Χρονικό 17*. “We Don’t Need No Thought Control!”
/ENGLISH/ Chronicle 17*. “We Don’t Need No Thought Control!”
● Big Brother ● “Κάψιμο Βιβλίων, Θάψιμο Λογίων” ● Γενοκτονία Ελλήνων από Χριστιανούς ● Σφαγή Θεσσαλονίκης, Λεηλασία Δελφών ● Εμπρησμοί Βιβλιοθηκών
● Νεκροσυλία τού Αλεξάνδρου ● Δολοφονία τής Υπατίας ● Σταυροφορίες
● Αποικιοκρατία και Δουλεμπόριο ● Γενοκτονία Ινδιάνων
του Μιχάλη Λουκοβίκα
“WE DON’T NEED NO THOUGHT [& SPEECH] CONTROL!”
Roger Waters (Pink Floyd, The Wall)
“Κατά τας αρχάς τού Μεσαίωνος επί Ουάλεντος [Ουάλη], Ουαλεντινιανού και Θεοδοσίου συνεστήθη εν Ανατολή αληθής ‘Ιερά Εξέτασις’, ής αι θηριωδίαι, αι καταπιέσεις και αι σφαγαί δεν έχουσι τι να φθονήσωσιν εις τους Ιεροδικαστάς τής Ισπανίας, οίτινες άτομα μόνον κατεδίωκον επί κακοδοξία, ενώ οι Ορθόδοξοι ‘σωφρονισταί’ τής Ανατολής προυτίθεντο
να εξαλείψωσιν αθρόους από του προσώπου τής γης πάντας τους ελληνίζοντας ή φιλοσοφούντας.” (Εμμανουήλ Ροΐδης)
.
Η ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ τού Κάρολου Δαρβίνου, ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους τής βιολογίας πλέον, δεν αφορά τις ανθρώπινες δημιουργίες, που υπάγονται, αντίθετα, στην… “τεχνητή επιλογή” (λογοκρισία), βάσει ιδεολογικών προκαταλήψεων έναντι των μη κομφορμιστικών ιδεών. Κατά τα φαινόμενα, ο Μεγάλος Αδερφός ήταν πανταχού παρών, πολύ πριν από το 1984, του George Orwell, καίγοντας όχι μόνο βιβλιοθήκες και βιβλία, αλλά, σε πάμπολλες περιπτώσεις, και τους ίδιους τους συγγραφείς, καθώς “εξάγνιζε” την κοινωνία, και ξαναέγραφε την “ιστορία”. Τα κίνητρα τέτοιων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας σπάνια είναι ξεκάθαρα πολιτικοοικονομικά. Κρύβονται, κατά κανόνα, πίσω από κάποιο θρησκευτικό προσωπείο, ή μανδύα – ιδίως όταν η θρησκεία είναι μονοθεϊστική, δηλαδή ανταγωνιστική προς όλα τ’ άλλα συστήματα πίστης, αυταρχική, και, οπωσδήποτε, εξουσιομανής. Ο αδιαμφισβήτητος “πρωταθλητής” στα εν λόγω εγκλήματα, ανάμεσα στις μονοθεϊστικές θρησκείες, είναι, σημειωτέον, ο χριστιανισμός. Ιδού ένας σύντομος απολογισμός τής πρώτης φάσης:
“Το κάψιμο βιβλίων και το θάψιμο λογίων”: ύστερη δυναστική απεικόνιση
● Η εκστρατεία για “το κάψιμο βιβλίων και το θάψιμο λογίων”, στη δυναστεία Τσιν τής αρχαίας Κίνας (213–210 ΠΚΧ), αποτελεί την επιτομή τού “πολέμου κατά της ελευθερίας τής σκέψης και του λόγου”, που μαίνεται αδιαλείπτως: τα Χρονικά όλα, εκτός από τα επίσημα, τα Κλασικά τής Ποίησης και της Ιστορίας, τα έργα τού Κομφούκιου, ή και άλλων σχολών, έπρεπε να καούν, και όποιος αναφερόταν στα κείμενα αυτά, να εκτελείται. Πάνω από 460 λόγιοι, ή 1200, σύμφωνα με άλλη καταμέτρηση, θάφτηκαν ζωντανοί. Σύντομα, η εκστρατεία οδήγησε σ’ εξεγέρσεις, κι έτσι, η απώλεια ιστορικών κειμένων συνεχίστηκε: η πρωτεύουσα λεηλατήθηκε και κάηκε το 206 ΠΚΧ, καταστρέφοντας επίσης τα “εγκεκριμένα” έργα, που φυλάσσονταν στην αυτοκρατορική βιβλιοθήκη.
● Το βιβλίο τού Επίκουρου, Εδραιωμένες πεποιθήσεις, κάηκε σε μιαν αγορά τής Παφλαγονίας, μ’ εντολή ενός τσαρλατάνου προφήτη, περί το 160 ΚΧ. Ήταν ένα “πρώτο δείγμα γραφής” για το τι όντως θα επακολουθούσε, μόλις αυτοί οι τσαρλατάνοι αναρριχούνταν στ’ ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας…
● Το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας, που υιοθέτησε ο “Μέγας” Κωνσταντίνος, ο “Άγιος”, το 313, αφορούσε την προστασία των χριστιανών, αλλά, τελικά, φαίνεται πως θεσπίστηκε αποκλειστικά και μόνον γι’ αυτούς! Μιμούμενος το παράδειγμα του Γαλέριου, που μόλις πριν από δυο χρόνια είχε ανάλογη πρωτοβουλία, ο αυτοκράτορας επεδίωκε την εδραίωση της ειρήνης (της Pax Romana), κάτι που δεν είχε επιτευχθεί με τους διωγμούς κατά των χριστιανών. Όμως, ήταν μάλλον… μαμμόθρεφτος: η μητέρα του, η Ελένη, ήταν φανατική χριστιανή. Έτσι, αντί να επιβάλει την απαρέγκλιτη εφαρμογή τής ανεξιθρησκίας, υπήρξε κάθε άλλο παρά αμερόληπτος: λ.χ. οι αρχαίοι θεοί στα νομίσματά του αντικαταστάθηκαν από χριστιανικά σύμβολα, όπως είναι το σύμπλεγμα ΧΡ, που το είχε και στο λάβαρό του. Ήταν, λοιπόν, επόμενο οι διωγμοί να συνεχιστούν· είχαν απλώς αλλάξει οι ρόλοι: διώκτες ήταν πλέον οι πρώην διωκόμενοι. Ήταν, επίσης, επόμενο, οι νέοι διωγμοί να είναι πολύ πιο άγριοι, αλλά κι αιματηροί, και ν’ αποκτήσουν τεράστια έκταση και διάρκεια (κράτησαν αιώνες), γιατί, απλούστατα, οι χριστιανοί ιθύνοντες, που βρέθηκαν σε θέση ισχύος, είχαν απέναντί τους τη συντριπτική πλειονότητα των υπηκόων τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι οποίοι παρέμεναν πιστοί στους πατροπαράδοτους θεούς. Η ειρωνεία τής ιστορίας γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, αν πάρουμε υπόψη μας πως οι διωγμοί επιπλέον πολλαπλασιάστηκαν, γιατί το χριστιανικό ιερατείο, μόλις νομιμοποιήθηκε, άρχισε το… αλληλοφάγωμα! Ήδη από το 313, την χρονιά τού διατάγματος, ως το 317, επίσκοποι εξαπέλυαν μύδρους κατά επισκόπων στην Καρχηδόνα, ώσπου εν τέλει επεδίωξαν τη διαιτησία τού Κωνσταντίνου. Έγιναν τρία εκκλησιαστικά συμβούλια και δυο δίκες, προτού η μια τάση (του Δονάτου) να κριθεί σχισματική, με συνέπεια να κατασχεθεί η περιουσία της και να εξοριστούν οι κληρικοί της.
ΧΡ(ιστός), (Εν τούτω) ΝΙΚΑ: σύμβολα του Κωνσταντίνου
● Το 325-326, ο αυτοκράτορας διέταξε το γκρέμισμα ενός ναού τής Αφροδίτης στην Ιερουσαλήμ, για την ανέγερση εκεί της εκκλησίας τού Παναγίου Τάφου. Στο μεταξύ, είχαν καταστραφεί τα ελληνικά ιερά στον Άθω, ενώ, στα χρόνια που ακολούθησαν, και άλλοι αρχαίοι ναοί πυρπολήθηκαν και ισοπεδώθηκαν, και στα ερείπιά τους ορθώθηκαν ναοί χριστιανικοί.
● Το 335, λόγω κακής συγκομιδής, εκτελέστηκαν ως υπαίτιοι δεκάδες εθνικοί, που θεωρήθηκαν “μάγοι τού κακού” – ανάμεσά τους ο φιλόσοφος Σώπατρος ο Απαμεύς, μαθητής τού νεοπλατωνιστή Ιάμβλιχου, μολονότι είχε διατελέσει φίλος κι ευνοούμενος του Κωνσταντίνου. Κατά τον Έλληνα ιστορικό και σοφιστή Ευνάπιο, ο αυτοκράτορας πείστηκε από κάποιον συμβουλάτορά του, πως ο φιλόσοφος εμπόδισε με “μάγια” την άφιξη… ενός στόλου φορτωμένου σιτηρά! Είχε εκκολαφθεί το φίδι τού ιουδαιοχριστιανικού σκοταδισμού…(α)
- (α) Όπως είχα σχολιάσει στη 2η Περιήγηση, ο εξιουδαϊσμός τού ελληνιστικού και του ρωμαϊκού κόσμου (σε Ανατολή και Δύση) μέσω του εκχριστιανισμού, υπήρξε η προϋπόθεση – sine qua non – των σκοτεινών χρόνων, του σκοταδισμού τού Μεσαίωνα.
● Ο γιος τού Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος Β΄, κλιμάκωσε την εκστρατεία, μ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, που άρχισε να λειτουργεί στην Σκυθόπολη της Παλαιστίνης, όπου βασανίζονταν και θανατώνονταν Έλληνες, εθνικοί εν γένει, ή όσοι κρίθηκαν εχθροί τής αυτοκρατορίας, κατά τις υποδείξεις αχρείων βασιλικών συμβούλων. Σχετικά στοιχεία παραθέτει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος – “πρώην στρατιωτικός και Έλληνας”, όπως δήλωνε, ακόμη και σ’ εκείνους τους χαλεπούς καιρούς, γεννημένος ίσως στην Αντιόχεια.
