Chronicle 12. “DO NOT MALTREAT OUR MUSIC!”

Chronicle 12. “DO NOT MALTREAT OUR MUSIC!”

/ΕΛΛΗΝΙΚΑ/ Χρονικό 12. “ΜΗ ΚΑΚΟΥΡΓΕΙ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗΝ!”

Pericles

● “Golden Age” and “Decline” ● Modernists and Conservatives ● Script and Notation ● Musical Accent ● Odeon and Conservatory ● Folklore ● Collective and Individual Creation ● Democracy and Art

Michales Loukovikas

PERICLES’ “GOLDEN AGE”, THAT PERIOD of the greatest acme of ancient Hellenic civilization, coincided paradoxically with the years of “decline”, which seemed to fall upon Greece in the mid-5th century. This downward trend was a kind of omen foretelling, just like a Cassandra, the upcoming “civil” Peloponnesian War. The most dramatic reaction to “remedy the evil” was quite… anti-dramatic: the democratic polis of Athens decreed in 440 BCE the cessation of all theatrical and musical activities for four years!

“Do not maltreat our music!” (Ecprepes, a Spartan ephor)

Performing in Sparta those days with his modern nine-string cithara, Phrynis of Mytilene encountered the angry outcry of the ephori (ephors) who, shouting out “Do not maltreat our music!”, forcibly removed the two “extra” strings, and obliged him to play with the “classical” (in the 5th century) seven-string cithara.⁽¹⁾

• ⁽¹⁾ “Ecprepes, an Ephor, cut out with an adze two of the nine strings of Phrynis the musician, saying, ‘Do not maltreat music’.” (Plutarch, Moralia).

● So, the musical ethos was “restored” with an adze! “O, Tempora! O, Mores!” (Cicero, Edgar Allan Poe)

Was it indeed a clear manifestation of the ephori’s extreme conservatism, or had Phrynis, a leader of the innovative school with an exceptionally melismatic and modulative style, perhaps gone too far and actually maltreated music? We shall never know: first of all, we did not… listen to him play. But even if we had heard him play, we would still be unable to make up our minds judging by our ears – by our own standards, if you like, i.e. by the current criteria on music.

A 12-string lyre: an unparalleled “hubris”!

However, Pherecrates, a contemporary comic poet and musician, was strongly in favour of the ephori, if we consider that in his comedy, Chiron, he had presented Music as complaining to Justice for abuses committed by innovators, such as Timotheus of Miletus, Melanippides of Melos and Phrynis – whom, however, the comedian forgave because when he grew older, he came… to his senses! On the contrary, Pherecrates threw several “brickbats” at Timotheus and Melanippides, who remained impenitent until the end, playing their even more… “evil” twelve-string instruments!

Comic playwrights, however, with their innate conservatism, permit me to say, are not the most reliable sources, judging by the way Aristophanes has “taken care” of another great innovator, Euripides. The tragedian believed in the talent of Timotheus, while Aristotle, together with other philosophers, also praised the work of modernists:

“Without Timotheus”, the thinker of Stageira wrote in his Metaphysics, “we would not have so many melodic compositions, and without [his teacher, and also formidable rival] Phrynis, we would not have Timotheus either.”

“Laconism (brevity) is the soul of wit”, the ancients declared. But the Laconian ephori set out to… disprove them, hurriedly expelling Timotheus from their polis with a lengthy decree, which the Roman philosopher Boethius preserved:

“For Timotheus of Miletus came to our polis and dishonoured our ancient music by despising the seven-string lyre, and also corrupted the ears of the young people by introducing a greater variety of sounds, and gave music a feminine and sophisticated character by increasing the number of strings;

“For he depraved the melody’s simplicity and soberness, which it had thus far, instead of preserving it;

“We, the king and the ephori, declare we criticize Timotheus, and additionally compel him to remove from the nine strings those that are not necessary leaving only seven; and we banish him from our polis setting him as an example for all those who would like to introduce to Sparta some improper practice in the future”…

A 13-string barbitos

● Timotheus was fool enough to go to Laconia despite Phrynis’ reception there. We just hope he was spared the… adze! In our previous Chronicle we referred to the four basic modes (Dorian, Phrygian, Lydian, and Mixolydian). There were also three genera (diatonic, chromatic, and enharmonic). Each one of these modes and genera, but also the rhythms, had its own ethos. It seems that people like the Spartan ephori, or even Athenian elitists such as Plato, preferred the Dorian mode and the diatonic genus, and disliked all the rest. This might’ve been the reason for the… “ephoral” rage rather than the multi-string instruments themselves, which simply enabled the musicians to modulate through modes and genera. We have seen the same circles condemning the multi-string instruments as unmanly and effeminate. It’s not by chance that this attitude was shared by later conservatives such as the Catholic leaders. In the 11th century, they rejected the chromatic and enharmonic genera and retained only the “harder and more natural” diatonic genus, “for the diatonic is very firm and virile, the chromatic very soft and feminine, the enharmonic dissonant and moreover useless”!⁽²⁾ That’s why the musicians in the Occident were left with just the diatonic scale!

• ⁽²⁾ Quoted in Adrien de La Fage, Essais de diphthérographie musicale (Paris, 1864), emanating from a manuscript at the Dominican convent of Santa Maria Novella, in Florence: “… quia diatonum firmissimum et virilem, chromaticum mollissimum et feminilem, enharmoniumque dissonum insuper et inutilem.”

Orpheus depicted on an old Greek stamp

The ephori’s “puritanism” was not just a phenomenon of the years of “decline”. This mentality of “supervising everything” characterized them also in the past, bringing them into conflict – among others – with another Lesbian musician, the famous Terpander, legendary heir to Orpheus’ lyre,⁽³⁾ who lived from the late 8th to the mid-7th century, i.e. in the so-called “creative” times. In fact, he spent most of his life in Sparta, where he was called in during a period of political crisis to… pour oil on troubled waters. Indeed, he was able to restore peace and tranquility in the city with his music composed specially for the occasion! But the ephori, instead of thanking him, demanded… an apology because he played – alas! – a seven-string cithara and not a “traditional” – at the time – four-string instrument! They could not even suspect that this specific peace-restoring music could not be played on a four-string lyre…

The ephori could not even suspect that Terpander’s
music could not be played on a four-string lyre…

• ⁽³⁾ Legend says that when the Thracian Maenads killed Orpheus – apparently because he failed to honour Dionysus, or even because he spurned their advances – they cut him to pieces and threw him and his lyre into the sea. The waves carried his head and the instrument to Lesbos, where some fishermen found and delivered them to Terpander. He kept the lyre and looked after the burial of his great colleague.

Apollo in front of the Academy of Athens

But there was a sacred intervention – as “deus ex machina” – by Apollo himself, whose cithara, by… “divine coincidence”, was also seven-string! It was confirmed by a rumour that craftily circulated those days. Later, sanctioned with the seal of the Delphic Oracle, “the Spartans honoured the Lesbian songwriter”, according to Heraclides Ponticus (from Pontic Heraclea, 4th century BCE), adding: “for god commanded them through prophesies to listen to him”. As they were accustomed to always overdo (let alone it was an Olympian command to obey to Terpander), the Spartans in the future placed everyone else “after the Lesbian songwriter”, as Aristotle wrote.

The prevalence of the art of this unparalleled (in his time) citharoedus, at the expense of the ephori’s scholasticism, benefited in many ways the Spartans, who secured not only a peacemaker in times of political turmoil, but also the founder of their musical life. Among other things, Terpander was the first to invent a kind of musical notation for the proper performance of the Homeric epics.

Unfortunately, the opposite happened millennia later with the notorious report On Literature, Music and Philosophy by the ephori’s descendant, Zhdanov, whom Stalin considered an expert also on issues of music because he could… “play the piano a little bit”!⁽⁴⁾ The “father of socialist realism”, who in 1934 had nationalized even… culture, so as to turn it into a political tool, in his report of June 24, 1947, demanded from the great composers Shostakovich, Prokofiev, Khachaturian and Shebalin to repent publicly, denouncing themselves! What a pity there was no Pythia anymore…

• ⁽⁴⁾ See Ares Alexandrou, the exile, by Demetris Rautópoulos.

It was the nadir of a cultural policy aimed at creating… yes-men in literature and the arts – a policy that undermined the highest interests not only of culture, but also of the revolution. Note that it was not restricted within the Soviet Union: it was also imposed on all “sister” parties. The Zhdanov report was discussed by Greek party intellectuals even on the barren islands of exile: it was unanimously approved! There was only one “dissonant” voice: that of Ares Alexandrou…⁽⁴⁾

Well, starting from historical paradoxes, we have ended up to historical parallels that are often detrimental to historical truth. Spontaneously we are in solidarity with the musicians and confront the… “Zhdanovist” ephori with disgust. In fact, we cannot be absolutely sure – especially in such times of “decline” – which side was finally right: Phrynis and Timotheus or the ephori? Let alone that the above slogan of the “villains” fits perfectly well into the current situation concerning our music and, I believe, we should all cry out loud rhythmically and in chorus: DO NOT MAL–TREAT OUR MU–SIC!

A blind Egyptian harpist

Professional Musicians and Notation

OUR ONLY CERTAINTY is probably that these historical episodes refer to professional musicians, heirs of a long tradition starting since very old times – since prehistory. Once the humans began producing more than what was absolutely necessary, resulting in surplus product which some of them gradually appropriated, and thus constituted themselves as a ruling class, since that moment musicians emerged as a separate profession.

First-rate musicians in the Orient were closely connected with the royal courts or the clergy – if they were not courtiers or priests themselves. This situation later changed in ancient Hellas due to climatic conditions that were mild and did not necessitate strong central power. These conditions nurtured a similar attitude among the Greeks and a relaxed relationship with the gods. The development of democratic ideas took place in the same context, as I have tried to explain (see Chronicles 2 and 4).

The Hellenes have had open and inquiring minds exactly because they’ve been open to the outside world, as a result of the same conditions. Just a look at a map of Greece explains why. Thus, the oriental influence has been catalytic. The ancients, however, unlike us, did not like to… “copy and paste”. So, they adapted every recipe to their tastes by adding or removing ingredients. Having borrowed their script from the Cretans already in the 15th century BCE, with the necessary changes to meet the requirements of their language (Minoan and Mycenaean Linear A and B scripts), they received (probably from the Phoenicians around the 9th century BCE) the symbols with which they created their own alphabet – a real alphabet with letters for consonants and vowels alike, in contrast to the Semitic consonantal abjads. Then, using the same symbols (what would be more logical?), they arrived to the point to also invent musical writing (notation) as early as the 7th-6th century BCE.⁽⁵⁾

Seikilos Epitaph
While you live, shine | have no grief at all
| life exists only for a short while
| and Time demands his due.

• ⁽⁵⁾ The Delphic Hymns to Apollo (138-128 BCE) are the world’s earliest extant substantial musical fragments. The second hymn was composed by Limenius, while the first one most probably by Athenaeus. The oldest extant complete musical composition in the world is Seikilos Epitaph (1st century BCE or CE), engraved on a stele: its main part, the song (excluding the prologue and epilogue), bears symbols denoting the melody.

“The Hellenes had musical notation well before the 6th century BC”, Iégor Reznikoff said at the 2nd Musicological Symposium of Delphi in 1986. “They were very good in keeping records; that’s the reason why we know so much about ancient Greek tradition and return to it, as many other traditions had no musical writing and thus we know nothing about them.”

“Many ancient notations were invented by priests for priests and cantors, and some were even kept secret”, Curt Sachs remarked.

A culture with a script was not necessarily a culture with a musical script; and if the notation existed, it might have been… top secret! Music, with its catalytic effect on humans and magical powers, was a deadly enemy of all religions, but also a mighty weapon in the hands of priests, who made sure that knowledge around this art was a well-kept secret within the very select circle of initiates.

Music, with its catalytic effect on humans, was a deadly enemy of
all religions, but also a mighty weapon in the hands of priests, who
made sure that knowledge around this art was a well-kept secret…

Music lesson (lyre class)

This means that the Hellenes have not been the inventors of musical notation, but it was them who first used it not for religious-authoritarian reasons, but for didactic purposes, given that music was at the heart of education provided to children since they were six. This shows some differences between the cultures of the Greeks and “barbarians” – i.e. those speaking tongues incomprehensible to Hellenes. Greek culture was not theocratic (there was no reason to be), which is why knowledge was a public good and right. The initiation into the mysteries was part of the devotional process, but the role of religion was totally different, as it was anything but rigidly dogmatic – a basic feature of monotheism.

The Hellenes used the archaic alphabet for instrumentation, and Ionic letters for the song.⁽⁶⁾ This may indicate that instrumental notation preceded the vocal one. Obviously the latter became necessary because of music’s further development, thereby varying the melodic lines of voices and instruments.

• ⁽⁶⁾ The idea was later adopted by Byzantines and West Europeans alike (except the Italian school) designating the musical notes with the initial letters of the alphabet: πΑ, Βου, Γα, Δι, κΕ, Ζω, νΗ, and Α, Β, C, D, E, F, G, instead of the Italian terms Do, Re, Mi, Fa, Sol, La, Si – a terminology also used in Modern Greece, as if local musical theory never existed…

1st Delphic Hymn to Apollo, in vocal notation, cretic foot (quintuple), and Phrygian or Hyperphrygian modes with variations.

Thus we are able to play even now the extant ancient Hellenic music “remnants” – of course, approximately. That’s how – based on various indications – we also approach ancient Grecian phonology, speech, pronunciation, which was musical and not dynamic as it is now.⁽⁷⁾ The difference is enormous. This implies that the divergence between ancient and modern music has become even greater.

• ⁽⁷⁾ Contrary to modern Greek, ancient Hellenic had a musical accent, meaning that the accented syllable was not uttered with a stronger voice but at a higher pitch than the rest. Dionysius of Halicarnassus said that this interval was not just one or two tones, as we would imagine, but in a way similar to that of a fifth in music (e.g. D–A)! Nota bene, the acute, circumflex, and grave accents also implied different pronunciation in ancient Hellenic (see also Chronicle 14, Music as the Mother of Speech).

Europeanization of Hellenic Music

THE ARGUABLE CONTINUITY of Greek civilization, through the succession of classical antiquity with the Hellenistic, Roman and Byzantine periods – and the necessary adjustments at each stage due to changing conditions – seems to have been interrupted with the Ottomans’ arrival. Thus, we tend to identify the emergence of any divergence during this period. However, such phenomena have been much older, as the rapid linguistic changes taking place already in the Hellenistic period show. As far as music is concerned, colossal differentiations emerged much later, not because of the Turkish yoke, but – how ironic! – as soon as this yoke was thrown off and the modern Greek state was established, supported on foreign “crutches”.

A rule that was then undermined from above concerned the link between folk and erudite music. The fact that Constantinople, Thessalonica and Smyrna – the great centres of Byzantine and Ottoman eras – were outside the borders of the new state made things easier for the erudite musicians (all of them educated in Europe) to impose the music they could play and compose, regardless if it had nothing to do with local tradition.

Moreover, due to the fact that the former conqueror shared this tradition, a new kind of servitude appeared since then, leading also to attempts to “harmonize” Grecian music (based on the Western conception of harmony; see Chronicle 11) – the demotic song and ecclesiastical Byzantine chant: that was the only erudite music left in Greece, as secular Byzantine music was thoughtlessly ceded to Turkey, without Hellas claiming its share of this age-old cultural heritage.

Haven’t those in power realized that the people risked turning into tabula rasa? Haven’t they wondered if among the ages thrown into the dustbin, the Golden Age of Pericles was also included? No problem! They bathed in the spotlight just the Parthenons (i.e. the dead meaning of the Golden Age), then set up “new Parthenons” on barren islands of exile,⁽⁸⁾ and finally set out to strangle whatever little had survived from this legacy with the asphyxiating embrace of concrete. The architectural chaos they’ve created may have knocked architecture down the podium of the fine arts, but that’s what “business with pleasure” is all about – and this combination is better achieved through… defects: that’s how wallets become thick!

• ⁽⁸⁾ “New Parthenon”: description of the open torture chamber of Macronesos made by Panaiotes Kanellopoulos, government minister during the civil war and future prime minister.

The wonderful ancient Odeon of Herodes Atticus,
on a slope of the Acropolis of Athens

The Europeanization of Greek music has been going on apace all along, as long as the tutelage provided in conservatories,⁽⁹⁾ aka foreign music language schools, is based on European standards. The absence of “national” music education at its place of birth, while “third world” countries in the Orient boast of their higher music institutes, might be unthinkable in any country other than modern Hellas. Everything perhaps can be explained by amateurism or the absence of a cultural policy – without excluding the possibility of a conscious act. After all, isn’t this absence of policy also… a policy?

• ⁽⁹⁾ A conservatoire is called odeon in Greek. However, the ancient Hellenic Odeon was not meant for music lessons but for musical shows, singing exercises, music and poetry competitions, and the like. The odeons were similar to ancient Greek theatres, but were far smaller and provided with a roof for acoustic purposes. One of the best examples of such a building is the Odeon of Herodes Atticus (Herodeion) in Athens. As regards the term conservatory, it is surely unmusical as it also refers to conservatism, greenhouses, and preservatives!

It is quite serious, indeed. Any child inclined to music, regardless of stimuli, will be obliged to attend a conservatory having no choice: he/she will necessarily be taught a foreign musical language – the erudite European. It’s another case of brainwashing – not only of this child but also of his/her future listeners, since it is impossible to “shepherd” the public to listen to occidental music, if you don’t “produce” musicians specifically trained for the role, blocking the emergence of new traditional musicians, and marginalizing those who are already active. It’s been another scheme of the ruling circles in order to eradicate local traditional music and thus mutate the collective consciousness of the people.

The ruling circles tried to eradicate local tradition and mutate the
people’s collective consciousness. But some conservatives resisted.

Taking into account all these attempts, the continuous attacks against all local musical genres since the Hellenic state has been established, it is a miracle that this tradition has survived!⁽¹⁰⁾ It prevailed, of course, because it’s deep-rooted – but also because of a certain peculiarity: there was resistance against these attacks – mainly from conservative opponents of cosmopolitanism (such as Simon Karás, though sponsored by the Ford Foundation), and not from progressive Greeks, as it would be “proper” and “normal”. The fact that it was conservatives who mostly contributed in safeguarding Hellenic traditional music, created more confusion, obscuring the real problems.⁽¹¹⁾

• ⁽¹⁰⁾ Miracle upon a miracle: In my first articles about Mediterranean periplus for the newspaper Thessaloniki, concerning the need to establish a Mediterranean Conservatoire in the city, I had written that we would be obliged to bring teachers from countries where modal music tradition is still alive to transmit their knowledge. Eventually, life itself triumphantly disproved me (and I rejoiced!): In no time at all, a new generation emerged replete with great musicians who are also theoretically skilled – and that was the Achilles’ heel of the old generation… This, my dear fellow travelers, is the magic of DNA!

• ⁽¹¹⁾ I remember when I started the Mediterranean periplus program: I was obliged every day, for months – perhaps the entire first year – to prove with my comments I’m progressive. It was as if I said: “It happens that I deal with traditional music, but I’m not some conservative nut!” I felt so strong this need then. You can understand the prevailing atmosphere at the time…

Carols, by Nikephoros Lytras (1872)

Living Tradition or Folklore?

The conservatives, for sure, care about the conservation of music the way it has passed down to us. They are mainly interested in the conservation of the type (sum of typical features or clichés) of tradition, which is not seen in connection with the rest of the Mediterranean cultures, where it belongs. It is the typical attitude of the folklorists who miss the whole point. Thus they concentrate their attention on collecting songs and tunes in the form they’ve been polished to perfection by countless generations of musicians, disregarding personal creative interventions by current folk artists, ignoring that such innovations – if adopted by public taste – refined and perfected folk songs. They also reject any further similar effort as an attempt to adulterate their purity, arguing that, in the era of individualism, the practice of collective development of music is long gone.

Folk songs were created and perfected not by the people, but by
musicians as exponents of society or some strata… Only a thorough
understanding of traditional music will enable its development…

This may be true; but disregards the fact that the songs we so admire have been created and perfected not by the people in general, but by their musicians, as exponents of society at large, or some social strata. The composers and lyricists have been some talented persons, not society in general. In addition, we have no right to throw the inflow of new elements into traditional music in the purgatory condemning it to a standstill – which is equivalent to death; as Heraclitus said: τὰ πάντα ῥεῖ (everything flows); therefore, whatever does not flow, dies out. It goes without saying that I do not argue in favour of an uncritical acceptance of all new elements. I’m just pointing out the consequences of blind negativism: by cutting the thread of continuity, we offer the worst service to tradition. Are our folklorists under the naïve impression that barricading themselves behind the wall they are erecting, they would be supposedly safe? In the Internet era they behave like ostriches!

Trio of musicians playing diaulos, cymbala and tympanum (mosaic from Pompeii).

No objection that after the invention of the phonograph, especially since the record companies have also undertaken the promotion of their “merchandise”, the role of the people has shrank into that of a passive “receiver”-listener. So much for the famous public taste! Hence, in the era of individual creation, only a thorough understanding of traditional music will enable its further development under the new conditions – which is the hoped-for result – instead of serving as couleur locale. This development, of course, cannot come up with revivals such as the “neo-demotic”, or “neo-rebétiko”, that discredit the whole verbiage about “roots”, precisely because of the adherence of their protagonists to the past – if not to money…

Democracy and Art

● THE CULTIVATION of art, of culture as a whole, I’m afraid, is incompatible with the vulgar version of “representative democracy” – which is dominant today. Under pure, direct democracy, the citizens, who actually held power, were obliged to take all the critical decisions by themselves, either in the Heliaea, or in the Ecclesia of Demos, gaining de facto a political criterion and responsibility that today’s “subjects” do not possess. In addition, the polis obliged the wealthy to fund dramatic performances, while the citizens, instead of paying, were paid to see them (from the theorica fund). Suppose you were an ancient Athenian and, during the Dionysia festival, you were exposed to the dramatic art of Aeschylus, Sophocles, and Euripides, with their high-level poetry and music in their plays. If so, your culture, your cultivation, would be far more refined than what you have today. (See Chronicle 4. On Democracy, where our “representative democracy” is defined as oligarchy).

Bronze mask depicting Dionysus bearded
and horned (200 BCE – 100 CE)

Unfortunately, direct democracy has been a historical parenthesis. What’s happened before or after? The arts were then cultivated under the auspices of the ruling class. The kings or princes in their Courts, as well as several Maecenas – all of whom were cultivated, unlike their subjects or today’s rude plutocrats in power – really cared for the arts and the artists, if they were not artists themselves. Unfortunately, except the ancient Hellenic miracle, born out of pure democracy, all other classical forms of art were due not only to the celebrated artists of the era, but also to those exploiters and oppressors who supported them… Now, the rude ruling plutocrats do everything to ensure that their subjects are (or will become) equally rude. It is the only way their plutocracy will not be questioned. And those plutocrats who decide to play the role of politicians, as a result, are voted in by the crowd.

According to the commercialism of the era, demand determines everything: from detergents to works of art! And if the “rude crowd” does not buy works of art? So much the worse for the artists – who once again depend on the prosperous: either those few, with artistic sensibilities, or the many, who want to satisfy their vanity, or simply to show off! What would the general public choose today? Bach, Mozart, and Beethoven? Ravi Shankar, Parisā, Munir Bashir? Or the trash passed off as music? The good thing in the time we live is that the economic base is not fully reflected on the superstructure. Meaning that, in addition to the majority of trash buyers, there is also a sufficient minority with artistic, ecological, social, political, economic and also other sensibilities. The bad thing is that the ebb and tide in our socio-political balance is the determining factor. Hence, for sure, the people are not without responsibilities in the present circumstances, because it depends on them where this balance is tilted each time. Until one day the tide becomes permanent…⁽¹²⁾

• ⁽¹²⁾ I’m talking as daydreamer about a “permanent tide” in the time of the Internet, where “free downloading” is the thing. At a time when the vast majority of young people think that music is (to be offered) “free”, Music, as an art, has worn her burial shroud… So, let me be self-critical, as well: in the Internet era, I also behave like an ostrich!

• >> Chronicle 13. PROFESSIONALS OR AMATEURS?
• << Chronicle 11. “MUSIC IS THRACIAN AND ASIAN”

Next Chronicle 13. PROFESSIONALS OR AMATEURS? ● “Do Not Maltreat Our Music!” (Β) ● Autodidacts or Literate? ● Asia Minor Catastrophe and Rebétiko ● Censorship on Music ● Controversy Over Rebétiko ● Entertainment and Edutainment (B)

Dedication to Bacchus (Dionysus), by Lawrence Alma Tadema

Advertisement

Χρονικό 21. ΙΒΗΡΙΚΟ “EL DORADO”

Χρονικό 21. ΙΒΗΡΙΚΟ “EL DORADO”

/ENGLISH/ Chronicle 21: IBERIAN “EL DORADO”

● Μινωίτες, Μυκηναίοι, Φοίνικες στην Ιβηρία ● Ἑσπερίδες, Μακάρων Νῆσοι
● Σαρδηνία ● Ὀδυσσεύς, Καλυψώ, Ὀφιοῦσα ● Ταρτησσός

του Μιχάλη Λουκοβίκα

“ΣΥΧΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ με ισχυρισμούς πως υπήρχαν επαφές ανάμεσα στα απώτερα δυτικά παράλια της σημερινής Ισπανίας και Πορτογαλίας, και στην Κρήτη των μινωικών χρόνων”, σχολιάζει ο Dan Stanislawski στη Μελέτη ιστορικοπολιτικής γεωγραφίας: Η ιδιαιτερότητα της Πορτογαλίας, και πιο συγκεκριμένα στο 7ο κεφάλαιο, για τις Επαφές μεταξύ των αρχαίων πολιτισμών τής ανατολικής Μεσογείου και της Ιβηρίας.

“Δεν πρόκειται απλώς για ιδέα δελεαστική, αλλά και για λογική υπόθεση, καθώς οι Μινωίτες ήταν ικανοί στη ναυσιπλοΐα, το εμπόριο, και την ανίχνευση μετάλλων. Αν είχαν μάθει κάτι για την Ιβηρική χερσόνησο, θα τους είχε κάλλιστα προσελκύσει. Όμως, ενώ πιθανότατα χρησιμοποιούσαν τη νησιωτική ρότα τής Μεσογείου που οδηγούσε προς δυσμάς (Rhys Carpenter, Οι Ἕλληνες στην Ισπανία), μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν πειστικές ενδείξεις περί αυτού. Οι ανασκαφές στην Αλμερία για τον πολιτισμό Los Millares, χρονολογημένο μάλλον στο 2000–1800 π.Χ., αποκάλυψαν κάποια είδη που θυμίζουν αιγαιακούς πολιτισμούς, μα δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ώστε ν’ αποδεικνύει σαφώς τη σύνδεση. Τέτοια είδη δεν αντιπροσωπεύουν μάλλον τίποτε περισσότερο από κάποιον περιστασιακό παραλληλισμό. Άλλα ευρήματα, μιας κάπως μεταγενέστερης περιόδου στην Ισπανία, παρέχουν πιο συγκεκριμένες ενδείξεις επαφών με τις χώρες τής ανατολικής Μεσογείου, εφόσον μπορούν άψογα ν’ αντιστοιχιστούν με υλικά από την αιγυπτιακή Αμάρνα, του 1400–1200 π.Χ. Τα αιγυπτιακά εμπορικά είδη αυτής της χρονικής περιόδου είναι πολύ γνωστά στην ισπανική αρχαιολογία, και σχεδόν σίγουρα ίσως συνδέονται (almost surely may be associated) [!] με Φοίνικες μεσάζοντες. Προς το παρόν, τέτοια είδη ίσως αποτελούν τις παλαιότερες ενδείξεις για άμεσες επαφές μεταξύ Ιβηρίας και θαλασσοπόρων τής ανατολικής Μεσογείου.”

Πού έβρισκε κασσίτερο η Μεσόγειος της εποχής τού μπρούντζου για
την παραγωγή μπρούντζου; Ποιοι ήταν οι καθιερωμένοι θαλάσσιοι
έμποροι για τη μεταφορά τού πολύτιμου μετάλλου στη Μεσόγειο;

Los Millares: μακέτα τού οικισμού με τα τείχη του

Να λοιπόν ένα “άψογο” δείγμα τής “κλασικής” νοοτροπίας των καθιερωμένων ιστορικών: επιφυλακτικοί, όταν γράφουν, ή μιλούν, για τους Μινωίτες, ακόμη και για τους Έλληνες, αλλά ομιλητικότατοι, όταν αναφέρονται από καθέδρας στους Φοίνικες! Όντως, γιατί ήταν τόσο δύσκολο να φτάσουν στην Ιβηρία οι Αιγαιώτες; Οπωσδήποτε, δεν ήταν κατώτεροι των Φοινίκων στη ναυτοσύνη, κι επιπλέον, το Αἰγαῖον είναι πολύ πιο κοντά στην Ιβηρία, σε σύγκριση με την Φοινίκη. Εκτός αυτού, ποιος ήλεγχε τότε (“1400-1200 π.Χ.”) στη Μεσόγειο το εμπόριο; Οι Φοίνικες, ή οι Μυκηναῖοι – που ο Stanislawski τούς “λησμονεί”;(!) Γιατί “σχεδόν σίγουρα ίσως συνδέονται με Φοίνικες μεσάζοντες” τα εμπορικά είδη ἐξ Αἰγύπτου που βρέθηκαν στην Ισπανία; Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, που η ἐν λόγῳ νοοτροπία δεν απαντά, είναι: Πού έβρισκε κασσίτερο η Μεσόγειος της εποχής τού μπρούντζου, για την παραγωγή μπρούντζου; Ποιοι ήταν τότε οι καθιερωμένοι θαλάσσιοι έμποροι, για τη μεταφορά τού πολύτιμου μετάλλου στη Μεσόγειο; Προφανέστατα, οι Μυκηναίοι. Να γιατί οι αποδείξεις για την παρουσία Αιγαιωτών στην Ιβηρία κάθε άλλο παρά “πειστικές” είναι… Υπάρχει, όμως, και η “αντίρροπη” οπτική γωνία, με λεπτομερείς περιγραφές Μινωιτών να εξορύσσουν μέταλλα στη λίμνη Superior, και να τα μεταφέρουν, μέσω του ποταμού Μισσισσιππή, στον Κόλπο τού Μεξικού, για την αποστολή τους στη Μεσόγειο! Αν και αυτό δεν μπορεί ν’ αποκλειστεί, δεν έχω καμιά πρόθεση να σας πάω τόσο μακριά. Καλύτερα να παραμείνουμε στο έδαφος της Ιβηρίας…

Los Millares, της Marianne Weil, χυτός μπρούντζος (2008)

Υπάρχουν κάποιοι “μη καθιερωμένοι” ιστορικοί, που συνδέουν την ξεχωριστή κουλτούρα Los Millares, στην Αλμερία, με τον Πρώιμο μινωικό αποικισμό τής Ισπανίας (W. Sheppard Baird). Ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον να παρουσιάζει ο επόμενος πολιτισμός, ο αργαρικός, που άνθισε στην περιοχή El Argar, επίσης στην Αλμερία, στη σημερινή ανατολική Ανδαλουσία, μεταξύ τού 1800 και 1300 ΠΚΧ. Η ἐν λόγῳ κουλτούρα χαρακτηρίζεται από την πρώιμη υιοθέτηση του μπρούντζου, που της επέτρεψε να κυριαρχήσει τοπικά στους γείτονές της, οι οποίοι ήταν ακόμη στην εποχή τού χαλκού (την χαλκολιθική).⁽¹⁾ Οι τεχνικές εξόρυξης και μεταλλουργίας των ανθρώπων τού αργαρικού πολιτισμού ήταν προηγμένες, με το ασήμι, το χρυσάφι, και τον μπρούντζο, που εξόρυσσαν ή επεξεργάζονταν, φτιάχνοντας όπλα και κοσμήματα. Ανέπτυξαν εξελιγμένες τεχνικές, και συναλλάσσονταν με άλλες φυλές.

• ⁽¹⁾ Να το επαναλάβω, για να εμπεδωθεί: Bronze Age είναι η εποχή τού μπρούντζου (αν θέλετε, του κρατερώματος), και όχι η εποχή τού χαλκού, όπως επικράτησε να λέγεται. Υπήρξε, όντως, εποχή τού χαλκού, στο μεταίχμιο της νεολιθικής περιόδου και της εποχής τού μπρούντζου (ἐξ οὗ χαλκολιθική), προτού, δηλαδή, ο άνθρωπος ν’ ανακαλύψει πόσο πιο ανθεκτικό γινόταν το μέταλλο, αν έβαζε και λίγο κασσίτερο στον χαλκό, φτιάχνοντας μπρούντζο. Ο πολιτισμός Los Millares υπάγεται στην ἐν λόγῳ μεταβατική περίοδο. Κάποιος προσπάθησε να διορθώσει το λάθος στη Βικιπαίδεια, διαπράττοντας ακόμη μεγαλύτερο ατόπημα: απέδωσε το Bronze Age ως “εποχή τού ορείχαλκου” (θεωρώντας πιθανόν τη λέξη μπρούντζος “μαλλιαρή”, και τη λέξη κρατέρωμα “εξεζητημένη”)! Αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν κάποιο άγνωστο και στους ίδιους μέταλλο της προϊστορίας, τον ὀρείχαλκο. Ο γνωστός μας ορείχαλκος (ο χαλκοπυρίτης: κράμα χαλκού με σίδηρο, ή ψευδάργυρο), ἤτοι το μπράσο, φτιάχτηκε στα ελληνιστικά χρόνια. Πόσο αναχρονιστική υπήρξε όντως αυτή η “διόρθωση”… (Βλέπε Χρονικό 17, υποσημείωση 1, και κατόπιν Μπρούντζος-κρατέρωμα και ορείχαλκος ή χαλκοπυρίτης).

Αργαρικό χρυσό ξίφος

Η αρχαία παράδοση της ομαδικής ταφής, που αποτελεί χαρακτηριστικό τής ευρωπαϊκής μεγαλιθικής κουλτούρας, εγκαταλείφθηκε υπέρ των ατομικών τάφων, ενώ παράλληλα, οι θολωτοί τάφοι αντικαταστάθηκαν από μικρούς κιβωτιόσχημους. Οι νέες συνήθειες κατάγονταν μάλλον από την ανατολική Μεσόγειο, κατά πάσα πιθανότητα τις Μυκήνες, παρακάμπτοντας τη Σικελία και την Ιταλία, όπου η παράδοση της ομαδικής ταφής συνεχίστηκε για κάποιο διάστημα ακόμα. Στην επόμενη φάση τού ἐν λόγῳ πολιτισμού, από το 1500 ΠΚΧ περίπου και μετά, η ταφή μέσα σε πίθους (μεγάλα πιθάρια) απαντάται συχνότερα. Το έθιμο αυτό, που παρέμεινε αποκλειστικά στους κόλπους τής αργαρικής κουλτούρας, πρέπει να είχε επίσης προέλευση την Ἑλλάδα, όπου χρησιμοποιήθηκε μετά από το 2000 ΠΚΧ. Οι πολιτισμικές ανταλλαγές στην περιοχή τής Μεσογείου, κατά τη μυκηναϊκή εποχή, είναι σαφέστατες, με την αργαρική κουλτούρα να υιοθετεί ελληνικά ταφικά έθιμα, ενώ και οι Έλληνες εισήγαγαν τον ιβηρικό θολωτό τάφο.

