπόρια υπήρχαν και στο Λεβάντε, σαν τον Λιμένα (Al-Mina) και το Ποσείδιον (Bassit) στη Συρία. Η Σάις (Sais, ή Zau στ’ αρχαία αιγυπτιακά) βρισκόταν στο δυτικό Δέλτα τού Νείλου, και πολιούχος της ήταν η θεά Νήιθ. Οι Ἕλληνες, όπως οι Ἡρόδοτος, Πλάτων, και Διόδωρος Σικελιώτης, την ταύτιζαν με την Ἀθηνᾶ, και ὡς ἐκ τούτου, θεωρούσαν δεδομένη την αρχέγονη σχέση της με την Αθήνα. Κατά τον Διόδωρο, η Σάις χτίστηκε από την Αθηνά πριν από τον κατακλυσμό, που υποτίθεται πως κατέστρεψε την Αθήνα και την Ατλαντίδα. Εκείνη την εποχή αφανίστηκαν όλες οι ελληνικές πόλεις, ενώ, αντίθετα, οι αιγυπτιακές επέζησαν. Στον Τίμαιο και τον Κριτία τού Πλάτωνα (γύρω στο 360 ΠΚΧ), ένας ιερέας εμπιστεύεται στον Σόλωνα την ιστορία για την στρατιωτική επιδρομή τής Ἀτλαντίδος εναντίον τής Ἑλλάδος και της Αἰγύπτου, αλλά και τη συντριβή και τον όλεθρό της, ως επακόλουθο φυσικής καταστροφής.⁽¹⁾

• ⁽¹⁾ Η ιστορία τής Ατλαντίδας ίσως να συνδέεται είτε με το λιώσιμο των πάγων, μετά από την τελευταία εποχή των πάγων (όμως τότε η Ἑλλὰς δεν υπήρχε), ή με τις επιδρομές των Λαών τής Θάλασσας και την επακόλουθη κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου. Αυτός μπορεί να είναι ο “κατακλυσμός” που καταστρέφει την Ελλάδα, ενώ η Αίγυπτος μετά βίας επιβιώνει… (Βλέπε Χρονικά 18, 19, και 20, κυρίως το τελευταίο).

Taureador (ταυροκαθάψια): σπάραγμα νωπογραφίας από την Αύαρι (16ος αι. ΠΚΧ)

Η Αύαρις, ή Άβαρις (Avaris, η σύγχρονη Tell el-Dab’a), η πρωτεύουσα της Αιγύπτου υπό τον ζυγό των Χαναναίων Υξώς, βρισκόταν και αυτή στο Δέλτα τού Νείλου στα βορειοανατολικά. Η θέση της, στην καρδιά των εμπορίων τής Αιγύπτου, την είχε καταστήσει σπουδαίο διοικητικό κι εμπορικό κέντρο. Οι ανασκαφές εκεί αποκάλυψαν ένα πολυσύχναστο λιμάνι ανεφοδιασμού 300 και πλέον πλοίων στη διάρκεια μιας εμπορικής σαιζόν. Τα τεχνουργήματα σ’ ένα τμήμα των ανακτόρων, ενδεχομένως ναό, περιλαμβάνουν προϊόντα απ’ όλες τις περιοχές τού Αἰγαίου. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως υπήρχαν μέχρι και μινωικού τύπου τοιχογραφίες, παρόμοιες μ’ εκείνες που βρέθηκαν στην Κρήτη, στο ανάκτορο της Κνωσού. Πιθανολογείται πως ήταν στενές οι επαφές με τους τότε ηγεμόνες τής Αιγύπτου, όποιοι και αν ήταν αυτοί, και το μεγάλο οικοδόμημα με τις νωπογραφίες εξασφάλιζε τη δυνατότητα στους Μινωίτες να έχουν θρησκευτική ζωή, με τις τελετές τους στην Αίγυπτο. Κατά τον Γάλλο αρχαιολόγο Yves Duhoux, θα πρέπει να υπήρχε και μινωική αποικία σε κάποιο νησί στο Δέλτα τού Νείλου.

Μινωίτισσες κυρίες στα μπλέ, νωπογραφία (1525-1450 ΠΚΧ)

Εκτός τού Αιγαίου, μόνον τρία μέρη διαθέτουν αδιαμφισβήτητα ίχνη μινωικού πολιτισμού: ένα είναι η Αύαρις στην Κάτω Αίγυπτο, ενώ τ’ άλλα δυο, Kabri και Alalakh, βρίσκονται στο Λεβάντε. Το Κάμπρι, στην βόρεια Παλαιστίνη, κοντά στα σύνορα του Λιβάνου, ξεχωρίζει για τις μινωικού τύπου νωπογραφίες του. Το καλοκαίρι τού 2009 αποκαλύφθηκαν εκεί κι άλλες τοιχογραφίες αιγαιακής τεχνοτροπίας. Για κάποιον λόγο, οι Χαναναίοι ηγεμόνες τής πόλης θέλησαν να τη συσχετίσουν με τη μεσογειακή κουλτούρα, και να μην υιοθετήσουν τις συριακές, ή μεσοποτάμιες μορφές τέχνης, όπως είχαν κάνει άλλες πόλεις τής Χαναάν. Η Αλαλάχ ήταν πόλη-κράτος τής ύστερης εποχής τού μπρούντζου, στην περιοχή όπου επρόκειτο να ιδρυθεί η Ἀντιόχεια των Σελευκιδών, στα τέλη τού 4ου ΠΚΧ αιώνα. Η αρχική εγκατάσταση δημιουργήθηκε πριν από το 2000 ΠΚΧ, όταν χτίστηκε το πρώτο ανάκτορο. Η Αλαλάχ θα καταστράφηκε από τους Λαούς τής Θάλασσας, στον 12ο αιώνα ΠΚΧ (όπως και τόσες πόλεις στα παράλια της Ανατολίας και του Λεβάντε), δεν ξανακατοικήθηκε ποτέ, και την θέση της πήρε κατά την εποχή τού σιδήρου ο κοντινός Λιμήν (Al-Mina).

Απόλλων Μαντίκλου, από τη γεωμετρική στην ανατολίζουσα περίοδο (±700-675 ΠΚΧ, Θήβα)

Αλ-Μίνα (“Το Λιμάνι”, στ’ αραβικά) είναι τ’ όνομα που έδωσε ο αρχαιολόγος Leonard Woolley σε αυτόν τον αρχαίο εμπορικό σταθμό, στις εκβολές τού Ορόντη. Κατά τον Woolley, ήταν μια πρώιμη ελληνική εμπορική αποικία, που ιδρύθηκε λίγο πριν από το 800 ΠΚΧ, σε άμεση αντιπαράθεση με τους Φοίνικες νοτιότερα. Οι μεγάλες ποσότητες ελληνικών αγγείων εκεί επιβεβαιώνουν τις στενές σχέσεις που είχε ἐξ ἀρχῆς ο Λιμήν με την Εὔβοια, ενώ τα συριακά και φοινικικά κεραμικά αντανακλούν το πολιτισμικό αμάλγαμα, που ανέκαθεν ήταν χαρακτηριστικό των εμπορίων. Η διένεξη για το αν ο Λιμήν θα πρέπει να θεωρηθεί πόλη συριακή, με ντόπια αρχιτεκτονική και αγγειοπλαστική, και με ελληνική παρουσία, ή αν επρόκειτο για ελληνικό εμπορικό σταθμό, δεν έχει ακόμη κατασταλάξει. Η πόλη απετέλεσε διαμετακομιστικό κόμβο εμπορίου (και των επακόλουθων πολιτισμικών επιδράσεων) με την Ουραρτού και την Ασσυρία, μέσω της συντομότερης διαδρομής των καραβανιών. Η κεραμική μεταγενέστερων περιόδων, μετά από το 700 ΠΚΧ, δείχνει τη συνέχιση της ελληνικής παρουσίας ως τον 4ο αιώνα ΠΚΧ, με αγγεία που εισάγονταν από τη Μίλητο, και μ’ επιδέξιες ντόπιες απομιμήσεις τους, προφανώς από Έλληνες αγγειοπλάστες. Ο Λιμήν είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τον ρόλο των πρώτων Ελλήνων που έφτασαν στην Εγγύς Ανατολή, κατά την έναρξη της ανατολίζουσας περιόδου στην ιστορία τής ελληνικής τέχνης. Σύμφωνα με μια υπόθεση του Robin Lane Fox, το ελληνικό όνομα του Λιμένα θα ήταν μάλλον Ποταμοί Κάρων, που μνημονεύει ο Διόδωρος Σικελιώτης, συνδέοντάς το με τη λέξη “κάρου” (“εμπόριον”) σε ασσυριακή επιγραφή, και συνεπώς, ίσως μπορεί ν’ αποδοθεί ως Ποταμοὶ Ἐμπορίων.

Σουμεριακή αργυρή λύρα (2600-2400 ΠΚΧ)

Ο Woolley είχε ταυτίσει τον Λιμένα με το Ποσείδιον, το οποίον αναφέρουν οι Ηρόδοτος και Στράβων, αλλά πιο πρόσφατες μελέτες τοποθετούν το δεύτερο στο Ρας αλ-Μπασίτ, 53 χιλιόμετρα βόρεια της Λαττάκειας (της ελληνιστικής Λαοδίκειας), στα παράλια της Μεσογείου. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν έναν μικρό οικισμό τής ύστερης εποχής τού μπρούντζου, όταν ήταν ενδεχομένως προπύργιο της Ουγκαρίτ που βρισκόταν νοτιότερα. Σε αντίθεση, όμως, με την Ουγκαρίτ, το Ποσείδιον επέζησε από τις επιδρομές των Λαών τής Θάλασσας και πέρασε στην εποχή τού σιδήρου. Είχε ισχυρούς δεσμούς με την Φοινίκη και την Κύπρο, ενώ η εκεί ελληνική παρουσία πιστοποιείται από τον 7ο αιώνα ΠΚΧ. Κατά την ελληνιστική περίοδο, το Ποσείδιον επεκτάθηκε και η ακρόπολή του οχυρώθηκε.

Ένα από τα δυο ειδώλια Κριός μέσα σε βάτο. Το Βρετανικό Μουσείο και το Πανεπιστήμιο Πενσυλβάνιας, ως κοινοπραξία, μοιράστηκαν τη λεία…

Ο Woolley βρέθηκε στον Λιμένα το 1936, ύστερα από τις ανασκαφές του στην Ουρ τής Μεσοποταμίας, όπου έφερε στο φως πολυτελέστατους σουμεριακούς βασιλικούς τάφους. Αποφάσισε να εργαστεί στα παράλια της Μεσογείου, μια κι ενδιαφερόταν να ιχνηλατήσει τις σχέσεις ανάμεσα στους πολιτισμούς τού Αιγαίου και της Μεσοποταμίας, θέλοντας να ρίξει φως, όπως έγραψε, “στην ανάπτυξη του κρητικού πολιτισμού και τις διασυνδέσεις του με τους μεγάλους πολιτισμούς τής Εγγύτερης Ασίας”. Απογοητευμένος που δεν είχε βρει πόλη τής εποχής τού μπρούντζου στην Αλ-Μίνα, έστρεψε σύντομα το ενδιαφέρον του στην αρχαιότερη και πιο αστικοποιημένη περιοχή τής Αλαλάχ, όπου κι εργάστηκε πριν και μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1937-39 και 1946-49). Φαίνεται, όμως, πως η “ματιά” του κάθε άλλο παρά “αμερόληπτη” ήταν, γιατί και αυτός ήταν “διοπτροφόρος”, με “ασιατικά μυωπικά γυαλιά”. Τα στοιχεία για τις “διασυνδέσεις” που τον ενδιέφεραν ήταν φυσικά εκεί. Όμως, έχοντας ήδη στο μυαλό του ένα επεξεργασμένο σενάριο και, προφανώς, την κρυφή φιλοδοξία να φέρει τα πάνω-κάτω στο έργο τού Arthur Evans στην Κρήτη, οδηγήθηκε σ’ εσφαλμένα συμπεράσματα. Αν η Ουρ υπήρξε το Αούστερλίτς του, η Αλαλάχ κατέληξε να γίνει το δικό του Βατερλώ! Η σαφής αδυναμία του να ερμηνεύσει σωστά τα ευρήματά του, θα πρέπει να διδάσκεται σε όλες τις Αρχαιολογικές σχολές, και να γίνει μάθημα για κάθε κοντόφθαλμο μελετητή.⁽²⁾

Με την κρυφή φιλοδοξία να φέρει τα πάνω-κάτω στο έργο τού Evans
στην Κρήτη, ο Woolley οδηγήθηκε σε λάθος συμπεράσματα. Αν η
Ουρ ήταν το Αούστερλίτς του, η Αλαλάχ έγινε το Βατερλώ του!

Οι Lawrence (αριστερά) και Woolley
στην Καρχεμίδα

• ⁽²⁾ Ο “Sir” Charles Leonard Woolley (1880-1960) δεν ήταν κανένας συνηθισμένος αρχαιολόγος. Το 1935, μάλιστα, χρίσθηκε “ιππότης” για τη συμβολή του στην επιστήμη του. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1906, όταν ο Arthur Evans τον πρότεινε ως εθελοντή για να προχωρήσουν οι ανασκαφές σε ρωμαϊκή εγκατάσταση της βόρειας Αγγλίας, αν και αργότερα παραδέχθηκε: “Ποτέ δεν σπούδασα αρχαιολογικές μεθόδους, ούτε καν από βιβλία… και δεν είχα ιδέα πώς να κάνω κάποιο τοπογραφικό σχέδιο ή μια κάτοψη”. Συνεργάστηκε και με τον Thomas Edward Lawrence, τον μετέπειτα περιώνυμο “Lawrence τής Αραβίας”, στις ανασκαφές τής χεττιτικής Καρχεμίδος (της ελληνιστικής Εὐρωποῦ) το 1912-14. Η εργασία του στην Ουρ, που άρχισε το 1922, οδήγησε στην ανακάλυψη των βασιλικών τάφων, κι ενέπνευσε την Agatha Christie να γράψει το Έγκλημα στη Μεσοποταμία. Αργότερα, η συγγραφέας παντρεύτηκε τον βοηθό του, Max Mallowan. Ο Woolley ήταν ένας από τους αρχαιολόγους που πρότεινε πως ο “μεγάλος κατακλυσμός” τής Βίβλου δεν ήταν παρά μια τοπική πλημμύρα. Το στρώμα που εντόπισε στην Ουρ ήταν “μήκους 400 μιλίων και πλάτους 100 – αλλά για τους κατοίκους τής κοιλάδας ήταν ο κόσμος όλος”…

Το ανάκτορο της Κνωσού σε αναπαράσταση

Ο Wolf-Dietrich Niemeier κόντρα στον Leonard Woolley

ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΣΕ ΜΙΝΩΙΤΕΣ ΤΕΧΝΙΤΕΣ περιοδεύοντες στο εξωτερικό: Νωπογραφίες στην Αλαλάχ και δαπεδογραφία στο Τελ Κάμπρι, ο Γερμανός αρχαιολόγος Wolf-Dietrich Niemeier (που πήρε μέρος στις ανασκαφές στο Κάμπρι) εξήγησε πώς η φιλοδοξία τού Woolley ν’ ανατρέψει τον Evans τού γύρισε boomerang:

“Η μοναδικότητα και η φαινομενικά αιφνίδια εμφάνιση του κρητικού ανακτορικού συστήματος στο Αιγαίο αποδίδεται συχνά στις διασυνδέσεις και τις επιδράσεις των αρχαιότερων προηγμένων πολιτισμών τής αρχαίας Εγγύς Ανατολής… Στην Αλαλάχ… ο Woolley πίστεψε πως είχε βρει αυτό που έψαχνε: στο ανάκτορο του Γιάριμ-Λιμ αναγνώρισε ‘αναμφίβολες διασυνδέσεις’ με τη μινωική Κρήτη. Δομικές τεχνικές παρόμοιες… καθώς και νωπογραφίες, ‘πανομοιότυπες στην χρήση των χρωμάτων, την τεχνική και την τεχνοτροπία’, στην Αλαλάχ και την Κνωσό, τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ‘δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αμφιβολία πως η Κρήτη οφείλει τα καλύτερα δείγματα αρχιτεκτονικής της και τις νωπογραφίες της στην ασιατική ηπειρωτική χώρα· τείνουμε να πιστέψουμε πως είχαν προσκληθεί ειδικοί μάστορες, μέλη των Συντεχνιών των Αρχιτεκτόνων και των Ζωγράφων, που ταξίδεψαν διὰ θαλάσσης από την Ασία (πιθανόν από την Αλαλάχ) για να οικοδομήσουν και να διακοσμήσουν τ’ ανάκτορα των Κρητών ηγεμόνων’.

“Η Κρήτη οφείλει τα καλύτερα δείγματα αρχιτεκτονικής της
και τις νωπογραφίες της στην Ασία”. (Leonard Woolley)

Η Yamhad, με πρωτεύουσα το Halab (Χαλέπι), και διάφορα τοπωνύμια που αναφέρονται
στο Χρονικό: Alalakh, Babylon, Carchemish, Hazor, Mari, Qatna, Ugarit, Ur.

“Το κύριο επιχείρημα του Woolley γι’ αυτήν την θεωρία, που υιοθέτησαν επιφανείς μελετητές,⁽³⁾ [!] ήταν ότι ‘το ανάκτορο του Γιάριμ-Λιμ προηγείται κατά έναν και πλέον αιώνα των κρητικών δειγμάτων με την ίδια τεχνοτροπία’… Ωστόσο, μετά από μακρά δημόσια συζήτηση περί της ‘Χρονολόγησης της Αλαλάχ’, η χρονολογία τού Woolley (‘πάνω-κάτω μεταξύ 1780 και 1730 π.Χ.’) αποδείχθηκε υπερβολικά μεγάλη. Ο Γιάριμ-Λιμ τής Αλαλάχ δεν ήταν – όπως νόμισε ο Woolley – ο Γιάριμ-Λιμ Α΄ τής Γιαμχάντ, σύγχρονος του μεγάλου Χαμουραμπί τής Βαβυλώνας, αλλά ένας νεότερος αδερφός τού βασιλιά Abban [Αμπά-Ελ;] τής Γιαμχάντ, που του είχε δώσει την Αλαλάχ ως πριγκιπάτο επικαρπίας…⁽⁴⁾ Οι χρονολογίες που πρότειναν πρόσφατα διάφοροι μελετητές κυμαίνονται πάνω-κάτω μεταξύ 1650 και 1575 π.Χ. Ως προς την αρχιτεκτονική… τα στοιχεία κάθε άλλο παρά τεκμηριώνουν την θεωρία τού Woolley γι’ αρχιτέκτονες από την Εγγύς Ανατολή που εργάστηκαν στην Κρήτη… Οι ορθοστάτες τής Αλαλάχ είναι κατά περίπου 300 χρόνια μεταγενέστεροι [εκείνων] της πρώτης φάσης τού παλαιού ανακτόρου τής Φαιστού… Σπαράγματα των τοιχογραφιών τού ανακτόρου τού Γιάριμ-Λιμ παρουσιάζουν χαρακτηριστικά μινωικά μοτίβα που εμφανίζονται στην ίδια εποχή, ή και νωρίτερα, στην Κρήτη. Επιπλέον, η αίσθηση της κίνησης, ευδιάκριτη στα σπαράγματα των τοιχογραφιών τού ανακτόρου τού Γιάριμ-Λιμ, αποτελεί χαρακτηριστικό μινωικό, κι έρχεται σε αντίθεση με την παράδοση της Εγγύς Ανατολής.

• ⁽³⁾ Tα… διοπτροφόρα παπαγαλάκια (forpus conspicillatus) ζουν και βασιλεύουν!

• ⁽⁴⁾ Η Γιαμχάντ είχε τρεις βασιλιάδες ὀνόματι Γιάριμ-Λιμ· υπήρχαν, βέβαια, πολύ περισσότεροι συνώνυμοι τοπικοί ηγεμόνες, όπως αυτός της Αλαλάχ. Ο Woolley – ειδικά αυτός – θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεχτικός πριν να γράψει: “δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αμφιβολία πως η Κρήτη οφείλει τα καλύτερα δείγματα αρχιτεκτονικής της και τις νωπογραφίες της στην ασιατική ηπειρωτική χώρα”…

Νωπογραφία παπύρων στην Θήρα

“Το πιο δυνατό επιχείρημα του Woolley για άμεση σύνδεση των τοιχογραφιών τής Αλαλάχ μ’ εκείνες της Κρήτης ήταν πως, και στις δυο περιπτώσεις, πρόκειται για γνήσιες νωπογραφίες σε υγρό ασβεστοκονίαμα. Όμως, αυτό ακριβώς το γεγονός είναι που οπωσδήποτε καθιστά αναξιόπιστη την θεωρία τού Woolley περί της καταγωγής τής κρητικής νωπογραφίας από την Εγγύς Ανατολή. Οι νωπογραφίες τής Αλαλάχ, έως πολύ πρόσφατα, αποτελούσαν το μοναδικό γνωστό παράδειγμα γνήσιας νωπογραφίας στην αρχαία Εγγύς Ανατολή. Η γνήσια νωπογραφία είναι γνωστή στην Κρήτη τουλάχιστον από το 1900 π.Χ. περίπου. Έτσι φαίνεται πως η γνήσια νωπογραφία πρωτοεπινοήθηκε στην Κρήτη, πιθανόν επειδή ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία των Μινωιτών καλλιτεχνών.⁽⁵⁾ Άρα, η τεχνική, η τεχνοτροπία και η εικονογραφία των σπαραγμάτων νωπογραφιών τού ανακτόρου τού Γιάριμ-Λιμ στην Αλαλάχ, δείχνουν πως οι ομοιότητες με τις κρητικές τοιχογραφίες κινήθηκαν προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνην που αρχικά πίστεψε ο Woolley..

• ⁽⁵⁾ Ενώ οι Αιγύπτιοι καλλιτέχνες τής εποχής έφτιαχναν τις τοιχογραφίες τους με την τεχνική τής “στεγνής νωπογραφίας” (secco), οι Μινωίτες χρησιμοποιούσαν μια “γνήσια”, ή “υγρή”, μέθοδο, για να “δένουν” καλά με τον τοίχο οι χρωστικές ουσίες μεταλλικών ή και ορυκτών οξειδίων, κάτι που απαιτούσε γρήγορη εκτέλεση. Η φύση αυτής της τεχνικής ενθάρρυνε τον αυτοσχεδιασμό, τον αυθορμητισμό, και το στοιχείο τού τυχαίου. Αφού έπρεπε να δουλεύουν σε στενά χρονικά περιθώρια πριν να στεγνώσει ο γύψος, έπρεπε να είναι πολύ επιδέξιοι, και οι ρευστές τους πινελιές μεταφράζονταν στα χαριτωμένα περιγράμματα που χαρακτηρίζουν τη μινωική τέχνη. Αυτή η μέθοδος ζωγραφικής ταίριαζε περισσότερο με την ρευστότητα της ζωής και με σκηνές φύσης, που προτιμούσαν οι Μινωίτες, κι ερχόταν σε ρήξη με το αυστηρό στυλιζάρισμα και τα στερεότυπα που χαρακτηρίζουν τις νωπογραφίες άλλων πολιτισμών τής Μεσογείου τής ίδιας εποχής. Οι μορφές των μινωικών νωπογραφιών έχουν φυσικές πόζες ελεύθερης κίνησης, που βέβαια αντανακλούν τον δυναμισμό τής δραστηριότητας στην οποία επιδίδονται, στάση χαρακτηριστική ενός πολιτισμού θαλασσοπόρων, συνηθισμένων με την ελευθερία τής κίνησης, την ρευστότητα και το σφρίγος.

“Η αίσθηση της κίνησης αποτελεί χαρακτηριστικό μινωικό, σε
αντίθεση με την παράδοση της Ανατολής. Κάμπρι και Αλαλάχ
παρουσιάζουν αμιγώς μινωική εικονογραφία ή τεχνική. Η μόνη
εξήγηση: οι τεχνίτες ήταν Μινωίτες”. (Wolf-Dietrich Niemeier)

Τελετουργικό περιρραντήριο
από χαλαζία, Κάτω Ζάκρος

“Υπάρχουν πολλά στοιχεία πως τα κρητικά καλλιτεχνήματα ήταν περιζήτητα στην αρχαία Εγγύς Ανατολή. Στις πινακίδες τής Mari μνημονεύονται εισαγωγές από την Κρήτη… Η αναγνωρισμένη αξία των κρητικών προϊόντων φαίνεται στα κείμενα της Μάρι, από το γεγονός ότι δυο από αυτά επιδόθηκαν από τον βασιλιά Ζίμρι-Λιμ τής Μάρι σε άλλους Μεσοποτάμιους μονάρχες. Όπως καταδεικνύουν αγγεία από τις Καμάρες που βρέθηκαν στην Ουγκαρίτ, την Κάτνα, τη Βύβλο, το Χάζορ, αυτή η εξαίρετη αγγειοπλαστική έχαιρε υψηλής εκτίμησης στο Λεβάντε. Έτσι, τουλάχιστον από τον 19ο π.Χ. αιώνα και μετά, η Κρήτη, στο πλαίσιο των σχέσεών της με το Λεβάντε, δεν ήταν μόνον δέκτης,⁽⁶⁾ αλλά είχε εξελιχθεί και σε ισότιμο εταίρο, που παρήγαγε έργα τέχνης, για τα οποία υπήρχε μεγάλη ζήτηση στην Εγγύς Ανατολή. Τα ἐν λόγῳ κρητικά καλλιτεχνήματα έφταναν με κάποιο είδος ανταλλαγών ή εμπορίου στο Λεβάντε. Όμως, όπως παρατήρησε και ο Woolley, ‘δεν είναι δυνατή η εξαγωγή ενός ανακτόρου πάνω σε πλοίο, ούτε και η «μυστηριώδης τέχνη» τής νωπογραφίας είναι εμπόρευμα’.⁽⁷⁾ Οφείλουμε, άραγε, ν’ ανασυνθέσουμε το ακριβώς αντίθετο σενάριο από αυτό που πρότεινε ο Woolley, δηλαδή Κρήτες τεχνίτες να ταξιδεύουν στην Αλαλάχ για να ζωγραφίσουν τις εκεί νωπογραφίες;

• ⁽⁶⁾ Αγνοώ τη λεβαντίνικη συμβολή στον μινωικό πολιτισμό και, δυστυχώς, ο Niemeier δεν δίνει πληροφορίες ἐπὶ τοῦ θέματος. Αυτό που γνωρίζω καλά είναι πόσο υπόχρεοι και ωφελημένοι ήταν οι Κρήτες μαθαίνοντας από τους Αιγύπτιους (βλέπε Χρονικό 17, Μινωικό εμπόριο κι επιρροές). Φαντάζομαι, επιπλέον, πόσο θα είχαν ωφεληθεί και οι Αιγύπτιοι, αν δεν ήταν τόσο ψηλομύτες, ώστε να επιτρέψουν στον εαυτό τους να διδαχθούν από τους Κρήτες…

• ⁽⁷⁾ Ανάλογο ήταν το επιχείρημά μου για να δείξω την αναγκαιότητα της ελληνικής παρουσίας στην Ιβηρία: “Αυτό που τα φοινικικά πλοία ήταν αδύνατο να μεταφέρουν, και άρα καθιστούσε την ελληνική παρουσία απολύτως αναγκαία στην Ιβηρία, ήταν ο πολιτισμός, η τέχνη, οι ιδέες, τ’ αρχιτεκτονικά πρότυπα, οι ταφικές συνήθειες των Ελλήνων” (βλέπε Χρονικό 22, κατάληξη).