● Ἓλλην, κατά την πρωτοχριστιανική Εκκλησία, ήταν ο εθνικός, ο παγανιστής· η λέξη είχε αυτήν τη σημασία ως τα τέλη τής χιλιετίας. Οι Έλληνες θεωρούσαν πως διαφοροποιούνταν από τους άλλους ως προς την κουλτούρα, τον πολιτισμό· οι Εβραίοι ως προς την θρησκεία. Είναι ηλίου φαεινότερον ποια ήταν τα πρότυπα του κάθε λαού, και ποια η συμβολή εκάστου στον πολιτισμό. Στις Επιστολές του, ο Παύλος (ή Σαούλ) χρησιμοποιεί τη λέξη Έλλην σχεδόν πάντα σε αντιδιαστολή με τη λέξη Εβραίος, και δείχνει να μην τον απασχολούν όλα τ’ άλλα “έθνη” (εθνότητες, όπως Ρωμαίοι, Σύριοι, Αιγύπτιοι, κλπ.) που ζούσαν τότε στην περιοχή. Είναι ηλίου φαεινότερον ποιον θεωρούσε εχθρό! Μια άλλη, “ηπιότερη” ερμηνεία, είναι πως Έλλην για εκείνον σήμαινε πολυθεϊστής· Εβραίος ήταν ο μονοθεϊστής. Σημειωτέον πως εθνικός (gentile, στ’ αγγλικά) σημαίνει επίσης, πρωτίστως, τον μη Εβραίο (όχι τον μη χριστιανό). Η έννοια του Έλληνα ως παγανιστή έφτασε ως τις μέρες μας. Πολλοί που τάσσονται υπέρ τής αναβίωσης της λατρείας των Ολυμπίων θεών αυτοαποκαλούνται Έλληνες πολυθεϊστές, ενώ η θρησκεία ονομάζεται Ελληνισμός. Οι εκτός Ελλάδας πολυθεϊστές, πάντως, διευκρινίζουν πως δεν προσδιορίζονται ως Έλληνες το γένος.
Επινίκια στήλη τού Διοκλητιανού (λανθασμένα αναφέρεται ως Στήλη τού Πομπήιου) που στήθηκε
στο Σεραπείον τής Αλεξάνδρειας το 297 ΚΧ, λόγω της καταστολής μιας εξέγερσης στην Αίγυπτο.
Είναι φτιαγμένη από μονόλιθο γρανίτη ύψους 20,46 μέτρων, με συνολικό ύψος 26,85 μέτρων.
● Την ιδέα για τη δημιουργία τού στρατοπέδου συγκέντρωσης, ο Αμμιανός φέρεται ν’ απέδωσε στον Γεώργιο της Καππαδοκίας, επίσκοπο Αλεξανδρείας, που το τέλος του θα ήταν εξίσου άσχημο με τον βίο του, μόλις στον θρόνο θ’ ανέβαινε ο Ιουλιανός, ο “Φιλόσοφος”, ή ο “Παραβάτης” (και “Αποστάτης”) – αναλόγως των θρησκευτικών αντιλήψεων, δείχνοντας τις προτεραιότητες του κάθε συστήματος αξιών. Ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας που απέρριψε τον χριστιανισμό, προωθώντας αντ’ αυτού τον νεοπλατωνικό Ελληνισμό, υπήρξε μια προσωπικότητα σύνθετη: “στρατιωτικός διοικητής, θεοσοφιστής, κοινωνικός μεταρρυθμιστής, και άνθρωπος των γραμμάτων”. Δεν μπόρεσε, ωστόσο, να υλοποιήσει το όραμά του, αφού σκοτώθηκε σε μάχη πριν καν συμπληρώσει τρία χρόνια στον θρόνο (“έργο Θεού”, θα έλεγαν πανευτυχείς οι χριστιανοί, ανυμνώντας τον “Κύριο”). Ως προς τον Γεώργιο, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτουν ο ίδιος ο Ιουλιανός, ο Αμμιανός, αλλά και χριστιανοί ιστορικοί, όπως ο Σωζομενός, ο Θεοδώρητος, και ο Σωκράτης Σχολαστικός:
“… εκδήλωνε υπερβάλλοντα αντιπαγανιστικόν ζήλον, με αυθαίρετες πράξεις και ομιλίες προσβλητικές, επιβάλλοντας δυσβάστακτη φορολογία, εξορίζοντας τον διακεκριμένο εθνικό ιατρό, Ζήνωνα, εμποδίζοντας τις παγανιστικές θυσίες και γιορτές, και καλώντας τον Αρτέμιο, δούκα τής Αιγύπτου, που οι Αλεξανδρινοί τον έτρεμαν, γιατί αρέσκονταν να καταστρέφει είδωλα: εισέβαλε με στρατιώτες του στον υπέροχο ναό τού Σέραπι [Σεραπείον], ο οποίος απογυμνώθηκε πάραυτα από εικόνες, αναθήματα και διακοσμητικά στοιχεία… Η είδηση της ενθρόνισης του Ιουλιανού έφθασε στην Αλεξάνδρεια στις 30 Νοεμβρίου 361. Ο Γεώργιος βρισκόταν στο απόγειο της έπαρσης και ισχύος του: είχε εξαπολύσει διωγμούς και την χλεύη του κατά των παγανιστών, οι οποίοι… μπορούσαν τώρα, επιτέλους, να εκδικηθούν για λογαριασμό των θεών”… Φυλακίστηκε με άλλους δυο, που είχαν γκρεμίσει έναν βωμό· αλλά “το πρωί τής 24ης Δεκεμβρίου, ο παγανιστικός όχλος μαζεύτηκε πάλι, τους έβγαλε με φρικιαστικές κραυγές θριάμβου, και τους χτύπησε μέχρι θανάτου.” Κατόπιν περιέφερε τα σώματά τους σε όλη την πόλη, και τέλος “έκαψε τις σορούς στην ακτή, ρίχνοντας τις στάχτες στην θάλασσα.” Η Αλεξάνδρεια, το λαμπρό κέντρο τού ελληνιστικού πολιτισμού, βυθιζόταν στην άβυσσο…
● Ποιος ήταν όμως ο “δουξ τής Αιγύπτου”, Αρτέμιος; Δεν ήταν άλλος από τον, κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία, “μάρτυρα” και “άγιο” Αρτέμιο της Αντιοχείας, όπου αποκεφαλίστηκε το 362, μετά από τη δίκη του, με την κατηγορία τής κατάχρησης εξουσίας, και κακοδιοίκησης της επαρχίας του, αφού γκρέμιζε ναούς, κι έκανε κομμάτια τα είδωλά τους – αυτοβούλως, ή με την παρότρυνση του Γεωργίου. Η Εκκλησία προφανώς έκρινε πως το έργο του ήταν θεάρεστον! Ενδέχεται, μάλιστα, οι “οσιομάρτυρες” επί Ιουλιανού να ήταν δυο: ο Αρτέμιος και ο Γεώργιος… Υπάρχουν, βλέπετε, ορισμένοι, όπως λ.χ. ο Άγγλος ιστορικός Edward Gibbon, που ταυτίζουν τον εν λόγω επίσκοπο Γεώργιο με τον… “άγιο” Γεώργιο! Ο πρώτος ήταν αρειανός (αιρετικός), άρα, “μαύρο πρόβατο”. Ο δεύτερος, όμως, ήταν ό ήρωας ενός θρύλου, που, σε διάφορες παραλλαγές, γοήτευσε μέχρι και τους μουσουλμάνους. Ήταν αναγκαίο να διαφυλαχθεί. Τέθηκε, έτσι, σε λειτουργία η επιχείρηση παραποίησης στοιχείων (να έχουμε κατά νου, πως όσα στοιχεία διαθέτουμε τώρα, έχουν περάσει από… χίλια λογοκριτικά “κόσκινα”)! Ο “άγιος”, λοιπόν, υποτίθεται πως μαρτύρησε κατά τον διωγμό τού Διοκλητιανού το 303. Η τεχνολογία τής εποχής, ωστόσο, δεν έδινε τη δυνατότητα σε κάποιο ανυπόστατο πρόσωπο ν’ αποκτήσει σάρκα και οστά. Γι’ αυτό και για τον “άγιο” δεν γνωρίζουμε τίποτε απολύτως, ούτε έχουμε καμιά απόδειξη πως υπήρξε. Ό,τι ξέρουμε είναι κατά… παράδοση. Το αρχαιότερο κείμενο που αναφέρεται στον θρύλο, χωρίς να κατονομάζει, όμως, τον Γεώργιο, και δίχως λεπτομέρειες, είναι η Εκκλησιαστική ιστορία, τού Ευσέβιου Καισαρείας, τον 4ο αιώνα (βλέπε σχετικά: Χρονικό 14). Το παλαιότερο κείμενο με αποσπάσματα του θρύλου είναι σε μια ελληνική αγιολογία, ένα παλίμψηστο του 5ου αιώνα. Ο συντάκτης του, ωστόσο, όπως και ο Gibbon, ταυτίζει επίσης τον “μάρτυρα” με τον συνονόματό του επίσκοπο!
● Ο χριστιανός αυτοκράτορας Ιοβιανός που, το 363, του δόθηκε κατά λάθος η “πορφύρα” (το στέμμα, όπως θα έλεγαν αργότερα για τους βασιλείς), επέβαλε και πάλι τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία, τερματίζοντας τη σύντομη αναβίωση του ελληνισμού από τον προκάτοχό του, Ιουλιανό. Ευρισκόμενος υπό την επιρροή τού “αγίου” Αθανασίου Αλεξανδρείας, μετακινήθηκε… “ως διά μαγείας” από την ανεκτικότητα στη μισαλλοδοξία, επιβάλλοντας θανατική ποινή σ’ εκείνους που λάτρευαν πατροπαράδοτους θεούς, και διατάζοντας το κάψιμο της Βιβλιοθήκης τής Αντιοχείας. Δεν πρόλαβε, όμως, να ολοκληρώσει την “αποστολή” του: πέθανε (ή τον… “πέθαναν”) σε μισό χρόνο. Το καθήκον αυτό θ’ αναλάβανε λίαν συντόμως να φέρει σε πέρας ο Θεοδόσιος Α΄.
● Το “κυνήγι μαγισσών” στο μεταξύ συνεχιζόταν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, ύστερα από την “παρένθεση” του Ιουλιανού (361-363): ελληνικά φιλοσοφικά κι επιστημονικά συγγράμματα καίγονταν δημόσια, ενώ εκατοντάδες Έλληνες, και άλλοι εθνικοί, διαπομπεύονταν, φυλακίζονταν, βασανίζονταν, εκτελούνταν, ή η περιουσία τους δημευόταν, με την κατηγορία τής μαγείας… Ανάμεσα τους, κι ένας άλλος φιλόσοφος, ο Σιμωνίδης.