Σημειώστε πως όποιος έφθανε στην Ιβηρία, μπορούσε να βρει εύκολα τον δρόμο προς τα μεταλλεύματα κασσίτερου της Βρετάνης και της Κορνουάλλης, μέσω των πολιτισμών τού μπρούντζου τής δυτικής Ιβηρίας, που είχαν κάποιο βαθμό επικοινωνίας, όχι μόνο μεταξύ τους, μα και με άλλες κουλτούρες τού Ατλαντικού, όπως της Βρετανίας και της Γαλλίας. Πρόκειται για το λεγόμενο σύμπλεγμα της ατλαντικής εποχής τού μπρούντζου, γύρω στο 1300–700 ΠΚΧ, που απαρτιζόταν από πολιτισμούς όπως της Ανδαλουσίας, της Πορτογαλίας, της Γαλικίας, της Αρμορίκης (η περιοχή τής Γαλατίας με την Βρετάνη), ή των Βρετανικών νήσων. Η ατλαντική εποχή τού μπρούντζου χαρακτηριζόταν από οικονομικές και πολιτισμικές ανταλλαγές, με συγγένειες και συνάφειες, που είναι φανερές στις παράκτιες κοινότητες από τη Γαλικία ως την Σκωτία, ενώ οι εμπορικές επαφές εκτεινόταν από την Μεσόγειο μέχρι την Σκανδιναβία.

Ο Ηρακλής μάχεται με τον Γηρυόνη (περί το 540 ΠΚΧ)

Ο επόμενος αξιοσημείωτος πολιτισμός υπήρξε αυτός της Ταρτησσού, μιας παράκτιας πόλης με λιμάνι, και της γύρω περιοχής στη νότια Ιβηρία (κυρίως Ανδαλουσία). Ήταν η πρώτη αναπτυγμένη πολιτισμικά και πολιτικά Πολιτεία τής χερσονήσου στο τέλος τής 2ης χιλιετίας ΠΚΧ. Η περιοχή υποδηλώνεται και στην ελληνική μυθολογία τής ίδιας περιόδου, ως υπόμνηση της παρουσίας των Μυκηναίων με τις εξορμήσεις τους στην Ιβηρία. Ο Ἡρακλῆς πήγε εκεί για να επιτελέσει δυο άθλους: να σκοτώσει τον Γηρυόνη, αποκτώντας τα βόδια του, και να κλέψει τα μήλα των Ἑσπερίδων. Ο Γηρυόνης ζούσε στην Ἐρύθεια (Ἐρυθείη, ή Ἐρυθηίδα), ένα νησί των Εσπερίδων, στη μακρινή Δύση (το… Far West τού αρχαίου κόσμου): Ἑσπερία ήταν η Δύση, ιδίως η Ιβηρία, ενώ Ερύθεια λεγόταν μια από τις Εσπερίδες, αλλά και η κόρη τού φοβερού και τρομερού γίγαντα. “Ο Γηρυόνης σκοτώθηκε από την υπέρτερη δύναμη του Ηρακλή στην περιτριγυρισμένη από θάλασσα Ερυθηίδα”, μας λέει ο Ἡσίοδος στην Θεογονία του. Ο Ηρακλής έστησε δυο τεράστιες πέτρες, τις λεγόμενες Ηράκλειες Στήλες, για να σταθεροποιήσει την περιοχή, και να διασφαλίσει έτσι τον διάπλου τού στενού τού Γιβραλτάρ. Ίδρυσε και αποικίες, μεταξύ πολλών άλλων τα Γάδειρα, στο νησί τού Γηρυόνη, όπου οι Φοίνικες θ’ αποκτούσαν αργότερα την έδρα των επιχειρήσεών τους: το Gadir (νῦν Cádiz). Ένας τύμβος, κοντά στα Γάδειρα, ήταν, λένε, ο τάφος τού Γηρυόνη. Υπάρχουν, μάλιστα, κάποιοι μύθοι πως ο Ηρακλής είναι επίσης θαμμένος στην Ισπανία.

Ο Γηρυόνης φιγουράρει μεταξύ των μυθικών βασιλιάδων τής Ταρτησσού. Ο εγγονός του, Νώραξ (Norax, ή Norace), κατέκτησε τη νότια Σαρδηνία, ίδρυσε την πόλη Νώρα, κι έγινε ήρωας της νουραγικής μυθολογίας. Υπαγόρευσε τους πρώτους νόμους, χώρισε την κοινωνία σε “επτά τάξεις”, και υποχρέωσε τους αριστοκράτες να εργάζονται. Αργότερα, ο Gárgoris εισήγαγε το εμπόριο, τη μελισσοκομία, και νέα γεωργικά εργαλεία, όπως το αλέτρι. Άλλοι, πάλι, λένε πως τις γεωργικές καινοτομίες τις εισήγαγε ο γιος (κι εγγονός) του, ο Habis (Habido, Abido, Abidas, Abidis, Gabis, ή Gabid, όπως αναφέρεται σε ποικίλες παραλλαγές τού θρύλου), που τον διαδέχθηκε στον θρόνο. Οι μεταγενέστερες γενιές Ελλήνων συνέδεσαν την περιοχή με την Ταρτησσό. Επιπλέον, οι αρχαίοι πίστευαν ότι κάπου έξω από τις Ηράκλειες στήλες βρίσκονταν ο Κῆπος τῶν Ἑσπερίδων και οι Μακάρων νῆσοι, τα Ἠλύσια πεδία.

Ἡρακλῆς, Ἑσπερίδες, Μακάρων νῆσοι, Σαρδηνία

Μπρούντζινη πλάκα με τη Μέδουσα

● O Ἡρακλῆς ήταν δισέγγονος του Περσέα, του θρυλικού ιδρυτή των Μυκηνών, που σκότωσε τη Γοργόνα Μέδουσα. Για να το πετύχει αυτό, έπρεπε να βρει τις Εσπερίδες, ώστε να τον εξοπλίσουν κατάλληλα. Ἐν τέλει, κόβοντας το κεφάλι τής Μέδουσας, από τον λαιμό της ξεπήδησαν ο Πήγασος και ο Χρυσάωρ (χρυσὸς + ἄορ = σπαθί, ἤτοι “Χρυσοσπάθης”), λόγω της συνεύρεσής της με τον Ποσειδῶνα. Ο Χρυσάωρ έγινε βασιλιάς τής Ιβηρίας. Γιος και διάδοχός του ήταν ο Γηρυόνης, που ζούσε σε νησί των Εσπερίδων, την Ερύθεια, την “ερυθρά νήσο” τής εσπέρας, επειδή την έλουζαν οι ακτίνες τού ήλιου κατά τη δύση του. Την ταύτιζαν με τα Γάδειρα, μα υπάρχουν και άλλες εκδοχές, όπως οι Βαλεαρίδες, ή και το Δέλτα στις εκβολές τού Γουαδαλκιβίρ (βλέπε Χρονικό 26, Η Ταρτησσός και οι Φοίνικες). Καθώς πήγαινε ο Ηρακλής προς την περιοχή, μας λέει ο Ἡρόδοτος, διέσχιζε την έρημο της “Λιβύης”, ἤτοι του Μαγρέμπ, και αγανάκτησε τόσο από την ζέστη, ώστε έριξε ένα βέλος του ενάντια στον Ἥλιο. “Θαυμάζοντας το θάρρος του”, ο θεός έδωσε στον ήρωα το χρυσό του κύπελλο (το σκάφος), με το οποίο έπλεε στις θάλασσες από τη Δύση στην Ανατολή κάθε βράδυ. Με αυτό έφτασε ο Ηρακλής στην Ερύθεια. Ήταν ένα αγαπημένο θέμα των αγγειογράφων. Αντίθετα, ο Διόδωρος λέει πως ο Ηρακλής πήγε στην Εσπερία διὰ θαλάσσης, αφού συγκέντρωσε στην Κρήτη μεγάλο στόλο, ώστε να πολεμήσει εναντίον τού πλούσιου βασιλιά τής Ιβηρίας, του Χρυσάωρος, και των τριών γιων του. Ο Στησίχορος συνέθεσε ένα τραγούδι για τον Γηρυόνη, με τίτλο Γηρυονηΐς (6ος αιώνας), κάνοντας την πρώτη αναφορά στην Ταρτησσό, και διευκρινίζοντας ότι βρίσκεται δίπλα στις Εσπερίδες. Την εκδοχή θα επαναλάβει κατόπιν ο Στράβων στα Γεωγραφικά του.

Ο Ηρακλής, ο Πάνας, ένας σάτυρος και γυναίκες
στον Κήπο των Εσπερίδων, του Ζωγράφου των
Εσπερίδων, ὑδρία (στάμνα), αρχές 4ου αιώνα ΠΚΧ

Ο γυρισμός στην Ελλάδα με τα βόδια ήταν άθλος τού Ηρακλή. Αρχικά, διέσχισε τα Πυρηναία, που ο ίδιος δημιούργησε, όταν η αγαπημένη του, Πυρήνη, γέννησε ένα ερπετό, κατατρομοκρατήθηκε και άρχισε να τρέχει στο δάσος, ώσπου ξεψύχησε. Ο ήρωας έφτιαξε τον τύμβο της, συγκεντρώνοντας βράχους και σχηματίζοντας έτσι τα Πυρηναία. Σαν βρέθηκε στη Γαλατία, έφτασε στην περιοχή τού Μονακό, όπου έδιωξε τους παλαιούς θεούς. Γι’ αυτό χτίστηκε σ’ ένα ακρωτήρι ο ναός τού Ηρακλή Μόνοικου (μόνος + οἶκος)· ονομάστηκε έτσι επειδή ήταν ο μοναδικός στη μετέπειτα Κυανή Ακτή. Στον 6ο αιώνα ΠΚΧ, οι Φωκαείς έχτισαν εκεί την αποικία Μόνοικος. Το μοναδικό βαθύ λιμάνι στο Μονακό είναι αφιερωμένο στον μεγάλο ήρωα: Port Hercule. Παράλληλα, ο Ηρακλής ίδρυσε τις πόλεις Ἀλεσία και Νέμαυσο, κι έγινε ο πατέρας των Κελτών. Φτάνοντας στη Λιγυρία, δυο γίγαντες, ο Ἀλεβίων και ο Βεργίων, γιοι τού Ποσειδώνα, θέλησαν ν’ αρπάξουν τα βόδια, μα πλήρωσαν με την ζωή τους. Στην αναμέτρηση αυτή είχε τη βοήθεια του Δία, που έριξε στους γίγαντες μια βροχή από πέτρες. Η διαδρομή στην Ιταλία ήταν σχετικά ήρεμη, ως τα νότια της χερσονήσου, κοντά στο Ῥήγιον, όταν ένα βόδι πήδηξε στην θάλασσα κι έφτασε στη Σικελία, όπου το ιδιοποιήθηκε ένας άλλος γιος τού Ποσειδώνα, ο Ἔρυξ, βασιλιάς τής ομώνυμης πόλης και άριστος πυγμάχος. Ο Ηρακλής πάλεψε μαζί του και τον σκότωσε για να πάρει πίσω το ζώο. Το μοναδικό πρόβλημα που προέκυψε κατόπιν ήταν στην Θρᾴκη, όταν η Ἥρα τρέλανε τα βόδια. Ο Ηρακλής χρειάστηκε να φτάσει ως τον Ἑλλήσποντο για να τα ξαναμαζέψει, και τελικά να τα παραδώσει στον Εὐρυσθέα, που τα θυσίασε στη σύζυγο και αδερφή τού Δία.

● Οι Ἑσπερίδες, στην ελληνική μυθολογία, ήταν νύμφες, λάτρεις τού τραγουδιού, που φρόντιζαν έναν γαλήνιο κήπο στη δυτική άκρη τού κόσμου, κοντά στα όρη τού Άτλαντα της βορειοδυτικής Αφρικής, “στο χείλος τού μεγάλου Ωκεανού που περιβάλλει την οικουμένη”. Θεωρούνταν κόρες τού Ἕσπερου, ἤτοι εσπερινού, ή και αποσπερίτη: του πλανήτη τής Ἀφροδίτης. Ήταν τρεις (όπως και άλλες ελληνικές τριάδες, σαν τις Χάριτες, ή και τις Μοίρες): η Αἴγλη (“εκθαμβωτική”), η Ἀρέθουσα (“υδροχόος”), και η Ἐρύθεια (“ερυθρά”). Ο Κήπος των Εσπερίδων ήταν το περιβόλι τής Ήρας στη Δύση, όπου υπήρχε κάποιο δέντρο, ή άλσος, που έβγαζε “χρυσά μήλα”, τα οποία χάριζαν την αθανασία. Σε κατοπινά χρόνια συνέδεσαν τα φρούτα αυτά με τα πορτοκάλια, που ήταν άγνωστα στην Εὐρώπη και τη Μεσόγειο πριν από τον Μεσαίωνα. Βάσει της υπόθεσης αυτής, η ελληνική βοτανική ονόμασε όλα τα κιτροειδή “ἑσπεριδοειδῆ” – υπονοώντας ότι μας ήρθαν από τη Δύση, ενώ στην πραγματικότητα κατάγονται από την Ανατολή: τη νοτιοανατολική Ἀσία.⁽²⁾

Παραδοσιακό Rabelo στον Δούρο, που μετέφερε
επί αιώνες ανθρώπους και αγαθά, κυρίως κρασί.

• ⁽²⁾ Σε ορισμένες γλώσσες, η λέξη πορτοκάλι προέρχεται από τ’ όνομα της Πορτογαλίας, της πάλαι ποτέ κύριας πηγής των εισαγωγών: πορτοκάλι στα ελληνικά, portokal στα βουλγάρικα και σλαβομακεδόνικα, portocală στα ρουμάνικα, και phortokhali στα γεωργιανά· ή portogallo, purtualle, σε διαλέκτους τής νότιας Ιταλίας. Σχετικά ονόματα βρίσκουμε και σε μη ευρωπαϊκές γλώσσες: portakal στα τούρκικα, al-burtuqal στ’ αράβικα, porteghal στα πέρσικα, και birtukan στα αμχαρικά (την αιθιοπική γλώσσα).

● Όσο για τη λέξη Πορτογαλία, αυτή προέρχεται από το ρωμαϊκό Portus Cale, που εξελίχθηκε σε Portugale κατά τον 7ο-8ο αιώνα ΚΧ. Το Cale ήταν ένας πρώιμος οικισμός στις εκβολές τού ποταμού Δούρου, στα βόρεια της χώρας. Μυστήριο καλύπτει την ετυμολογία τού ονόματος, ή και την ταυτότητα των ιδρυτών τής πόλης. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως οι πρώτοι κάτοικοι του Cale ήταν Έλληνες, και ότι τ’ όνομα προέρχεται από την ελληνική λέξη κάλλος, λόγω της ομορφιάς τής κοιλάδας τού Δούρου. Η γενικά αποδεκτή εξήγηση, όμως, είναι πως πρόκειται για εθνώνυμο, προερχόμενο από τους Callaeci, ή Gallaeci, που ζούσαν εκεί. Το ίδιο ισχύει για τα ονόματα Γαλικία και Γάια, όπως λέγεται η δίδυμη πόλη τού Πόρτο, στις εκβολές τού Δούρου. (Για τον ελληνικό αποικισμό Λουζιτανίας-Γαλικίας, βλέπε Χρονικό 5, Οι Οδύσσειες του Τρωικού).

● Ποταμός Δοῦρος: ίσως < Δούριος: δουρά, ξυλεία, ή Δωρίας: Δωρίς.

Μακαρονησία: Αζόρες, Μαδέρα, Κανάρια και Πράσινο Ακρωτήρι

● Οι Μακάρων νῆσοι, στην ελληνική, αλλά και την κέλτικη μυθολογία, ήταν ένας παράδεισος γαλήνιος, χωρίς χειμώνες, όπου γίνονταν δεκτοί ήρωες και άλλοι θνητοί που είχαν την θεϊκή εύνοια. Οι Έλληνες πίστευαν ότι τα νησιά βρίσκονταν στον Δυτικό ωκεανό, στον Ωκεάνιο ποταμό που περιέβαλλε τη γη. Ο Στράβων τα τοποθετούσε απέναντι από τη Μαυριτανία, τη Δυτική Σαχάρα και το Μαρόκο (“Μαυρουσία”). Ήταν νήσοι πέρα από τα πέρατα της γης, όπου δεν έπεφταν ποτέ χιόνια ή δυνατές βροχές, αλλά ο Ωκεανός έστελνε πάντα ζωογόνα την πνοή τού Ζέφυρου για να δροσίζει ευεργετικά τους ανθρώπους. Ο Πλούταρχος, που συχνά-πυκνά αναφερόταν στα νησιά, τα τοποθετούσε με βεβαιότητα στον Ατλαντικό, λέγοντας πως έφτανε κανείς εκεί από την Ιβηρία μετά από ολιγοήμερο ταξίδι:

“Λένε πως πρόκειται για δυο νησιά, που χωρίζονται από έναν πολύ στενό πορθμό, σε απόσταση [2000 χιλιομέτρων] από την Αφρική… Μια ακράδαντη πεποίθηση έχει ριζώσει, ακόμη και μεταξύ των βαρβάρων, πως εκεί βρίσκονται τα Ηλύσια πεδία, και ο τόπος διαμονής των Μακάρων, που τραγούδησε ο Ὅμηρος.”

Η σύγχρονη γεωγραφία ονομάζει αυτά τα νησιά Μακαρονησία (από το ελληνικό τους όνομα Μακάρων νῆσοι). Είναι τέσσερα αρχιπελάγη: οι Αζόρες και η Μαδέρα (Πορτογαλία), τα Κανάρια (Ισπανία), και το Πράσινο Ακρωτήρι.

Νουραγικό μεταλλικό μοντέλο πλοίου

● Οι διασυνδέσεις Ιβηρίας και Σαρδηνίας, που υποδηλώνει σαφώς η μυθολογία, επιβεβαιώνονται από αρχαιολογικά, αρχιτεκτονικά, γλωσσικά, πολιτισμικά, ή και ιστορικά στοιχεία. Στ’ ανατολικά τους, οι Σαρδηνοί είχαν, φυσικά, επαφές με τους Μυκηναίους, που συναλλάσσονταν σε όλη τη δυτική Μεσόγειο, καθώς και με τους Κρῆτες, λ.χ. με την Κυδωνία, τα σημερινά Χανιά, όπως φαίνεται από τ’ αγγεία που αποκάλυψαν οι ανασκαφές στη Σαρδηνία. Προφανώς οι επιρροές ήταν ευρύτερες. Μια βαθμιδωτή πυραμίδα στο Monte d’Accoddi, κοντά στο Σάσσαρι, παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με το μνημειακό συγκρότημα Los Millares, στην Ανδαλουσία, ή επίσης με κατοπινά οικοδομήματα στις Βαλεαρίδες. Ορισμένοι μελετητές βρίσκουν ομοιότητες με μεσοποτάμια κτίσματα, και τις αποδίδουν σε μεταναστεύσεις, ιδίως Σουμερίων, στη δυτική Μεσόγειο. Έλληνες ιστορικοί και γεωγράφοι χαρακτήριζαν τα μυστηριώδη μεγαλιθικά nuraghe ως δαιδάλεια, αποδίδοντάς τα, εμμέσως, στον Δαίδαλο, που εγκαταστάθηκε στη Σικελία, κι έπειτα στη Σαρδηνία, αφού απέδρασε από την Κρήτη, όπου, μεταξύ άλλων, είχε χτίσει τον Λαβύρινθο. Λένε πως ο Μίνως τον κυνήγησε ως τη Σικελία, αλλά ο Δαίδαλος κατάφερε να τον σκοτώσει.

Με το ξεκίνημα του νουραγικού πολιτισμού στον 18ο αιώνα κατά την χαλκολιθική περίοδο, ο χαλκός χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή όπλων και άλλων ειδών. Σύντομα το νησί, που ήταν πλούσιο σε ορυκτά, κυρίως χαλκό και μόλυβδο, γέμισε καμίνια για την παραγωγή κραμάτων, που μεταφέρονταν στα λιμάνια όλης τής λεκάνης τής Μεσογείου – πιθανόν με πλοία μινωικά, αργότερα μυκηναϊκά, ίσως και σαρδηνιακά. Ο νουραγικός πολιτισμός απέκτησε έμπειρους μεταλλουργούς, από τους σπουδαιότερους παραγωγούς μετάλλων στην Ευρώπη. Περνώντας στην εποχή τού μπρούντζου, άρχισαν να φτιάχνουν πλήθος προϊόντων με αυτό το νέο κράμα, όπως όπλα, εργαλεία, ή αναθήματα, λ.χ. μπρούντζινα πλοία, που δείχνουν την στενή τους σχέση με την θάλασσα. Μα η Σαρδηνία δεν συγκαταλεγόταν στον σημαντικό εκείνον χάρτη των πηγών κασσίτερου της αρχαιότητας (Κορνουάλλη-Ντέβον, Βρετάνη, Ιβηρία, Βοημία–Σαξωνία). Ωστόσο, λόγω του υπόλοιπου ορυκτού της πλούτου, απετέλεσε κέντρο εμπορίας μετάλλων τής εποχής εκείνης, και δεν αποκλείεται να εισήγαγε κασσίτερο από την Ιβηρία, για να τον διαθέτει μετά στην υπόλοιπη Μεσόγειο. Συνεπώς, οι έμποροι από το Αιγαίο, όπως και άλλες περιοχές, όπου ο κασσίτερος σπάνιζε, έριχναν πάρα πολύ συχνά άγκυρα στα λιμάνια της. Έτσι εξηγούνται και οι πολιτισμικές επιρροές στη νουραγική κουλτούρα, από τους πολιτισμούς των Μυκηνών, της Κρήτης, και της Κύπρου, καθώς και η παρουσία μυκηναϊκών, κρητικών, και κυπριακών αγγείων, ή και ντόπιων αντιγράφων τους, σε 5-6 νουραγικές κοινότητες, που αποτελούσαν διαμετακομιστικούς κόμβους κατά την ύστερη εποχή τού μπρούντζου.

Φυλές Σαρδηνίας και Κορσικής

Όπως είδαμε και στο προηγούμενο Χρονικό, εκείνη την εποχή (15ος – 13ος αιώνας ΠΚΧ) σημειώθηκαν τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών, μεταξύ των οποίων και των Λαών τής Θάλασσας, που έφεραν την καταστροφή στους Μυκηναίους και τους Χετταίους, ενώ αποπειράθηκαν να καταλάβουν την Αίγυπτο. Υπενθυμίζουμε πως ορισμένοι μελετητές συνδέουν μια από τις φυλές των Λαών τής Θάλασσας, τους Shardana, με τους Σαρδηνούς τής νουραγικής εποχής, που εγκαταστάθηκαν στο νησί είτε πριν, ή μετά από την αποτυχημένη εισβολή στην Αίγυπτο. Πρόκειται γι’ αμφιλεγόμενες θεωρίες, που δεν αποδέχονται οι περισσότεροι αρχαιολόγοι και ιστορικοί. Ο Σιμωνίδης ὁ Κεῖος, ωστόσο, σ’ ένα χαμένο έργο του, που αναφέρει ο Ζηνόβιος, έκανε λόγο για επιδρομές Σαρδηνών στην Κρήτη, κατά την περίοδο της εισβολής των Λαών τής Θάλασσας στην Αίγυπτο. Αυτό ίσως να επιβεβαιώνει πως οι Σαρδηνοί, κατά τη νουραγική εποχή, σύχναζαν και στην ανατολική Μεσόγειο. Επιπλέον, έχουν βρεθεί νουραγικά αγγεία τού 13ου αιώνα στην Τίρυνθα, και την περιοχή τού σικελικού Ακράγαντα, κατά μήκος τής θαλάσσιας ρότας που συνέδεε το ανατολικό με το δυτικό τμήμα τής mare nostrum.

Το δεύτερο σε μέγεθος νησί τής Μεσογείου, μετά από τη Σικελία, ονομαζόταν από τους Έλληνες Ἰχνοῦσα. Πήρε τ’ όνομα Σαρδηνία μάλλον από τον Σάρδο, μυθικό ήρωα του νουραγικού πανθέου, που αποίκισε το νησί από τη Λιβύη. Πατέρας του ήταν ο Μακήρις, σχετιζόμενος ίσως με τον Φοίνικα Μελκάρτ, που ταυτιζόταν με τον Λίβυο Ηρακλή. Συναφής παράδοση συνέδεε τον Σάρδο με τους Ηρακλείδες, που εγκαταστάθηκαν εκεί μ’ επικεφαλής τον Ιόλαο, ανιψιό τού Ηρακλή, σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη. Ο Ἰόλαος θεωρείται γενάρχης τής φυλής των Ιολαίων,⁽³⁾ που, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες Καρχηδονίων και Ρωμαίων, έμειναν ανυπότακτοι. Ίδρυσε επίσης πολλές πόλεις, από τον Εὔξεινο Πόντο ως τη Σικελία και τη Σαρδηνία, ζητώντας τη συνδρομή τού Δαίδαλου. Είναι εντυπωσιακό πως οικοδομήματα του τελευταίου σώζονταν ακόμη κατά την εποχή τού Διόδωρου (1ος αιώνας ΠΚΧ). Τέλος, γύρω στα 1000 ΠΚΧ, πρωτοεμφανίστηκαν ἐπὶ σκηνῆς οι Φοίνικες, ρίχνοντας ολοένα και συχνότερα άγκυρα σε ήδη υφιστάμενα λιμάνια, όπως Caralis, Νώρα, Βύθια, Σολκοί, Θάρρος, και Ὀλβία (ελληνικά ονόματα τα πιο πολλά), ενώ από τον 8ο αιώνα, άρχισαν να ιδρύουν (ή να ιδιοποιούνται) οχυρά και πόλεις, κυρίως στα στρατηγικής σημασίας νοτιοδυτικά παράλια.⁽⁴⁾

• ⁽³⁾ Φυλές Σαρδηνίας και Κορσικής: Κορσικανοί (ίσως από Λιγυρία) αποίκισαν την Κορσική από τη βόρεια Σαρδηνία· Βάλαροι των Βαλεαρίδων (από Ιβηρία, ή νότια Γαλλία, σχετιζόμενοι με τους Βάσκους) αποίκισαν τα βόρεια-κεντρικά τής Σαρδηνίας· Ιολαίοι (από βόρεια Αφρική, ή δυτική Σικελία, ή ανατολική Μεσόγειο) αποίκισαν τα κεντρικά-νότια. Οι διάλεκτοι Gallurese, Logudorese, και Campidanese, αντιστοιχούν ενδεχομένως στις ἐν λόγῳ φυλές.

Launeddas

• ⁽⁴⁾ Η Σαρδηνία και η Κορσική αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση και στη μουσική, καλλιεργώντας μια από τις παλαιότερες μορφές φωνητικής πολυφωνίας, εξίσου αρχαίας με την πολυφωνία τής Ηπείρου (μαζί και της Αλβανίας). Η UNESCO ανακήρυξε αυτό το είδος τραγουδιού, cantu a tenore, ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά, το 2005. Το cantu a cuncordu, ένα παρόμοιο στυλ, αντιστοιχεί στην κορσικάνικη paghjella, κι έχει χαρακτήρα θρησκευτικό.

● Η πολυφωνία επεκτείνεται και στα όργανα. Ένα χαρακτηριστικό πολυφωνικό πνευστό, που απαρτίζεται από τρεις αυλούς, είναι οι launeddas (το λεγόμενο “τριπλό κλαρίνο” ή “τρίαυλος”). Οι αυλοί παίζονται με κυκλική αναπνοή, και ο ήχος τους μπορεί να είναι συνεχής. Ο ένας αποτελεί τον ισοκράτη, οι άλλοι δυο αποδίδουν τη μελωδία σε τρίτες κι έκτες. Οι πρόγονοι των launeddas μάλλον βρίσκονταν στην Αίγυπτο των αρχών τής 3ης χιλιετίας ΠΚΧ. Εκείνοι οι αυλοί με γλωσσίδα λέγονταν memet· αναπαραστάσεις τους βρίσκουμε σε ανάγλυφα τάφων, ή και σε πυραμίδες. Οι launeddas εμφανίζονται στον 8ο αιώνα ΠΚΧ τουλάχιστον, και ως τώρα συνοδεύουν θρησκευτικές τελετές, ή χορούς (su ballu). Οι μουσικοί αποδίδουν εκτεταμένες παραλλαγές κάποιων μελωδικών φράσεων, κι έτσι ένας σκοπός μπορεί να διαρκέσει ως μια ώρα, δημιουργώντας ήχους που, όπως εύστοχα παρατήρησε ο Alessio Surian, ανήκουν στους “στοιχειωδέστερους και με τον μεγαλύτερο συντονισμό τής ευρωπαϊκής μουσικής”.

Ὀδύσσεια Λισαβόνα τού μύθου

Γραφή Κυνητών με ανθρώπινη φιγούρα (8ος αιώνας ΠΚΧ)

Ο GÁRGORIS ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΩΣ ΜΥΘΙΚΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ενός από τους λαούς τής Ταρτησσού, στη νότια Πορτογαλία (Algarve και κάτω Alentejo), στο δυτικό άκρο τής Ευρώπης: ήταν οι Κυνήτες, Κυνήσιοι, ή Κόνιοι, τους οποίους ο Ηρόδοτος διέκρινε από τους Κέλτες. Ο βασιλιάς, λέει ο θρύλος, είχε αιμομικτικές σχέσεις με την κόρη του, που τ’ όνομά της δεν έχει διασωθεί. Το… “μοιραίο” συνέβη μια μέρα που την τσίμπησε μέλισσα· ο Gárgoris θέλησε να γιατρέψει την πληγή, μαλάσσοντάς την με το στόμα του, με αποτέλεσμα να κυριευτούν από το πάθος (είναι άγνωστο πού ακριβώς ήταν το τσίμπημα)! Όταν έμεινε έγκυος, την φυλάκισε, και διέταξε την θανάτωση του παιδιού. Το εγκατέλειψαν σ’ έναν λόφο, δίπλα σε άγρια θηρία που, ωστόσο, το θήλασαν και το περιέθαλψαν. Σαν έμαθε ο βασιλιάς πως ο γιος (κι εγγονός) του ήταν ζωντανός, διέταξε να τον πάρουν από την σπηλιά, και να προκαλέσουν τον θάνατό του με κάποιον άλλον τρόπο: να τον ποδοπατήσουν βόδια σε άτακτη φυγή, να τον κατασπαράξουν σκύλοι και πεινασμένοι χοίροι, ή αλλιώς, να τον πετάξουν στην θάλασσα για να πνιγεί. Όμως, χάρη στην προστάτιδα Μοίρα, ο Habis (Abidas) κατάφερε να επιβιώσει: όλα τα ζωντανά τον φρόντισαν, ενώ η θάλασσα, μ’ ένα της κύμα, τον έβγαλε σώο στην ακτή. Τελικά, αναθράφηκε από μια ελαφίνα (τ’ όνομά του, στην γλώσσα των Κυνητών, σημαίνει ελάφι), μεγάλωσε σαν θηρίο, κι έγινε επιτήδειος ληστής, μα τον έπιασαν κάτι αγρότες, που τον οδήγησαν στον βασιλιά. Τότε αυτός, βλέποντας ορισμένα ἐκ γενετῆς σημάδια, κατάλαβε πως ήταν ο γιος (κι εγγονός) του. Εντυπωσιασμένος από το θαύμα τής επιβίωσής του απ’ όλες τις δοκιμασίες, τον όρισε διάδοχο του θρόνου… Τον θρύλο κατέγραψε ο γαλατικής καταγωγής Λατίνος ιστορικός, Πομπήιος Τρόγος (1ος αιώνας ΠΚΧ), ενώ τον αφηγήθηκε έμμετρα ο Jerónimo de Arbolanche στο ποίημά του, Abidas (1566).

Περσέας και Ανδρομέδα (1572), του Gustave Moreau

Σύμφωνα με τον Λατίνο ιστορικό, Ιουστίνο, που συνέγραψε την Ἐπιτομὴ τῶν Φιλιππικῶν τοῦ Πομπηίου Τρόγου, ο Habis, ως βασιλιάς πλέον, προχώρησε σε ρηξικέλευθες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, “κατανέμοντας τους πολίτες μεταξύ επτά πόλεων”, και απαγορεύοντας τη δουλεία λόγω χρεών, που ήταν σύνηθες φαινόμενο στ’ αρχαία χρόνια. Ο Ιουστίνος σχολίασε επίσης τις αναλογίες τού θρύλου με παρόμοιες ιστορίες γι’ άλλους γενάρχες όπως οι Περσεύς, Μωυσής, Ρωμύλος και Ρώμος, εκφράζοντας την άποψη πως ο Habis υπερτερεί έναντι των ιδρυτών τής Ρώμης, που αναγκάστηκαν απλώς να έχουν ως τροφό μια λύκαινα, χωρίς να περάσουν από χίλιες δυο δοκιμασίες, ώστε να επιδείξουν ανάλογη ή και υπέρτερη ικανότητα επιβίωσης.⁽⁵⁾ Με τόσο χαρισματικό βασιλιά, η περιοχή μεταξύ των εκβολών τού Γουαδαλκιβίρ κι εκείνων τού Σάδου, στο Σετούμπαλ, μεταμορφώθηκε θεαματικά, αφού ο Habis εισήγαγε τη γεωργία, με την σπορά των σιτηρών, και την εκτροφή των βοοειδών, κι έτσι βελτίωσε τη διατροφή των υπηκόων του. Οι απόγονοί του κυβέρνησαν την περιοχή για αιώνες. Σπουδαίο υπήρξε επίσης το νομοθετικό του έργο, με τους έμμετρους νόμους που θέσπισε, και οι οποίοι σταδιακά εμπλουτίστηκαν, αριθμώντας “ἕξ χιλιάδες ἔπη”,⁽⁶⁾ κατά την ακμή τής Ταρτησσού, σύμφωνα με τον Στράβωνα. Η παράδοση των έμμετρων νόμων φαίνεται πως ξεκίνησε σ’ εποχές αρχαϊκές, όταν η γραφή δεν ήταν διαδεδομένη, για ν’ απομνημονεύουν οι άνθρωποι και να τηρούν τους νόμους.⁽⁷⁾ Αυτοί οι έμμετροι νόμοι ήταν προφανώς γραμμένοι στην ταρτήσσια, ή νοτιοδυτική γραφή,⁽⁸⁾ την αρχαιότερη των παλαιοϊβηρικών (7ος – 5ος αιώνας ΠΚΧ). Εκτεινόταν ανάμεσα στις εκβολές τού Γουαδαλκιβίρ κι εκείνες του Σάδου, ή στο εσωτερικό τής Ιβηρίας, φτάνοντας προς ανατολάς ως το Alicante και τη Murcia, όπου καλλιεργήθηκε η ελληνοϊβηρική γραφή. Δεν υπάρχει σύμπνοια μεταξύ των μελετητών για την προέλευση αυτών των ιβηρικών γραφών. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ήταν το φοινικικό abjad, άλλοι πως συνέβαλε και το ελληνικό αλφάβητο. Άρα, κανένας δεν φαίνεται να δίνει προτεραιότητα στην ελληνική γραφή. Φεῦ! Οι “Φοινικολάτρες” δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν καμιά “φοινικοïβηρική” γραφή!