Κνωσός: αναπαράσταση της Αίθουσας του Θρόνου με τους γρύπες

“Στην ‘Μεγάλη Χαναάν’…⁽⁸⁾ υπάρχουν δυο τόποι που μπορούν να μας δώσουν πιο πολλά στοιχεία για το πρόβλημα: Η Κάτνα και το Τελ Κάμπρι. Σπαράγματα των τοιχογραφιών των ανακτόρων στην Κάτνα παρουσιάζουν… αιγαιοπελαγίτικα χαρακτηριστικά. Το Τελ Κάμπρι βρίσκεται σ’ έναν από τους σπουδαιότερους εμπορικούς δρόμους τής αρχαίας Εγγύς Ανατολής, [τον Δρόμο των Φιλισταίων,] που μεταγενέστερα ονομάστηκε Via Maris…⁽⁹⁾ Στ’ ανάκτορα του ντόπιου ηγεμόνα, ένα κατώφλι φέρει κονίαμα και είναι ζωγραφισμένο με… τεχνικές και σχέδια δαπέδων παρόμοια των μινωικών ανακτόρων, αλλά όχι της αρχαίας Εγγύς Ανατολής… Υπάρχουν ενδείξεις πως οι τοίχοι τού δωματίου ήταν καλυμμένοι επίσης με ζωγραφιστό κονίαμα, από το οποίο, δυστυχώς, σώζονται μόνον ελάχιστα σπαράγματα. Το δάπεδο με το κονίαμα είναι ζωγραφισμένο με την τεχνική τής γνήσιας νωπογραφίας (true fresco)… που απαντάται επίσης στην κρητική και θηραϊκή νωπογραφία, και όχι με την tempera και το fresco secco. Τα χρώματα της δαπεδογραφίας είναι… πανομοιότυπα μ’ εκείνα της κρητικής και θηραϊκής τοιχογραφίας… Αρχικά, το πάτωμα… αποτελούσε απομίμηση πέτρινου πλακόστρωτου… Στην Κρήτη πατώματα με ζωγραφισμένο ασβεστοκονίαμα που απομιμούνται πλακόστρωτα δάπεδα είναι γνωστά από [το 2000 ΠΚΧ περίπου]. Άλλα τμήματα του δαπέδου στο Κάμπρι ήταν διακοσμημένα με φυτικά μοτίβα. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται αλυσίδες στυλιζαρισμένων γραμμικών ανθών ίριδας – χαρακτηριστικό μινωικού τύπου, που απαντάται αρχικά σε νωπογραφίες και την αγγειογραφία [κατά το 1700-1500 ΠΚΧ]. Αυτό το είδος διακοσμητικού μίγματος αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της μινωικής νωπογραφίας… Το δάπεδο στο Τελ Κάμπρι, καθώς και τα σπαράγματα των νωπογραφιών των ανακτόρων τού Γιάριμ-Λιμ στην Αλαλάχ, δεν έχουν απλώς μεμονωμένα μινωικά μοτίβα που είναι ξένα στη ‘Μεγάλη Χαναάν’, και τα οποία θα μπορούσαν να εξηγηθούν ως στοιχεία που διείσδυσαν, ή ενσωματώθηκαν, φτάνοντας εκεί μέσω της μεταφοράς μοτίβων, αλλά παρουσιάζουν μιαν αμιγώς μινωική εικονογραφία, καθώς και τεχνική. Η μόνη εξήγηση που υπάρχει είναι πως φιλοτεχνήθηκαν από περιοδεύοντες Μινωίτες τεχνίτες…

Ασερά, Χαναναία θεά γονιμότητας
και μητρότητας

• ⁽⁸⁾ Μεγάλη Χαναάν: “η περιοχή ανάμεσα στην πεδιάδα Αμίκ [στα πέριξ τής μεταγενέστερης Αντιόχειας] προς βορρά, και τις ερήμους προς νότον και ανατολάς, κατά τη μέση και ύστερη εποχή τού μπρούντζου… φαίνεται να απαρτίζει έναν ἐν πολλοῖς ομοιόμορφο πολιτισμό με τοπικές παραλλαγές.” (Ρουθ Αμιράν)

• ⁽⁹⁾ Δυστυχώς για τους Ισραηλινούς εβραίους, το ιστορικό όνομα της οδού ήταν Δρόμος των Φιλισταίων, επειδή διέσχιζε την φιλισταϊκή πεδιάδα, όπου βρίσκεται και η Λωρίδα τής Γάζας. Το “Via Maris”… “αλιεύτηκε” στη λατινική μετάφραση της Καινής Διαθήκης – “via maris”, ἤτοι “παραθαλάσσια οδός” – μολονότι δεν προσδιόριζε κάποιον δρόμο (δεν υπήρξε ποτέ καμιά ρωμαϊκή οδός με αυτό το όνομα). Η μετονομασία έγινε για να… εκδιωχθούν οι Παλαιστίνιοι από την πατρίδα τους, την Παλαιστίνη, ακόμη και με όρους αρχαιολογίας!

Η (Κρητικοπούλα) μικρή Παριζιάνα

“Έχουμε στοιχεία γι’ ανταλλαγή πληροφοριών αναφορικά με τον εξοπλισμό των ανακτόρων στους κόλπους τής αρχαίας Εγγύς Ανατολής (στην οποία ανήκε και η μινωική Κρήτη, κατά κάποιον τρόπο, ως το δυτικότερο μέλος). Το ότι οι Κρήτες ταξίδευαν πράγματι στη λεβαντίνικη ακτή αποδεικνύεται από μια πινακίδα των αρχείων τής Μάρι, που μνημονεύει κάποιον Κρήτα αγοραστή κασσίτερου στην Ουγκαρίτ από πράκτορες των ανακτόρων τής Μάρι. Μια παράδοση μυθολογικής ποίησης της Ουγκαρίτ είναι άκρως ενδιαφέρουσα σε συνάρτηση με το θέμα μας. Η θεά Άναθ, λέει, στέλνει διὰ θαλάσσης τον θεϊκό αγγελιαφόρο στον θεό τής χειροτεχνίας, Kothar wa-Khasis, που μεταφέρεται από τον θρόνο του στο Kptr (που σχεδόν όλοι το διαβάζουν ως Caphtor = Κρήτη),⁽¹⁰⁾ ώστε να χτίσει ένα υπέροχο ανάκτορο για τον θεό Βάαλ και να το κοσμήσει με ανεκτίμητα έργα τέχνης. Κατά τον Arvid Schou Kapelrud, ο Κόθαρ ‘είναι ο αρχιτέκτονας και αρχισιδηρουργός, καθώς βρίσκεται στις Αυλές τής Εγγύς Ανατολής τής εποχής αυτής, ένας μάστορας με υψηλή εξειδίκευση’. Στην χαναανική μυθολογία ο θεός τής χειροτεχνίας κλήθηκε από την Κρήτη για να κοσμήσει τ’ ανάκτορα των θεών με ανεκτίμητα έργα τέχνης. Στην πραγματικότητα οι ηγεμόνες τού Κάμπρι (Rehov) και της Αλαλάχ (και άλλων πόλεων, ενδεχομένως της Κάτνα) ζήτησαν από τους ηγεμόνες τής Κρήτης να τους στείλουν τεχνίτες για να διακοσμήσουν τ’ ανάκτορά τους με νωπογραφίες. Όπως απέδειξε ο Carlo Zaccagnini, η αποστολή εξειδικευμένων εργατών είναι πλήρως επιβεβαιωμένη στο πλαίσιο των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των ηγεμόνων τής αρχαίας Εγγύς Ανατολής, με τα ταξίδια αυτά να εντάσσονται στη δυναμική και τον επίσημο μηχανισμό τής πρακτικής τής ανταλλαγής δώρων.”

• ⁽¹⁰⁾ Το “KPTR” ίσως ν’ αντιστοιχεί στο “Caphtor”. Όμως, η εξίσωση του τελευταίου με την Κρήτη αποτελεί το ελάχιστα πιθανό σενάριο. Το βιβλικό τοπωνύμιο ίσως ν’ αναφέρεται στα μέρη: α) Πηλούσιον, στο Δέλτα τού Νείλου, β) Κιλικία, γ) Καππαδοκία, δ) Κύπρος, και ε) Κρήτη (βλέπε Χρονικό 20, Πελασγοί και Φιλισταίοι-Peleset). Η Αίγυπτος συγκεντρώνει και στην περίπτωσή μας τις περισσότερες πιθανότητες, αφού σε όλες τις άλλες αναφορές στον Κόθαρ, εκτός τής παραπάνω ποιητικής παράδοσης, ο θρόνος του βρίσκεται στο “HKPT”, που διαβάζεται ενδεχομένως ως “Hikaptah”, ή “Οίκος τής ka (ψυχής) τού (θεού) Πτα”, ἤτοι Μέμφις. Οι Έλληνες πρόφεραν αυτό το Hikaptah ως Αἴγυπτος, ἐξ οὗ και τ’ όνομα της χώρας σε πολλές γλώσσες.

Μινωική ζωφόρος, νωπογραφία από την Αύαρι

ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ που είχαν βρεθεί στην Αλαλάχ και το Κάμπρι, οι εντυπωσιακές μινωικές τοιχογραφίες στην Αύαρι, οι οποίες αποκαλύφθηκαν κατά τις ανασκαφές τού Manfred Bietak,

“δημιούργησαν στην στιγμή μεγάλη αίσθηση καθώς, ανάμεσα στις σκηνές που απεικονίζονται σε αυτές, περιλαμβάνονται και θεαματικές αναπαραστάσεις με ταυροκαθάψια, που έχουν συνδεθεί τόσο στενά με τη λατρεία και την κουλτούρα των Μινωιτών”, όπως γράφουν οι Wolf-Dietrich και Barbara Niemeier, σ’ ένα άλλο κείμενο περί Μινωικών νωπογραφιών στην ανατολική Μεσόγειο:

“Ήδη από το 1990, προτείναμε πως οι νωπογραφίες στο Κάμπρι και την Αλαλάχ φιλοτεχνήθηκαν από περιοδεύοντες Αιγαιοπελαγίτες μάστορες, και το ίδιο έκαναν [έπειτα] ο Manfred Bietak και η Ναννώ Μαρινάτου, αναφορικά με τις νωπογραφίες στην Αύαρι”.

Μινωική ἑτεροτοπία στην Αύαρι (λεπτομέρεια)

Ένα μικροπρόβλημα των ἐν λόγῳ αρχαιολόγων αφορά την χρονολόγηση των νωπογραφιών στην Αύαρι. Επιθυμώντας ίσως να μη δυσαρεστήσουν κανέναν,

“οι Bietak και Μαρινάτου κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ‘μινωικές τοιχογραφίες υπήρχαν στην Αύαρι τόσο στην ύστερη περίοδο των Υξώς, όσο και στην πρώιμη της 18ης δυναστείας’. Ο ίδιος ο Bietak θεωρούσε πιθανό πως ‘και μετά από τη δυναστική αλλαγή, θα παρέμειναν ζωντανές οι εμπορικές… σχέσεις ανάμεσα στην Αύαρι και την Κρήτη… και θα συνεχίστηκαν και κατά τη 18η δυναστεία, ακόμη και μετά από την πτώση των Υξώς.’ Υπάρχουν όντως αρκετά ιστορικά στοιχεία πως το είδος των διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων που κρύβονται προφανώς πίσω από αυτές τις νωπογραφίες επιβιώνουν των καθεστωτικών αλλαγών.

“Κατά τον Bietak, ‘ο βασιλιάς Άμασις [Ahmose], ο ιδρυτής τής 18ης δυναστείας, ταιριάζει περίφημα στην εικόνα των μινωικών διασυνδέσεων.’ Φαντάζεται και το ενδεχόμενο κάποιας πολιτικής συμφωνίας ανάμεσα στον Άμασι και τη ‘Μινωική Θαλασσοκρατορία’, στο πλαίσιο της οποίας ο μινωικός στόλος βοήθησε τον Άμασι – που δεν είχε καθόλου πλοία – απέναντι στον κίνδυνο, ο οποίος εξακολουθούσε να τον απειλεί, από τις ναυτικές βάσεις των Υξώς στη νότια Παλαιστίνη. Στοιχεία αρχαιολογικά ή γραπτά γι’ αυτήν την υπόθεση δεν υπάρχουν, φέρνοντάς μας στο μυαλό κάποια μάλλον ευφάνταστα και ξεχασμένα πλέον σενάρια σχετικά με την εκδίωξη των Υξώς, όπως εκείνα κατά τα οποία Μυκηναίοι μισθοφόροι βοήθησαν τον Άμασι να διώξει τους Υξώς, ή ότι φυγάδες πρίγκιπες των Υξώς κατέκτησαν την Αργολίδα και κατόπιν θάφτηκαν στους Ταφικούς Περιβόλους των Μυκηνών. Εκτός αυτού, ο Άμασις είχε ήδη στόλο: κατέλαβε την Αύαρι με σειρά χερσαίων, αλλά και ναυτικών επιθέσεων, [και κατόπιν] κατευθύνθηκε προς τη νότια Παλαιστίνη.”

Ο Άμασις καταδιώκει τους Υξώς

Ακόμη κι ένας φαραώ με δικό του στόλο θα προτιμούσε σαφώς να έχει το πιο έμπειρο κρητικό ναυτικό στο πλευρό του, και όχι ενάντιά του, σε συμμαχία με τους Υξώς! Οι τοιχογραφίες στην Αύαρι δείχνουν την εμπλοκή τής Αιγύπτου στις διεθνείς σχέσεις, αλλά και στις πολιτισμικές ανταλλαγές, με την ανατολική Μεσόγειο, μέσω προσφοράς δώρων, ή με γάμους. Υποδηλώνουν, επίσης, την ανάμιξη των μινωικών αρχών στις αιγυπτιακές υποθέσεις, ενδεχομένως λόγω του ισχυρού ναυτικού που η Κρήτη μπορούσε να διαθέσει στον φαραώ, ενώ αναδεικνύουν την Αύαρι ως επίκεντρο αυτών των πολιτισμικών ανταλλαγών, που σημαίνει πως η πόλη είχε εξαιρετική σπουδαιότητα για την Αίγυπτο.

Κορίτσι από το Ακρωτήρι τής Θήρας: λεπτομέρεια της νωπογραφίας των κρίνων

Οι γάμοι κάποιου φαραώ με πριγκίπισσα της Κνωσού είναι πιθανό σενάριο. Ο Bietak θεωρεί πως οι τοιχογραφίες στην Αύαρι φιλοτεχνήθηκαν από Μινωίτες καλλιτέχνες, που συνόδευαν κάποια Κρητικοπούλα πριγκίπισσα, η οποία έγινε σύζυγος του φαραώ. Ποιος ήταν, άραγε, ο γαμπρός; Αρχικά τον προσδιόρισε ως κάποιον ηγεμόνα των Υξώς, μετά στράφηκε στον Άμασι, ώσπου κατέληξε στον Τούθμωσι Γ΄. Τελικά, ποιος ήταν ο νυμφίος; Η ηφαιστειακή έκρηξη στην Θήρα (±1640 – ±1540 ΠΚΧ) συμπίπτει χρονικά με την εποχή κυριαρχίας των Υξώς στην Αίγυπτο (1650–1550). Αλλά επειδή η ακριβής χρονική στιγμή τής έκρηξης μας διαφεύγει, αδυνατούμε να εικάσουμε αν οι γάμοι έγιναν τότε και πότε. Ακολουθεί ο Άμασις, με το Νέο Βασίλειο, όταν οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν το Αιγαίο τμήμα τής “αυτοκρατορίας” τους. Δεν πρέπει να παίρνουμε τον όρο τοῖς μετρητοῖς, αφού εκεί παρεξηγούσαν ως και τα δώρα που προσφέρονταν στον φαραώ: “Οι Αιγύπτιοι, με την χαρακτηριστική εγωκεντρική τους αίσθηση ανωτερότητας, θα είχαν παρουσιάσει αυτά τα δώρα ως φόρο υποτέλειας”, λέει ο Α. Κ. Schulman. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, για τον Bietak, “ο Άμασις ταιριάζει περίφημα στην εικόνα των μινωικών διασυνδέσεων”. Αλλά και ο Τούθμωσις θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ο γαμπρός, καθώς ξέρουμε πως είχε τρεις ξένες συζύγους: τις Μενχέτ, Μενβί, και Μερτί… Όμως, ανέκυψε ένα πρόβλημα: άλλη μια δυναστική αλλαγή, στα μέσα τού 15ου αιώνα ΠΚΧ, όχι στην Αίγυπτο, αλλά στην Κρήτη, μια και ήταν η σειρά των Μινωιτών να περιέλθουν υπό τον ζυγό των δικών τους “Υξώς” (ξένων ηγεμόνων), των Μυκηναίων. Επομένως, οι γάμοι θα πρέπει να έγιναν στο ξεκίνημα της βασιλείας τού Τούθμωσι, όταν πραγματικός φαραώ ήταν η μητριά του, η Χατσεψούτ, ή έστω, αμέσως μετά από τον θάνατό της, το 1458.

Θηραϊκές ροζέτες

Ό,τι και αν συνέβη τελικά, αυτές οι μοναδικές τοιχογραφίες είναι μινωικές ως προς την τεχνοτροπία, την τεχνική, και το θέμα. Υπάρχει μια μακρά ζωφόρος με σκηνές από ταυροκαθάψια και το διακοσμητικό θέμα τού λαβυρίνθου στο φόντο. Η Μαρινάτου υποθέτει πως το μοτίβο τής ροζέτας, που αποτελεί ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των τοιχογραφιών “Taureador” (ταυροκαθαψίων), αναπαράγει τις ροζέτες τής Κνωσού, και πρόκειται για ένα ξεχωριστό μινωικό σύμβολο. Απεικονίζονται, επιπλέον, γρύπες, σκηνές κυνηγιού, αιλουροειδή να κυνηγούν οπληφόρα, διάφορες μορφές σε φυσικό μέγεθος, μαζί με μια λευκή γυναίκα φορώντας φούστα. Ιδιαίτερης σπουδαιότητας είναι τα εμβλήματα του μινωικού ανακτόρου, όπως η ζωφόρος με τις μισές ροζέτες, ή οι μεγάλοι γρύπες, που έχουν το ίδιο μέγεθος μ’ εκείνους της αίθουσας του θρόνου στην Κνωσό. Η τεχνική τής ζωγραφικής είναι κατεξοχήν αιγαιοπελαγίτικη, ενώ η τεχνοτροπία είναι πολύ υψηλής ποιότητας, και μπορεί να συγκριθεί με τα καλύτερα έργα ζωγραφικής τής Κρήτης. Η χρήση συγκεκριμένων μινωικών βασιλικών μοτίβων σε ανάκτορο στην Αύαρι, κατά τον Bietak, δείχνει πως “πρέπει να έλαβε χώρα κάποια συνάντηση των Αυλών τής Κνωσού και της Αιγύπτου στο υψηλότερο επίπεδο,” ενώ το μέγεθος της αναπαράστασης της γυναίκας με την φούστα θα μπορούσε να υποδηλώνει έναν πολιτικό γάμο τού φαραώ με Μινωίτισσα πριγκίπισσα.

Μινωίτισσα ακροβάτις (ελεφαντόδοντο, 2800-1100 ΠΚΧ)

“Οι δυναστικές επιγαμίες ήταν μια προσφιλής διπλωματική τακτική στην Εγγύς Ανατολή τής εποχής τού μπρούντζου,” επισημαίνουν οι Niemeier. Η συνοδεία μιας ξένης πριγκίπισσας, σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς, “θ’ αριθμούσε αρκετές εκατοντάδες άτομα, που ως το τέλος τής ζωής τους θα παρέμεναν στο χαρέμι τού φαραώ, και θα μπορούσε κανείς άνετα να φανταστεί, πως τα ενδιαιτήματα της ξένης πριγκίπισσας ή και της συνοδείας της, στην Αύαρι, θα είχαν διακοσμηθεί σύμφωνα με τις επιθυμίες της. [Ωστόσο,] οι νωπογραφίες στην Αλαλάχ και το Κάμπρι είχαν μάλλον φιλοτεχνηθεί στους τοίχους των σημαντικών τελετουργικών (πιθανόν και ιεροτελεστικών) αιθουσών των ανακτόρων, και όχι στα ιδιαίτερα ενδιαιτήματα βασιλισσών ή πριγκιπισσών.”

Η τεχνική τής χρήσης τού ασβεστοκονιάματος σε δύο στρώσεις, και με πολύ γυαλιστερή επιφάνεια, ή η νωπογραφία συνδυασμένη με στόκο (stucco), όλα είναι τεχνικές που πρωτοεμφανίζονται στη μινωική ζωγραφική και δεν είναι αιγυπτιακές. Μα και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι σαφώς μινωικά. Η χρήση τού γαλάζιου λ.χ., αντί του γκρίζου, είναι κρητομινωική, μ’ εκείνη την χρωματική σύμβαση, που εμφανίζεται αργότερα στην Αίγυπτο και οφείλεται σ’ αιγαιοπελαγίτικες επιδράσεις. Εκτός από αυτά τα στοιχεία, να σημειωθεί πως δεν υπάρχουν καθόλου αιγυπτιακά ιερογλυφικά κι εμβλήματα σε κανένα από τα σπαράγματα που βρέθηκαν. Η σύνθεση των τοιχογραφιών, τα μοτίβα, ταιριάζουν επίσης περίφημα μ’ εκείνα του κόσμου τού Αιγαίου. Συνεπώς, είναι όντως συντριπτικά τα στοιχεία που δείχνουν προς την κατεύθυνση Μινωιτών καλλιτεχνών στην Αύαρι.

Διαφορές μινωικής και φαραωνικής κοινωνίας και τέχνης

Αγριόπαπια της Θήρας

“Οι διαφορές τής τεχνοτροπίας μεταξύ τής αιγυπτιακής και της μινωικής τέχνης αναλύθηκαν από την Henriette Antonia Groenewegen-Frankfort, και πιο πρόσφατα, από τον Bietak,” γράφουν οι Niemeier. “Κατά την Groenwegen-Frankfort, η μινωική τέχνη διαφέρει από την αιγυπτιακή (κι εκείνην της αρχαίας Εγγύς Ανατολής) ως προς την ‘απόλυτη κινητικότητα των οργανικών μορφών’. Εύστοχα ο Bietak το εξηγεί αυτό με τα διαφορετικά πρότυπα της κουλτούρας των δυο πολιτισμών. Η μινωική κοινωνία δεν κυριαρχείτο από την καταγραφή, την καταλογογράφηση, και την απόλυτη τάξη – όπως η αιγυπτιακή – κι επομένως, η μινωική τέχνη δεν εξαρτιόταν από ιερογλυφικά κλισέ και άτεγκτες κανονιστικές διατάξεις. Ως προς τη σύγκριση της χαναανικής με τη μινωική τέχνη, δυστυχώς, δεν διαθέτουμε πολλά καλλιτεχνήματα από το Λεβάντε τής μέσης εποχής τού μπρούντζου. Όμως, εκείνα που σώζονται, έχουν τεχνοτροπία σαφώς διαφορετική από τη μινωική. Τα πουλιά που αναπαριστώνται λ.χ. σε οστέινα ένθετα, σε μέρη όπως η Μεγιδδώ και η Λάχις, μοιάζουν ακίνητα σε σύγκριση μ’ έναν γερανό σε πλάκα ελεφαντόδοντου από το Παλαίκαστρο. Τα χαναανικά γυναικεία και ανδρικά μεταλλικά ειδώλια φαίνονται δύσκαμπτα σε σύγκριση με τα μινωικά γυναικεία και ανδρικά μεταλλικά ειδώλια, που παρουσιάζουν ζωηρή εσωτερική ένταση και δυναμική.”

Η μινωική τέχνη διαφέρει από την αιγυπτιακή ως προς την
“απόλυτη κινητικότητα των οργανικών μορφών”. “Η μινωική
κοινωνία δεν κυριαρχείτο από την απόλυτη τάξη· η τέχνη της
δεν εξαρτιόταν από ιερογλυφικά κλισέ και άτεγκτες διατάξεις.”
(Henriette Antonia Groenewegen-Frankfort και Manfred Bietak)

Όπως αποδείχθηκε, οι τοιχογραφίες στην Αύαρι, την Αλαλάχ, το Κάμπρι, ίσως και την Κάτνα (17ος–16ος αιώνας ΠΚΧ), δεν ήταν οι πιο παλιές.

Η Εύφορη Ημισέληνος: το λίκνο τού πολιτισμού κατά την κατάρρευση της Εποχής τού μπρούντζου (επισημαίνονται όλα τα μέρη που αναφέρονται σε αυτό το Χρονικό).

“Προηγήθηκαν οι ζωγραφιστές απομιμήσεις πέτρας στο ανάκτορο του Ζίμρι-Λιμ στη Μάρι [18ος αιώνας ΠΚΧ]. Ο ανασκαφέας τής Μάρι, André Parrot, συγκρίνει τις απομιμήσεις πέτρας μ’ εκείνες στην Κνωσό. Αναζητεί πιθανές διασυνδέσεις μεταξύ των τοιχογραφιών τής Μάρι και της Κνωσού, και, επισημαίνοντας σχετικά στοιχεία που μας παρέχουν τ’ αναφερόμενα στ’ αρχεία τής Μάρι πολυτελή μινωικά είδη, τείνει μάλλον να δει κάποιαν κρητική επίδραση στις εκεί τοιχογραφίες.”

● Η Μάρι (νῦν Tell Hariri) βρισκόταν μακριά από τη Μεσόγειο, στη Μεσοποταμία. Ήταν πόλη Σουμερίων και Αμοριτών στον Εὐφράτη, που άκμασε από το 2900 ως το 1759 ΠΚΧ, όταν λεηλατήθηκε από τον Χαμουραμπί, παρά τα δώρα τού Ζίμρι-Λιμ. Προείχε η στρατηγική της θέση ως διαμετακομιστικός κόμβος, μεταξύ Κάτω Μεσοποταμίας και βόρειας Συρίας. Η Μάρι έφτασε να ελέγχει τους εμπορικούς δρόμους σε σημαντικές περιοχές, όπως οι Περσία, Μεσοποταμία, και Ανατολία. Το βασιλικό της παλάτι είχε πάνω από 300 δωμάτια, και ήταν από τα μεγαλύτερα εκείνης της εποχής (τουλάχιστον χίλια είχε, καθώς λένε, το παλάτι τής Κνωσού)! Βρέθηκαν εκεί 25.000 και πλέον πινακίδες, “επιφέροντας την πλήρη αναθεώρηση της ιστορικής χρονολόγησης της αρχαίας Εγγύς Ανατολής, και δίνοντάς μας πάνω από 500 νέα τοπωνύμια, αρκετά για να ξαναφτιάξουμε τον γεωγραφικό χάρτη τού αρχαίου κόσμου”, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Parrot.

● Η Κάτνα (νῦν Tell el-Mishrife), 18 χιλιόμετρα βορειοανατολικά τής Χομς (Έμεσας), ήταν άλλη μια από τις μεγάλες πόλεις τής Συρίας στην εποχή τού μπρούντζου. Με την ανάπτυξη των εμπορικών δρόμων κατά τη 2η χιλιετία, η Μεσοποταμία είχε συνδεθεί με την Κύπρο, την Κρήτη, ή και την Αίγυπτο. Η Κάτνα μνημονεύεται σε συνδυασμό με το εμπόριο κασσίτερου, που μεταφερόταν από τη Μάρι, διαμέσου Κάτνας, στη Μεσόγειο. Από την άλλη πλευρά μεταφερόταν κυπριακός χαλκός. Το κράμα τους, ο μπρούντζος, ήταν πολυτιμότατος, κατά τις εποχές τού μπρούντζου, ιδίως, αλλά και του σιδήρου.

Έφηβοι Θηραίοι πυγμάχοι

Ως προς την καταγωγή των μελών των “μινωικών” εργαστηρίων, υπάρχουν διάφορα ενδεχόμενα: οι νωπογραφίες φιλοτεχνήθηκαν α) από περιοδεύοντες Αιγαιοπελαγίτες τεχνίτες, β) υπό την επίβλεψη καλλιτεχνών από το Αιγαίο, με τη βοήθεια Λεβαντίνων ζωγράφων, που εκπαιδεύτηκαν από αυτούς, και γ) από Λεβαντίνους μαθητές Αιγαιωτών μαστόρων. Η ιδέα για εργαστήρια μικτά φαίνεται ελκυστική, πιθανή, ρεαλιστική. Η διακόσμηση τεραστίων ανακτόρων ήταν επίπονο έργο. Όμως, μοιάζει αδιανόητο να ταξίδευαν δεξιά κι αριστερά στη Μεσόγειο κρητικά πλοία γεμάτα καλλιτέχνες προς τον σκοπό αυτό. Έτσι, οι καλλιτεχνικές ομάδες θα ήταν, προφανώς, μικρές κι ευέλικτες, δουλεύοντας αναγκαστικά με ντόπιους μαθητευόμενους τεχνίτες.

“Είναι δύσκολο ν’ αποφανθεί κανείς ποιο από αυτά τα ενδεχόμενα ισχύει σε κάθε περίπτωση,” λένε οι Niemeier. “Θα συμφωνούσαμε με τον Philip P. Betancourt πως γνωρίζουμε μόνον ένα πολύ μικρό ποσοστό νωπογραφιών, και πως ‘αγγίζουμε την κορυφή τού παγόβουνου μιας ολόκληρης σειράς αλληλένδετων εργαστηρίων, που δούλευαν στην Κνωσό, τα νησιά τού Αιγαίου, τα παράλια της δυτικής Ασίας, και την Αίγυπτο, πιθανόν περιοδεύοντας πηγαινοερχόμενα, ίσως ανταλλάσσοντας κάπου-κάπου προσωπικό, ή επιστρέφοντας στην Κνωσό, ώστε να ενημερωθούν για τις πλέον πρόσφατες εξελίξεις’… Οι νωπογραφίες στην Αλαλάχ, το Κάμπρι, και την Αύαρι, πρέπει να ειδωθούν ‘υπό το πρίσμα τής σφυρηλάτησης μιας élite κοινής [‘γλώσσας’] – καλλιτεχνικής, εικονογραφικής, ιδεολογικής, τεχνολογικής – στις συνθήκες των έντονων διὰ θαλάσσης αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στις παράκτιες περιοχές τής ανατολικής Μεσογείου’,” όπως πρότεινε η Susan Sherratt. Επίσης, η Μαρινάτου έχει υποστηρίξει πως τα έργα αυτά είναι ένδειξη μιας κοινής οπτικής γλώσσας κοινών συμβόλων, που μαρτυρά τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στους ηγεμόνες γειτονικών δυνάμεων. “Οι Μινωίτες καλλιτέχνες, που συμμετείχαν στο ζωγράφισμα όλων αυτών των νωπογραφιών”, συμφωνούν και οι Niemeier από την πλευρά τους, “απετέλεσαν προφανώς ένα σημαντικό στοιχείο στην ανάπτυξη της λεγόμενης ‘Διεθνούς Τεχνοτροπίας’ τής ανατολικής Μεσογείου στην ύστερη εποχή τού μπρούντζου.”