● Οι κατηγορίες περί μαγείας απέρρεαν από την πρακτική τής θεουργίας στην οποία επιδίδονταν αρκετοί νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι. Πρόκειται, έλεγαν, για την “ενσυνείδητη συμμετοχή τού ανθρώπου στο θείο έργο”, που επιτυγχάνεται μέσω τελετουργιών επίκλησης θεού, ή θεών, με σκοπό την ένωση με το θείο και την τελειοποίηση του ανθρώπου: ό,τι επιδιώκουν ακόμη οι μυστικιστές, λ.χ. οι σούφι, με μουσική και ποίηση, τραγούδι και χορό – και ό,τι ακριβώς απεχθάνονται ακόμη οι άνθρωποι της Εκκλησίας!
● Το 364, ο Μάξιμος, δάσκαλος του Ιουλιανού στην φιλοσοφία και θεουργία, κατηγορήθηκε ότι προκάλεσε μακρά ασθένεια στους νέους αυτοκράτορες Ουαλεντινιανό και Ουάλη, αλλ’ απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών. Όμως το 365-366, συνελήφθη και πάλι για παράνομο πλουτισμό. Του επιβλήθηκε βαρύτατο πρόστιμο και βασανίστηκε, επειδή δεν μπορούσε να το πληρώσει. Περί το 370 τ’ όνομά του ενεπλάκη σε φήμες για έναν χρησμό, ως προς το ποιος θα ήταν ο επόμενος αυτοκράτορας. Ο Ουάλης αντέδρασε υστερικά, εξαπολύοντας σφαγές, με αποτέλεσμα να στραφούν οι πάντες εναντίον του. Ο Μάξιμος βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε το 372, παρ’ όλο που, κατά τον Ευνάπιο, δεν είχε καμιά ανάμιξη στην ιστορία.
Ο “Ομφαλός τής γης”: οι Δελφοί με τον Ναό τού Απόλλωνα (αναπαράσταση)
● Άλλη μια περίπτωση “θαυματουργής” μεταμόρφωσης αφορά τον Θεοδόσιο. Η πολιτική ανεκτικότητας στο ξεκίνημα της βασιλείας του (379–395), έδωσε σύντομα την θέση της στη μισαλλοδοξία. Το σημείο καμπής ήταν, μάλλον, η διαταγή στον στρατό του, το 390, να διαπράξει μιαν αποτρόπαιη σφαγή στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης, δολοφονώντας τουλάχιστον 7.000 πολίτες, επειδή είχαν εξεγερθεί ενάντια στη γερμανική μισθοφορική του φρουρά (βλέπε Χρονικό 13). Ο επίσκοπος Μεδιολάνων, Αμβρόσιος, έσπευσε να επωφεληθεί από την ευκαιρία: αφόρισε τον Θεοδόσιο, κι έτσι τον μετέτρεψε σε πειθήνιό του όργανο. Ο αυτοκράτορας υποτάχθηκε απολύτως στην Εκκλησία, και δέχθηκε να κάνει δημόσια μετάνοια, υποσχόμενος ν’ αλλάξει πορεία, και να καταστεί υπέρμαχος της χριστιανικής πίστης. Τότε εκδόθηκαν τα λεγόμενα “θεοδοσιανά διατάγματα”, για τη διάλυση των θεσμών και την καταστροφή των ναών των εθνικών. Η πρώτη πράξη “μετανοίας” του ήταν, προφανώς, η μετατροπή τού ναού τού Απόλλωνα, και των περισσοτέρων αγαλμάτων κι έργων τέχνης των Δελφών, σε σωρό ερειπίων, στ’ όνομα του χριστιανισμού, την ίδια χρονιά, το 390.(β) Ο ιερός χώρος καταστράφηκε ολοσχερώς από ζηλωτές χριστιανούς, που επεδίωκαν να εξαλείψουν κάθε ίχνος ελληνισμού, ο οποίος ήταν ήδη “προγραμμένος”, μια “religio illicit” (θρησκεία παράνομη): οι εθνικοί καταδίδονταν από χριστιανούς χαφιέδες, παραπέμπονταν σε δίκες και, σε πολλές περιπτώσεις, εκτελούνταν. Την άλλη χρονιά, αυτός ο “πόλεμος κατά των απίστων” μεταφέρθηκε στην Αλεξάνδρεια.
- (β) Στην πραγματικότητα, οι Δελφοί ήταν ήδη κομμάτια και θρύψαλα: το 362 ο Ορειβάσιος, προσωπικός γιατρός τού Ιουλιανού, είχε πάει για λογαριασμό τού αυτοκράτορα στο μαντείο, που ήταν ήδη σε άθλια κατάσταση, λεηλατημένο από τους θησαυρούς του, παίρνοντας μια από τις τελευταίες “προφητείες” τής Πυθίας (που μάλλον ήταν η κραυγή: “Βοήθεια!”), όπως την παραθέτει τουλάχιστον, ο χριστιανός ιστορικός Φιλοστόργιος:
.
Εἴπατε τῷ βασιλεῖ, χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά,
οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην,
οὐ παγὰν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ.
Δαίδαλος (από τον περίφημο αρχιτέκτονα του Λαβυρίνθου): μέγαρο· αυλά (αυλή): καταγής· Φοῖβος: Απόλλων· παγάν: πηγή.
Η Βιβλιοθήκη ακμάζουσα…
● Το 391, φανατικοί χριστιανοί και στρατιώτες λεηλάτησαν και κατέκαψαν το τεράστιο Σεραπείον, με ό,τι είχε απομείνει από τη Βιβλιοθήκη τής Αλεξανδρείας, βάσει των διαταγμάτων τού Θεοδοσίου και του αρχιεπισκόπου Θεοφίλου. Γλαφυρή είναι η περιγραφή τού τελευταίου, στην Παρακμή και Πτώση τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Edward Gibbon, ως “ο αιώνιος εχθρός τής ειρήνης και της αρετής, ένας θρασύς, κακός άνθρωπος, που τα χέρια του ήταν μολυσμένα πότε με χρυσάφι και πότε με αίμα”. Ο Θεόφιλος και οι οπαδοί του είχαν ανακαλύψει έναν υπόγειο ναό των πιστών τού Μίθρα,(γ) κι επεδείκνυαν χλευαστικά τα ιερά κειμήλιά τους, προκειμένου να τους εξωθήσουν σ’ επίθεση εναντίον τους. Οι χριστιανοί αντεπιτέθηκαν, αναγκάζοντας τους μιθραϊστές, που ήταν λιγότεροι, να καταφύγουν στο Σεραπείον. Ο Θεοδόσιος έδωσε στον Θεόφιλο το πράσινο φως να επιδοθεί σε καταστροφές, ζητώντας απλώς ν’ αποφευχθούν οι σφαγές. Όπως λέει ο χριστιανός ιστοριογράφος, Σωκράτης Σχολαστικός, στην Εκκλησιαστική Ιστορία του, ο Θεόφιλος “πρωτοστάτησε στην απογύμνωση του Μιθραίου… Έπειτα κατέστρεψε το Σεραπείον… Οι ειδωλολατρικοί ναοί… έτσι ισοπεδώθηκαν, και οι λιωμένες εικόνες των θεών τους μετατράπηκαν σε δοχεία και άλλα πρακτικά σκεύη, χρήσιμα στην αλεξανδρινή Εκκλησία.” Οι ναοί που είχαν ερειπωθεί με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “εγκαταλελειμμένοι”, έσπευσε να επισημάνει ο αρχιεπίσκοπος, ζητώντας την άδεια για τη μετατροπή τους σε χριστιανικές εκκλησίες – κάτι που θα πρέπει να εγκρίθηκε γενικότερα, αφού σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία τού 5ου αιώνα βρίσκουμε σπηλαιώδη μιθραία που έγιναν κρύπτες, και ναούς που απετέλεσαν τα θεμέλια εκκλησιών.
- (γ) Σημειωτέον ότι ελάχιστα γνωρίζουμε για τον μιθραϊσμό, που εμφανίστηκε παράλληλα με τον χριστιανισμό, και υπήρξε το αντίπαλόν του δέος, από τον 1ο ως τον 4ο αιώνα ΚΧ.
● Θριαμβευτής εν μέσω ερειπίων, ο Θεόφιλος κοίταξε τριγύρω, εις αναζήτησιν του επόμενου θύματός του, και στράφηκε εναντίον των οπαδών τού Ωριγένη, εξαπολύοντας μια παρανοϊκή εκστρατεία, που οδήγησε στον θάνατο 10.000 μοναχών: η σφαγή, τελικά, ήταν αναπόφευκτη…
![plan alexandrie[3]](https://peripluscd.files.wordpress.com/2014/01/plan-alexandrie31.jpg?w=627&h=345)
Πολεοδομικό σχέδιο αρχαίας Αλεξάνδρειας με πλαισιωμένα σε κόκκινο τα τέσσερα επίμαχα σημεία:
το Μουσείο και η Βιβλιοθήκη, το Σεραπείον, και κάπου ενδιάμεσα το “Σώμα” τού Αλεξάνδρου
● Η ερείπωση του Σεραπείου θεωρήθηκε από πολλούς ως αντιπροσωπευτική τού θριάμβου τού χριστιανισμού σε βάρος των άλλων θρησκειών (ή της νίκης ενός εβραϊκού θεού, σε βάρος ελληνικών, ρωμαϊκών, αιγυπτιακών, περσικών, κλπ. θεών – ως εκ τούτου και των πολιτισμών), ενώ εκείνη της αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης ως συμβολική τού “αφανισμού τής γνώσης και του πολιτισμού”. Η βιβλιοθήκη είχε περίπου 700.000 έγγραφα από την Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Ασσυρία, την Περσία, την Ινδία, και πολλές άλλες χώρες, ως τμήμα ενός σπουδαίου ερευνητικού ιδρύματος, του Μουσείου (Οίκου των Μουσών), όπου σπούδασαν, δίδαξαν, κι έκαναν έρευνα, οι πιο διακεκριμένοι άνθρωποι τού πνεύματος της αρχαιότητας, όπως λ.χ. οι: Αρχιμήδης, η κορυφαία διάνοια της αρχαιότητας· Κτησίβιος, πατέρας τής πνευματικής, εφευρέτης τής υδραύλεως, προπομπού τού εκκλησιαστικού οργάνου· Ευκλείδης, πατέρας τής γεωμετρίας· Ίππαρχος, πατέρας τής αστρονομίας, θεμελιωτής τής τριγωνομετρίας· Ήρων, οπαδός των ατομικών φιλοσόφων, πατέρας τής μηχανικής, κι εφευρέτης τής πρώτης ατμομηχανής (αιολόσφαιρας)· Ερατοσθένης, που υποστήριξε την σφαιρικότητα της γης, υπολόγισε την περιφέρειά της, καθώς και την κλίση τού άξονά της, σχεδόν επακριβώς· Αρίσταρχος, που πρώτος πρότεινε το σύστημα του ηλιοκεντρικού σύμπαντος. Η περίπτωσή του είναι άριστο παράδειγμα στο θέμα που εξετάζουμε: το μοναδικό σωζόμενο έργο του, Περί των μεγεθών και αποστάσεων του Ήλιου και της Σελήνης, στηρίζεται στο γεωκεντρικό μοντέλο. Το άλλο βιβλίο, όπου πρότεινε την εναλλακτική υπόθεση του ηλιοκεντρισμού, είναι γνωστό μόνον από παραπομπές άλλων επιστημόνων σαν τον Αρχιμήδη. Τυχαίο; Κάθε άλλο!