Οδυσσέας και Καλυψώ, του Max Beckmann

• ⁽⁵⁾ Σχολίασα τις αναλογίες με τον “Μωυσή μωρό” (βλέπε Χρονικό 5. Ιβήρου Οδύσσεια, υποσημείωση 4): ο Habis υπερτερεί κατά κράτος! Ως προς τον Περσέα, να υπενθυμίσω πως όταν ήταν μωρό, ο παππούς Ἀκρίσιος, φοβούμενος έναν χρησμό ότι θα τον σκοτώσει ο εγγονός του, τον πέταξε στην θάλασσα, μαζί με τη μάνα του, Δανάη, μέσα σε μια ξύλινη λάρνακα. Στις δοκιμασίες του, όταν μεγάλωσε (αποκεφάλισε τη Μέδουσα, κι έσωσε την Αιθιοπίδα πριγκίπισσα, Ἀνδρομέδα, από το Κῆτος), δεν θα έβγαινε νικητής, αν δεν ήταν γιος τού Δία – άρα, υπερτερεί όλων!

• ⁽⁶⁾ Ἔπος είναι, μεταξύ άλλων: λέξη, στίχος, στροφή, ποίημα, άσμα, νουθεσία, ρητό, χρησμός.

• ⁽⁷⁾ Περί αρχαιοελληνικών μουσικών νόμων, και την αρχαία παράδοση να άδονται οι νόμοι απ’ τον λαό για ν’ απομνημονεύονται και να τηρούνται, βλέπε Χρονικό 11, υποσημείωση 1, και Χρονικό 16, υποσημείωση 9.

• ⁽⁸⁾ Ή νοτιο-λουζιτανική γραφή, ή βαστουλο–τουρδητανική, ή κι escrita conia (γραφή Κυνητών).

Οι Gárgoris και Habis πρωταγωνιστούν σε διάφορες παραλλαγές τού ἐν λόγῳ θρύλου. Σε μια από αυτές, ο πρώτος παραλληλίζεται με τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του, ενώ, αντίθετα, ο δεύτερος παρουσιάζεται ως θύμα διώξεων, επειδή εισήγαγε τη γεωργία στη βουκολική Ταρτησσό. Μια άλλη εκδοχή, που παρεισέφρησε εντελώς απροσδόκητα σ’ ένα βιβλίο περί fado, είναι προφανώς μεταγενέστερη, αποσιωπώντας το στοιχείο τής αιμομιξίας, ώστε να καταστεί η ιστορία ηθικά μη επιλήψιμη. Συνδυάζει αυτόν τον θρύλο με τον μύθο τής ίδρυσης της Λισαβόνας, όπως και με την Ὀδύσσεια, διανθίζοντας έτσι την ιστορία με τους προσφιλείς μας ομηρικούς ήρωες. Σε αυτήν την εκδοχή, που αφηγείται ο Mascarenhas Barreto, στο βιβλίο του, Fado / Λυρικές πηγές και ποιητική έμπνευση, με τις πολυάριθμες παρενθετικές μυθολογικές ή ιστορικές του υποσημειώσεις, ο Gárgoris παρουσιάζεται ως ο Ίβηρας βασιλιάς Gregoris, ενώ η κόρη του δεν είναι άλλη από την Καλυψώ. Άρα, την πατρότητα του γιου της την “επωμίζεται” ο Ὀδυσσεύς, ενώ η Ὠγυγία δεν είναι νησί, αλλά οικισμός στις εκβολές τού Τάγου. Ο βασιλιάς τής Ἰθάκης, λέει αυτή η εκδοχή, περιτείχισε την πόλη, και την ονόμασε Ulissea (Οδύσσεια) – ἐξ οὗ Olisipo(na), δηλαδή Λισαβόνα – ενώ ο γιος που απέκτησε με την Καλυψώ, ο Abidis, αφού πέρασε τις δοκιμασίες που είδαμε παραπάνω, ίδρυσε την Scalabis (Santarém), και άλλες πόλεις (λ.χ. Astorga, Astigi, στην Ισπανία· βλέπε Χρονικό 5. Ιβήρου Οδύσσεια, Ο Οδυσσέας και η Καλυψώ στην Οδύσσεια Λισαβόνα).

Olisipo (Λισαβόνα), Sintra, Scalabis (Santarém),
και Salacia (Alcácer do Sal)

Πολλές εκδοχές υπάρχουν και για τον θρύλο τής ίδρυσης της Λισαβόνας. Σε μια από αυτές, ο Οδυσσέας είδε ένα αστροπελέκι ν’ αστράφτει στον ουρανό και να προκαλεί πυρκαγιά στο έδαφος, σε μιαν άγνωστη χώρα. Τότε ο Ζεύς, ο μέγας θεός των κεραυνών, του είπε να χτίσει μια πόλη σ’ εκείνο το σημείο. Σε αυτήν την χώρα, λέει μια άλλη εκδοχή, βασίλευε η γοητευτική Οφιούσα, που αντί για πόδια, είχε μια τεράστια φιδίσια ουρά. Η βασίλισσα ερωτεύτηκε τρελά τον Οδυσσέα και, για να τον έχει στο πλευρό της, του προσέφερε τον θρόνο τού βασιλείου της. Ο ήρωάς μας, ως πονηρός που ήταν, προσποιήθηκε πως δέχεται, γιατί φοβόταν για την ζωή του αν αρνιόταν. Μα ταυτόχρονα, γέμιζε κρυφά το πλοίο του με προμήθειες. Και μια νύχτα, ενώ η βασίλισσα κοιμόταν, ο Οδυσσέας και το πλήρωμά του χάθηκαν στο σκοτάδι. Εξοργισμένη το πρωί, η Οφιούσα χτυπούσε την τεράστια ουρά της τόσο δυνατά στο έδαφος, ώστε δημιούργησε τους επτά λόφους, όπου είναι χτισμένη η Λισαβόνα. Ὀφιοῦσα,, φυσικά, είναι η Χώρα τῶν Ὄφεων-Ἑρπετῶν, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες την ατλαντική Ιβηρία, τη σημερινή Πορτογαλία και Γαλικία, και ειδικότερα την περιοχή γύρω από τις εκβολές τού Τάγου.

Θηλυκὸν Οὐραῖον Ἑρπετόν, μια μορφή τής Ἴσιδος
(αδερφής πιθανόν, ή μητέρας τής Οφιούσας…!)

● Η Οφιούσα των Ελλήνων ήταν για τους Ρωμαίους η Oestriminis (η Άκρα, ή Άπω Δύση, στα λατινικά), κάτι σαν το finis terrae, “τέλος τού κόσμου” (με την οπτική ενός Μεσόγειου). Ο Αβιηνός, Ρωμαίος ποιητής τού 4ου αιώνα ΚΧ, στο έργο του, Ora maritima (Θαλάσσιες ακτές), ανέπλασε τον Μασσαλιώτη περίπλου, του 6ου αιώνα ΠΚΧ, ένα ημερολόγιο καταστρώματος άγνωστου Έλληνα θαλασσοπόρου, κι έγραψε πως οι Oestrimni, που ζούσαν στην περιοχή ἐπὶ μακρόν, υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω εισβολής ερπετών. Στην πραγματικότητα, τα ερπετά δεν ήταν φίδια, αλλά άνθρωποι, πιθανότατα οι Saephes, ή Ophis (“λαός των ερπετών”), και Dragani (“λαός των δράκων”), που ήρθαν να εγκατασταθούν σε αυτήν την γη. Οι Saephes ζούσαν σε ορεινή περιοχή, δίπλα στις εκβολές τού Τάγου, όπου υπήρχε ένα νησί, που ο Αβιηνός ονόμασε Ποιητάνιον. Συμμαχώντας με μιαν άλλη φυλή, τους Cempsi, κατάφεραν να πάρουν αυτά τα εδάφη διὰ τῆς βίας από τους Oestrimni. Οι νεοφερμένοι ήταν, προφανώς, είτε πρωτο-Κέλτες, ή Κελτίβηρες, ενώ οι Oestrimni οι παλαιολιθικοί κάτοικοι της ατλαντικής Ιβηρίας.

Οι Όφεις, που λάτρευαν τα ερπετά, ζούσαν στα βουνά τής βόρειας Πορτογαλίας και Γαλικίας, ή στις εκβολές των ποταμών Δούρου, Κάβαδου, Τάγου, και Σάδου. Οι Σαίφες, μαζί με τους Κέμψους, ζούσαν στην γη των Κυνητών (το Algarve και Κάτω Alentejo, όπου βασίλεψε ο Gárgoris). Οι Κέμψοι, ίσως με σημαντικές γερμανικές και λίγυες προσμίξεις, έφτασαν στην Ιβηρία γύρω στο 650 ΠΚΧ, κι εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα τού Τάγου, ή και στην χερσόνησο του Σετούμπαλ, όπου ο Αβιηνός προσδιόρισε το σημερινό Ακρωτήρι Espichel ως lugum cempsicum. Οι Δρακάνοι, τέλος, κατάγονταν μάλλον από τη Λιγυρία, περιοχή τής ΒΔ Ιταλίας, κι έφτασαν στη ΒΔ Ιβηρία (Κανταβρία, Αστούριες, Γαλικία, και Μπέιρα) με κέλτικες προσμίξεις, ήταν Κελτολίγυρες. Τ’ όνομά τους δείχνει πως έφεραν τους δράκους στην Ιβηρία, όπου οι ντόπιοι πρέπει να είχαν ήδη στη λατρεία τους τούς δικούς τους γρύπες.

Ένα άλλο υπερφυσικό ον, στους θρύλους τής Πορτογαλίας και της Γαλικίας, είναι η Moura encantada (μαγεμένη). Ένας θρύλος αναφέρει ότι στο θερινό ηλιοστάσιο, ένα νεαρό θηλυκό ερπετό, μια χθόνια θεά, αποκάλυπτε κρυμμένους θησαυρούς σε όσους τριγυρνούσαν στα δάση. Η παρθένα, έλεγαν, ζούσε στην περιοχή τού Πόρτο. Κατά το ηλιοστάσιο, οργάνωναν γιορτές προς τιμήν της. Στο υπόλοιπο της χρονιάς, γινόταν φίδι και ζούσε κάτω από βράχια. Ως προσφορά, οι βοσκοί τής άφηναν λίγο γάλα από τα κοπάδια τους.

Καλυψώ και Οδυσσέας, του William Russell Flint

Ως προς την Καλυψώ, κατά την ελληνική μυθολογία, δεν ήταν πριγκίπισσα, αλλά νύμφη, στη νήσο τής Ωγυγίας, κόρη τού Άτλαντα, γι’ αυτό ονομαζόταν και Ατλαντίδα (Όμηρος), ή και Ωκεανίδα, ήταν δηλαδή μια από τις κόρες τού Ὠκεανοῦ (Ησίοδος). Ωστόσο, και οι δύο εκδοχές συνδέονται με την περιοχή των Ηρακλείων στηλών, ή με τον Ατλαντικό ωκεανό. Ο Ἄτλας, ο Τιτάνας που συγκρατούσε την ουράνια σφαίρα, ταυτίστηκε με την οροσειρά τού Άτλαντα στη βορειοδυτική Αφρική. Αρχαίοι μελετητές τού έργου και της γεωγραφίας τού Ομήρου,⁽⁹⁾ μεταξύ άλλων, ο Στράβων και ο Πλούταρχος, εξέφρασαν την άποψη πως η Ωγυγία, ή και η Σχερία, το νησί των Φαιάκων, βρίσκονταν στον Ατλαντικό, και ορισμένοι ταύτισαν κάποιο από τα νησιά, ή και τα δυο, με την Ἀτλαντίδα. Ο Πλούταρχος γράφει και πάλι με μεγάλη σαφήνεια πως

“ένα Ὠγύγιο νησί βρίσκεται μακριά, στ’ ανοιχτά τής θάλασσας, σε απόσταση ενός πενθήμερου ταξιδιού από την Βρετανία, με κατεύθυνση προς δυσμάς”.⁽¹⁰⁾

Κάνει επίσης λόγο για τη “μεγάλη ήπειρο”, που ερμηνεύθηκε είτε ως αναφορά στην Αμερική, ή ως υπαινιγμός στην Ατλαντίδα. Πολλά χαρακτηριστικά των Φαιάκων, όπως η ναυτοσύνη τους, υποδηλώνουν είτε τη μινωική Κρήτη, ή την Ατλαντίδα. Η περιγραφή τού παλατιού τους παραπέμπει σε προηγμένο πολιτισμό. Ιδίως τα πλοία τους ήταν εκπληκτικά, εντελώς διαφορετικά από τα καράβια τού Τρωικού πολέμου, και μάλιστα… κατευθυνόμενα με την σκέψη!⁽¹¹⁾ Εδώ στηρίζεται η άποψη πως ήταν ο Όμηρος, πριν από τον Πλάτωνα, που μίλησε πρώτος για την Ατλαντίδα.

Ο Δευκαλίων και η Πύρρα, ρίχνοντας πέτρες πίσω τους για να “ξαναγεννήσουν” το ανθρώπινο γένος,
του Andrea del Minga

• ⁽⁹⁾ Για τη γεωγραφία τής Οδύσσειας, βλέπε Χρονικό 15. Πλώρη για Rio de Janeiro!, Παράρτημα: Ἀτλαντικὴ Ὀδύσσεια.

• ⁽¹⁰⁾ Η Ωγυγία, συνδεδεμένη με τον Ὠγύγιο κατακλυσμό, και τον μυθικό βασιλιά τής Ἀττικῆς, ή Βοιωτίας, Ὠγύγη ή Ὠγύγο, παραπέμπει σ’ έννοιες όπως αρχέγονος, πανάρχαιος, πρωταρχικός, υποδηλώνοντας ότι το νησί τής Καλυψώς ήταν αρχαιότατο. Όταν ο Αἰσχύλος αποκαλεί τον Νείλο Ωγύγιο, κάθε άλλο παρά υπονοεί πως το νησί βρισκόταν στην Αίγυπτο, όπως κάποιοι επιπόλαια σκέφτηκαν.

● Η ελληνική μυθολογία αναφέρεται σε τρεις κατακλυσμούς: του Ωγύγη, του Δευκαλίωνα, και του Δάρδανου.

• ⁽¹¹⁾ Πλοία προγραμματισμένα ηλεκτρονικά: ό,τι καλύτερο μπορεί να έχει στη διάθεσή του ένας Περίπλους στο Αρχιπέλαγος! Φυσικά, σὺν τοῖς ἄλλοις, με αυτήν την τεχνολογία κατὰ νοῦ, η ιδέα πως η Σχερία-Φαιακία μπορεί να ήταν η Κέρκυρα θα πρέπει ν’ αποκλειστεί. Πιθανότερο φαντάζει οι Φαίακες να ήταν τελικά Μινωίτες με την Κνωσό και τα εκπληκτικά τους πλοία!

● Ο Όμηρος ανέφερε πως ήταν πλοία ταχύτερα από τα γεράκια, ενώ ο βασιλιάς Ἀλκίνοος εξήγησε λεπτομερώς στον Οδυσσέα ποιες ακριβώς πληροφορίες έπρεπε να δώσει στα σκάφη για να τον οδηγήσουν στην Ιθάκη:

“Πες μου την χώρα, τον λαό, και την πόλη σου, ώστε τα πλοία μας να χαράξουν αναλόγως τον προορισμό τους, και να σε μεταφέρουν εκεί. Γιατί οι Φαίακες δεν έχουν καπετάνιους: τα σκάφη τους δεν έχουν πηδάλια σαν αυτά που έχουν τα καράβια άλλων λαών, μα τα ίδια τα πλοία κατανοούν το τι σκεφτόμαστε και τι θέλουμε. Ξέρουν όλες τις πόλεις και τις χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, και μπορούν να διασχίζουν με άνεση την θάλασσα, ακόμη και όταν είναι καλυμμένη από ομίχλη και σύννεφα, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να ναυαγήσουν, ή και να πάθουν οποιαδήποτε ζημιά.”

Όμηρος

“Παραμύθια”! Όπως και για την ίδρυση της Λισαβόνας, η επωδός που ακούμε ξανά και ξανά, μετά από αυτές τις ιστορίες, είναι πως πρόκειται για μύθους. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Ξανά και ξανά, οι περί Ελλήνων παραδόσεις είναι “θρύλοι”, εκείνες περί Φοινίκων “ιστορία”… Μάλλον αληθεύει ότι, δυτικά των Ηρακλείων στηλών, ίσως δεν υπήρξαν διόλου ελληνικοί οικισμοί παρά μόνον ταξίδια εξερευνητικά. Ο μύθος τής ίδρυσης του Olisipo από τον Οδυσσέα δεν είναι παρά μύθος. Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο που να στηρίζει την “ιστορία” τής ίδρυσης της Λισαβόνας “γύρω στο 600 π.Χ.”, ή στο μακρινό 1200 ΠΚΧ, από τους Φοίνικες, με τ’ όνομα Alis Ubbo (“Ασφαλές Λιμάνι”), έστω και αν υπήρχαν στην Ulissea-Olissipona κάποιοι οργανωμένοι οικισμοί με σαφείς μεσογειακές επιρροές, είτε εκείνη τη μακρινή εποχή, ή και αργότερα· μύθος είναι και αυτή…⁽¹²⁾ Παρομοίως, μ’ εξαίρεση τα εξερευνητικά ταξίδια των Φοινίκων και των Καρχηδονίων, δεν υπήρξαν, ή τουλάχιστον δεν έχουν εντοπιστεί, αποικίες τους πέρα από το Algarve, ειδικότερα στην Balsa–Tavira,⁽¹³⁾ κοντά στα σύνορα Ισπανίας-Πορτογαλίας, με σημαντικές φοινικικές εγκαταστάσεις, ή κι επιρροές, από τον 8ο αιώνα ΠΚΧ και μετά. Οι φοινικικές επιδράσεις στο έδαφος της Πορτογαλίας οφείλονται κυρίως στις εμπορικές και πολιτισμικές ανταλλαγές με την Ταρτησσό.

• ⁽¹²⁾ Ένας τέτοιος οικισμός είναι το Κάστρο τού Zambujal, ο πιο σημαντικός τής χαλκολιθικής περιόδου (εποχής τού χαλκού) στην χερσόνησο της Λισαβόνας. Φαίνεται πως εκεί οι ντόπιοι συγκατοικούσαν με αποίκους από την ανατολική Μεσόγειο. Η οικονομία τους είχε ως βάση την εντατική γεωργία· παράλληλα, ασχολούνταν με την εξόρυξη, την εκμετάλλευση ορυκτών και τη μεταλλουργία χαλκού, με αποτέλεσμα να προκύψουν έντονες εμπορικές ανταλλαγές, εντός κι εκτός τής χερσονήσου, μεταξύ 3000 και 1700 ΠΚΧ. Οι κάτοικοι εισήγαγαν ορυκτά, όπως χαλκό, και αμφιβολιτικούς λίθους, καθώς επίσης ελεφαντόδοντο και χρυσό. Ο χώρος έχει συντηρηθεί σχετικά καλά, με κάποιους τοίχους να έχουν ακόμη ύψος 4 μέτρα, καθώς η κοινότητα είχε φτιάξει τείχος για να προστατευτεί από ενδεχόμενες επιθέσεις.

Balsa: νόμισμα με παράσταση αλόγου και ψαριού (50 ΠΚΧ)

• ⁽¹³⁾ Η Tavira εμφανίστηκε στα τέλη τής εποχής τού μπρούντζου (1000–800 ΠΚΧ). Οι Φοίνικες την ιδιοποιήθηκαν κατά τον 8ο αιώνα, κι έτσι έγινε μια από τις πρώτες τους εγκαταστάσεις στην ιβηρική Δύση. Δημιούργησαν “ένα αποικιακό αστικό κέντρο, με τεράστια τείχη, δυο λιμάνια, δυο τουλάχιστον ναούς, και με κανονικό αστικό σχέδιο” – χαρακτηριστικό που παραπέμπει, ωστόσο, σε πολεοδομία των αρχαίων Ελλήνων, και όχι των Φοινίκων, ή άλλων σημιτικών λαών (βλέπε στο Χρονικό 22, στο ξεκίνημα, τη σύγκριση του Στράβωνα ανάμεσα στην φοινικική Μάλακα και την ελληνική Μαινάκη, στην περιοχή τής σημερινής Μάλαγας, βάσει της δόμησής τους). Το φοινικικό όνομα της πόλης ήταν Baal Saphon, ή Baal Shamin, από τα ονόματα των θεών των κεραυνών, ή τ’ ουρανού, που λάτρευαν οι ΒΔ σημιτικοί λαοί και οι Μεσοποτάμιοι. Σταδιακά, τ’ όνομά της συντομεύτηκε σε Balsa. Άλλοι, αντίθετα, επιμένουν πως το τοπωνύμιο Balsa έχει προέλευση ιβηρική, ίσως βασκική. Απαντάται πλέον και σε άλλα μέρη τού κόσμου.

Στα τέλη τού 6ου αιώνα ΠΚΧ, η Tavira καταστράφηκε βίαια λόγω συγκρούσεων, κι ερημώθηκε για έναν αιώνα. Αυτό ίσως συνέβη κατά τη συντριβή τής Ταρτησσού από τους Καρχηδόνιους. Το 410 ΠΚΧ, στη μετα-ταρτήσσια, τουρδητανική περίοδο, οι ιβηρικές αποικίες απαλλάχτηκαν από την καρχηδονιακή ηγεμονία. Ως αποτέλεσμα, ήρθε η ανάκαμψη, με την αστική άνθιση της περιοχής, οπότε και η Tavira αναβίωσε κι αναπτύχθηκε περαιτέρω. Αλλά η αναγέννηση δεν κράτησε πολύ: η πόλη καταστράφηκε κι ερημώθηκε ξανά, στα τέλη τού 4ου αιώνα. Αφού η Καρχηδόνα ισοπεδώθηκε, οι Ρωμαίοι ίδρυσαν, στα μέσα τού 1ου αιώνα ΠΚΧ, ένα λιμάνι, σε απόσταση 7 χιλιομέτρων από την Tavira, που κληρονόμησε τ’ όνομα Balsa.

“Ταρτήσσιον ὄλβιον ἄστυ” (Ἡρόδοτος)

Αργανθώνιος

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΤΑΡΤΗΣΣΟ. Αυτή η θρυλική πολιτεία εμφανίζεται, περί τα μέσα τής 1ης χιλιετίας ΠΚΧ, σ’ ελληνικές και ανατολικές πηγές. Κατά πάσα πιθανότητα, ο Όμηρος ήταν και πάλι ο πρώτος που, στην Ἰλιάδα, μίλησε για μια χρυσοφόρο γη, στα δυτικά όρια του κόσμου (Ιβηρία), πριν από τον μεγάλο ωκεανό (τον Ατλαντικό), όπου οι άνθρωποι ζούσαν πολλά χρόνια, ευτυχισμένοι μες στα πλούτη τους. Το Ταρτήσσιον ὄλβιον ἄστυ, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, βρισκόταν λίγο έξω από τις Ηράκλειες στήλες, στις εκβολές, και πιο συγκεκριμένα, στο Δέλτα τού ομώνυμου ποταμού, και βασιλιάς του ήταν ο περιώνυμος κι αιωνόβιος Αργανθώνιος – μ’ ένα όνομα που, οπωσδήποτε, μας παραπέμπει στον μεγάλο του πλούτο.

Ένας άλλος ιστορικός, ο Ἔφορος, περιέγραψε στον 4ο ΠΚΧ αιώνα

“μια πολύ ευημερούσα αγορά, ὀνόματι Ταρτησσός, πλούσια σε κασσίτερο που μεταφέρει ο ποταμός, καθώς και σε χρυσό και χαλκό από κέλτικα εδάφη.”

Όμως, περί τα τέλη τής χιλιετίας, φαίνεται ότι τ’ όνομά της έπεσε σε αχρηστία, δημιουργώντας την εντύπωση πως η πόλη μπορεί να είχε αφανιστεί, εξαιτίας φυσικών, ή και άλλων αιτίων. Η Ταρτησσός, όπως και η Θήρα, συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να ήταν το μέρος όπου βρισκόταν η Ατλαντίδα. Ίσως να είχαν και πολλά άλλα κοινά, εξαιτίας μινωικών επιρροών. Οι Ανδαλουσιανοί, όπως οι Έλληνες, ωφελήθηκαν ίσως από τους Κρήτες όχι μόνον οικονομικά, αλλά και πολιτισμικά. Τ’ αρχαιολογικά ευρήματα εκεί έχουν δημιουργήσει μιαν εικόνα ενός εκτεταμένου πολιτισμού, με τον πυρήνα ν’ απλώνεται από την κοιλάδα τού Γουαδαλκιβίρ ως την Ουέλβα, επηρεάζοντας και το σύνολο της νότιας Ιβηρίας, από τις εκβολές τού Τάγου ως και τη νότια περιοχή τής χώρας τής Βαλένσιας. Ο Παυσανίας (2ος αιώνας ΚΧ) προσδιόρισε το ποτάμι κι έδωσε λεπτομέρειες για την τοποθεσία τής πόλης:

Άποψη του ποταμού Γουαδαλκιβίρ (1854), του Manuel Barrón y Carrillo

“Λένε πως Ταρτησσός ονομάζεται ένα ποτάμι στη γη των Ιβήρων, που χύνεται στην θάλασσα από δύο βραχίονες,⁽¹⁴⁾ και πως, μεταξύ αυτών των δύο βραχιόνων, βρίσκεται μια πόλη με το ίδιο όνομα. Ο ποταμός είναι ο μεγαλύτερος στην Ιβηρία και παλιρροϊκός, και σε μια μετέπειτα περίοδο ονομάστηκε Βαέτης”, (ή Βαῖτις). Ενώ οι Μαυρούσιοι τον ονόμασαν αργότερα Μεγάλο Ποταμό (Γουαδαλκιβίρ).⁽¹⁵⁾

• ⁽¹⁴⁾ Ο Στράβων περιγράφει επίσης δυο βραχίονες στις εκβολές τού ποταμού, με τη δημιουργία ενός Δέλτα: “αἱ ἐκβολαὶ τοῦ Βαίτιος διχῆ σχιζόμεναι· ἡ δὲ ἀπολαμβανομένη νῆσος ὑπὸ τῶν στομάτων ἑκατόν, ὡς δ’ ἔνιοι, καὶ πλειόνων σταδίων, ἀφορίζει παραλίαν.” Στο χωρίο αυτό δεν αναφέρει την Ταρτησσό – που, πάντως, τη μνημονεύει ο μεταγενέστερός του, Παυσανίας. Η χώρα, λέει ο Στράβων, διαθέτει “φυσικά όρια”: είναι οι ποταμοί Ἄνας (Guadiana) και Βαέτης ή Βαῖτις (Guadalquivir), που εύγλωττα καλείται “ἀργυρὸς ποταμός”. Το τοπωνύμιον Ταρτησσίς αναφερόταν στην χώρα, ενώ η πρωτεύουσα ονομαζόταν Ταρτησσός, όπως και το ποτάμι.

• ⁽¹⁵⁾ Για τον Αριστοτέλη ήταν… παμμέγιστος ποταμός, αφού νόμιζε πως πήγαζε στα Πυρηναία! Ακόμη και οι διάνοιες, βλέπετε, μπορεί να σφάλλουν οικτρά! Λανθάνει όμως και ο Παυσανίας, αφού ο Γουδαλκιβίρ είναι μόλις ο πέμπτος σε μήκος ποταμός τής Ιβηρίας· προηγούνται κατά σειρά οι ποταμοί Τάγος, Έβρος, Δούρος και Γουαδιάνα. Σύμφωνα με τον Λίβιο, ο Γουαδαλκιβίρ για τους ντόπιους (Ταρτήσσιους και Τουρδητανούς) ήταν ο Κέρτις ή Ρέρκης ποταμός.

Ιβηρία: Ταρτησσός, Οφιούσα, Κελτική, Oestrimni, Dragani, Saephes, Cempsi, Κυνήτες (7ος-5ος αιώνας ΠΚΧ)

Ο ανατολικός βραχίονας, ο μοναδικός που υφίσταται ακόμη, ήταν πολύ πιο απλωμένος τότε. Ο δυτικός βραχίονας δεν υπάρχει πια, αλλά πιστεύεται πως βρισκόταν κοντά στην Ουέλβα. Τώρα σε αυτήν την περιοχή υπάρχουν μόνο λίμνες. Εκείνη την εποχή, ανάμεσα στους δυο βραχίονες του ποταμού, υπήρχε μια μεγάλη λιμνοθάλασσα, μ’ ένα τουλάχιστον νησί μέσα της, όπου βρισκόταν, μάλλον, η θρυλική πόλη τής Ταρτησσού. Το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό τώρα. Ορισμένα ευρήματα μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως θα πρέπει να συνέβησαν δύο φυσικές καταστροφές (σεισμοί με τσουνάμι), που προκάλεσαν την καταβύθιση των νησιών και της γύρω ξηράς – μια από τις οποίες συνέβη γύρω στο 1500 ΠΚΧ, ενώ η άλλη περί το 200 ΚΧ.⁽¹⁶⁾ Συνεπώς, οι συμφορές αυτές δεν συνδέονται με τον αφανισμό τής Ταρτησσού, της οποίας οι περισσότεροι οικισμοί εγκαταλείφθηκαν εντελώς ανεξήγητα, στο μεταίχμιο του 6ου και του 5ου αιώνα ΠΚΧ…

• ⁽¹⁶⁾ Οι παραπάνω φυσικές καταστροφές είναι σημαντικές αφού μας δίνουν κάποια στοιχεία για την πόλη τής Ταρτησσού – την ίδρυση και την εξαφάνισή της. Η πρώτη καταστροφή, γύρω στο 1500 ΠΚΧ, υποδηλώνει πως η πόλη ιδρύθηκε προφανώς κατά την περίοδο που ακολούθησε της καταστροφής, δηλαδή κάποια στιγμή στο δεύτερο μισό τής 2ης χιλιετίας ΠΚΧ. Όσο για τη δεύτερη καταστροφή, περί το 200 ΚΧ, αυτή θα πρέπει να άλλαξε και πάλι τόσο δραματικά την τοπογραφία τής περιοχής ώστε δεν κατέστη δυνατός ο εντοπισμός τής πόλης μέχρι σήμερα. Επιπλέον, δεν γνωρίζουμε την έκταση των καταστροφών που προκάλεσαν οι Καρχηδόνιοι, όταν εξαφάνισαν τον ταρτήσσιο πολιτισμό ἀπὸ προσώπου γῆς. Να γιατί η Ταρτησσός ως τις μέρες μας παραμένει μια πόλη θρυλική.

Οι Ταρτήσσιοι, ως εξαιρετικοί μηχανικοί, διέθεταν κάποιο εξελιγμένο σύστημα ρύθμισης της ροής των υδάτων ενός παλιρροϊκού ποταμού. Ο Στράβων μάς περιγράφει μια κοινωνία προηγμένη και αστικοποιημένη, με πλείστες ανθηρές πόλεις στις όχθες τού Ταρτησσού-Βαέτη-Γουαδαλκιβίρ:

Θησαυρός τής Ταρτησσού, El Carambolo

“Σοφώτατοι δ’ ἐξετάζονται τῶν Ἰβήρων οὗτοι, καὶ γραμματικῇ χρῶνται, καὶ τῆς παλαιᾶς μνήμης ἔχουσι συγγράμματα καὶ ποιήματα καὶ νόμους ἐμμέτρους ἑξακισχιλίων ἐπῶν, ὥς φασι”…

(“Θεωρούνται οι πιο μορφωμένοι των Ιβήρων, έχουν γραφή, και ιστορικά χρονικά, και ποιήματα, κι έμμετρους νόμους έξι χιλιάδων επών, καθώς λένε”).

Η κουλτούρα τους χωρίζεται κυρίως σε δύο περιόδους: Η πρώτη ονομάζεται “γεωμετρική”, και συμπίπτει με την ύστερη εποχή τού μπρούντζου, από το 1200 ως το 750 ΠΚΧ – αντιστοιχεί, δηλαδή, περίπου στην ελληνική γεωμετρική τέχνη (Βίοι Παράλληλοι τεχνών; Ίσως)… Η δεύτερη περίοδος χαρακτηρίζεται “ανατολίζουσα”, επηρεασμένη από Φοίνικες και Έλληνες, μεταξύ 750 και 550 ΠΚΧ, οπότε και αντικαταστάθηκε από τον κλασικό ιβηρικό πολιτισμό. Κάποια παρόμοια μετάβαση στον λουζιτανικό πολιτισμό συνέβη στη νότια περιοχή τής Πορτογαλίας, κυρίως στο Algarve και το Κάτω Alentejo, προεκτεινόμενη παράκτια ως τις εκβολές τού Τάγου. Σημαντικές εξελίξεις τής περιόδου ήταν η εισαγωγή τού κεραμικού τροχού, καθώς και άλλες πρόοδοι της τεχνικής, λ.χ. αρχιτεκτονική, όπως και της γεωργίας. Άλλη μια αξιοσημείωτη εξέλιξη ήταν η περαιτέρω εξειδίκευση και κοινωνική διαστρωμάτωση. Πάρα πολύ σπουδαία καινοτομία υπήρξε η γραφή. Με την άφιξη των Ελλήνων, που η επιρροή τους ξεπερνούσε κατά πολύ την έκταση του αποικισμού τους,⁽¹⁷⁾ ο “οριενταλισμός” άρχισε να μετασχηματίζεται σε ιβηρικό πολιτισμό, ιδίως στα νοτιοανατολικά. Η ελληνική επιρροή είναι ορατή στην σταδιακή αλλαγή τής αρχιτεκτονικής των μνημείων, προσεγγίζοντας τα πρότυπα του ελληνικού κόσμου ολοένα και περισσότερο. Η ιβηρική γραφή εξελίχθηκε από τη λεγόμενη νοτιοδυτική, ή και ταρτήσσια γραφή, μ’ έντονες τις ελληνικές επιδράσεις. Σε αρκετές περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε και μια παραλλαγή τού ελληνικού αλφαβήτου (ιβηροϊωνική γραφή) για την καταγραφή ιβηρικών κειμένων.