Και όχι μόνον του ανατολικού τμήματος της mare nostrum: κατά τα λεγόμενα ορισμένων εμπειρογνωμόνων τού fresco, παρόμοια ζωγραφικά έργα έχουν βρεθεί ως και στο “μακρινό” Μαρόκο. Δεν διευκρινίζεται, όμως, αν πρόκειται για true fresco ή secco.

“Αλληλένδετα εργαστήρια δούλευαν στην Κνωσό, τα νησιά τού Αιγαίου, τα παράλια της δυτικής Ασίας, και την Αίγυπτο, ίσως περιοδεύοντας, ανταλλάσσοντας προσωπικό, ή επιστρέφοντας στην Κνωσό ώστε να ενημερωθούν”. “Σφυρηλατήθηκε μια élite κοινή στις συνθήκες των έντονων διὰ θαλάσσης αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στις παράκτιες περιοχές τής Α. Μεσογείου”. (Philip P. Betancourt και Susan Sherratt)

Κρήτες στην Αίγυπτο δώρα φέροντες (μέταλλα, κοσμήματα κ.ά.). Παράσταση στις Θήβες τής
Αιγύπτου (18η δυναστεία, αρχές 15ου αι. ΠΚΧ)

Τι ν’ απέγιναν οι τοιχογραφίες στην Αύαρι; Κάποιες αποκολλήθηκαν από τον τοίχο μιας πύλης, ενώ μια ομάδα σπαραγμάτων βρέθηκε σε σκουπιδότοπο στα βορειοανατολικά τού ανακτόρου. Κατά τα φαινόμενα, οι νωπογραφίες αφαιρέθηκαν στην ύστερη Τουθμωσική περίοδο – όταν είχε πάψει πλέον να υφίσταται η μινωική Κρήτη.

“Η μινωική νωπογραφία ήταν, προφανώς, ένα φαινόμενο μάλλον βραχύβιο στο Λεβάντε και την Αίγυπτο – σ’ αιγυπτιακούς όρους, κράτησε όσο η περίοδος των Υξώς και η απαρχή τής 18ης δυναστείας,” συνοψίζουν οι Niemeier. “Αργότερα βρίσκουμε πάλι ζωγραφιές με σκηνές τής φύσης, που μοιάζουν ν’ αναπνέουν μ’ έναν μινωικό αέρα. Είναι φιλοτεχνημένες, όμως, με την τεχνική secco και σίγουρα δεν είναι έργα Αιγαιοπελαγιτών καλλιτεχνών. Η μινωική τοιχογραφία ανήκε στο παρελθόν εκείνη την εποχή.”

Χωρίς μινωική Κρήτη, δεν υπήρχαν περιθώρια για μινωική τέχνη. Βέβαια, τα μινωικά εργαστήρια συνέχισαν να δουλεύουν. Μα τους απασχολούσαν πλέον οι νέοι αφέντες, οι Μυκηναίοι. Δεν υπήρχαν τότε Έλληνες καλλιτέχνες να τους ανταγωνιστούν. Ωστόσο, τα νέα έργα τής τέχνης τους δεν προσδιορίζονται ως “μινωικά”. Χαρακτηρίζονται “μυκηναϊκά”, ενίοτε με την επισήμανση πως φιλοτεχνήθηκαν από κρητικά εργαστήρια. Θα χαρακτήριζε ποτέ κανείς ως “κρητικά” τ’ αριστουργήματα ενός άλλου μεγάλου Κρήτα μάστορα, που έζησε τρεις χιλιετίες αργότερα, και συγκεκριμένα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, του περίφημου El Greco;

Νωπογραφία πομπής Μυκηναίων γυναικών

Πριν από τον κασσίτερο, ο οψιδιανός…

ΝΑΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ μας, φίλτατοι συνταξιδιώτες, έχοντας διαγράψει έναν κύκλο: άρχισε με τον Περίπλου και την Κρητομινωική θαλασσοκρατορία, και ολοκληρώθηκε αισίως με τα Ἐμπόρια και την Κρητομινωική νωπογραφία. Έτσι, τώρα μπορούμε να ξαναπιάσουμε τον μίτο, τραβώντας προς τα πίσω, αρκετά πριν από την αφετηρία μας – τότε που ο άνθρωπος δεν είχε ακόμη μάθει πώς να δουλεύει μέταλλα, όταν τα θαλασσινά ταξίδια γίνονταν σε αναζήτηση ενός άλλου, εξίσου πολύτιμου, υλικού: του ὀψιδιανοῦ. Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν, να πάμε πίσω στη Νεολιθική εποχή. Ας το προγραμματίσουμε, τουλάχιστον: δεν μας λείπει η φαντασία!

• ⁽¹¹⁾ Περί Κρήτης, Κρητών, μινωικού πολιτισμού, ναυσιπλοΐας κι εμπορίου, θαλασσοκρατορίας, νωπογραφίας, ταυροκαθαψίων, κλπ. βλέπε επίσης τα Χρονικά 3. Χρονικό τού ανθρώπου, 5. Ιβήρου Οδύσσεια, και 17. Κρητομινωική Θαλασσοκρατορία, 18. Αἰγαῖον: Κνωσός, Μυκῆναι, Ἴλιον, 19. Φοινίκη: η εύνοια της τύχης.

• >> 28. ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΠΑΡΑΠΛΟΥΣ
• << Χρονικό 26. ΙΒΗΡΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ (στοιχείων)

Μινωική νωπογραφία μεγάλης εξέδρας

Advertisement

Chronicle 27. AN ARCHAEOLOGIST’S WATERLOO

Chronicle 27. AN ARCHAEOLOGIST’S WATERLOO

/ΕΛΛΗΝΙΚΑ/ Χρονικό 27. ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΩ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥ

● Emporia in Egypt and the Levant ● Leonard Woolley’s Waterloo ● Itinerant Minoan Artists ● Creto-Egyptian Ties ● Differences Between Minoan and Pharaonic Society and Art

Michales Loukovikas

.

… Hope the voyage is a long one…
May there be many a summer morning when,
with what pleasure, what joy,
you come into harbours seen for the first time!
May you stop at Phoenician emporia
to buy fine things…
And may you visit many Egyptian cities
to gather stores of knowledge from their scholars…

(Constantine P. Cavafy, Ithaca)

A Minoan woman

UNDER NORMAL CIRCUMSTANCES, in the process of a research, in order to present a topic, you know beforehand in general terms what you’re looking for, while searching for documentation. Sometimes, however, the thread you have in hand to find your way in the “labyrinth of history” leads you to unanticipated landscapes, “into harbours seen for the first time”! Then a strong desire is born to “stop at Phoenician emporia… | and visit many Egyptian cities | to gather stores of knowledge from their scholars”, as Cavafy advises in his Ithaca. These are, indeed, the happiest moments of a research!

It happened exactly that when from the Aegean emporia in the historical space of the Mediterranean, I ended up following itinerant Minoan artists to distant lands! I felt I was obliged to give more information about these emporia, after referring to Naucratis in the previous Chronicle, when I realized I have already used this term several times in connection with colonies or trading posts; but the emporia were not exactly colonies or trading posts, though related to both. Writing in the Encyclopaedia of the Hellenic World about Commercial posts and harbours, Elias Petropoulos tried to clear things out:

“The term emporium denoting a type of settlement or colony first appears in ancient literature rather late, in the 5th century BC. According to some scholars, an emporium should be understood as the locale of the emporos (or merchant), i.e. the traveller carrying commodities. The word emporos etymologically originates from the preposition en and the word poros, meaning sea route. The word appears in Homer’s Odyssey twice. In both cases the epic poet obviously meant a private individual who travelled for professional reasons. Hence we could suppose that the word emporium originated from the word emporos. Unfortunately, this word does not appear on [Mycenaean] Linear B tablets, and this is rather surprising, but it also leads to the obvious conclusion that the word was coined at a later time. Scholarship on the subject argues that the word or term emporium (in the sense of a colony or settlement and not that of a simple commercial transaction or exchange of products) appears first in writing in the work of Herodotus in the mid-5th century BC. By the 4th century BC the word is found written on an inscription (known as ‘the inscription of Pistiros’) which has been unearthed quite recently in a settlement of the modern Bulgarian (ancient Thracian) hinterland, close to Philippopolis…

Emporium < Emporos (< en + poros) = a voyager on a sea route

The Babylonian Marriage Market (1875), by Edwin Long,
inspired by a passage in the Herodotan Histories

“According to information we can extract from Melpomene, Herodotus’ fourth book [of Histories], the Black Sea was home to several emporia, as the ancient historian described them… There are also more scattered references in the other eight books of Herodotus. These emporia were located outside the Black Sea, and situated in the Mediterranean. The case of Naucratis among them really puzzles us: the ancient historian mentions it as both a polis and an emporium. Many studies have dealt with this issue, but nevertheless we still cannot determine the early nature of this settlement with certainty. The term usually understood as the opposite of emporium is colony, which is considered as a complete form of settlement in the model of the ancient Greek polis, featuring a distinct form of political and social organization. A colony was obviously established in the context of a predetermined plan of action, and under the auspices of a god (or gods) through an oracle, with every formality on the part of the metropolis, possessing an agricultural hinterland and its own coinage… However, in some cases, an emporium may be characterized as a proto-polis or proto-settlement, in the sense that it could act as an early stage in the foundation of a colony or polis.”

Frieze of a landscape with river; Acroteri, Thera – when there were still rivers on Santorini…

Egypt with Alexandria, Naucratis, Avaris, Sais, Pelusium, Memphis and Thebes mentioned in this Chronicle.

Emporia, according to Wikipedia, were places that the traders of one people had reserved to their business interests within the territory of another people. Except Naucratis, famous emporia in Egypt included Avaris and Sais, where Solon, the Athenian legislator, went “to gather stores of knowledge from its scholars”, in 590 BCE. Similar emporia were founded in the Levant, such as Al-Mina and Posideion in Syria. Sais (or Zau in ancient Egyptian) was located in the western Nile Delta. The city’s patron goddess was Neith. The Greeks, such as Herodotus, Plato and Diodorus Siculus, identified her with Athena and hence postulated a primordial link to Athens. Diodorus recounts that Athena built Sais before the deluge that supposedly destroyed Athens and Atlantis; all Hellenic cities were wiped out in that cataclysm, but the Egyptian cities survived. In Plato’s Timaeus and Critias (around 360 BCE), a priest in Sais entrusted to Solon the story of Atlantis, with its aggression against Greece and Egypt, and its eventual defeat and destruction by a natural catastrophe.⁽¹⁾

• ⁽¹⁾ The story of Atlantis may be connected with either ice melting after the last Ice Age (but Hellas was non-existent then), or the Sea Peoples’ raids and the consequent Bronze Age collapse. This could have been the “cataclysm” that destroyed Greece, while Egypt barely survived… (See the Chronicles 18, 19, 20, especially the last one).

Taureador: Fresco fragment from Avaris, 16th BCE

Avaris (today’s Tell el-Dab’a), the capital of Egypt under the Canaanite Hyksos, was also located in the Nile Delta, in the northeastern region. Its position at the hub of Egypt’s emporia made it a major administrative and commercial centre. Excavations have shown there was a busy harbour catering to over 300 ships in a trading season. Artifacts inside the precinct of the palace, possibly a temple, have produced goods from all over the Aegean. Most impressively, there were even Minoan-like wall paintings similar to those found in Crete at the Palace of Knossos. It is speculated that there was close contact with the rulers of Avaris, whoever they were, and the large building with the frescoes allowed the Cretans to have a ritual life in Egypt. French archaeologist Yves Duhoux also proposed the existence of a Minoan colony on an island in the Nile Delta.

Minoan Ladies in Blue fresco, ca 1525-1450 BCE

Outside of the Aegean, only three sites have an indisputable record of Minoan civilization, one being Avaris in Lower Egypt, the others Kabri and Alalakh in the Levant. Kabri, in Palestine, near the Lebanese border, is notable for its Minoan-style wall paintings. In the summer of 2009, more Aegean-style frescoes were found at the site. Apparently, the Canaanite rulers of the city wished to associate it with the Mediterranean culture and avoid Syrian and Mesopotamian styles of art that other cities in Canaan adopted. Alalakh was a late Bronze Age city-state in the area where Seleucid Antioch would rise by the end of the 4th century BCE. It was occupied from before 2000, when the first palace was built, and destroyed probably in the 12th century by the Sea Peoples (as were many other towns of coastal Anatolia and the Levant). Alalakh was never reoccupied and its place was taken by the nearby port of Al-Mina during the Iron Age.

Mantiklos Apollo, from geometric to orientalizing period, bronze, (c 700-675 BCE, Thebes, Hellas)

Al-Mina (“The Port” in Arabic) is the name that archaeologist Leonard Woolley gave to this ancient trading post in the Orontes estuary. According to Woolley, it was an early Hellenic trading colony, founded a little before 800 BCE in direct competition with the Phoenicians to the south. Large amounts of Greek pottery established its early Euboean connections, while the Syrian and Phoenician ware reflected a cultural mix typical of an emporium. The controversy whether it is to be regarded as a native Syrian site, with local architecture and pots, and a Greek presence, or as a Hellenic trading post, has not been resolved. Al-Mina served as an outpost for cultural influences that accompanied commerce with Urartu and Assyria through the shortest caravan route. Pottery recovered from later levels after 700 BCE shows that a Hellenic presence endured through the 4th century BCE, with pottery imported from Miletus and deftly imitated locally, apparently by Greek potters. Al-Mina is a key to understanding the role of early Hellenes in the East at the outset of the Orientalizing period of Greek cultural history. Robin Lane Fox has made a case for the Greek name of the site to have been Potamoi Karon mentioned by Diodorus Siculus; he suggestively linked it to karu (“trading post”) in an Assyrian inscription, which would result to Rivers of Emporia.

Sumerian silver lyre of Ur (2600-2400 ΠΚΧ)

Woolley identified Al-Mina with Posideion mentioned by Herodotus and Strabo, but recent scholarship places the latter at Ras al-Bassit, located 53 kilometres north of Latakia (Hellenistic Laodicea) by the Mediterranean. Excavations there revealed a small settlement of the late Bronze Age, when it may have functioned as an outpost of Ugarit to the south. Unlike Ugarit, Bassit survived the passage of the Sea Peoples and into the Iron Age. It had strong links with Phoenicia and Cyprus, and a Greek presence was attested from the 7th century BCE. Posideion expanded and its acropolis was fortified in the Hellenistic period.

Ram in a Thicket: one of a pair of figures found at Ur. The excavation was a joint venture of the British Museum and the Pennsylvania University. Then they decided to share the booty!

Woolley began work at Al-Mina in 1936, after the excavation in Mesopotamia, at Ur, where he discovered Sumerian royal tombs of great wealth. He made up his mind to work by the Mediterranean coast because he was interested in finding ties between the Aegean and the Mesopotamian civilizations, and also wished to throw light, as he wrote, “upon the development of Cretan civilization and its connections with the great civilizations of Nearer Asia”. Disappointed at Al-Mina, as he did not find a Bronze Age port there, he soon moved his interests to the earlier, more urbane site of Alalakh, where he worked before and after World War II (1937-39 and 1946-49). It seems, however, that his “view” was anything but “impartial”, for he, too, was “spectacled”, wearing “Asiatic myopic glasses”. All those clues on the “connections” he was interested in were there, of course; but, having already in mind an elaborate scenario, and most probably the secret ambition to turn Arthur Evans’ work in Crete upside down, he led himself to erroneous conclusions. If Ur had been his Austerlitz, Alalakh turned out to be his Waterloo! His failure to interpret his findings correctly should be taught in every School of Archaeology, helping each equally short-sighted scholar learn his/her lesson…⁽²⁾

Wishing to turn Arthur Evans’ work in Crete upside down, Leonard Woolley drew wrong conclusions. If Ur had been his Austerlitz, Alalakh turned out to be his Waterloo!

Lawrence (left) and Woolley at Carchemish

• ⁽²⁾ “Sir” Charles Leonard Woolley (1880-1960) was knighted in 1935 for his contribution to his discipline, since he was considered as one of the first “modern” archaeologists. Volunteered by Arthur Evans to run the excavation on a Roman site in northern England, Woolley started his career in 1906, later admitting: “I had never studied archaeological methods even from books… and I had not any idea how to make a survey or a ground-plan”. He worked with T. E. Lawrence, the later famous “Lawrence of Arabia”, on the excavation of the Hittite city of Carchemish in 1912-14. His work at Ur, starting in 1922, led to the discovery of the royal tombs and inspired Agatha Christie in writing the novel Murder in Mesopotamia. The writer later married Woolley’s assistant, Max Mallowan. Woolley was one of the first archaeologists to propose that the “great deluge” of the Bible was a local flood, after identifying a flood-stratum at Ur of “…400 miles long and 100 miles wide; but for the occupants of the valley, that was the whole world”…

The Knossos palace reconstructed

Wolf-Dietrich Niemeier vs. Leonard Woolley

REFERRING TO MINOAN ARTISANS TRAVELLING OVERSEAS: The Alalakh Frescoes and the Painted Plaster Floor at Tel Kabri (Western Galilee), the German archaeologist Wolf-Dietrich Niemeier, who excavated at Kabri, explained how Woolley’s ambition to upturn Evans boomeranged back on him:

“The uniqueness and seeming suddenness of the emergence of the Cretan palace system in the Aegean has often been explained by connections with and influences from the older advanced civilizations of the ancient Near East. In Alalakh… Woolley thought to have found what he had looked for: in Yarim-Lim’s palace he recognized ‘unmistakable connections’ with Minoan Crete. Similar building techniques… as well as frescoes ‘identical in colouring, technique and style’ at Alalakh and Knossos led him to the conclusion that ‘there can be no doubt but that Crete owes the best of its architecture, and its frescoes, to the Asiatic mainland’, and that ‘we are bound to believe that trained experts, members of the Architects’ and Painters’ Guilds, were invited to travel overseas from Asia (possibly from Alalakh) to build and decorate the palaces of the Cretan rulers’.

“Crete owes the best of its architecture, and its frescoes, to Asia.”
(Leonard Woolley)

Yamhad, with Halab (Aleppo) as capital, and several toponyms mentioned in this Chronicle:
Carchemish, Alalakh, Ugarit, Qatna, Hazor in Canaan, Mari, Babylon, Ur.

“Woolley’s main argument for this theory, which has been accepted by eminent scholars,⁽³⁾ [!] was that ‘Yarim-Lim’s palace antedates by more than a century the Cretan examples in the same style’… However, after a long debate on ‘Alalakh and Chronology’, Woolley’s date (‘between c. 1780 and 1730 BC’) proved to be too high. Yarim-Lim of Alalakh was not – as Woolley had thought – Yarim-Lim I of Yamhad, the contemporary of the great Hammurabi of Babylon, but a younger brother of King Abban [Abba-El?] of Yamhad who gave Alalakh to him as an appanage principality…⁽⁴⁾ The dates recently proposed by different scholars lie between c. 1650 and 1575 BC. In regard to architecture… the evidence is far from substantiating Woolley’s theory of Near Eastern architects working in Crete… The orthostates of Alalakh are c. 300 years later than the orthostates of the first phase of the Old Palace at Phaistos… Fragments of wall paintings from Yarim-Lim’s palace show characteristic Minoan motifs which appear contemporary or even earlier in Crete. Moreover, the sense of movement detectable in the wall-painting fragments from Yarim-Lim’s palace is characteristically Minoan and in opposition to Near Eastern tradition.

• ⁽³⁾ You see, the… spectacled parrotlet (forpus conspicillatus) is not an endangered species!

• ⁽⁴⁾ There were three kings of Yamhad under the name of Yarim-Lim and, of course, far more local rulers with the same name, such as the one in Alalakh. Woolley (more than anyone else) should have known better before he wrote that “Crete owes the best of its architecture, and its frescoes, to the Asiatic mainland”…

Papyrus fresco on Thera

“Woolley’s strongest argument for a direct connection between the Alalakh paintings and those in Crete was that they both were executed in true fresco painting on wet lime plaster. But it is exactly this fact which definitely disproves Woolley’s theory of the Near Eastern ancestry of Cretan fresco painting. Until most recently the Alalakh frescos formed the only known example of true fresco painting on the ancient Near East. In Crete, true fresco painting is known at least from c. 1900 BC on. Thus true fresco painting apparently has been first invented on Crete, probably because it was suitable to the temperament of the Minoan artists.⁽⁵⁾ Technique, style and iconography of the fresco fragments from the Yarim-Lim palace at Alalakh indicate that their resemblances to the Cretan wall-paintings worked in the reverse direction as that originally thought by Woolley.

• ⁽⁵⁾ While the Egyptian artists of this period painted their wall paintings in the “dry-fresco” (secco) technique, the Minoans used a “true” or “wet” painting method, allowing the pigments of metal and mineral oxides to bind well to the wall, which required quick execution. The nature of this technique encouraged improvisation, spontaneity, and the element of chance. Since they had to work within the time constrains of the drying plaster, they had to be very skilful, and their fluid brush strokes translated into the graceful outlines that characterize Minoan art. For this reason, this method of painting was most appropriate for the fluid moments of life and nature scenes that the Minoans favoured, which contrasted sharply with the strict stylization and stereotyping typical of frescoes from other Mediterranean cultures of the same time. The figures of Minoan frescoes are depicted in natural poses of free movement that reflect the rigours of the activity they engage in, an attitude characteristic of a seafaring civilization accustomed to freedom of movement, liquidity, and vigour.

Ritual sprinkler in rock crystal
from Kato Zakros, Crete

“There is much evidence that Cretan objects of art were highly valued in the ancient Near East. In the Mari tablets Cretan imports are mentioned… The prestige character of the Cretan objects in the Mari texts is indicated by the fact that two of them were presented by King Zimri-Lim of Mari to other Mesopotamian Kings. As finds of Kamares pottery at Ugarit, Qatna, Byblos and Hazor demonstrate, this outstanding pottery was highly esteemed in the Levant. Thus, at least from the 19th century BC on, Crete within its relations to the Levant was not only the receiver but developed into an equal partner producing works of art for which there was a great demand in the Near East.⁽⁶⁾ These Cretan works of art arrived by some kind of exchange or trade in the Levant. But, as Woolley has stated, ’one cannot export a palace on board of a ship, nor is the «art and Mystery» of fresco-working a form of merchandise’.⁽⁷⁾ Do we therefore have to reconstruct just the reverse scenario as that suggested by Woolley, i.e. Cretan artisans travelling to Alalakh for painting the frescoes there?

• ⁽⁶⁾ I ignore the Levantine contribution to the Minoan culture and, unfortunately, Niemeier gives no information on the subject. What I do know is how much the Cretans were indebted to, and how much they were benefited by learning from, the Egyptians (see Chronicle 17, Minoan Trade and Influence). I can imagine, in addition, how much the Egyptians would have benefited if they were not so stuck-up to let themselves learn from the Cretans…

• ⁽⁷⁾ I used a similar argument in Chronicle 22, Conclusion, to show the necessity of Hellenic presence in Iberia: “What the Phoenician ships could not transport and, thus, made the Greek presence absolutely necessary in Iberia, was Hellenic culture, art, ideas, models, architecture, burial habits, etc.”

“The sense of movement is characteristically Minoan, in opposition to Near Eastern tradition. Kabri and Alalakh show a purely Minoan iconography and technique. This can only mean they were made by itinerant Minoan artists.”
(Wolf-Dietrich Niemeier)

Knossos: the Throne Room with the griffins reconstructed

“In ‘Greater Canaan’…⁽⁸⁾ there are two other sites which can contribute to the problem: Qatna and Tel Kabri. Fragments of wall-paintings from the palace at Qatna show [techniques] in the characteristic Aegean manner. Tel Kabri lay on one of the most important trade routes of the ancient Near East, [Way of the Philistines,] the later so-called Via Maris…⁽⁹⁾ In the palace of the local ruler… a threshold was plastered and painted with… similar floor-techniques and designs of the Minoan palaces but not from the Ancient Near East… There is evidence that the walls of this room were also covered with painted plaster of which unfortunately only tiny fragments have been preserved. The plaster floor has been painted in true fresco technique… found also in Cretan and Theran fresco painting but not in tempera and fresco secco. The colours in the floor’s painting are… very similar to those of Cretan and of Theran wall-painting… Originally the floor… imitated the slabs of a stone pavement… In Crete painted plaster floors imitating slab-paved floors are known from [c. 2000 BCE]. Other parts of the Kabri floor were decorated with floral motifs. Among them are chains of stylized linear iris blossoms of a characteristic Minoan type which occurs first in frescoes and vase-painting [in 1700-1500 BCE]. Such kind of decorative mixture is a characteristic feature of Minoan fresco painting… The Kabri floor and also the fresco fragments from Yarim-Lim’s palace at Alalakh do not have only single Minoan motifs foreign to ‘Greater Canaan’ which could be explained as intrusive or incorporated elements arriving by motif transfer, but they show a purely Minoan iconography as well as technique. This can only mean that they were executed by travelling Minoan artisans…

Asherah, Canaanite fertility goddess

• ⁽⁸⁾ Greater Canaan: “the area between the Amuq plain [where Antioch was later built] to the north and the deserts to the south and to the east for the middle and late Bronze Age… appears to form a largely uniform civilization with regional variations.” (Ruth Amiran)

• ⁽⁹⁾ The historical name of the road, sadly for the Israeli Jews, was Way of the Philistines, since it crossed through the Philistine plain, where the Gaza Strip is located. Via Maris was “fished up” out of the Vulgate – “via maris”, meaning “by the way of the sea” – without specifying any road (there was no such Roman name denoting any road anywhere). The modern name was adopted so as to… expel the Palestinians from their homeland, Palestine, even on archaeological terms!

La Petite Parisienne de Crète…

“We have evidence for exchange of information on the equipment of the palaces within the ancient Near East (to which Minoan Crete belonged in a certain sense as a westernmost member). That Cretans actually travelled to the Levantine coast is proved by a tablet from the Mari archives mentioning a Cretan who purchases tin at Ugarit from agents of the Mari palace. A tale in the mythological poetry of Ugarit is of highest interest in our context. In it the goddess Anat is sending the divine messenger over the sea to the god of handicrafts, Kothar wa-Khasis, who is brought from his throne in Kptr (almost unanimously identified as Caphtor = Crete) to build a splendid palace for god Baal and to furnish it with precious works of art.⁽¹⁰⁾ As Arvid Schou Kapelrud has stated, Kothar is ‘the master-builder and the master-smith as he is found in the Near Eastern courts of this time, a highly skilled specialist’. In Canaanite mythology the god of handicrafts was called from Crete to furnish the palaces of the deities with precious works of art; in reality the rulers of Tel Kabri (Rehov) and Alalakh (and other cities, possibly Qatna) asked the rulers of Crete for sending artisans to decorate their palaces with fresco painting. As has been demonstrated by Carlo Zaccagnini, the sending of specialized workers is well-attested in the framework of the diplomatic relations between the rulers in the ancient Near East, their transfers are inserted into the dynamics and formal apparatus of the practice of gift-exchange.”

• ⁽¹⁰⁾ “KPTR” may be identified with “Caphtor”; but the latter’s identification with Crete is anything but certain. Biblical Caphtor may refer to: a) Pelusium in the Nile Delta; b) Cilicia; c) Cappadocia; d) Cyprus; e) Crete (see Chronicle 20, Pelasgians and Philistines-Peleset). Egypt fits far better here because in all references to Kothar, except the poetic tale mentioned above, his abode is identified as “HKPT”, which is possibly read as “Hikaptah”, or “House of the ka (soul) of (god) Ptah”, i.e. Memphis. The Hellenes pronounced this Hikaptah as Aegyptos, hence the name of the country in many languages.

Minoan fresco frieze at Avaris reconstructed

AFTER THE DISCOVERIES in Alalakh and Kabri, the absolutely impressive Minoan wall paintings in Avaris with a long frieze of taurocathapsia (bull-leaping) against a labyrinth pattern, griffins or rosettes, recovered during Manfred Bietak’s excavations there,

“instantly created much sensation, since among the scenes depicted on them are spectacular representations of bull leaping so closely identified with Minoan cult and culture”, as Wolf-Dietrich and Barbara Niemeier commented in another paper on Minoan Frescoes in the Eastern Mediterranean.

“From 1990 on, we suggested that the Kabri and Alalakh frescoes were painted by travelling Aegean specialists, and [some time later] Bietak and Nanno Marinatos did the same for the Avaris frescoes”.

A Minoan heterotopia at Avaris. Taureador (detail)

There was a minor problem among archaeologists on the date of these frescoes. Wishing perhaps to please everyone,

“Bietak and Marinatos came to the conclusion that ‘Minoan wall painting existed in Avaris both during the late Hyksos period and the early 18th Dynasty’. Bietak had regarded as possible that ‘trade… links between Avaris and Crete… might have survived a dynastic change and might have carried on into the 18th Dynasty, even after the fall of the Hyksos.’ There is indeed enough evidence from history that the kind of diplomatic and economic relations which apparently are behind these fresco paintings can survive the changes of regimes.