Πήλινο αγαλματίδιο Αφροδίτης
από τη Μύρινα, 2ος αιώνας ΠΚΧ
● Το 392 ο Θεοδόσιος απαγόρευσε τα κυπριακά μυστήρια της Αφροδίτης, ενώ ο επίσκοπος Σαλαμίνας, “άγιος” Επιφάνιος, εκχριστιάνιζε εθνικούς μαζικά, με την απειλή τής σφαγής και της πυράς, καταστρέφοντας όλα τα ιερά. Την άλλη χρονιά, ο αυτοκράτορας επεξέτεινε το απαγορευτικό μέτρο, ώστε να καλύψει όλες τις πανελλήνιες καλλιτεχνικές και αθλητικές γιορτές και αγώνες, όπως τα Ολύμπια, τα Πύθια, τα Ίσθμια, μα και τα ρωμαϊκά Άκτια. Ευκαιρίας δοθείσης, λεηλατήθηκαν τα ιερά τής Ολυμπίας. Το 395 οι αγριότητες των χριστιανών εξαπλώθηκαν σε όλη την Ελλάδα, μεταξύ άλλων και σε τόπους-σύμβολα – όχι μόνον στην Ολυμπία, αλλά και στο Δίον, στους Δελφούς (και πάλι), ή στην Ελευσίνα, όπου πυρπόλησαν το ιερό και σκότωσαν όλους τους ιερείς, με την κατηγορία ότι προσπαθούσαν ν’ αναβιώσουν τα Ελευσίνια μυστήρια.
● Η απόλυτη βία βασιλεύει προς τα τέλη τού 4ου αιώνα, με την καταστροφή αρχαίων ναών που μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες, με τ’ αγάλματα, τους βωμούς, και τα ιερά, να περιφέρονται και να χλευάζονται δημόσια, προτού να καταστραφούν, εθνικούς ιερείς να σκοτώνονται, και περισσότερες βιβλιοθήκες να καίγονται. Αυτή η ευρείας κλίμακας συμφορά σε Ανατολή και Δύση περιγράφεται σε σωζόμενα κείμενα, τα οποία αναφέρονται μεταξύ άλλων: στην καταστροφή ιερών τόπων, που κάλυψε ταχύτατα ολόκληρη την έκταση της Αιγύπτου· στην ισοπέδωση όλων των αρχαίων ναών τής Γάζας· στην καταστροφή ναών και ειδώλων στη Συρία και την Καρχηδόνα· στις επιθέσεις τού Μαρτίνου τής Τουρ σε ιερούς τόπους στη Γαλατία…
Αναπαράσταση της πομπής με τη σορό τού Αλέξανδρου βάσει της περιγραφής τού Διόδωρου Σικελιώτη
● Σε αυτήν την ατμόσφαιρα χάους και πόλωσης, έσχατης σήψης και ηθικής κατάπτωσης, που προβλήθηκε ως “ο θρίαμβος του χριστιανισμού κατά της ειδωλολατρίας”, ο συμβολισμός ενός “Ιησού νικηφόρου” δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι καταλυτικός δίχως την “ήττα”, την “κατάκτηση” του ανίκητου κατακτητή Αλεξάνδρου. Ο μέγας βασιλεύς είχε εκπνεύσει (δηλητηριασμένος μάλλον) στη Βαβυλώνα το 323 ΠΚΧ. Η σορός του ήταν καθ’ οδόν προς τη Μακεδονία, όταν την απήγαγε ο Πτολεμαίος Σωτήρ, λόγω του κύρους που θα του προσέδιδε ο τάφος τού Αλεξάνδρου στην Αίγυπτο. Ο νεκρός, που είχε ανακηρυχτεί “γιος τού Άμμωνα” από το μαντείο τού θεού στην όαση Σίβα, ζήτησε λίγο πριν από τον θάνατό του να ενταφιαστεί στον ναό τού Άμμωνα Δία, και όχι δίπλα στον πραγματικό του πατέρα, τον Φίλιππο, στις Αιγές. Ο Πτολεμαίος Φιλοπάτωρ έχτισε μεγαλοπρεπές μαυσωλείο στην Αλεξάνδρεια, σ’ ένα τεράστιο τέμενος, γνωστό ως Σώμα, που έγινε ένα από τα περιφημότερα και σπουδαιότερα ιερά τού αρχαίου κόσμου, αφού ο Αλέξανδρος λατρευόταν σαν θεός στη Μακεδονική και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία – και ιδίως στην πόλη που είχε ιδρύσει, της οποίας ήταν πολιούχος. Πάρα πολλοί ηγεμόνες και πολιτικοί, αξιωματικοί και αξιωματούχοι, Έλληνες και Ρωμαίοι, πήγαιναν στο μαυσωλείο για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Αλέξανδρο. Ο Ιούλιος Καίσαρας ήταν ο πρώτος Ρωμαίος ηγέτης που πήγε στο Σώμα, για να προσκυνήσει τον τάφο τού ήρωά του. Πολλοί άλλοι ακολούθησαν, από τον Αύγουστο ως τον Σεβήρο. Υπήρξαν και οι φαύλοι συλητές τού τάφου, όπως ο Καλιγούλας, που αφαίρεσε τον θώρακα, και ο Καρακάλλας, που ιδιοποιήθηκε τον χιτώνα, το δαχτυλίδι, και την ζώνη, το 215, ενώ ο στρατός του επιδιδόταν σε πολυήμερες λεηλασίες στην πόλη, σφαγιάζοντας πάνω από 20.000 πολίτες, κυρίως νέους, εξαιτίας μιας σάτιρας που είχε ανεβεί στην Αλεξάνδρεια, γελοιοποιώντας τους ισχυρισμούς του πως είχε, τάχα, σκοτώσει τον συναυτοκράτορα αδελφό του, Γέτα, σε αυτοάμυνα.
Λόγιος σε σαρκοφάγο, 180-200 ΚΧ
● Όμως, ακόμη και σ’ ένα τέτοιο λουτρό αίματος και πλιάτσικο, με μοναδική εξαίρεση τους “μακρυχέρηδες” με την αυτοκρατορική πορφύρα, δεν υπήρξε καμιά πραγματική απειλή για το Σώμα τού Αλεξάνδρου. Η απειλή εμφανίστηκε τον επόμενο αιώνα. Ο επίσκοπος Γεώργιος, κατά τον Αμμιανό Μαρκελλίνο, περνώντας το 361 από το Σώμα, σκόπιμα αναρωτήθηκε φωναχτά, μπροστά στον λαό τής Αλεξάνδρειας, σχετικά με τον σπουδαίο και μεγαλοπρεπή ναό τού “δαίμονα” της πόλης: “Για πόσο ακόμα θα υφίσταται αυτός ο τύμβος;”, είπε. Με τη λέξη δαίμων ο Αμμιανός εννοούσε την θεότητα προστάτιδα της πόλης, τον Μέγα Αλέξανδρο. Λίαν συντόμως, “ο Γεώργιος δολοφονήθηκε, λόγω επανειλημμένων πράξεων οξείας ύβρεως, προσβολής, και λεηλασίας των ιερότερων θησαυρών τής πόλης.” Όμως, ο Γεώργιος δεν ήταν μόνος. Το 391 ο Θεοδόσιος κήρυξε παράνομη τη λατρεία τού Αλέξανδρου, μαζί με όλους τους άλλους ελληνιστικούς θεούς, και στη συνέχεια, σύμφωνα με την Ιστορία τού Alexandre Grandazzi, “ξέσπασαν βίαιες χριστιανικές και αντιπαγανιστικές ταραχές, οδηγώντας στην καταστροφή τού μεγάλου ναού τού Σεράπιδος, που επεκτάθηκε πιθανόν ως… το Σώμα: μια νύξη… σε ομιλία τού ρήτορα Λιβάνιου, δημιουργεί την εντύπωση πως έβγαλαν τη σορό από τον τύμβο, εκθέτοντάς την δημόσια για τελευταία φορά.” Φαίνεται, λοιπόν, πως η σορός απήχθη για δεύτερη φορά και θάφτηκε χριστιανικά επειδή, κατά το νέο δόγμα, έπρεπε να ενταφιαστεί στη γη, ενώ η παλαιότερη συνήθεια εναπόθεσής της σε τύμβο θεωρήθηκε ειδωλολατρική. Ό,τι σχετικό με τον ελληνισμό καταστράφηκε, ενώ η ταφή σημαντικών, επιφανών προσωπικοτήτων δεν γινόταν σε μαυσωλεία πλέον, αλλά σε χριστιανικές βασιλικές, καθώς και στη γη. Είναι η εποχή που τα λείψανα του Μακεδόνα βασιλιά εξαφανίζονται “μυστηριωδώς”. Στο μεταίχμιο 4ου και 5ου αιώνα, ο Ιωάννης Χρυσόστομος ανέφερε σε κήρυγμά του πως το σημείο ταφής τού Αλέξανδρου ήταν την εποχή εκείνη “άγνωστο στους δικούς του ανθρώπους”, με άλλα λόγια, στους Αλεξανδρινούς εθνικούς. Μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Θεοδώρητος περιέλαβε τον Αλέξανδρο σε κατάλογο διάσημων ανδρών που οι τάφοι τους είχαν χαθεί.