• ⁽¹⁷⁾ Υπάρχουν χάρτες που δείχνουν μόνο μια ελληνική αποικία σε όλη την Ιβηρία: το Ἐμπόριο. Όλοι οι άλλοι οικισμοί προσδιορίζονται ως ντόπιοι ή φοινικικοί. Ακόμη και η Ἄκρα Λευκή (ένα τοπωνύμιο που το απαρτίζουν δυο ελληνικές λέξεις) επισημαίνεται ως φοινικική αποικία! Με
  ποιο μαγικό ραβδί, λοιπόν, εξαπλώθηκαν οι ελληνικές πολιτισμικές επιρροές; Πώς μπόρεσαν
  να διεισδύσουν ακόμη και στην φοινικική σφαίρα επιρροής;

Η κουλτούρα (από την φράση “cultura animi”, του Κικέρωνα) είναι και υλική: πρόκειται για τα τεχνουργήματα που δημιουργεί μια κοινωνία, αλλά και για το πώς αυτά αντιστοιχούν στις κοινωνικές σχέσεις. Δίχως καταμερισμό τής εργασίας και τεχνολογία, πάντως, ο πολιτισμός είναι αδιανόητος. Κουλτούρα και πολιτισμός απαιτούν μια οικονομική βάση ώστε να ευδοκιμήσουν. Στην περίπτωση της Ιβηρίας, τα μέταλλα ήταν αυτά που άνοιξαν τον δρόμο προς την αυγή τής εποχής τού μπρούντζου, ενώ αργότερα, η πορεία επιταχύνθηκε, όταν επιτόπου κατέφθασαν ορισμένοι Ανατολίτες. Η εξόρυξη και η τήξη των μετάλλων ξεκίνησαν πριν από τον ερχομό των Μινωιτών, των Ελλήνων, και των Φοινίκων. Οι Ίβηρες συνέλλεγαν μέταλλα στις αποθέσεις των ποταμών τής Ταρτησσού από πολύ παλιά. Τα ορυχεία λ.χ. του Río Tinto, στις όχθες τού ποταμού που εκβάλλει στον κόλπο των Γαδείρων, στην Ουέλβα, υπολογίζεται πως είναι 8.000–10.000 ετών. Τα εκμεταλλεύτηκαν για χαλκό, ασήμι, χρυσάφι, και άλλα ορυκτά, Ίβηρες, Ταρτήσσιοι, Φοίνικες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Βησιγότθοι, Μαυρούσιοι, και Ισπανοί, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που ο τόπος έχει μετατραπεί σε ζώνη περιβαλλοντικής καταστροφής.⁽¹⁸⁾

Río Tinto: όμορφα χρώματα αλλά… δηλητηριώδη!

• ⁽¹⁸⁾ Η περιοχή τού Tinto, λόγω της εκμετάλλευσής της επί δέκα χιλιετίες, μοιάζει με “σεληνιακό τοπίο”, αν μη τι άλλο χειρότερο. Πρόσφατα έγινε επίκεντρο κι επιστημονικού ενδιαφέροντος, λόγω της παρουσίας των λεγόμενων ακραιόφιλων αερόβιων βακτηρίων που ζουν στο νερό. Οι ακραίες συνθήκες στον Río Tinto αναλογούν, προφανώς, σε άλλες περιοχές τού ηλιακού συστήματος, που πιστεύεται πως διαθέτουν νερό σε υγρή μορφή, όπως λ.χ. το υπέδαφος του Άρη, ή το φεγγάρι Ευρώπη τού Δία, όπου κάτω από την παγωμένη της επιφάνεια, σύμφωνα με διάφορες θεωρίες, υπάρχει ένας όξινος ωκεανός νερού. Έτσι, το ποτάμι ενδιαφέρει τώρα τους αστροβιολόγους.

El Corazón de la Tierra: η Καρδιά τής Γης – ξεριζωμένη…

Στηριζόμενοι ἐν μέρει στην έρευνά τους στον Río Tinto, δυο επιστήμονες της NASA ανέφεραν το 2005 πως έχουν βρει ισχυρές ενδείξεις, κατά τις οποίες υπάρχει και τώρα ζωή στον Άρη! Αναγκάστηκαν ν’ ανακαλέσουν, αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί μια μέρα οι Αμερικανοί να έχουν… Αρειανούς δούλους! Ορίστε, λοιπόν, γιατί η Ευρώπη, παραμένοντας εσαεί δορυφόρος, ήδη μεταλλάσσεται σε… Ευρώπη τού Δία, ενώ κινείται αμείλικτα προς τις πύλες τού El Dorado, τις οποίες φρουρεί ο πάντα άγρυπνος Κέρβερος!

Γιγάντιοι πίδακες υδρατμών εκτινάσσονται μάλλον στην παγωμένη επιφάνεια της Ευρώπης

Η κοπή νομισμάτων, από τον 7ο αιώνα ΠΚΧ, αύξησε την ζήτηση γι’ ασήμι και μπρούντζο. Έτσι, οι εμπορικές ανταλλαγές, που ως τότε αφορούσαν κυρίως είδη πολυτελείας, απέκτησαν ευρύτερη οικονομική βάση. Είναι η εποχή που η εξόρυξη αργύρου προσέλαβε, όντως, βιομηχανικές διαστάσεις στην επαρχία τής Ουέλβας. Η πρωτεύουσά της συνδεόταν οπωσδήποτε με την Ταρτησσό. Βρέθηκε εκεί η μεγαλύτερη ποσότητα εισαγόμενων ειδών πολυτελείας, και θα πρέπει να ήταν πολύ σημαντικό κέντρο. Οι ανασκαφές στην καρδιά τής πόλης αποκάλυψαν ένα μεγάλο εμποροβιοτεχνικό κέντρο, που κράτησε για αιώνες. Έχουν βρεθεί περίπου 90.000 ὄστρακα (πήλινα θραύσματα), εγχώρια, αλλά και εισαγόμενα (φοινικικά κι ελληνικά). Αυτά τ’ αγγεία, που χρονολογούνται από τον 10ο έως τον 8ο αιώνα ΠΚΧ, είναι παλαιότερα από τα ευρήματα σε άλλα φοινικικά εμπόρια. Η συνύπαρξη ξένων προϊόντων και υλικών μαζί με ντόπια, μας επιτρέπει να φανταστούμε το αρχαίο λιμάνι τής Ουέλβας ως σημαντικό κόμβο υποδοχής, κατασκευής, και αποστολής ποικίλων προϊόντων διαφόρων και μακρινών προελεύσεων ή προορισμών. Ευρήματα σε άλλα μέρη τής πόλης μάς βοηθούν να εκτιμήσουμε την έκτασή της σε 200 περίπου στρέμματα – άρα, ήταν αρκετά μεγαλύτερη από τις πόλεις τής Ιβηρίας εκείνης της εποχής. Η ανάλυση των γραπτών πηγών, και των προϊόντων που έχουν ανασκαφεί, ανάμεσά τους και χιλιάδες ελληνικά αγγεία, μερικά από τα οποία είναι έργα εξαιρετικής ποιότητας, γνωστών ζωγράφων και αγγειοπλαστών, δημιουργεί την εντύπωση πως ίσως εκεί να βρισκόταν η χαμένη πόλη τής Ταρτησσού.

Επόμενο Χρονικό 22. ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΠΕΡΙΠΛΟΥ ΤΗΣ ΙΒΗΡΙΑΣ ● Ταρτησσός (Β) ● Αποικίες Προβηγκίας, Ιβηρίας, Μαυρουσίας ● Δρόμοι Κασσίτερου-Αργύρου ● Δημόκριτος και Πλάτων ● Τοπογραφία τῆς Πέραν τῶν Ἡρακλείων Στηλῶν Θαλάσσης

• >> Χρονικό 22. ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΠΕΡΙΠΛΟΥ ΤΗΣ ΙΒΗΡΙΑΣ
• << Χρονικό 20. ΟΙ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ


Ωκεανός, ρωμαϊκό ψηφιδωτό στην Ossonoba, νῦν Faro, στο Algarve τής Πορτογαλίας

Χρονικό 19. ΦΟΙΝΙΚΗ: Η ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

Χρονικό 19. ΦΟΙΝΙΚΗ: Η ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

/ENGLISH/ Chronicle 19. PHOENICIA’S STROKE OF FORTUNE

● Φοίνικες και Λαοί τής Θάλασσας ● Μινωική Έκρηξη στην Θήρα ● Τρωικός Πόλεμος και Κατάρρευση της Εποχής τού Μπρούντζου (Β)

του Μιχάλη Λουκοβίκα

ΟΛΩΣ ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ, “ΕΝΑ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΜΠΗΣ στην ιστορία… ένα σημαντικό στοιχείο που αναφέρουν πολλοί, αλλ’ ωστόσο σχεδόν κανένας δεν εμβάθυνε σε αυτό, είναι το απλούστατο γεγονός ότι – μέσα σ’ έναν κατακλυσμό, που κατέστρεψε όλες σχεδόν τις πόλεις στην περιοχή τής ανατολικής Μεσογείου – οι φοινικικές πόλεις παρέμειναν άθικτες… καθώς οι εισβολείς τούς είχαν παραχωρήσει κάποιο ειδικό καθεστώς”.

Αυτό είναι το καίριο συμπέρασμα του Sanford Holst, ενός ειδικού στην ιστορία τής Φοινίκης, στην ανάλυσή του, Οι Λαοί τής Θάλασσας και οι Φοίνικες: Ένα κρίσιμο σημείο καμπής στην Ιστορία, προσθέτοντας το ίδιο απερίφραστα:

“Υπήρχε κάποια σχέση, ή κάποιας μορφής συνεργασία, ανάμεσα στους Λαούς τής Θάλασσας και τους Φοίνικες”…

“Ένα κρίσιμο σημείο καμπής στην Ιστορία, που αναφέρουν πολλοί, αλλά
σχεδόν κανείς δεν εμβάθυνε σε αυτό, είναι ότι (μέσα σ’ έναν κατακλυσμό
που κατέστρεψε όλες σχεδόν τις πόλεις τής ανατολικής Μεσογείου) η
Φοινίκη παρέμεινε άθικτη, καθώς οι εισβολείς τής είχαν παραχωρήσει
κάποιο ειδικό καθεστώς. Υπήρχε κάποια σχέση ή συνεργασία μεταξύ
των Λαών τής Θάλασσας και των Φοινίκων.” (Sanford Holst)

Πολεμικό πλοίο και φτερωτός ιππόκαμπος σε φοινικικό νόμισμα

Καθώς είναι και… “φιλο-Φοίνικας”, κάνει τα πάντα ώστε να υποβαθμίσει τους Μινωίτες, σε κείμενο σχετικά με την Καταγωγή των Φοινίκων: Πρώιμες αλληλεπιδράσεις στην περιοχή τής Μεσογείου. Πώς; Αντιστρέφοντας ιστορικές περιόδους, παρουσιάζει τους Μινωίτες ως “μαθητές”, τάχα, των Φοινίκων, αν και χρησιμοποιεί τις συνήθεις “εξωραϊστικές” φράσεις ως προκάλυμμα:

“Περί το 2000 π.Χ.”, όπως γράφει (στην πραγματικότητα, περί το 3000 ΠΚΧ), “στην Κρήτη εμφανίστηκε ο ωραίος μινωικός πολιτισμός, συνοδευόμενος από πολλές ενδείξεις ‘ανατολικών επιρροών’. Τον καιρό εκείνο, οι Φοίνικες είχαν προ πολλού καθιερωθεί ως σπουδαίοι θαλάσσιοι έμποροι της Μεσογείου. [!] Υπάρχουν πάρα πολλές ενδείξεις πως από αυτούς, και από άλλους, οι Μινωίτες επηρεάστηκαν στη διαμόρφωση συγκεκριμένων μεθόδων αγγειοπλαστικής, και αρχιτεκτονικής, ή κοινωνικών συνηθειών, θρύλων, και γλώσσας”…

Κάτι τέτοια υποστήριζε επίσης ο μέγας αρχαιολόγος Leonard Woolley, αλλά τελικά εκτέθηκε ανεπανόρθωτα (βλέπε Χρονικό 27. Το Βατερλώ ενός αρχαιολόγου).

Πλοίο και δελφίνια: ρέπλικα τοιχογραφίας
από τη μινωική Θήρα, 17ος αιώνας ΠΚΧ

Παρ’ όλο που οι Φοίνικες είναι τα “αγαπημένα παιδιά” οὐκ ὀλίγων ιστορικών, κανένας τους δεν θα έφτανε ποτέ στο σημείο να ισχυριστεί πως ήταν δήθεν πολιτισμός αρχαιότερος των Μινωιτών. Οι τελευταίοι ήταν, αναμφίβολα, οι κύριοι της θάλασσας, και οι καλοί τους μαθητές, όπως αποδείχθηκε ἐν τέλει, δεν ήταν οι Μυκηναῖοι, αλλ’ αντίθετα, οι Φοίνικες, όταν οι Κρῆτες ταξίδευαν συχνά-πυκνά στην Χαναάν για εμπορικούς λόγους.

“Οι Φοίνικες άρχισαν ν’ αναπτύσσονται ως λαός ναυτιλιακός, μεταποιητικός, κι εμπορικός, όταν οι Κρήτες – οι πρώτοι κύριοι της Μεσογείου – κατακτήθηκαν από τους Έλληνες”, σημειώνει ο R. A. Guisepi στο κείμενό του “Οι Φοίνικες”.

Μινωική έκρηξη στην Θήρα

Αποτόλμησαν, ίσως, να ξανοιχτούν στην θάλασσα λίγο πριν, στις αρχές τού 16ου αιώνα ΠΚΧ, θέλοντας να επωφεληθούν από τις κακοτυχίες των Κρητών (κυρίως τη μινωική έκρηξη), αλλ’ εἰς μάτην: οι Μινωίτες στέκονταν ακόμη στα πόδια τους, κι έπειτα τους διαδέχθηκαν οι Μυκηναίοι…

“Η ύστερη μινωική περίοδος Ι στο σύνολό της [1600-1450 ΠΚΧ] αντιπροσωπεύει το ζενίθ τού μινωικού πολιτισμού”, τονίζει ο W. Sheppard Baird, στη μελέτη Η έκρηξη της εποχής τού μπρούντζου στη Σαντορίνη και το καταστροφικό επεισόδιο κατά την ύστερη μινωική περίοδο ΙΒ. “Η πολιτισμική και ναυτιλιακή οικονομική επιρροή τους, σε όλη την έκταση της Μεσογείου και του Εὐξείνου, δεν θα ξεπερνιόταν ποτέ. Ήταν εποχή μεγάλης κοινωνικοπολιτικής συνοχής, κι εμποροβιοτεχνικής ευημερίας. Ο μοναδικός οικονομικός τους αντίπαλος στη Μεσόγειο ήταν οι Αιγύπτιοι. Εκείνην την εποχή, οι Μινωίτες διαφέντευαν τις θάλασσες με τον μεγαλύτερο εμπορικό και πολεμικό στόλο που είχε δει ποτέ η Μεσόγειος. Κι έπειτα, όλα κατέρρευσαν με την απίστευτη έκρηξη του θαλασσίου ηφαιστείου τής Θήρας”…

● Η μινωική έκρηξη υπήρξε μάλλον η δεύτερη μεγαλύτερη ηφαιστειακή έκρηξη στην ιστορία, μετά από εκείνην του ηφαιστείου Tambora στην Ινδονησία, το 1815 ΚΧ. Οι σεισμοί πριν από τις εκρήξεις, μα και τα τσουνάμι που ακολουθούσαν, έσπειραν τον όλεθρο στην Θήρα, σε άλλα κοντινά νησιά, και σε μεγάλες περιοχές τής Κρήτης, ενώ απετέλεσαν τη βάση ή πηγή έμπνευσης της ιστορίας περί Ἀτλαντίδος, του Πλάτωνος, καθώς και της Τιτανομαχίας στη Θεογονία τού Ἡσιόδου. Η ακριβής ημερομηνία τής έκρηξης είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Η αρχική ημερομηνία τού 1500 ΠΚΧ δεν συμβάδισε με την ραδιοχρονολόγηση, που έδειξε πως έγινε έναν τουλάχιστον αιώνα πριν, γύρω στο 1627–1600. Η έκρηξη προκάλεσε ηφαιστειακό χειμώνα, με “κίτρινη ομίχλη, αμυδρό ήλιο, παγετό τον Ιούλιο, λιμό, και καταστροφή τής σοδιάς όλων των δημητριακών” στη μακρινή Κίνα, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η δυναστεία Χσιά. Κατακλυσμιαίες βροχοπτώσεις τότε στην Αίγυπτο αποδόθηκαν σε βραχυπρόθεσμες κλιματικές αλλαγές, οι οποίες οφείλονταν στην έκρηξη. Κατά τον W. Sheppard Baird, τουλάχιστον μια πυροκλαστική ροή καυτού ατμού ταξίδεψε με μεγάλη ταχύτητα, σε απόσταση 110 χιλιομέτρων πάνω από το νερό τής θάλασσας, αποτέφρωσε μεγάλες περιοχές τής Κρήτης, κι έσπειρε τον όλεθρο και τον θάνατο. Η μυκηναϊκή κατάκτηση του νησιού δεν άργησε να έρθει. Αρχαιολόγοι εικάζουν πως, εξαιτίας της έκρηξης, ο μινωικός πολιτισμός βυθίστηκε σε βαθιά κρίση, που έκανε τα πράγματα πιο εύκολα για τους Μυκηναίους. Η υπόθεση περί εσωτερικής πολιτικής ρήξης διατυπώνεται κι εδώ. Πρόκειται για ρεαλιστικό σενάριο, λόγω της μεγάλης αστάθειας που προκάλεσε η καταστροφή. Ίσως ν’ απετέλεσε έναν ακόμη παράγοντα, που άνοιξε ενδεχομένως τον δρόμο των Μυκηναίων. Η επιχείρησή τους στην Κρήτη άρχισε περί το 1450 ΠΚΧ και ολοκληρώθηκε το 1375 με την πτώση τής Κνωσού.

Στην έκρηξη της Σαντορίνης μάς παραπέμπει ο Sheppard Baird, ακόμη και όταν τον απασχολεί Η καταγωγή των Λαών τής Θάλασσας:

Νησιωτικό ηφαίστειο παρόμοιο
μ’ εκείνο της Θήρας

“Όταν το θηραϊκό ηφαίστειο εξερράγη στο Αἰγαῖον”, λέει, “θα ήταν πολύ δύσκολο οι επιζώντες Μινωίτες ν’ αναστήσουν τους εμπορικούς δρόμους στη Μεσόγειο, μέσα σ’ εκείνον τον απίστευτο χαλασμό. Η αποτελεσματική μινωική αστυνόμευση των παλιών εμπορικών δρόμων από την πειρατεία, που ήταν σε ισχύ πριν από την έκρηξη, ίσως να μην επιτεύχθηκε ποτέ ξανά”. Περιγράφοντας τις συνέπειες των επιδρομών των Λαών τής Θάλασσας, καταλήγει: “Ήδη όλες οι μεγάλες δυνάμεις τής εποχής τού μπρούντζου, που υπήρχαν πριν από την ηφαιστειακή έκρηξη, εκτός των Αιγυπτίων, είχαν συντριβεί, ερημωθεί, και δεν θα ανέκαμπταν ποτέ πια. Ακριβώς το αντίθετο συνέβη με τους Φοίνικες, που επέζησαν της καταστροφής εντελώς αλώβητοι και αναζωογονημένοι. Ήταν η αρχή τής ‘Εποχής των Φοινίκων’ στη Μεσόγειο. Τι έκαναν; Τράβηξαν κατευθείαν προς τη νότια Ιβηρία, για το χρυσάφι, το ασήμι, και τον κασσίτερό της, ιδρύοντας εμπορικούς σταθμούς και αποικίες.”

Σφραγίδα τού βασιλιά Tarkummuwa με χεττιτικά ιερογλυφικά και σφηνοειδή γραφή: η δίγλωσση επιγραφή βοήθησε στην αποκρυπτογράφηση των
χεττιτικών ιερογλυφικών.

Όχι “τι έκαναν;”, αλλά “πώς τα κατάφεραν;”, θα έπρεπε να ρωτήσει αρχικά κανείς – για ν’ ακολουθήσει το πιο κρίσιμο ερώτημα: “Ποιοί ήταν οι αντίπαλοι των Φοινίκων;” Ο Sanford Holst εξηγεί:

“Οι Φοίνικες δέσποζαν ως θαλάσσιοι έμποροι στη Μεσόγειο πριν από το 1500 π.Χ.” – στην πραγματικότητα, είχαν προσπαθήσει να καθιερωθούν σε αυτόν τον ρόλο, μετά από τη μινωική έκρηξη, αλλ’ ανεπιτυχώς. “Ως την στιγμή που η άνοδος των Μυκηναίων είχε ως αποτέλεσμα να περάσει ο έλεγχος του θαλάσσιου εμπορίου στα χέρια αυτής της νέας δύναμης. Αυτό υποχρέωσε τους Φοίνικες ν’ αποσυρθούν από τη Δύση. Η ανάπτυξη της Ουγκαρίτ ως σπουδαίο ναυτιλιακό εμπορικό κέντρο, σε μικρή απόσταση στα βόρεια των Φοινίκων, ασκούσε πάνω τους επιπρόσθετη πίεση από εκείνη την κατεύθυνση. Ακριβώς δίπλα σε αυτήν την ισχυρή πόλη ήταν οι Χετταίοι”.

Μυκηναίοι και Χετταίοι – Φοίνικες και Λαοί τής Θάλασσας

Χαττούσα, η Πύλη των Λεόντων

Συνεπώς, να οι αντίπαλοι των Φοινίκων: ήταν οι Μυκηναίοι και οι Χετταίοι, συμπεριλαμβανομένης της Ουγκαρίτ. Ένας πόλεμος μεταξύ Αιγυπτίων και Χετταίων, στις αρχές τού 13ου αιώνα ΠΚΧ, έληξε αμφίρροπος, και οι δεύτεροι διατήρησαν όλα τα εδάφη που είχαν καταλάβει. Ώσπου ήρθε ο θάνατος του μεγάλου φαραώ, του Ραμσή Β΄, το 1213, και μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, οι Λαοί τής Θάλασσας εμφανίστηκαν στην περιοχή, εξαπολύοντας την πρώτη τους αποτυχημένη επιδρομή εναντίον τής Αιγύπτου – του “σιτοβολώνα που εφοδίαζε τους Χετταίους με σιτάρι μέσω της Ουγκαρίτ”. Οι πεινασμένοι Λαοί τής Θάλασσας ήθελαν ψωμί, και ο σιτοβολώνας ήταν η Αίγυπτος· όμως αυτό δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Φοινίκων. Άρα, η προσοχή των Λαών τής Θάλασσας έπρεπε να στραφεί – επειγόντως – αλλού: στο Αιγαίο και την Ανατολία, στους Μυκηναίους και τους Χετταίους…

Οι πεινασμένοι Λαοί τής Θάλασσας ήθελαν ψωμί, ο σιτοβολώνας
ήταν η Αίγυπτος· όμως αυτό δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα
των Φοινίκων. Άρα, η προσοχή των Λαών τής Θάλασσας έπρεπε
να στραφεί επειγόντως αλλού: στο Αιγαίο και την Ανατολία…

“Τι οδήγησε στην ειδική μεταχείριση που φαίνεται να εξασφάλισαν οι Φοίνικες από τους Λαούς τής Θάλασσας; Ποιες υπηρεσίες θα μπορούσαν, ενδεχομένως, αυτοί οι θαλασσοπόροι έμποροι να παράσχουν στους Λαούς τής Θάλασσας;”, αναρωτιέται ο Sanford Holst.

Η απάντηση είναι, βέβαια: ψωμί, “ἄρτον” – αν όχι και κάτι παραπάνω. Όσο για τα… “θεάματα”, οι Φοίνικες “επενδυτές” ήλπιζαν ότι θα τους ανταμείψουν επαρκώς. Το πόσο αποδοτική και συμφέρουσα θα ήταν η ανταμοιβή αυτή, ούτε ο πιο αισιόδοξος Φοίνικας θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί, ή ακόμη να ονειρευτεί… Ο Holst αφηγείται την εξέλιξη της ιστορίας:

Οι επιδρομές των Λαών τής Θάλασσας και Στεριάς

“Με τους Χετταίους ν’ απειλούν τα βόρειά τους σύνορα, οι Φοίνικες λογικά θα υποστήριζαν όποιες ομάδες ανάμεσα στους Λαούς τής Θάλασσας θα ήθελαν ν’ αναστείλουν το αποτυχημένο εγχείρημα εναντίον της Αιγύπτου, στρέφοντας τις επιθέσεις τους κατά των Χετταίων, που ως προοπτική ήταν πιο ελπιδοφόρα. Αν και οι ίδιοι οι Χετταίοι δεν διέθεταν πλεόνασμα τροφίμων, βρίσκονταν ανάμεσα στους Λαούς τής Θάλασσας κι έναν εφικτό στόχο: τη γη τής Χαναάν, που υστερούσε μόνον έναντι της Αιγύπτου ως πηγή σιτηρών. Επιπλέον, διασχίζοντας τη γη των Χετταίων και την Χαναάν, οι Λαοί τής Θάλασσας θα έφερναν μια δύναμη που θ’ αριθμούσε εκατοντάδες χιλιάδες, για ν’ αντιμετωπίσει τους πλούσιους σε σιτηρά Αιγύπτιους – αντί για μια χούφτα πολεμιστών, που είχαν αποτύχει κατά το πρώτο εγχείρημα.

“Έπρεπε, όμως, να ξεπεραστεί ένα πρόβλημα. Οι Μυκηναίοι συνέχιζαν να ελέγχουν το Αιγαίο και είχαν επιτεθεί κατά των Μικρασιατών από τη μεριά τής θάλασσας. Για την επίλυσή του, πολεμιστές και πλοία τής συνομοσπονδίας των Λαών τής Θάλασσας ξεχύθηκαν από την Ανατολία και τον Εύξεινο Πόντο στο Αιγαίο, όπου λεηλάτησαν τους Μυκηναίους. Ύστερα από αυτήν την εκτεταμένη αναστάτωση, οι μυκηναϊκές πόλεις παρήκμασαν και τελικά έσβησαν. Όταν εκκαθαρίστηκε το Αιγαίο με αυτόν τον τρόπο, οι δυτικοί Μικρασιάτες ήταν σε θέση να στρέψουν όλη τους την προσοχή στους Χετταίους.”

“Οι Μυκηναίοι επιτέθηκαν διὰ θαλάσσης κατά των Μικρασιατών και
τότε οι Λαοί τής Θάλασσας ξεχύθηκαν στο Αιγαίο, λεηλατώντας τους
Μυκηναίους. Όταν εκκαθάρισαν το Αιγαίο, οι δυτικοί Μικρασιάτες
έστρεψαν όλη τους την προσοχή στους Χετταίους”. (Sanford Holst)

Η σορός τού Έκτορα μεταφέρεται στην Τροία (λεπτομέρεια), ρωμαϊκό μαρμάρινο ανάγλυφο από σαρκοφάγο (περί το 180–200 ΠΚΧ)

Ο Holst αναφέρεται, προφανώς, στον Τρωικό πόλεμο. Κι εξηγεί γιατί, όπως λέει ο Ὅμηρος, οι μαχητές στο πλευρό των Τρώων έμοιαζαν με τους χτίστες τού Πύργου τής Βαβέλ – μιλώντας, δηλαδή, διάφορες γλώσσες, με συνέπεια να χρειάζονται μετάφραση των διαταγών από τους διοικητές τους. Φαίνεται, λοιπόν, πως η Ἰλίου πέρσις δεν σφράγισε το τέλος τού πολέμου. Οι Λαοί τής Θάλασσας αντεπιτέθηκαν, μεταφέροντας τον πόλεμο ἐπὶ ἑλληνικοῦ ἐδάφους.⁽¹⁾

• ⁽¹⁾ Ήταν, συνεπώς, οι Έλληνες ένας Λαός τής Θάλασσας; Προφανώς, δεν ήταν. Ή μήπως ήταν; Χρειάζεται να επεκταθούμε ἐπὶ τοῦ θέματος στο επόμενό μας Χρονικό.

Εδώ ας αντιπαραβάλλουμε την άποψη του Eberhard Zangger:

“Οι Λαοί τής Θάλασσας μπορεί κάλλιστα να ήταν η Τροία με τη συνομοσπονδία των συμμάχων της, και η λογοτεχνική παράδοση του Τρωικού πολέμου μπορεί κάλλιστα ν’ αντανακλά την προσπάθεια των Ελλήνων ν’ αποκρούσουν αυτές τις επιδρομές.”
Συνεπώς, η Ἰλιάς μπορεί κάλλιστα ν’ αντανακλά την αναμέτρηση αυτή.

“Οι Λαοί τής Θάλασσας μπορεί κάλλιστα να ήταν η Τροία με τη
συνομοσπονδία των συμμάχων της, κι η λογοτεχνική παράδοση
του Τρωικού μπορεί κάλλιστα ν’ αντανακλά την προσπάθεια των
Ελλήνων ν’ αποκρούσουν τις επιδρομές”. (Eberhard Zangger)

“Το 1182 π.Χ. η Ουγκαρίτ έπεσε [κάηκε ολοσχερώς, και δεν ξανακατοικήθηκε], κι έτσι διακόπηκε η ροή των σιτηρών από την Αίγυπτο,” λέει ο Holst. “Περίπου δύο χρόνια αργότερα, η Χεττιτική Αυτοκρατορία έσβησε. Τώρα δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο για την έξοδο των Λαών τής Θάλασσας.⁽²⁾ Με τις γυναίκες, τα παιδιά και τις οικοσκευές τους σε δίτροχα κάρα, οι Λαοί τής Θάλασσας – τώρα πλέον πιο σωστά: οι Λαοί τής Στεριάς – σαν ένα ποτάμι, συνέχισαν την πορεία τους, καταστρέφοντας τα πάντα, αλλά, τιμώντας την ιδιαίτερή τους σχέση με την Φοινίκη, προσπέρασαν αυτήν την γη. Συρρέοντας πιο κάτω στην Χαναάν, κατέστρεψαν τις πόλεις που συνάντησαν. Πολλοί εγκαταστάθηκαν δίπλα στα χωράφια με το σιτάρι, παίρνοντας ένα κομμάτι γης για τον εαυτό τους και την οικογένειά τους. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός των Λαών τής Στεριάς και Θάλασσας συνέχισε την πορεία, και τελικά έφτασε στα σύνορα μεταξύ Χαναάν κι Αιγύπτου. Εκεί δόθηκε μια μεγάλη μάχη, και οι Λαοί τής Θάλασσας τελικά αναγκάστηκαν να σταματήσουν.”

Τα κλεμμένα “Άλογα του Αγίου Μάρκου” στη Βενετία…

• ⁽²⁾ Με τη λέξη “έξοδος”, ο Holst επεδίωκε σαφώς βιβλικούς συνειρμούς. Αντίθετα, οι ιστορικοί συνειρμοί είναι πολύ πιο καταλυτικοί: Νιώθεις ακατανίκητο πειρασμό να παρομοιάσεις, ή να παραλληλίσεις, τις επιδρομές των Λαών τής Θάλασσας με την Α΄ Σταυροφορία (1096–1099 ΚΧ), και ιδίως με τη δήθεν Σταυροφορία τού Λαού, των Αγροτών, ή Απόρων – παρ’ όλο που, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, πρέπει να την περιγράψουμε ως Σταυροφορία τού Άτακτου, Απείθαρχου Όχλου. Αν, αντιθέτως, θελήσουμε να βρούμε αναλογίες με τη συμπεριφορά των Φοινίκων, θα πρέπει να κάνουμε ένα “flash forward” στην Δ’ Σταυροφορία (1202–1204), που στιγματίστηκε ως η “Καταραμένη Σταυροφορία”, αφού είχε μεν ως στόχο την κατάκτηση της μουσουλμανικής Ιερουσαλήμ, μέσω μιας εισβολής στην Αίγυπτο· αλλ’ αντ’ αυτής, τον Απρίλιο του 1204, οι Φράγκοι και οι Βενετοί λεηλάτησαν ανηλεώς την χριστιανική Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που στη συνέχεια τη μοιράστηκαν, ιδρύοντας τη Λατινική Αυτοκρατορία. Οι Βενετοί στην Δ΄ Σταυροφορία, έπαιξαν τον ρόλο των Φοινίκων στην κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου. Ίσως κάποτε μάθουμε ποιός ήταν ο Φοίνικας “Ερρίκος Δάνδολος” στην ιστορία αυτή…

● Ελάχιστο δείγμα τής ανυπολόγιστης λείας, από τις λεηλασίες Βενετών και Φράγκων στην Πόλη, είναι τα “Άλογα του Αγίου Μάρκου” στη Βενετία, έργο που κάποιοι αποδίδουν στον Λύσιππο. Ο Ναπολέοντας έκλεψε με τη σειρά του τα κλεμμένα άλογα, αλλά, ύστερα από το Βατερλώ, αυτά επιστράφηκαν στους “νόμιμους”… κλέφτες τους!

Οι Αιγύπτιοι κέρδισαν τη μάχη, αλλά, όπως είδαμε, έχασαν τον πόλεμο. Ποιοί άλλοι, άραγε; Οι Μυκηναίοι, οι Χετταίοι, η Ουγκαρίτ, καθώς επίσης οι λαοί τής Χαναάν – εκτός από τους Φοίνικες. Ακόμη και οι μιλιταριστές Ασσύριοι θα πρέπει να συγκαταλέγονται μεταξύ των ηττημένων, αφού υποχρεώθηκαν ν’ αποσυρθούν στα εδάφη τους για προστασία. Ἐν ὀλίγοις, όλες οι πανίσχυρες δυνάμεις τής εποχής. Όσο για τους νικητές, εκτός από τους ίδιους τους Λαούς τής Θάλασσας, δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία:

“Ως απόρροια της καταστροφικής δύναμης των Λαών τής Θάλασσας,
όλοι οι πανίσχυροι αντίπαλοι των Φοινίκων είχαν εξολοθρευθεί. Οι
πόλεις τους παρέμειναν ανέπαφες, ενώ τριγύρω τους αφανίζονταν οι
πάντες, γεγονός που τους έφερε σε θέση πλεονεκτική”. (Sanford Holst)

Η μάχη των Αιγυπτίων με τους Λαούς τής Θάλασσας

“Οι Φοίνικες φαίνεται πως είχαν τα περισσότερα οφέλη από οποιονδήποτε άλλον, εξαιτίας τής μαζικής μετανάστευσης των Λαών τής Στεριάς και της Θάλασσας”, συνοψίζει ο Sanford Holst. “Ως αποτέλεσμα της καταστροφικής δύναμης των επιθέσεων των Λαών τής Θάλασσας, όλοι οι πανίσχυροι αντίπαλοι των Φοινίκων είχαν εξολοθρευθεί. Οι φοινικικές πόλεις παρέμειναν ανέπαφες, ενώ τριγύρω τους αφανίζονταν οι πάντες, γεγονός που έφερε αυτούς τους ανθρώπους σε πλεονεκτική θέση.