“According to Bietak, ‘king Ahmose, the founder of the 18th Dynasty, fits particularly well into the picture of Minoan connections.’ He imagines the possibility of a political deal between Ahmose and the ‘Minoan Thalassocracy’ in which the Minoan fleet helped Ahmose – who had no fleet – against the danger still threatening from the Hyksos harbour bases in southern Palestine. There is no archaeological or textual evidence for the latter hypothesis, and it recalls rather imaginative and today forgotten scenarios connected with the expulsion of the Hyksos, like those according to which Mycenaean mercenaries helped Ahmose in evicting the Hyksos, or according to which fugitive Hyksos princes conquered the Argolid and subsequently were buried in the Shaft Graves at Mycenae. Moreover, Ahmose already had a fleet: he captured Avaris after a series of assaults by both land and water [and then] proceeded to southern Palestine.”

Ahmose fighting back the Hyksos

Even a pharaoh with a fleet of his own would surely prefer to have the far more experienced Cretan navy on his side, than against him, allied with the Hyksos! The Avaris paintings indicate an involvement of Egypt in international relations and cultural exchanges with the eastern Mediterranean either through exchange of gifts or even marriage. They additionally point to Minoan authority as being involved in Egyptian affairs, possibly because Crete had a strong naval force to offer the pharaoh, and also to Avaris as a place where these cultural exchanges took place, meaning the city was incredibly important to Egypt.

Girl from Acroteri, Thera: detail
from the fresco of the lilies

The marriage of a Minoan princess to an Egyptian pharaoh may be one possible scenario. Bietak has suggested that the Avaris frescoes were painted by Minoan artists who were members of the entourage of a Knossian princess married to a pharaoh, whom he first identified as a Hyksos ruler, then as Ahmose, and later as Thutmose III. At last, who was the Cretan girl’s groom? The Minoan eruption on Thera (c. 1640 – c. 1540) coincides with the Hyksos period in Egypt (1650–1550 BCE). But because the exact moment of the eruption escapes us, we can not speculate if the marriage took pace then and when. There follows Ahmose with his New Kingdom, when the Egyptians considered the Aegean to be part of their “empire”. The term must not be understood literally, because in Egypt, they misinterpreted even the gifts given to the pharaohs: “The Egyptians, with their characteristic egocentric sense of superiority, would have presented such gifts as tribute”, remarks A. R. Schulman. At any rate, “Ahmose fits particularly well into the picture of Minoan connections”. Thutmose could very well be the groom, too. Besides, we know that he had three foreign wives: Menwi, Merti, and Menhet. However, a problem arose: another dynastic change that happened during his reign, in the middle of the 15th century BCE – not in Egypt but in Crete, when the Minoans were put under the yoke of their own “Hyksos” (foreign rulers), the Mycenaeans. Therefore, if there was a wedding, it should have happened in the beginning of Thutmose’s reign, when the actual pharaoh was his stepmother, Hatshepsut, or immediately after her death, in 1458 BCE.

Theran rosettes

Whatever the case, these unique wall paintings are of Minoan style, technique, and content. There is a long frieze of bull-leaping and grappling against a maze pattern. Marinatos has made a case that the rosette motif, a prominent feature of the “Taureador” paintings, reproduces the Knossian rosettes, and that it is a distinct Minoan symbol. The frescoes also depict griffins, hunting scenes, felines chasing ungulates, several life-sized figures, and a white female wearing a skirt. Especially important are the Minoan palace emblems, such as the half rosette frieze, and the presence of big griffins that are the same size as the ones in the Knossian Throne room. The technique of painting is typically Aegean, while the style is of very high quality and compares with some of the best paintings from Crete. The use of Minoan royal motifs in a palace of Avaris, says Bietak, indicates that “an encounter on the highest level must have taken place between the courts of Knossos and Egypt,” while the large representation of the female in the skirt may suggest a political marriage of a Minoan princess to the pharaoh.

Minoan female acrobat
(ivory, 2800-1100 BCE)

“Dynastic intermarriage was a favoured diplomatic tactic in the Bronze Age Near East,” the Niemeiers point out. The entourage of a foreign princess, some scholars suppose, “would comprise several hundred people, who until the end of their lives remained in the harem of the pharaoh, and that one can well imagine that at Avaris the rooms of the foreign princess and her entourage were decorated according to her desires. [However], at Alalakh and Tel Kabri, the frescoes probably had been attached to the walls of major ceremonial (and possible ritual) halls of the palace, not of the private rooms of queens or princesses.”

The technique of using lime plaster in two layers with a highly polished surface, fresco in combination with stucco, are all techniques that are not Egyptian but first seen in Cretan paintings. The colours used by the artists are clearly Minoan. Using blue instead of grey is Minoan, with that colour convention being seen in Egypt later, due to Aegean influence. Besides, there are no Egyptian hieroglyphs or emblems among the fragments. The composition of the paintings and motifs also fit in perfectly with all those of the Aegean world. Thus the overwhelming evidence seems to point into the direction of Minoan artists working in Avaris.

Differences Between Minoan and Pharaonic Society and Art

Wild duck on Thera

“The differences between the styles of Egyptian and Minoan arts have been analyzed by Henriette Antonia Groenewegen-Frankfort and, most recently, by Bietak,” the Niemeiers comment. “According to Groenwegen-Frankfort, Minoan art differs from Egyptian (and ancient Near Eastern) art in its ‘absolute mobility in organic forms’. Bietak aptly explains this with the different cultural patterns of both civilizations. The Minoan society was not – as the Egyptian one – dominated by writing, listing, and absolute order, and therefore Minoan art was not subjected to hieroglyphic clichés and a rigid canonical order. As to a comparison of Canaanite and Minoan arts, we do not have, unfortunately, many objects of art from the middle Bronze Age Levant. But those which are extant show a style distinctly different from the Minoan one. For instance, the bird representations on bone inlays from Megiddo and Lachish seem motionless in comparison to the crane on an ivory plaque from Palaikastro. Canaanite female and male metal figurines appear stiff in comparison to the Minoan female and male metal figurines displaying strong inner tension and dynamics.”

“Minoan art differs from Egyptian art in its ‘absolute mobility in organic forms’.” “The Minoan society was not dominated by absolute order; so
Minoan art was not subjected to hieroglyphic clichés and rigid order.”
(Henriette Antonia Groenewegen-Frankfort and Manfred Bietak)

Another map of the area, with arrows pinpointing the places mentioned in this Chronicle): Alalah, Carchemish, Ugarit, Qatna, Byblos, Megiddo, Mari, Babylon, Ur.

As it turned out the wall paintings at Avaris, Alalakh, Kabri, possibly Qatna (17th – 16th centuries BCE), were not the older ones.

“Earlier are the painted stone imitations in Zimri-Lim’s palace at Mari [18th century BCE]. The excavator of Mari, André Parrot, compared the stone imitations to those at Knossos. He also asked for possible connections between the Mari and the Knossos murals, and, pointing to the evidence for their connections provided by the Minoan precious objects mentioned in the Mari archives, he apparently tended to see some Cretan influence in the murals there.”

● Located in Mesopotamia, far from the Mediterranean, Mari (today’s Tell Hariri) was a Sumerian and Amorite city on the Euphrates. It flourished from 2900 to 1759 BCE, when it was sacked by Hammurabi, despite the gifts king Zimri-Lim had given him. More important was Mari’s strategic position as a relay point between northern Syria and lower Mesopotamia. The city came to control the trade lanes between different regions such as Iran, Mesopotamia, and Anatolia. The royal palace contained over 300 rooms and was possibly the largest of its time (over 1,000 rooms, they say, had the palace of Knossos)! More than 25,000 tablets were recovered while excavating Mari, as Parrot noted, “bringing about a complete revision of the historical dating of the ancient Near East, and providing more than 500 new place names, enough to redraw the geographical map of the ancient world.”

● Qatna (modern Tell el-Mishrife), 18 km NE of Homs, was one of the largest Bronze Age Syrian towns. Trade routes in the 2nd Millennium connected Mesopotamia with Cyprus, Crete, Egypt. Qatna is mentioned in the tin trade, linking Mari, via Qatna, to the Mediterranean; Cypriote copper was also transported on this route; their alloy, bronze, was most valuable during both the Bronze and Iron Ages.

Theran boy-boxers

Regarding the ethnic composition of the “Minoan” workshops, there are various possibilities: the frescoes were painted a) by travelling Aegean artisans; b) under the supervision of Aegean artists, assisted by Levantine painters, after they were trained by them; c) by Levantine students of Aegean masters. The idea of mixed workshops seems more appealing, probable, realistic. Decorating huge palaces was a great undertaking. However, it would seem unthinkable to imagine Cretan ships full of artists travelling around the Mediterranean for this task. The artistic teams should have been rather small, working necessarily with local apprentices.

“It is difficult to decide in each case which of these solutions is the correct one,” point out the Niemeiers. “We would agree with Philip P. Betancourt that only a very small percentage of the fresco paintings is known and that ‘we are touching the tip of the iceberg of a whole series of interrelated workshops, working in Knossos, the Aegean islands, on the coast of Western Asia and in Egypt, perhaps travelling back and forth, perhaps occasionally exchanging personnel, or going back to Knossos to learn the most recent things’… The Alalakh, Kabri, and Avaris frescoes are to be seen ‘in terms of the forging of an élite koiné – artistic, iconographical, ideological, technological – in the circumstances of the intense maritime interaction between the coastal areas of the Eastern Mediterranean’,” as Susan Sherratt proposed. Marinatos has argued that these paintings are evidence of a koiné, a visual language of common symbols, which testifies to interactions among the rulers of neighbouring powers. This idea is adopted by the Niemeiers, as well: “The Minoan artists involved in the painting of all these frescoes apparently formed an important element in the growth of the so-called ‘International Style’ of the Late Bronze Age eastern Mediterranean.”⁽¹¹⁾

• ⁽¹¹⁾ Not only of the eastern part of the Mediterranean: according to some fresco experts, similar wall paintings have also been found in “faraway” Morocco. However, it is not clear if they are painted with the true (wet) fresco or secco technique.

“Interrelated workshops worked in Knossos, the Aegean islands, the Western Asia coast and Egypt, travelling back and forth, exchanging personnel, or going back to Knossos to learn the most recent things.” “An élite koiné – artistic, iconographical, ideological, technological – was forged in the circumstances of intense maritime interaction between the coastal areas
of the Eastern Mediterranean.” (Philip P. Betancourt and Susan Sherratt)

Cretans in Egypt, bringing gifts of metal, jewelry etc, facsimile of a painting in Thebes, Egypt, 18th dynasty
(early 15th century BCE)

Whatever happened to the Avaris wall paintings? One group of them had fallen off the wall of a doorway, and another group of fragments was found in dumps deposited by the north-east palace. The frescoes seem to have been removed during the later Thutmosid period – when there was no Minoan Crete anymore, after it was taken over by the Mycenaeans.

“Minoan fresco painting apparently was a rather short-lived phenomenon in the Levant and Egypt – in Egyptian terms, covering the Hyksos period and the very beginning of the early 18th Dynasty,” the Niemeiers sum up. “Later, we find again paintings of nature scenes which appear to breathe a Minoan spirit. They were, however, executed in secco technique and certainly were not painted by Aegean artists. Minoan wall painting was a thing of the past at that time.”

Without Minoan Crete there was no room for Minoan art. Minoan workshops were still busy, of course; but the artistic masters worked for the new political masters, the Mycenaeans; there were no Greek artists at that time to compete with them. But their new works of art are not typified as “Minoan” anymore; they are called “Mycenaean”, sometimes with a footnote that they were made by Cretan artistic workshops. Would anyone ever think to describe as “Cretan” the masterpieces of another great Cretan master, who lived more than three millennia later, namely Doménicos Theotocópoulos, the famous El Greco?

Mycenaean women procession fresco

Before Tin, it was the Obsidian…

HERE WE ARE AGAIN AT OUR STARTING POINT, my dearest fellow voyagers, having come full circle back: we began with Periplus and Minoan Cretan Thalassocracy, and we concluded with Emporia and Minoan Cretan fresco.⁽¹²⁾ Now we can start anew, picking up the thread again, going back even before our starting point – before man learned how to work metals, when he voyaged in search of an equally valuable material: the obsidian. So, let’s attempt to go back to the Neolithic era. Let’s schedule it, at least: our vivid imagination is our strong point!

• ⁽¹²⁾ See also Chronicles 3, 5, and 17, 18, 19, about Crete, Cretans, Minoan civilization, navigation and trade, thalassocracy, fresco, taurocathapsia, etc.

• >> 28. THE MAKING OF THE MEDITERRANEAN PERIPLUS
• << Chronicle 26. IBERIAN CROSS-CHECK

Grandstand Minoan procession fresco

Χρονικό 20. ΟΙ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Χρονικό 20. ΟΙ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

/ENGLISH/ Chronicle 20. THE ENIGMATIC SEA PEOPLES

● Κατάρρευση Εποχής Μπρούντζου Λόγω Λιμού ● Τρωικός και Λαοί
τής Θάλασσας ● Στήλη Μερνεφθά και Έξοδος ● Χετταίοι και Λούβιοι

του Μιχάλη Λουκοβίκα

Η “Απέραντη Πράσινη” Μεσόγειος, η “Θάλασσα των Ελλήνων”

ΠΡΟΤΟΥ ΝΑ ΠΛΕΥΣΟΥΜΕ προς την Ἑσπερία, λέω να ξανοιχτούμε στο “Απέραντο Πράσινο” της “Θαλάσσης τῶν Ἑλλήνων” (όπως “έβλεπαν” οι Αιγύπτιοι τη Μεσόγειο), εἰς ἀναζήτησιν των Λαών τής Θάλασσας, συναπαντώντας καθ’ ὁδόν διάφορες περιπλανώμενες ομάδες μεταναστών ή προσφύγων. Ταξιδεύοντας στον χώρο και τον χρόνο, στην ιστορία, τον θρύλο ή τον μύθο, πρέπει να πάμε πίσω στο εκρηκτικό φινάλε τού 17ου ΠΚΧ αιώνα, στο “big bang” τής μινωικής ηφαιστειακής έκρηξης στην Θήρα, αφού σχεδόν συμπίπτει με τις πρώτες εμφανίσεις των Λαών τής Θάλασσας στην Αίγυπτο. Αν πάρουμε υπόψη μας πως εκείνην την περίοδο, μαζί με τον μινωικό στόλο, είχε ναυαγήσει και η επιχείρηση αστυνόμευσης των θαλασσών, μπορούμε να υποθέσουμε πως τότε οι άνθρωποι αυτοί θα ήταν πειρατές, ενώ παράλληλα, συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλη αλληλεξάρτηση είχαν οι μεγάλες δυνάμεις και στον αρχαίο κόσμο.

Αρχαίο πλοίο, παράσταση σε αιγυπτιακό πάπυρο

Αργότερα, οι Αιγύπτιοι άρχισαν πια να προσδιορίζουν με τον τρόπο τους την ταυτότητα των διαφόρων ομάδων των Λαών τής Θάλασσας, και μια από τις πρώτες που κατέγραψαν ήταν οι Sherden (ή και Shardana). Επρόκειτο για μια μεγάλη ομάδα πειρατών, που δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στο εμπόριο, στο τέλος τού 13ου αιώνα, συμβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό στην κατάρρευση του μυκηναϊκού κόσμου. Το γεγονός ότι δεν αναφέρονται είτε σε παραδόσεις, ή και σε γραπτά, Ελλήνων ή Χετταίων, υποδηλώνει ότι δεν προέρχονταν από τις επικράτειές τους. Υπάρχουν μελετητές που συνδέουν τους Shardana με τη Σαρδηνία, επειδή μοιάζουν οι λέξεις. Με βάση το ίδιο σκεπτικό, η αρχαιολόγος Margaret Guido πρότεινε την άποψη πως η ἐν λόγῳ φυλή μάλλον καταγόταν από την πεδιάδα των Σάρδεων, στη Λυδία,, και μετανάστευσε, όπως φαίνεται, αργότερα στη Σαρδηνία. Πιθανολογείται ότι πολλοί άνθρωποι, όχι μόνον οι Τρῶες, οι μελλοντικοί Ρωμαίοι, εγκατέλειψαν τη Μικρά Ασία και το Αἰγαῖο, για να εγκατασταθούν τελικά στην ιταλική χερσόνησο και τα νησιά της, λόγω της κατάρρευσης της εποχής τού μπρούντζου μάλλον, παρά προτού από αυτήν. Έχουμε ενδείξεις που καθιστούν μάλλον αξιόπιστη την Αἰνειάδα τού Βιργιλίου – χωρίς ν’ αποκλείεται το ενδεχόμενο και προγενέστερων μεταναστεύσεων. Πρόσφατες γενετικές μελέτες, όντως, δείχνουν πως οι πληθυσμοί όχι μόνον των ανθρώπων, αλλά και των βοοειδών, σε διάφορες περιφέρειες της Ιταλίας, ιδιαίτερα στην Τοσκάνη, συγγενεύουν πρωτίστως με την Ανατολία, κυρίως τα βορειοδυτικά της, παρά με οποιαδήποτε άλλη περιοχή.

Ένα περίφημο απόσπασμα του Ἡροδότου, που επικαλούνται συχνά-πυκνά οι μελετητές, περιγράφει την αποδημία των Λυδών, και την περιπλάνησή τους στη Μεσόγειο, λόγω λιμού:

Ετρούσκοι ἐν χορῷ, επιτύμβια τοιχογραφία

“Ο βασιλιάς τους χώρισε τον λαό στα δυο, έτσι ώστε η μια ομάδα να παραμείνει, και η άλλη να εγκαταλείψει την χώρα. Επικεφαλής αυτών που έφευγαν θα ήταν ο γιος του, Τυρρηνός. Κατηφόρισαν προς την Σμύρνη κι έφτιαξαν καράβια. Πέρασαν από πολλές χώρες, ώσπου έφτασαν στους Όμβρους, όπου ίδρυσαν πόλεις και ονομάστηκαν Τυρρηνοί.”

Να μην ξεχνάμε πως η Μικρασία αντιμετώπιζε το ίδιο οξύτατο πρόβλημα της πείνας και κατά την περίοδο της κατάρρευσης, και ὡς ἐκ τούτου, οι Λαοί τής Θάλασσας, ένας συνασπισμός τότε θαλασσοπόρων μεταναστών-προσφύγων, είχαν βαθμιαία σφυρηλατήσει άρρηκτους δεσμούς, ώστε ν’ ανακουφιστούν από τις τεράστιες ελλείψεις. Η ξηρασία θα μπορούσε κάλλιστα να υποθάλψει κοινωνικοοικονομικές εντάσεις και πολέμους. Ως προς την ιστορία που μας αφηγήθηκε ο Ηρόδοτος, και τη σύνδεσή της με τους Λαούς τής Θάλασσας, υποστηρίζεται από αρκετούς μελετητές ότι εκείνοι που οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν Teresh, δεν ήταν άλλοι από τους Τυρρηνούς (ή Τυρσηνούς), οι οποίοι συχνά ταυτίζονται με τους Tusci (ἐξ οὗ Τοσκάνη), δηλαδή το λατινικό εξώνυμο των Ετρούσκων (ή Rasna, όπως αυτοπροσδιορίζονταν). Εκτός τής ετρουσκικής, η τυρρηνική γλωσσική οικογένεια περιλαμβάνει και τη λημνιακή γλώσσα, που μιλιόταν, κατά τα φαινόμενα, στη Λήμνο μέχρι τον 6ο αιώνα ΠΚΧ. Μια άλλη γλώσσα τού Αἰγαίου, συγγενής ίσως της ετρουσκικής, ήταν η μινωική κρητική. Στον χάρτη των πιθανών τόπων καταγωγής των Τυρρηνών, μπαίνει από τον Θουκυδίδη ένα ακόμη αιγαιοπελαγίτικο νησί, δίπλα στη Μικρασία, η Λέσβος. Ως αναγνώστες τού Βιργιλίου, οι Ρωμαίοι ταύτιζαν τους Teresh με τους Τρώες. Υπάρχουν ενδείξεις που ενισχύουν την άποψη αυτή. Και αρκετοί συγγραφείς, ανάμεσά τους και ο Andrea Salimbeti, στο κείμενό του, Η ελληνική εποχή τού μπρούντζου: Λαοί τής Θάλασσας, υποστηρίζουν πως η συσχέτιση των Τρώων με τους Teresh (ή αλλιώς Tursha), θα πρέπει να είναι το πρώτο προς εξέταση ενδεχόμενο:

Ο δικέφαλος αετός, το βυζαντινό βασιλικό σύμβολο,
είχε χρησιμοποιηθεί από Μυκηναίους και Χετταίους,
λ.χ. αυτό το ανάγλυφο του 1400 ΠΚΧ στο Alaca Höyük

“Η Τροία εμφανίζεται σε χεττιτικό έγγραφο ως Taruisa. Μπορούμε λογικά να υποθέσουμε πως οι κάτοικοι της Taruisa ονομάζονταν με κάποια παρόμοια λέξη – χωρίς τα φωνήεντα, για να είναι συγκρίσιμη με την αιγυπτιακή γραφή”.

Η Τρωάδα βρισκόταν εκτός τής επικράτειας, μα μέσα στην σφαίρα επιρροής των Χετταίων. Διαφορετικό ενδεχόμενο προκύπτει από κάποιο άλλο χεττιτικό έγγραφο με κατάλογο πόλεων, μεταξύ των οποίων και η Tarsa, προφανώς η Ταρσός. Τα τοπωνύμια, και οι αντίστοιχες ιθαγένειές τους, θα καταγράφονταν στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, και σε οποιαδήποτε σημιτική, ή άλλη σφηνοειδή γραφή, χωρίς φωνήεντα, ως “Τρσ”, “Τρς”.⁽¹⁾

• ⁽¹⁾ Εξαιρετικό παράδειγμα για το πόσο σημαντική υπήρξε η ελληνική καινοτομία, με την χρήση συμβόλων για τα φωνήεντα. Αν οι ανατολικοί λαοί κατέγραφαν και τα φωνήεντα, τότε ίσως το αίνιγμα των Λαών τής Θάλασσας να είχε προ πολλού λυθεί!

“Οι Λαοί τής Θάλασσας μπορεί κάλλιστα να ήταν η Τροία με τη
συνομοσπονδία των συμμάχων της, κι η λογοτεχνική παράδοση
του Τρωικού μπορεί κάλλιστα ν’ αντανακλά την προσπάθεια των
Ελλήνων ν’ αποκρούσουν τις επιδρομές”. (Eberhard Zangger)

Το αμάλγαμα της Μικρασίας: οι περιοχές και οι λαοί τους

Με τη Μικρασία μάλλον συνδέονται, σύμφωνα με ποικίλες εκδοχές, και άλλοι Λαοί τής Θάλασσας, όπως οι Lukka (Λύκιοι). Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, φαίνεται πως κατάγονταν από την Τρωάδα. Γι’ αυτό ο Ελβετός γεωαρχαιολόγος,⁽²⁾ Eberhard Zangger, είναι της άποψης πως “οι Λαοί τής Θάλασσας μπορεί κάλλιστα να ήταν η Τροία με τη συνομοσπονδία των συμμάχων της, και η λογοτεχνική παράδοση του Τρωικού πολέμου μπορεί κάλλιστα ν’ αντανακλά την προσπάθεια των Ελλήνων ν’ αποκρούσουν αυτές τις επιδρομές.”⁽³⁾ Αυτό φαίνεται ν’ αντανακλά η Ὁμήρου Ἰλιάς.

• ⁽²⁾ Με την χρήση τεχνικών και του αντικειμένου τής γεωγραφίας, της γεωλογίας, ή και άλλων γεωεπιστημών, η γεωαρχαιολογία εξετάζει θέματα που εμπλουτίζουν την θεωρία και πράξη τής αρχαιολογίας. Οι γεωαρχαιολόγοι μελετούν τις φυσικές διεργασίες που επηρεάζουν τους αρχαιολογικούς χώρους, όπως η γεωμορφολογία, καθώς επίσης το έδαφος και τα ιζήματα, υποβοηθώντας τις αρχαιολογικές έρευνες.

• ⁽³⁾ Κατά το σενάριο αυτό, ο Τρωικός ήταν πόλεμος “δίκαιος”, αμυντικός, από την πλευρά των Ελλήνων, και δεν είχε ως στόχο την κατάκτηση και καταστροφή τής πόλης, που είχε υπό τον έλεγχό της το πέρασμα προς τον Εύξεινο Πόντο.

Η “Ανατολική υπόθεση” του Eberhard Zangger

Eberhard Zangger

● Στην “Ανατολική υπόθεσή” του (πως η Μικρασία και δη η Τροία δίνει το κλειδί για να κατανοήσουμε την εποχή), ο Eberhard Zangger προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, αλλά και αντιδράσεις, επειδή ταύτισε την Τροία με την Ατλαντίδα. Η άποψή του είναι πως ο Πλάτωνας χρησιμοποίησε μιαν αιγυπτιακή εκδοχή τής ιστορίας τής Τροίας, όταν έκανε την περίφημη αναφορά του στην Ατλαντίδα. Για να στηρίξει το επιχείρημά του αυτό, συνέκρινε τον μυκηναϊκό πολιτισμό με την αφήγηση του Πλάτωνα σχετικά με την αναμέτρηση των πολιτισμών Ἑλλάδος και Ἀτλαντίδος, και παραλλήλισε τις αναμνήσεις τού Τρωικού πολέμου κι εκείνου που διεξήχθη, υποτίθεται, ανάμεσα στους Έλληνες και τους Άτλαντες (μάλλον παραλλαγή τής Τιτανομαχίας). Κατά την ερμηνεία του, ο θρύλος τού Τρωικού πολέμου είναι η ανάμνηση του κοσμοϊστορικού χάους, που οδήγησε στην κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου. Κατέληξε, μάλιστα, στο συμπέρασμα πως η Τροία θα πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι υποθέτουν οι περισσότεροι μελετητές, με τεχνητά λιμάνια μες στη σύγχρονη προσχωσιγενή πεδιάδα τής Τροίας. Για να το αποδείξει, προετοίμασε μια γεωφυσική χαρτογράφηση της πεδιάδας από ελικοπτέρου, ώστε να εντοπίσει στρώματα ανθρώπινης εγκατάστασης και ίχνη τεχνητών λιμανιών, με τεχνικές μελέτης τού υπεδάφους. Όμως, η τουρκική κυβέρνηση, έχοντας δώσει την αποκλειστικότητα ανασκαφής στην Τροία στον Γερμανό αρχαιολόγο Manfred Korfmann, απέρριψε το αίτημα του Zangger. Απογοητευμένος αυτός, περιορίστηκε σε μια διάλεξή του στην Ακαδημία Επιστημών τής Χαϊδελβέργης. Πιστεύω πως το εγχείρημά του υπονομεύτηκε όχι από τα αποκλειστικά δικαιώματα του Korfmann γι’ ανασκαφές στην Τροία [!] (το σχέδιο του Zangger ἐπὶ τῆς οὐσίας δεν προέβλεπε ανασκαφές), αλλά πιθανόν από την απροθυμία τής Τουρκίας να επιτρέψει τυχόν αποκάλυψη ευαίσθητων στρατιωτικών δεδομένων σε παραμεθόρια περιοχή.

Ίλιον/Τροία. Η ευρύτερη περιοχή και, κάτω δεξιά με κόκκινο, η σημερινή ακτογραμμή:
η πεδιάδα τής Τροίας που ενδιέφερε τον Zangger, στα στρατηγικής σημασίας στενά.

Η ιστορικότητα της Ιλιάδας

Σκηνές Τρωικού στην αγγειογραφία

Αν και αρκετοί ιστορικοί αμφισβητούν την ιστορικότητα της Ιλιάδας, φαίνεται πως ο Τρωικός πόλεμος υπήρξε ιστορικό γεγονός, και αποτελεί κλειδί για την κατανόηση των βαθύτερων αιτίων των κοσμοϊστορικών εξελίξεων εκείνη την εποχή. “Σίγουρα, η μετακίνηση των Λαών τής Θάλασσας περιλαμβάνεται στις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες μεταναστεύσεις στην Ιστορία, αφού άλλαξε το πρόσωπο του αρχαίου κόσμου, περισσότερο από κάθε άλλο μεμονωμένο γεγονός, πριν από την εποχή τού Μεγάλου Ἀλεξάνδρου”, τονίζει ο Salimbeti. Αυτός ο μακρόχρονος, καταστρεπτικός πόλεμος, μαζί με τον εκτεταμένο λιμό σε όλη την χερσόνησο, δημιούργησαν τις εκρηκτικές συνθήκες που οδήγησαν στην κατάρρευση. Καθώς έτσι είχαν τα πράγματα, πολλοί Τρώες, σύμμαχοι, ή γείτονές τους, κατέληξαν πρόσφυγες, και πολλοί από αυτούς επιβίωσαν χάρη στην ευστροφία, μα και στα ξίφη τους. Αρχαιολογικά ευρήματα οδηγούν στο συμπέρασμα πως οι Λαοί τής Θάλασσας δεν ήταν πλέον ούτε πειρατές, ούτε κι επιδρομείς που λεηλατούσαν και λαφυραγωγούσαν ανυπεράσπιστες πόλεις, αλλ’ αντιθέτως, μια τεράστια ομάδα ανθρώπων, που έψαχναν ένα μέρος να εγκατασταθούν, μια νέα πατρίδα, ένα καλύτερο αύριο. Αυτό ήταν προφανές ήδη κατά την πρώτη τους εκστρατεία στην Αίγυπτο, με Λίβυους επικεφαλής, αφού συνοδεύονταν από τις οικογένειες και τα υπάρχοντά τους. Οι φυλές τής Λιβύης έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο στις πρώτες εκστρατείες εναντίον τής Αιγύπτου. Αιώνες αργότερα, οι Ηρόδοτος και Ἑκαταῖος αναφέρθηκαν σε μια από τις ἐν λόγῳ φυλές. Ήταν οι Βέρβεροι Μάξυες (ή Μάζυες), οι Mazaces και Mazices των Ρωμαίων, ή οι Meshwesh των Αιγυπτίων, που διατείνονταν και αυτοί με τη σειρά τους πως στις φλέβες τους κυλούσε τάχα τρωικό αίμα…

Peleset αιχμάλωτος στην Αίγυπτο,
και το ἐν λόγῳ σύμβολο του Δίσκου
τής Φαιστού (κάτω δεξιά)

Πελασγοί και Φιλισταίοι (Peleset)

Ένας σημαντικός Λαός τής Θάλασσας υπήρξαν οι Peleset, που ταυτίζονται με τους Φιλισταίους και, με μιαν ευρεία έννοια, τους Παλαιστίνιους:

“Μια από τις θεωρίες τούς συνδέει με τους Πελασγούς, που ήταν σύμμαχοι της Τροίας, και μια ομάδα τους ζούσε στην Θρᾴκη”, πιθανολογεί ο Salimbeti. “Εκείνοι οι Πελασγοί μάλλον θα μετανάστευσαν στα νότια, υπερισχύοντας και καταφέροντας ανεπανόρθωτα πλήγματα κατά του αχαϊκού ελληνικού πολιτισμού. Λίαν συντόμως πολλοί από αυτούς βρέθηκαν ακόμη νοτιότερα, στην Κρήτη.”