Αλέξανδρος ο Μέγας, σε διάφορες παραλλαγές, του Andy Warhol (1982)
● Σε αραβικά κείμενα του 9ου και του 10ου αιώνα αναφέρεται κάποιο τέμενος, ή τάφος, του Αλέξανδρου. Πρόκειται, μάλλον, για το τζαμί που ανακατασκευάστηκε με αρχαία αρχιτεκτονικά στοιχεία κατά τον 11ο αιώνα, όπου βρέθηκε η άδεια σαρκοφάγος τού Αλέξανδρου το 1798 από τις δυνάμεις τού Ναπολέοντα. O Λέων Αφρικανός, που επισκέφθηκε την Αλεξάνδρεια γύρω στο 1517, έγραψε:
“Εν μέσω των ερειπίων τής Αλεξανδρείας, υπάρχει ακόμη ένα μικρό οικοδόμημα, χτισμένο σαν παρεκκλήσι, αξιομνημόνευτο λόγω ενός περίφημου τάφου, που οι μωαμεθανοί έχουν σε μεγάλη εκτίμηση· στο οποίο μνήμα, καθώς υποστηρίζουν, φυλάσσεται η σορός τού Μεγάλου Αλεξάνδρου… Ένα απέραντο πλήθος ξένων κατευθύνονται εκεί, ακόμη και από μακρινές χώρες, για να λατρεύσουν και να αποτίσουν φόρο τιμής στον τάφο, στον οποίον, επιπλέον, συχνά παραχωρούν σημαντικές δωρεές.”
● Αλλά και στον George Sandys, που πήγε στην Αλεξάνδρεια το 1611, έδειξαν ένα μνήμα, στο οποίο ο κόσμος υποκλινόταν, θεωρώντας το τόπο ανάπαυσης του Αλέξανδρου. Όποια και αν υπήρξε, τελικά, η τύχη τού τάφου, που ξαναχάθηκε “μυστηριωδώς”, οι εν λόγω μαρτυρίες αποτελούν διπλή ήττα τού χριστιανισμού: α) η λατρεία τού Αλέξανδρου συνεχίστηκε, είτε με, ή ακόμη και χωρίς την σορό, παρά τη νεκροσυλία· και β) η σύγκριση μεταξύ των δυο μονοθεϊστικών θρησκειών σε αυτό το θέμα, αποβαίνει συντριπτικά σε βάρος τού χριστιανισμού.
Αλέξανδρος ο Μέγας, ψηφιδωτό,
του Αλέξανδρου Γιαννιού
● Ιστορικοί τού 21ου αιώνα, λ.χ. ο Andrew Chugg, συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων για τον Αλέξανδρο, το ένα με τίτλο Μέγας Αλέξανδρος, ο χαμένος τάφος, δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο, η ταριχευμένη σορός του να φυλάσσεται ευλαβικά στη Βασιλική τού Αγίου Μάρκου στη Βενετία, θεωρώντας, λόγω πλάνης, ότι πρόκειται για τα λείψανα του ευαγγελιστή Μάρκου! Ο Μάρκος είχε πάει στην Αλεξάνδρεια το 49 και ίδρυσε την εκεί Εκκλησία, αναλαμβάνοντας ως ο πρώτος επίσκοπός της. Υπήρχαν, όμως, Αλεξανδρινοί εθνικοί που είχαν αγανακτήσει με τις προσπάθειές του να τους απομακρύνει από τη λατρεία των πατροπαράδοτων θεών τους. Το 68 τον έδεσαν με σχοινί από τον λαιμό και τον έσυραν στους δρόμους, ώσπου πέθανε (οι όχλοι, βλέπετε, δεν ήταν κάποια χριστιανική επινόηση: αποτελούν βασικό και αναντικατάστατο “εργαλείο” κάθε δόγματος και ιδεολογίας).
● Όταν, λοιπόν, στον 9ο αιώνα, δυο Βενετοί έμποροι μετέφεραν την εν λόγω μούμια από τη μουσουλμανική Αλεξάνδρεια στη Βενετία, ο δόγης διέταξε να χτιστεί η λεγόμενη Chiesa d’Oro (Χρυσή Εκκλησία) δίπλα στο ανάκτορό του. Η κατοχή ενός κειμηλίου βαρύνουσας σημασίας θα είχε σοβαρές πολιτικές επιπτώσεις. Μ’ έναν υποτιθέμενο ευαγγελιστή στην επικράτειά της, η Βενετία αναβαθμίστηκε σχεδόν στο επίπεδο της ίδιας τής Ρώμης. Το 1063, ενώ χτιζόταν καινούργια εκκλησία, τα λείψανα “μυστηριωδώς” εξαφανίστηκαν – και πάλι. Κατά την… παράδοση, ο ίδιος ο “Μάρκος” αποκάλυψε την θέση των λειψάνων του το 1094, απλώνοντας το χέρι του από έναν κίονα προς τον τότε δόγη…
● Από το 1811, αυτή η μούμια φυλάσσεται σε κρύπτη κάτω από την Αγία Τράπεζα της εκκλησίας, μέσα σε μαρμάρινη σαρκοφάγο, στην οποία υπάρχουν και αρκετά μακεδονικά σύμβολα. Οι κόπτες, αντίθετα, πιστεύουν ότι το κεφάλι τού Μάρκου παραμένει σ’ εκκλησία που πήρε τ’ όνομά του στην Αλεξάνδρεια, ότι μέρος των λειψάνων βρίσκονται στον καθεδρικό ναό τού Αγίου Μάρκου στο Κάιρο, και τα υπόλοιπα στη Βενετία. Υπάρχει, ωστόσο, μια… “μικρολεπτομέρεια”: χριστιανοί συγγραφείς τής πρώιμης περιόδου, λ.χ. ο Δωρόθεος, ο Ευτύχιος, και ο συγγραφέας τού Πασχαλινού Χρονικού, επισημαίνουν πως… οι παγανιστές έκαψαν τη σορό τού Μάρκου! Πώς ήταν δυνατόν να ταριχευθεί;
● Αρκεί μια επιστημονική μελέτη των λειψάνων να μας αποκαλύψει το μυστικό τής προέλευσής τους. Με την ραδιοχρονολόγηση θα διαπιστώναμε αν η σορός είναι αρκετά αρχαία, ώστε να ταιριάζει μ’ εκείνην του Αλέξανδρου. Θα ήταν επίσης δυνατόν ν’ αναπαραστήσουμε τα χαρακτηριστικά τού προσώπου από το κρανίο (όπου κι αν βρίσκεται αυτό), ή και να εξετάσουμε τα οστά για τυχόν σημάδια πολλαπλών τραυμάτων, και κυρίως εκείνο που προκλήθηκε στο στήθος τού Αλέξανδρου από βέλος που διαπέρασε το στέρνο του… Αλήθεια, πιστεύετε πως υπάρχει το ενδεχόμενο η (όποια) επίσημη Εκκλησία να επιτρέψει ποτέ κάτι τέτοιο, θέτοντας σε κίνδυνο τη δική της “ιστορία”, χάριν τής Ιστορίας;
Υπατία, του Charles William Mitchell, θύμα στυγερής δολοφονίας από “τάγμα εφόδου” φανατικών μοναχών σ’ εκκλησία που ήταν το αρχηγείο τού… “αγίου” Κυρίλλου!
● Το “Κράτος τού Τρόμου” στην Αλεξάνδρεια έφτασε στο αποκορύφωμά του το 415, με την στυγερή δολοφονία τής Υπατίας, της φιλοσόφου, μαθηματικού και αστρονόμου, “της τόσο όμορφης, τόσο ενάρετης, τόσο μορφωμένης, και παντοιοτρόπως ολοκληρωμένης Κυρίας”, όπως έγραψε ο φιλόσοφος John Toland, “που την κομμάτιασε ο Κλήρος τής Αλεξανδρείας, για να ικανοποιήσει την υπερηφάνεια, την φιλοδοξία, και την σκληρότητα, του Αρχιεπισκόπου του, του συνήθως, αλλ’ αδίκως, καλούμενου Αγίου Κυρίλλου”. Ο αστρονόμος Carl Sagan συνέδεσε τον θάνατο της Υπατίας με την καταστροφή τής περιώνυμης βιβλιοθήκης. Άλλοι, πάλι, θεωρούν πως η δολοφονία συμβόλισε το τέλος τής Αλεξάνδρειας ως κέντρο σοφίας, καλλιέργειας και γνώσης. Ηθικός αυτουργός ήταν ο Κύριλλος, ο ανιψιός και διάδοχος του Θεόφιλου, προβεβλημένος ως “πυλώνας τής πίστεως”, και “πατέρας τής Εκκλησίας”, αλλά και ως… “άγιος” (όλων των χριστιανικών δογμάτων, ενώ ο θείος του έχει “αγιοποιηθεί” μόνον από τους κόπτες). Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β΄, αντίθετα, θεωρούσε πως ο αρχιεπίσκοπος ήταν ένας “αλαζόνας Φαραώ”…
● Ο Κύριλλος, που είχε εμπλακεί σε αγώνα εξουσίας με τον Ορέστη, κυβερνήτη τής Αλεξάνδρειας, υποκίνησε – ως “Τάγμα Εφόδου” – έναν όχλο 500 μοναχών, δαιμονισμένων “από λυσσαλέο και μισαλλόδοξο ζήλο, με πρωταίτιο κάποιον αναγνώστη [κατώτερο κληρικό] ονόματι Πέτρο”, κατά την “ζωηρή” περιγραφή τού Σωκράτη Σχολαστικού. “Της έστησαν ενέδρα [της Υπατίας] την ώρα που επέστρεφε σπίτι και, σέρνοντάς την από την άμαξά της, την πήγαν στην εκκλησία που ονομάζεται Καισάρειον, όπου την ξεγύμνωσαν, και στη συνέχεια τη δολοφόνησαν με όστρακα [θραύσματα αγγείων]. Αφού έκαναν το σώμα της κομμάτια, πήραν τα κατακρεουργημένα της μέλη σ’ ένα μέρος που λέγεται Κιναρών, κι εκεί τα έκαψαν”…
● Το κάψιμο, λοιπόν, των σορών, ήταν ανέκαθεν η τελική φάση τού “τυπικού” τής αφιονισμένης βίας. Άρα, ο “Μάρκος” ο… “Ενετός” ίσως είναι ο Αλέξανδρος.