“Τα ιστορικά στοιχεία δείχνουν πως οι δραστήριες πόλεις τους άρχισαν γρήγορα να επεκτείνουν την επικράτειά τους, με την εγκατάσταση εμπορικών σταθμών στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Σικελία, τη Σαρδηνία, τη Βόρεια Αφρική, την Αλγερία, το Μαρόκο, και την Ισπανία. Ανάμεσα στις πόλεις που δημιούργησαν ήταν και αυτές στο Μαρόκο: Lixus (σύγχρονη Larache), Sala (Ραμπάτ), Mogador (Εσαουίρα) και Tingis (Ταγγέρη)· στην Ισπανία: Gadir (Κάδιθ), Malaka (Μάλαγα), Ibisa (Ίμπιθα)· στην Αλγερία: Icosium (Αλγέρι)· στην Τυνησία: Utica (Υτίκη) και Καρχηδόνα· στη Σαρδηνία: Karalis (Κάλιαρι)· στη Σικελία: Πάνορμος (Παλέρμο)·⁽³⁾ στην Κύπρο: Κίτιον (Λάρνακα). Οι Φοίνικες δημιούργησαν μιαν ισχυρή κι εύπορη θαλάσσια εμπορική αυτοκρατορία, που εκτεινόταν από το Μαρόκο ως το Λεβάντε.”

• ⁽³⁾ Είναι κανόνας (οι εξαιρέσεις τον επιβεβαιώνουν): πόλεις, που τάχα ίδρυσαν οι Φοίνικες, είναι γνωστές μ’ ελληνικά τοπωνύμια, αφού τα χαναανικά (αν υπήρξαν) ξεχάστηκαν.

● Επομένως, έχει απόλυτο δίκιο ο Holst, όταν υπογραμμίζει ποικιλοτρόπως ότι “το στοιχείο αυτό αποδεικνύεται πως είναι ένα από τα κλειδιά, που μας βοηθούν να ξεκλειδώσουμε το μυστήριο των Λαών τής Θάλασσας – ένα γεγονός που άλλαξε τον ρου τής ιστορίας.”

Αναπαράσταση Καρχηδόνας

“Εποχή των Φοινίκων”

ΤΟ ΚΕΝΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, που προέκυψε ως συνέπεια, ήταν η χρυσή ευκαιρία των Φοινίκων να επωφεληθούν και να προβληθούν ως οι πραγματικοί κληρονόμοι των Μινωιτών, με την ανάδειξή τους σε μεγάλη ναυτιλιακή εμπορική δύναμη. Η ακμή τους (1200–800 ΠΚΧ) συμπίπτει με τους σκοτεινούς χρόνους όλων των ανταγωνιστών τους. Έχοντας πλήρη ελευθερία κινήσεων, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, έχτισαν μεθοδικά την αυτοκρατορία τους. Και όταν η παλίρροια της Ιστορίας έφερε και πάλι στο προσκήνιο τις μεγάλες δυνάμεις (Ασσυρία, Βαβυλωνία, Περσία), που υπέταξαν την χώρα τους, από τον 9ο έως τον 6ο αιώνα ΠΚΧ, οι Φοίνικες ήταν διατεθειμένοι να μεταφέρουν την έδρα τής αυτοκρατορίας τους από την Εγγύς Ανατολή στην καρδιά τής Μεσογείου, από την Χαναάν στην Τυνησία.

Όταν, λοιπόν, βρέθηκαν υπό περσικό ζυγό, πολλοί Φοίνικες μετανάστευσαν σε αποικίες, ή και στην Καρχηδόνα. Εκεί θα μπορούσαν ίσως να εκπληρώσουν τ’ όνειρό τους και να καταστούν πραγματική αυτοκρατορία, εξασφαλίζοντας και στρατιωτική υπεροχή, κάτι που λογικά ήταν ανέφικτο στην στενή λωρίδα τής Φοινίκης. Όσον αφορά τους Έλληνες, αφού αφυπνίστηκαν σταδιακά από τους “σκοτεινούς χρόνους” τους, έσπευσαν να καλύψουν τον χαμένο χρόνο, ἀρχῆς γενομένης από το 900 ΠΚΧ, ιδρύοντας δικές τους αποικίες, όχι μόνον στη Μεσόγειο, αλλά και στον Εύξεινο Πόντο, όπου οι Φοίνικες δεν τόλμησαν να εισέλθουν. Εξετάζοντας έναν χάρτη τού 550 ΠΚΧ, η ελληνική υπεροχή είναι συντριπτική. Σοβαρό μειονέκτημα των Φοινίκων ήταν η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού. Όμως, διέθεταν ένα κρίσιμο στρατηγικό πλεονέκτημα: τον έλεγχο των Ἡρακλείων στηλῶν, του στενού τού Γιβραλτάρ,⁽⁴⁾ όπου η Καρχηδόνα θα επέβαλε αργότερα αποκλεισμό, για να διαφυλάξει το εμπορικό της μονοπώλιο με την πλούσια σε μέταλλα Ιβηρία, ειδικότερα με την Ταρτησσό, κι ἐν γένει με τις ακτές τού Ἀτλαντικοῦ, ευρωπαϊκές και αφρικανικές. Χρησιμοποιώντας λ.χ. χρυσό, από την επέκταση του αφρικανικού παράκτιου εμπορίου, περί τα μέσα τού 4ου αιώνα ΠΚΧ, η Καρχηδόνα έκοψε χρυσούς στατήρες, που φέρουν ένα σχέδιο στο ἔξεργο της οπίσθιας όψης των κερμάτων, όπου ορισμένοι βλέπουν έναν χάρτη τής Μεσογείου με την Αμερική (ή την Ατλαντίδα;) ν’ απεικονίζεται προς δυσμάς.

Ελληνικές και φοινικικές αποικίες (σε γαλάζιο και κόκκινο αντίστοιχα) 550 ΠΚΧ

• ⁽⁴⁾ Γιβραλτάρ είναι η ευρωπαϊκή Ηράκλεια στήλη επί ισπανικού εδάφους, που όμως ελέγχεται από την Βρετανία. Γιβραλτάρ, πάει να πει “βράχος τού Τάρικ” (Gibr al-Tariq), από τ’ όνομα του Τάρικ ιμπν Ζιάντ, που ήταν επικεφαλής τής εμπροσθοφυλακής των Αράβων, όταν εισέβαλαν στην Ιβηρία το 711 ΚΧ.

● Ωστόσο, πολύ πριν από Ισπανούς, Βρετανούς και Άραβες, Βησιγότθους και Βάνδαλους (ἐξ οὗ Ανδαλουσία), Καρχηδόνιους και Ρωμαίους, Φοίνικες κι Έλληνες, Κέλτες, και Ίβηρες, είχαν εγκατασταθεί εκεί οι Νεάντερταλ. Τα ευρήματα στην σπηλιά Gorham εκτείνονται σε περίοδο πριν από 125.000 ως 25.000 χρόνια, καθιστώντας αυτόν τον βράχο το τελευταίο τους ίσως καταφύγιο. Αλλά και στην απέναντι στήλη, την αφρικανική, την Ceuta, στο μαροκινό έδαφος, που όμως ελέγχεται από την Ισπανία, τ’ αρχαιότερα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας μάς πάνε πίσω 250.000 χρόνια.

Το καρχηδονιακό νόμισμα με το έξεργο που δείχνει υποτίθεται τον αρχαίο κόσμο και την Αμερική (341 ΠΚΧ)

Αυτό ήταν το ιστορικό πλαίσιο του φοινικικού ναυτεμπορικού εγχειρήματος, που απλώθηκε στις θάλασσες, από το 1500 ως το 300 ΠΚΧ. Οι Φοίνικες ήταν εξαίρετοι ναυτικοί, και περίφημοι “πορφυροί έμποροι”, λόγω του μονοπωλίου τής περιζήτητης πορφυρής βαφής τού σαλιγκαριού murex, που ήταν κάποτε άφθονο στη Μεσόγειο, αλλά εξαλείφθηκε λόγω υπερεκμετάλλευσης. Η βαφή αυτή υπήρξε, μεταξύ άλλων, χαρακτηριστικό τής βασιλικής ενδυμασίας. Στην πραγματικότητα, η λέξη Φοίνικας προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις φοῖνιξ και φοινός, που σημαίνουν πορφυρός και πορφύρα, περνώντας στα λατινικά ως Punic.⁽⁵⁾ Οι ίδιοι ονόμαζαν την χώρα τους Χαναάν, που ίσως να σημαίνει επίσης Γη τής πορφύρας. Αν αυτό ισχύει, τότε Χαναάν και Φοινίκη είναι λέξεις συνώνυμες. Κατά τον Ἑκαταῖο, η Φοινίκη ονομαζόταν παλαιότερα Χνᾶ. Το ελληνικό τοπωνύμιο δεν αντιστοιχούσε σε κάποια πολιτισμική ταυτότητα που θ’ αναγνώριζαν οι ίδιοι. Δεν είναι σίγουρο αν, και σε ποιο βαθμό, θεωρούσαν πως αποτελούσαν μέλη μιας ενιαίας φυλής. Ήταν πολιτισμός οργανωμένος σε πόλεις-κράτη, όπως η Ελλάδα. Οι πόλεις πολεμούσαν μεταξύ τους και κάποια επικρατούσε σε βάρος των άλλων ή συνασπίζονταν σε συμμαχίες. Από άποψη γλώσσας, τρόπου ζωής, ή θρησκείας, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε το ουσιώδες που να διαφοροποιεί τους Φοίνικες από τους άλλους σημιτικούς πολιτισμούς τής Χαναάν.

Η μινωική “φοινικική” πορφύρα

• ⁽⁵⁾ Αναζητώντας πληροφορίες περί πορφύρας στην Wikipedia, ανακατευθύνεσαι στη λεγόμενη “φοινικική” ή “τύρια” πορφύρα, που εξαγόταν από το κοχύλι ακανθωτός στρόμπος (Murex, ή Bolinus, ή Haustellum, brandaris). Όμως, παρά την κατοχύρωσή της ως φοινικικό προϊόν, η πορφύρα υπήρξε μινωική καινοτομία, που ιδιοποιήθηκαν, μαζί με άλλες, οι Φοίνικες και τους απέφεραν τεράστια κέρδη, μόλις κατέρρευσε η εποχή τού μπρούντζου. Ως η ακριβότερη και ωραιότερη βαφή, η πορφύρα θεωρήθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων σύμβολο και προνόμιο βασιλικό και θεϊκό: όσο ψηλότερα βρισκόταν κανείς στην ιεραρχία, όχι μόνον την πολιτική, αλλά και την θρησκευτική, τόσο περισσότερα πορφυρά ενδύματα επιτρεπόταν να φορέσει. Συνεκδοχικά, σήμαινε το πορφυρό βασιλικό ένδυμα και, κατ’ επέκταση, τη βασιλική εξουσία.(*)

(*) Η ιατρική “εκδικήθηκε” αυτούς τους “γαλαζοαίματους”, ονομάζοντας πορφύρα (purpura) μια δερματοπάθεια με κοκκινωπές κηλίδες. (Η ετυμολογία τής λέξης purple: < λατινικά purpura < ελληνικά πορφύρα < άγνωστης προέλευσης. Μα φαίνεται πως ίσως είναι η μοναδική μινωική λέξη που χρησιμοποιούμε ακόμη).

Κεφαλή αλόγου σε καρχηδονιακό νόμισμα

● Αρχαιολόγοι βρήκαν στην Κρήτη μεγάλες ποσότητες κοχυλιών murex, που ανάγονται στον 20ό – 18ο αιώνα ΠΚΧ. Άρα, οι Μινωίτες ήταν πρωτοπόροι στην παραγωγή πορφύρας, αιώνες πριν από τους Τύριους, ή ἐν γένει από τους Φοίνικες. Σημαντική ήταν η ακατοίκητη σήμερα νησίδα Χρυσή (Γαϊδουρονήσι), 15 χμ νότια της Κρήτης, στην Ιεράπετρα, όπου οι αρχαιολόγοι ανέσκαψαν έναν μινωικό οικισμό τής περιόδου 1800-1500 ΠΚΧ, με εργαστήρια επεξεργασίας κοχυλιών murex για πορφύρα. Οι Μινωίτες παρήγαγαν ποικίλες αποχρώσεις πορφύρας (από μπλε ως κόκκινο) ανάλογα με τον τρόπο επεξεργασίας. Σωροί σπασμένων οστράκων murex έχουν βρεθεί και σε άλλα σημεία τής Μεσογείου, λ.χ. στην Απουλία τής Κάτω Ιταλίας. Έλεγαν αργότερα πως η Λακωνία ήταν το μέρος που έβγαζε την καλύτερη πορφύρα στην Ευρώπη, η νησίδα Μῆνιγξ (Τζέρμπα) τής Τυνησίας στην Αφρική, και η Τύρος στην Ασία.

Εκτός από πορφύρα, οι Φοίνικες εξήγαγαν υφάσματα, γυαλί, και κρασί στην Αίγυπτο, όπου το αμπέλι δεν ευδοκιμεί, ενώ προμηθεύονταν χρυσάφι από τη Νουβία, ασήμι από την Ιβηρία, ή κασσίτερο από την Βρετανία. Οι συναλλαγές, πάντως, που κάποτε θεωρούνταν πως γίνονταν απευθείας, τώρα πιστεύεται πως ήταν έμμεσες. Ο Timothy Champion είναι της άποψης πως ελέγχονταν από τους Κέλτες τής Βρετάνης.⁽⁶⁾ Όπως και να έχει το θέμα, η αναζωογόνηση της οικονομίας τής Μεσογείου, ύστερα από την κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου, φαίνεται πως οφείλεται ἐν πολλοῖς στο έργο των Φοινίκων, που αποκατέστησαν το εμπόριο μεγάλων αποστάσεων.

• ⁽⁶⁾ Η απλή αυτή ιδέα είναι άκρως ενδιαφέρουσα: Γιατί, άραγε, ο οποιοσδήποτε εμπορευόμενος θαλασσοπόρος, είτε Μινωίτης ή Μυκηναίος, Φοίνικας ή Καρχηδόνιος, να διατρέχει κινδύνους, παραπλέοντας την Ιβηρία, και ταξιδεύοντας κατόπιν στα βόρεια μέχρι την Βρετανία, όταν ο κασσίτερος τής Κορνουάλλης, ή ακόμη της Βρετάνης, θα μπορούσε να μεταφερθεί διὰ ξηρᾶς διαμέσου της Γαλατίας-Γαλλίας; Αυτός ήταν, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίον η Καρχηδόνα προσπάθησε μάταια ν’ αποτρέψει την ίδρυση της αποικίας τής Μασσαλίας: ακόμη και με τον αποκλεισμό τού Γιβραλτάρ, ο κασσίτερος της Κορνουάλλης, ή της Βρετάνης, ήταν διαθέσιμος στη Μεσόγειο και η Καρχηδόνα δεν μπορούσε να επιβάλει απόλυτα το μονοπώλιό της.

Καθώς εμπόριο και αποικίες επεκτείνονταν, Φοίνικες κι Έλληνες χώρισαν τη Μεσόγειο στα δυο, με τους πρώτους να παραπλέουν και να κυριαρχούν στα νότια παράλια, ενώ οι δεύτεροι δραστηριοποιούνταν ιδίως κατά μήκος των βόρειων ακτών, χωρίς ν’ αποκλείονται οι εκατέρωθεν παρεισφρήσεις, όπως φαίνεται από τα παραδείγματα της Κυρηναϊκής και της Σαρδηνίας. Οι μεταξύ τους συγκρούσεις ήταν σπάνιες, κυρίως στη Σικελία (λόγω στρατηγικής θέσης, απέναντι από την Καρχηδόνα, στις εντός Μεσογείου “Ηράκλειες στήλες”),⁽⁷⁾ και κατέληξαν στη δημιουργία δυο σφαιρών επιρροής. Όταν, όμως, ανέλαβαν τα ηνία οι Καρχηδόνιοι, η κατάσταση άλλαξε άρδην.

Ο Μελκάρτ σε φοινικικό αργυρό τετράδραχμο

• ⁽⁷⁾ Ως Ηράκλειες στήλες, οι Έλληνες εννοούσαν το στενό τού Γιβραλτάρ. Όμως, όταν δεν είχαν φτάσει ακόμη τόσο μακριά, σε προγενέστερες εποχές, προσδιόριζαν έτσι το “στενό” ανάμεσα στην Τυνησία και τη Σικελία. Οι Φοίνικες, και μετά οι Καρχηδόνιοι, επεδίωκαν τον έλεγχο τόσο των “εσωτερικών”, όσο και των “εξωτερικών” Ηρακλείων στηλών.

Παρ’ όλα τα “έξεργα” με την υποτιθέμενη Αμερική (ή Ατλαντίδα), αυτό που όντως βλέπουμε στην οπίσθια όψη τού “νομίσματος” των Φοινίκων, είναι μια κάποια πολιτισμική ανεπάρκεια. Η τέχνη τους δεν διέθετε εκείνα τα μοναδικά χαρακτηριστικά που, ενδεχομένως, θα τη διαφοροποιούσαν από την τέχνη των συγχρόνων τους. Και τούτο εξαιτίας των καταλυτικών επιδράσεων από ξένες κουλτούρες: κυρίως της Αιγύπτου, της Ασσυρίας, και της Ελλάδας. Η τέχνη τους ήταν ένα αμάλγαμα ξένων προτύπων κι αισθητικών επιδιώξεων. Εκτός αυτού, μολονότι συνέβαλαν στην εξάπλωση της γραφής τους, από την οποία προέρχονται όλα τα σημαντικά αλφάβητα, οι ίδιοι χρησιμοποίησαν το ἐν λόγῳ abjad κυρίως για εμπορικές δοσοληψίες.⁽⁸⁾ Εκτός από τις επιγραφές, σχεδόν τίποτε άλλο δεν έχουν αφήσει, ή δεν έχει διασωθεί, σε γραπτές πηγές. Αγνοούμε ακόμη και τ’ όνομα του “Κύριου της Θάλασσας”, του “Ποσειδώνα” τους – πολύ περίεργο, όντως, για μια κοινωνία εμπόρων και ναυτικών, όπου μια τέτοια θεότητα είναι πάρα πολύ σημαντική.

• ⁽⁸⁾ Ο προπομπός τού φοινικικού “αλφάβητου” είχε μάλλον αιγυπτιακή καταγωγή, καθώς τα σύμβολα των χαναανικών abjad (“αλφάβητων”) της μέσης εποχής τού μπρούντζου, μοιάζουν με ιερογλυφικά, ή πιο συγκεκριμένα, μ’ ένα πρώιμο abjad, που εντοπίστηκε στην κεντρική Αίγυπτο. Επιπλέον, πριν από τη δημιουργία τού φοινικικού “αλφάβητου”, έχουμε το πρωτο-χαναανικό, καθώς και την “αλφαβητική” γραφή τής Ουγκαρίτ, που η προέλευσή της ήταν μεσοποτάμια. Άρα, τα συμφωνικά “αλφάβητα” κατάγονται από Αίγυπτο και Μεσοποταμία.

Το ίδιο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και για τους Μινωίτες, αφού επίσης αγνοούμε τις θεότητές τους. Πρόκειται, όμως, γι’ αρχαιότερο πολιτισμό, του οποίου, επιπλέον, δεν έχουμε αποκρυπτογραφήσει την γραφή. Σημειωτέον ότι στο πάνθεόν τους, οι Χαναναίοι είχαν και τον Γιαμ, έναν θεό τής θάλασσας και των ποταμών. Τον λάτρευαν, όμως, οι Φοίνικες; Φαίνεται πως, εκτός από τον Βάαλ (ο Βάαλ Άμμων και η Τανίτ ήταν οι πολιούχοι τής Καρχηδόνας), οι Φοίνικες τιμούσαν ιδιαίτερα τον Μελκάρτ, πολιούχο τής Τύρου, που ίδρυσε τις περισσότερες αποικίες, μεταξύ άλλων Καρχηδόνα και Γάδειρα (νῦν Cádiz). Σταδιακά, λόγω αλληλοεπιδράσεων, ο Mελκάρτ ταυτίστηκε με τον Ἡρακλῆ. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως κανένας από τους ἐν λόγῳ θεούς δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον Ποσειδῶνα-Γιαμ. Και άρα, η απορία (λαός θαλασσοπόρων χωρίς θεό τής θάλασσας) παραμένει…

Σεμίραμις, του Eliseo Fattorini (19ος αιώνας)

● Αναζητώντας πληροφορίες περί της “φοινικικής μυθολογίας” στην Wikipedia, ανακατευθύνεσαι σε κάποιο άγνωστο πρόσωπο, ὀνόματι Σαγχουνιάθων, έναν δήθεν συγγραφέα τριών χαμένων έργων στην φοινικική γλώσσα, που υποτίθεται πως διασώθηκαν μόνον ἐν μέρει, σε παράφραση και περίληψη μιας μετάφρασης στα ελληνικά, η οποία αποδίδεται στον Φίλωνα από τη Βύβλο, σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζεται, τουλάχιστον, ο επίσκοπος Καισαρείας, Ευσέβιος. Ό,τι γνωρίζουμε για το έργο τού Σαγχουνιάθωνα, προέρχεται από τον Ευσέβιο, που παραθέτει τα μόνα σωζόμενα αποσπάσματα από τα γραπτά του, όπως αυτά συνοψίζονται και μνημονεύονται από τον φερόμενο ως μεταφραστή του, τον Φίλωνα. Η υποθετική ημερομηνία των – δήθεν – γραπτών μάς πάει πριν από τον Τρωικό πόλεμο, στην εποχή άλλων εξίσου υποθετικών προσώπων, όπως είναι ο Μωυσής, αλλά και “η Σεμίραμις, όταν ήταν βασίλισσα των Ασσυρίων”. Ο Σαγχουνιάθων τοποθετείται, λοιπόν, στο μυθικό πλαίσιο μιας αρχαιότητας, από την οποία δεν έχουν διασωθεί ούτε ελληνικά, ούτε φοινικικά κείμενα. Όλως παραδόξως, όμως, ο “συγγραφέας” φέρεται ν’ αναφέρεται υποτιμητικά στον… Ησίοδο, που έζησε κατά τον 8ο αιώνα ΠΚΧ! Κάποιοι δικαιολογήθηκαν πως οι προθέσεις τού Ευσέβιου ήταν… “ευσεβείς”: ήθελε να “δυσφημίσει τον πολυθεϊσμό”· ενώ άλλοι απέδωσαν την πλαστογραφία στον ίδιο τον Φίλωνα. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για τα πραγματικά κίνητρα των παραχαρακτών, όποιοι και αν ήταν αυτοί. Όπως και να έχει το θέμα, μένεις κυριολεκτικά άναυδος από το γεγονός πως η αναζήτηση στοιχείων σχετικά με την “φοινικική μυθολογία”, σε οδηγεί τελικά σε μια τέτοια απάτη – “ευσεβή” ή μη…

Επόμενο Χρονικό 20. ΟΙ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ● Κατάρρευση Εποχής Μπρούντζου Λόγω Λιμού ● Τρωικός και Λαοί τής Θάλασσας ● Στήλη Μερνεφθά και Έξοδος ● Χετταίοι και Λούβιοι

• >> Χρονικό 20. ΟΙ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
• << Χρονικό 18. ΑΙΓΑΙΟΝ: ΚΝΩΣΟΣ, ΜΥΚΗΝΑΙ, ΙΛΙΟΝ

Χεττιτικό δωδεκάθεο στον Αδη (Hattusa)

Χρονικό 18. ΑΙΓΑΙΟΝ: ΚΝΩΣΟΣ, ΜΥΚΗΝΑΙ, ΙΛΙΟΝ

Χρονικό 18. ΑΙΓΑΙΟΝ: ΚΝΩΣΟΣ, ΜΥΚΗΝΑΙ, ΙΛΙΟΝ

/ENGLISH/ Chronicle 18. MYCENAE: FROM KNOSSOS TO TROY

● Stonehenge ● Δωριείς και Λαοί τής Θάλασσας
● Μυστήρια ● Τρωικός και Κατάρρευση
της Εποχής τού Μπρούντζου

του Μιχάλη Λουκοβίκα

Το ανάκτορο της δυναστείας των Ατρειδών στις Μυκήνες

OI ΜΥΚΗΝΑΙΟΙ ΑΝΕΛΑΒΑΝ τον έλεγχο των “Δρόμων τού Κασσίτερου” – του θαλάσσιου εμπορικού δικτύου των μετάλλων τής Δύσης – ως κληρονόμοι των Μινωιτών. Η μεγάλη τους ακμή διήρκεσε περίπου 250 χρόνια, ως την κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου. Αυτό το εκτεταμένο δίκτυο είναι η εξήγηση που βρίσκουμε μυκηναϊκά τεχνουργήματα σε μεγάλες αποστάσεις, πέραν των ορίων τού μυκηναϊκού κόσμου: σπαθιά στη “μακρινή” καυκασιανή Γεωργία· ένα αντικείμενο από ἤλεκτρον, εγχάρακτο με σύμβολα Γραμμικής Β, στην Βαυαρία τής Γερμανίας· διπλοί πελέκεις και άλλα είδη τού 13ου αιώνα ΠΚΧ, στην Αγγλία (Wessex, Κορνουάλλη) και Ιρλανδία. Υπάρχουν πειστικά στοιχεία πως, κατά την τελική φάση των εργασιών τού Stonehenge, στο Wiltshire, γύρω στο 1600 ΠΚΧ, οι χτίστες είχαν εμπορικές δοσοληψίες με τους “μεγάλους μεσογειακούς πολιτισμούς τής εποχής”, όπως έγραψε ο Gerald Hawkins, ἤτοι: “τη μινωική Κρήτη, τη μυκηναϊκή Ἑλλάδα, την Αίγυπτο, και τους προγόνους των γυρολόγων πραγματευτών Φοινίκων”… Στο νεκροταφείο τού Stonehenge έχουν βρεθεί, μεταξύ άλλων, ο τάφος ενός Μεσογείου εφήβου, που πέθανε γύρω στο 1550 ΠΚΧ, και διάφορα είδη μεσογειακής προέλευσης.

Ηλιοβασίλεμα στο Stonehenge

● Άρα, κατά τον Hawkins, οι Μυκηναῖοι συγκαταλέγονταν στους θαλασσοπόρους “μεγάλου βεληνεκούς”, ακόμη και πριν από την κατάκτηση της μινωικής Κρήτης, μαζί με τους “προγόνους των… Φοινίκων”, όπως λέει. Ο Άγγλος αστρονόμος έγινε διάσημος για το έργο του στον τομέα τής αρχαιοαστρονομίας.⁽¹⁾ Το 1965 εξέδωσε μελέτη για το Stonehenge, όπου πρώτος διετύπωσε την άποψη πως το μεγαλιθικό μνημείο ήταν αστρονομικό παρατηρητήριο, για την πρόβλεψη των κινήσεων του ήλιου ή των άστρων. (Βλέπε Χρονικό 3: το Stonehenge ως έργο μεταναστών από το λίκνο τού ανθρώπου, το Αιγαίο, και η συγγένεια Μινωιτών και Μυκηναίων).

• ⁽¹⁾ Η αρχαιοαστρονομία μελετά τους τρόπους που στο παρελθόν οι άνθρωποι “κατανόησαν, ή εκμεταλλεύτηκαν, τα ουράνια φαινόμενα, καθώς και τον ρόλο που έπαιζε η ουράνια σφαίρα στον πολιτισμό τους.”

Μυκήνες, Πύλη των Λεόντων

Η μυκηναϊκή περίοδος (περίπου 1700–1100 ΠΚΧ) αποτελεί το ιστορικό πλαίσιο μεγάλου μέρους τής ελληνικής μυθολογίας και ελληνικής γραμματείας, όπως ο ἐπικὸς κύκλος, ή και η ἑλληνικὴ τραγῳδία. Οι ιστορικοί συνηθίζουν ν’ αποδίδουν την κατάρρευση σε κάποιαν εξέγερση, ή σε κάθοδο μιας άλλης φυλετικής ομάδας των Ἑλλήνων, των Δωριέων, παρ’ όλο που τουλάχιστον μια μυκηναϊκή πόλη, η Πύλος, μάλλον καταστράφηκε από τους λεγόμενους Λαούς τής Θάλασσας. Επίσης διατυπώνονται θεωρίες φυσικών καταστροφών, ή ξηρασίας σε μεγάλη κλίμακα, που ίσως να συνέβαλαν και αυτές στην κατάρρευση. Οι μετακινήσεις πληθυσμών την εποχή εκείνη, από Βαλκάνια, Αἰγαῖον και Μικρασία προς την Εγγύς Ανατολή, είναι αναντίρρητο ιστορικό γεγονός. Κατά την θεωρία των εσωτερικών παραγόντων, ο μυκηναϊκός πολιτισμός κατέρρευσε στην πορεία κοινωνικών συγκρούσεων, που ξέσπασαν λόγω απόρριψης του ανακτορικού συστήματος από τα υποπρονομιούχα κοινωνικά στρώματα, τα οποία είχαν βυθιστεί στην απόλυτη ένδεια, στο φινάλε τής περιόδου. Μια άλλη υπόθεση συνδυάζει τις κοινωνικές με τις φυλετικές αντιθέσεις. Στο πλαίσιο αυτό, αξίζει να τονιστεί πως με την έναρξη της εποχής τού σιδήρου, τα όπλα παράγονταν μαζικά, ήταν σχετικά φτηνά και προσιτά σε όλους. Τα όπλα από σίδηρο δεν ήταν εφάμιλλα των μπρούντζινων, όμως μπορούσαν κάλλιστα να σκοτώσουν (βλέπε το προηγούμενο Χρονικό, υποσημείωση 7).

Ηρακλής

● Η κάθοδος των Δωριέων αποτελεί υπόθεση εργασίας των αρχαίων Ελλήνων ιστορικών, στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν τους λόγους που οι προκλασικές διάλεκτοι και παραδόσεις τής νότιας Ελλάδας αντικαταστάθηκαν από εκείνες οι οποίες κυριάρχησαν κατά την κλασική εποχή. Σύμφωνα μ’ έναν ελληνικό θρύλο, οι Δωριείς ανέλαβαν τον έλεγχο της Πελοποννήσου, κατά τη λεγόμενη “ἐπιστροφὴ τῶν Ἡρακλειδῶν”. Το περιεχόμενο της ἐν λόγῳ θεωρίας άλλαξε αρκετές φορές, καθώς ιστορικοί, φιλόλογοι, και αρχαιολόγοι, προσπαθούσαν να εξηγήσουν τις πολιτισμικές ασυνέχειες που διαπίστωναν στους τομείς τής έρευνάς τους. Δεν έχει επίσης ακόμη σαφώς διευκρινιστεί ο τρόπος διάδοσης της δωρικής κουλτούρας σε ορισμένα νησιά, σαν την Κρήτη. Η ιστορικότητα της καθόδου των Δωριέων παραμένει ατεκμηρίωτη, παρά τις έρευνες 200 χρόνων.

Άνδρες των Λαών τής Θάλασσας
αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο

● Οι Λαοί τής Θάλασσας ήταν συνασπισμός θαλάσσιων επιδρομέων τής νότιας και κεντρικής Εὐρώπης, και της Μεσογείου, ιδίως της περιοχής τού Αιγαίου, που κινήθηκαν προς ανατολάς διὰ θαλάσσης (αργότερα και με χερσαίες δυνάμεις), εισβάλοντας στην Χετταία, την Κύπρο, τη Συρία, την Χαναάν, και την Αίγυπτο, κι επιφέροντας την κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου. Ο φαραώ Μερνεφθά τούς μνημονεύει ρητά με την φράση “οι ξένοι λαοί (ή και χώρες) τής θάλασσας”. Αφήνοντας τη μυκηναϊκή Ελλάδα έξω από τον κατάλογο των θυμάτων, ορισμένοι μελετητές θεωρούν ότι μπορούν να ταυτοποιήσουν τους περισσότερους από τους Λαούς τής Θάλασσας που μνημονεύονται στα αιγυπτιακά αρχεία· υποτίθεται πως ήταν οι: Ekwesh-Αχαιοί (αν όντως ήταν, γιατί να καταστρέψουν την Πύλο; “Επειδή ήταν Έλληνες!”, είναι η αποστομωτική απάντηση)· Teresh–Τυρρηνοί (πρόγονοι των Ετρούσκων)· Lukka–Λύκιοι· Shardana–Σαρδηνοί· Shekelesh–Σικελοί· Tekrur-Τεύκροι (που θεωρούνται είτε Τρῶες, ή Έλληνες)· και Peleset–Φιλισταῖοι (οι Παλαιστίνιοι;), προερχόμενοι, καθώς διατείνονται κάποιοι, από την Κρήτη. Οι Peleset και Tekrur ήταν οι μοναδικοί πολυάριθμοι Λαοί τής Θάλασσας που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Χαναάν. Σημειωτέον ότι αρκετές από τις φυλές αυτές είχαν χρησιμοποιηθεί, στο παρελθόν, από τις αυτοκρατορίες Αιγυπτίων και Χετταίων, ως μισθοφόροι, ή ως “σύμμαχοι”, πριν να στραφούν εναντίον τους. (Βλέπε τα επόμενα δυο Χρονικά, περί των Λαών τής Θάλασσας και της κατάρρευσης της εποχής τού μπρούντζου).

Μυκηναία με προτεταμένο το στήθος
(αλλά… “σεμνά”, όχι όπως οι Κρητικές!)

Οι μυκηναϊκοί οικισμοί δεν ήταν περιορισμένοι στη νότια Ελλάδα· εμφανίστηκαν επίσης στην Ἤπειρο, τη Μακεδονία, σε νησιά τού Αιγαίου, στα παράλια της Μικρασίας, στην Κύπρο, την Χαναάν, και την Ιταλία. Οι πόλεις ήταν άριστα οχυρωμένες, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στη μινωική Κρήτη. Τα ωραιότερα μυκηναϊκά ανάκτορα ανασκάφηκαν στις Μυκήνες, την Τίρυνθα και την Πύλο. Διαδέχθηκαν τα μινωικά ανάκτορα, αλλά ήταν κατώτερά τους. Η καρδιά τού παλατιού ήταν το μέγαρον, δηλαδή η αίθουσα του θρόνου. Τ’ ανάκτορα ήταν διώροφα, όπως δείχνουν οι σκάλες που βρέθηκαν στην Πύλο. Φαίνεται πως στον πάνω όροφο ήταν τα ιδιωτικά διαμερίσματα της βασιλικής οικογένειας. Ο μονάρχης, ή και ἄναξ (θείος κύριος, ηγεμών, οικοδεσπότης), λέξη που την βρίσκουμε και στον Ὅμηρο, φαίνεται πως κατείχε υπέρτατη εξουσία. Ο ρόλος του ήταν στρατιωτικός, δικαστικός και θρησκευτικός. Τα συμφραζόμενα της λέξης αυτής, σε κείμενα που έχουν να κάνουν με προσφορές, υποδηλώνουν πως οι ηγεμόνες λατρεύονταν.