Υπάρχουν βιβλικές αναφορές στους Φιλισταίους, ως προερχόμενους από ένα μέρος που προσδιορίζεται με το τοπωνύμιο Caphtor,⁽⁴⁾ το οποίον οὐκ ὀλίγοι μελετητές ταυτίζουν με την Κρήτη:

• ⁽⁴⁾ Wikipedia: “Ο Caphtor είναι τόπος που μνημονεύεται στη Βίβλο και την σχετική βιβλιογραφία. Οι κάτοικοί του καλούνται Caphtorites (ή Caphtorim) και αναφέρονται ως υποδιαίρεση των αρχαίων Αιγυπτίων. Παραδοσιακές εβραϊκές πηγές τοποθετούν τον Caphtor στην περιοχή τού Πηλουσίου [Δέλτα τού Νείλου]. Άλλες πηγές [;] τον συνδέουν με τόπους εκτός Αιγύπτου, όπως Κιλικία, Καππαδοκία, Κύπρο, ή Κρήτη”… Το πιο απίθανο σενάριο είναι “ατράνταχτη αλήθεια” για ορισμένους. Δείγμα τής αξιοπιστίας των μελετητών μας! (Βλέπε Χρονικό 27, υποσημείωση 10).

“Η θεωρία αυτή”, συμπληρώνει ο Salimbeti, “έχει κατά κάποιον τρόπον ενισχυθεί με την ανακάλυψη του Δίσκου τής Φαιστού στην Κρήτη. Ένα από τα σύμβολά του παρουσιάζει το κεφάλι ενός άνδρα στεφανωμένου με φτερά – μοιάζει, δηλαδή, πάρα πολύ με τις φτερωτές στην κορυφή περικεφαλαίες των Peleset, όπως τους απεικονίζουν” οι Αιγύπτιοι στον ναό τού Ραμσή Γ΄.⁽⁵⁾

Δέλτα τού Νείλου: το Πηλούσιον στ’ ανατολικά, η ελληνική αποικία Ναύκρατις δυτικά και, πιο πάνω, η θέση όπου χτίστηκε αργότερα η Αλεξάνδρεια. Φαίνεται και η “Διώρυγα των Φαραώ” που ένωνε Μεσόγειο κι Ερυθρά θάλασσα.

• ⁽⁵⁾ Ήταν, θα έλεγα, σχεδόν αναπόφευκτο: “Η ομοιότητα [της περικεφαλαίας των Peleset] με τα φτερωτά καλύμματα της κεφαλής των Μάγια και των Αζτέκων είναι πράγματι εκπληκτική, δεδομένης τής απόστασης που χώριζε τη μεσοαμερικανική κουλτούρα” από τη μεσογειακή… Καλπάζουσα φαντασία κάπου στη Διαδικτυακή Θάλασσα, ενώ πέρα στον μακρινό ορίζοντα αναδύεται σιγά-σιγά η γη τής Ατλαντίδας…

● Ποια ήταν, άραγε, η γλώσσα των Φιλισταίων; Η Wikipedia μας ενημερώνει για “πιθανές σχέσεις με ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, ακόμη και τη μυκηναϊκή ελληνική, ενισχύοντας την θεωρία που έχει διατυπωθεί ανεξάρτητα [;!] πως οι Φιλισταίοι εμφανίστηκαν ως μετανάστες μεταξύ των ‘Λαών τής Θάλασσας’.” Και τι ξέρουμε, αλήθεια, για την γλώσσα (ή τις γλώσσες) των Πελασγών; “Αφού δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα για την ταυτότητα (ή τις ταυτότητες) των Πελασγών, έχουν προταθεί διάφορες θεωρίες. Καθώς η ελληνική έχει χαρακτηριστεί ως ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, το μείζον προς διερεύνηση ζήτημα είναι αν [και] η πελασγική ήταν γλώσσα ινδοευρωπαϊκή”. Για όλα τα περαιτέρω, μας παραπέμπει στην αιγαιακή γλωσσική οικογένεια, που έχει προτείνει ο Giulio M. Facchetti, λόγω κάποιων υποτιθέμενων ομοιοτήτων ανάμεσα στην ετρουσκική και τη λημνιακή, καθώς και κάποιες άλλες γλώσσες τής περιοχής, όπως οι μινωική, ἐτεοκρητική, ἐτεοκυπριακή, καθώς και φιλισταϊκή. Οι γλώσσες αυτές ίσως να συναπάρτιζαν κάποιο προ-ινδοευρωπαϊκό φῦλον, που εκτεινόταν από την Χαναάν ως τις Άλπεις. Ωστόσο, η ἐν λόγῳ άποψη δεν είναι γενικά αποδεκτή. Υπάρχουν και άλλοι που επιχειρούν να συνδέσουν την ετεοκρητική και την ετεοκυπριακή με τις σημιτικές γλώσσες.

Πελασγικός κυκλαδικός πολιτισμός: στο σχέδιο αυτού του “τηγανιού” (2800 ΠΚΧ) κάποιοι ευφάνταστοι “βλέπουν” χάρτη τής Ατλαντίδας!

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά υποθέσεις, όπως παραδέχεται και ο Facchetti. Αυτό που μετράει είναι η ιδέα την οποία είχαν οι ίδιοι οι Έλληνες για τους Πελασγούς, που επιβίωναν κατά την κλασική περίοδο σε διάφορα μέρη τής ηπειρωτικής Ελλάδας, της Κρήτης, ή και άλλων νησιών τού Αιγαίου. Πληθυσμοί, οι οποίοι τότε προσδιορίζονταν ως “πελασγικοί”, μιλούσαν γλώσσα, ή γλώσσες, που οι Έλληνες χαρακτήριζαν ως “βαρβαρικές” – ἤτοι τους ήταν ακατανόητες. Πολλά μέρη τής Ελλάδας, σύμφωνα με αρχαία παράδοση, ήταν κάποτε πελασγικά, πριν να εξελληνιστούν. Με όλα αυτά κατά νου, μπορούμε ν’ απολαύσουμε το θέαμα, βλέποντας τις θεωρητικολογίες των μελετητών να καταρρέουν παταγωδώς… (Περί Πελασγών βλέπε Χρονικό 15, υποσημείωση 7).

Ένας άλλος “Τρωαδίτης” Λαός τής Θάλασσας μπορεί να ήταν οι Weshesh. Οι ελάχιστες διαθέσιμες πληροφορίες οδήγησαν… ἐξ ἀνάγκης σε εικασίες για το ενδεχόμενο να σχετίζεται τ’ όνομά τους με το Ἴλιον, όπως ονόμαζαν επίσης οι Έλληνες την πόλη τής Τροίας (Wilusa, ή Wilusiya, οι Χετταίοι), από τον βασιλιά Ἴλο (ἐξ οὗ και Ἰλιάς). “Το W των Weshesh”, γράφει ο Salimbeti, “είναι σύγχρονη επινόηση για την ευκολία τής προφοράς: τα αιγυπτιακά αρχεία αναφέρονται στους Uashesh”. Μελετητές συσχετίζουν αυτόν τον λαό με την Ἄσσο, επίσης στην Τρωάδα, ή με την Ἰασό τής Καρίας, ή και με την Ἰσσό τής Κιλικίας. Άλλοι, πάλι, υποθέτουν πως συνδέθηκε με τον ισραηλιτικό συνασπισμό, ως η φυλή Ασήρ. Ένας ακόμη Λαός τής Θάλασσας σχετιζόμενος με τους Ιουδαίους ήταν οι Tjeker. Φτάνοντας στην Χαναάν, κατέλαβαν την πόλη-κράτος τής Dor, και τη μετέτρεψαν σε μεγάλη και καλά οχυρωμένη πρωτεύουσα του βασιλείου τους. Η Dor καταστράφηκε βίαια, στα μέσα τού 11ου αιώνα ΠΚΧ, από τους επεκτατικούς τότε Φοίνικες, που αρχικά ανακόπηκαν από τους Φιλισταίους, και κατόπιν από τους Εβραίους. Ο βασιλιάς Δαβίδ (αν ήταν κάτι παραπάνω από μυθολογική μορφή) υποτίθεται πως κατέκτησε την Dor, και οι Tjeker δεν ξανακούστηκαν πια.

Τεῦκρος τῆς Τρωάδος καὶ τῆς Σαλαμῖνος

Αχιλλέας και Αίας παίζουν ζάρια: αμφορέας τού
ζωγράφου-αγγειοπλάστη Εξηκία, 540-530 ΠΚΧ

Σύμφωνα με μια θεωρία, οι Tjeker είχαν γλωσσική συγγένεια με τους Tekrur, που δεν ήταν άλλοι από τους Τεύκρους, μια φυλή η οποία κατοικούσε στη βορειοδυτική Μικρασία, στα νότια της Τρωάδας, όπως αναφέρουν αρχαίες πηγές. Η παράδοση προσφέρει δυο ενδεχόμενα ως προς την καταγωγή τους: την Κρήτη και την Ἀττική. Θρύλοι συνδέουν αυτές τις περιοχές, φτάνοντας σε ακόμη πιο μακρινούς τόπους, ακολουθώντας κατά πόδας δύο επώνυμους μα και συνώνυμους ήρωες: ήταν ο Τρωαδίτης βασιλιάς Τεῦκρος, και ο Τεῦκρος ο “νόθος”, Ἕλλην ἐκ Σαλαμῖνος. Σύμφωνα με τον Βιργίλιο, ο πρώτος καταγόταν από την Κρήτη, αλλά εγκατέλειψε το νησί με το ένα τρίτο των κατοίκων στη διάρκεια μεγάλου λιμού (πόσες ανάλογες ιστορίες…), ώσπου εγκαταστάθηκε δίπλα σ’ ένα ποτάμι, που του έδωσε τ’ όνομα του πατέρα του, Σκάμανδρου. Αντίθετα, ο Διονύσιος ὁ Ἁλικαρνασσεὺς υποστηρίζει πως ο ἐν λόγῳ Τεύκρος είχε πάει στην Τρωάδα από την Αττική. Ο Σκάμανδρος (ή Ξάνθος) ήταν, λέει, ποτάμιος θεός, γιος τού Ὠκεανοῦ. Κατά τον Όμηρο, άρχισε να πολεμά στο πλευρό των Τρώων, όταν ο Ἀχιλλεὺς τον προσέβαλε. Ήταν προσωποποίηση του ποταμού που έρεε δίπλα από την Τροία. Οι Έλληνες στρατοπέδευσαν κοντά στις εκβολές του, και οι μάχες τους με τους Τρώες διεξάγονταν στην πεδιάδα του. Χάρη, λοιπόν, στον Τεύκρο, η γη ονομάστηκε αρχικά Τευκρία, αργότερα Δαρδανία, όταν έφτασε εκεί ο Δάρδανος (ἐξ οὗ και Δαρδανέλλια) και, στο τέλος, Τρωάδα (από τον βασιλιά Τρῶα). Παρ’ όλες τις τοπωνυμικές αλλαγές, οι Τρώες συνέχιζαν ν’ αυτοαποκαλούνται Τεύκροι. Έτσι, λ.χ. ο Αἰνείας προσδιορίζεται ως “ο μέγας καπετάνιος των Τεύκρων”.

Η κρίση τού Πάρι (1904), του Enrique Simonet: Η Αφροδίτη μπροστά θριαμβευτικά γυμνή
ως νικήτρια των αρχαίων καλλιστείων, ενώ Ήρα και Αθηνά μένουν ταπεινωμένες πίσω…

Ο νόθος Τεύκρος ήταν Τρωαδίτης κατά το ήμισυ, από τη μητέρα του, Ἡσιόνη, πριγκίπισσα του Ιλίου και παλλακίδα τού βασιλιά Τελαμῶνος, που είχε φτάσει από την Αἴγινα στη Σαλαμίνα, διωγμένος από τον πατέρα του, γιατί σκότωσε κατά λάθος τον αδερφό του. Ο Τεύκρος πήρε μέρος στον Τρωικό στο πλευρό των Ελλήνων, με συμμαχητή τον ετεροθαλή αδελφό του, Αἴαντα, ενώ “εχθροί” του ήταν οι εξάδελφοι Ἕκτωρ και Πάρις, αλλά και ο θείος Πρίαμος. Στο κάτω-κάτω, ο πόλεμος ήταν οικογενειακή υπόθεση – πόσο μάλλον για τον Τεύκρο. Όμως, όταν γύρισε στη Σαλαμίνα, ο πατέρας του τον κατηγόρησε, επειδή δεν φρόντισε να επαναπατριστεί η σορός τού Αίαντα. Τότε, και αυτός με τη σειρά του, αποκληρώθηκε, εξορίστηκε κι αναγκάστηκε να ψάξει για νέα πατρίδα. Τ’ αποχαιρετιστήρια λόγια του, που ο Ὁράτιος μετέτρεψε σε συγκινητική ᾠδή, είναι μια προτροπή προς τους συντρόφους του να μην βυθίζονται “καθόλου σε απελπισία… αύριο θα ξανοιχτούμε στην απέραντη θάλασσα”.⁽⁶⁾ Η ομιλία του αυτή, που συνδέθηκε αργότερα με τα ταξίδια των ανακαλύψεων, βρίσκεται επίσης στην Κόλαση του Δάντη, ή και τον Ulysses τού Tennyson. Ο Τεύκρος συμπαρατάχθηκε αργότερα με τον Φοίνικα βασιλιά Βῆλο, της Τύρου, κατά την εκστρατεία του εναντίον τής Κύπρου, και όταν το νησί κατακτήθηκε, ο Βήλος το παρέδωσε στον Τεύκρο ως ανταμοιβή. Και αυτός ίδρυσε εκεί την πόλη τής Σαλαμίνας, δίνοντάς της τ’ όνομα της γενέτειράς του.

• ⁽⁶⁾ “Όπου η τύχη θα μας φέρει, πιο καλότροπη απ’ τον πατέρα μου, | θα πάμε, ὦ, άνδρες και σύντροφοί μου. | Μην απελπίζεστε με τον Τεύκρο αρχηγό σας και προστάτη· | άδηλο είναι το μέλλον που επιφυλάσσει ο Απόλλων | στη Σαλαμίνα σ’ έναν νέο κόσμο. | Ὦ, άνδρες, που μαζί μου συχνά υπομείνατε | χειρότερες αναποδιές, ξορκίστε τώρα τις έγνοιες σας με το κρασί· | αύριο θα ξανοιχτούμε στην απέραντη θάλασσα.” (Ὁρατίου, ᾨδή).
  Στο λατινικό πρωτότυπο: “Quo nos cumque feret melior fortuna parente, | ibimus, o socii comitesque. | Nil desperandum Teucro duce et auspice Teucro; | certus enim promisit Apollo ambiguam tellure nova Salamina futuram. | O fortes peioraque passi | mecum saepe viri, nunc vino pellite curas; | cras ingens iterabimus aequor.”.

Η Λήδα και ο Κύκνος, από το Ιερό τής Αφροδίτης
στην Παλαιά Πάφο (3ος αιώνας ΚΧ)

Η “χαλκῆ νῆσος”, ζωτικής σημασίας κόμβος των εμπορικών δικτύων, γνώρισε δύο κύματα ελληνικού εποικισμού: Το αρχικό απαρτιζόταν από Μυκηναίους εμπόρους, γύρω στο 1400 ΠΚΧ. Προς τα τέλη αυτής της περιόδου, η Κύπρος παρήγαγε μεγάλες ποσότητες “μυκηναϊκών” αγγείων. Και το δεύτερο μεγάλο κύμα, που συνδέεται με την ιστορία τού Τεύκρου, σημειώθηκε μετά από την κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου, γύρω στο 1100 ΠΚΧ, δίνοντας από τότε έναν πρωτίστως ελληνικό χαρακτήρα στο νησί, λόγω της εισβολής των Ελλαδιτών προσφύγων. Εκτός από τη Σαλαμίνα, o Τεύκρος πιστεύεται πως ίδρυσε και άλλες πόλεις. Ένας τοπικός θρύλος στη Γαλικία, της βορειοδυτικής Ιβηρίας λ.χ. συνδέει την θεμελίωση της Pontevedra με τον “Teucro”. Ο θρύλος μάλλον βασίζεται στην υπόθεση πως Έλληνες έμποροι είχαν φτάσει εκεί κατά την αρχαιότητα. Αν και τα θρυλούμενα απορρέουν πάντα από κάποιαν αιτία, ιστορικοί και αρχαιολόγοι συναινούν πως ο αρχικός οικισμός σχηματίστηκε κατά τον 1ο αιώνα ΠΚΧ, όταν η αρχαία Γαλικία ενσωματώθηκε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η Ποντεβέδρα (“παλαιά γέφυρα”, από μια ρωμαϊκή γέφυρα στον ποταμό Lérez), ονομάζεται μερικές φορές ποιητικά “πόλη τού Τεύκρου”, και οι κάτοικοί της “teucrinos” – όπως οι Τρώες!⁽⁷⁾ (Βλέπε Χρονικό 5, Οι Οδύσσειες του Τρωικού).

Λυχνάρι, Tróia, Πορτογαλία

• ⁽⁷⁾ Υπάρχει η εντύπωση πως η Tróia, απέναντι από το Setúbal τής Πορτογαλίας, πήρε τ’ όνομά της από την Τροία, όμως δεν ξέρουμε γιατί. Η χερσόνησος κατοικήθηκε στους προϊστορικούς χρόνους, όταν ήταν νησί και ονομαζόταν Acalá. Η πόλη, που έχτισαν εκεί οι Ρωμαίοι στον 1ο αιώνα ΚΧ, ονομάστηκε Cetóbriga, και αναδείχθηκε σ’ ένα σημαντικό αλιευτικό κέντρο. Όμως καταστράφηκε ολοσχερώς το 412 λόγω σεισμού με τσουνάμι. Αν το αρχικό όνομα ήταν Tróia, θα υποθέταμε πως οι Ρωμαίοι, ως καταγόμενοι από τους Τρώες, αποφάσισαν να χτίσουν μια Τροία δίπλα στην πόλη τού Ὀδυσσέα: το Olisipo, τη Λισαβόνα! Όπως παρατηρεί ο José Pedro Machado, στ’ Ονομαστικό ετυμολογικό λεξικό τής πορτογαλικής γλώσσας, το τοπωνύμιο αυτό δεν βρίσκεται μόνον στην περιοχή τού Setúbal. Υπάρχουν και άλλες Tróia στην Πορτογαλία, ή μια Troya στη Γαλικία. Οι “νονοί” τους, προφανώς, εμπνεύστηκαν από την Ιλιάδα. Βάσει ενός λήμματος της Μεγάλης πορτογαλικής και βραζιλιάνικης εγκυκλοπαίδειας, ο Machado εξέτασε το ενδεχόμενο το ἐν λόγῳ τοπωνύμιο να προέρχεται από την Cetóbriga: > Cetóbria > Cetróbia > Cetróia > Xetróia > Atróia – αν και… παρατραβάει η ιστορία για ένα όνομα! Ή, ενδεχομένως, το τοπωνύμιο να μη συνδέεται με την Τροία, αλλά με την Troyes, ή την Truyes, δύο γαλλικές πόλεις. Ή, τέλος, να προέκυψε από τη λατινική φράση “Trogia (villa)”, που παραπέμπει στο κέλτικο όνομα Trogus, Τρόγος – το πιθανότερο μάλλον.

Ψηφιδωτό στην Conímbriga

Συμπτώσεις Θρᾳκῶν και Κελτῶν

● Μα και το τοπωνύμιο Cetóbriga είναι προφανώς κέλτικο. Επειδή όμως υπάρχουν αναφορές για την παρουσία στην Ιβηρία και Θρᾳκῶν, με την κατάληξη -βριγα στην γλώσσα τους, ας δούμε και το θέμα αυτό. Υπάρχουν στην χερσόνησο πάρα πολλά τοπωνύμια με την κατάληξη -briga. Ίσως η γνωστότερη πόλη αυτής της κατηγορίας να είναι η Conímbriga, ένας από τους μεγαλύτερους ρωμαϊκούς οικισμούς τής Πορτογαλίας. Κατά την προ-ρωμαϊκήν εποχή ζούσαν εκεί οι Κόνιοι (Κυνήτες), που κατόπιν εγκαταστάθηκαν στη νότια Πορτογαλία. Μετά από την καταστροφή τής πόλης από τους Σουηβούς στη δεκαετία 460 ΚΧ, αρκετοί κάτοικοι πήγαν να ζήσουν στο γειτονικό Αιμίνιον, που σταδιακά μετονομάστηκε σε Coimbra. Η λέξη Conímbriga, πάντως, δεν συνδέεται με τους Conii· σχηματίζεται από τον γηγενή όρο conim (βράχος) και την κέλτικη κατάληξη -briga (ακρόπολη). Σχετίζεται με τους Κέλτες Brigantes που ήλεγχαν στα προ-ρωμαϊκά χρόνια την Brigantia στη Β. Αγγλία. Στη Β. Ιβηρία υπήρχε το Brigantium (Coruña, Γαλικία) και το Brigaecium (Αστούριες). Κατά τον Πτολεμαῖο, οι Brigantes ζούσαν και στη ΝΑ Ιρλανδία. Ο Στράβων μιλά για τους Brigantii, ως υποομάδα των Κελτών Vindelici, στις Άλπεις. Υπήρχαν, όμως, και οι Βρίγαντες, ή Βρύγες, που ήταν πολυάριθμος θρακικός λαός, με κοιτίδα, μάλλον, την χώρα των Κικόνων (μεταξύ Έβρου και Νέστου), ή την περιοχή των Βρυγηΐδων λιμνών (Πρέσπες). Ήταν πρόγονοι των Φρυγών (το ‘Β’ έγινε ‘Φ’), που αρχικά κατοικούσαν στη Βαλκανική, κι έπειτα μετανάστευσαν στη Μικρασία. Η χώρα των Κικόνων, κατά τον Ηρόδοτο, λεγόταν αρχικά Βριαντική. Περί το 700 ΠΚΧ, οι Βρύγες εγκαταστάθηκαν στη Β. Ήπειρο, μετά απλώθηκαν στην Παιονία, την Ιλλυρία (όπως λέει ο Σκύμνος ὁ Χίος στην Περιήγησή του), την Αδριατική (όπου βρίσκονται οι Βρυγηΐδες νήσοι), και στη δυτική Ευρώπη, εκστρατεύοντας ως ακόλουθοι του Διονύσου. Χαρακτηριστικό των Βριγάντων, σύμφωνα με τον Ἡσύχιο, ήταν οι καταλήξεις -βρίγα, ή -βρία, στις πόλεις τους (βλέπε και Χρονικό 5, Οι Οδύσσειες του Τρωικού).

Δούρειος Ίππος: η παλαιότερη γνωστή απεικόνιση (πίθος Μυκόνου, ± 670 ΠΚΧ)

ΩΣ ΤΩΡΑ, ΜΕ ΜΟΝΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΟΝ ΤΕΥΚΡΟ, που επιτέθηκε στην Κύπρο παρέα με Φοίνικες, συμβολίζοντας όσους βρήκαν καταφύγιο εκεί, δεν έχουμε δει κανέναν άλλον Έλληνα να πολεμά στο πλευρό των Λαών τής Θάλασσας, ή συμμάχων τους, αλλά μάλλον εναντίον τους, στον Τρωικό πόλεμο. Μας το είπε ήδη ο Sanford Holst στο προηγούμενο Χρονικό:

“Οι Μυκηναίοι είχαν επιτεθεί κατά των Μικρασιατών από τη μεριά τής θάλασσας. Για την επίλυση του προβλήματος, πολεμιστές και πλοία τής συνομοσπονδίας των Λαών τής Θάλασσας ξεχύθηκαν από την Ανατολία και τον Εύξεινο Πόντο στο Αιγαίο, όπου λεηλάτησαν τους Μυκηναίους”……

Ας προσπαθήσουμε να το επαληθεύσουμε αυτό στην Wikipedia:

“Οι εισβολείς, δηλαδή οι διάδοχες κουλτούρες σε αυτούς τους τόπους [ἤτοι τους μυκηναϊκούς], προφανώς δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να διατηρήσουν τον πλούτο των πόλεων, αλλ’ αντίθετα, έχτισαν νέους οικισμούς πάνω στα ερείπια, με απλούστερη υλικά κουλτούρα και σε όχι τόσο περίπλοκο οικονομικό επίπεδο. Για παράδειγμα, κανείς δεν ιδιοποιήθηκε το ανάκτορο και τις πλούσιες αποθήκες τής Πύλου, αλλά τα πάντα κατακάηκαν, και οι διάδοχοι (όποιοι και αν ήταν αυτοί) προχωρούσαν μες στα ερείπια με φτωχικά αγγεία και στοιχειώδη υλικά αγαθά. Αυτό μαρτυρά μια πολιτισμική ασυνέχεια.”

Αυτό ίσως μαρτυρά και μια λογική ασυνέχεια! Το ερώτημα ως προς το ποιοι μπορεί να ήταν αυτοί οι εισβολείς, ο/η συγγραφέας το αφήνει αναπάντητο. Κι όμως τους ταυτίζει με τις “διάδοχες κουλτούρες”, που τα μέλη τους ήταν τόσο ανόητα, ώστε “κατέκαψαν το ανάκτορο και τις πλούσιες αποθήκες”, αντί να τα ιδιοποιηθούν. Απλούστατα, οι ἐν λόγῳ εισβολείς δεν είχαν κανέναν σκοπό να εγκατασταθούν εκεί. Είχαν πάει μόνο για να καταστρέψουν: δεν ήταν οι “διάδοχες κουλτούρες”!

Αιχμάλωτοι μαχητές των Λαών τής Θάλασσας στην Αίγυπτο

Στους κόλπους των Λαών τής Θάλασσας κυριαρχούσαν οι Μικρασιάτες, αλλά σίγουρα δεν ήταν μόνοι τους. Στα αιγυπτιακά αρχεία, αρκετά ονόματα φυλών είναι αμφίβολης, ή άγνωστης, προέλευσης· όπως οι Shekelesh, ίσως οι Siculi, που μετακινήθηκαν από την ηπειρωτική Ιταλία στη Σικελία.

“Υπήρξε μια γιγαντιαία σειρά μεταναστευτικών κυμάτων, που εκτεινόταν σε όλη τη διαδρομή από την κοιλάδα τού Δούναβη ως τις πεδιάδες τής Κίνας”, σχολιάζει ο Michael Grant· και ο Moses Finley γενικά συμφωνεί: “Έχουμε ενδείξεις για μια μεγάλης κλίμακας μετακίνηση ανθρώπων… Το αρχικό κέντρο αναταραχής ήταν στην Καρπαθοδουνάβια περιοχή τής Ευρώπης… πιέζοντας σε διαφορετικές εποχές προς διαφορετικές κατευθύνσεις.”

Αν πιστέψουμε, όμως, τον Michael Wood, ήταν… “ουσιαστικά” [;!] Έλληνες:

“Απαρτίζονταν, όντως, οι Λαοί τής Θάλασσας ἐν μέρει από Μυκηναίους Έλληνες – ξεριζωμένους μετανάστες, ομάδες πολεμιστών και condottieri ἐν κινήσει; Σίγουρα, υπάρχουν υπόνοιες, μάλλον εξαιτίας των ομοιοτήτων στον πολεμικό εξοπλισμό και τις περικεφαλαίες των Ελλήνων και των Λαών τής Θάλασσας”. Περιλαμβάνοντας, επιπλέον, τους Sherden και Shekelesh στους “κακούς”, μας υπενθυμίζει πως “εκείνη την εποχή είχαν γίνει μεταναστεύσεις ελληνόφωνων λαών” προς τη Σαρδηνία και τη Σικελία. Η Τροία, καταλήγει, “λεηλατήθηκε ουσιαστικά από Έλληνες Λαούς τής Θάλασσας”…⁽⁸⁾

• ⁽⁸⁾ Είναι μεγάλο κρίμα που… “ουσιαστικά”, δεν υπήρχαν και Βρετανοί “κοντοτιέροι εν κινήσει”. Αλλιώς, ο… “παίδαρος της σκεφτόμενης γυναίκας” (όπως έχουν περιγράψει χιουμοριστικά κάποιες βρετανικές εφημερίδες τον Wood, λόγω της γοητείας του, που τον έκανε ελκυστικό στο “ασθενές” φύλο) θα είχε βρει ελληνικές αποικίες ακόμη και στον Άρη!