● Περιττό να πει κανείς πως από τα γραπτά τής Υπατίας δεν απέμεινε ίχνος…
● Το Καισάρειον δεν ήταν μια οποιαδήποτε εκκλησία: ήταν το αρχηγείο τού “αγίου” Κυρίλλου! Και, εξυπακούεται, δεν ήταν εκκλησία, αλλ’ αρχαίος ναός, που… “καθαγιάστηκε” περί τα τέλη τού 4ου αιώνα, όταν οι χριστιανοί άρχισαν να ιδιοποιούνται την περιουσία των άλλων θρησκειών, για να εξαφανίσουν κάθε τους ίχνος σε όλον τον κόσμο. Το Καισάρειον το ξεκίνησε η Κλεοπάτρα, για να το αφιερώσει στον αγαπημένο της, Μάρκο Αντώνιο. Το αποτελείωσε ο άνθρωπος που τους “αποτελείωσε”, ο Οκταβιανός-Αύγουστος, ο οποίος το αφιέρωσε στον… εαυτό του, αφού εξάλειψε κάθε ίχνος τού Μάρκου Αντώνιου όχι μόνον στον ναό, αλλά σε όλη την Αλεξάνδρεια…
● Τα ετρουσκικά βιβλία λατρείας και μαντείας, Etrusca Disciplina, που κανένας αρχαίος πολιτισμός δεν άγγιξε, συγκεντρώθηκαν και κάηκαν στον 5ο αιώνα, μια χιλιετία σχεδόν, αφότου οι Ετρούσκοι έπαψαν να υφίστανται ως φυλή…
● Ο Παρθενώνας λεηλατήθηκε το 429, συνοδεία ενός μεγάλου διωγμού των Ελλήνων, που θεωρούνταν οπαδοί δαιμόνων. Ο ναός τής Αθηνάς έζησε για χίλια σχεδόν χρόνια, ως το 435, όταν ο Θεοδόσιος Β΄ διέταξε το κλείσιμο των αρχαίων ναών σε όλη την αυτοκρατορία. Στην τελευταία δεκαετία τού 6ου αιώνα μετατράπηκε σ’ εκκλησία τής Παρθένου Μαρίας. Έτσι μεταμφιεσμένος ο Παρθενώνας (ως… Παρθένος), έγινε ο τέταρτος σπουδαιότερος προορισμός χριστιανικού προσκυνήματος στο Βυζάντιο, μετά από την Κωνσταντινούπολη, την Έφεσο, και την Θεσσαλονίκη.
Ερειπωμένος Παρθενώνας και το οθωμανικό τέμενος που χτίστηκε μετά από το 1715,
του Pierre Peytier (αρχές δεκαετίας 1830)
● Το 529, μια χρονιά που συχνά αναφέρεται ως το τέλος τής αρχαιότητας, ο Ιουστινιανός αποφάσισε να κλείσει την περίφημη Ακαδημία Πλάτωνος, που είχε επαναλειτουργήσει το 410 ως κέντρο νεοπλατωνισμού και μυστικισμού. Η παλιά Ακαδημία είχε μάλλον καταστραφεί από τον Ρωμαίο δικτάτορα Σύλλα, το 86 ΠΚΧ. Σύμφωνα με τον Έλληνα ποιητή και ιστορικό Αγαθία Σχολαστικό, οι ακαδημαϊκοί αναζήτησαν την προστασία τού Σασσανίδη βασιλιά Χοσρόη Α΄ (531-579), στην πρωτεύουσά του, την Κτησιφώντα, μεταφέροντας πολύτιμους πάπυρους, με λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά, κ.ά. κείμενα. Τότε το Χαρράν (Κάρραι, ή Ελληνόπολις), κοντά στην Έδεσσα τής Άνω Μεσοποταμίας, απέκτησε μιαν εξόριστη Ακαδημία, που ίδρυσε ενδεχομένως ο Σιμπλίκιος ο Κίλιξ, ίσως μαζί με άλλους ακαδημαϊκούς τής Αθήνας. Η σχολή θα πρέπει να παρέμεινε εν λειτουργία ως τον 9ο αιώνα, συμβάλλοντας στην αναβίωση της νεοπλατωνικής παράδοσης και στη Βαγδάτη, με την ίδρυση του Οίκου τής Σοφίας, το 832. Δυο σπουδαία κέντρα παιδείας στην ενδιάμεση περίοδο (5ος – 8ος αιώνας) ήταν η Σχολή τής Νισίβιδος (Nusaybin, κοντά στο Χαρράν) στη Μικρά Ασία, που ήταν υπό περσικό έλεγχο, και η Ακαδημία τού Gundishapur, που ίδρυσε ο Χοσρόης. Κατά τον Αυστριακό φιλόσοφο και παιδαγωγό Rudolf Steiner, η κουλτούρα τού Gondeshapur (που διέθετε επίσης Ιατρική σχολή-νοσοκομείο και Βιβλιοθήκη) απετέλεσε μια πρώιμη άνθιση που – εξ ανάγκης… – κατέστρεψαν τα ισλαμικά στρατεύματα στον 7ο αιώνα (Βίοι Παράλληλοι θρησκειών). Η “διαρροή εγκεφάλων” άρχισε το 489, όταν ο αυτοκράτορας Ζήνωνας έκλεισε με διάταγμά του το νεστοριανό θεολογικό κι επιστημονικό κέντρο στην Έδεσσα. Η Νίσιβις και η σχολή της επωφελήθηκαν άμεσα, αφού απορρόφησαν τους λογίους του. Οι τελευταίοι, από κοινού με τους ελληνιστές φιλοσόφους που εξορίστηκαν από την Αθήνα, διεξήγαγαν σημαντικές έρευνες εκεί, στους τομείς τής ιατρικής, της αστρονομίας, και των μαθηματικών. Η Ακαδημία τού Gondeshapur απέκτησε φήμη ως κέντρο ιατρικής και σοφίας. Ο Χοσρόης προσέφερε άσυλο σε πλήθος Ελλήνων φιλοσόφων και νεστοριανών χριστιανών, που γνώριζαν τη συριακή γλώσσα, κι έφυγαν για να γλιτώσουν από τους διωγμούς των Βυζαντινών, και τους ανέθεσε το μεγάλο έργο τής μετάφρασης ελληνικών και συριακών κειμένων (περί ιατρικής, αστρονομίας, φιλοσοφίας, και ποικίλων τεχνών) στην παχλαβί (τη μέση περσική γλώσσα). Θλιβερό συμπέρασμα: ενώ οι Έλληνες εκβαρβαρίζονταν, οι “βάρβαροι” εξελληνίζονταν!
● Ο Ιουστινιάνιος Κώδιξ ολοκληρώθηκε το 529, όταν δηλαδή ο αυτοκράτορας έκλεισε τη Νεοπλατωνική Ακαδημία ως παγανιστική, στραγγαλίζοντας αυτήν την σχολή τής ελληνιστικής φιλοσοφίας. Μπορεί να ήταν ο Θεοδόσιος εκείνος που εγκαινίασε την θέσπιση νόμων και την υπογραφή διαταγμάτων κατά του ελληνισμού, όμως αυτός που πυροδότησε τους διωγμούς κατά των εθνικών σε μαζική κλίμακα, ήταν ο Ιουστινιανός, με την κωδικοποίηση της νομοθεσίας. Καθώς ήταν πεπεισμένος πως η ενότητα της αυτοκρατορίας προϋπέθετε την ενότητα της πίστης, θεώρησε δεδομένο πως αυτή η πίστη δεν μπορούσε παρά να είναι η “ορθόδοξη”. Όσοι είχαν διαφορετική πίστη υπέστησαν διωγμούς, όπως επέβαλλε η νομοθεσία από την εποχή τού Κωνστάντιου, και οι οποίοι θα συνεχίζονταν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Το Corpus Juris Civilis περιλάμβανε δυο άρθρα για την πλήρη εξάλειψη του Ελληνισμού, έστω και στην ιδιωτική ζωή, τα οποία επιβλήθηκαν με υπερβάλλοντα ζήλο. Σύγχρονες πηγές (Ιωάννης Μαλάλας, Θεοφάνης ο Βυζάντιος, Ιωάννης τής Εφέσου) μιλούν για σκληρούς διωγμούς, ακόμη κι εναντίον πολλών υψηλά ισταμένων, που αντιμετώπιζαν τους άτεγκτους ιεροεξεταστές, τις εξορίες, και την εσχάτη των ποινών, ενώ οι εκτελέσεις τους πραγματοποιούνταν ακόμη και παρόντος τού αυτοκράτορα: κάποιοι στην πυρά, άλλοι με πνιγμό. Η εναλλακτική λύση, η μόνη διέξοδος διαφυγής, ήταν ο εκχριστιανισμός. Αυτές οι βυζαντινές σταυροφορίες δεν είχαν τελειωμό. Μόνον στη Μικρά Ασία, ο Ιωάννης τής Εφέσου, κατά δήλωσή του, ανάγκασε 70.000 εθνικούς ν’ αλλαξοπιστήσουν. Εκχριστιανίζονταν επίσης και άλλοι λαοί που βρίσκονταν υπό βυζαντινό ζυγό. Η λατρεία τού Άμμωνα στη Λιβύη καταργήθηκε· το ίδιο συνέβη και με τα τελευταία κατάλοιπα της λατρείας τής Ίσιδας στην Αίγυπτο. Με την κρατική καταστολή τού ελληνισμού, όλοι οι μη χριστιανοί ήταν πια δημόσια απειλή. Η λέξη Έλλην δεν ήταν πλέον απλώς ύβρις, αλλά θανάσιμη κατηγορία. Με αυτό το νομικό οπλοστάσιο ανά χείρας, που κάθε τόσο “εμπλουτιζόταν” με νέες διατάξεις, οι αυτοκράτορες, σε αγαστή συνέργεια με την Εκκλησία, συνέχιζαν τη Γενοκτονία των Ελλήνων…
● Αν προέκυπταν νομικά κενά, ή σαν κάτι διέλαθε της προσοχής των πάντοτε άγρυπνων επισκόπων, οι “απλοί” χριστιανοί αναλάμβαναν δράση: στα μέσα τής δεκαετίας του 530 άρχισαν να καίνε, ή να κόβουν, τα δάση τής Ελλάδας, γιατί εκεί πέρα υπήρχαν… κατοικίες δαιμόνων! Ο τυφλός φανατισμός αφάνισε κι εξαφάνισε τα δρυοδάση τού Δία, τα ελατοδάση τής Αρτέμιδος ή του Πάνα, τους ελαιώνες τής Αθηνάς. Τ’ αποτελέσματα ήταν τρομακτικά, αφού όλη αυτή η αποδάσωση προκάλεσε την ξήρανση των ποταμών και των πηγών, και την πλήρη διαταραχή τού οικοσυστήματος της χώρας…
● Η πρώτη χιλιετία τού χριστιανισμού συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε κάπως έτσι – δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνομαι. Ιδού η… “άρρηκτη συνέχεια” αρχαιοελληνικού και βυζαντινού πολιτισμού – με “κακοήθη απόφυση” εκείνη την άναρθρη φασιστική υλακή: “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”!