Πέραν τούτου, δεν έχουμε εντοπίσει καμιά τάξη στον ρόλο τού ιερατείου. Ένα σχετικό πρόβλημα είναι η εξεύρεση κάποιου χώρου λατρείας με βεβαιότητα. Πάρα πολλές μινωικές θεότητες και θρησκευτικές δοξασίες συγχωνεύθηκαν, προφανώς, στη μυκηναϊκή θρησκεία, τη μητέρα τής θρησκείας τής κλασικής Ελλάδας. Τα Ελευσίνια μυστήρια καθιερώθηκαν κατά τη μυκηναϊκή περίοδο, στη βάση μιας προελληνικής λατρείας τής βλάστησης με μινωικά στοιχεία. Η Δήμητρα και άλλοι θεοί εμφανίζονταν σε αρκαδικούς μύθους ως ζωόμορφοι. Παραστάσεις πομπών, με προσωπεία ζώων, ή “δαιμόνων”, μας θυμίζουν τον ελληνικό μύθο τού Μινώταυρου. Ο Διόνυσος, ο μοναδικός θεός που πεθαίνει για να ξαναγεννηθεί, όπως συχνά εμφανίζεται στις θρησκείες τής Ανατολής, σχετίζεται με τον μινωικό μύθο τού “Θείου βρέφους”, που το εγκαταλείπει η μητέρα του και το ανατρέφει η ίδια η Φύση.⁽²⁾ Η μινωική ζωγραφική επηρέασε καταλυτικά τη μυκηναϊκή. Νωπογραφίες ταυροκαθαψίων έχουν βρεθεί στις Μυκήνες και την Τίρυνθα. Αλλά υπήρχε μια σημαντική διαφορά: οι Μυκηναίοι απεικόνιζαν τα ζώα μόνο σε συνάρτηση με τον άνθρωπο, ή και ως θηράματα κυνηγιού, κάτι που δείχνει πόσο διαφορετική ήταν η σχέση τους με την φύση συγκριτικά με τους Μινωίτες.

Πομπή λεοντοκέφαλων “δαιμόνων” με σπονδές στην θεά που υψώνει τελετουργικό σκεύος. Στον ουρανό ο ηλιακός τροχός και η ημισέληνος. Χρυσό σφραγιστικό δαχτυλίδι, το μεγαλύτερο του μυκηναϊκού κόσμου, από την Τίρυνθα, φτιαγμένο από μινωικό εργαστήρι (15ος αιώνας ΠΚΧ).

• ⁽²⁾ Το “Θείον Βρέφος”, ο “Μωυσής βρέφος”, ο Habis, γιος τού Οδυσσέα και της Καλυψώς (μιλάμε γι’ αυτόν ταξιδεύοντας στην Ιβηρία, βλέπε το Χρονικό 5, Ο Οδυσσέας και η Καλυψώ στην Οδύσσεια Λισαβόνα και το Χρονικό 21, Ὀδύσσεια Λισαβόνα τού μύθου), κ.ά., κάθε άλλο παρά μοναδικοί είναι, αφού απαντώνται σε πολλούς πολιτισμούς, βάσει της ίδιας ιδέας, μα όχι αναγκαστικά και της ίδιας προέλευσης. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους μύθους τού Κατακλυσμού, που γέννησαν οι πρωτοφανείς πλημμύρες, όταν έλιωσαν οι πάγοι – θέμα πολύ διαδεδομένο επίσης σε όλον τον κόσμο. Ο Ουτναπιστίμ, ο Δευκαλίων, ο Νώε, και τόσοι άλλοι, είναι πρωταγωνιστές διαφορετικών εκδοχών τής ίδιας ιστορίας. Και είναι κρίμα που οι Έλληνες είναι πιο εξοικειωμένοι με τον Νώε, παρά με τον Δευκαλίωνα. Ο λόγος είναι πως οι ιστορίες αυτές αντιμετωπίζονται ως μύθοι – εκτός από εκείνες της Βίβλου, που θεωρούνται “ιερές”. Όμως, τι άλλο είναι η Βίβλος εκτός από εβραϊκή μυθολογία;

Η Φρύνη στα Ποσειδώνια της Ελευσίνας, του Henryk Siemiradzki (1889)

Ἐλευσίνια, Καβείρια και Ὀρφικά μυστήρια

● Τα Ἐλευσίνια μυστήρια ήταν τελετές μύησης, που γίνονταν στην Ελευσίνα κάθε χρόνο, στο πλαίσιο της λατρείας τής Δήμητρας και Περσεφόνης. Από τα μυστήρια των αρχαίων χρόνων, αυτά θεωρούνταν ως σπουδαιότερα. Προέλευσή τους ήταν μάλλον μια παλιά αγροτική λατρεία, της μυκηναϊκής, ή και της μινωικής περιόδου. Τα μυστήρια αναφέρονταν στον μύθο τής αρπαγής τής “κόρης” από τον βασιλιά τού Κάτω κόσμου, τον Ἅδη, σ’ έναν κύκλο με τρεις φάσεις: “κάθοδο”, “αναζήτηση”, και “ανάβαση”, όταν η Περσεφόνη έσμιγε πάλι με τη μητέρα της. Η ανάστασή της συμβόλιζε την αναγέννηση κάθε μορφής ζωής. Το τυπικό, οι τελετουργίες, και τα πιστεύω των μυστών, καλύπτονταν από μυστικότητα. Γνωρίζουμε, πάντως, πως οι τελετές συνοδεύονταν από οράματα κι επικλήσεις για “μετά θάνατον ζωή”. Γι’ αυτό, ορισμένοι μελετητές αποδίδουν την απήχηση και μακροημέρευσή τους στην χρήση ψυχεδελικών ουσιών. Οι μοναδικές προϋποθέσεις για συμμετοχή ήταν να μην βάρυνε κάποιον “ενοχή αίματος”, δηλαδή να μην είχε διαπράξει φόνο, και να μην ήταν “βάρβαρος” (να ήταν γνώστης τής ελληνικής). Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε τη διάδοση της γιορτής αργότερα στην Ρώμη. Η μύηση, σημειωτέον, επιτρεπόταν και στις γυναίκες, ή ακόμα και στους δούλους. Συγκριτικές μελέτες παραλληλίζουν αυτές τις ελληνικές τελετές με παρόμοια συστήματα της Εγγύς Ανατολής, όπως οι λατρείες τής Ίσιδας και του Όσιρι στην Αίγυπτο, τ’ αντίστοιχά τους στην Συρία και την Περσία, καθώς βέβαια και τα θρακο–φρυγικά Καβείρια μυστήρια.

Ο Ἀγαμέμνων μυείται στα Καβείρια.

● Οι Κάβειροι ήταν αινιγματικές χθόνιες θεότητες, προστάτιδες των ναυτικών, που εισήχθησαν στις ελληνικές τελετουργίες, διατηρώντας ταυτόχρονα χεττιτικά, μαζί με πρωτο-ετρουσκικά στοιχεία. Η μυστηριακή τους λατρεία συνδεόταν στενά μ’ εκείνην του Ἡφαίστου, έχοντας ως επίκεντρο τα νησιά τής Σαμοθράκης και της Λήμνου, στο βόρειο Αιγαίο, αλλ’ επίσης και την Θήβα. Υπήρχαν και άλλοι τόποι λατρείας, όπως λ.χ. η Ἴμβρος και η Σευθόπολις της Θρᾴκης, ή διάφορες περιοχές τής Μακεδονίας, της Μικράς Ασίας, και του λοιπού Αιγαίου. Η μυστηριακή λατρεία τής Σαμοθράκης εξαπλώθηκε κατά την ελληνιστική περίοδο, φτάνοντας τελικά στη μύηση και Ρωμαίων. Και καθώς η προέλευση της λατρείας δεν ήταν ελληνική, γίνονταν δεκτοί και “βάρβαροι”: για να μυηθεί κανείς δεν υπήρχαν προϋποθέσεις ηλικίας, φύλου, κοινωνικής θέσης, ή κι “εθνικής” καταγωγής. Οι πάντες, άνδρες και γυναίκες, ενήλικες και ανήλικοι, ελεύθεροι ή δούλοι, Έλληνες και μη, μπορούσαν να συμμετάσχουν.⁽³⁾ Άλλωστε, όχι μόνον οι Σαμοθράκες, αλλά και οι Λήμνιοι, δεν ήταν ελληνικής καταγωγής: οι Λήμνιοι σχετίζονταν πιθανότατα με τους Ετρούσκους. Εξελληνίστηκαν κατά τον 6ο ΠΚΧ αιώνα, που η Αθήνα κατέκτησε το νησί, μα η λατρεία των Καβείρων επέζησε της “επιχείρησης” εξελληνισμού. Οι Σαμοθράκες συνδέονταν με τους Τρώες και τους Πελασγούς. Στο Ἱερόν τῶν Μεγάλων Θεῶν,⁽⁴⁾ ακόμη και κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, χρησιμοποιούσαν κάποια “βαρβαρική”, λεγόμενη, γλώσσα. Η Θήβα συνδεόταν με τη Σαμοθράκη διαμέσου των γάμων τού Κάδμου και της Ἁρμονίας, που καταγόταν από το νησί. Οι Κάβειροι παρουσιάζουν επίσης πολλές ομοιότητες με άλλες μυθικές φυλές, όπως οι Τελχῖνες, οι Κύκλωπες, οι Δάκτυλοι, οι Κορύβαντες, και οι Κουρῆτες. Αυτές οι ομάδες συχνά συγχέονταν ή ταυτίζονταν, καθώς μάλιστα σχετίζονταν πολλές από αυτές με τη μεταλλουργία – όπως και ο Ήφαιστος.

• ⁽³⁾ Σαμοθρακικό ανάγλυφο, με τον Ἀγαμέμνονα να μυείται στα Καβείρια, ενισχύει την ιδέα πως τα Ελευσίνια προέκυψαν από τα Καβείρια, μέσω Θρακών εγκατεστημένων στην Ελευσίνα.

• ⁽⁴⁾ Η περίφημη Φτερωτή Νίκη τῆς Σαμοθράκης (±200–190 ΠΚΧ) ήταν στημένη στο Ιερόν των Μεγάλων Θεών, σε ανυψωμένη βάση σαν πρύμνη πλοίου.

Ο μύθος τού Ορφέα, του Marc Chagall

● Τα Ὀρφικά μυστήρια ίσως να είχαν επίσης αφετηρία τα Καβείρια. Επρόκειτο για θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές, που προέρχονταν από τον κόσμο των Ελλήνων και των Θρᾳκῶν, συνδεόμενες με ποίηση που αποδιδόταν στον μυθικό μουσικό και προφήτη Ὀρφέα, ο οποίος είχε κατεβεί στον Άδη για την αγαπημένη του Εὐρυδίκη, και κατόρθωσε να επιστρέψει. Οι Ορφικοί τιμούσαν, επιπλέον, την Περσεφόνη και τον Διόνυσο για τον ίδιο λόγο. Όπως και στα Ελευσίνια, η μύηση στον Ορφισμό συνδεόταν με μια “μετά θάνατον ζωή”.⁽⁵⁾

Ιδού ο Αλάριχος, “μεσσίας” τού χριστιανικού όχλου
“μελανοχιτώνων”, μπαίνοντας έφιππος στην Αθήνα.

• ⁽⁵⁾ Το 390 ΚΧ, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α΄ διέταξε τον στρατό του να διαπράξει μια από τις πιο αποτρόπαιες σφαγές στην Ιστορία, εξολοθρεύοντας 7.000-15.000 Θεσσαλονικεῖς στον Ιππόδρομο, επειδή είχαν επαναστατήσει κατά τής γερμανικής του φρουράς. Για να εξιλεωθεί, το 392 έκλεισε τ’ αρχαία ιερά, κι επέβαλε τον χριστιανισμό ως μοναδική θρησκεία. Χάρη στον Θεοδόσιο, τον “Άγιο” (για την Εκκλησία), ή τον “Μέγα” (για την Ιστορία), οι χριστιανοί, μόλις γλύτωσαν τους διωγμούς, άρχισαν να διώκουν όλους τους άλλους! Οι τελευταίες αναλαμπές των μυστηρίων έσβησαν το 396, όταν ένας άλλος Γερμανός, ο “αρειανός” Αλάριχος, εισέβαλε στην Ελευσίνα, συνοδείᾳ Χριστιανών “με τα μαύρα ράσα” – οι “μελανοχίτωνες” της εποχής – βεβηλώνοντας τους ναούς και σκοτώνοντας όλους τους ιερείς. Ο Βησιγότθος “μεσσίας” τού χριστιανικού όχλου μπήκε θριαμβευτικά στην Αθήνα, αφού ρήμαξε όλη την Ἀττική, εισέβαλε στην Πελοπόννησο, πούλησε στα σκλαβοπάζαρα Σπαρτιάτες, Κορίνθιους, Αργείους κ.ά., και κατόπιν διέσχισε τον Κορινθιακό, καθ’ ὁδὸν προς την Ήπειρο. Σταμάτησε τις σφαγές και τις λεηλασίες, μόνον όταν έγινε magister militum (στρατηλάτης) τού Βυζαντίου. Μάλλον φτηνά πουλήθηκε: του έπρεπε… αγιοποίηση! (Βλέπε Χρονικά 23-24, για την σφαγή τής Θεσσαλονίκης και τον βίαιο εκχριστιανισμό τής αυτοκρατορίας, μέσω της Γενοκτονίας των Ελλήνων, που οδήγησε, ἐν τέλει, στον Θρίαμβο του κρετινισμού).

● À propos: οι πλείστοι αυτοκράτορες της Θεοδοσιανής Δυναστείας, όπως και οι έσχατοι της Ρώμης, ήταν μαριονέτες διαφόρων Γερμανών magistri militum, που ανεβοκατέβαζαν πειθήνια όργανά τους στον θρόνο, με χαρακτηριστικές περιπτώσεις τον Άσπαρ στην Ανατολή, και τον Ricimer στη Δύση. Όσο για τον χριστιανό Αλάριχο, κατέλαβε και λεηλάτησε, το 410, ακόμη και την Ρώμη, σηματοδοτώντας την αρχή της πτώσης τού δυτικού ρωμαϊκού κράτους.

Η ζωφόρος με τις χορεύτριες από το Τέμενος της Σαμοθράκης.

Η μυκηναϊκή εμπορική ναυτιλία απογειώθηκε μόλις κατέρρευσαν
οι Μινωίτες. Μετά από την κατάκτηση της Κρήτης, η παραγωγή
προϊόντων που προορίζονταν για εξαγωγή αυξήθηκε θεαματικά.

Μυκηναϊκή στάμνα με χταπόδι και ψάρια

ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΡΟΠΟ, ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ απουσιάζει από τις γραπτές πηγές στην Γραμμική Β. Ξέρουμε, πάντως, πως οι Μινωίτες εξήγαγαν εκλεκτά υφάσματα στην Αίγυπτο. Αναμφίβολα, οι Μυκηναίοι θα έκαναν το ίδιο. Προφανώς, δανείστηκαν γνώσεις κι εμπειρία στον τομέα τής ναυσιπλοΐας από τους Μινωίτες. Είναι γεγονός πως μόλις κατέρρευσε ο μινωικός πολιτισμός, η εμπορική τους ναυτιλία απογειώθηκε. Φαίνεται πως κάποια προϊόντα, κυρίως υφάσματα, λάδι και μεταλλικά είδη, παράγονταν σε τόσο μεγάλες ποσότητες, ώστε ήταν αδύνατον να καταναλωθούν στο εσωτερικό τού βασιλείου· άρα, προορίζονταν για εξαγωγή. Τ’ αγγεία παράγονταν επίσης μαζικά. Ιδίως μετά από την κατάκτηση της μινωικής Κρήτης, η παραγωγή αυξήθηκε θεαματικά, ειδικά στην Αργολίδα, την περιοχή των Μυκηνών, με μεγάλες ποσότητες να πουλιούνται κι εκτός Ελλάδας. Τα είδη που προορίζονταν για εξαγωγή ήταν σαφώς πολυτελέστερα και καλοδουλεμένα, με ζωγραφιστές διακοσμήσεις και μυθικά, πολεμικά, ζωικά, κ.ά. μοτίβα. Το μυκηναϊκό δίκτυο εκτεινόταν ως την Ισπανία, την Βρετανία, και την κεντρική Ευρώπη, ενώ αγγεία τους βρέθηκαν στη Σαρδηνία, τη Σικελία, τη νότια Ιταλία, το Αιγαίο, τη Μικρά Ασία (μεταξύ άλλων στον παλιό οικισμό τής Μιλήτου, όπου έχουν ανασκαφεί μινωικά και μυκηναϊκά κεραμικά υψίστης ποιότητας), σε άλλα μέρη τής Ανατολίας, την Κύπρο, την Χαναάν, ή την Αίγυπτο. Το εξωτερικό εμπόριο των Μινωιτών και Μυκηναίων αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια της ιστορίας τής εποχής τού μπρούντζου και ανοιχτή πρόκληση για όλους τους αρχαιολόγους.

Τρωικός και κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου

Το χρυσό νεκρικό προσωπείο
τού “Αγαμέμνονα”

Ως κατακτητές τής Κρήτης οι Μυκηναίοι έγιναν μεν κληρονόμοι τής Μινωικής Θαλασσοκρατορίας, όμως δεν κράτησαν πολύ. Ο Τρωικός πόλεμος, που κατά τον Ἐρατοσθένη διεξήχθη το 1194–1184 ΠΚΧ,⁽⁶⁾ οι επιδρομές των Λαών τής Θάλασσας, και η μεγάλη αστάθεια της εποχής, οδήγησαν στην πτώση τους, κατά την κατάρρευση της εποχής τού μπρούντζου. Η μετάβαση στην εποχή τού σιδήρου, σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, ήταν βίαιη, αλλά κι αιφνίδια, προκαλώντας πολιτισμικές ρήξεις. Μεσολάβησε ένα ιστορικό χάσμα, και στην θέση των “ανακτορικών” πολιτισμών Αιγαίου και Ανατολίας, εμφανίστηκαν απομονωμένες αγροτικές κοινωνίες, της λεγόμενης “γεωμετρικής” εποχής, ή των “ελληνικών σκοτεινών χρόνων” – που ήταν, όντως, σκοτεινοί, αλλά όχι μόνον ελληνικοί. Μέσα σε μόλις 50 χρόνια, στο πρώτο μισό τού 12ου αιώνα ΠΚΧ, ο αφανισμός τού κόσμου των Μυκηναίων και Χετταίων, η καταστροφή στη Συρία, την Χαναάν, και την Αίγυπτο, και η πολιτισμική κατάπτωση που επακολούθησε, είχαν ως αποτέλεσμα να εγκαταλειφθούν πλέον οι εμπορικοί δρόμοι, και ν’ αυξηθεί ο αναλφαβητισμός αλματωδώς. Η μυκηναϊκή γραφή, η Γραμμική Β, ξεχάστηκε. Οι Έλληνες θα ήταν υποχρεωμένοι να επινοήσουν ἐκ νέου την γραφή στα τέλη τού 9ου, ή τις αρχές τού 8ου αιώνα.⁽⁷⁾ Είναι περίοδος κατά την οποία όλες σχεδόν οι πόλεις καταστράφηκαν διὰ τῆς βίας, και σε πολλές περιπτώσεις έπαψαν να κατοικούνται, όπως η χεττιτική πρωτεύουσα Χαττούσα, οι Μυκήνες, και η Ουγκαρίτ. Η Τροία καταστράφηκε τουλάχιστον δυο φορές προτού να εγκαταλειφθεί. Οι οικισμοί έγιναν λιγότεροι και σαφώς μικρότεροι, κάτι που αποδίδεται σε λιμούς και πολέμους (ή και στα δυο), με συνέπεια τον αποδεκατισμό των ανθρώπων.

• ⁽⁶⁾ Ο Ἐρατοσθένης ὁ Κυρηναῖος (±276–195 ΠΚΧ) ήταν γεωγράφος, αστρονόμος, μαθηματικός, θεωρητικός τής μουσικής και ποιητής (χαρακτηριστική περίπτωση της σφαιρικής γνώσης και της πολυμάθειας των αρχαίων επιστημόνων). Πρώτος αυτός υπολόγισε την περιφέρεια της Γης και την κλίση τού άξονά της μ’ εντυπωσιακή ακρίβεια. Υπολόγισε μάλλον επακριβώς και την απόσταση της Γης από τον Ήλιο. Ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο γεωγραφία, επινόησε ένα σύστημα γεωγραφικού πλάτους και μήκους, κι έφτιαξε τον πρώτο παγκόσμιο χάρτη με παράλληλους και μεσημβρινούς, βάσει των διαθέσιμων γεωγραφικών γνώσεων της εποχής. Επινόησε το δίσεκτο έτος, και υπήρξε ο ιδρυτής τής επιστημονικής χρονολογίας, στην προσπάθειά του να προσδιορίσει χρονικά τα κυριότερα πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα από την άλωση της Τροίας. (Για το πότε έγινε ο Τρωικός, βλέπε και Χρονικό 16, υποσημείωση 5).

Ο χάρτης τού Ἐρατοσθένους

● Ο Ερατοσθένης διετέλεσε και βιβλιοθηκάριος της Μεγάλης Βιβλιοθήκης τῆς Ἀλεξανδρείας στην πτολεμαϊκή Αίγυπτο. Δυστυχώς, αυτό το κορυφαίο κέντρο επιστήμης και μάθησης του αρχαίου κόσμου καταστράφηκε επανειλημμένα από τους Ρωμαίους (τον Ιούλιο Καίσαρα, το 48 ΠΚΧ, ή τον αυτοκράτορα Αυρηλιανό, στον 3ο αιώνα ΚΧ), τους χριστιανούς (τον Θεοδόσιο και τον πατριάρχη Θεόφιλο, το 391), όπως και τους μουσουλμάνους Άραβες (τον Αμρ ιμπν αλ-Ας, το 642). Η απώλεια γνώσεων για την ανθρωπότητα υπήρξε όχι μόνον τεράστια, αλλά και ανεπανόρθωτη. (Για το κάψιμο βιβλίων και βιβλιοθηκών, βλέπε το Χρονικό 22 (Διάλειμμα: Άβδηρα, Δημόκριτος και Πλάτων) και τα Χρονικά 23-24).

Πινακίδα με σύμβολα της Γραμμικής Β

• ⁽⁷⁾ Το ελληνικό αλφάβητο στηρίχθηκε, μάλλον, στο φοινικικό “αλφάβητο”, και γέννησε με τη σειρά του διάφορες ευρωπαϊκές και μεσανατολικές γραφές, όπως η λατινική και η κυριλλική. Κατά την προσαρμογή, ωστόσο, του φοινικικού συστήματος στα ελληνικά, σημειώθηκε μια κρισιμότατη καινοτομία, που δεν ήταν άλλη από την χρήση γραμμάτων για τα φωνήεντα. Οι Έλληνες υποχρεώθηκαν να επαναλάβουν την ίδια καινοτομία δυο φορές, επειδή ακριβώς τα φωνήεντα είναι σημαντικά στην γλώσσα τους. Προσαρμόζοντας τη μινωική Γραμμική Α στις ανάγκες τους, οι Μυκηναίοι δανείστηκαν 87 κρητικά σύμβολα: τα πέντε απέδιδαν φωνήεντα και τα 82 συλλαβές. Η Γραμμική Α δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί, κι έτσι δεν ξέρουμε αν η λαμπρή ιδέα των γραμμάτων για τα φωνήεντα υπήρξε κρητική ή ελληνική. Έχοντας υπόψη τον ορισμό που έχει γίνει πια αποδεκτός λόγω αυτής της καινοτομίας, το πρώτο αλφάβητο (κυριολεκτικά, με σύμφωνα και φωνήεντα) υπήρξε το ελληνικό, σε αντίθεση με τα σημιτικά “αλφάβητα”, τα λεγόμενα abjad (από την αραβική λέξη για το “αλφάβητο”), που είναι αμιγώς “συμφωνικά”, ἤτοι αποδίδουν μόνον τα σύμφωνα. Το φοινικικό abjad ανήκε στην οικογένεια των συγγενικών δυτικών σημιτικών γραφών. (Περί βαλκανικής κι ελληνικής γραφής, βλέπε το Χρονικό 3, τελευταίο μέρος: Πρώιμη γραφή στα Βαλκάνια).

Ο Οδυσσέας ανακαλύπτει τον Αχιλλέα, του Jan de Bray

Ο Τρωικός πόλεμος δεν υπήρξε παρά μια μόνον πράξη αυτής της τραγωδίας σε τεράστια κλίμακα, και με την εμπλοκή πολλών εθνοτήτων: οι πολεμιστές τής συμμαχίας των Τρώων απεικονίζονται στην Ἰλιάδα να μιλούν διάφορες γλώσσες και, ὡς ἐκ τούτου, οι διοικητές τους χρειάζεται να μεταφράζουν τις διαταγές. Αντίθετα, για την αντίπαλη πλευρά, η τρωική εκστρατεία κάθε άλλο παρά πανελλήνια ήταν: ακόμη και ο Ἀχιλλεύς, ο μέγας ήρωας, προσπάθησε ν’ αποφύγει την “στράτευση”, μεταμφιεσμένος… κορίτσι στο παλάτι τής Σκύρου! Αλλά και ο Ὀδυσσεύς, που τον αποκάλυψε, είχε προσποιηθεί πως τρελάθηκε, για να γλυτώσει τον πόλεμο! Περιοχές όπως λ.χ. η Μακεδονία, η Ήπειρος, κι ἐν μέρει η Θεσσαλία, απείχαν, επειδή πιθανόν βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των Δωριέων, οι οποίοι θα πραγματοποιούσαν λίγο αργότερα την κάθοδό τους στην Πελοπόννησο, καλύπτοντας το κενό που θα δημιουργούσε ο αφανισμός των Μυκηναίων. Τ’ ανάκτορα καταστράφηκαν, κι εγκαταλείφθηκαν οι μικροί οικισμοί κατά 90%, υποδηλώνοντας συρρίκνωση του πληθυσμού σε μεγάλη κλίμακα. Η Αθήνα και κάποιες άλλες πόλεις κατοικούνταν ακόμη, αλλά με μια σφαίρα επιρροής μάλλον τοπικής εμβέλειας, με περιορισμένες συναλλαγές, και τον πολιτισμό σε πλήρη κατάπτωση – κατάσταση από την οποία χρειάστηκαν αιώνες για ν’ ανακάμψουν.

Σούνιο: ηλιοβασίλεμα στον ναό τού Ποσειδώνα

Εκείνοι οι σκοτεινοί χρόνοι κράτησαν πάνω από 400 χρόνια. Από το 1100 ΠΚΧ και μετά, η αγγειοπλαστική στερείται τον διάκοσμο των μορφών τής μινωικής και μυκηναϊκής κεραμικής, και περιορίζεται σε απλούστερες μορφές, γενικά γεωμετρικές (1000–700 ΠΚΧ). Είναι ο λόγος για τον οποίο η εποχή ονομάζεται γεωμετρική, ή και ομηρική, λόγω της δημιουργίας των επών τού Ομήρου, περί τον 8ο αιώνα ΠΚΧ, και του επικού κύκλου στο σύνολό του. Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης της Ελλάδας ήταν η εμφάνιση των πόλεων, κατά τον 9ο αιώνα, σε συνδυασμό με τα ἔπη, ως απόρροια του νέου αλφαβήτου, κι εμπνευσμένα κυρίως από τον Τρωικό και τις επιπτώσεις του – ιστορίες που, αργότερα, θα τροφοδοτούσαν την φαντασία των τραγωδών.

Η συμφορά ήταν ακόμα πιο εκτεταμένη στην Ανατολία. Σε κάθε σημαντικό οικισμό εντοπίζουμε στρώματα καταστροφής. Εδώ ο πολιτισμός χρειάστηκε ίσως και μια χιλιετία για ν’ ανακάμψει στο επίπεδο των Χετταίων. Η Κύπρος υπέστη δύο κύματα καταστροφής: από τους Λαούς τής Θάλασσας, γύρω στο 1230, και από Αιγαιώτες πρόσφυγες περί το 1190 ΠΚΧ. Η Ουγκαρίτ, στη Συρία, κάηκε ολοσχερώς. Επιπλέον, οι παράλιες πόλεις βόρεια της Γάζας βυθίστηκαν στον όλεθρο. Ωστόσο, οι επιδρομές, όλως παραδόξως, δεν είχαν επιπτώσεις στις φοινικικές πόλεις: περιορίστηκαν μόνον στη νότια Χαναάν. Η Ασσυρία, που προστατευόταν από πανίσχυρο στρατό, έμεινε επίσης ανέπαφη. Όμως, αποσύρθηκε στα σύνορά της για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Και όσον αφορά την Αίγυπτο, παρ’ όλο που νίκησε τους εισβολείς κι επέζησε για κάποιο διάστημα, υπέκυψε λίγο αργότερα.

Η αποδιοργάνωση του θαλασσίου διεθνούς εμπορίου διέκοψε
τις απρόσκοπτες προμήθειες κασσίτερου, καθιστώντας αδύνατη
την παραγωγή μπρούντζου (“συστημική κατάρρευση”).

Η περίφημη Φτερωτή Νίκη τῆς Σαμοθράκης – λεηλατημένη κι αυτή από τους Γάλλους, όπως και η Ἀφροδίτη τῆς Μήλου. Στο Ἱερόν τῶν Μεγάλων Θεῶν βρέθηκαν τρεις Νίκες: τη δεύτερη την άρπαξαν οι Αυστριακοί, ενώ η τρίτη, ευτυχώς, έμεινε στη Σαμοθράκη. Το άγαλμα της πρώτης Νίκης έχει ύψος 3,28 μ. (με τα φτερά) και 5,58 μ. με τη μαρμάρινη πλώρη πλοίου πάνω στην οποία είναι τοποθετημένο.

Πρόκειται για την “χειρότερη καταστροφή τής αρχαίας ιστορίας, ακόμα πιο ολέθρια από την πτώση τής δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας”, όπως λέει ο Robert Drews. Αρκετοί τότε αναπόλησαν νοσταλγικά την “χρυσή εποχή που χάθηκε”, ανακαλώντας τις μνήμες από τους χρόνους τής καταστροφής, όταν “έσβησε ο πολιτισμός”. Ο Ἡσίοδος περιέγραψε τις Εποχές Χρυσοῦ, Ἀργύρου, και Ὀρειχάλκου, αλλά και την ενδιάμεση Ἐποχὴ τῶν Ἡρώων, που προηγήθηκε του σύγχρονου σκληρού, απάνθρωπου κόσμου τής Ἐποχῆς τοῦ Σιδήρου. Ως αποτέλεσμα μάλλον της κατάρρευσης της Εποχής τού Μπρούντζου, η πλήρης αποδιοργάνωση του θαλάσσιου εμπορίου μεγάλων αποστάσεων, μια πτυχή τής “συστημικής κατάρρευσης”, διέκοψε, καθώς φαίνεται, τις απρόσκοπτες προμήθειες κασσίτερου, καθιστώντας αδύνατη την παραγωγή μπρούντζου.

Μυκηναϊκό ξιφίδιο με σκηνή κυνηγιού: άνθρωποι εναντίον λεόντων

Επόμενο Χρονικό 19. ΦΟΙΝΙΚΗ: Η ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ● Φοίνικες και Λαοί τής Θάλασσας ● Μινωική Έκρηξη στην Θήρα ● Τρωικός και Κατάρρευση της Εποχής τού Μπρούντζου (Β)

• >> Χρονικό 19. ΦΟΙΝΙΚΗ: Η ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ
• << Χρονικό 17. ΚΡΗΤΟΜΙΝΩΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Chronicle 21. IBERIAN “EL DORADO”

Chronicle 21. IBERIAN “EL DORADO”

/ΕΛΛΗΝΙΚΑ/ Χρονικό 21. ΙΒΗΡΙΚΟ “EL DORADO”

● Minoans, Mycenaeans, Phoenicians
in Iberia ● Fortunate Isles, Hesperides
● Sardinia ● Odysseus, Calypso,
Ophiussa ● Tartessos

Michales Loukovikas

“ONE FREQUENTLY MEETS CLAIMS that there was contact between the far western coasts of present Spain and Portugal, and Crete of Minoan times”, comments Dan Stanislawski in his Study in Historical-Political Geography: The Individuality of Portugal, and specifically in Chapter 7 about Contacts Βetween the Ancient Civilizations of the Eastern Mediterranean and Iberia.

“It is not only a seductive idea but it makes a reasonable hypothesis, for the Minoans were good navigators, traders, and seekers of metals. Had they known anything of the Iberian Peninsula they might well have been attracted; however, while it is quite possible that the Mediterranean island route to the west was used by them (Rhys Carpenter, The Greeks in Spain), as yet there is no convincing evidence that it was. The excavations of Almerían culture at Los Millares, which may be dated as of 2000–1800 BC, presented certain items reminiscent of Aegean cultures, but there is no evidence that would clearly demonstrate connection. Such items may represent nothing more than casual parallelism. Other finds of a somewhat later period in Spain make better evidence of contact with the eastern Mediterranean lands, for they can be neatly equated with materials of the Egyptian Tell-el-Amarna of 1400–1200 BC. The Egyptian trade items of this period of time are well known to Spanish archaeology and almost surely may be associated with Phoenician intermediaries. As of the present date, such items may be taken as the earliest evidence of direct contact between Iberia and the eastern Mediterranean navigators.”

Where did the Bronze Age Mediterranean find tin to produce bronze?
Who transported this rare and precious metal to the Mediterranean?

A model of Los Millares with its walls

Voilà! Here is a “neat” example of the established historians’ “classic” mentality: reserved if they write or talk about Minoans, even Hellenes, but garrulous when they lecture about Phoenicians. Indeed, why was it so difficult for the peoples of the Aegean to reach Iberia? They were certainly not inferior to the Phoenicians in seamanship and, furthermore, the Aegean was far closer to Iberia in comparison to Phoenicia. Besides, who controlled then (“1400–1200 BC”) the Mediterranean trade? The Phoenicians, or the Mycenaeans – whom Stanislawski “fails to bring in mind”?(!) Why should the Egyptian trade items of this period found in Spain “almost surely may be associated with Phoenician intermediaries”? The crucial question, however, this mentality does not answer is: Where did the Bronze Age Mediterranean obtain tin to produce bronze? Who were established then as sea traders to transport this profitable metal to the Mediterranean? Most obviously, the Mycenaeans. That is why the evidence about the Aegean peoples’ presence in Iberia is anything but “convincing”… Regarding the “opposite point of view”, there are detailed descriptions of Minoans extracting metals from the area of the Lake Superior and carrying them through the Mississippi River to the Gulf of Mexico destined for the Mediterranean! Although we cannot exclude this, we do not intend to take you that far. It is better to remain on Iberian soil…

Los Millares, by Marianne Weil, cast bronze (2008)

Some “non-established” historians link the distinctive culture of Los Millares in Almería with The Early Minoan Colonization of Spain (W. Sheppard Baird). Far more interesting is the following El Argar culture, which flourished in Almería, as well, in today’s eastern Andalusia, between 1800 and 1300 BCE. This Argaric culture was characterized by the early adoption of bronze, which allowed local dominance over “copper age” (chalcolithic) neighbours. That people’s mining and metallurgy were quite advanced, with silver, gold, and bronze being mined or worked for weapons and jewelry. They developed sophisticated techniques, and traded with other tribes.