Κυκλαδική κεφαλή: ζει “στα νησιά” με “αλλοιωμένα” χαρακτηριστικά. Άρα
είναι “ύποπτη”!

Ούτε και ο Michael Wood είναι μόνος του. Η ταύτιση των Denyen και Ekwesh, με τους Δαναούς και Αχαιούς, αντίστοιχα, είναι ένα “χρόνιο πρόβλημα” των μελετών τής εποχής τού μπρούντζου, καθώς μάλιστα οι “ύποπτοι” ζούσαν… “στα νησιά”!⁽⁹⁾ Ήταν, άραγε, οι Αιγύπτιοι γραφείς αδαείς και αφελείς, ώστε να χρησιμοποιούν δυο ονόματα για τον ίδιο λαό; Τί μελετητές τής εποχής τού μπρούντζου είναι εάν (προσποιούνται ότι) αγνοούν πως Αχαιοί και Δαναοί είναι όροι συνώνυμοι; Μα δεν μελέτησαν την Ιλιάδα; Ο Όμηρος αναφέρει τ’ όνομα Ἀχαιοὶ 598 φορές, Δαναοὶ 138 φορές, Ἀργεῖοι 182 φορές, και Ἕλληνες μόνο μια φορά. Ήταν οι πρόγονοι των Ελλήνων: σύμφωνα με μιαν εκδοχή τού μύθου, οι Ἕλλην, Γραικός, Μάγνης, και Μακεδών (Μακεδνός), ήταν γιοι τού Δευκαλίωνα και της Πύρρας, οι μόνοι επιζώντες τού κατακλυσμού. Παιδιά τού Έλληνα ήταν οι Δῶρος, Ξοῦθος, και Αἴολος· και παιδιά τού Ξούθου οι Ἴων και Ἀχαιός. Ο Δαναός από την Αίγυπτο, ο Πέλοψ από τη Μικρασία, και ο Κάδμος από την Φοινίκη, κέρδισαν επάξια μια θέση στην Ελλάδα, αφομοιώθηκαν κι εξελληνίστηκαν. Για τους Δαναούς, πιθανόν λόγω… “αιγυπτιακής” καταγωγής, υπάρχει κάποια ελαστικότητα: ή ταυτίζονται με τους κατοίκους των Αδάνων τής Κιλικίας, ή συνδέονται ίσως με τη γη των Danuna, κοντά στην Ουγκαρίτ τής Συρίας, ή λέγεται πως μπορεί να ενώθηκαν μ’ εβραίους, σχηματίζοντας μια από τις αρχικές δώδεκα φυλές τού Ισραήλ, την φυλή Δαν.

• ⁽⁹⁾ Παρ’ όλο που η σύνδεση ακόμη και του χεττιτικού τοπωνυμίου Ahhiyawa (ή Ahhiya), με την Ἀχαΐα, αμφισβητείται εντονότατα (Wikipedia: “η ακριβής σχέση τού όρου Ahhiyawa με τους Αχαιούς, πέρα από μιαν ομοιότητα στην προφορά, προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ των μελετητών”· βλέπε την κατάληξη αυτού τού Χρονικού), οι… “Wikipediστές” έχουν απόλυτη βεβαιότητα για την ταύτιση Αχαιών και Ekwesh. Έτσι, αν αναζητήσεις πληροφορίες για τους δεύτερους, ανακατευθύνεσαι στους πρώτους! Ως προς την επίμαχη φράση “στα νησιά”, που οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούν αναφερόμενοι σε Λαούς τής Θάλασσας, και την επικαλούνται οι μελετητές ως επιχείρημα, καταντά να σημαίνει:“Πας μη στεριανός ύποπτος”!

ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ τής βασιλείας τού Μερνεφθά (1213–1203 ΠΚΧ) ήταν η μάχη ενάντια στα λεγόμενα “Εννέα Τόξα”, μια συνομοσπονδία υπό την ηγεσία τού βασιλιά τής Λιβύης. Ο φαραώ διακηρύσσει με καμάρι ότι συνέτριψε την εισβολή, σκοτώνοντας 6.000 πολεμιστές, κι αιχμαλωτίζοντας άλλους 9.000. Για να είναι σίγουρος ως προς τους αριθμούς, διέταξε, μεταξύ άλλων, να κοπούν τα πέη όλων των νεκρών δίχως περιτομή, και οι παλάμες όσων είχαν κάνει περιτομή.⁽¹⁰⁾ Αναφέρω – σκόπιμα – αυτήν την ανατριχιαστική λεπτομέρεια, επειδή, όπως αποδείχθηκε, οι Ekwesh (οι… “Αχαιοί”) ήταν μεταξύ των περιτετμημένων, γεγονός που θα υποχρέωνε οπωσδήποτε κάθε σοβαρό μελετητή τής εποχής τού μπρούντζου να εκδώσει… “απαλλακτικό βούλευμα” για τους Έλληνες Αχαιούς!⁽¹¹⁾

• ⁽¹⁰⁾ Φανταστείτε εκείνους τους καημένους φαντάρους να μετρούν αυτά τα πέη και τις παλάμες!

• ⁽¹¹⁾ … “γεγονός που αναγκάζει ορισμένους ν’ αμφιβάλλουν για το αν ήταν Έλληνες”, είναι αυτό που όντως διαβάζουμε στη Wikipedia! Ίσως να έκαναν περιτομή για… καμουφλάζ! Ή απλώς για να… μπερδέψουν τους μελετητές μας! Αυτό που δεν ξεχνούν ποτέ οι τελευταίοι, είναι ο αφορισμός τού Βιργιλίου: “Timeo Danaos et dona ferentes”· “Φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας” – στην περίπτωσή μας: και… περιτομὴν φέροντας! Τουλάχιστον οι μελετητές μας μελέτησαν την Αἰνειάδα… Σημειωτέον πως όχι μόνον οι Ekwesh, αλλά και οι Shekelesh και Shardana ήταν περιτετμημένοι, όπως αποσαφηνίζουν οι Αιγύπτιοι (κρίμα, δεν ενημέρωσαν τον… Michael Wood)! Άρα, αυτοί οι δυο λαοί είχαν επίσης ανατολική καταγωγή, και μόνον αργότερα εγκαταστάθηκαν στη Σικελία και τη Σαρδηνία. Εκείνοι που δεν είχαν περιτομή ήταν οι Peleset… (“Αχά!”, σας ακούω να καγχάζετε, φίλτατοί μου μελετητές!)

Η Στήλη τού Μερνεφθά που σφετερίστηκαν οι σιωνιστές ως “Στήλη τού Ισραήλ”…

Στήλη τού Μερνεφθά και Έξοδος

● Οι νίκες τού φαραώ, σε βάρος των Λιβύων και των συμμάχων τους, Λαών τής Θάλασσας, δοξάζονται στην “Στήλη τού Μερνεφθά”, μια μαύρη πλάκα γρανίτη πάνω από τρία μέτρα ύψος, που ανακάλυψε ο Flinders Petrie στις Θήβες το 1896. Υπάρχει, όμως, ένα είδος υποσημείωσης στις τελευταίες δυο αράδες από τις 28, όπου γίνεται λόγος για μια ξεχωριστή εκστρατεία του στην Χαναάν. Εκεί ο φαραώ καυχιέται πως νίκησε και κατέστρεψε τέσσερις πόλεις, η τέταρτη από τις οποίες ήταν πιθανότατα μια πόλη, σε ομώνυμη κοιλάδα τής βόρειας Χαναάν: η Ιεζρήλ (Jezreel) – μια λέξη τόσο όμοια με το… Ισραήλ! Σίγουρα αυτό θα ήταν πολύ πιο βολικό κι επωφελές για όλους: την εβραϊκή διασπορά, τον ανερχόμενο σιωνισμό, που ιδρύθηκε επίσημα ως κίνημα την επόμενη χρονιά τής ανακάλυψης, πολλούς χριστιανούς, κυρίως τον κλήρο, μα και φυσικά, τον ίδιο τον Petrie! Εκείνη τη μέρα αναρωτήθηκε: “Δεν θα ευχαριστηθούν οι αιδεσιμότατοι;”· και μετά προφήτεψε: “Η στήλη αυτή θα γίνει περισσότερο γνωστή στον κόσμο από ό,τι άλλο έχω βρει.” Δεν ήταν βέβαια ανόητος: αν αυτό το σύμπλεγμα των ιερογλυφικών, στην γραμμή 27, μπορούσε να διαβαστεί αντί για “Ιεζρήλ”, ως… “Ισραήλ”, τότε θα επρόκειτο για την πρώτη καταγεγραμμένη μνεία τού ονόματος αυτού στα ιστορικά χρονικά, και την μοναδική στην αρχαία Αίγυπτο!

Παρά το γεγονός ότι τα σύμβολα σε πολλά σημεία είναι δυσανάγνωστα, λόγω της τραχιάς επιφάνειας και της κακής κοπής (στη μετάφραση του κειμένου από τον ίδιο τον Petrie υπάρχουν δεκάδες ερωτηματικά· μόνο δίπλα στην αμφιλεγόμενη λέξη δεν υπάρχει τίποτε…), οι περισσότεροι βιβλικοί αρχαιολόγοι αποδέχονται την ερμηνεία τού Petrie. Έτσι, το εύρημά του “βαπτίστηκε” ως… “Στήλη τού Ισραήλ”· βάσει μιας αμφισβητούμενης λέξης, στην προτελευταία γραμμή ενός κειμένου που ασχολείται με άλλο θέμα!⁽¹²⁾ Τι ντροπή για τον Μερνεφθά: ο υπερήφανος φαραώ να επαίρεται για θρίαμβο σε βάρος μιας χούφτας φτωχών χωρικών! Το πολύ-πολύ να υπήρχαν τότε 25 χωριά στα υψίπεδα της Χαναάν. Αρχαιολόγοι και ιστορικοί προσπαθούν να ιχνηλατήσουν την καταγωγή αυτών των χωρικών, αλλά στάθηκε αδύνατο να εντοπιστούν τυχόν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να προσδιοριστούν κατηγορηματικά ως ισραηλιτικά. Όπως λέει η αρχαιολόγος Paula McNutt: “Είναι πιθανόν… κατά την πρώιμη εποχή τού σιδήρου [1200–1000 ΠΚΧ] ν’ άρχισε ένας πληθυσμός να αυτοπροσδιορίζεται ως ‘ισραηλιτικός’.” Θα περνούσε αρκετός καιρός, ώσπου το βασίλειο του Ισραήλ ν’ αναδειχθεί ως σημαντική και αξιομνημόνευτη τοπική δύναμη κατά τον 9ο αιώνα ΠΚΧ, πριν να καταρρεύσει από τους Ασσύριους το 722. Επομένως, δεν υπήρχε κανένα “Ισραήλ” να μνημονεύσει ο Μερνεφθά – εκτός κι αν ήταν… προφήτης, σαν τον Petrie!

• ⁽¹²⁾ Μα φταίει και ο Μερνεφθά που ιδιοποιήθηκε την στήλη από τον προκάτοχό του, Αμένωφι Γ’: τη γύρισε ανάποδα και στην τραχιά επιφάνειά της έγραψε ό,τι έγραψε. Πού νά ’ξερε…

Η αναχώρηση των Ισραηλιτών, του David Roberts (1829)

● Κατά κάποιον τρόπο, η “κομπίνα” αυτή ήταν η “επανόρθωση” του ιστορικού “λάθους” των Αιγυπτίων να μην μνημονεύσουν καθόλου ούτε τις “Δέκα πληγές”, ούτε καν την περιβόητη “Ἔξοδο”… Οι αρχαιολόγοι είναι εξίσου “υπεύθυνοι”, αφού δεν μπόρεσαν να βρουν κάποια στοιχεία που να επιβεβαιώνουν την “ιστορία” των Ιουδαίων στην Αίγυπτο, ή και το Σινά. Οι μελετητές τής Βίβλου γενικά συμφωνούν πως δεν υπήρξε ποτέ “έξοδος” των διαστάσεων που περιγράφονται εκεί. Κατά το βιβλίο τής Εξόδου, αναμφισβήτητα το σπουδαιότερο της Βίβλου, ο πληθυσμός που έφυγε από την χώρα θα πρέπει να αριθμούσε περίπου 2 εκατομμύρια άτομα, ένα νούμερο, το οποίο οφείλουμε να το συγκρίνουμε με το σύνολο του πληθυσμού τής Αιγύπτου, που θα κυμαινόταν ανάμεσα στα 3 με 3,5 εκατομμύρια το 1250 ΠΚΧ! Προχωρώντας ανά δέκα, και χωρίς να παίρνουμε υπόψη τα ζώα, θα πρέπει να είχαν σχηματίσει πορεία μήκους 240 χιλιομέτρων! Όμως, δεν υπάρχουν καθόλου ενδείξεις πως η Αίγυπτος υπέστη ποτέ τέτοια δημογραφική, αλλά και οικονομική, καταστροφή, ή πως τάχα η έρημος του Σινά φιλοξένησε ποτέ (ή θα μπορούσε να φιλοξενήσει) αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων, μαζί με τα κοπάδια τους… Η ημερομηνία περί το 1450 ΠΚΧ, που προτάθηκε αρχικά για την Έξοδο, είναι επίσης προβληματική: ανασκαφές που έγιναν στη δεκαετία τού 1930, δεν κατάφεραν να εντοπίσουν ίχνη ταυτόχρονης καταστροφής των πόλεων της Χαναάν γύρω στο 1400 ΠΚΧ – στην πραγματικότητα, πολλές από αυτές, όπως η Ιεριχώ, η πρώτη που κατά τη Βίβλο έπεσε στους Ισραηλίτες, ήταν ακατοίκητες εκείνη την εποχή. Ένας αιώνας ερευνών δεν έχει οδηγήσει σε κανένα αποδεικτικό στοιχείο, το οποίο να συνδέεται με την αιχμαλωσία, την φυγή, και τις περιπλανήσεις μέσα στην έρημο, και οι περισσότεροι αρχαιολόγοι έχουν πάψει να ψάχνουν πλέον για τον Μωυσή, ή και την Έξοδο, θεωρώντας πως πρόκειται για “άκαρπη αναζήτηση”. Όπως λέει επίσης ο αρχαιολόγος William Dever, “δεν υπάρχουν περιθώρια Εξόδου από την Αίγυπτο, ή κάποιου σαραντάχρονου προσκυνήματος μέσα στην έρημο του Σινά.”

Η κατά Petrie “εκλεκτή, καυκάσια, δυναστική φυλή”
έτοιμη ν’ αποβιβαστεί στην Αίγυπτο…!

● Ο Petrie που, ενδεχομένως, θα μπορούσε να “επιληφθεί του θέματος”, έχει προ πολλού πεθάνει, και θάφτηκε στον λόφο Σιών, στην Παλαιστίνη. Άλλωστε, είναι άκρως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ως φανατικός υπέρμαχος τής “ευγονικής”, μα και της “ανωτερότητας” των βορείων λαών, απέναντι στους νότιους και τους λατινογενείς, καθώς και για τη σύνδεσή του με διάφορες φασιστικές ομάδες, ή την αντιδημοκρατική ιδεολογία στην Αγγλία. Οι απόψεις του σε αρχαιολογικά θέματα ήταν εξίσου ρατσιστικές. Ισχυριζόταν πως ο αιγυπτιακός πολιτισμός προήλθε από “εκλεκτή, καυκάσια [λευκή], δυναστική φυλή” εισβολέων, που είχε κατακτήσει την Αίγυπτο κατά την προδυναστική εποχή, στα τέλη τής προϊστορίας, εισάγοντας τον φαραωνικό δυναστικό πολιτισμό στην “κατώτερη” φυλή των “μιγάδων”, που ζούσαν τότε στην χώρα. Οι απόψεις του ήταν η αιτία να ξεσπάσουν οι αντιδικίες του με τον E. A. Wallis Budge. Ο αιγυπτιολόγος τού Βρετανικού Μουσείου τόνιζε πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν ένας αφρικανικός λαός, με ρίζες στην ανατολική Αφρική, και θρησκεία που ήταν ουσιαστικά ταυτόσημη μ’ εκείνες των λαών τής βορειοανατολικής και κεντρικής Αφρικής. Ωστόσο, όλοι οι συνάδελφοί του, πλην ελαχίστων, ασπάζονταν τις απόψεις τού Petrie – γεγονός αποκαλυπτικό ως προς την κυρίαρχη ιδεολογία τής εποχής, τουλάχιστον στους κύκλους τής διανόησης. Έτσι, ο Petrie και οι οπαδοί του χλεύαζαν τις ιδέες τού Budge ως αδιανόητες και “αντιεπιστημονικές”…

Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΓΥΡΟΣ τού παρατεταμένου πολέμου, που σημάδεψε την κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου, απέναντι στους Λαούς τής Θάλασσας, έγινε περίπου τρεις δεκαετίες αργότερα, κατά τη βασιλεία τού Ραμσή Γ΄ (1186–1155 ΠΚΧ), του τελευταίου μεγάλου Αιγύπτιου φαραώ. Οι επιγραφές του επισημαίνουν ότι τα “Εννέα Τόξα” επανεμφανίστηκαν, με μια “συνωμοσία στα νησιά τους”… Αρκετές από τις φυλές που προαναφέρθηκαν ήταν και πάλι εκεί. Μαθαίνουμε επίσης πως έγιναν τουλάχιστον δυο μεγάλες μάχες, μια στην θάλασσα, και η άλλη στην στεριά.

Ο μέγας Φαραώ παρουσίασε με καμάρι τούς αιχμαλώτους του:
κατά σειρά ο Λίβυος, ο Νούβιος, ο Σύριος, ο Shasu, και ο
Χετταίος (ο… Έλληνας Αχαιός προφανώς απέδρασε!)

“Όταν όλα τέλειωσαν”, γράφει η Wikipedia για τους Λαούς τής Θάλασσας, “αρκετοί αρχηγοί ήταν αιχμάλωτοι: της Χετταίας, του Αμορού, και των Shasu, μεταξύ των ‘λαών τής στεριάς’, και των Tjeker, των ‘Sherden τής θάλασσας’, των ‘Teresh τής θάλασσας’, και των Peleset ή Φιλισταίων (στ’ όνομα των οποίων κάποιοι [;!] βλέπουν το αρχαίο ελληνικό όνομα, που σημαίνει λαός τής θάλασσας: Πελασγοί)”…⁽¹³⁾

• ⁽¹³⁾ Πελασγός: συσχετίζεται με το πελός (μελαψός) και Πέλοψ, ή το πέλας (ο πλησίον, ο άλλος άνθρωπος) και πελάζω-πλάζω, ή το περάω και πέρα (ως μεταναστευτικό φύλο). Σφάλλουν κι εδώ οι μελετητές, αφού δεν υπάρχει σχέση με το πέλαγος (< πλήσσω ή πλήττω, ήτοι χτυπώ).

Άραγε, τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε; Κατ’ αρχάς, μας εκπλήσσει το γεγονός πως οι μελετητές μας δεν… εξεπλάγησαν καθόλου όταν διάβασαν ότι αιχμαλωτίστηκε κι ένας Χετταίος αρχηγός, με δεδομένο πως η Χετταία υπήρξε ένας από τους άσπονδους εχθρούς των Λαών τής Θάλασσας – κι ένα από τα μεγαλύτερά τους θύματα. Οι μελετητές, θα μου πείτε, τα ξέρουν αυτά και δεν εκπλήσσονται. Το ίδιο, άλλωστε, είχε ξανασυμβεί, και είχαν προηγηθεί σχετικές διαμαρτυρίες τού φαραώ στον Χετταίο μονάρχη – για όσο ακόμη υπήρχε Χεττιτική Αυτοκρατορία. Ναι, αλλά γιατί δεν μπαίνουν στον κόπο να το εξηγήσουν, αντί ν’ αναλώνονται στην προσπάθειά τους να εμπλέξουν τους Έλληνες σε αυτήν την… “θεωρία συνωμοσίας”;

Ο Ραμσής Γ΄ κόντρα στους
Λαούς τής Θάλασσας

Αλλά, επιτέλους, συνειδητοποιούμε το εξής: η καταστροφή των κατεστημένων πολιτισμών, πρωτίστως των Χετταίων και Μυκηναίων, ήταν προμελετημένη, κι ενταγμένη στην τακτική των Λαών τής Θάλασσας, έτσι ώστε ν’ αποκτήσουν μεγαλύτερο ναυτικό, κι επιπλέον, να στρατολογήσουν μαζικά στις χερσαίες τους δυνάμεις. Στο κάτω-κάτω, οι αυτοκρατορίες ανήκαν στις αριστοκρατίες, Χετταίων και Μυκηναίων. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ένας απελπισμένος Έλληνας, ή κάποιος φουκαράς Μικρασιάτης, υπό αυτές τις συνθήκες, παρά ν’ ακολουθήσει τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόταν την ίδια λαχτάρα για μια καλύτερη ζωή;

Όμως, τι κρίμα για τους μελετητές μας: οὐδεὶς Ἕλλην μεταξύ των αιχμαλώτων αρχηγών. Το πιο πιθανό είναι ότι μπόρεσε ν’ αποδράσει! Οι άλλοι αιχμάλωτοι ήταν αρχηγοί των Αμοριτών, που ζούσαν στη Συρία και τη Μεσοποταμία, κι ενδεχομένως κάποιας φυλής εβραίων: Shasu ήταν ένας αιγυπτιακός όρος για περιπλανώμενους νομάδες, και τουλάχιστον μια από τις φυλές τους λάτρευε τον εβραϊκό θεό Γιαχβέ. Οι υπόλοιποι ήταν ναύαρχοι.

Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ένας απελπισμένος Έλληνας, ή κάποιος
φουκαράς Μικρασιάτης, παρά ν’ ακολουθήσει τους ανθρώπους με
τους οποίους μοιραζόταν την ίδια λαχτάρα για μια καλύτερη ζωή;

Ο φαραώ έκλεινε την έκθεσή του ὡς ἑξῆς: “Έσφαξα τους Denyen στα νησιά τους, έκαψα” τους Tjeker και Peleset… Άφηνε να εννοηθεί πως ακολούθησαν κάποιες θαλάσσιες επιδρομές του, μερικές εκστρατείες καταστολής, κάπου αλλού στη Μεσόγειο. Στο Αιγαίο; Πού, ποια, και ποιων ήταν αυτά “τα νησιά”; Όποιες και αν είναι οι απαντήσεις, οι αλυσιδωτές αντιδράσεις συνεχίστηκαν μ’ επιθέσεις αντεκδίκησης. Ήταν η σειρά των Αιγυπτίων να καταστρέψουν – μα η καταστροφή δεν φέρει υπογραφή…

Η κυρία των Μυκηνών (νωπογραφία)

Ο Όμηρος αναφέρεται σε κάποια επίθεση των Αχαιών ενάντια στο Δέλτα τού Νείλου, με τον Μενέλαο να το θίγει αυτό στην Ὀδύσσεια,, όταν αφηγείται τα της επιστροφής του στην Σπάρτη από τον Τρωικό. Και δεν ήταν η μοναδική ανάλογη ενέργεια των Μυκηναίων κατά της Αιγύπτου, όπου πήγαιναν για… “πλάκα” – μετά του ωφελίμου, ασφαλώς! Παίρνοντας υπόψη τούς συνεχείς τσακωμούς ανάμεσα στις μεγάλες μυκηναϊκές βασιλικές οικογένειες, αλλά και μέσα στους κόλπους τους, η υπόθεση πως πιθανόν ν’ αυτοκαταστράφηκαν ολοσχερώς έχει διατυπωθεί από παλιά, και υπέρ της φαίνεται να συνηγορεί και ο έγκριτος ιστορικός Θουκυδίδης:

“Σε παλαιούς γαρ καιρούς, οι Έλληνες και οι βάρβαροι των ακτών και των νησιών… υπέκυπταν στον πειρασμό να στραφούν στην πειρατεία, υπό την καθοδήγηση των πιο επιφανών ανδρών τους… Εξαπέλυαν επιδρομές σε πόλεις απροστάτευτες από τείχη… και τις λεηλατούσαν… αφού τέτοιου είδους κατορθώματα δεν θεωρούνταν τότε ατιμωτικά, αλλ’ αντίθετα μπορούσαν να χαρίσουν και κάποια δόξα”……

Οι “Αχαιοί” από την σκοπιά των Χετταίων

Χεττιτικό άρμα

ΧΕΤΤΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, από την περίοδο περί το 1400–1220, αναφέρουν μια χώρα στα δυτικά τής Μικράς Ασίας, ὀνόματι Ahhiyawa (ή Ahhiya). Κατά τα φαινόμενα, πρόκειται για την χεττιτική απόδοση της λέξης “Ἀχαΐα”, με την ευρύτερη έννοια της “γης των Αχαιών”. Η άποψη αυτή αμφισβητήθηκε έντονα από άλλους χεττιτολόγους (βλέπε υποσημείωση 9). Επιπλέον, με βάση τα ἐν λόγῳ κείμενα, η γεωγραφική θέση τής Ahhiyawa/Ahhiya δεν μπορεί να προσδιοριστεί επακριβώς. Όπως και να έχει το θέμα, φαίνεται πως η “Αχαΐα” και η Χετταία είχαν τότε διπλωματικές σχέσεις, μα και στρατιωτικές εμπλοκές. Έχει βρεθεί επιστολή τού Χετταίου μονάρχη προς τον “Αχαιό” ομόλογό του, όπου τον χαρακτηρίζει “Μεγάλο Βασιλέα”, ισότιμο των σπουδαίων ηγεμόνων τής εποχής τού μπρούντζου, όπως οι βασιλείς τής Αιγύπτου, της Βαβυλωνίας και της Ασσυρίας. Αναφερόμενος στη Millawanda – ή Milawata: Μίλητο; – ως μια πόλη στην επικράτεια των “Αχαιών”,⁽¹⁴⁾ ο Χετταίος μονάρχης κάνει λόγο για ένα “επεισόδιο Wilusa”, σε περιοχή ελεγχόμενη από τον ίδιο, όπου οι “Αχαιοί” συντάχθηκαν με τους εχθρούς του. Wilusa ήταν μάλλον η Τροία. (Παραβάλετε λ.χ. το αρχαϊκόν Ϝίλιον, μετέπειτα Ἴλιον, όπως λεγόταν η τρωική ακρόπολη). Το “επεισόδιο” αυτό δεν αποκλείεται να έχει σχέση με τον Τρωικό πόλεμο.⁽¹⁵⁾

Οι ερωτευμένοι Ελένη και Πάρις,
του Jacques-Louis David (1788)

• ⁽¹⁴⁾ Οι Μινωίτες είχαν δημιουργήσει στη Μίλητο ίσως τη σημαντικότερη εγκατάστασή τους σε μικρασιατικό έδαφος. Οι Μυκηναίοι την κληρονόμησαν, όταν υποκατέστησαν τους Κρήτες ως ηγέτιδα δύναμη στο Αιγαίο περί το 1450 ΠΚΧ. Η πόλη μεγάλωσε κι απέκτησε ευημερία, όπως φαίνεται όχι μόνον από τ’ αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά και από τα χεττιτικά κείμενα, που την αναφέρουν ως το σπουδαιότερο ορμητήριο των “Αχαιών” κατά τις επιχειρήσεις τους στη Μικρασία, επεκτείνοντας έτσι την παρουσία τους στην Ἰασό, την Ἔφεσο (Apasa), και αλλού.

• ⁽¹⁵⁾ Η διασταύρωση στοιχείων, δυστυχώς, είναι αδύνατη αφού, αντίθετα από τους Χετταίους, οι Μυκηναίοι δεν φαίνεται να κατέγραφαν τέτοιες… “λεπτομέρειες”! Τ’ αρχεία που διαθέτουμε σε Γραμμική Β αναφέρονται μόνο στη διοικητική γραφειοκρατία των ανακτόρων. Ακόμη και το εμπόριο απουσιάζει από τ’ αρχεία! Έτσι, είναι αδύνατο ν’ ανασυστήσουμε από τα κείμενά τους τις πολιτικές εξελίξεις στην όψιμη εποχή τού μπρούντζου. (Χετταίοι – Μυκηναίοι: 1–0!)