● Οι Σταυροφορίες, μετά από το Μεγάλο Σχίσμα, διεξήχθησαν υπό την αιγίδα τού Βατικανού. Το 1095 ο πάπας Ουρβανός Β΄ κήρυξε την Α΄ Σταυροφορία, με διακηρυγμένο στόχο την αποκατάσταση της πρόσβασης των χριστιανών στην Ιερουσαλήμ. Ακολούθησαν άλλες έξι μεγάλες σταυροφορίες στην Ανατολή, κατά των μουσουλμανικών εδαφών, και πολλές άλλες, μικρότερης εμβέλειας, στο πλαίσιο του αγώνα για τον έλεγχο των “Αγίων Τόπων”, που κράτησε 200 χρόνια, κι έληξε σε αποτυχία. Με την πτώση και του τελευταίου χριστιανικού οχυρού το 1291, οι ποντίφικες δεν εκδήλωσαν καμιά συντονισμένη αντίδραση στην Ανατολή. Ανάλογης σπουδαιότητας θεωρούνται παρόμοιες στρατιωτικές εκστρατείες, με τις ευλογίες τού πάπα, κατά “ειδωλολατρών”, “αιρετικών” και “αφορισμένων”, για διάφορους πολιτικούς, οικονομικούς, και θρησκευτικούς λόγους, όπως η Σταυροφορία των Αλβιγηνών, η Σταυροφορία τής Αραγωνίας, οι Βόρειες Σταυροφορίες, και η Reconquista στην Ιβηρία. Το “κάψιμο βιβλίων κι αιρετικών ή απίστων” ήταν στην ημερήσια διάταξη όλων των σταυροφοριών. Η συμπεριφορά των σταυροφόρων ήταν εξοργιστική, όχι μόνο με βάση τις σύγχρονες ευαισθησίες, αλλά και για Ευρωπαίους τής εποχής εκείνης, αφού οι σταυροφόροι επιδίδονταν σε λεηλασίες από όπου περνούσαν, ενώ κατεγράφη και τουλάχιστον ένα κρούσμα κανιβαλισμού στο Λεβάντε! Η Α΄ Σταυροφορία οδήγησε στο πρώτο πογκρόμ στην Ευρώπη, στην Ρηνανία, με την σφαγή 8.000 Εβραίων. Είχε επίσης ως αποτέλεσμα την σφαγή 70.000 αμάχων κατά την πτώση τής Ιερουσαλήμ. Οι “ευγενείς” κρατούσαν για λογαριασμό τους τα εδάφη που κατακτούσαν, αντί να τ’ αποδώσουν στους Βυζαντινούς, όπως είχαν ορκιστεί. Επιπλέον, η Δ’ Σταυροφορία είχε ως αποτέλεσμα την άλωση και λεηλασία τής Κωνσταντινούπολης, και τον διαμελισμό τού Βυζαντίου.
● Η Nalanda, αρχαίο κέντρο ανωτέρων σπουδών με μεγάλη βιβλιοθήκη, στο ινδικό Μπιχάρ, λεηλατήθηκε από Τουρανούς μουσουλμάνους, που εισέβαλαν από το σημερινό νότιο Αφγανιστάν, το 1193. Το πανεπιστήμιο ήταν τόσο τεράστιο, ώστε λέγεται πως καιγόταν επί τρεις μήνες από τον εμπρησμό του…
● Ο Οίκος τής Σοφίας ήταν βιβλιοθήκη και κέντρο μετάφρασης κι έρευνας, στη Βαγδάτη των Αββασιδών. Οι λόγιοι, κυρίως Πέρσες κι Έλληνες, μετέφρασαν τα διαθέσιμα κείμενα της ελληνικής γραμματείας – επιστημονικά, φιλοσοφικά, και ό,τι άλλο. Σημειωτέον ότι στο μεγαλύτερο μέρος τους, τα συγγράμματα αυτά διασώθηκαν κι έγιναν γνωστά στην Ευρώπη, χάρη στις μεταφράσεις στην αραβική. Ο Οίκος και όλες οι βιβλιοθήκες τής πόλης καταστράφηκαν από τον Μογγόλο ηγεμόνα Χουλεγκού το 1258. Λένε πως τα νερά τού Τίγρη ήταν μαύρα επί έξι μήνες, λόγω της μελάνης, από τις τεράστιες ποσότητες βιβλίων που πετάχτηκαν στο ποτάμι…
● Το 1492, έναν χρόνο πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, ο πάπας Νικόλαος Ε΄ προσπάθησε ν’ αναβιώσει το πνεύμα των παλαιών Σταυροφοριών στην Ανατολή, καθώς ο ανιψιός του, ο Λουκάς Νοταράς, ήταν Μέγας Δουξ τού Βυζαντίου. Όμως, η προσοχή των Ευρωπαίων ήταν στραμμένη στις πιο ευοίωνες προοπτικές που ξανοίγονταν στη Δύση. Έτσι, η παπική βούλα του, που ανανεώθηκε επανειλημμένα από μελλοντικούς ποντίφικες, παραχωρούσε στην Πορτογαλία (μα και στην Ισπανία αργότερα) “πλήρη κι ελεύθερη άδεια να εισβάλλει, αναζητήσει, αιχμαλωτίσει, υποτάξει τους Σαρακηνούς, και ειδωλολάτρες, και άλλους άπιστους κι εχθρούς τού Χριστού, όπου και αν βρίσκονται, καθώς και τα βασίλειά τους… και όποια άλλη ιδιοκτησία… και να υποβιβάσει τα πρόσωπά τους στην αιώνια δουλεία.” Αυτές οι “γεωγραφικά απεριόριστες” βούλες επεξέτειναν τις Σταυροφορίες σε όλον τον κόσμο, δικαιολογώντας την αποικιοκρατία. Επίσης, “άνοιγαν τον δρόμο στο δυτικοαφρικανικό δουλεμπόριο”, που θ’ απογειωνόταν λίαν συντόμως, με τη μεταφορά Αφρικανών δούλων στην Αμερική – και το Βατικανό θα συνέχιζε να “παραχωρεί άδειες” για να εξασφαλίζει το μερίδιό του…
● Οι Ισπανοί έκαψαν τόνους αραβικών μουσουλμανικών βιβλίων, στον 15ο αιώνα. Το 1499, περίπου 5.000 αραβικά ποιητικά χειρόγραφα τυλίχθηκαν στις φλόγες σε πλατεία τής Γρανάδας, με διαταγή τού αρχιεπισκόπου τού Τολέδου. Την ίδια περίοδο κάηκαν, κατ’ εντολήν τής ισπανικής Ιεράς Εξέτασης, αρκετές εβραϊκές Βίβλοι και άλλα ιουδαϊκά βιβλία.
● Ο Αζτέκος αυτοκράτωρ Ιτζκόατλ, που ήταν στον θρόνο από το 1427-28 ως το 1440, διέταξε το κάψιμο των ιστορικών κωδίκων με το σκεπτικό πως “δεν είναι συνετό όλοι οι άνθρωποι να γνωρίζουν”… Αυτό επέτρεψε την καθιέρωση μιας εγκεκριμένης από το κράτος “ιστορίας” και μυθολογίας – αλλ’ όμως δεν απέτρεψε την κατάκτηση του Μεξικού από τον Hernán Cortés το 1521. Ήταν η αφετηρία για νέες γενοκτονίες, με δράστες χριστιανούς, που κρατούσαν το σπαθί στο ένα χέρι, και τον σταυρό στο άλλο. Αποικιοκράτες, δουλέμποροι, και ιεροεξεταστές, είχαν νέες προκλήσεις ν’ αντιμετωπίσουν, νέα σύνορα να κατακτήσουν, και νέα “βιβλία να κάψουν και άπιστους να θάψουν” στον “Νέο Κόσμο”, υπό την αιγίδα και τη διαιτησία τής… “παλιάς, καλής Αγίας Έδρας” – με το αζημίωτο, όπως πάντα!
ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΜΟ “ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ”, θυμίζω, είχε ως αφετηρία τα Άβδηρα της Ανδαλουσίας, στην πορεία τής αναβίωσης ενός αρχαίου Περίπλου τής Ιβηρίας, στο Χρονικό που προηγήθηκε. Κατόπιν ταξιδέψαμε στα Άβδηρα της Θράκης, και γνωρίσαμε τον περιφημότερο πολίτη τους, Δημόκριτο. Η εχθρότητα του Πλάτωνα προς τον “ατομικό” φιλόσοφο, και η σύσταση προς τους μαθητές του, να καταστρέφουν κάθε δημοκρίτειο έργο που θα έπεφτε στα χέρια τους, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κανένα τέτοιο έργο δεν έχει διασωθεί, ήταν κάτι παραπάνω από πρόκληση, για έναν “Περίπλου μες στο Αρχιπέλαγος”, πλέοντας σε θάλασσες που οι “Big Brothers” έσβησαν όπως-όπως από τους χάρτες. Υπάρχουν κρυμμένοι εκεί ωκεανοί παραβιάσεων. Προσωπικά, απλώς σταχυολόγησα κάποια στοιχεία σχετικά με την αρχική περίοδο (ως την στιγμή που οι πρώτες καραβέλες διέσχισαν τον Ατλαντικό), περιοριζόμενος μόνον σε περιπτώσεις εσκεμμένων εγκλημάτων, οι οποίες υπέπεσαν στην αντίληψή μου. Μια μελέτη σε βάθος – είμαι απόλυτα βέβαιος – θ’ αποκάλυπτε τον Πρίγκιπα του Σκότους αυτοπροσώπως…
Τι συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε; Κάποιος απονήρευτος θα περίμενε να βρει τα πρώτα ψήγματα της ιδέας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις θρησκείες, ιδίως τις μονοθεϊστικές, που θα όφειλαν να ταχθούν υπέρ τού απαραβίαστου της ανθρώπινης ύπαρξης. Στην πραγματικότητα, η Ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων βρίσκει κάποια ίχνη σε νομικούς κώδικες της αρχαιότητας (Μεσοποταμία, Περσία, Ινδία, Ελλάδα, Ρώμη), αλλά όχι στη Βίβλο, παρακάμπτοντας ιουδαϊσμό και χριστιανισμό. Ο λόγος είναι πως αυτοί που νοιάζονταν για τα εν λόγω δικαιώματα, ήταν οι φιλόσοφοι, όχι οι προφήτες (μ’ εξαίρεση τον Μωάμεθ, λόγω ειδικών συνθηκών). Οι βασιλιάδες που ήθελαν να κυριεύσουν τον κόσμο, και οι ιερείς που ήθελαν να κυριεύσουν το μυαλό τού κόσμου, παραβίαζαν κατά κανόνα τ’ ανθρώπινα δικαιώματα. Νομίζω πως αν η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είχε υιοθετηθεί στην αυγή τής Κοινής Εποχής (μετά Χριστόν), και η ανεξιθρησκία γινόταν σεβαστή, οι μόνοι μονοθεϊστές στον κόσμο σήμερα θα ήταν ίσως οι εβραίοι!