Argaric gold sword

The ancient collective burial tradition, typical of European Megalithic Culture, was abandoned in favour of individual burials; the tholos or “beehive” tombs in favour of small cists. This innovative trend seems to have come from the eastern Mediterranean, most likely the Mycenaeans – skipping Sicily and Italy, where the collective burial tradition remained for some time yet. In the next phase of this culture, beginning c. 1500 BCE, burial in pithoi (large jars) became most frequent. Again this custom – that never reached beyond the Argarians’ circle – must have come from Hellas, where it was used after c. 2000 BCE. During the Mycenaean era, cultural exchanges are very clear in the Mediterranean, with the Argarians adopting Grecian funerary customs, while the Hellenes also imported the Iberian tholos for the same purpose.

Note that whoever arrived at Iberia could easily find the way to the tin ores of Brittany and Cornwall, through the Western Iberian Bronze cultures that had some degree of interaction, not just among them, but also with other Atlantic cultures in Britain, France, etc. It is the so-called Atlantic Bronze Age complex of c. 1300–700 BCE that consisted of different civilizations in Andalusia, Portugal, Galicia, Armorica (the part of Gaul that included Brittany), and the British Isles. The Atlantic Bronze Age was marked by economic and cultural exchange, which led to a high degree of cultural affinity manifested in the coastal communities from Galicia to Scotland, while commercial contacts extended from Scandinavia to the Mediterranean.

Heracles fighting Geryon, ca 540 BCE

Next notable culture was that of Tartessos, a harbour city and the surrounding region in southern Iberia (in Andalusia). It was the first organized polity of the peninsula, developed culturally and politically by the end of the 2nd millennium BCE. The area is mentioned in the Greek mythology of this era as a reminder of the Mycenaean campaigns and presence in Iberia. Heracles went to perform two labours there: to kill Geryon and obtain his cattle; and to steal the golden apples of the Hesperides. Geryon dwelt in the “Far West” of antiquity, on an island of the Hesperides, Erytheia (Erytheis); that was the name of one of the Hesperides, and also the fearsome giant’s daughter. The Occident, and more precisely Iberia, was called Hesperia. “Geryon was killed by the great strength of Heracles at sea-circled Erytheis”, sang Hesiod in his Theogony. Heracles set up two massive stone spires to stabilize all this area and ensure the safety of ships sailing through the Gibraltar Strait, called the Pillars of Heracles. He also founded colonies; among others, Gádeira, on Geryon’s island, where the Phoenicians would later establish their headquarters: Gadir (now Cádiz). A tumulus nearby Gádeira was associated with Geryon’s final resting-place; and there are legends about Heracles as being buried in Spain, as well.

Geryon is also mentioned among the mythical kings of Tartessos. His grandson, Norax (Norace), conquered the south of Sardinia, founding the city of Nora, and becoming a hero of the Nuragic mythology. He dictated the first laws, divided the society into “seven classes” and forced the aristocrats to work. Later Gárgoris introduced commerce, beekeeping, and new agricultural tools such as the plow. The agricultural innovations are also credited to his (grand)son, Habis (Habido, Abido, Abidas, Abidis, Gabis, or Gabid, as he is mentioned in various variations of the legend), who succeeded him on the throne. Later generations of Hellenes linked the area to Tartessos. They thought the Garden of the Hesperides and the Fortunate Isles, i.e. Isles of the Blessed, or Elysium, could be found somewhere outside the Pillars of Heracles.

Heracles, Hesperides, Fortunate Isles, Sardinia

Medusa Bronze Plaque

● Heracles was great-grandson of Perseus, the legendary founder of Mycenae, who killed the Gorgon Medusa. To achieve that, he had to find the Hesperides who would give him the necessary weapons. Finally, cutting off her head, from her neck sprang Pegasus and Chrysaor (gold + sword), the result of her meeting with Poseidon. Later Chrysaor became king of Iberia. Geryon, his son and heir, dwelt on the Hesperides island of Erytheia, the “red island” of the Vesper, so called because it lay under the sunrays in the sunset. It was identified with Gadir, there were also alternatives, such as one of the Balearics, or even the Delta in the estuary of the Tartessos river (Guadalquivir; see Chronicle 26, Tartessos and the Phoenicians). Heracles, on his way to this area, according to Herodotus, crossed the desert of “Libya” (Maghreb) and became so frustrated at the heat that he shot an arrow at Helios, i.e. the Sun. The god, “in admiration of his courage”, gave Heracles the golden cup (boat) he used to sail across the sea from West to East each night. Heracles reaching Erytheia on it was a favourite motif of the vase-painters. Diodorus Siculus, on the contrary, claimed that Heracles raised a large fleet in Crete to sail against Chrysaor, the wealthy king of Iberia, and his three sons. Stesichorus, in the 6th century BCE, composed a Song of Geryon (Γηρυονηΐς), where he made the first reference to Tartessos, with the Hesperides nearby. Later Strabo reported the same location in his Geographica.

Heracles with nymphs, a satyr, and Pan in the Garden of the Hesperides, by Hesperides Painter, hydria (water jar),
ca early 4th century BCE

Heracles’ way back home with the cattle was eventful. He crossed the Pyrenees that he himself had created when his beloved Pyrene bore a serpent and was so terrified that she fled to the woods where she died. Heracles created a tomb for her by piling up rocks, thus forming the mountain range. Arriving at Gaul, in the Monaco area, he turned away the previous gods. As a result, the temple of Heracles Mónoecos (single + house) was constructed on a promontory – called thus as it was the sole temple in what is now the Côte d’Azur. The Phocaeans built the colony Mónoecos there in the 6th century BCE. The only deep-water port in Monaco is dedicated to the great hero: Port Hercule. Heracles also founded the cities Alesia and Nemausus and became the father of the Celts. Reaching Liguria, two giants, Al(e)bion and Bergion, Poseidon’s sons, attempted to carry off his oxen, but the hero killed them. In this fight, he was assisted by Zeus with a shower of stones. The Italian route was rather uneventful as far as the tip of the peninsula, near Rhegium, where an ox jumped into the sea and swam to Sicily. Eryx, another son of Poseidon, king of the homonymous city and also excellent boxer, appropriated it. Heracles fought with him and killed him in order to take the animal back. The only problem afterwards was when Hera made the cattle mad in Thrace. Heracles was obliged to go as far as the Hellespont to recover the oxen, and take them to king Eurystheus, who sacrificed them to Zeus’ sister-wife.

● The Hesperides (Ἑσπερίδες) in Hellenic mythology were nymphs, aficionadas of singing, who tended a blissful garden in a far western corner of the world, near the Atlas Mountains in northwestern Africa, at the edge of the Oceanus encircling the Oecumene. They were three daughters of Hesperus, the Evening Star of the planet Venus or Vesper (just like other Greek triads, such as the Graces and Moerae, Fates): Aegle (“dazzling light”), Arethusa (“waterer”), Erytheia (“red one”). The Garden of the Hesperides was Hera’s orchard in the Occident, where either a single tree or a grove of immortality-giving “golden apples” grew. In later years, it was thought that they might have actually been oranges, a fruit unknown to Europe and the Mediterranean before the Middle Ages. Under this assumption, the Hellenic botanical name for all citrus species is ἑσπεριδοειδῆ (“hesperidoids”) – implying that they have come from the Occident, while in reality their origin is in the Orient (Southeast Asia).⁽¹⁾

A traditional Rabelo boat in the Douro used for centuries
to transport people and goods, mainly wine

• ⁽¹⁾ In some languages, the orange is named after Portugal, the former main source of imports: Greek portokali (πορτοκάλι), Bulgarian and Slav-Macedonian portokal, Romanian portocală, Georgian phortokhali, South Italian dialectic portogallo or purtualle. Related names are found in non-European languages, as well: Turkish portakal, Arabic al-burtuqal, Persian porteghal, and Amharic (the Ethiopian language) birtukan.

Portugal’s name derives from the Roman Portus Cale that evolved into Portugale during the 7th and 8th centuries. Cale was an early settlement located at the mouth of the Douro River, in the north of what is now Portugal. The etymology of the name Cale is mysterious, as is the identity of the town’s founders. Some historians have argued that Hellenes were the first to settle Cale and the name derives from the Hellenic word callos (κάλλος, beauty), referring to the beauty of the Douro valley. However, the mainstream explanation is that it is an ethnonym derived from the Callaeci, or Gallaeci, who lived there. The same applies to the names Galicia and Gaia, the twin city of Porto, at the Douro mouth. (On Greek colonies there, see Chronicle 26, Odysseys in the Aftermath of the Trojan War: Colonization of Iberia).

Macaronesia: the Azores, Madeira,
the Canaries and Cape Verde

● In the Fortunate Isles, or Isles of the Blessed, heroes and other favoured mortals in the Greek and Celtic mythologies were received into a winterless blissful paradise. These islands were thought to lie in the “Western Ocean”, near the “Oceanus River” encircling the earth. Strabo located them opposite “Maurusia” (Mauritania, Western Sahara and Morocco), beyond the end of the world, where neither snow nor heavy rains ever fell, with the beneficially invigorating cool breath of Zephyrus constantly blowing. Plutarch, referring to these isles several times in his writings, located them firmly in the Atlantic a few days’ sail from Iberia:

“The islands are said to be two in number separated by a very narrow strait and lie [2,000 kilometers] from Africa… A firm belief has made its way even to the barbarians that here are the Elysian Fields and the abode of the Blessed of which Homer sang.”

Geography now names these islands as Macaronesia (from the Greek name Makárōn nēsoe (Μακάρων νῆσοι, Isles of the Blessed): the Azores and Madeira (Portugal), the Canaries (Spain) and Cape Verde.

Metallic model of a Nuragic ship

● Close relations between Iberia and Sardinia implied by mythology are confirmed by archaeological, architectural, linguistic, cultural and historical finds. The Sardinians had also contacts with the Mycenaeans, who traded in the western Mediterranean, and the Cretans, e.g. with Cydonia, modern Chaniá, as shown from pottery recovered in excavations in Sardinia. But influences may have been even wider. The stepped pyramid of Monte d’Accoddi, near Sassari, is somehow similar to the monumental complex of Los Millares in Andalusia and some later edifices in the Balearics. Certain scholars see similarities even with Mesopotamian structures and attribute them to migrations, particularly of Sumerians, to the Occident. Ancient Greek historians and geographers described the mysterious megalithic nuraghe as daedaleia, implying there was a connection with Daedalus who, after working in Crete, where he built the Labyrinth, settled in Sicily and then in Sardinia.

During the Chalcolithic period, in the dawn of the Nuragic civilization of the 18th century BCE, copper was used to make weapons and other items. Soon the island, rich in mines, notably copper and lead, saw the construction of numerous furnaces for the production of alloys traded across the Mediterranean, possibly by Minoans, later on by Mycenaeans, and perhaps even Sardinians. The Nuragic culture acquired skilled metal workers who were among the main metal producers in Europe. Passing to the Bronze Age, they used this new alloy to make a wide variety of products, such as weapons, tools, even votive offerings, e.g. bronze vessels that indicate their close relationship with the sea. Sardinia was not on the vital map of tin sources and trade in ancient times (Cornwall-Devon, Brittany, Iberia, Bohemia–Saxony). But because of its other mineral wealth, it served as a centre for metals trade at that time and likely actively imported tin from Iberia for export to the rest of the Mediterranean. Traders from the Aegean, therefore, and other areas where tin was scarce, went there very often. This fact explains cultural influences on the Nuragic civilization from Mycenae, Crete and Cyprus, as well as the presence of late Bronze Age Mycenaean, Cretan and Cypriot ceramics, and locally made replicas, in half a dozen findspots that seem to have functioned as “gateway” communities.

Sardinian and Corsican tribes

The late Bronze Age (15th–13th centuries BCE; see also previous Chronicles) saw vast population migrations, e.g. those of the Sea Peoples, who destroyed the Mycenaean and Hittite worlds and also attacked Egypt. Some scholars connect the Sherden, one of the Sea People tribes, with the Nuragic Sardinians, who might have settled on the island before or after the failed invasion of Egypt. These theories are controversial to most archaeologists and historians. But Simonides of Ceos, in a lost work reported by Zenobius, spoke of Sardinian attacks against Crete during the Sea Peoples’ raids in Egypt. This would at least confirm that Nuragic Sardinians frequented the eastern Mediterranean at the time. Further proof comes from 13th century Nuragic ceramics found at Tiryns and at the Sicilian Agrigento (Acragas) area, along the sea route that linked the Occidental to the Oriental part of mare nostrum.

The second largest island in the Mediterranean after Sicily was called Ichnussa by the Hellenes. It was most probably named Sardinia after a legendary hero of the Nuragic pantheon, Sardus, who colonized the island from Libya. His father was Makeris, who might be connected with the Phoenician Melqart, also identifiable with the Libyan Heracles. So, Sardus is also associated with the Heracleidae that settled there led by Iolaus, a nephew of Heracles, according to Diodorus Siculus. Iolaus may have given rise to the tribe of Iolei, Iolaensi, or Iliensi,⁽²⁾ who were repeatedly checked by Punics and Romans, but they were never subdued. He also founded many cities from the Black Sea area to Sicily and Sardinia, requesting the assistance of Daedalus. Some of the latter’s edifices were still standing in Diodorus’ time (1st century BCE). Finally, the Phoenicians appeared in this area for the very first time around 1000 BCE, and began visiting Sardinia with increasing frequency. Later, from the 8th century onwards, they started founding (or appropriating) strongholds and cities primarily on the strategic southwestern coast of the island. Common ports of call, where they dropped anchor, were Caralis, Nora, Bithia, Sulcis, Tharros, and Olbia (mostly Hellenic toponyms).⁽³⁾

• ⁽²⁾ Sardinian and Corsican tribes: the Corsi (perhaps from Liguria) moved to Corsica from North Sardinia; the Balearic Balares (from Iberia or South France, perhaps related with the Basques), settled in the north-central of Sardinia; the Iolei (from North Africa, East Mediterranean, or West Sicily) settled in the central-south area. The Gallurese, Logudorese and Campidanese dialects may correspond to these tribes.

Launeddas

• ⁽³⁾ Sardinia and neighbouring Corsica constitute a special case in terms of music, too, cultivating one of the oldest forms of vocal polyphony, as ancient as the polyphony of Epirus and Albania. Unesco classed this kind of song, called cantu a tenore, as intangible world heritage in 2005. A similar style, cantu a cuncordu, corresponds to the Corsican paghjella and is liturgic in nature.

The polyphonic tradition extends to the musical instruments. A typical polyphonic woodwind instrument made of three pipes is the launeddas (also called “triple clarinet” or “triplepipe”). The pipes are played with circular breathing and the sound may be continuous. One of the pipes functions as a drone and the other two play the melody in thirds and sixths. Predecessors of the launeddas can be traced back to approximately 2700 BCE in Egypt, where reed pipes, depicted on tomb reliefs and pyramids, were called memet. The launeddas date back to at least the 8th century BCE and are still played in religious ceremonies and dances (su ballu). The musicians use extensive variations on a few melodic phrases, and a single tune can last over an hour, creating some of the “most elemental and resonant sounds in European music”, as Alessio Surian said.

Legendary Odyssean Lisbon

Cynetic writing with a human figure (8th century BCE)

GÁRGORIS IS MENTIONED AS A LEGENDARY KING of one of the peoples of Tartessos, who lived in today’s Algarve and Low Alentejo of southern Portugal. They were called Cynetes, Cynesioi, or Conii, the westernmost dwellers of Europe, according to Herodotus, who distinguished them from the Celts. Gárgoris, as the legend goes, had incestuous relations with his daughter, whose name has not survived. The… “fateful act” happened one day when a bee strung her; Gárgoris, wishing to heal the wound, massaged her with his mouth, and thus they were overwhelmed by passion (it’s unclear exactly where the bite was)! After she had got pregnant, he ordered that she should be locked up and the child be killed. The boy was abandoned on a hill very close to a lair of wild beasts, which instead breast-fed and protected him. When Gárgoris learned that his (grand)son was still alive, he ordered that he should be taken away from the cave and put to death in another way: in a stampede of cows, devoured by dogs or hungry pigs, or thrown to the sea. Protected by Fortune, Habis managed to survive against all adversities: the animals nursed him, or a sea wave carried him ashore. Raised by a hind (Habis in the Cynete language means fawn), and grown up like a savage, he became a skilful bandit, but was captured by peasants who led him to the king. The boy’s birthmarks made Gárgoris realize that he was his (grand)son. Impressed by his miraculous survival of all ordeals, he named him heir to the throne. Recorded by the Gallo-Roman historian Pompeius Trogus (1st century BCE), the legend was narrated in verse by Jerónimo de Arbolanche in his poem Abidas (1566).

Perseus and Andromeda (1870), by Gustave Moreau

According to Justin, a Latin historian who wrote the Epitome of Pompeius Trogus Philippic Histories, Habis, as a king, made revolutionary social reforms, “dividing the citizens among seven cities”, and forbidding slavery because of debt, which was a common phenomenon in ancient times. Justin also commented on some parallels of the legend with similar stories on other progenitors, such as Perseus, Moses, Romulus and Remus, expressing the view that Habis was superior to the founders of Rome, who were just obliged to milk a she-wolf, without passing all those adversities to demonstrate a similar or superior ability to survive.⁽⁴⁾ With so charismatic a king, the area between the Guadalquivir and the Sado estuary, in Setúbal, was spectacularly transformed, for Habis introduced agriculture, with cereals and cattle farming, thus improving the nutrition of his subjects. The land was ruled by his descendants for centuries. His legislative work was also great, with the laws in rhyme he introduced, which, in the years of Tartessian acme, numbered “six thousand verses”, according to Strabo. This tradition of laws in verse seems to have begun in archaic times, when writing was not widespread, so that people could memorize and observe the laws.⁽⁵⁾ Such laws were obviously written in the Southwest, or Tartessian script,⁽⁶⁾ the oldest of the Paleohispanic scripts (7th – 5th century BCE). It extended between the Guadalquivir and Sado estuaries, even in the interior of Iberia, reaching Alicante and Murcia in the East, where a Graeco-Iberian alphabet was used. There is no agreement about how these scripts originated; some researchers claim their origin is linked only to the Phoenician abjad, while others believe that the Greek alphabet contributed, too. It seems that no one gives priority to the Hellenic script. Alas! All these “Philo-Phoenicians” were unable to find any “Phoenico-Iberian” script!

Odysseus and Calypso, by Max Beckmann

• ⁽⁴⁾ I have commented on the parallels with “baby Moses” (see Chronicle 5, footnote 5): Habis’ stamina was supreme! As regards Perseus, when he was a baby, his grandfather, Acrisius, cast his mother, Danaë, and him into the sea, in a wooden chest, fearful of an oracle that his grandson would kill him. During his trials when he grew up (he beheaded Medusa and saved the Aethiopian princess Andromeda from Cetus), he could not be victorious if he was not the son of Zeus – hence, he was the foremost of all!

• ⁽⁵⁾ More about the ancient Greek musical nomoi, i.e. the age-old tradition of laws in verse meant to be sung in order to be memorized and observed, see Chronicle 11, footnote 1, and Chronicle 16, footnote 10.

• ⁽⁶⁾ Or South Lusitanian, or Bastulo–Turdetanian, or escrita conia (script of the Conii or Cynetes).

There are also other versions of this legend. Gárgoris is identified with Cronus eating his children, while Habis-Abidas is presented as persecuted because he introduced agriculture in pastoral Tartessos. Another version, which found quite unexpectedly its way into a book about fado, is a later adaptation to make the story morally acceptable by covering up the incest factor. Thus it combines the legend with the myth of Lisbon foundation, and the Odyssey, embellishing the story with our cherished Homeric heroes. In this version, as related by Augusto Mascarenhas Barreto in his numerous mythological and historical digressions in the book Fado – Lyrical Origins and Poetic Motivation, Gárgoris is renamed as Gregoris, the Iberian king, while his daughter is none other than Calypso; in this way, her son’s father is, of course, Odysseus, and Ogygia is no longer an island but a location at the estuary of Tagus, the future Lisbon. According to Barreto, the Ithacan king walled the settlement and named it Ulissea (Odyssey) – whence the word Olisipo(na) – while the son he had from Calypso, named Abidis, after passing the aforementioned ordeals, founded Scalabis (Santarém), and some other cities (e.g. Astorga, Astigi; see also Chronicle 5. Iberia’s Odyssey).

Map of the Lisbon area: Olisipo, Sintra, Scalabis, and Salacia, present-day Alcácer do Sal

There are many versions of the Lisbon foundation myth, as well. In one of them, a thunderbolt lit the skies and exploded into flame in an unknown land. Then Odysseus was instructed by Zeus (the great god of Thunder and Lightning) to build a city on the point of impact. This land, says another version, was ruled by charming Ophiussa, who had a huge snake tail instead of legs. The queen fell madly in love with Odysseus and, in order to keep him there, offered him the throne. Our cunning hero pretended to accept the proposal, fearing for his life; but all the while, he was secretly filling up his boat with supplies; and one night, while the queen was asleep, he and his crew fled into the darkness. Outraged the next morning, Ophiussa hit her tail so hard on the ground that she created the seven hills where Lisbon is built. This story introduces us to Ophiussa, the Land of Serpents, a name given by the ancient Greeks to Atlantic Iberia, what is now Portugal and Galicia, and specifically the area around the Tagus estuary.

A female Uraeus Serpent, one of the forms in which Isis is depicted (Ophiussa’s sister perhaps?)

● The land the Hellenes called Ophiussa was the Oestriminis (Extreme or Far West) for the Romans, something like Finis terrae (“end of the earth”, from a Mediterranean perspective). Rufus Avienus Festus, a Roman poet of the 4th century CE, in his Ora Maritima (Sea Coast), inspired by the Massaliote Periplus (6th century BCE), a Greek mariner’s log, wrote that the Oestrimni, a people who had been living in this area for a long time, had to flee after an invasion of serpents. In fact, these serpents were not snakes but people linked to the Saephes, or Ophis (People of the Serpents), and the Dragani (People of the Dragons), who came to colonize this land. The Saephes were neighbours of the Cynetes, living in an upland region near the Tagus estuary, close to an island Avienus called Poetanion; along with another tribe, the Cempsi, they had taken that territory by force from the Oestrimni. The newcomers were most probably proto-Celts or Celtiberians, while the Oestrimni were the Paleolithic inhabitants of Atlantic Iberia.

The Ophis, who worshiped serpents, lived mainly on inland mountains of northern Portugal and Galicia, or by the mouths of the rivers Douro, Cávado, Tagus and Sado. The Saephes lived in Cynetic land (in the Algarve and Low Alentejo, where Gárgoris reigned), together with the Cempsi. The latter, perhaps with strong Germanic and Ligurian influences, entered Iberia c. 650 BCE and finally settled in the Tagus valley and in the peninsula of Setúbal, where Avienus located the lugum cempsicum, the current Cabo Espichel. Finally, the Dragani, who settled in the north-western Iberia (Cantabria, Asturias, Galicia, Beira), must have come from Liguria, a region of north-western Italy, with strong Celtic influences, that is, they were Celto-Ligurians. Their name shows that they may have introduced the dragons into Iberia, where the locals must have already had their own griffins in their cults.

Another supernatural being in the Portuguese and Galician mythical tales is Moura Encantada (Enchanted Moura). A legend relates that on the summer solstice a maiden-serpent, a chthonic goddess, revealed hidden treasures to people journeying through forests. This maiden lived, as they said, in the area of Porto. Festivities related to this goddess occurred during the solstice. She would change into a snake during the rest of the year, living under rocks, and shepherds would set aside some milk from their flocks as an offering to her.

Calypso and Odysseus, by William Russell Flint

Calypso, according to Greek mythology, was not a princess but a nymph on the island of Ogygia, daughter of Atlas, hence she was also called Atlantis (Homer), or an Oceanid, that is, a daughter of Oceanus (Hesiod). However, both versions are linked with either the Pillars of Heracles area or the Atlantic Ocean. Atlas, the Titan who held up the celestial sphere, was identified with the Atlas Mountains in northwest Africa. Scholars who have examined Homer’s work and geography, among them Strabo and Plutarch, have suggested that Ogygia and/or Scheria, the Phaeacians’ island, were located in the Atlantic,⁽⁷⁾ and some have identified either or both with Atlantis. Besides he makes clear that

“an Ogygian isle lies far out at sea, distant five days’ sail from Britain, going westwards”.⁽⁸⁾

Deucalion and Pyrrha, by Andrea del Minga, throwing stones behind to recreate mankind

• ⁽⁷⁾ On the geography of the Odyssey, see Chronicle 15. Sailing to Rio de Janeiro!, Appendix: An Atlantic Odyssey

• ⁽⁸⁾ Ogygia is linked to the Ogygian deluge and the mythical king of Attica and/or Boeotia, called Ogyges, in the sense that Ogygian means “primeval, primal, at earliest dawn”. This means that Calypso’s island was very ancient. So, when Aeschylus calls the Nile Ogygian, he doesn’t suggest that the island was in Egypt, as some thoughtlessly thought.

● The Hellenic mythology mentions three deluges: those of Ogyges, Deucalion, and Dardanus.

Plutarch additionally mentions “the great continent”, which was interpreted as a reference to either America, or an allusion to Plato’s Atlantis. Many traits of the Phaeacians, including their seamanship, are suggestive of either Minoan Crete or Atlantis. The description of their palace is that of a very advanced civilization. Above all, their ships were superb, quite different from the galleys of the Trojan War, and… steered by thought!⁽⁹⁾ Hence the view that it was Homer before Plato who first spoke of Atlantis.

• ⁽⁹⁾ Computerized ships: the best a “Periplus in the Archipelagos” can have! Of course, with this technology in mind among other things, the idea that Scheria-Phaeacia could be Corcyra-Corfu must be ruled out. It appears far more plausible that the Phaeacians were after all the Minoans with the palace of Knossos and their amazing ships!

Homer

● Homer described the ships as faster than falcons, while King Alcinous explained to Odysseus what sort of information the ships required in order to take him home:

“Tell me your country, nation, and city, so that our ships may shape their purpose accordingly and take you there. For the Phaeacians have no pilots; their vessels have no rudders as those of other nations have, but the ships themselves understand what it is that we are thinking about and want; they know all the cities and countries in the whole world, and can traverse the sea just as well even when it is covered with mist and cloud, so that there is no danger of being wrecked or coming to any harm.”

“Fairy tales”… As with the foundation of Lisbon, the refrain we can hear in chorus over and over again after all these stories is that they are myths; it’s not reality. Again and again, traditions about Hellenes are “legends”, those concerning the Phoenicians “history”… Possibly true, there were no Grecian settlements west of the Pillars of Heracles; only voyages of discovery. Olisipo’s foundation myth by Odysseus is nothing but a myth. On the other hand, there is not the slightest evidence to support the “history” of a Phoenician foundation of Lisbon “around 600 BC”, or as far back as 1200, under the name of Alis Ubbo (“Safe Harbour”), even if there were some organized settlements in Ulissea-Olissipona with clear Mediterranean influence, either at that distant time or later; it’s nothing but a myth, as well.⁽¹⁰⁾ Likewise, except the voyages of discovery, there is no record of Phoenician or Punic colonies beyond the Algarve, namely Balsa–Tavira, close to the Portuguese-Spanish border,⁽¹¹⁾ with substantial Phoenician settlement and influence since the 8th century BCE. Essentially, Phoenician influence in today’s Portugal was due to cultural and commercial exchange with Tartessos.

• ⁽¹⁰⁾ Such a Copper Age settlement is the Castro Zambujal, the most important in the peninsula of Lisbon. The locals, probably together with Eastern Mediterranean settlers, based their economy on intensive farming, and were also part of an economic network importing minerals like gold, copper, amphibolit stone, and ivory, between 3000 and 1700 BCE. It is a site with relatively good conservation – some walls still exist up to a height of 4 meters, as the community constructed a wall around to protect itself from attacks.

Balsa: a coin depicting a horse and a fish (50 BCE)

• ⁽¹¹⁾ Tavira’s origins date back to the late Bronze Age (1000-800 BCE). The Phoenicians took hold of the town in the 8th century BCE, when it became one of their first settlements in the Iberian West, creating “a colonial urban centre, with massive walls, two harbours, at least two temples, and a regular urban structure”. This last characteristic, however, reminds ancient Hellenic city planning, and not that of Phoenician or other Semitic settlements (see in Chronicle 22, in the beginning, a comparison made by Strabo between the Greek Maenaca and Phoenician Malaca, in the area of today’s Málaga). The original Phoenician name of the town was perhaps Baal Saphon, or Baal Shamin, after the NW Semitic and Mesopotamian Thunder and Sky gods. It was later shortened to Balsa. Others, on the contrary, insist that the term Balsa is of Iberian, perhaps Basque, origin. It can be found now in other parts of the world.

The town was violently destroyed by conflict, at the end of 6th century BCE and was deserted for a century. This probably happened while Tartessos was devastated by the Punics. During the post-Tartessian, or Turdetanian period, the Iberian colonies seceded from Punic hegemony (410 BCE). As a result, Tavira recovered, during the urban bloom of the area, and became bigger than ever. But this renaissance did not last long: the city was destroyed and abandoned again by the end of the 4th century BCE. After Carthage was razed to the ground, in the mid-1st century BCE, the Romans created a new port, some 7 kilometres from Tavira, which inherited the name Balsa.

“The Tartessian fortunate city.” (Herodotus)

Arganthonios

RETURN TO TARTESSOS. The legendary polity appears, circa the middle of the 1st millennium BCE, in Greek and Near Eastern sources. Homer must have been again the first one to sing in the Iliad of a gold-bearing land in the western limits of the world (Iberia), before the Great (Atlantic) Ocean, where people lived happily for many years. The “Tartessian fortunate city”, according to Herodotus, was just outside the Pillars of Heracles, at the estuary, or precisely οn the Delta, of the homonymous river, and governed by a centenarian king named Arganthonios – a name that certainly referred to his great wealth.

Another historian, Ephorus, described in the 4th century BCE

“a very prosperous market called Tartessos, with much tin carried by river, as well as gold and copper from Celtic lands.”

Around the end of the millennium, however, there are indications that the name fell out of use creating the impression that the city might have been lost due to natural or other causes. Apart from Thera, Tartessos is a strong candidate for the site of Atlantis. They must have had more in common due to Minoan influence. The Andalusians, just like the Hellenes, may have benefited from the Cretans not only economically, but culturally, as well. Archaeological finds in Tartessos have built up a picture of a widespread culture, with the core area extending from the Guadalquivir valley to Huelva, but also covering the entire southern Iberia, from the Tagus estuary to the southern land of Valencia. Pausanias, writing in the 2nd century CE, identified the river and gave details on the location of the city:

“They say that Tartessos is a river in the land of the Iberians, running down into the sea by two mouths,⁽¹²⁾ and that between these two mouths lies a city of the same name. The river is the largest in Iberia, and tidal, that of a later day called Baetis” – named Guadalquivir (“Great River”) even later by the Moors.⁽¹³⁾

View of the river Guadalquivir (1854), by Manuel Barrón y Carrillo

• ⁽¹²⁾ Strabo also spoke of two mouths, creating a Delta at the river’s estuary, while describing the region and estimating its size. In this passage, which is like a periplus of the Pillars of Heracles area, he doesn’t refer to Tartessos city (non-existent in his time) – though it is mentioned by the later Pausanias. The land, says Strabo, has its “natural borders” drawn by the riverbeds of Ana (Guadiana) and Baetis (Guadalquivir), eloquently nicknamed “the silver river”. Tartessis was the toponym referring to the land, while the capital was called Tartessos, like the river.

• ⁽¹³⁾ Aristotle’s idea about the river was even grander, as he thought it rose from the Pyrenees! You see, even a genius can fail miserably! But Pausanias also erred, because the Guadalquivir is just the fifth longest river of Iberia, after the Tagus, Ebro, Douro and Guadiana. According to Livy, the local (Tartessian and Turdetanian) names for the Guadalquivir were Kertis and Rerkes.

The eastern mouth of the river, the only one existing now, was much wider at that time. The western mouth does not exist anymore, but it is thought that it was located near Huelva. In this area we now find only a number of lakes. At that time, between these two river arms, there was a large lagoon with at least one island in it where the legendary city was probably located. The landscape is completely different now. Some findings lead to the conclusion that there must have been two natural disasters (tsunamis) that caused the islands and the dry areas to sink, one that happened around 1500 BCE, and the other in 200 CE.⁽¹⁴⁾ Therefore, none of them is linked with the demise of Tartessos, between the late 6th and early 5th centuries BCE, when most sites were inexplicably abandoned…

Geography of Tartessos and Iberia; 7th-5th century BCE. N to S: Dragani, Oestrimni, Ophiussa, Saephes, Cempsi, Cynetes.

• ⁽¹⁴⁾ These natural disasters are significant, as they give us some clues about the city of Tartessos – its founding and disappearance. The first catastrophe, around 1500 BCE, implies that the city was apparently founded in the following period, i.e. at some point during the second half of the 2nd millennium BCE. As for the second disaster, ca 200 CE, it must have changed so dramatically the topography of the area that it has not been possible to locate the city until now. Moreover, we do not know the extent of the destruction caused by the Punics when they set out to raze the Tartessian civilization from the face of the earth. That is why Tartessos remains a legendary city to this day.

The Tartessians were excellent in engineering and had created a sophisticated system to regulate the water flow of a tidal river. Strabo described an advanced, urbanized society with many flourishing, wealthy cities along the banks of the Tartessos-Baetis-Guadalquivir River:

“They are considered to be the most educated of the Iberians, they have a scripture, even historical chronicles, poems, and laws in 6,000 verses”, he wrote.