Στο δεύτερο μισό τού 13ου αιώνα, ξέσπασε μια μακροχρόνια εξέγερση κατά των Χετταίων, με την στήριξη των “Αχαιών”, κι επικεφαλής τον Piyama-Radu, που είχε παντρέψει την κόρη του με τον υποτελή ηγεμόνα τής “Μιλήτου”. Η ιστορία του έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς φαίνεται να συνδέεται μ’ εκείνην του Τρωικού πολέμου. Είναι μια εξέγερση αξιοσημείωτη, γιατί διήρκεσε πάνω από 35 χρόνια, και απετέλεσε σοβαρή απειλή για τρεις διαδοχικούς Χετταίους βασιλιάδες· προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στις περιοχές Wilusa, Arzawa,⁽¹⁶⁾ και Seha, και οδήγησε σε μια εισβολή στη Lazpa (Λέσβο;), που πέρασε στον έλεγχο των “Αχαιών”. Η προαναφερθείσα επιστολή στάλθηκε εκείνην την εποχή, σε μιαν απόπειρα του Χετταίου μονάρχη να πείσει τον “Αχαιό” ομόλογό του ν’ αποκαταστήσει την ειρήνη. Μεταξύ άλλων, αναφέρει κάποιον αδερφό τού “Αχαιού” άνακτα, ονόματι Tawagalawa, που αρκετοί ευφάνταστοι “διαβάζουν” ως “Ἐτεοκλῆς”…⁽¹⁷⁾ Πιο αμφιλεγόμενη είναι ίσως η “ταυτοποίηση” του Piyama-Radu: εικάζεται πως “ανταποκρίνεται στο αρχέτυπο” του Τρωαδίτη βασιλιά Πριάμου… Έτσι όπως πάνε, μάλλον θα ξαναγράψουν την Ιλιάδα!

• ⁽¹⁶⁾ “Αχαΐα” και Arzawa συνασπίστηκαν αρκετές φορές εναντίον των Χετταίων. Η Arzawa ήταν βασίλειο, ή ομοσπονδία τοπικών ηγεμόνων, στη δυτική Μικρασία, με πρωτεύουσα την Έφεσο.

• ⁽¹⁷⁾ Η ιστορία τού γιού τού Οἰδίποδος, βασιλιά τής Θήβας, εντάσσεται στον Θηβαϊκό κύκλο, όχι στον Τρωικό με τις ιστορίες των Ατρειδών. Αδερφός τού Ετεοκλή δεν ήταν κάποιος βασιλιάς των Μυκηνών, αλλά ο Πολυνείκης, με τον οποίο μονομάχησε για τον θρόνο, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι δυο. Εδώ εμπλέκεται και η ιστορία τής Ἀντιγόνης.

Μέρη που αναφέρονται σε αυτό το Χρονικό (αριστερόστροφα): Wiluša, Lazpa, Apaša, Millawanda, Seha, Mira, Arzawa, Hapalla, Lukka, Alašiya, Tarša, Ugarit, Amurra, Hatti, Hattuša.

Οι εχθροπραξίες “Αχαιών” και Χετταίων αρχίζουν περί το 1400 ΠΚΧ. Χεττιτικά αρχεία αναφέρονται στις επιχειρήσεις τού “Αχαιού” πολέμαρχου Attarsiya στη νοτιοδυτική Μικρασία, πιθανότατα στη Λυκία, ενάντια σε ηγεμόνες υποτελείς στους Χετταίους. Πρόκειται, μάλλον, για την πρώτη εκστρατεία “Αχαιών” στη μικρασιατική ενδοχώρα: συνδυάζεται με τα όλο και περισσότερα μυκηναϊκά ευρήματα στη Μίλητο αυτήν την περίοδο (αρχές 14ου αιώνα ΠΚΧ), γεγονός που υποδηλώνει πως αρκετοί Έλληνες εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Η πόλη χρησιμοποιήθηκε από τον Ατταρσία ως στρατιωτική βάση. Οι εχθροπραξίες συνεχίστηκαν ως το 1250 ΠΚΧ περίπου. Οι “Αχαιοί” αναμιγνύονταν στη Μικρά Ασία, στηρίζοντας αντιχεττιτικές εξεγέρσεις, ή μέσω ντόπιων υποτελών, που ο “Αχαιός” άναξ εκμεταλλευόταν για να επεκτείνει την επιρροή του. Οι εικασίες, φυσικά, δεν λείπουν κι εδώ. Αρκετοί μελετητές υποθέτουν πως ο πολέμαρχος δεν ήταν άλλος από τον Ἀτρέα, τον μυθικό βασιλιά των Μυκηνών, και πατέρα τού Ἀγαμέμνονος. Άλλοι, επισημαίνοντας πως οι Χετταίοι δεν μιλούν για τον “μεγάλο βασιλέα τής Αχαΐας”, υποστηρίζουν πως θα ήταν κάποιος στρατηγός, συνώνυμος του Ατρέα ή με παρόμοιο όνομα, ή τέλος, πως Ατταρσίας σημαίνει “Ἀτρείδης”, άρα, ήταν μέλος τής βασιλικής δυναστείας.

Παρεμβαίνοντας στις υποθέσεις τής Ανατολίας, ώστε να υπονομεύσει τους Χετταίους, ο πολέμαρχος επέλεξε να πλήξει υποτελείς τους ηγεμόνες, όπως ο Madduwatta, από την Arzawa (Luwia),⁽¹⁸⁾ που τον νίκησε επανειλημμένα, καθώς μάλιστα, ο στρατός του διέθετε εκατό πολεμικά άρματα. Όμως, αποσύρθηκε τελικά από τη Μικρασία, για να προετοιμάσει μιαν εκστρατεία με στόχο την Alashiya (Κύπρο;). Στο πλευρό του είχε τους Lukka (“Λύκιους”), που παρείχαν την αναγκαία ναυτική υποστήριξη, όπως και αρκετούς άλλους Μικρασιάτες συμμάχους του – ως και τον Madduwatta (Μαδυάττη;), που αποφάσισε τελικά ν’ αλλάξει στρατόπεδο. Οι Χετταίοι ανησύχησαν σφόδρα, καθώς θεωρούσαν το νησί υποτελές σε αυτούς. Τελικά, οι εισβολείς τούς νίκησαν, κι έτσι το νησί πέρασε στον έλεγχό τους. Η μυκηναϊκή παρουσία στην Κύπρο επιβεβαιώνεται, όπως είδαμε, και με αρχαιολογικά ευρήματα από τις ανασκαφές.

Μικρασιάτικα ιερογλυφικά

• ⁽¹⁸⁾ Οι Λούβιοι ζούσαν στην κεντρική, δυτική, ή νότια Μικρασία, αλλά και στο βόρειο Λεβάντε, κατά τις εποχές τού μπρούντζου και του σιδήρου. Μιλούσαν τη λουβική γλώσσα, που ανήκε στις ινδοευρωπαϊκές τής Ανατολίας. Η γραφή τους ήταν σφηνοειδής ἐκ Μεσοποταμίας, ή μια γηγενής ιερογλυφική γραφή, που ενίοτε χρησιμοποιούσαν και οι γλωσσικά συγγενείς Χετταίοι.

Οι επόμενες δεκαετίες (γύρω στο 1380–1320 ΠΚΧ) ήταν περίοδος μυκηναϊκής επέκτασης στις ακτές τής Μικράς Ασίας. Το 1320–1315 εκδηλώθηκε άλλη μια εξέγερση κατά των Χετταίων στην Arzawa, σε σύμπραξη με τη “Μίλητο” και με την υποστήριξη των “Αχαιών”, που φαίνεται πως κατείχαν στο Αιγαίο αρκετά νησιά, εντύπωση που επίσης στηρίζεται σε αρχαιολογικά ευρήματα. Τελικά, οι Χετταίοι επιβλήθηκαν περί το 1300 ΠΚΧ. Ο βασιλιάς τής Arzawa κατάφερε να διαφύγει στα ελεγχόμενα από τους “Αχαιούς” εδάφη, και τότε το βασίλειό του τριχοτομήθηκε: η νότια επαρχία, Mira, έγινε γνωστή ως Καρία, η βόρεια, Seha, ως Λυδία· ενώ η ανατολική ονομάστηκε Hapalla (η Πισιδία των Ελλήνων). Έτσι γράφτηκε το τέλος τής ιστορίας τού ἐν λόγῳ βασιλείου, που πέρασε στη λήθη, και βγήκε στην επιφάνεια χάρη στ’ αρχεία των Χετταίων.

Αν όντως οι πληροφορίες των αρχείων αυτών αποδίδουν ως έναν βαθμό την πραγματικότητα, τότε φαίνεται πως οι ανακτορικοί πολιτισμοί Μυκηναίων και Χετταίων, Αιγαίου και Ανατολίας, κατατρώγονταν από το ίδιο σαράκι…

Λούβιοι: ο ελλείπων κρίκος τής εποχής τού μπρούντζου στο Αιγαίο

ΈΣΤΩ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ, ΜΕΛΕΤΗΣΑ το βιβλίο τού Eberhard Zangger, The Luwian Civilization / The Missing Link in the Aegean Bronze Age (2016). Είναι επιτακτικό να παραθέσω τα βασικά για το θέμα μας σημεία του:

The Luwian Civilization / The Missing Link in the Aegean Bronze Age. Εξώφυλλο: μάλλον αναπαράσταση της Τροίας, της κορυφαίας λουβικής πόλης, όπως την φαντάζεται ο Eberhard Zangger.

“Εδώ και είκοσι χρόνια, έχω προτείνει την χρονολογική αναθεώρηση των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων στις χώρες τής ανατολικής Μεσογείου κατά τον 13ο αιώνα ΠΚΧ, συνδέοντας περιστασιακά τρεις πολέμους… Πρώτα έγιναν οι εισβολές των Λαών τής Θάλασσας, όταν το ναυτικό των συμμαχικών λουβικών κρατιδίων κινήθηκε από την ανατολική ακτή τού Αιγαίου προς τα νοτιοανατολικά. Μετά από μερικά χρόνια, οι Λούβιοι δέχτηκαν την επίθεση των συνασπισμένων ελληνικών δυνάμεων, που έμεινε στην ιστορία ως ο Τρωικός πόλεμος. Τέλος, ξέσπασε στην Ελλάδα εμφύλιος πόλεμος.”

“Οι Λούβιοι συμμάχησαν κι έφτιαξαν στόλο με γρήγορα, ευκίνητα πλοία… φτάνοντας στην καίριας σημασίας χεττιτική μεθόριο – Κύπρο και Συρία. Οι μισθοφορικοί στρατοί των Lukka και Sherden… δεν πολεμούσαν πια στο πλευρό τού Χετταίου βασιλιά, αλλά ενάντιά του, ως ο συνασπισμός των Λαών τής Θάλασσας… Η πρωτεύουσα Χαττούσα έσβησε από προσώπου γης ἐν μιᾷ νυκτί – και μαζί της η Χεττιτική Αυτοκρατορία.”

Η Πύλη τής Σφίγγας στην Hattusa,
πρωτεύουσα των Χετταίων

“Αἴφνης, τα κρατίδια της δυτικής Μικράς Ασίας ήλεγχαν μια τεράστια περιοχή που εκτεινόταν από τη Μακεδονία, μέσω της Ανατολίας, ως τη Συρία και την Χαναάν… Τόσο η πρόσβαση στον Εύξεινο, όσο και η σύνδεση μέσω Κύπρου και Συρίας με τη Μεσοποταμία, ήταν τώρα υπό τον έλεγχό τους… Μετά από δέκα περίπου χρόνια, οι ενωμένες ελληνικές δυνάμεις επιτέθηκαν στη δυτική Μικρά Ασία – και η ανάμνηση αυτών των γεγονότων ήταν ο ‘Τρωικός πόλεμος’… που, άρα, αποτελούσε αντεπίθεση ενάντια στους έως τότε νικηφόρους Λαούς τής Θάλασσας.”

“Ενώ οι Μυκηναίοι βασιλείς πολεμούσαν στην Τροία, οι σύζυγοί τους, και κάποιοι όχι και τόσο άξιοι υπασπιστές τους, είχαν καταλάβει τούς θρόνους. Όταν οι επιζώντες νικηφόροι βασιλείς επέστρεψαν, πολλοί από τους ἐν λόγῳ υπασπιστές δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν την εξουσία. Ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος που κατέκαψε σταδιακά τη μιαν ακρόπολη μετά από την άλλη.” (Ο λουβικός πολιτισμός, Eberhard Zangger.⁽¹⁹⁾ Βλέπε επίσης Χρονικό 5, Οι Οδύσσειες του Τρωικού).

• ⁽¹⁹⁾ Το 2014, ο Eberhard Zangger ίδρυσε το διεθνές μη κερδοσκοπικό ίδρυμα Luwian Studies (Λουβικές σπουδές).

Επόμενο Χρονικό 21. ΙΒΗΡΙΚΟ “EL DORADO” ● Μινωίτες, Μυκηναίοι, Φοίνικες στην Ιβηρία ● Ἑσπερίδες, Μακάρων Νῆσοι ● Σαρδηνία ● Ὀδυσσεύς, Καλυψώ, Οφιούσα ● Ταρτησσός

• >> Χρονικό 21. ΙΒΗΡΙΚΟ “EL DORADO”
• << Χρονικό 19. ΦΟΙΝΙΚΗ: Η ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Μυκηναϊκό χρυσό διάδημα

Chronicle 20. THE ENIGMATIC SEA PEOPLES

Chronicle 20. THE ENIGMATIC SEA PEOPLES

/ΕΛΛΗΝΙΚΑ/ Χρονικό 20. ΟΙ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

● Bronze Age Collapse Due to Famine ● Trojan War and Anatolian
Sea Peoples ● Merneptah Stele and Exodus ● Hittites and Luwians

Michales Loukovikas

The “Great Green” Mediterranean, the “Sea of Hellenes”

BEFORE WE VOYAGE WEST, we need to sail off onto the “Great Green” of the “Sea of Hellenes” (Egyptian terms referring to the Mediterranean), in search of the Sea Peoples, meeting more migrant-refugee bands on the way. Voyaging in space and time, in history, legend or myth, let us go back to the explosive finale of the 17th century BCE, i.e. the “big bang” of the Minoan volcanic eruption on Thera, as it occurred very close to the period that the Sea Peoples initially appeared in Egypt. If we take into account the wrecking of the Minoan navy policing the seas, we can presume that these peoples were then nothing but pirates, and we also realize how interdependent the great powers were in the ancient world, as well.

Ancient ship, Egyptian papyrus painting

Later the Egyptians started identifying various bands of Sea Peoples in their own style, and one of the first they mentioned were the Sherden, or Shardana, a large group of pirates. They disrupted trade in the late 13th century and contributed greatly to the collapse of the Mycenaean civilization. Nonetheless, they are not mentioned in either Hellenic or Hittite legends or documents, suggesting that they did not originate from either sphere of influence. Many scholars relate the Shardana to Sardinia due to the similarity between the two words. Based on the same principle, the archaeologist Margaret Guido proposed that the Shardana might have ultimately derived from Sardis, and the Sardinian plain nearby, in Lydia, and perhaps migrated later to Sardinia. It seems that many people, and not only the Trojans that would become Romans, left Anatolia and the Aegean for the Italian peninsula and its islands due to the Bronze Age collapse rather than before. There is evidence that gives credit to Virgil’s Aeneid – but without excluding the possibility of earlier migrations. Recent genetic studies indicate that the populations not only of people, but even of cattle, in several Italian regions, especially in Tuscany, are more related to Asia Minor, and mainly in the northwest, than to anywhere else.

A famous passage from Herodotus, quoted by scholars quite often, portrays the migration and drifting of Lydians in the Mediterranean because of famine:

Etruscans dancing, painting on a tomb

“Their king divided the people into two groups, so that the one should remain and the other leave the country. His son, Tyrrhenus, was to be the head of those who departed. They went down to Smyrna and built themselves ships. After sailing past many countries they came to the Umbri, where they founded cities and called themselves Tyrrhenians.”

We can’t but remember that Anatolia faced the same acute problem of famine in the time of the collapse and, as a result, the Sea Peoples, then a coalition of seagoing migrants, closed ranks seeking relief from scarcity. Drought could have easily precipitated socio-economic problems and wars. As regards the story told by Herodotus and its link to the Sea Peoples, some scholars contend that those people called Teresh by the Egyptians were none others than the Tyrrhenians, or Tyrsenians, who are often identified with the Tusci (hence Tuscany), the Latin exonym for the Etruscans, or Ras(en)na, as they called themselves. The Tyrsenian linguistic family, together with Etruscan, includes the Lemnian language, spoken on the Aegean island of Lemnos to the 6th century BCE. Another Aegean tongue possibly related to the Etruscan was the Minoan Cretan. A third Aegean island close to Asia Minor mentioned as their possible origin by Thucydides is that of Lesbos. The Romans, as Virgil’s readers, identified the Teresh with the Trojans. There are clues to support this view. Several writers, e.g. Andrea Salimbeti in The Greek Age of Bronze: Sea Peoples, comment that a Trojan connection in the case of the Teresh (or Tursha) should be at first taken under consideration:

The double-headed eagle, the Byzantine symbol of Empire, was used before by Mycenaeans and Hittites, e.g. this relief at Alaca Höyük (1400 BCE)

“Troy appears in a Hittite record as Taruisa. It is a reasonable assumption that the people of Taruisa called themselves by some name close to this; stripped of vowels so that it can be compared to the Egyptian spelling”.

The Troad (or Troas) was outside the territory but within the sphere of influence of Hatti. Nevertheless, another Hittite record points to a different location, for it contains a list of cities, among them Tarsa, most likely Tarsus. These toponyms and corresponding ethnicities would be written down in Egyptian hieroglyphs, or in any cuneiform script, as “T-r-s” or “T-r-sh” – i.e. without vowels.⁽¹⁾

• ⁽¹⁾ A very good example of how important the Greek innovation with the vowels in the alphabet has been. If the Egyptian script had vowels, as well, the enigma of the Sea Peoples might have long since been solved!

“The Sea Peoples may well have been Troy and its confederated
allies, and the literary tradition of the Trojan War may well reflect
the Greek effort to counter those raids.” (Eberhard Zangger)

Anatolian amalgam: the most important regions and peoples

Anatolian connections have been suggested for other Sea Peoples, too, such as the Lukka (Lycians). Most striking is that they mostly seem to have descended from the Troad. Thus the Swiss geoarchaeologist,⁽²⁾ Eberhard Zangger, thinks that “the Sea Peoples may well have been Troy and its confederated allies, and the literary tradition of the Trojan War may well reflect the Greek effort to counter those raids.” This is what the Iliad seems to reflect.⁽³⁾

• ⁽²⁾ Geoarchaeology uses techniques and subject matter of geography, geology, and other Earth sciences, to examine topics which inform archaeological knowledge. Geoarchaeologists study the natural processes that affect archaeological sites, such as geomorphology, as well as soil and sediments, to contribute to archaeological studies.

• ⁽³⁾ According to this scenario, the Trojan War was “just” and defensive on the part of the Greeks, not intended for conquest and destruction of the city controlling the passage to the Black Sea.

Ilium/Troy: the wider area and, below on the right, the modern coastline in red and, therefore,
the floodplain that interested Zangger – on the strategic straits and close to the border area.

Eberhard Zangger

Eberhard Zangger’s Anatolian Hypothesis

● In his Anatolian hypothesis, Eberhard Zangger caused a sensation because of his controversial identification of Troy as Atlantis. Zangger’s point of view is that Plato used an Egyptian version of the story about Troy for his famous report on Atlantis. He based his argument on comparisons between the Mycenaean culture and Plato’s account of the Hellenic civilization facing Atlantis, as well as parallels between the recollections of the Trojan War and the one supposedly fought between Greeks and Atlanteans (a Titanomachy variation). He interpreted the legend of the Trojan War to be the memory of the momentous chaos leading to the Bronze Age collapse, and arrived at the conclusion that Troy must have been much bigger than scholars had presumed, with artificial harbours inside the modern floodplain. In order to prove it, he prepared a helicopter-based geophysical exploration of the plain to locate layers of settlement and artificial port basins, using ground-penetrating techniques. Having granted an “exclusive excavation license” for Troy to Manfred Korfmann, a German archaeologist, the Turkish government rejected Zangger’s request. Disappointed, the latter summed up his theory giving a lecture in the Heidelberg Academy of Science. In my view, his ambitious project was undermined not by Korfmann’s… exclusive rights to excavate for Troy (! – Zangger’s plan did not entail any real excavations) but rather by Turkey’s unwillingness to authorize any disclosure of sensitive military data in an area close to the border for the sake of science.

The historicity of the Iliad

Trojan War scenes on pottery

Despite the attempts of several historians to discredit the historicity of the Iliad, the Trojan War is considered a historical event; in addition, it is a key to grasp the underlying causes of all these epoch-making developments. “For sure, the Sea Peoples’ movement was one of the largest and most important migrations in history that changed the face of the ancient world more than any other single event before the time of Alexander the Great”, remarks Andrea Salimbeti. This long, ravaging war, in combination with the widespread famine in the entire peninsula, created the explosive conditions leading to the collapse. Under the circumstances, many Trojans, allies or neighbours, became refugees, and some survived by their wits or swords. Archeological evidence leads to the conclusion that the Sea Peoples were not pirates anymore, nor raiders plundering and pillaging established cities, but instead a mass of people looking for a place to settle, in search of a home. This was obvious since their first invasion of Egypt under Libyan leadership, when they were accompanied by their families and belongings. The Libyan tribes also played a role in the first campaigns against Egypt. Herodotus and Hecataeus mentioned one of them centuries later. It was the Berber tribe of the Maxyes or Mazyes, the Mazaces to the Romans, or the Meshwesh to the Egyptians – who claimed to have Trojan blood in their veins…

A Peleset headdress, and a similar (?) Phaestos disc symbol (below on the right)

Pelasgians and Philistines (Peleset)

An important Sea People have been the Peleset, identified with the Philistines, or in a broad sense, the Palestinians:

“One of the theories”, says Salimbeti, “links them to the Pelasgians who were allies of Troy and one group of them lived in Thrace. Those Pelasgians would have migrated south, overrunning and fatally damaging Achaean Greek civilization. Shortly after, many would have gone farther south to Crete.”

There are also Biblical references to the Philistines as coming from a place called Caphtor, identified by several scholars with Crete:⁽⁴⁾

• ⁽⁴⁾ According to Wikipedia: “Caphtor is a locality mentioned in the Bible and related literature. The people of Caphtor are called Caphtorites (Caphtorim) and are named as a division of the ancient Egyptians. Traditional Hebrew sources place Caphtor in the region of Pelusium [in the Nile Delta]. Other sources [?] associate Caphtor with localities outside Egypt e.g. Cilicia, Cappadocia, Cyprus or Crete.” The least probable scenario is “hard truth” for some scholars… (See Chronicle 27, footnote 10).

The Nile Delta with Pelusium in the East, the Hellenic colony Naucratis in the West, and further on the location Alexandria was to be built. The ancient canal linking the Mediterranean and the Red Seas is also shown.

“This theory”, adds Salimbeti, “has been somewhat strengthened by the discovery in Crete of the Phaestos disc. One of the symbols shows the head of a man crowned with feathers – very similar to the feather-topped helmets of the Peleset depicted” at the Temple of Ramses III.⁽⁵⁾

• ⁽⁵⁾ Well, it was certainly unavoidable: “The similarity [of the Peleset helmet] with Maya and Aztec feather headdresses is truly amazing, given the distance that separated the Mesoamerican culture” from the Mediterranean… Galloping imagination somewhere in the Internet Sea, while far in the distant horizon the land of Atlantis is gradually emerging…

● Well, what about the language of the Philistines? Wikipedia informs us of “possible relations to Indo-European languages, even Mycenaean Greek, [which supposedly] support the independently-held [?!] theory that immigrant Philistines originated among ‘Sea Peoples’.” And what do we know about the Pelasgian language(s)? “In the absence of certain knowledge about the identity (or identities) of the Pelasgians, various theories have been proposed. Since Greek is classified as an Indo-European language, the major question of concern is whether Pelasgian was an Indo-European language”. For more information, we are forwarded to the Aegean language family, proposed by Giulio M. Facchetti, due to some alleged similarities between Etruscan, Lemnian, and some other languages of the area, such as Minoan Cretan, Eteocretan, Eteocypriot, and Philistine. These languages could constitute a pre-Indo-European phylum stretching from Canaan to the Alps. But this is not a view held in common; there are attempts to link Eteocretan and Eteocypriot with Semitic.

Pelasgian Cycladic civilization: on this “frying pan”’s design (2800 BCE), some imaginative people see a map of Atlantis!

Surely, all the above are nothing but hypotheses, as Facchetti himself admits. What counts is the idea the ancient Hellenes had about the Pelasgians, who had survived even in the classical period in several locations of mainland Greece, Crete and other Aegean islands. People identified as “Pelasgian” spoke a language or languages that the Hellenes described as “barbaric” – that is, they were incomprehensible to them. A tradition also survived that many parts of Greece had once been Pelasgian before being Hellenized. Hence, we can relish watching all scholarly theorizations crumbling and crashing down… (On the Pelasgians see Chronicle 15, footnote 7).

Another “Trojan” Sea People might have been the Weshesh. Again, the scarcity of information led… “necessarily” to speculation about possible links between their name and that of Ilion, as the city of Troy was also called by the Greeks – Wilusa (or Wilusiya) by the Hittites – after king Ilus (thence the Iliad). “The W of Weshesh”, notes Salimbeti, “is a modern invention for ease of pronunciation; the Egyptian records refer to Uashesh.” Some scholars associate this people with Assos, also in the Troad, or with Iassos in Caria, or with Issus (Issos) in Cilicia. Others have theorized that they became part of the Israelite confederacy as the tribe of Asher. Another people connected with the Hebrews were the Tjeker. Moving to Canaan, they captured the city-state of Dor and turned it into a large, well-fortified capital of their kingdom. Dor was violently destroyed in the mid-11th century BCE by the expanding Phoenicians, who were initially checked by the Philistines, and then by the Hebrews. King David (if he was something more than just a mythological figure) supposedly conquered Dor and the Tjeker were mentioned no more.

Teucer (Teucrus) of the Troad and Salamis

Achilles and Ajax playing a dice game: an amphora
by painter-potter Exekias, ca 540-530 BCE

A possible linguistic connection has been proposed between the Tjeker and the Tekrur, identified with the Teucri, a tribe described by some ancient sources as inhabiting northwest Anatolia to the south of Troy. Tradition offers basically two candidates for their homeland: Crete or Attica. Legend links all three places and goes even further, following two heroes with the same name: Teucer (Teucrus). According to Virgil, the older Teucer was from Crete but left the island with a third part of its inhabitants during a great famine (how many such stories…). They eventually settled near a river, named Scamander after his father. On the contrary, Dionysius of Halicarnassus claims Teucer had gone to the Troad from Attica. Scamander (or Xanthos) was a river-god, a son of Oceanus. According to Homer, he fought on the side of the Trojans after Achilles insulted him. He was the personification of the river that flowed by Troy. The Hellenes had set up their camp near its mouth, and their battles with the Trojans were fought on its plain. The land was initially called Teucria, after Teucer. When Dardanus arrived there, it was renamed as Dardania (thence Dardenelles), and later Troad (from king Tros). But these toponymic changes would not deter the Trojans to often call themselves Teucrians. Aeneas e.g. is described as “the great captain of the Teucrians”.

The Judgement of Paris (1904), by Enrique Simonet: Aphrodite, the winner in this ancient beauty pageant, stepping forward triumphantly naked, while Hera and Athena stay behind humiliated…

Teucer the younger, or “bastard”, was half-Trojan because his mother, Hesione, a concubine of king Telamon, was a princess of Ilion. His father had arrived from Aegina to Salamis, as he was sent away by his own father for he had accidentally killed his brother. Teucer also fought in the Trojan War, but on the side of the Hellenes, having his half-brother, Ajax, as a co-fighter, while his cousins, Hector and Paris, and his uncle Priam, were “enemies”. After all, war was a family affair – let alone for Teucer Jr. On his return to Salamis, however, his father accused him for not bringing Ajax’s body back home. He was in his turn disowned, exiled and set out to find a new home. With his departing words that Horace turned into a moving ode, he exhorted his companions to “despair in no way… tomorrow we shall set out upon the boundless sea”.⁽⁶⁾ This speech, related later to the theme of voyages of discovery, is also found in Dante’s Inferno and Tennyson’s Ulysses. Teucer eventually joined king Belus of Tyre in a Phoenician campaign against Cyprus, and when the island was seized, the king handed it over to Teucer as a reward. He founded there the city of Salamis, named after his homeland.

• ⁽⁶⁾ Horace, Odes: “Wherever fortune may bear us, kinder than my father, | We shall go, o men and comrades! | Despair in no way with Teucer as your leader and as protector, | Surely resolved Apollo has promised uncertain | Future to Salamis in a new world. | O men, who with me often have endured | Worse fortunes, now, banish cares with wine; | Tomorrow we shall set out upon the boundless sea!”
  (Quo nos cumque feret melior fortuna parente, | ibimus, o socii comitesque. | Nil desperandum Teucro duce et auspice Teucro; | certus enim promisit Apollo ambiguam tellure nova Salamina futuram. | O fortes peioraque passi | mecum saepe viri, nunc vino pellite curas; | cras ingens iterabimus aequor.”)