Για δείτε την Τενοτστιτλάν (σε αναπαράσταση): με πληθυσμό σχεδόν 300.000, ήταν μάλλον η μεγαλύτερη πόλη τού κόσμου, πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας σχεδόν 5.000.000 ψυχών.
Σε σύγκριση με την Ευρώπη, μόνον το Παρίσι, η Βενετία και η Κωνσταντινούπολη ίσως
θα μπορούσαν να τη συναγωνιστούν. Ήταν πενταπλάσια του Λονδίνου τής εποχής.
Μπαίνοντας στην πόλη, οι Ισπανοί νόμιζαν πως έβλεπαν όνειρο. Αυτοί ήταν
οι “άγριοι” που έπρεπε να εκχριστιανιστούν και να “εκπολιτιστούν”…
Χρονικό Εμπρησμών Βιβλιοθηκών
Τα βιβλία είναι θανάσιμοι εχθροί των “Μεγάλων Αδερφών”. Οι εμπρησμοί των βιβλιοθηκών αποτελούν μορφή πολιτισμικής γενοκτονίας ή εκκαθάρισης:
- Κρατικά Αρχεία τού Xianyang (Κίνα, 206 ΠΚΧ): τ’ ανάκτορα κάηκαν, κατά την εξέγερση του Xiang Yu, που πυροδότησε το “κάψιμο βιβλίων και θάψιμο λογίων”.
- Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας (Αίγυπτος, 48 ΠΚΧ, 272 ΚΧ, κ.ά.), Ιούλιος Καίσαρας, Αυρηλιανός, κ.ά.: πολλαπλοί εμπρησμοί, με πολλαπλούς δράστες…
- Βιβλιοθήκη Αντιοχείας (Συρία, 364): την έκαψε ο Ιοβιανός, επειδή ο Ιουλιανός, ο “παραβάτης”, την είχε προικίσει με πληθώρα νέων… “παραβατικών” τόμων!
- Βιβλιοθήκη Σεραπείου, με ό,τι είχε απομείνει από τη Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας (Αίγυπτος, 391): το Σεραπείον λεηλατήθηκε, κάηκε και ισοπεδώθηκε από τον Θεόφιλο, βάσει διατάγματος του Θεοδοσίου.
- Βιβλιοθήκη τής Κόρδοβας (Ανδαλουσία, 976): ο Αλμανζόρ, ο de facto ηγεμόνας τής Al-Andalus, και ιερωμένοι, σε μιαν έξαρση “υπερ-ορθοδοξίας”, έκαψαν όλα τα βιβλία “αρχαίας επιστήμης”.
- Βιβλιοθήκη τού Ρέυ (ή των Ραγών, Ιράν, 1029): κάηκε από τον σουλτάνο Μαχμούτ τής Γάζνας, επειδή τα βιβλία της θεωρήθηκαν “αιρετικά”.
- Βιβλιοθήκη τού Αβικέννα στο Ισφαχάν (Ιράν, 1034): κάηκε όταν ο σουλτάνος Μασούντ Α΄ τής Γάζνας κατέλαβε την πόλη.
- Βιβλιοθήκη τής Τρίπολης (Λίβανος, 1109): τμήμα τής πόλης λεηλατήθηκε και κάηκε από τους σταυροφόρους (συγκεκριμένα, Γενοβέζους μισθοφόρους).
- Βιβλιοθήκη τής Γάζνας (Αφγανιστάν, 1151): ο Γκουρίδης βασιλιάς Αλαντίν Χουσεΐν λεηλάτησε κι έκαψε για επτά μέρες την πόλη, ερειπώνοντας ανάκτορα και βιβλιοθήκες των Γαζναβιδών.
- Βιβλιοθήκη τού Νισαπούρ (Ιράν, 1154): Ογούζοι Τούρκοι κατέστρεψαν εν μέρει την πόλη, λεηλατώντας και καίγοντας βιβλιοθήκες.
- Nalanda (Ινδία, 1193): ο Τουρκομάνος Μπαχτιγιάρ Χιλτζί έμεινε στην ιστορία για την λεηλασία τής πανεπιστημιούπολης που ήταν τότε το κορυφαίο βουδιστικό ίδρυμα στον κόσμο. Η καταστροφή αποτελεί ορόσημο στην πορεία παρακμής τού βουδισμού στις Ινδίες.
Μέγα Παλάτιον Κωνσταντινουπόλεως, περιστύλιον, 5ος ή 6ος αιώνας
- Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη Κωνσταντινούπολης (Βυζάντιο, 1204): οι Φράγκοι και Βενετοί σταυροφόροι λεηλάτησαν και λαφυραγώγησαν τη μεγάλη βιβλιοθήκη, καίγοντας ή πουλώντας τα βιβλία της.
- Βιβλιοθήκη τού Κάστρου τού Αλαμούτ (Ιράν, 1256): κάηκε όταν κατελήφθη το κάστρο από Μογγόλους.
- Οίκος τής Σοφίας στη Βαγδάτη (Ιράκ, 1258): καταστράφηκε στη διάρκεια της πολιορκίας τής Βαγδάτης, επίσης από Μογγόλους.
- Βιβλιοθήκες Κωνσταντινούπολης (Βυζάντιο, 1453): αποτέλεσμα της δεύτερης άλωσης της Πόλης, αυτήν την φορά από τους Οθωμανούς Τούρκους, υπήρξε και η λεηλασία των βιβλιοθηκών της. Εκατοντάδες χιλιάδες χειρόγραφα αρπάχτηκαν, πουλήθηκαν, ή κάηκαν τότε.
- Βιβλιοθήκη τού Μεντρεσέ τής Γρανάδας (Ανδαλουσία, 1499): λεηλατήθηκε από τον καρδινάλιο Jiménez de Cisneros, και τα βιβλία της κάηκαν σε κεντρική πλατεία τής πόλης.
- Κορβινιανή Βιβλιοθήκη στη Βούδα (Ουγγαρία, 1526): καταστράφηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους, μετά από την ήττα των Μαγυάρων στη μάχη τού Μόχατς.
- Μοναστικές βιβλιοθήκες (Αγγλία, δεκαετία 1530): τα βιβλία τους κάηκαν, ή διασκορπίστηκαν, όταν τα μοναστήρια διαλύθηκαν, και τα περιουσιακά στοιχεία τους δημεύθηκαν, από τον βασιλιά Ερρίκο Η΄.
- Κολλέγιο Glasney στην Κορνουάλλη (Αγγλία, 1548): η διάλυση και η λεηλασία των κορνουαλλικών κολλεγίων στο Glasney και το Crantock, με τις αποφάσεις τού Ερρίκου, υπήρξαν καίριο πλήγμα στις προσπάθειες διατήρησης της γλώσσας και της πολιτισμικής κληρονομιάς τής Κορνουάλλης.
- Κώδικες Μάγια στο Γιουκατάν (Μεξικό, 1562): δεν υπήρξε, μεταξύ των Μάγια, κανένας Ιτζκόατλ, με την “φαεινή ιδέα” να κάψει τους κώδικές τους. Ο εμπρηστής βρέθηκε στο πρόσωπο του επισκόπου Diego de Landa. Ο βάναυσος και φανατικός ιερέας, όπως τον περιγράφουν οι ιστορικοί, εξαπέλυσε βίαιη εκστρατεία κατά της ειδωλολατρίας, κι έκρινε σκόπιμο να κάψει όσους κώδικες των Μάγια έπεσαν στα χέρια του, λέγοντας: “Βρήκαμε μεγάλο αριθμό βιβλίων με αυτούς τους χαρακτήρες [τα ιερογλυφικά τους] και, καθώς δεν περιείχαν τίποτα που να μην θεωρηθεί ως δεισιδαιμονία ή και σατανικό ψέμα, τα κάψαμε όλα”… Έχουν διασωθεί μόλις τρεις αυθεντικοί κώδικες. Τα χειρόγραφα θα ήταν χρήσιμα για την αποκρυπτογράφηση της γραφής των Μάγια, για την γνωριμία μας με την θρησκεία και τον πολιτισμό τους, αλλά και ως πηγή πληροφοριών για την ιστορία της αμερικανικής ηπείρου – όλα τους “δεισιδαιμονίες και σατανικά ψέματα”…
Αζτέκικο ημερολόγιο
Το Χρονικό Εμπρησμών Βιβλιοθηκών σταματά εδώ. Όχι πως δεν υπήρξαν άλλοι εμπρησμοί. Ο κατάλογος, δυστυχώς, είναι ελλιπέστατος και ατελείωτος. Απλώς, αυτό ήταν το χρονικό μας πλαίσιο: ως την στιγμή που οι καραβέλες διέσχισαν για πρώτη φορά τον Ατλαντικό. Και αντί να μεταφέρουν προϊόντα και άλλα αγαθά, κουβαλούσαν φονιάδες, λάφυρα, και σκλάβους…
Όσο για το Χρονικό We Don’t Need No Thought Control!: είναι αφιερωμένο σ’ εκείνον τον πιτσιρικά, με τις απορίες του, στην παραλία τής Θεοτόκου, του ακρωτηρίου Σηπιάδος, στο νοτιοανατολικό Πήλιο, που ρώτησε: “Μπαμπά, γιατί χτίσανε το εκκλησάκι πάνω στ’ αρχαία;” Έλα μου, ντε! Γιατί; Μα γιατί, κατά κάποιον τρόπο, η Γενοκτονία των Ελλήνων δεν σταμάτησε ποτέ…
Like this:
Like Loading...
AMÉLIA MUGE & ΜΙΧΑΛΗΣ ΛΟΥΚΟΒΙΚΑΣ
![plan alexandrie[3]](https://peripluscd.files.wordpress.com/2014/01/plan-alexandrie31.jpg)