Treasure of Tartessos, El Carambolo

Tartessian culture is divided mainly into two periods: The first is characterized as “geometric” and coincides with the late Bronze Age ranging from 1200 to 750 BCE – corresponding somehow to the Greek geometric art (Parallel Lives in art? Who knows)… The second is termed “oriental”, influenced by Phoenicians and Hellenes alike, ranging from 750 to 550 BCE, when it was gradually superseded by the classic Iberian culture. A similar shift to the Lusitanian culture occurred in the southern Portuguese territory, mainly in the Algarve and Low Alentejo, with littoral extensions up to the Tagus mouth. Significant elements of the period were the introduction of the potter’s wheel, and several other major advances in craftsmanship, e.g. architecture, and also in agriculture. Another noticeable and notable element was the increase in specialization and stratification. Writing was a very important development. With the arrival of the Hellenes, whose influence extended far beyond their colonies,⁽¹⁵⁾ this “orientalism” began to transform itself into the Iberian culture, especially in the South East. Greek influence is visible in the gradual change of the style of the monuments approaching more and more the architectural models of the Hellenic world. The Iberian script evolved from the Tartessian with noticeable Greek influence. A variant of the Hellenic alphabet (Ibero-Ionian script) was also used to write Iberian texts.

• ⁽¹⁵⁾ There are maps showing only one Greek colony in the entire Iberia: Emporion. All other cities
  are shown as local or Phoenician. Even Acra Leucá (a toponym made up of two Hellenic words) is shown as a Phoenician colony! By what magic wand did the Greek cultural influence spread? How could it penetrate even the Phoenician sphere of influence?

Culture (from Cicero’s “cultura animi”) is also material, denoting the artifacts a society creates and their connection to social relations. Civilization is certainly inconceivable without division of labour and technology. Culture and civilization necessitate an economic base in order to thrive. In the case of Iberia, it was the metals that opened the way to the dawn of the Bronze Age, sped up later when some Easterners arrived there. But mining and smelting preceded the coming of Minoans, Greeks, or Phoenicians. Alluvial tin was panned in the Iberian streams from an early date. The Río Tinto mines, along the river that flows into the Gulf of Cádiz at Huelva, are estimated at 8,000 to 10,000 years old. They have been mined for copper, silver, gold, and many other minerals, by Iberians, Tartessians, Phoenicians, Hellenes, Romans, Visigoths, Moors and Spaniards, for such a long time that the place has turned into an environmental disaster zone.⁽¹⁶⁾

Río Tinto: beautiful colours but… poisonous!

• ⁽¹⁶⁾ After its exploitation for ten millennia, the Tínto area looks like a “lunar landscape”, or even worse. Recently it has gained scientific interest due to the presence of so-called extremophile aerobic bacteria that dwell in the water. The extreme conditions there may be analogous to other locations in the solar system thought to contain liquid water, such as subterranean Mars, or Jupiter’s moon Europa, where an acidic ocean of water is theorized to exist under its frozen ice surface.

El Corazón de la Tierra: the Heart of the Earth (uprooted…)

Thus the river is of interest to astrobiologists. Based partially on research done near the Río Tinto, two NASA scientists reported in 2005 they had found strong evidence of present life on Mars! They may have been obliged to retract, but who knows? The Americans may one day employ… Martians as slaves! That is the reason why Europe, eternally in the role of a satellite, is being transmuted into… Europa, moving inexorably towards the gates of El Dorado vigilantly guarded by Cerberus!

Giant geysers of water vapour are thought to eject off the frigid, icy surface of the Jovian moon Europa.

The invention of coinage intensified the search for bronze and silver in the 7th century BCE. Consequently, trade links, formerly largely in elite goods, assumed a broader economic role. By that time, silver extraction in Huelva Province had reached industrial proportions. Huelva city was certainly connected to Tartessos; it contains the largest accumulation of imported elite goods and should have been an important centre. Excavations in the heart of the town revealed a great industrial and commercial emporium that lasted several centuries. Some 90,000 ostraca (ceramic fragments), indigenous and imported (Phoenician and Greek), were exhumed. All these vessels, dated from the 10th to the 8th centuries BCE, precede finds from other Phoenician emporia. The existence of foreign produce and materials together with local ones permits us to imagine its old harbour as a major hub for the reception, manufacture and shipping of diverse products of various and distant origins and destinations. Finds in other parts of the city help us estimate its habitat in some 20 hectares, which constitutes a sizable extension for a site in Iberia during that period. The analysis of written sources and the products exhumed, including thousands of Hellenic ceramics, some of which are works of excellent quality by known potters and painters, tends to identify this habitat with the lost city of Tartessos.

• >> Chronicle 22. AN IBERIAN PERIPLUS REVIVAL
• << Chronicle 20. THE ENIGMATIC SEA PEOPLES

Next Chronicle 22. AN IBERIAN PERIPLUS REVIVAL ● Tartessos (B) ● Colonies in Provence, Iberia, Maurusia ● Tin and Silver Routes ● Democritus and Plato ● Topography of the Area Beyond the Pillars of Heracles

Oceanus, Roman mosaic at Ossonoba, modern Faro, Algarve, Portugal.

Chronicle 19. PHOENICIA’S STROKE OF FORTUNE

Chronicle 19. PHOENICIA’S STROKE OF FORTUNE

/ΕΛΛΗΝΙΚΑ/ Χρονικό 19. ΦΟΙΝΙΚΗ: Η ΕΥΝΟΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ

● Phoenicians and Sea Peoples ● Minoan Eruption on Thera ● Trojan War and Bronze Age Collapse (B)

Michales Loukovikas

PARADOXICALLY ENOUGH, “A CRITICAL TURNING POINT in history, an important element mentioned by many sources, and yet given consideration by virtually none, is the simple fact that – in the midst of a cataclysm which destroyed almost every city in the area of the eastern Mediterranean – the Phoenician cities remained untouched… accorded a special status by the invading peoples”.

Such is the standpoint of Sanford Holst, a specialist on Phoenicia, in his analysis on Sea Peoples and the Phoenicians: A Critical Turning Point in History, adding equally unequivocally:

“There was a relationship or partnership of some nature between the Sea Peoples and the Phoenicians”…

“A critical turning point in history mentioned by many sources, and yet given consideration by virtually none, is that, in the midst of a cataclysm destroying almost every city in eastern Mediterranean, Phoenicia remained untouched, accorded a special status by the invading peoples… There was a relationship or partnership between the Sea Peoples and Phoenicians”. (Sanford Holst)

Warship and winged hippocamp
on a Phoenician coin

However, as he is “Philo-Phoenician”, he tries to minimize the importance of the Minoans in his text regarding the Origin of the Phoenicians, Interactions in the Early Mediterranean Region. Reversing historical periods, he opts to portray the Minoans as the Phoenicians’ “pupils”, and uses the usual “beautiful” phrases as a cover-up:

“Around 2000 BC”, he maintains (but in reality, circa 3000 BCE), “the beautiful Minoan civilization arose on Crete, accompanied by many indications of ‘Eastern influence’. By that time the Phoenicians had long been established as major sea traders on the Mediterranean. [!] That the Minoans received influences from them and others in the form of specific pottery, architectural practices, social practices, legends and language are very much in evidence”…

Such assertions, by the way, were made by the great archaeologist Leonard Woolley, but eventually, they backfired and were discarded as entirely erroneous (see Chronicle 27. An Archaeologist’s Waterloo).

Ship with dolphins: wall painting replica
from Minoan Thera (17th century BCE)

The Phoenicians may be the “darlings” of most historians; but none would ever dare to claim that their civilization was older than that of the Minoans. Consequently, the latter were the real masters, and their good pupils, as it turned out, were not the Mycenaeans but the Phoenicians, when the Cretans voyaged to Canaan very often for trade.

“The Phoenicians began to develop as a seafaring, manufacturing, trading nation when the Cretans – the first masters of the Mediterranean – were overthrown by the Greeks”, R. A. Guisepi points out in his text on The Phoenicians.

The Minoan Eruption on Thera

They probably ventured out on the open sea some time before, in the early 16th century, trying to profit from the misfortunes of the Cretans (mainly due to the Minoan eruption), but in vain: the Minoans were still standing, and afterwards they were succeeded by the Mycenaeans…

“The Late Minoan I period as a whole [1600-1450 BCE] represents the zenith of Minoan civilization”, W. Sheppard Baird contends in his study about The Bronze Age Eruption of Santorini and Late Minoan IB Destruction Event, and then explains: “Their cultural and maritime economic influence throughout the Mediterranean and Black Sea would never be exceeded. This was a time of great social and political cohesion and commercial and industrial prosperity. Their only economic rival in the Mediterranean was the Egyptians. The Minoans at this time ruled the seas with the largest navy and commercial fleet ever seen in the Mediterranean. Then it all came crashing down with the incredible eruption of the Theran marine volcano”…

● The Minoan eruption was one of the largest volcanic events in recorded history (and probably the second biggest after Tambora, Indonesia, in 1815 CE), devastating Thera, nearby islands and parts of Crete. The eruptions, generating tsunamis and preceded by earthquakes, provided a basis for or inspired Plato’s Atlantis story and the Titanomachy in Hesiod’s Theogony. The exact date has been difficult to determine. The initial date of 1500 BCE appeared to be incorrect, as radiocarbon dating analysis indicated that the eruption occurred at least a century before, c. 1627-1600. A volcanic winter after the eruption provoked the collapse of the Xia dynasty in faraway China, following “yellow fog, a dim sun, frost in July, famine, and the withering of all five cereals”. Heavy rains and storms that ravaged Egypt have been attributed to short-term climatic changes caused by the eruption. W. Sheppard Baird suggests the idea that at least one pyroclastic surge of superheated steam travelled at a very high speed over 110 kilometers of sea water to incinerate large areas of Crete spreading destruction, havoc and death. The Mycenaean conquest of the island occurred about 150 years after the catastrophe; therefore, many archaeologists speculate that it induced a grave crisis in the Minoan civilization that made things far easier for the Mycenaeans. The internal political conflict hypothesis is also presented here. It is a realistic scenario because of the instability the catastrophe provoked. It could also be a factor that might have paved the way for the Mycenaeans. Their operation in Crete lasted from c. 1450 to 1375 BCE, when Knossos finally fell.

An island volcano similar to that of Thera

W. Sheppard Baird refers to this “big bang” on Santorini, even when he is more concentrated on The Origin of the Sea Peoples:

“When the Theran volcano exploded in the Aegean”, he suggests, “it would have been difficult enough for the surviving Minoans to resurrect the Mediterranean trade routes amid the incredible devastation. The effective Minoan policing of the old trade routes from piracy that was in place before the eruption might have never again been achieved”. Describing the aftermath of the Sea Peoples’ raids, he concludes: “By this time all of the great Bronze Age powers that had existed before the volcanic eruption, except the Egyptians, lay shattered, depopulated, and would never recover. In sharp contrast, the Phoenicians survived completely unscathed and invigorated. It was the beginning of the ‘Age of the Phoenicians’ in the Mediterranean. What did they do? They headed straight for the gold, silver, and tin of southern Iberia to establish trading outposts [emporia] and colonies.”

Mycenaeans and Hittites vs. Phoenicians and Sea Peoples

Seal of Tarkummuwa, king of Mera, surrounded by Hittite hieroglyphs and cuneiform script: this bilingual inscription provided the first clues for deciphering Hittite hieroglyphs.

Not “what did they do?” but “how did they make it?” should be the first question to ask – followed by the crucial query: “Who were the Phoenicians’ adversaries?” Sanford Holst explains:

“The Phoenician people had been dominant sea traders in the Mediterranean prior to 1500 BC [in fact, they had attempted unsuccessfully to establish themselves as such after the Minoan eruption]. Then the rise of the Mycenaeans caused sea trade to fall into the hands of that new power. This pushed the Phoenicians backward from the west. The growth of Ugarit as a major sea trader located just north of the Phoenicians exerted additional pressure from that direction. Immediately beside that powerful city were the Hittites.”

Hattusa, Lion Gate

The Phoenicians’ adversaries, therefore, were the Mycenaeans and the Hittites, including Ugarit. A war between Egypt and Hatti in the early 13th century was inconclusive and the Hittites kept all the lands they had taken. Then the great pharaoh Ramses II died in 1213 BCE, and the Sea Peoples appeared on the scene four years later, waging their first doomed raid against Egypt, “the breadbasket which had been supplying the Hittites with wheat via Ugarit”. The hungry Sea Peoples wanted bread and the breadbasket was Egypt, but this did not serve the Phoenicians’ interests. It was urgent for them that the Sea Peoples’ attention be turned elsewhere: to the Aegean and Anatolia, to the Mycenaeans and Hittites…

The hungry Sea Peoples wanted bread, the breadbasket was Egypt, but
this did not serve the Phoenicians’ interests. The Sea Peoples’ attention
should be urgently turned elsewhere: to the Aegean and Anatolia…

“What led to the special treatment the Phoenicians seem to have been given by the Sea Peoples? What services could the Sea Peoples possibly have received from these maritime traders?”, Sanford Holst wonders.

The answer is, of course: bread – if not something more than bread. As for the… “circuses”, well, the investing Phoenicians hoped that they would be rewarding enough; how fruitful they were in fact, not even the most optimistic Phoenician could ever dream of or imagine… Holst has the story unfolding:

The Sea and Land Peoples’ raids

“With the Hittites threatening their northern border, the Phoenicians would reasonably have supported whichever groups among Sea Peoples wanted to shift attacks away from the failed effort at Egypt and toward a more promising one against the Hittites. Though the Hittites themselves had no excess food to offer, they stood between the Sea Peoples and an achievable goal: the land of Canaan, which was second only to Egypt as a source of wheat. In addition, by going through the Hittite land and Canaan, the Sea Peoples would bring a force numbering hundreds of thousands to confront the wheat-rich Egyptians – rather than the handful of warriors who had failed on the first attempt.

“But a problem had to be overcome. The Mycenaeans continued to hold the Aegean and attacked the Anatolian people from the seaward side. To deal with this, warriors and ships in the Sea Peoples confederacy poured from Anatolia and the Black Sea into the Aegean, where they ravaged the Mycenaeans. Following this widespread disruption the Mycenaean cities withered and eventually died. When the Aegean had been thus cleared, the people of western Anatolia were able to turn their full attention to the Hittites.”

“The Mycenaeans continued to hold the Aegean and attacked the Anatolians from the sea. To deal with this, the Sea Peoples poured into the Aegean and ravaged the Mycenaeans [until their] cities withered and died. When the Aegean had been thus cleared, the Western Anatolians were able to
turn their full attention to the Hittites.” (Sanford Holst)

Hector‘s corpse brought back to Troy (detail); Roman
relief from a marble sarcophagus (ca 180–200 CE)

Holst apparently alludes to the Trojan War. If so, it explains why the fighters on the Trojan side, as Homer says, sounded just like the Tower of Babel builders – that is, speaking various languages and thus needing to have orders translated to them by their commanders. It seems, therefore, that the fall of Troy did not seal the end of the war. The Sea Peoples counter-attacked, bringing the war on Hellenic soil.⁽¹⁾

• ⁽¹⁾ So, were the Greeks a part of the Sea Peoples? The answer is evidently negative: “No, they were not!” Or were they? We need to elaborate on that in our next Chronicle.

Let’s compare Eberhard Zangger’s view:

“The Sea Peoples may well have been Troy and its confederated allies, and the literary tradition of the Trojan War may well reflect the Greek effort to counter those raids.” Hence the Iliad may well reflect this conflict.

“The Sea Peoples may well have been Troy and its confederated
allies, and the literary tradition of the Trojan War may well reflect
the Greek effort to counter those raids.” (Eberhard Zangger)

“In 1182 BC Ugarit fell [burned to the ground and left unoccupied thereafter] and the flow of wheat from Egypt was cut off”, says Holst. “Approximately two years later the Hittite empire died. Now nothing stood in the way of the Sea Peoples’ exodus.⁽²⁾ With their wives, children and household possessions in two-wheeled carts, the Sea Peoples – now more properly the Land Peoples – flowed across on their path of destruction and, observing their special relationship with Phoenicia, they by-passed that land. Flowing down through Canaan they destroyed the cities they encountered. Many settled beside the wheat fields and took some of the land for themselves and their families. A very large number of the Land and Sea Peoples continued onward and eventually arrived at the border between Canaan and Egypt. There a great battle was fought and the Sea Peoples were finally stopped.”

The “Horses of St. Mark” in Venice: a tiny part of the incalculable booty pillaged by Venetians and Franks…

• ⁽²⁾ Writing “exodus”, Holst clearly sought “Biblical” connotations. The historical connotations though are more compelling: it is irresistible the urge to compare or find parallels between the Sea Peoples and the First Crusade (1096–1099 CE), especially the so-called People’s, or Peasants’, or Paupers’ Crusade – although, if we wish precision, we need to describe it as the Unruly Mob’s Crusade. If, on the contrary, we try to find analogies with the Phoenicians’ conduct, we need to “flash forward” to the Fourth Crusade (1202–1204), branded as the “Cursed Crusade”, as it was originally intended to conquer Muslim Jerusalem by means of an invasion through Egypt; but instead, in April 1204, the Crusaders mercilessly sacked Christian Constantinople, capital of the Byzantine Empire, which was partitioned among the plunderers, establishing the Latin Empire. The Venetians in this Crusade acted just like the Phoenicians in the Sea Peoples’ raids during the Bronze Age collapse. One day we may get to know who the Phoenician “Enrico Dandolo” was, and how he contributed to this collapse…

● Just a tiny portion of the incalculable booty pillaged by Venetians and Franks in the city is the “Horses of St. Mark” in Venice, a work that some attribute to Lysippos. Napoleon stole later the… stolen horses but, after Waterloo, they were returned to their… legitimate looters!

The Egyptians won the battle but, as we have seen, lost the war. Who else did? The Mycenaeans, the Hittites, Ugarit, and also the peoples of Canaan – except the Phoenicians. Even the militaristic Assyrians can be counted among the losers being obliged to withdraw to their borders for protection. In short, all the great powers of the day. As for the winners, apart from the Sea Peoples themselves, there is no doubt:

“Under the destructive force of the Sea Peoples’ attacks, all of the
Phoenicians’ powerful adversaries had been destroyed. The Phoenician
cities were untouched by this devastation that happened around them,
which left these people in an advantageous position.” (Sanford Holst)

The battle of the Egyptians with the Sea Peoples

“The Phoenicians seem to have gained more than anyone else from the mass migration of the Land and Sea Peoples”, Holst sums up. “Under the destructive force of the Sea Peoples’ attacks, all of the Phoenicians’ powerful adversaries had been destroyed. The Phoenician cities were untouched by this devastation that happened around them, which left these people in an advantageous position.

“The historical record shows their active cities quickly began to expand their domain by placing trading posts in Cyprus, the Aegean, Sicily, Sardinia, North Africa, Algeria, Morocco and Spain. Among the cities they created were these in Morocco: Lixus (modern Larache), Sala (Rabat), Mogador (Essaouira) and Tingis (Tangier); in Spain: Gadir (Cádiz), Malaka (Málaga), Ibisa (Ibiza); in Algeria: Icosia (Algiers); in Tunisia: Utica and Carthage; in Sardinia: Karalis (Cagliari); in Sicily: Panormus (Palermo);⁽³⁾ in Cyprus: Kition (Larnaca). The Phoenicians gave rise to a powerful and wealthy sea-trading empire which stretched from Morocco to the Levant.”

• ⁽³⁾ One of too many similar cases: colonies supposedly founded by the Phoenicians but known by their Greek names as the Canaanite toponyms (if there were such names) were forgotten…

● Therefore, Sanford Holst is absolutely right to underline that “this element turns out to be one of the keys which help to unlock the mystery of the Sea Peoples – an event which changed the course of history.”

Carthage reconstructed

“Age of the Phoenicians”

THE RESULTING POWER VACUUM WAS A GOLDEN OPPORTUNITY for the Phoenicians to take advantage and emerge as true heirs of the Minoans, rising as a great maritime power. Their zenith in history (1200–800 BCE) coincides with the dark ages of all their antagonists. Enjoying almost complete freedom of movement for such a long time, they methodically built their trading empire; and when the tide of history brought the great powers back (Assyrians, Babylonians, Persians), subjugating Phoenicia from the 9th to the 6th centuries BCE, they were prepared to shift the hub of the empire from the Near East to the centre of the Mediterranean, from Canaan to Tunisia.

Under Persian yoke, many Phoenicians migrated to colonies, such as Carthage. There they might realize their dream to become a real empire, achieving military supremacy, as well, which was rather infeasible in the narrow strip of Phoenicia. As for the Hellenes, they gradually woke up from their dark age and, starting in 900 BCE, rushed to make up for lost time founding their own colonies not only in the Mediterranean, but also in the Black Sea, where the Phoenicians never dared to enter. Studying a map of 550 BCE, the Greek superiority is obvious. The Phoenicians faced a very serious problem: lack of manpower. But they enjoyed a crucial strategic advantage: the control of the Pillars of Heracles,⁽⁴⁾ the Strait of Gibraltar,⁽⁵⁾ where Carthage would impose a blockade to secure its monopoly with metal-bearing Iberia, the lost city of Tartessos, and the Atlantic, North and South. Using e.g. gold obtained by their expansion of the African coastal trade in the mid-4th century BCE, the Punics minted gold staters bearing a pattern in the reverse exergue of the coins, which some have interpreted as a map of the Mediterranean with America (or Atlantis?) shown to the West.

Hellenic and Phoenician colonies (in blue and in red respectively) 550 BCE

• ⁽⁴⁾ The Pillars of Heracles of the Hellenes were the Strait of Gibraltar. But in earlier times, when they had not gone so far, this phrase referred to the “strait” between Tunisia and Sicily. Thus the Phoenicians, and later the Punics, sought to control both the “internal” and “external” Pillars.

• ⁽⁵⁾ Gibraltar is the European Pillar of Heracles on Spanish soil but controlled by Britain. The term means “Rock of Tariq” (Gibr al-Tariq), from the name of Tariq ibn Ziyad who led the vanguard of the Arabs that invaded Iberia in 711 CE.

● However, long before the Spaniards, the British and the Arabs, the Visigoths and the Vandals (hence the name of Andalusia), the Punics and the Romans, the Phoenicians or the Greeks, long before the Celts, even the Iberians and locals, the rock was occupied by the Neanderthals. The evidence in Gorham’s cave, between 125,000 and 25,000 years ago, makes it their last known holdout. Similarly on the opposite, African Pillar, Ceuta, in Moroccan territory but controlled by Spain, the oldest traces of human presence go back 250,000 years.

The Punic coin with the exergue supposedly depicting the ancient world, ca 341 BCE

That was the background of Phoenicia’s sea trade enterprise that spread across the seas from 1550 to 300 BCE. The Phoenicians were remarkable in seamanship and famous as “traders in purple”, due to their monopoly on the precious purple dye of the murex snail, once profusely available in the eastern Mediterranean, though exploited to local extinction, and used, inter alia, for royal clothing. In fact, the word Phoenicia derives from the Hellenic words φοῖνιξ and φοινός, i.e. purple, passing to Latin as Punic.⁽⁶⁾ They called their country Canaan, which may also mean Land of Purple. If so, Canaan and Phoenicia are synonyms. Hecataeus said Phoenicia was formerly called Χνᾶ (Khnā). However, the Greek term did not correspond to a cultural identity that would be recognized by the Phoenicians themselves. It is uncertain if and to what extent they viewed themselves as a single ethnicity. It was a civilization organized in city-states, similar to Hellas. They would come into conflict and one city might dominate the others, though they could collaborate in leagues or alliances, as well. In terms of language, life style and religion, there is little to set the Phoenicians apart from other Semitic cultures of Canaan as markedly different.

The Minoan “Phoenician” purple

• ⁽⁶⁾ Seeking information on purple in Wikipedia, you are redirected to the so-called “Phoenician” or “Tyrian” purple, extracted from a spiny sea snail: Murex, or Bolinus, or Haustellum, brandaris. Despite being established as such, nevertheless, purple must have been a Minoan invention; the Phoenicians appropriated it, together with several Cretan innovations, and brought them huge profits after the Bronze Age collapse. As the most expensive and finer dye, purple has long been considered a royal and divine symbol and privilege: the higher one was in political or religious hierarchy, the more purple clothes one was allowed to wear. Therefore, it also meant the purple royal robe and, thence, royal power.*

* Medicine “took revenge” on all those “blue bloods”, terming as purpura (porphyra) a skin disease with red spots. (Etymology of the word purple: < Latin purpura <Greek porphyra (πορφύρα) < of unknown origin; it seems, however, it is perhaps the only Minoan word still in use).

A horse head on a Punic coin (replica)

● Archaeologists have found substantial numbers of murex shells in Crete, dating to the 20th – 18th centuries BCE. Thus, the Minoans must have pioneered the extraction of purple, centuries before the Tyrians, and the Phoenicians in general. An important site was the now uninhabited islet of Chryse (Golden), also known as Gaidouronesi (Donkey isle), 15 km south of Crete off Hierapetra, where archaeologists excavated a Minoan settlement dating to 1800-1500 BCE, with purple dye workshops and many artifacts. The Minoans developed various purple dye tones (from blue to red) depending on the method of processing. Accumulations of crushed murex shells have been found in other parts of the Mediterranean, e.g. Apulia, Magna Gaecia. It seems that Laconia was the place with the best purple production in Europe, the islet Meninx (Djerba) in Africa, and Tyre in Asia.

Apart from purple, the Phoenicians exported textiles, glass, and wine to Egypt, where grapevines would not grow, and obtained Nubian gold, Iberian silver, and British tin. However, what was once thought to be direct trade is now believed it was indirect. Timothy Champion suggests it was under the control of the Celts of Britanny.⁽⁷⁾ In any case, the recovery of the Mediterranean economy after the Bronze Age collapse was largely due to the work of Phoenician traders, who re-established long distance commerce.

• ⁽⁷⁾ This is a very simple but quite interesting idea: Why should any trading sailor, be it Minoan or Mycenaean, Phoenician or Carthaginian, take the risk of travelling around Iberia and then up to Britain, when tin from Cornwall or Brittany could be transported overland through Gaul-France? It is the reason why Carthage tried in vain to prevent the founding of the colony of Massalia: even with Gibraltar blockaded, tin from Cornwall or Brittany was available in the Mediterranean, and Carthage could not impose an all-out monopoly.

While trade and colonies spread, the Mediterranean was split into two with the Phoenicians sailing along and finally dominating the southern shores, while the Greeks were active along the northern coast. This arrangement did not exclude mutual intrusions, as the examples of Cyrenaica and Sardinia indicate. The two cultures clashed rarely, mainly in Sicily (due to its strategic position, opposite Carthage, at the “internal Pillars” of the Mediterranean), and finally settled into two spheres of influence. When the Punics took over, things changed dramatically.

Melqart on a Phoenician silver tetradrachm

Despite the exergues, which supposedly depict America (or Atlantis), what we can see on the other side of the Phoenician “coin” is a certain kind of cultural deficiency. Their art lacks some unique characteristics that might differentiate it from its contemporaries. This is due to its being highly influenced by foreign cultures: primarily Egypt, Assyria, or Hellas. Their art was an amalgam of foreign models and perspectives. In addition, although they are credited for the spread of their “abjad”, from which all major alphabets originated, they used this script mainly for their trade business.⁽⁸⁾ And apart from their inscriptions, they have left almost no other written sources – or they have not survived. We even ignore the name of their “Lord of the Sea”, their “Poseidon” – quite strange for a society of sailing merchants where such a deity is so very important.

• ⁽⁸⁾ The precursor to the “Phoenician alphabet” was likely of Egyptian origin as the Middle Bronze Age abjads from Canaan resemble hieroglyphs or, far more specifically, an early abjad found in central Egypt. In addition to being preceded by proto-Canaanite scripts, the Phoenician abjad also followed the Ugaritic “alphabet” of Mesopotamian origin. Hence, the consonantal Semitic “alphabets” should have originated in Egypt and Mesopotamia.

The same could be said about the Minoans, whose deities we also ignore, if we do not take into account that they represent an older civilization, whose script is still undeciphered. Note that there was a god of the sea and the rivers, named Yam (Yaw), in the Canaanite Pantheon. Was he worshipped by the Phoenicians? It seems that, except Baal (Baal-hamon and his consort Tanit were the patrons of Carthage), the Phoenicians specifically honoured Melqart, patron of Tyre, the founder of most colonies, including Gadir (Cádiz) and Carthage. Gradually, due to mutual influence, Melqart was identified with Heracles. But for sure, none of these gods could substitute Yam-Poseidon. Therefore, the mystery (a people of seamen without a god of the sea) is here to stay…

Semiramis, by Eliseo Fattorini (19th century)

● If we search for the entry “Phoenician mythology” in Wikipedia, we are redirected to a certain Sanchuniathon, a purported author of three lost works in the Phoenician language, supposedly surviving only in partial paraphrase and summary of a Greek translation by Philo of Byblos, according to the bishop of Caesarea, Eusebius. All we know about Sanchuniathon’s work comes from Eusebius, citing the only surviving excerpts from his writings, as summarized and quoted from his supposed translator, Philo. The hypothetical date of the alleged writings take us back to a time before the Trojan War, around the time some other hypothetical persons lived, such as Moses, “when Semiramis was queen of the Assyrians”. Thus Sanchuniathon is placed in the mythic context of an antiquity from which no Hellenic or Phoenician writings have survived. Paradoxically enough, however, the “writer” is made to refer disparagingly to… Hesiod, who lived in the 8th century BCE! Some have suggested that Eusebius’ intent was… “pious” (“eusebeia” means “piety” in Greek): he desired to “discredit polytheism”; others that it was a forgery by Philo himself. Anyone can draw his own conclusions about the real motives of the forgers, whoever they were. At any rate, you are certainly quite astonished when finally a search for “Phoenician mythology” is redirected to a hoax – “pious” or not…

• >> Chronicle 20. THE ENIGMATIC SEA PEOPLES
• << Chronicle 18. MYCENAE: FROM KNOSSOS TO TROY

Next Chronicle 20. THE ENIGMATIC SEA PEOPLES ● Bronze Age Collapse Due to Famine ● Trojan War and Anatolian Sea Peoples ● Merneptah Stele and Exodus ● Hittites and Luwians

Twelve Hittite gods of the Underworld in a sanctuary of Hattusa

Chronicle 18. AEGEAN: KNOSSOS, MYCENAE, TROY

Chronicle 18. AEGEAN: KNOSSOS, MYCENAE, TROY

/ΕΛΛΗΝΙΚΑ/ Χρονικό 18. ΑΙΓΑΙΟΝ: ΚΝΩΣΟΣ, ΜΥΚΗΝΑΙ, ΙΛΙΟΝ

● Stonehenge ● Dorians and Sea Peoples ●
Mysteries ● Trojan War and Bronze Age Collapse

Michales Loukovikas

The Atreid dynasty palace at Mycenae

AS HEIRS OF THE MINOANS, the Mycenaeans assumed control of “Tin Routes” – i.e. the maritime trade network of metals from the Occident. Their acme lasted for about 250 years until the Bronze Age collapse. This extensive network sheds light on the reason why Mycenaean artifacts have been found well outside the boundaries of the Mycenaean world: swords located as “far away” as Georgia in the Caucasus; an amber object inscribed with Linear B symbols in Bavaria, Germany; double axes and other objects dating back to the 13th century BCE in England (Wessex, Cornwall) and Ireland. There is convincing evidence that during the final phase of construction of Stonehenge in Wiltshire, around 1600 BCE, those builders there had commercial contacts with “the great contemporary Mediterranean civilizations”, as the astronomer Gerald Hawkins wrote, that is, “Minoan Crete, Mycenaean Greece, Egypt, and the ancestors of the travelling-trading Phoenicians.” The grave of a Mediterranean teenage boy, who died c. 1550 BCE, and several items of Mediterranean origin, have been found in the burial ground of Stonehenge.

Sunset at Stonehenge

● Hence, according to Hawkins, the Mycenaeans were already included among the navigating merchants of long distance voyages even before the conquest of Minoan Crete, together with the “ancestors of the Phoenicians”. The English astronomer and author, famous for his work in the field of archaeoastronomy,⁽¹⁾ published an analysis of Stonehenge in 1965 and was the first to propose the purpose of this megalithic monument as an ancient astronomical observatory to predict movements of the sun and stars. (See Chronicle 3, on Stonehenge as a work of migrants from the cradle of Homo, i.e. the Aegean, and also on the kinship between Minoans and Mycenaeans).

• ⁽¹⁾ Archaeoastronomy: the study of how people in the past “have understood or used phenomena in the sky, and what role the sky played in their cultures.”

Mycenae, Lion Gate

The Mycenaean era (c. 1700 – c. 1100 BCE) is the historical setting of much myth and literature of the Hellenes such as the Epic Cycle and Greek tragedy. Scholars have traditionally blamed the collapse on an uprising, or an invasion by another Hellenic ethnic group, the Dorians, though at least one Mycenaean centre, Pylos, was most probably destroyed by the so-called Sea Peoples. There are theories of natural disasters or large-scale drought, which could have contributed, too. The movements of people from the Balkans and Asia Minor to the Near East at that time have been attested. The internal factors theory has the Mycenaean culture falling in the course of societal conflicts brought on by a rejection of the palatial system by the underprivileged strata of society, which were quite impoverished by the period’s finale. Another hypothesis mingles social with ethnic divisions. In this context let’s have in mind that the Iron Age made large numbers of rather cheap weapons accessible to all. War was no longer an aristocratic privilege. The iron weapons were not as good as the bronze ones but they could still kill… (See the previous Chronicle, footnote 6).

Heracles

● The Dorian invasion is a concept devised by ancient Greek historians to explain why pre-classical dialects and traditions in southern Hellas were replaced by others that prevailed in the classical era. The Dorians, a Greek legend asserted, took control of the Peloponnese in the so-called “Return of the Heracleidae”. The meaning of the concept changed several times, as historians, philologists, and archaeologists, used it in vain attempts to explain the cultural discontinuities expressed in the data of their fields. The pattern of the arrival of Dorian culture on certain islands, such as Crete, is also not well elucidated. Despite some 200 years of investigation, the historicity of the Dorian invasion has not yet been established.

Sea peoples depicted as prisoners in Egypt

● The Sea Peoples were an alliance of seafaring raiders from southern and central Europe, and the Mediterranean Sea, especially the Aegean area, who sailed (and also marched) east invading Hatti, Cyprus, Syria, Canaan, and Egypt, and bringing about the Bronze Age collapse. Pharaoh Merneptah explicitly refers to them by the term “the foreign countries (or peoples) of the sea”. Leaving Mycenaean Hellas out of the list of the victims, some scholars believe they can identify most of the Sea Peoples mentioned in Egyptian records; they supposedly were the: Ekwesh–Achaeans (if they were, why should they destroy Pylos? “Because they were Hellenes!”, is the sardonic answer); Teresh–Tyrrhenians (the ancestors of the Etruscans); Lukka–Lycians; Sherden–Sardinians; Shekelesh–Sicilians; Tekrur-Teucrians (who might have been… either Trojans or Greeks); and Peleset–Philistines (Palestinians?), allegedly coming from Crete. The Peleset and Tekrur were the only major Sea People tribes that settled permanently in Canaan. Note that several of these peoples had been used as mercenaries or “allies” by both the Egyptian and Hittite Empires, before they turned against them (see the next two Chronicles 19 and 20, on the Sea Peoples and the Bronze Age collapse).