Leda and the Swan, from the Sanctuary of Aphrodite,
Paphos, Cyprus (3rd century CE)

The “copper island”, a vital node in the trade networks, experienced two waves of Grecian settlement: the initial wave consisted of Mycenaean traders, c. 1400 BCE. Towards the end of this period, great amounts of Mycenaean pottery were produced in Cyprus. A major second wave, connected with Teucer’s story, took place after the Bronze Age collapse, c. 1100 BCE, with the island’s predominantly Hellenic character dating from this era, due to the invasion of Helladic refugees. Apart from Salamis, Teucer is credited as a founder of other cities, too. A local legend in Galicia, in northwestern Iberia, relates the foundation of Pontevedra to “Teucro”. The legend seems to be based on the conjecture that Greek traders might have arrived there in ancient times. Though legends appear for a certain reason, historians and archaeologists tend to agree that the initial settlement was probably formed when Gallaecia was integrated into the Roman Empire (1st century BCE). Pontevedra, i.e. “old bridge”, in reference to an old Roman bridge across the Lérez river, is sometimes poetically called “The City of Teucro”, and its inhabitants teucrinos – just like the Trojans!⁽⁷⁾ (See Chronicle 26, Odysseys in the Aftermath of the Trojan War: Colonization of Iberia).

Oil lamp, Tróia

• ⁽⁷⁾ It seems as if Tróia, across Setúbal, Portugal, was named after Troy but we do not know why. Tróia peninsula has been inhabited since prehistoric times when it was an island called Acalá. In the 1st century CE, the Romans built a town and named it Cetóbriga. It served as a fishery centre until 412, when it was destroyed completely by an earthquake with tsunami. If the town’s initial name had been Tróia, we could think that the Romans, as originating from the Trojans, decided to build a “Troy” in the vicinity of the city of Odysseus – Olisipo, Lisbon! According to José Pedro Machado, Tróia – in the Onomastic-Etymologic Dictionary of the Portuguese Language – is not a toponym found exclusively in the area of Setúbal. There are more Tróias in Portugal and a Troya in Galicia. Their “godfathers” were probably inspired by the Iliad. Based on an article in the Great Portuguese and Brazilian Encyclopedia, Machado expressed the idea this name to originate from Cetóbriga: > Cetóbria > Cetróbia > Cetróia > Xetróia > Atróia – though it seems too much of an adventure for a toponym… Or perhaps the name comes not from Troy but from either Troyes or Truyes, two cities of France; or its origin is the Latin phrase “Trogia (villa)”, from the Celtic name Trogus – which is the most likely explanation.

Mosaic in Conímbriga

Thracian and Celtic Coincidences

● Cetóbriga is apparently a Celtic toponym, too. But because of the reports on the presence of even Thracians in Iberia, who also had the suffix –briga in their tongue, let’s have a look at that possibility, too. This suffix is very common in several toponyms of the peninsula. The most well-known city with such a name is Conímbriga, one of the greatest Roman settlements in Portugal. During pre-Roman times, the Conii (or Cynetes, who settled later in southern Portugal) occupied the settlement. After the town was destroyed by Suebi c. 465-468 CE, several of its inhabitants went to live in the neighbouring Aeminium that was gradually renamed as Coimbra. The word Conímbriga is not related to the Conii; it is formed by the native term conim (rock) and the Celtic suffix –briga (citadel), deriving from the Celtic Brigantes, who had Brigantia, N. England, under their control in pre-Roman times. Ptolemy wrote that the Brigantes also lived in SE Ireland, while Strabo mentioned the Brigantii as a subtribe of the Vindelici on the Alps. There was a Brigantium (Coruña) in Galicia, and a Brigaecium in Asturias. But there were also the Bryges, or Brigantes, a numerous Thracian people, whose cradle was perhaps the land of the Cicones, a Homeric tribe, between the Hebrus (Maritsa) and Nestos rivers, or the area around the Prespes or Brygeides lakes. The Bryges were ancestors of the Phrygians (‘B’ turned into ‘Ph’), who originally lived in the Balkans, and then settled in Asia Minor. The land of the Cicones, according to Herodotus, was initially called Briantica. The Bryges spread to N. Epirus (c. 700 BCE), to Paeonia, to Illyria (as Scymnus of Chios wrote in his Periēgēsis), to the Adriatic (in the area of the Brygeides islands), and later to West Europe, campaigning as followers of Dionysus. According to Hesychius, the suffixes –briga, or –bria, were typical in the names of the Thracian Brigantes’ towns (See Chronicle 26, Odysseys in the Aftermath of the Trojan War: Colonization of Iberia).

Trojan Horse: its oldest known depiction
on the Mykonos vase; ca 670 BCE

UP TO NOW, excluding Teucer, who attacked Cyprus in collaboration with the Phoenicians, representing all those who found refuge there, we have seen no Hellenes fighting alongside the Sea Peoples, or their allies, but rather against them in the Trojan War. It is what Sanford Holst already told us in the previous Chronicle:

“The Mycenaeans attacked the Anatolian people from the seaward side. To deal with this problem, warriors and ships in the Sea Peoples confederacy poured from Anatolia and the Black Sea into the Aegean, where they ravaged the Mycenaeans.”

Let us try to verify this in Wikipedia:

“The invaders, that is, the replacement cultures at those [Mycenaean] sites, apparently made no attempt to retain the cities’ wealth but instead built new settlements of a materially simpler cultural and less complex economic level atop the ruins. For example, no one appropriated the palace and rich stores at Pylos, but all were burned up, and the successors (whoever they were) moved in over the ruins with plain pottery and simple goods. This demonstrates a cultural discontinuity.”

This may demonstrate a logical discontinuity, as well! The question of who the invaders might have been is left open. However, the author identifies them with “the replacement cultures”, who were stupid enough to “burn up the palace and rich stores”, instead of appropriating them. Quite simply, those invaders had no intention to settle there; they went there just to destroy: for sure, they were not “the replacement cultures”!

Captive Sea Peoples in Egypt

The Anatolians were prevalent among the Sea Peoples but they were not alone. Several tribe names in the Egyptian files have a dubious or unknown origin – i.e. the Shekelesh, perhaps the Siculi, who moved to Sicily from the Italian mainland.

“There was a gigantic series of migratory waves”, Michael Grant remarks, “extending all the way from the Danube valley to the plains of China”; and Moses Finley agrees: “A large-scale movement of people is indicated… The original centre of disturbance was in the Carpatho-Danubian region of Europe… pushing in different directions at different times.”

But if we have faith in Michael Wood, they were… “essentially” [?!] Hellenes:

“Were the Sea Peoples in part actually composed of Mycenaean Greeks – rootless migrants, warrior bands and condottieri on the move? Certainly there seem to be suggestive parallels between the war gear and helmets of the Greeks and those of the Sea Peoples”. Moreover, he reminds us that “there were migrations of Greek-speaking peoples to [Sardinia and Sicily] at this time”, and therefore, he includes the Sherden and Shekelesh among the “villains”. Troy, he concludes, “was sacked by essentially Greek Sea Peoples”…⁽⁸⁾

• ⁽⁸⁾ It’s a pity there were “essentially” no Britannic “condottieri on the move”. Or else this… “thinking woman’s crumpet” (as Wood was humorously dubbed by British newspapers for his good looks most appealing to women) would have found Hellenic colonies even on Mars!

Cycladic head: a Pelasgian who is suspect as an “islander”: he has deformed his features!

Michael Wood is not alone, either. The identification of the Denyen and Ekwesh with the Danaans and Achaeans respectively are long-standing issues in Bronze Age scholarship, as the “suspects” also lived “in the isles”…⁽⁹⁾ Were the Egyptian scribes so naïve to use two names for one and the same people? What species of Bronze Age scholars are they if they (pretend to) ignore that Achaeans and Danaans are synonymous terms? Have they not been schooled in the Iliad? Homer mentions the name Achaeans 598 times; Danaans 138 times; Argives 182 times; and Hellenes only once. According to a version of the myth, they were ancestors of the Greeks and their tribes: Hellen, Graecus, Magnes, and Macedon (Makednós) were sons of Deucalion and Pyrrha, the only survivors of the Great Flood. Sons of Hellen were Dorus, Xuthus, and Aeolus; sons of Xuthus were Ion and Achaeus. Danaus, coming from Egypt, Pelops, from Anatolia, and Cadmus, from Phoenicia, gained a foothold in Greece, were assimilated and Hellenized. At least for the Danaans, perhaps due to their “Egyptian” origin, there is some “flexibility”: they are identified with the people of Adana in Cilicia, or possibly related to the land of the Danuna, near Ugarit, in Syria, or it is rumoured they joined Hebrews to form one of the original 12 tribes of Israel, that of Dan.

• ⁽⁹⁾ Although the connection of the Hittite toponym Ahhiyawa, or Ahhiya, with Achaea is strongly disputed (cf. Wikipedia: “the exact relationship of the term Ahhiyawa to the Achaeans beyond a similarity in pronunciation is hotly debated by scholars”; see also the conclusion of this Chronicle), the… “Wikipedists” are absolutely sure about the identification of the Achaeans with the Ekwesh. So, if you search for the entry “Ekwesh”, you are redirected to the “Achaeans”… As for the phrase “in the isles”, used by the Egyptians when referring to Sea Peoples and quoted by scholars as an argument, it ends up meaning: “Whoever is not a landsman is a suspect”!

THE MAJOR EVENT DURING PHARAOH Merneptah’s reign (1213–1203 BCE) was a war against a confederacy, termed the “Nine Bows”, under the leadership of the king of Libya. The pharaoh declared that he defeated the invasion, killing 6,000 soldiers and taking 9,000 prisoners. To be certain of the numbers, among other things, he took the penises of all uncircumcised dead and the hands of all the circumcised.⁽¹⁰⁾ We mention this macabre detail because, as it turned out, the so-called “Achaeans”, the Ekwesh, were circumcised, a fact that would certainly have obliged any serious Bronze Age scholar to “acquit” the Grecian Achaeans!⁽¹¹⁾

• ⁽¹⁰⁾ Imagine those poor soldiers who were assigned to count all these penises and hands…

• ⁽¹¹⁾ …“a fact causing some to doubt they were Greek,” is what we actually read in Wikipedia! They were circumcised as a… camouflage! Or just to baffle our Bronze Age scholars! What they do remember is Virgil’s aphorism: “Timeo Danaos et dona ferentes”; i.e. “Beware of Greeks bearing gifts” – in this case: bearing circumcision! Our scholars have been schooled in the Aeneid, at least… Note that not only the Ekwesh, but also the Shekelesh and Shardana were circumcised, as the Egyptians made clear (pity, they did not inform… Michael Wood)! Thus these two peoples had also been Oriental in origin and settled in Sicily and Sardinia only later. Those who were not circumcised were the Peleset. (“Aha!”, I can hear you chuckling, my dear scholars…)

Merneptah stele: the Zionist usurpers… usurped it from
another usurper!

Merneptah Stele and Exodus

● The pharaoh’s victories over the Libyans and their Sea People allies are glorified on the Merneptah Stele, a black granite slab over three meters high, that Flinders Petrie discovered in Thebes in 1896. There is, however, a kind of footnote in the final two of the 28 lines, which refers to a separate campaign in Canaan. There the king boasts of defeating and destroying four cities, the fourth one being most probably a city and valley in northern Canaan, called Jezreel – a word so similar to… Israel! For sure, that would be far more convenient and beneficial for all: the entire Jewish diaspora, the emerging Zionism, formally established as a movement the next year after the discovery, for many Christians, especially the clergy, and of course, for Petrie himself! That day he wondered: “Won’t the reverends be pleased?” and then he prophesied: “This stele will be better known in the world than anything else I have found.” He was not a fool: if this set of hieroglyphs on Line 27 could be read as… “Israel”, instead of “Jezreel”, it would present the first documented instance of this name in the historical record, and the only mention in ancient Egypt!

Although the readings in many places are illegible due to the rough surface and the poor cutting (Petrie’s own translation of the text contains dozens of question marks; only next to the controversial word the mark is missing…), most biblical archeologists accept Petrie’s version. So, his find was also proclaimed as… “Israel Stele”;⁽¹²⁾ based on a disputed word in the penultimate line of a text dealing with another subject! What a disgrace for Merneptah: a proud pharaoh boasting of a triumph over a handful of poor villagers! There were no more than about 25 villages then on the highlands of Canaan. Archaeologists and historians have attempted to trace the origins of these villagers but it’s been impossible to identify any distinctive features that could define them as specifically Israelite. “It is probably… during Iron Age I” (1200–1000 BCE), says archaeologist Paula McNutt, that “a population began to identify itself as ‘Israelite’.” The Kingdom of Israel emerged as an important, worth-mentioning local power even later, by the 9th century BCE, before falling to the Assyrians in 722. Thus, there was no “Israel” for Merneptah to mention – unless he was as prophetic as Petrie himself!

• ⁽¹²⁾ Merneptah is also to blame: he “appropriated” the stele from his predecessor, Amenhotep III, turned it round and wrote his controversial text on its rough surface. He could never imagine how this text would be distorted. For sure, he was not a prophet like Petrie!

Departure of the Israelites, by David Roberts (1829)

● This “misspelling” trick was some kind of “compensation” for the historical “error” of the Egyptians to mention neither the notorious Exodus nor the calamitous Biblical plagues. The archeologists are equally “guilty”, as they failed to find any evidence to support the “story” of the Jews in Egypt and the Sinai. The consensus among biblical scholars is that there was never any exodus of the proportions described in the Bible. According to the book of Exodus, arguably the most important in the Bible, the Jews leaving the country would have numbered some 2 million – compared with an entire Egyptian population of around 3 to 3.5 million in 1250 BCE! Marching ten abreast and without accounting for livestock, they would have formed a line 240 kilometers long! No evidence has been found that Egypt ever suffered such a demographic and economic catastrophe, or that the Sinai desert ever hosted (or could have hosted) these millions of people and their herds… The date proposed initially of an Exodus around 1450 BCE is also problematic: digs in the 1930s had failed to find traces of the simultaneous destruction of Canaanite cities c. 1400 BCE – and in fact many of them, such as Jericho, the first one to fall to the Israelites according to the Bible, were then uninhabited. A century of research by archaeologists and Egyptologists has found no evidence that can be directly related to the captivity, and the escape and travels through the wilderness, and most archaeologists have abandoned their investigation of Moses and the Exodus as “a fruitless pursuit”. Archaeologist William Dever says that there is “no room for an Exodus from Egypt or a 40-year pilgrimage through the Sinai wilderness.”

Flinders Petrie’s “fine, Caucasian, dynastic race” invading Egypt…!

● Flinders Petrie, who could possibly “address the issue”, died a long time ago and was buried on Mount Zion, in Palestine. Besides, he remains a controversial figure as a committed advocate of “eugenics” and of the “superiority” of the white, Northern peoples over the Latinate and Southern peoples, as well as for his affiliation with a variety of fascist groups and anti-democratic thought in England. His archaeological views were equally racist: he contended that the Egyptian civilization was derived from a “fine”, invading “Caucasian Dynastic Race”, which had conquered Egypt in pre-dynastic times of late prehistory and introduced the pharaonic, dynastic culture to the “inferior” “mulatto” race then inhabiting the country. These views spilled over into disputes with E. A. Wallis Budge. The British Museum‘s Egyptologist declared that the ancient Egyptians were an African people with roots in eastern Africa and their religion was essentially identical to the religions of the peoples of northeastern and central Africa. However, all but some of his colleagues followed Petrie – a most revealing fact about the dominant ideology at the time, at least among intellectuals. Thus Petrie and his followers derided Budge’s ideas as impossible and “unscientific”…

NEXT ROUND in this protracted war against the Sea Peoples, marking the Bronze Age collapse, took place some three decades later, during the reign of Ramses III (1186–1155 BCE), the last great pharaoh of Egypt. His inscriptions state that the “Nine Bows” re-appeared as another “conspiracy in their isles”… Most Sea People tribes were there again; we are also informed that at least two great battles were fought, one on the sea, and the other on land.

The pharaoh proudly presented his captives (from L to R): the Libyan, Nubian, Syrian, Shasu, and Hittite (the… Hellene probably escaped!)

“When it was over”, says the Wikipedia article on the Sea Peoples, “several chiefs were captive: of Hatti, Amor, and Shasu among the ‘land peoples’, and the Tjeker, ‘Sherden of the sea’, ‘Teresh of the sea’ and Peleset or Philistines (in whose name some [?] have seen the ancient Greek name for sea people: Pelasgians)”…⁽¹³⁾

• ⁽¹³⁾ Pelasgian is related to πελός and Πέλοψ (Pelops: dark-skinned), or to πέλας (the fellow man, or the one nearby) and πελάζω-πλάζω (approach), or to περάω and πέρα (cross to the other side, as a migrant tribe). Once more, the scholars are wrong, as there is no connection with the sea, specifically πέλαγος (pelagos < πλήσσω or πλήττω, i.e. hit).

What conclusions can we draw? We are surprised, first of all, since our scholars were not… surprised at all when they read about a Hittite chief among those captive. Hatti had been a Sea Peoples’ arch-enemy – and one of their greatest victims. But scholars are usually aware of such “details” and are not taken by surprise. Besides, the same thing happened before and the pharaoh’s official complaints were forwarded to the Hittite monarch – as long as this empire still existed. OK, but why don’t they bother to explain, instead of wasting their time trying to involve the Greeks in this… “conspiracy theory”?

Ramses III vs the Sea Peoples

Eventually, we realize that the destruction of the established civilizations, mainly the Hittite and Mycenaean, was a deliberate tactic of the Sea Peoples to garner more strength at sea and amass land forces, as well. After all, the empires were of the aristocracies, Hittite or Mycenaean. What else could a desperate Hellene or a destitute Anatolian do, under the circumstances, but follow and stand by the peoples with whom he shared the same aspirations for a better life?

What else could a desperate Hellene or a destitute Anatolian do but follow the peoples with whom he shared the
same aspirations for a better life?

But what a pity for our scholars: not even one Greek among the captive chiefs… He probably escaped! The other captives were chiefs of the Amorites, who lived in Syria and part of Mesopotamia, and possibly of the Hebrews: Shasu is a term for nomad wanderers, and at least one of the tribes worshipped the Jewish god Yahweh. The rest were sea captains.

The pharaoh concluded his report as follows: “I slew the Denyen in their isles” and “burned” the Tjeker and Peleset… Therefore, he implied some maritime raids of his own, or some punitive expeditions elsewhere in the Mediterranean. In the Aegean? Where, what and whose were these “isles”? Whatever the answers, the chain reaction of the raids went on; it was the Egyptians’ turn to destroy – but destruction bears no signature…

Lady of Mycenae (fresco)

Homer mentions an Achaean attack upon the Nile delta, while Menelaus speaks of that in the Odyssey, recounting his voyage back home from the Trojan War. It was not, however, the only such marauding action by Mycenaeans against Egypt where they went “just for the fun of it” – and some gain, of course!

Taking into account the continuous turbulence among or within the sovereign Mycenaean royal families, the hypothesis that they may have utterly destroyed themselves is long-standing, and seems to find support by the reputable Greek historian Thucydides:

“For in early times the Hellenes and the barbarians of the coast and islands… were tempted to turn to piracy, under the conduct of their most powerful men… They would fall upon a town unprotected by walls… and would plunder it… no disgrace being yet attached to such an achievement, but even some glory”…

Hittite chariot

The “Achaeans” through Hittite eyes

VARIOUS HITTITE ACCOUNTS, from c. 1400 to c. 1220 BCE, mention a land in western Anatolia, named Ahhiyawa (or Ahhiya). The term is thought to be a Hittite rendition of the word “Achaea”, with the broader meaning of “the Achaeans’ land”. This idea was strongly disputed by other Hittitologists (see e.g. footnote 9). In addition, a precise geographical location of this land cannot be drawn from the texts. In any case, it seems that “Achaea” and Hatti evidently dealt with each other both on a diplomatic and a military level. We can read a letter that the Hittite king sent to his “Achaean” counterpart, where the latter is recognized as a “Great King”, and of equal status with the other contemporary great Bronze Age rulers: the kings of Egypt, Babylonia and Assyria. Referring to Millawanda (or Milawata: Miletus?) as a city within the “Achaean” domain,⁽¹⁴⁾ the Hittite monarch mentions an earlier “Wilusa episode”, within his own area, where the “Achaeans” lined up with his enemies. We have seen that Wilusa was most probably Troy (cf. the archaic Ϝίλιον, and later Ilion, i.e. the Trojan acropolis). This “episode” is possibly connected with the Trojan War.⁽¹⁵⁾

The Love of Helen and Paris, by
Jacques-Louis David (1788)

• ⁽¹⁴⁾ The Minoans had created in Miletus perhaps their most important settlement on Anatolian soil. The Mycenaeans inherited it, when they replaced the Cretans as the leading power in the Aegean. The city grew and became prosperous, as it is attested not only from the archaeological evidence, but also these Hittite records, which indicate that Miletus was the most important base for “Achaean” activity in Asia Minor ultimately reaching Iassos, Ephesus, and other cities.

• ⁽¹⁵⁾ Unfortunately, we cannot cross-check the available evidence because the Mycenaeans, unlike the Hittites, did not bother to write down such… “details”! The records in Linear B just refer to administrative bureaucratic issues of the palace. Even commerce is curiously absent from the written sources in Linear B! That’s why it’s impossible to reconstitute from texts in Linear B the late Bronze Age’s political developments. (Hittites vs. Mycenaeans: 1–0!)

In the second half of the 13th century, a long anti-Hittite revolt broke out with “Achaean” support, and headed by Piyama-Radu, who married his daughter to the vassal ruler of “Miletus”. His case is of particular interest since it appears to intertwine with that of the Trojan War. It was a remarkable revolt for its duration, having spanned at least 35 years, during which time he posed a considerable threat to three consecutive Hittite kings; it caused a great deal of turmoil in the areas of Wilusa, Arzawa,⁽¹⁶⁾ and Seha, and led to an invasion of Lazpa (Lesbos?), which passed under “Achaean” control. The aforementioned letter was sent in this period, as the Hittite king tried to persuade his “Achaean” counterpart to restore peace. Among other things, he mentions a brother of the “Achaean” monarch, named Tawagalawa, or… Eteocles,⁽¹⁷⁾ according to several imaginative scholars! Much more controversial is the “identification” of Piyama-Radu: it is speculated that he “corresponds to the archetype” of the Trojan king Priam… What’s next? They will probably… rewrite the Iliad!

• ⁽¹⁶⁾ “Achaea” and Arzawa joined forces several times against the Hittites. Arzawa was a kingdom, or a confederacy of local rulers, in western Anatolia, with Apasa, later Ephesus, as a capital.

• ⁽¹⁷⁾ The story of Oedipus’ son and king of Thebes is part of the Theban Cycle that is unrelated to the Trojan (Epic) Cycle and the Atreides. Eteocles’ brother was Polynices, with whom he fought for the throne and both were killed. The tragedy culminated with their sister Antigone’s death.

Places mentioned in this Chronicle (counter-clockwise): Wiluša, Lazpa, Seha, Mira, Apaša, Millawanda, Arzawa, Hapalla, Lukka, Alašiya, Ugarit, Amurra,Tarša, Hatti, Hattuša.

Warfare between “Achaeans” and Hittites began c. 1400 BCE. Hittite records mention the operations of the “Achaean” warlord Attarsiya in southwestern Asia Minor, possibly in Lycia, against Hittite vassals. It is the first recorded “Achaean” military activity on the Anatolian mainland, and is associated with an increase of Mycenaean findings in Miletus in this period (early 14th century BCE), indicating that a number of Greeks moved from mainland Hellas to this region. Attarsiya used the city as a military base, and hostilities continued until circa 1250 BCE. “Achaean” activity was to interfere in Asia Minor, with the support of anti-Hittite uprisings, or through local vassal rulers that the “Achaean” king used as agents for the extension of his influence. Speculation, of course, is also present here: It has been suggested by several scholars that the warlord was none other than Atreus, a mythical king of Mycenae, and father of Agamemnon. Others, noting that the Hittites do not speak of the “high king of Achaea”, argue that he should have been some general, named Atreus, or with a similar name, or finally that Attarsiya means Atreidēs, i.e. he was a member of the royal dynasty.

In order to undermine the Hittites, the warlord intervened in Anatolian affairs attacking Hittite vassals, such as Madduwatta from Arzawa (Luwia),⁽¹⁸⁾ whom he repeatedly defeated, as the army he deployed included 100 war chariots. But he eventually withdrew from Asia Minor to prepare a campaign against Alashiya (Cyprus?). He had the Lukka (“Lycians”) on his side, providing him the necessary naval support, together with a number of his Anatolian allies, even Madduwatta, who decided to switch camps. This worried the Hittites, since they considered the island one of their dependencies. The invaders finally defeated them, and thus Alashiya passed under their control. The Mycenaean presence in Cyprus is also corroborated by archaeological evidence, as we have seen, for Mycenaean finds dating from that time were unearthed there.

Anatolian hieroglyphs

• ⁽¹⁸⁾ The Luwians lived in central, western, or southern Asia Minor, as well as the northwestern part of the Levant, in the Bronze and Iron Ages. They spoke the Luwian language, an Indo-European Anatolian tongue written in cuneiform of Mesopotamian origin, or a unique native hieroglyphic script, which was sometimes also used by the linguistically related Hittites.

The following decades were a period of Mycenaean expansion on the Anatolian coast (c. 1380–1320 BCE). In 1320-1315, there was another anti-Hittite rebellion in Arzawa, in cooperation with “Miletus”, and supported by the “Achaeans”, who appeared to be in control of a number of islands in the Aegean, an impression also supported by archaeological evidence. Finally, the Hittites were victorious. The king of Arzawa managed to escape to “Achaean”-controlled territory, and his land was split into three provinces: a southern province, Mira, would later become known as Caria; a northern province, Seha, would be renamed as Lydia; and an eastern province called Hapalla (the Grecian Pisidia). That was the finale of this kingdom’s history, which had passed into oblivion, and came back on the surface thanks to the Hittite texts.

If, indeed, the information contained in these archives corresponds up to a point to historical facts, it seems that the Mycenaean and Hittite palatial civilizations of the Aegean and Anatolia were “bored” (to death) by the same woodworms…

The Luwian Civilization: The Missing Link in the Aegean Bronze Age

ALBEIT BELATEDLY, I’VE STUDIED Eberhard Zangger’s book,⁽¹⁹⁾ The Luwian Civilization / The Missing Link in the Aegean Bronze Age (2016). I feel it is useful to outline his main points regarding the Sea Peoples:

• ⁽¹⁹⁾ Since 1994 Zangger has been advocating the view that a Luwian civilization existed in Western Asia Minor during the 2nd millennium BCE. In 2014 he established the international non-profit foundation Luwian Studies.

The Luwian Civilization / The Missing Link in the Aegean Bronze Age. Cover: probably an Atlantis-like reconstruction of Troy, the most prominent Luwian city, as Eberhard Zangger imagined it.

“Over twenty years ago, I proposed a chronological reconstruction of the political and economic development in the countries around the Eastern Mediterranean during the 13th century BCE. It causally links three wars comprised of reciprocal attacks. First, the so-called Sea Peoples’ invasions took place, during which the navy of allied Luwian petty states from the eastern shore of the Aegean Sea advanced to the southeast. The Luwians were then attacked a few years later by allied Greek forces – and this is memorialized in the tradition of the so-called Trojan War. And finally, a civil war… broke out in Greece.”

“Perhaps the trigger for the [Luwians’] decision to engage in war was [Hatti’s] conquest of Cyprus… possibly to get access to its copper resources. The Luwians in western Asia Minor played an active role in long-distance trade and may have depended on Cyprus as a port of call. Therefore they entered into a military alliance and built a fleet of fast, agile vessels for invasions. Instead of moving against the Hittite forces over land, they dashed across the sea and reached the important Hittite borderlands of Cyprus and Syria. The acclaimed mercenary armies of the Lukka and Sherden had become marine forces which no longer fought alongside the Hittite king but against him – they had formed the coalition known as the Sea Peoples… [Eventually] the capital Hattuša was wiped out overnight – and with it the Hittite Empire.”

Sphinx Gate at Hattusa

“The petty states from western Asia Minor suddenly controlled an area stretching from Macedonia across Anatolia to Syria and Canaan, where it touched upon the Egyptian dominion… Together with this vast territory, the Luwians now dominated almost all ore deposits in the Eastern Mediterranean, as well as the trade routes on land and at sea… Both the access to the Black Sea region as well as the connection through Cyprus and Syria to Mesopotamia were now under Luwian control. Considering the distribution of mineral resources, arable land, the path of the perennial rivers and of the trade routes, the Mycenaeans were about to face a superior force for an extended period of time. To avoid complete dependence… they engaged in a coalition themselves with the ultimate purpose to raid western Asia Minor… About ten years later, united Greek forces attacked western Asia Minor – and this was later remembered as the ‘Trojan War’… which was thus a counterattack against the previously victorious Sea Peoples.”

“While the Mycenaean kings were fighting at Troy, their wives and less competent deputies had taken their thrones. When the surviving victorious kings returned, many of these deputies did not want to give up their power. A civil war broke out and consumed progressively one citadel after another… Pylos – and later Ithaca – may have been among the last palaces to fall into the hands of the insurgents.” (Eberhard Zangger, The Luwian Civilization / The Missing Link in the Aegean Bronze Age; see Chronicle 26, Odysseys in the Aftermath of the Trojan War: Colonization of Iberia).

• >> Chronicle 21. IBERIAN “EL DORADO”
• << Chronicle 19. PHOENICIA’S STROKE OF FORTUNE

Next Chronicle 21. IBERIAN “EL DORADO” ● Minoans, Mycenaeans, Phoenicians in Iberia ● Fortunate Isles, Hesperides ● Sardinia ● Odysseus, Calypso, Ophiussa ● Tartessos

Mycenaean gold diadem